เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 768 ลิ้นสาวงาม

ตอนที่  768  ลิ้นสาวงาม

 “สหายของเจ้าอยู่ที่ไหน?  รีบเชิญมาเร็ว” องค์ชายแปดอูไห่ดูเหมือนจะใจร้อนและจริงจัง

ถ้าเปลี่ยนเป็นนักสู้ปราณฟ้าคนอื่น คงไม่คาดการณ์หนักแน่นแน่นอน

 

นอกจากนี้แม้ว่าจะมีความกังวลห่วงใยถึงคนรัก เขาก็ไม่ควรแสดงออกมาภายนอก

เป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เย่ว์หยางจะยอมพูดว่าเสวี่ยอู๋เสียสามารถทำนายได้ด้วยคัมภีร์แห่งสัจจะ  เพราะตอนนี้นางกำลังฝึกฝนอยู่ที่ประตูเป็นตายของหอทงเทียน  เขาได้แต่ยิ้มและโบกมือบอกว่าสหายของเขาไม่ได้อยู่ใกล้ ต้องรอให้ว่างถึงจะดูให้ได้  แดนสวรรค์มีบุคคลที่มีความสามารถโดดเด่นหลายคน บางคนมีอารมณ์เฉพาะตัวไม่ชอบคนแปลกหน้านอกจากสหายคุ้นเคยเท่านั้น  องค์ชายแปดอูไห่และราชาหลิงหวินและคนอื่นๆ ไม่สงสัยข้ออ้างของเย่ว์หยาง  แต่แม้ว่าคนที่มีความสามารถโดดเด่นที่มีความสามารถทำนายได้นี้คงเป็นยอดคนเร้นกายซึ่งมีฝีมือ ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นเสวี่ยอู๋เสีย หญิงสาวมนุษย์จากหอทงเทียน

ราชาหลิงหวินและถูไห่ปลอบองค์ชายแปดอูไห่ และคาดเดาว่าต้องเกิดเรื่องที่ทำให้หยุดยั้งการเดินทาง  ดังนั้นชายาขององค์ชายแปดจึงยังกลับไปไม่ถึงบ้าน

บางคนเชิญให้มางานเลี้ยงอีกครั้ง

แม้ว่าองค์ชายอูไห่จะต้องการตามหาสตรีของเขา  แต่เมื่อมาถึงเมืองลี่จ้าวนี้เขายังหวังจะได้รับความช่วยเหลือจากนักรบท้องถิ่นให้ช่วยกันค้นหา  อีกทางหนึ่งเขาต้องการตอบรับเย่ว์หยางผ่านการแสดงฝีมือการทำนายของสหายเขาเพื่อหาเบาะแสที่มีประโยชน์

จากนั้นเขาข่มความกังวลในใจและเข้าไปในจวนเจ้าเมืองพร้อมกับเย่ว์หยาง

ถูไห่ใช้ความพยายามมากในงานเลี้ยง

อาหารเลิศรสทุกอย่างผ่านการปรุงเป็นอย่างดี  ทั่วทั้งแดนสวรรค์ไม่เหมือนใครมีแต่ที่เมืองลี่จ้าวเท่านั้นนั่นก็คือ ลิ้นนกแดงย่าง

หลังจากต้มโดยพ่อครัวฝีมือดี ลิ้นของนกกระเรียนหงอนเทาซึ่งเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดถูกตัดออกมาใช้ปรุงอาหารผ่านการย่างตุ๋น แทรกด้วยน้ำผึ้งให้รสชาตหวานอร่อยเต็มไปด้วยความรู้สึกกรอบ

 “อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติ ขอเชิญลิ้มลองของที่มีอยู่ในเมืองลี่จ้าวของเราเพียงแห่งเดียวเท่านั้น ลิ้นนก  กระเรียนหงอนเทามีอยู่ที่นี่รอบๆ เมืองลี่จ้าว  แม้ว่ามันจะเป็นอสูรที่ไร้ประโยชน์  แต่มันให้เนื้อที่ดี ถ้าสำหรับใช้ในการบริโภคแล้ว นี่ถือว่าดีกว่าเนื้อนกชนิดอื่นๆ ลิ้นของนกกระเรียนหงอนเทานั้นยาว นุ่ม ลื่น เป็นที่รู้จักกันในอีกนามว่าลิ้นนางงามใช้ปรุงอาหารที่คุณภาพดีที่สุด  เล่ากันว่าเมื่อพันปีที่แล้ว ยังมีนางกระเรียนหงอนเทาที่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หญิงสาวที่งดงาม  มีนักสู้ปราณฟ้าบางคนตัดลิ้นของนาง หลังจากนั้นให้พ่อครัวปรุงอย่างประณีต ถือเป็นหนึ่งในสิบเมนูที่อร่อยที่สุดในแดนสวรรค์” ถูตั่วญาติของถูไห่เป็นนักกินที่ลือชื่อในเมืองลี่จ้าว เขานำเสนอรายการอาหารนี้

