เล่ม 21 จุดสุดยอด - ตอนที่ 1 จอมเทพแห่งชีวิต

เล่ม 21 จุดสุดยอด - ตอนที่ 1 จอมเทพแห่งชีวิต

ในท้องฟ้าเหนือทะเลใต้ เบรุต บลูไฟร์และบีบีกำลังยืนแยกอยู่ด้านหนึ่ง ขณะที่ในอากาศมีร่างเลือนรางที่ค่อยๆ ชัดขึ้นตามลำดับ

 

ชุดสีเขียว ผมสีหยกเขียว ดวงตาสีเขียว  รอยยิ้มของนางดูเหมือนจะทำให้จักรวาลสั่นสะเทือน

 “นี่คือจอมเทพแห่งชีวิต?”  ลินลี่ย์จ้องมองสตรีที่ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้า  สตรีผู้สวมมงกุฎแห่งชีวิตอยู่บนศีรษะของนาง!  หัวใจของเขาอดเครียดกระวนกระวายมิได้  ว่าถึงลักษณะ ลินลี่ย์ไม่เคยเห็นใครที่สมบูรณ์พร้อมเหมือนจอมเทพแห่งชีวิตมาก่อน  ในแง่ของรัศมีที่สูงส่งเปี่ยมราศีของจอมเทพแห่งชีวิตโดดเด่นและดูบริสุทธิ์

สายตาของจอมเทพแห่งชีวิตมองลงมาที่ลินลี่ย์

 “ตั้งแต่สร้างจักรวาลขึ้นมา นี่เป็นภารกิจจอมเทพครั้งที่เจ็ด  และเป็นการออกภารกิจครั้งที่สองของข้า  ขอแสดงความยินดีด้วย, ลินลี่ย์ บาลุคที่เจ้าทำภารกิจได้สำเร็จ”  เสียงของจอมเทพแห่งชีวิตอ่อนโยนมาก  ไม่เพียงแต่จะได้ยินผ่านโสตประสาทแต่ยังคงสะท้อนก้องอยู่ในใจของเขาด้วยเช่นกัน  “ตามกฎของภารกิจ บัดนี้เจ้าขอพรข้าได้หนึ่งข้อ  ถ้าข้าสามารถทำให้สำเร็จได้  ข้าจะทำให้เจ้า”

ขณะที่เสียงดังก้อง ลินลี่ย์สูญเสียความอดทนอย่างสิ้นเชิง

 “เจ้าต้องการขอพรอะไร?”  จอมเทพแห่งชีวิตกล่าว

 “ขอพร?”

ตอนนี้ลินลี่ย์ถึงค่อยรู้สึกตัว

เบรุตและบลูไฟร์ก็ค่อยรู้สึกตัวเช่นกัน  พวกเขาตะลึงงันเช่นกัน  “บลูไฟร์ แค่ยิ้มเล็กน้อย จอมเทพแห่งชีวิตก็ทำให้เราสูญเสียความเยือกเย็นได้  นี่น่ากลัวมากจริงๆ”  เบรุตส่งสำนึกเทพบอก  “จอมเทพคือสุดยอดพลังอำนาจอย่างแท้จริง  พลังของสมบัติจอมเทพอยู่เหนือกว่าสมบัติมหาเทพทั้งหมด”

 “ใช่แล้ว น่าเสียดายที่ลินลี่ย์ไม่เลือกสมบัติจอมเทพ”  บลูไฟร์ลอบถอนหายใจ

 “จอมเทพแห่งชีวิตผู้ทรงอำนาจ  ข้าขอให้ปู่เดลินของข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง!”  ลินลี่ย์เงยหน้ามองจอมเทพแห่งชีวิตขณะกล่าว

 “ชุบชีวิต...”  จอมเทพแห่งชีวิตเงียบไปครู่หนึ่ง

หัวใจของลินลี่ย์ตึงเครียด  “ข้าต้องทำให้สำเร็จ!  ปู่เดลินจะต้องกลับมามีชีวิต!”  เท่าที่ลินลี่ย์รู้ หลังจากวิญญาณคนแตกสลายไปแล้ว  มหาเทพจะไม่สามารถช่วยคนผู้นั้นได้  มีเพียงจอมเทพอาจจะมีความสามารถเช่นนั้นได้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมเทพแห่งชีวิต  นางคือกฎวิถีแห่งชีวิตเองและควบคุมชีวิตนับไม่ถ้วนในพิภพจักรวาลทั้งหมด

