เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 762 นายกองกิ้งก่า

ตอนที่  762  นายกองกิ้งก่า

โอชัวร์, นายกองพลตระเวนของเมืองลี่จ้าวได้ยินเสียงอึกทึกของกลุ่มคนข้างหน้าร้าน ‘เสริมศักยภาพ’ จึงนำกำลังเข้าไปล้อม

ภายในร้านมีเสียงตะโกนดังเป็นระยะ

เขาแยกกลุ่มคนที่หน้าดำหน้าแดงราวกับกินเหล้ามา และถามสอบหาสาเหตุ “เกิดอะไรขึ้น?”

เขาเป็นนายกองพลลาดตระเวนมีอำนาจและอิทธิพลที่นี่สูงคอยควบคุมดูแลความสงบรักษาความปลอดภัยที่นี่ ในทุกปีร้านค้าในถนนสายหลักแม้ว่าจะจ่ายส่วยด้วยเงินจำนวนมาก  แต่มีคำที่กล่าวว่าข้าหลวงดียังด้อยกว่าควบคุมด้วยเงิน  พวกเจ้าหน้าที่ทางการระดับล่างอย่างเช่นโอชัวร์พบเห็น ไม่ค่อยมีการทำผิดกฎหมาย และมักจะไม่ค่อยยุ่งเกี่ยว ปกติเขาจะได้ของขวัญสินบนซื้อน้ำร้อนน้ำชาอยู่บ้าง

ในช่วงวันหยุดทางการก็อาจได้ของขวัญเพิ่มขึ้นบ้างเล็กน้อย

 “ใต้เท้าขอรับ” บุรุษคนนั้นรีบเข้ามาประจบนายกองโอชัวร์ทันที  “คือว่ามีอาคันตุกะที่มาจากแดนไกลไม่เข้าใจกฎระเบียบการค้าที่นี่ พวกเขาต้องการซื้อมังกรบินทองสินค้าสมบัติของเมืองเรา”

 “คนพวกนี้โง่จริงๆ ป้ายบอกราคาก็มีให้เห็น ร้านเสริมศักยภาพไม่ยอมขายให้ จะมาทำเสียงดังได้อย่างไร”

 “คนไม่คุ้นเคยมักทำผิดพลาดได้ง่าย แต่ข้าคิดว่าร้านเสริมศักยภาพทำไม่ถูก  ถ้าเจ้าไม่ขายก็ไม่ต้องขาย  แล้วเจ้าบอกให้คนอื่นจ่ายเงินได้อย่างไร”

 “ฮ่าฮ่า พวกสุนัขต่างถิ่นนัยน์ตาต่ำไม่มีปัญญาซื้อ ก็ยังทำเป็นโอ้อวดจะซื้อให้ได้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาดื้อด้านขนาดนั้น”

 “สมน้ำหน้า...”

นายกองโอชัวร์ยืนอยู่ข้างหน้ากลุ่มคนที่ยืนซุบซิบนินทากัน

เขาได้ยินเพียงไม่กี่คำก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝ่ายบริการลูกค้าของร้านใหญ่ดูถูกคนต่างถิ่นและล้อเลียนอีกฝ่ายว่ายากจนไม่มีปัญญา ทำให้อีกฝ่ายตัดสินใจซื้อ และร้านเสริมศักยภาพไม่สามารถคลี่คลายปัญหาได้

ถ้านี่เป็นร้านค้าเล็กๆ นายกองโอชัวร์คงคร้านที่จะลงมายุ่งปล่อยให้พวกเขาได้รับบทเรียนบ้าง  อย่างไรก็ตามร้านเสริมศักยภาพมักจะส่งส่วยเป็นพิเศษทุกปีทั้งยังส่งของขวัญเป็นประจำ  เหมือนที่พูดกันว่าทรัพย์มาถึงข้าหลวง ภัยพิบัติหาย  หัวหน้าโอชัวร์ไม่สามารถทำเป็นไม่เห็น  ร่างของเขาสวมเกราะและมือกระชับดาบ ‘คลื่นโลหิต’ ที่เอว จากนั้นค่อยๆ ย่องเข้าไป  ภายใต้กลุ่มคนรายล้อมเขาเดินผ่านเข้าประตูร้านขายอสูรรบ ‘ส่งเสริมศักยภาพ’