(ลิ้นในที่นี้หมายถึงส่วนเนื้อที่งอกอออกมาทางโหนกแก้มคล้ายหงอนไก่ ไม่ใช่ลิ้นรับรสอาหาร)

แน่นอนว่านี่เป็นรายการอาหารค่ำที่จัดเตรียมเพื่อเย่ว์หยาง

ตอนนี้องค์ชายแปดอูไห่ก็ลองลิ้มรสเช่นกัน  นี่คืออาหารโอชะประจำท้องถิ่น

เมื่อถูตั่วเสนอตัวแนะนำรายการอาหารขึ้นชื่อนี้ด้วยตนเอง ถูไห่และราชาหลิงหวินมองหน้ากันเองและลอบพยักหน้าให้กัน

แม้ว่าถูตั่วจะเป็นหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของถูไห่ แต่เขามีเวลาว่างตลอดทั้งวัน  ถึงการอุปถัมภ์จะทำให้เขามีความสุข  แต่สร้างความบันเทิงให้อาคันตุกะ  เขาก็ทำได้ดีแม้ว่าจะไม่เต็มใจอยู่บ้าง

ก่อนนั้น ลิ้นนางงามไม่สามารถเลียนแบบได้

แต่ลิ้นนกของแดนสวรรค์จะช่วยสร้างความเพลิดเพลินให้อาคันตุกะ และจะไม่มีทางดูหมิ่นได้

ถ้าอาคันตุกะทั้งสอง คุณชายสามและองค์ชายแปดได้รับความพึงพอใจ  อย่างนั้นในอนาคตในแดนสวรรค์บน ในเผ่าภูตบูรพา การทูตต่างๆ จะเริ่มต้นขึ้นด้วยดี... ราชาหลิงหวินและถูไห่ยังคิดว่าคุณชายสามตระกูลเย่ว์อาจจะมาจากเผ่าอมตะบูรพาก็ได้.. ถ้าได้เชื่อมสัมพันธ์เป็นมิตร อนาคตที่ดีย่อมรออยู่

 “ลิ้นนก?”  องค์ชายแปดอูไห่เมื่อเห็นพนักงานนำอาหารจานเด็ดมาเสริฟ  เขาตะลึงและรีบเปิดกรงข้างหน้า

ที่อยู่ต่อหน้าทุกคนก็คือหัวกระเรียนที่งดงาม

ประกอบไปด้วยลิ้นนกย่าง  พ่อครัวจัดวางลิ้นทั้งหมดยอย่างประณีตเรียงเป็นรูปตัวนกและราดด้วยน้ำผึ้ง

หัวนั้นมองดูคล้ายมีชีวิต

ลักษณะสวยงามน่าตะลึง ทำให้คนที่เห็นแทบอดใจไม่ได้เพื่อจะกินอาหารเลิศรสนี้

ถูตั่วมีความภูมิใจมาก  ลิ้นนกนี้จัดวางอย่างประณีตใช้เวลาทำถึงหนึ่งชั่วโมง  ในแดนสวรรค์ทั้งสีทั้งกลิ่นนี้เกิดจากการปรุงกระเรียนหงอนนี้ นอกจากเมืองลี่จ้าวการปรุงเมนูนี้ตกทอดต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่น ไม่มีพ่อครัวเมืองอื่นสามารถทำได้  สิ่งที่ทำให้ถูตั่วเสียดายที่สุดก็คือลิ้นกระเรียนหงอนที่คุณภาพดีที่สุดควรจะตัดออกมาจากกระเรียนที่แปลงร่างเป็นคนได้  ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะได้ลิ้มรสหนึ่งในสิบสุดยอดอาหารอร่อยแดนสวรรค์