 “อภัยให้ข้าเถอะ  ข้าไม่สามารถอำนวยตามที่เจ้าขอได้”  เสียงของจอมเทพแห่งชีวิตสงบเหมือนเคย

 “ไม่สามารถทำได้?”  บีบีจ้องมองทันที

 “ไม่สามารถทำได้?”  เบรุตและบลูไฟร์ตกใจเช่นกัน

ใจของลินลี่ย์ว่างเปล่า  มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในใจก็คือคำพูดของจอมเทพแห่งชีวิตซึ่งก้องอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า  “อภัยให้ข้าเถิด  ข้าไม่สามารถอำนวยตามที่เจ้าขอได้”

 “ไม่สามารถอำนวยตามได้? ไม่สามารถอำนวยตามได้หรือ?” สายตาของลินลี่ย์คมกล้าและเขาจ้องมองจอมเทพแห่งชีวิต  เขาพูดอย่างแตกตื่น  “ข้าแต่จอมเทพแห่งชีวิต  ท่านควบคุมการก่อตัวและสลายไปแห่งชีวิตของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในจักรวาล  ทำไมท่านไม่สามารถทำให้คนที่วิญญาณแตกสลายกลับมามีชีวิตได้เล่า?”

เขาเสี่ยงทุกสิ่งทุกอย่างยอมโกหกมหาเทพและต่อสู้เพื่อให้ได้เครื่องรางจอมเทพ  เขาทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเพื่อทำให้ปู่เดลินกลับมามีชีวิต

แต่จอมเทพแห่งชีวิตไม่สามารถทำเช่นนั้นได้หรือ?

 “อภัยให้ข้าด้วย  ข้าไม่อำนวยตามเช่นนี้ได้”  จอมเทพแห่งชีวิตส่ายศีรษะนาง

 “แต่ท่านคือจอมเทพ!”  ลินลี่ย์ลนลานกล่าว  หัวใจของเขาไม่ยินยอมพร้อมใจจะรับผลเช่นนี้

จอมเทพแห่งชีวิตพูดอย่างใจเย็น  “ลินลี่ย์ บาลุค ตามกฎของภารกิจ ข้าจะอำนวยให้ตามคำขอที่เจ้าพอใจ  อย่างไรก็ตาม คำขอนี้ต้องเป็นสิ่งที่ข้าสามารถทำได้  วิญญาณของคนที่แตกสลายไปแล้วเป็นสัญลักษณ์ว่าตายอย่างแท้จริง  นี่เป็นส่วนหนึ่งของวิถีสัจธรรมที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้  ข้าคือวิถีแห่งชีวิต ย่อมไม่สามารถกระทำการในทางที่ละเมิดวิถีได้”

 “การดำรงคงอยู่ของข้าก็เพื่อช่วยให้วิถีสัจธรรมดำเนินไปได้ในพิภพโลกธาตุนับไม่ถ้วน  จะนำชีวิตของใครบางคนที่มีวิญญาณแตกสลายไปแล้วกลับมาก็เท่ากับเป็นการทำลายวิถี  ถ้าข้าทำลายวิถี  อย่างนั้นโลกธาตุทั้งสิ้นในจักรวาลจะไม่ผูกพันกับวิถีอีกต่อไป  ถึงตอนนั้นเมื่อไม่มีการปกป้องหรือผูกพันกับวิถีอีก โลกธาตุนับไม่ถ้วนจะพังทลายเอง”  จอมเทพแห่งชีวิตพูดอย่างสงบ

ลินลี่ย์หน้าซีดขาว  ตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 “พี่ใหญ่..”  บีบีมองลินลี่ย์  ตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลห่วงใย

 “เป็นอย่างนี้นี่เอง”  เบรุตและบลูไฟร์มองหน้ากัน  พวกเขาได้แต่ส่ายศีรษะและถอนหายใจ