ข้างในร้านก็ยังเต็มไปด้วยผู้คน

พนักงานขายหวาดกลัวอยู่บนพื้นจนไม่กล้าทำอะไรอื่น

ส่วนอีกคนหนึ่งสั่นเหมือนไก่โดนพายุฝนไม่มีที่กำบัง ขณะที่พนักงานขายกลุ่มอื่นมองดูอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้ามา

หลายคนมองว่ายามของร้านถูกทำร้ายฟันร่วงกับพื้น ถ้าไม่สลบก็ยกมือยอมแพ้  บางคนก็นอนสลบเลือดกลบปากและกระเซ็นอยู่บนพื้น  เหรียญทองบนพื้นกระจัดกระจายมาถึงเท้าของโอชัวร์

เนื่องจากผู้บัญชาการทหารประจำเมืองมีพลังระดับเตรียมปราณฟ้า   นายกองโอชัวร์เห็นยามประจำร้านอยู่ในสภาพเอน็จอนาถ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

แม้ว่าพลังของยามประจำร้านจะไม่สูงมาก  แต่ก็อยู่ในระดับปราณดินระดับห้า

หัวหน้ารักษาความปลอดภัยอันดับหนึ่งของร้านมีพลังปราณดินระดับแปดดูเหมือนจะไม่อยู่ในร้าน  อย่างไรก็ตามเขาสามารถล้มยามประจำร้านได้ทั้งหมดโดยไม่สร้างความเสียหายให้ร้าน  ความเร็วระดับนี้และการความคุมพลังนี้ต้องเป็นหัวหน้าโอชัวร์จึงจะรับมือได้  เขากวาดตามองไปที่คนต่างถิ่นผู้ไม่เข้าใจกฎท้องถิ่น  เขาพบว่ามีคนหลายคนอยู่ฝั่งตรงข้าม  มีทั้งบุรุษและสตรี  ผู้นำคือคนอ้วนที่เป็นผู้ลงมือ  ที่ยืนอยู่ข้างคนอ้วนเป็นคนผอมที่ตาคมเหมือนเหยี่ยว

นอกจากคนทั้งสองนี้ยังมีชาวเผ่าทอเรน(เผ่าหัววัว) สองคนซึ่งมีรัศมีพลังน่ากลัว

ด้านหลังคนเผ่าทอเรนเป็นสาวเผ่าคิวบัวร์สี่คน

ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้คุ้มกันของกลุ่มคนพวกนี้  ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังคุ้มกันสาวงามสามคนที่ไม่ธรรมดา ดูพวกเขาแล้วไม่ใช่ทหารรับจ้าง แต่อาจเป็นไปได้ว่าคงเป็นผู้เยาว์ในตระกูลที่ออกมาท่องเที่ยวนอกตระกูล

 “อะแฮ่มๆ นายกองโอชัวร์ เสียงกระแอมเบาๆ เตือนคนที่มุงดูให้ความสนใจและหลีกทางให้ทหารประจำเมือง  “เกิดอะไรขึ้น?”

 “โอวท่านใต้เท้ารีบมาเร็วๆ”  หนึ่งในพนักงานขายที่กำลังตัวสั่นมองเห็นคนช่วยชีวิต เขารีบคำนับนายกองโอชัวร์ด้วยความเคารพทันที และเขาพูดน้ำเสียงประหลาดใจแกมดีใจ  “พวกเจ้า  พวกเจ้าต้องรับผิดชอบต่อร้านเสริมศักยภาพของเรา   เราอยู่ในเมืองลี่จ้าว  ร้านส่วนใหญ่ก็ปฏิบัติตามกฎหมาย  แต่วันนี้เราเจออาชญากรรม  ... ท่านไม่รู้  แขกเหล่านี้คุกคามร้านเราที่ไม่ยอมส่งมอบมังกรบินทองให้  ท่านก็รู้ว่าสิ้นค้ามีราคาปิดไว้  และราคาที่แท้จริงท่านไม่สามารถซื้อได้สูงถึงห้าเท่า  แต่สมบัติประจำร้านเรานี้ จะให้ขายได้ยังไง  ต่อให้เงินมากเราก็ไม่ขาย”

