เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 740 อสูรบดกระดูก

ตอนที่  740  อสูรบดกระดูก

ไม่เพียงแต่จ้าวปีศาจโบราณเท่านั้น  แม้แต่จักรพรรดิชื่อตี้และราชาเผ่าเก้าแสงก็ไม่เคยคิดเลยว่าเย่ว์หยางที่มีพลังระดับเตรียมปราณฟ้าจะเชี่ยวชาญพลังกฎสวรรค์

แม้จะควบคุมได้เพียงเล็กน้อย แต่ก็ทรงพลังเช่นกัน

ในตอนแรกเจ้าปีศาจโบราณคิดว่าพลังปราณฟ้าระดับหก และร่างแยกทั้งแปดเพียงเท่านี้คงจะลงมือได้สัมฤทธิ์ผล เมื่อเคลื่อนไหวจนตกไปอยู่ในสถานการณ์อันตราย ไม่ใช่ข้อผิดพลาดในเรื่องพลัง แต่เป็นการคำนวณที่ร้ายกาจของเย่ว์หยาง ถ้าว่ากันตามธรรมดาไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิชื่อตี้หรือราชาเผ่าเก้าแสงล้วนเห็นความจริงที่ว่าการควบคุมกฎสวรรค์ของเย่ว์หยางยังไม่เชี่ยวชาญพอจะฆ่าจ้าวปีศาจโบราณได้ การควบคุมพลังกฎสวรรค์มีพลังคงอยู่ได้เพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น  สำหรับจ้าวปีศาจโบราณนี้ แม้แต่ราชินีฟ้าที่มีระดับพลังเท่ากับจักรพรรดิแดนสวรรค์ที่อยู่ด้านหลังราชาเก้าแสงยังไม่กล้าพูดว่าภายในหนึ่งนาทีจะสามารถฆ่าจ้าวปีศาจโบราณได้   ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจ้าวปีศาจโบราณก็คือใช้ร่างมนุษย์สู้กับเย่ว์หยาง จึงทำให้ไม่มีโอกาสได้สำแดงพลังจ้าวปีศาจที่แท้จริงได้

ความผิดพลาดของเย่ว์หยางก็คือไม่ใช้ปราณราชันย์เมื่อเริ่มใช้กฎสวรรค์โจมตี นั่นจะทำให้จ้าวปีศาจโบราณได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทั้งสองต่างก็มีข้อผิดพลาด

จักรพรรดิชื่อตี้และราชาเผ่าเก้าแสงก็คิดเช่นนั้น

 “วิ้ววววว” เมื่อพลังกฎสวรรค์ของเย่ว์หยางหายไป  พลังวิญญาณของเขาดูเหมือนถูกสูบไปทันทีได้แต่ยืนนิ่งเฉย  จักรพรรดิชื่อตี้เริ่มมีกำลังใจดีขึ้นเล็กน้อย  แม้ว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่ธรรมดา ทั้งยังมีความเข้าใจกฎสวรรค์  แต่ที่สำคัญเขายังไม่ถึงระดับที่เชี่ยวชาญเต็มที่  ถ้าเขาสามารถรองรับพลังกฎสวรรค์ได้สักสิบนาที  จ้าวปีศาจโบราณจะต้องตายอย่างแน่นอน

 “ฮึ่ม!”  เทียบกับเย่ว์หยางที่ยังคงยืนนิ่งเพื่อฟื้นฟูพลัง  จ้าวปีศาจโบราณเริ่มลงมือทันที