จอมเทพเหมือนจะเป็นผู้ทรงพลานุภาพอย่างแท้จริง  แต่ในที่สุดแล้วพวกเขาก็คือตัวตนของวิถี

เมื่อวิญญาณผู้คนแตกและสลายไป  พวกเขานับว่าตายจริงๆ  นี่เป็นส่วนหนึ่งของวิถีธรรมชาติ

ตัววิถีเองจะทำการต่อต้านวิถีได้อย่างไร?  ที่สำคัญ ความรับผิดชอบของจอมเทพทั้งสี่คือปล่อยให้วิถีดำเนินไปตามครรลองโดยไม่เข้าไปแทรกแซง

 “ข้าใช้ความพยายามนานัปประการไม่ถ้วนเพื่อให้ได้เครื่องรางจอมเทพ  ทั้งหมดก็เพราะเศษเสี้ยวความหวังน้อยนิดนี้  ใครจะคิดกันเล่าว่า...ในที่สุดแล้วกลับไม่มีอะไร!”  ลินลี่ย์ก้มหน้าหลั่งน้ำตาเงียบๆ  “ปู่เดลิน...”  ภาระหน้าที่ของจอมเทพแห่งชีวิตกำหนดไว้ชัดแล้ว  ปู่เดลินจะไม่มีทางกลับมามีชีวิตอีก

อย่างมากเขาจะอยู่ในความทรงจำของลินลี่ย์ตลอดไป

 “พี่ใหญ่, อย่าเสียใจไปเลย”  บีบีรีบกล่าว

 “สวรรค์ประทานความหวังให้ข้า ทำให้ข้าได้ต่อสู้ดิ้นรนพยายามอย่างหนัก แต่แล้วในที่สุดหลังจากข้าทำสิ่งที่ต้องการได้สำเร็จ  สวรรค์กลับทำลายความหวังที่พวกเขาประทานให้ข้า”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างขมขื่น

เบรุตและบลูไฟร์เดินเข้ามาหาเช่นกัน

 “ลินลี่ย์, อย่าเสียใจมากไปเลย เกิด แก่ เจ็บ ตาย.. เป็นเรื่องธรรมดา  เจ้าไม่ได้สมบูรณ์พร้อมไปทุกอย่างเพียงเพราะว่าเจ้าปรารถนาเท่านั้น”  เบรุตพูดปลอบใจ

 “ที่ใดมีความเป็น ที่นั่นก็มีความตาย!  ความเป็นและความตายถูกกำหนดไว้โดยวิถีแห่งจักรวาล”  บลูไฟร์ปลอบโยนเช่นกัน  “เจ้ากับข้าก็ผ่านพบความเป็นความตายมานับไม่ถ้วน  ถ้าเราต้องตาย  วิญญาณของเราจะแตกสลายไปด้วย และเราจะไม่สามารถกลับมาได้อีก  มีคนมากมายในโลกที่ต้องสูญเสียสิ่งของหรือบุคคลอันเป็นที่รัก จงมองโลกอย่างชาญฉลาดเถอะ”

 “ข้าเข้าใจหลักธรรมชาตินี้”  ลินลี่ย์สูดหายใจลึก พยายามสงบใจ

ถ้าเขารู้มาตลอดว่าไม่มีหวัง  นั่นคงจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง  ลินลี่ย์เก็บความเจ็บปวดฝังไว้ในส่วนลึกของใจ

แต่หลังจากพบความหวังและดิ้นรนต่อสู้ให้ได้มาก็ต้องพบว่าความหวังถูกทำลายไปแล้ว.. นี่เหมือนกับเอาน้ำเกลือราดรดบาดแผล เจ็บปวดอย่างแท้จริง

 “ความคงอยู่ของจักรวาลจำเป็นว่าต้องมีข้อจำกัดของวิถีเพื่อให้คงอยู่ได้”  จอมเทพแห่งชีวิตพูดอย่างสงบ  “แม้ว่าเจ้าจะทำภารกิจจอมเทพได้สำเร็จ  แต่คำขอของเจ้าจะต้องเป็นไปตามข้อจำกัดของวิถีธรรมชาติ  ข้าไม่สามารถสนองคำขอของเจ้าได้  ลินลี่ย์ บาลุค ตอนนี้เชิญเจ้าเปลี่ยนคำขอของเจ้าเถอะ”