หัวหน้าโอชัวร์ไม่ใช่คนโง่  เขาเพียงแต่แค่นเสียงขึ้นจมูกและกล่าว

 “เราจำเป็นต้องสอบสวนเรื่องนี้  แต่ร้านเจ้าเป็นร้านค้าถูกต้องตามกฎหมาย  ถ้าใครบางคนต้องการคุกคามเจ้า ทหารประจำเมืองของเราจะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร  เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของรองนายกอง”

คนรอบข้างที่ตามมาดูคิดว่าน่ารังเกียจเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องเคารพกฎหมาย

ทุกคนที่อยู่ในเมืองนี้รู้ว่าไม่เพียงแต่ร้าน ‘เสริมศักยภาพ’ เท่านั้น แต่ร้านทั่วเมืองลี่จ้าวไม่ใช่ร้านที่ทำถูกต้องตามกฎหมาย

ประมาณพันปีที่แล้วมีกวีนักท่องเที่ยวเดินทางผ่านมาที่นี่ เมื่อเขาจากไป เขาได้พูดถึงที่นี่  ที่นี่คือซากปรักหักพังสกปรกภายใต้ตะวันสาดส่อง  ในอากาศเต็มไปด้วยวิญญาณทหารรับจ้าง  ถ้าต้องเลือกว่าจะต้องอยู่ที่นี่นานๆ  ขอเลือกอยู่ในนรกดีกว่า... พันปีก่อนนั้นยังเต็มไปด้วยการฉ้อโกง  หลังจากผ่านไปอีกพันปี นักธุรกิจการค้าในเมืองลี่จ้าว ใครยังกล้าบอกว่ามีคนซื่อสัตย์อยู่อีก?

ไม่เพียงแต่พ่อค้านักธุรกิจเท่านั้น  แต่คนซื่อสัตย์มีแต่จะอดตายอยู่ในเมืองลี่จ้าว

พวกที่มุงดูไม่ได้พูดออกมา  ได้แต่เย้ยหยันอยู่ในใจ

พวกเขาหวังว่ายิ่งมีเรื่องยุ่ง  ก็ยิ่งดี

เมืองลี่จ้าวดูไร้ชีวิตชีวามานานมากแล้ว  ถ้าเกิดเรื่องวุ่นก็แค่ปรับตัวใช้ชีวิตตามนั้น

 “พวกเจ้าทุบตีคนเหล่านี้หรือ?”  โอชัวร์ตั้งข้อสังเกตอีกครั้งและพบว่าคนเหล่านี้ไม่มีนักสู้ปราณฟ้าอยู่ในกลุ่มฝ่ายตรงข้าม  แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มเป็นนักสู้ปราณดินระดับเจ็ด แต่มีอุปกรณ์เครื่องมือที่ดี แทบทุกคนมีสมบัติชั้นทองทั้งนั้น    เขาพเนจรต่อสู้ดิ้นรนมา 300 ปีจนได้เป็นหัวหน้านายกองทหารประจำเมือง จนสามารถซื้อดาบคลื่นโลหิตได้เล่มหนึ่งก็เพราะสินบนในช่วงสองสามทศวรรษนี้ ถึงตอนนี้เขาอดอิจฉาความร่ำรวยของคนต่างถิ่นเหล่านี้มิได้

เย่คงพยักหน้า

 “พวกเจ้าเดินทางมาเยี่ยมเยือนเมืองลี่จ้าว เรายินดีต้อนรับเป็นธรรมดา และเมืองลี่จ้าวของเราก็ยินดีต้อนรับอาคันตุกะจากทั่วโลก  อย่างไรก็ตามเจ้าไม่เคยได้ยินภาษิตนี้บ้างหรือ ‘เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม’ เมื่อมาถึงที่นี่ก็ต้องทำตามกฎหมายของเรา” นายกองโอชัวร์ตัดสินใจยืนยันในหลักการไว้ก่อน

 “ใต้เท้า! เราก็เป็นอาคันตุกะที่ดีและปฏิบัติตามกฎหมายแล้ว”  เจ้าอ้วนไห่ยิ้มตอบ

 “ไล่ทุบตีผู้คน นี่ยังเรียกว่าปฏิบัติตามกฎหมายหรือ?”  พวกที่มุงดูอยู่ด้านหลังของเขาถึงกับหัวเราะด้วยความขำขัน