ร่างของเขาสั่นอย่างรุนแรงและเขากระแทกกระแทกเข่ากับพื้นหินอย่างหนักหน่วง

มือทั้งสองหงิกเกร็ง

พลังที่รุนแรงระเบิดออกมาจากร่างของจ้าวปีศาจโบราณ

ร่างมนุษย์ที่คล้ายกับเย่ว์หยางถูกพลังฉีกระเบิดทำลายอย่างรวดเร็ว เลือดเนื้อปลิวกระเด็นไปทุกทิศทาง  ร่างมนุษย์ไม่สามารถรองรับพลังจ้าวปีศาจแท้ๆ ได้  พลังของจ้าวปีศาจซึ่งสะสมมาเป็นเวลาหลายหมื่นปี ร่างมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถรองรับได้  เว้นแต่เป็นร่างของจ้าวปีศาจหรือร่างเทพ  แต่เพื่อเอาชนะใจแม่สี่  จ้าวปีศาจโบราณยอมซ่อนพลังของจ้าวปีศาจไว้เป็นเวลาหลายหมื่นปี   ด้วยวิธีนี้จะเป็นการดีเมื่อได้ร่วมงานกับจักรพรรดิชื่อตี้  ราชาเก้าแสงและพันธมิตรอื่น ทั้งยังเป็นการถือไม้ตายลับไว้ในมือ  ถ้าเย่ว์หยางไม่ใช้พลังกฎสวรรค์ เขาไม่ต้องการจะใช้พลังของจ้าวปีศาจนี้จริงๆ

เมื่อพลังของจ้าวปีศาจที่เก็บสะสมไว้หมื่นปีถูกใช้งาน ร่างของเขาเองก็ดูเหมือนแทบจะทนไม่ไหว  ก่อนจะพบร่างพาหะที่เหมาะสม  พลังงานนี้เมื่อถูกใช้ไปแล้วจะไม่ฟื้นฟูขึ้นใหม่อีกนาน

นอกจากนี้จ้าวปีศาจโบราณยังกังวลว่าราชาเก้าแสง จะเห็นผนึกวิญญาณของตัวเขา  ซึ่งจะทำให้ตัวเขาเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบในภายหลัง

อย่างไรก็ตามเพราะเย่ว์หยางใช้พลังกฎสวรรค์ได้  ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น

บางทีจักรพรรดิชื่อตี้และราชาเก้าแสงอาจจะร่วมมือกันจัดการเรื่องนี้เองก็ได้  แต่จ้าวปีศาจโบราณไม่มีทางคิดเรื่องอย่างนั้น  ขณะนั้นเขาต้องการฆ่าเย่ว์หยางซึ่งคุกคามชีวิตของเขาให้ได้  ไม่ว่ายังไงก็ตาม คนผู้นี้เชี่ยวชาญพลังกฎสวรรค์  ไม่อาจปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไปได้

 “ร่างและสถานะของคุณชายสามตระกูลเย่ว์  ข้าไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว... ตราบเท่าที่เจ้าตายไป!”  จ้าวปีศาจโบราณพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง จากนั้นก้มศีรษะที่สั่นลง  พลังจากมีเสียงระเบิดปัง ร่างเหมือนมนุษย์ของจ้าวปีศาจโบราณทั้งหมดมีเปลวไฟระเบิดออก เปลวไฟและพลังงานนับไม่ถ้วนฉีดพุ่งเข้าไปในหินแก้วผลึกเหมือนกับภูเขาไฟระเบิด

 “เอ๊ะ?”  จักรพรรดิชื่อตี้สังเกตเห็นผนึกอักษรรูนในใจกลางหินผนึกใสของจ้าวปีศาจโบราณ  แม้ว่าเขาไม่สามารถเข้าใจได้ชั่วขณะ  แต่เขาจดจำเอาไว้เป็นอย่างดี