 “เปลี่ยนคำขอของข้า?”  ลินลี่ย์ตะลึง

 “เมื่อทำภารกิจของจอมเทพได้สำเร็จ  ก็หมายความว่าข้าจะต้องให้พรตามตามปรารถนาของเจ้า”  จอมเทพแห่งชีวิตพูดอย่างสงบ

คำขอก่อนหน้านี้ที่ลินลี่ย์ขอไปนั้นไม่มีผล  เป็นธรรมดาที่เขาจะต้องขอใหม่อีกครั้ง

 “พี่ใหญ่,  รีบขอพรเถอะ”  บีบีพูดอย่างแตกตื่น

 “ลินลี่ย์!  ไม่มีทางที่เจ้าจะชุบชีวิตปู่เดลินของเจ้าให้กลับคืนมีชีวิตได้อีก  ตอนนี้ข้าคิดว่าเจ้าควรเลือกสมบัติจอมเทพ”  ตาของเบรุตเป็นประกาย  และเขารีบกระตุ้นเตือนลินลี่ย์  “บางทีเจ้าอาจจะมีความฝันอย่างอื่น  แต่ในจักรวาลนี้ มีหลายอย่างขึ้นอยู่กับพลังของผู้นั้นเอง!  ขอเพียงมีพลังอำนาจเพียงพอ  ปัญหาหลายอย่างจะได้รับการแก้ไขได้”

บลูไฟร์รีบพูดเช่นกัน  “จะดีที่สุดถ้าเจ้าเลือกสมบัติจอมเทพที่เหมาะสมกับตัวเจ้า  สมบัติจอมเทพที่จะทำให้เจ้าปลดปล่อยพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดออกมาได้”

 “ข้าเข้าใจแล้ว”  ลินลี่ย์พยักหน้า

หลังจากมีประสบการณ์มากมาย ลินลี่ย์รู้ว่ามีแต่เพียงความแข็งแกร่งที่เพียงพอ  หลายๆ อย่างก็จะสำเร็จได้ง่าย

 “ข้าควรจะขอสมบัติจอมเทพแบบไหนดี?”  มีหลายความคิดผุดขึ้นมาในใจของลินลี่ย์  “สมบัติจอมเทพประเภทป้องกันตัว?  ไม่, นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย  พลังป้องกันส่วนตัวของข้าดีมากพออยู่แล้ว  นอกจากนี้ เมื่อข้าใช้มือและเท้าโจมตี  ข้าก็ไม่สามารถปล่อยพลังได้เต็มที่”  ลินลี่ย์ยังคงเชี่ยวชาญในการใช้ดาบกระบี่มากที่สุด

ไม่ว่าเมื่อใดที่เขาใช้ดาบหนักอดาแมนเทียม กระบี่เลือดม่วง หรือกระบี่เงาลวง...

พลังโจมตีสุดยอดของลินลี่ย์ล้วนอาศัยกระบี่ทั้งนั้น

 “ข้าจะขอสมบัติจอมเทพประเภทดาบกระบี่เล่มหนึ่ง”  ลินลี่ย์ตัดสินใจ

ลินลี่ย์เงยหน้าขึ้นมองจอมเทพวิถีชีวิตที่ยังยืนนิ่งในอากาศ  “ข้าแต่จอมเทพแห่งชีวิตผู้ทรงพลานุภาพ  ข้าต้องการสมบัติจอมเทพประเภทอาวุธชนิดหนึ่ง  สมบัติจอมเทพรูปดาบกระบี่!”

 “ข้า..จะเติมเต็มความปรารถนาของเจ้า”  จอมเทพวิถีชีวิตพูดอย่างเยือกเย็น  ขณะเดียวกันนางเหยียดมือขวาที่เรียวยาว  เงากระบี่สีเขียวค่อยๆ เริ่มรวมตัวชัดเจนและเริ่มกลายเป็นพลังแหลมคมควบแน่น มิติพื้นที่รอบๆ แตกร้าว

 “สมบัติจอมเทพ!”  เบรุต บลูไฟร์และบีบีจ้องมองกันทุกคน

ตามตำนาน มีเพียงจอมเทพที่สามารถสร้างสมบัติจอมเทพได้  ในอดีตมีเพียงสี่ประมุขมหาเทพของสี่วิถี และประมุขมหาเทพธาตุแสงที่ครอบครองสมบัติจอมเทพ!