 “ถ้ามีคนขโมยของในเมือง ขอถามหน่อย ข้าจะยืนหยัดป้องกันตัวได้ไหม?”  เย่คงถาม

 “ย่อมได้แน่นอน”  นายกองโอชัวร์ไม่ให้โอกาสฝ่ายตรงข้ามถาม แต่รีบรุกถามก่อนทันที  “แต่ท่านอาคันตุกะแดนไกล, ข้าอยากจะอธิบายถึงตัวอย่างการกระทำที่ไม่เหมาะสมที่เจ้ากระทำไปแล้ว  ในเมืองลี่จ้าวของเรา รักษากฎหมายและความสงบอย่างเคร่งครัดจึงทำให้ไม่มีโจรขโมยแต่อย่างใด  บางทีเจ้าอาจจะไม่รู้ว่าเมืองลี่จ้าวของเรา เป็นเมืองแห่งแสงตะวัน มีสวนและเนินเขา ที่นี่ปลอดภัย สะอาด ประณีต อุดมสมบูรณ์มีความสุข  ภัยพิบัติ ความยากจน  สิ่งที่น่าเกลียดซากหักพังเป็นสิ่งที่ไม่ควรมี..”

 “เหรอ?”  เย่คงยักไหล่ทำสีหน้าสงสัย

 “ข้าคิดว่าเรื่องการซื้อมังกรบินทองของเจ้าควรทำให้กระจ่างเล็กน้อย”  หัวหน้าโอชัวร์ย่อมจะต้องปกป้องร้านขายอสูร ‘เสริมศักยภาพ’ เป็นธรรมดา นี่เป็นร้านที่ดำเนินกิจการโดยคนที่รู้จักกับเจ้าเมือง  เขาเป็นพี่ชายของภรรยาน้อยคนที่ห้าของเจ้าเมือง  ถ้าเขาช่วยคนต่างถิ่น และความรู้ไปถึงญาติเจ้าเมือง ก็คงยากจะนั่งอยู่ในตำแหน่งนายกองประจำเมืองได้อีกต่อไป

ตามปกติเขาจะไม่ล่วงเกินคนต่างแดน

โดยเฉพาะคนต่างแดนที่ร่ำรวย

สำหรับเงินสด(ทอง) ที่ผุดออกมาของชาวต่างถิ่น นายกองโอชัวร์ตัดสินใจใช้วิธีเกลี้ยกล่อม ชุดของเขาเปล่งปลั่งเจิดจ้า เกราะสวยสดใสมีรอยขีดข่วน  นายกองโอชัวร์เผยให้เห็นแขนที่แข็งแรง ดาบโค้งคลื่นโลหิตที่สะพายอยู่ที่สะเอวเหมือนจะโอ้อวดว่าเขาก็มีความมั่งคั่งไม่ด้อยไปกว่าฝ่ายตรงข้าม  จากนั้นพยายามควบคุมสถานการณ์อย่างอดทน  “ความจริงสินค้าที่เป็นระดับสมบัติร้านค้าประจำเมืองไม่ขายคนต่างประเทศ เจ้าเมืองมีคำสั่งว่าจะต้องติดราคาแสดงสินค้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นการหลอกลวงลูกค้า  เจ้าเมืองของเรามีความยุติธรรมในการค้าอยู่แล้ว  ปกติมังกรบินทองก็จะต้องมีป้ายแสดงราคาด้วยเช่นกัน  แต่เพราะนี่ไม่ใช่ราคาขายชาวต่างถิ่น   ราคาที่เรียกนี้เป็นไปตามข้อกำหนดของสมาคมการค้า”

 “ท่านอาคันตุกะทั้งหลาย  ก่อนอื่นข้าขอเป็นตัวแทนชาวลี่จ้าว ตอนนี้ข้าคิดว่าความเข้าใจผิดของพวกท่านคงจะคลี่คลายได้แล้ว    ไม่ใช่ว่าร้านเสริมศักยภาพไม่ต้องการขาย  บางทีพวกท่านลองมองหาอสูรอื่นอีกครั้งดู  ข้าผู้เป็นนายกองทหารประจำเมืองขอให้คำมั่นได้เลยว่าร้านเสริมศักยภาพจะให้ส่วนลดกับพวกท่านร้อยละห้าแน่นอน  ขาดผลกำไรไปขนาดนี้แล้วทำให้พวกท่านพอใจ เราก็ยินดี”