 “ผลึกหกวิญญาณ”  ราชาเก้าแสงเห็นได้ไกล และรู้มากกว่าจักรพรรดิชื่อตี้

พลังงานและเปลวเพลิงนับไม่ถ้วนระเบิดฉับพลันและชะงักในกลางอากาศทันที  จากนั้นควบแน่นอย่างรวดเร็วกลายเป็นร่างของจ้าวปีศาจ ร่างนั้นประกอบด้วยเปลวลุกคำรามและพลังงานที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า หัวของปีศาจดูน่ากลัว เขาโง้งสีดำสนิทมีเปลวไฟพ่นออกจากปลายแหลม ตาแดงเข้มเหมือนดวงอาทิตย์ ปีกทั้งสองมีเปลวเพลิงและควัน จ้าวปีศาจโบราณใช้พลังงานสร้างร่างขนาดมหึมา  แขนของเขาแทบแตะถึงสวรรค์  จักรพรรดิชื่อตี้และคนอื่นประหลาดใจกับพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขา

นอกจากนี้เขายังมีระดับพลังปราณฟ้าระดับหก  แต่จักรพรรดิชื่อตี้เชื่อว่านักสู้ปราณฟ้าระดับหกถ้ามาอยู่ต่อหน้าเขา จะถูกฆ่าได้ทันทีเหมือนเชือดไก่

อย่างจ้าวปีศาจโบราณต้องมีพลังปราณราชันย์ระดับหกอย่างแท้จริง นักสู้ชั้นสูงมักจะมีปณิธานราชันย์

ความสูงร้อยเมตรกับพลังอีกหมื่นปี

ไม่ต้องพูดถึงเย่ว์หยาง แม้แต่จักรพรรดิชื่อตี้เมื่ออยู่ต่อหน้าจ้าวปีศาจโบราณก็ยังรู้สึกว่าตัวเล็กน้อยนิด  แม้ว่าจักรพรรดิชื่อตี้จะหยิ่งยโส แต่เขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อกรของจ้าวปีศาจโบราณ  แม้จะมีอาวุธวิเศษป้องกันตัว ก็ยังเป็นไปไม่ได้กับการใช้จัดการจ้าวปีศาจโบราณ  จักรพรรดิชื่อตี้มีสีหน้าตกตะลึง  ขณะที่ราชาเก้าแสงก็มีสีหน้าเคร่งขรึมพอกัน

ในใจของราชาเผ่าเก้าแสงรู้สึกดีใจเป็นครั้งแรกที่จ้าวปีศาจโบราณไม่ได้รับร่างเทพ

ถ้าปล่อยให้จ้าวปีศาจโบราณได้รับร่างเทพ พลังที่สะสมมาหลายหมื่นปีของจ้าวปีศาจโบราณคงจะใช้ออกได้อย่างดีที่สุด บางทีบรรพบุรุษของเขาคงไม่ปลื้ม มิน่าเล่าเจ้าผู้นี้ถึงต้องการปลอมตัวเป็นคุณชายสามตระกูลเย่ว์  ถ้าเขาได้รับร่างเทพ ไม่เพียงแต่หอทงเทียนเท่านั้น แม้แต่แดนสวรรค์จะไม่มีวันสงบลงได้  เขาจะน่ากลัวยิ่งกว่าจักรพรรดิอวี้แน่นอน  ต่อให้สามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ร่วมมือกันก็ยากจะปราบเขาลงได้  เมื่อไตร่ตรองถึงเรื่องนี้แล้วราชาเผ่าเก้าแสงมองอย่างผิวเผินยังสงบอยู่ได้ แต่ในใจของเขามีความตั้งใจจะฆ่า  หลังจากศึกนี้แล้ว ไม่ว่าชัยชนะระหว่างจ้าวปีศาจโบราณจะตกอยู่กับผู้ใด  เป็นไปไม่ได้ที่จ้าวปีศาจโบราณจะรอดอยู่ได้

สหายเก่าแก่จากตำหนักสวรรค์กลางพูดถูก  ถ้านักสู้จากหอทงเทียนไม่ถูกปราบ และหอทงเทียนไม่ถูกผนึกเอาไว้ แดนสวรรค์จะไม่มีวันสงบ!