 “นี่คือกระบี่จอมเทพ...”  ลินลี่ย์มองดูอย่างระมัดระวัง

เป็นกระบี่สีเขียวยาวเกือบ 1.5 เมตร โกร่งกระบี่มีรูปคล้ายกลีบดอกไม้ และด้ามกระบี่มีรูปสลักอักษรรูนและเป็นลายเกลียวลงตัวพอดีกับด้ามจับ ขณะที่ตัวกระบี่มีลายเส้นต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์  คมกระบี่ทั้งสองด้านมีความคมกล้ามาก  กระบี่ยาวไม่เคลื่อนไหว  แต่ยังคงลอยนิ่งอยู่กับที่แต่ก็ทำให้มิติรอบตัวมันแทบจะแตกสลาย

 “นี่คือกระบี่จอมเทพชีวิต ขอเพียงถึงระดับมหาเทพ เจ้าจึงจะสามารถทนต่อพลังงานที่น่ากลัวในกระบี่นี้ได้  พอถึงตอนนั้นเจ้าจึงสามารถผูกสัญญากับมันได้อย่างแท้จริง”  จอมเทพชีวิตใช้มือซ้ายของนางลูบกระบี่อย่างแผ่วเบา  และทันใดนั้นความมันวาวของกระบี่ยาวหายไปทันที  ทำให้ดูเหมือนเป็นกระบี่เรียบง่ายไม่มีเครื่องตกแต่ง

แค่เพียงมองแว่บแรก มันดูเหมือนกับกระบี่ธรรมดา  พื้นที่โดยรอบของมันกลับคืนเป็นปกติ

 “ลินลี่ย์ บาลุค, ข้าให้พรตามที่เจ้าต้องการแล้ว”  ขณะที่นางกล่าว กระบี่จอมเทพแห่งชีวิตลอยออกจากมือนางและเข้าหาลินลี่ย์

และจากนั้นร่างของจอมเทพแห่งชีวิตค่อยๆ เลือนหายไป  ในพริบตาโลกกลับคืนสู่ความสงบเป็นปกติ  เหมือนกับว่าจอมเทพแห่งชีวิตไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

 “กระบี่จอมเทพแห่งชีวิต”  ลินลี่ย์ถือกระบี่และรอยเกลียวไม้เถาที่สลักอยู่บนด้ามพอดีมือจับของลินลี่ย์

 “ทำไมข้าไม่รู้สึกอะไรเลย?”  ลินลี่ย์ควงกระบี่จอมเทพ  แต่ไม่สามารถรู้สึกถึงพลังผิดปกติอะไร  เขาอดหันไปมองบลูไฟร์และเบรุตที่อยู่ข้างๆ มิได้  “ลอร์ดเบรุต, ช่วยบอกข้าที  ข้าจะใช้กระบี่จอมเทพที่ข้าได้รับมานี้ยังไง?”

 “ฮ่าฮ่า, แน่นอน ยังไม่มีความสำคัญพอจะใช้มันได้”  เบรุตหัวเราะลั่น

 “สมบัติจอมเทพ  สมบัติจอมเทพ!”  ตาของเบรุตเป็นประกายเช่นกัน

ขณะนั้นเอง บีบีส่งสำนึกเทพคุยกับลินลี่ย์  “พี่ใหญ่, ปู่ข้าขอให้ท่านรับสมบัติจอมเทพ  แต่ท่านยังไม่สามารถผูกสัญญากับมันได้  ที่สำคัญ มีแต่ใช้พลังมหาเทพจึงจะทำได้  ท่านคิดว่าปู่ทำอย่างนี้..เพราะเขาต้องการมันเพื่อตัวเองหรือเปล่า?”