นายกองโอชัวร์มองดูเจ้าอ้วนไห่และเย่คงด้วยสีหน้าจริงใจ

เขากวาดสายตามองดูเห็นว่าหลิวเย่และเป่าเอ๋อเหมือนกับคุณหนูในห้องหอที่ได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี จึงไม่ต้องการสร้างความลำบาก  ดังนั้นเขาตัดสินใจยอมถอยก้าวหนึ่ง

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่มองหน้ากันเองและตกลงยืนยัน

ทันใดนั้นมีทหารคนหนึ่งแหวกฝูงชนเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูนายกองโอชัวร์รายงานอย่างรวดเร็ว

ถ้ามีคนที่ฝึกฝนประสาทหูเป็นอย่างดีก็จะได้ยินคำว่า ญาติเจ้าเมืองกำลังจะมา

คำพูดนี้ทำให้หัวหน้าโอชัวร์สีหน้าเปลี่ยน

หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ

เขาสะบัดแขนเสื้อกระชับเกราะในตัวให้แน่นขึ้น จากนั้นชักดาบคลื่นโลหิตรวดเร็วราวสายฟ้าชี้มาทางเย่คงและเจ้าอ้วนไห่  “เจ้าคู่หูจอมหลอกลวง  ข้าเกือบจะหลงกลพวกเจ้าแล้ว กลับกลายเป็นว่าพวกเจ้าเป็นนักต้มตุ๋นมืออาชีพที่จงใจมาก่อกวนที่เมืองลี่จ้าวของเรา... บอกกับเจ้าก็ได้ สถานที่นี้ไม่ใช่ที่ให้เจ้ามาแสดงความป่าเถื่อน  ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนแจ้งความในครั้งนี้ ข้าเกือบถูกพวกเจ้าหลอกต้มเสียแล้ว  ร้านเสริมศักยภาพยังอยู่ในความดูแลของข้า  บอกเจ้าให้ก็ได้ เว้นแต่ว่าข้าตาย พวกเจ้าไม่มีทางลงมือประสบผล”

ข้างนอกมีเสียงฝีเท้าม้า

กลุ่มอัศวินขี่ม้าสวมชุดเกราะมันเงารายล้อมบุรุษวัยกลางคนชุดไหมเหาะอยู่เหนือถนน

พวกเขาไม่หยุด  แม้ว่านายกองโอชัวร์จะรีบเข้ามาแสดงความเคารพและทักทาย  แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ยังทำเป็นไม่เห็น

คนที่มุงดูโดยรอบพากันพูดคุยในกลุ่มพวกเขา

 “ดูสิ  นั่นคือญาติของเจ้าเมือง แม่ทัพเวิง ดูเหมือนว่าเขาจะออกนอกเมืองไปล่าสัตว์

 “ภูตผีตัวประหลาด จะมีมาให้เห็นได้ทุกเดือนจริงๆ...”

 “ไม่มีใครรายงานเรื่องในร้านเสริมศักยภาพให้ท่านเวิงหรือ?”

 “คนดูแลมังกรบินทองอยู่ไหน? นี่เป็นเพียงหนึ่งในร้านที่เล็กที่สุดใน 15 ร้านของนายพลเวิง สาขาใหญ่และทุกร้านอื่นเป็นร้านในเครือของเขา

 “ถูกแล้ว  สำหรับนายพลเวิงมังกรบินทองจะนับกระไรได้ เมื่อเร็วๆ นี้มังกรบินทองนี้ก็ชนะมาเช่นกัน ไม่มีอสูรตัวใดที่ชั้นเหนือกว่ายินดีสู้ด้วยอีกต่อไป  นายพลเวิงต้องการจะขายออกไป หรือแลกกับราชสีห์เพลิงระดับปราณฟ้าก็ได้ ข่าวนี้ข้าได้ยินมาจากหลานของข้า ราชสีห์เพลิงระดับปราณฟ้าถูกส่งมาที่เมืองเล่าหม่า  แต่ไม่ได้ถูกส่งมา  เจ้ารู้ไหมว่าหลานข้าเป็นใคร?  เขาเป็นลูกเขยของพ่อบ้านนายพลเวิง  ตอนนี้เป็นสมาชิกคนหนึ่งของทหารของนายพลเวิง  ตอนนี้เขานั่งอยู่บนหลังม้า”