 “เจ้ากับข้ามีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเหมือน  ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราก็คือการเป็นศัตรูกัน  แผนยึดครองของข้ามีความผิดพลาด  ถ้ามีโอกาสข้าคงไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นแน่  และการปรากฏตัวของเจ้าก็เป็นความผิดพลาด  และนี่เป็นเหมือนถูกชะตาเล่นกล  เราทั้งสองสามารถอยู่ในช่วงเวลาที่ต่างกันและเปล่งประกายชีวิตและมีพรสวรรค์ได้เต็มที่  แต่กลับถูกบังคับให้ต้องมาสู้กันเอง เฮ้อ..  น่าเสียดาย ในอดีตข้าหลีกเลี่ยงจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อ หลีกเลี่ยงนางพญาเฟ่ยเหวินหลี  หลีกเลี่ยงจักรพรรดิอวี้  หลีกเลี่ยงได้แม้กระทั่งเทียนหลุน เชียนเย่ และอู๋เซ่อ เมื่อข้าคิดว่าจะสามารถปกครองยุคสมัยได้ แต่ใครจะคิดกันว่ากลับเจ้าปรากฏตัวออกมา”  เสียงของจ้าวปีศาจโบราณดังสะท้อนไปทั้งหุบเขาแม่น้ำขาว  “แต่น่าเสียดายที่เจ้ามาพบกับข้า  ด้วยอัจฉริยภาพของเจ้า ความสำเร็จของเจ้าไม่ด้อยไปกว่าจักรพรรดิอวี้แน่นอน อาจจะไล่ๆ กับเฟ่ยเหวินหลีและผู้ไร้เทียมทานอื่น  แต่วันนี้เจ้าก็ต้องมาสู้กับข้า”

 “ในเมื่อเป็นลิขิตสวรรค์ ข้าจะทำอะไรได้?”  เย่ว์หยางส่ายศีรษะ

 “ต้องฆ่าเจ้า, แม้ว่าฆ่าเจ้าจะไม่สามารถเปลี่ยนชะตาของข้าได้ก็ตาม แต่ข้าก็ต้องทำเช่นนี้  นี่คือชะตา  เจ้ามันน่ารังเกียจ!”  จ้าวปีศาจโบราณคำรามเหมือนกับจะรังเกียจชะตาตนเอง

 “ข้าเห็นด้วย ที่การต่อสู้แตกหักกับเจ้าเป็นความผิดพลาดของข้า”  เย่ว์หยางชำเลืองมองดูจักรพรรดิชื่อตี้และราชาเผ่าเก้าแสงแล้วถอนหายใจ  “แม้รู้ว่าผิดแต่ก็ต้องดำเนินการต่อ  ใครให้เราเกิดมาเป็นศัตรูกันเล่า?  เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่งดงามของเจ้า ข้าเห็นใจจริงๆ  เมื่อเจ้ากล้าแข็งในช่วงแรก ก็เผชิญหน้ากับจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อ ก็ย่อมต้องหดหู่แน่นอน  หลังจากจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อแล้ว ก็ยังต้องมาถูกนางพญาเฟ่ยเหวินหลีพิชิต  ข้าคิดว่าพวกที่หดหู่อดสูไม่ใช่แค่เจ้าคนเดียว  แต่เป็นนักรบทั้งหมดในยุคของนาง  และยังมีสุดยอดนักรบจากหอทงเทียนอย่างจักรพรรดิอวี้, เทียนหลุน เฉียนเย่, อู๋เส้อ  ทั้งหมดเป็นสุดยอดนักรบที่แข็งแกร่งในหอทงเทียนในเวลานั้น  เจ้าต้องการโดดเด่นสุดยอดในหอทงเทียนเวลานั้นเจ้าจะต้องแข็งแกร่งมากพอ  ใครให้เจ้าไม่โดดเด่นที่สุด ไม่ทรงพลังที่สุดเล่า? ถ้าข้าตายด้วยฝีมือเจ้า ข้าจะไม่บ่นว่าอยู่ผิดที่ผิดเวลา  แต่ถ้าเจ้าตายในเงื้อมมือข้า ก็ไม่ต้องโทษว่าชะตาฟ้าดิน, เพราะทุกคนต่างมีชะตาเป็นของตนเองเหมือนกัน”