บีบีกังวลแทนลินลี่ย์

ลินลี่ย์มองดูเบรุตและบลูไฟร์อย่างระมัดระวังจากนั้นส่ายศีรษะและพูด “ข้าไม่คิดอย่างนั้น เนื่องจากพลังของเบรุต  ถ้าเขาต้องการมัน เขาคงชิงเอาไปนานแล้ว ก่อนหน้านี้เมื่อข้าต้องการขอให้ชุบชีวิตปู่เดลิน ทั้งลอร์ดเบรุตและท่านเลย์ลินไม่ได้พยายามห้ามข้า”

 “นั่นก็จริง”  บีบีพยักหน้าเล็กน้อย

 “ข้ามีกระบี่จอมเทพแห่งชีวิตอยู่ในมือแล้วในตอนนี้  แต่...”  ลินลี่ย์ไม่รู้สึกในใจมีความยินดีเท่าใดนัก  เพราะเป้าหมายของเขาคือชุบชีวิตปู่เดลิน  เรื่องนั้นไม่เกิดขึ้น  ถ้าปู่เดลินสามารถกลับมีชีวิตได้และปรากฏตัวต่อหน้าลินลี่ย์ และเรียกชื่อลินลี่ย์ได้  ลินลี่ย์ก็คงจะดีใจแทบคลั่ง

น่าเสียดาย หลังจากนี้ลินลี่ย์เข้าใจอย่างแท้จริงแล้วว่าไม่มีหวังที่จะทำให้ปู่เดลินกลับมามีชีวิตได้

 “ลอร์ดเบรุต ท่านเลย์ลิน”  ลินลี่ย์มองดูเบรุตและบลูไฟร์ด้วยความสงสัย  “ตอนนี้ ข้าได้รับกระบี่จอมเทพมาแล้ว  แต่ข้ายังขาดพลังที่จะทำสัญญากับมันได้  แล้วพวกท่านต้องการให้ข้าทำอะไรกับกระบี่จอมเทพนี้?”

สำหรับเขา กระบี่จอมเทพบางทียังไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับกระบี่เงาลวง

 “ลินลี่ย์, เจ้าไม่จำเป็นต้องร้อนใจกับเรื่องนี้”  บลูไฟร์พูดพลางหัวเราะ

 “ลินลี่ย์, ไม่ต้องเป็นห่วง  ในเมื่อเจ้าต้องการได้รับกระบี่จอมเทพนี้  อย่างนั้น..ข้ามีวิธีทำให้เจ้าสามารถใช้มันได้”  เบรุตยิ้ม

ลินลี่ย์ไม่โง่  เมื่อได้ยินเช่นนี้  ทันใดนั้นประกายความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นมา  เขาร้องอย่างแตกตื่น  “ลอร์ดเบรุต,  ท่านกำลังจะบอกว่า...?”

 “เจ้ายังจะต้องถามอีกด้วยหรือ?  ลินลี่ย์,  บอกข้ามา, เจ้าคิดอยากจะกลายเป็นมหาเทพบ้างไหม?”  บลูไฟร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 “ปู่, เป็นไปได้หรือว่าท่านจะทำให้พี่ใหญ่ของข้ากลายเป็นมหาเทพ?”  บีบีร้องออกมาอย่างตกใจ

เบรุตหัวเราะ  แต่ไม่ปฏิเสธ

เมื่อเห็นสีหน้าของเบรุตแล้ว  ตอนนี้บีบีแน่ใจเต็มที่  เขาอดพูดด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อมิได้  “ปู่, จะกลายเป็นมหาเทพได้ ท่านจะต้องมีประกายมหาเทพ  ปู่กับท่านเลย์ลินเป็นมหาเทพได้  เป็นไปได้ไหมว่ายังมีประกายมหาเทพอื่นอีกเช่นกัน?”

ลินลี่ย์แค่มองดูเบรุตอย่างงงงัน  ต่อให้เบรุตมีประกายมหาเทพ เขาจะยอมให้ลินลี่ย์ใช้มันหรือ?

 “ไม่จำเป็นต้องถามกันมากมาย  แค่ตามข้ามา”  เบรุตยิ้ม จากนั้นหมุนตัวและบินกลับไปทันที