 “ใต้เท้าเวิงต้องการขายมังกรบินทองตัวนี้หรือ? เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า?”  นายกองโอชัวร์กระซิบถาม

 “แน่นอนว่า มังกรบินทองชนะการแข่งขันมามากมาย ถึงแม้ในการแข่งที่ไม่น่าชนะ แต่ภายใต้สายตาของท่านเจ้าเมืองน้อยที่ควบคุมการฝึกก็เอาชนะได้  คุณชายลูกเจ้าเมืองโกรธมาก  ก่อนนั้นนายพลเวิงจ้องการจะฆ่ามังกรบินทองเพื่อเป็นการขอโทษคุณชาย  แต่คุณชายปฏิเสธ  ครั้งนี้คาดกันว่าคงต้องการผลึกปีศาจดีๆ เพื่อเอาไปใช้ขอขมาคุณชาย... มังกรบินทองที่น่ารำคาญนี้ควรจะขายออกไป  มิฉะนั้นข้าจะไปขอซื้อราชสีห์เพลิงที่เมืองเล่าหม่าได้ยังไง?”

นายกองโอชัวร์จัดเกราะที่มีรอยขีดข่วนและรอยปะสั่นสะท้าน

เขามีสีหน้าซับซ้อน

เขาแค่นเสียงใส่เย่คงและเจ้าอ้วนไห่  “พวกเจ้าต้องการซื้อมังกรบินทองไม่ใช่หรือ?  ข้านายกองตัดสินใจแล้วว่าจะขายให้กับเจ้า  เจ้าพวกนักต้มตุ๋น เอาเงินออกมา  ข้าคิดราคา 5 ล้าน  ถ้าพวกเจ้าจ่ายมา 4.5 ล้าน  ข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นดีจากการหลอกลวงแน่”

ปัง

มีเสียงดังสะท้านแก้วหูอยู่นอกถนน

มีร่างหนึ่งร่วงฟาดลงกับถนน  และจมเข้าไปในพื้นเห็นเป็นรูปมนุษย์

คนผู้นั้นตะเกียกตะกายลุกขึ้น  ในอากาศใกล้ๆ เขามีบุรุษสวมหน้ากากแพลตตินัมโผล่ออกมา บุรุษผู้นั้นเตะใส่เขาจนทำอะไรไม่ได้ และเหยียบหน้าเขา

ตอนนี้ทุกคนเริ่มเห็นได้ชัด คนที่บุรุษหน้ากากยืนเหยียบอยู่บนศีรษะนั้นก็คือนายพลญาติของเจ้าเมืองที่ยังมีกลุ่มทหารรายล้อมอยู่

นายพลเวิงที่ถูกเหยียบศีรษะปกติจะอารมณ์เสียอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เขาไม่โกรธ

แต่กลับอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “ยกโทษให้ข้าด้วยเถิด นักสู้ปราณฟ้าผู้ทรงพลังอย่างท่านไม่สมควรฆ่ามดแมลงอย่างข้านี้  เพราะนั่นจะทำให้มือของท่านแปดเปื้อน ชื่อเสียงด่างพร้อย  ข้ายินดีจะขอขมาที่ล่วงเกินท่าน โปรดอภัยให้ข้าด้วยเถิด  ยกโทษให้ข้าด้วยเถิด ท่านนักรบปราณฟ้าผู้ทรงพลัง อภัยให้ผู้น้อยด้วยเถิด”

นายพลเวิงที่อยู่ในชุดไหมที่ฝ่ายตรงข้ามยืนอยู่บนศีรษะ กลับดิ้นรนแสดงความนอบน้อม

นอกจากนี้เขาตบหน้าตนเองจนบวมเหมือนกับหัวหมู

จนกระทั่งบุรุษชนชั้นสูงที่สวมหน้ากากเตะนายพลเวิงกระเด็นออกไป 10 เมตร  เขาตวาดไล่ “ไสหัวไป”

นายพลเวิงรีบถอยออกไปด้วยอาการนอบน้อมและหายลับไปในกลุ่มผู้คนพร้อมกับพวกทหารที่เผ่นหนีด้วยความหวาดกลัว คนที่อยู่รายรอบตกใจหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจแรง  นี่เขาเป็นใครกันแน่ ขนาดญาติเจ้าเมืองยังถูกตบหน้าขู่ขวัญหนีไปด้วยความหวาดกลัว  หรือว่าจะเป็นทูตพิเศษจากตำหนักกลางแดนสวรรค์?