 “หากเจ้าไม่สามารถควบคุมชะตาตนเองได้ อย่างนั้นก็ปล่อยให้ชะตาควบคุมเจ้าเถอะ!”  ในที่สุดเย่ว์หยางก็ทำใจรับได้

เมื่อประโยคนี้หลุดออกมาจากปากขอเงขา  ทุกคนที่ได้ยินตกตะลึงอย่างหนัก

จักรพรรดิชื่อตี้ตกตะลึง

ราชาเผ่าเก้าแสงสีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน

แม้แต่จื้อจุนก็ยังพยักหน้าเล็กน้อยพอใจกับสภาพจิตใจในปัจจุบันของเย่ว์หยาง

ชีวิตมักเป็นเช่นนี้  หากท่านไม่สามารถควบคุมโชคชะตาตนเองได้  อย่างนั้นท่านคงจะปล่อยให้ชะตาควบคุม!  เพียงไม่กี่คำนี้มีความหมายว่าคนที่ไม่น่าเกรงขามได้แต่ปล่อยตัวไปตามกระแสโลก มีแต่นักสู้ที่น่าเกรงขามส่วนใหญ่จะควบคุมตนเอง สามารถทวนกระแสจนไปถึงต้นน้ำได้ ไต่ขึ้นไปถึงยอดเขาและมองลงมายังสิ่งมีชีวิตทั้งปวง!

 “ดี!  อย่างนั้นข้าจะท้าทายชะตาตนเองโดยไม่มียั้ง!”  เจ้าปีศาจโบราณจ้องมองอยู่นาน จากนั้นแหงนหน้าคำรามและพ่นเปลวไฟขึ้นไปในท้องฟ้า  เขาพ่นไฟครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปลดปล่อยพลังจ้าวปีศาจที่เก็บงำมาหลายหมื่นปี  เขาไม่ทราบว่าต่อให้เอาชนะเย่ว์หยางเขาก็ไม่สามารถรอดชีวิตได้  เพราะเขาอาจตายในเงื้อมมือของจื้อจุน ราชาเผ่าเก้าแสง หรือราชินีฟ้าก็ได้

เมื่อแผนล้มเหลวก็ต้องต่อสู้กับเย่ว์หยางอย่างเด็ดขาด

ถ้าสามารถย้อนกลับไปได้  เขาจะไม่ยอมทำผิดพลาดอย่างนี้อีก

เขาคงยินยอมหลับต่อไปเหมือนช่วงที่หลีกหนีจักรพรรดิไร้เทียมทาน, เฟ่ยเหวินหลี, จักรพรรดิอวี้และรอคอยโอกาสต่อไปเรื่อยๆ แต่บัดนี้ไม่มีทางที่จะกลับไปสู่วงจรเช่นนั้นได้ จักรพรรดิชื่อตี้กลับมาแล้ว ราชาเก้าแสงและราชินีฟ้าก็ยังมาด้วย   ฝ่ายตรงข้ามแค่เย่ว์หยางคนเดียวก็ควบคุมกฎสวรรค์ได้ ยังไม่ต้องพูดถึงจื้อจุน

การต่อสู้ครั้งนี้ จ้าวปีศาจโบราณไม่รู้ว่าในที่สุดเขาจะต้องตายหรือไม่

อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินใจอย่างหนึ่งได้

จะไม่มีการออมรั้งยั้งมือใดๆ ทั้งสิ้น

เมื่อพลังจ้าวปีศาจที่สะสมมาเป็นเวลาหลายหมื่นปีถูกใช้ต่อสู้หมด  ต่อให้ต้องตายพวกเขาทุกคนจะพินาศตายตามไปด้วย!