บุรุษหน้ากากลอยตัวห่างออกไป

เวลาผ่านไปนาน ผู้คนจึงค่อยรู้สึกตัว

หน้าของนายกองโอชัวร์เปลี่ยนจากเขียวเป็นสีม่วง เขาพบว่าตัวเขากลัวจนหลั่งเหงื่อเยียบเย็น

เขารู้สึกอึดอัดละอายใจมาก  นายพลเวิงก็ยังต้องประจบประแจงผู้มีศักดิ์ศรีเหนือกว่าเขา  ทั้งยังต้องร้องขอชีวิตอย่างน่าสงสาร  ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จัดการทำธุระกับคนต่างถิ่น เขารู้สึกอารมณ์ไม่ดีจึงรีบจัดเกราะที่มีตำหนิของเขาอีกครั้งและข่มอารมณ์ให้เป็นปกติ  จากนั้นใช้ดาบคลื่นโลหิตชี้มาที่เย่คงและเจ้าอ้วนไห่  “เอาพวกมันไปเดี๋ยวนี้  เรานายกองทหารเมืองลี่จ้าวขอบอกว่า เมืองนี้ไม่ใช่สถานที่ๆ พวกหลอกลวงต้มตุ๋นอย่างพวกเจ้าจะอยู่ได้!  พวกหลอกลวงต้มตุ๋นพวกนี้ต้องเอาไปขังไว้นอกเมือง  ของที่กองอยู่บนพื้นจะต้องถูกยึดทั้งหมด!” 

 “ไล่พวกเขาออกไปจากเมืองไม่มีปัญหา  แต่คิดจะริบเงินของข้าด้วย ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”  มีเสียงดังขึ้นในหูของหัวหน้าโอชัวร์

 “ใครกล้าตั้งข้อสงสัยต่อเรานายกอง?”  นายกองโอชัวร์ที่ถูกคัดค้านให้เสียหน้า  เขาไม่คิดว่านักสู้ปราณฟ้าที่ทุบตีนายพลเวิงจะกลับมาถามด้วยตนเอง เขาหันหน้าไปมองตั้งใจว่าจะลงมือสั่งสอนย่ำยีศักดิ์ศรีอีกฝ่ายให้จมดิน  แต่เมื่อเขาหันไปมองเท่านั้น หน้าของเขาไร้สีเลือดหวาดกลัวแทบตาย

บุรุษหน้ากากที่เหยียบหน้านายพลเวิงเมื่อครู่นี้ยืนอยู่ด้านหลังเขา

หน้าของนายกองโอชัวร์เหลืองซีดราวกับคนกำลังจะตาย  เขาพยายามสงบใจและต้องการจะขอโทษอีกฝ่ายเหมือนกับนายพลเวิง  แต่ร่างของเขาแข็งเหมือนกับไม่สามารถอ่อนลงได้  เขาพูดอย่างงงงวย  “เงินบนพื้นเป็นของท่านหรือ?”

เจ้าอ้วนไห่เดินเข้ามาและพยักหน้ายิ้มให้  “เจ้าต้องการให้ข้าแนะนำตัวเขาไหม?  เขาเป็นหัวหน้าของคนที่เจ้าด่าว่าขี้โกงหลอกลวงไงเล่า”

คนที่ชมดูหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ

คนที่เหลือตื่นตัวมองดูสีหน้าของหัวหน้าโอชัวร์ที่กลายเป็นเหมือนกิ้งก่าที่เปลี่ยนสีได้  ทุกคนต้องการเผ่ากิ้งก่านี้เสียหน้า  เพราะเขายั่วโมโหยอดฝีมือชั้นสูง...