 “ล้างผลาญ!”  จ้าวปีศาจโบราณกดฝ่ามือลงกับพื้นหุบเขาแม่น้ำขาว พลังจ้าวปีศาจหมื่นปีเผาผลาญหุบเขาทั้งหมด ความร้อนสูงปะทุออกมาจากใต้ดินทันที พื้นโลกสั่นสะเทือน แผ่นดินแยกออกเหมือนกับปากยักษ์ของอสูรร้ายมองเห็นลาวาแดงที่ร้อนแรง

แม็กมาลาวาปะทุขึ้นท้องฟ้า ควันเถ้าถ่านภูเขาไฟกลบคลุมเต็มทั้งพื้นฟ้าและแผ่นดิน

ทั่วทั้งหุบเขาแม่น้ำขาวโดยรอบหลายสิบกิโลเมตรปรากฏกลายเป็นภาพเหมือนขุมนรกที่น่ากลัว.. แม็กมาในหุบเขาไฟนรกจะติดตามผนังหุบเขา จ้าวปีศาจโบราณเหยียดแขนชี้มาทางเย่ว์หยางและปล่อยแสงสีแดงฉานทันที  นี่คือไม้ตายทรงพลังที่สุดของจ้าวปีศาจโบราณ และอสูรพิทักษ์วิญญาณของเขา ‘เชื้อไฟ’ เป็นการเสริมพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในอดีตเคยทำร้ายจักรพรรดิไร้เทียมทานจนได้รับบาดเจ็บจากพลังดรรชนีนี้มาแล้ว

เย่ว์หยางไม่กล้ารับพลังดรรชนีและจำกัดการตรึงของจ้าวปีศาจโบราณไว้ทันที

เขาเทเลพอร์ตออกมา

พื้นผิวของแท่นบูชายัญที่ไม่มีอะไรทำให้เสียหายได้ แต่กลับถูกพลังดรรชนีโลหิตยิงทะลวงเป็นรูเท่ากำปั้นและมีควันคละคลุ้ง

พลังดรรชนีนี้ทำให้จักรพรรดิชื่อตี้ถึงกับหางตากระตุก  เขารู้สึกว่าเกราะศักดิ์สิทธิ์บนร่างของเขาอาจไม่สามารถป้องกันพลังดรรชนีนี้ได้

หากไม่ระวังตัวให้ดี เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกจ้าวปีศาจโบราณฆ่าตายได้ทันที

ดรรชนีจ้าวปีศาจ ทรงพลังมากจนสามารถสังหารได้ในทันที!

เย่ว์หยางก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน ขณะที่เพิ่งเทเลพอร์ตออกมา ทันใดนั้นจ้าวปีศาจโบราณทำท่าโอบมือซ้ายดักไว้  ขณะที่เย่ว์หยางเทเลพอร์ต เขาสามารถคาดคำนวณถึงจุดที่เย่ว์หยางจะปรากฏตัวได้

 “ปีศาจบดกระดูก”  เจ้าปีศาจโบราณเรียกอสูรศึกชั้นพิเศษที่แปลกประหลาดออกมาโดยเฉพาะ ตัวของมันเหมือนกับเครื่องโม่หินมีวงเวทอักษรรูนอยู่เหนือหัวของมัน  มันเคลื่อนไหวได้เองโดยไม่มีการควบคุมจากภายนอก  จ้าวปีศาจโบราณจับยึดตัวเย่ว์หยางได้ จากนั้นเอ่ยปากทันที  “ปีศาจบดกระดูก”  อสูรศึกที่มีรูปร่างเหมือนเครื่องโม่บดหินเหมือนกับต้องการจะบดขยี้เย่ว์หยางให้เป็นผุยผง

 “น่ากลัวจริงๆ”  จักรพรรดิชื่อตี้ตกใจอย่างหนัก  อสูรศึกตัวนี้ทำให้เขาระลึกถึงอสูรร้ายในตำนานที่น่ากลัว  มันคืออสูรดึกดำบรรพ์...