เมื่อเห็นว่าอาคันตุกะได้ลิ้มลองเมนูที่มีชื่อเสียงนี้ถูตั่วยิ่งมีความลำพองใจ

ดูเหมือนเขาจะถ่อมตัวอย่างผิวเผิน  แต่ความจริงเขาลอบยิ้มอย่างลำพอง  “น่าเสียดายในเมืองลี่จ้าว ไม่สามารถหากระเรียนหงอนเทาที่แปลงเป็นมนุษย์หรือใกล้จะเป็นมนุษย์ได้  มิฉะนั้นมั่นใจได้ว่าจะบริการอาหารจานเด็ดลิ้นนางงามนี้ให้อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติได้!  เมืองลี่จ้าวเราตั้งอยู่ไกล  อาหารดิบเถื่อน แต่ก็มีมิตรภาพความจริงใจต่อพวกท่านและคนอื่นๆ”

 “พวกเจ้ามีใครที่เคยกินลิ้นนางงามบ้าง?  ข้าหมายถึงลิ้นนางงามที่ตัดออกมาจากนกกระเรียนมงกุฏ?”  องค์ชายแปดอูไห่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนและถาม

 “องค์ชาย อย่าใจร้อน, ลิ้นนางงามยากจะหาพบได้  และข้าไม่มีของอย่างนั้น”  ข้าและคนอื่นไม่เคยโชคดีได้กินของอย่างนั้น  ถูไห่เกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกบ้าอาหารและต้องการทันที และเขาจะไปหาลิ้นนางงามให้ได้ทันทีในที่ไหน?  ในกลุ่มพวกอสูรที่มีสถานะต่ำต้อยอสูรที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้มีน้อยมาก  แม้แต่ในเมืองลี่จ้าวก็ไม่ได้เห็นมานานหลายปีแล้ว  เรื่องลิ้นนางงามที่เป็นร่างแปลงของนกกระเรียนหงอนเป็นเพียงเรื่องเล่าตำนานเท่านั้น

 “นี่เป็นของที่หาได้ยากมากๆ”  ถูตั่วโอ้อวดด้วยความภูมิใจ “ถ้าองค์ชายต้องการเสวย  ข้าจะส่งคนไปรวบรวมทันที หรือจะใช้ปีศาจแก้วผลึกที่ฝึกขึ้นมา เพียงแต่ช้าเล็กน้อย  ข้าคิดว่ารอบๆ เมืองลี่จ้าวมีกระเรียนเทาเป็นสิบล้านตัว แต่จะหาลิ้นโหนกแก้มนกกระเรียนไม่ใช่หาได้ง่ายๆ  มันซ่อนตัวอยู่ลึกมากไม่ยอมให้นักรบรับจ้างจับได้ง่ายๆ  องค์ชาย! ท่านไม่ทราบหรอกว่า ทุกๆ ปีเมืองลี่จ้าวของเรากินลิ้นโหนกแก้มกระเรียนเทามากกว่าล้าน!    พวกทหารรับจ้างที่ชอบผจญภัยจะต้องเข้าไปฆ่ากระเรียนนางงามแล้วตัดเอาลิ้นนางงามออกมาได้สำเร็จจนได้  แม้ว่าจะไม่เห็นด้วยตา  แต่บางทีในที่ละเอียดอ่อนบางทีอาจมีลิ้นนางงามอยู่ก็ได้...”

 “ข้าจะฆ่าเจ้า!”

องค์ชายแปดอูไห่แห่งเผ่ากาทองระเบิดอารมณ์โกรธทันที

เขาปรากฏร่างที่หน้าถูตั่วและคว้าคอของของเขายกขึ้นและเตรียมจะฆ่าเจ้าผู้น่าสงสารผู้นี้

ถูตั่วซึ่งเป็นเพียงนักสู้ปราณฟ้าระดับหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าอูไห่ที่มีพลังปราณฟ้าระดับห้า ถ้าไม่ใช่เพราะราชาหลิงหวินช่วยสลายแรงออกไป  เกรงว่าศีรษะของถูตั่วคงแตกสลายเหมือนไข่เน่าไปแล้ว

นอกจากนี้อูไห่พบว่าเย่ว์หยางผิดปกติไปเล็กน้อย  ทั้งที่คนอื่นตกใจกันหมด

ถูตั่วพูดได้ดีแล้ว อูไห่จะเริ่มฆ่าคนได้ยังไง?

ถูตั่วล่วงเกินองค์ชายแปดตรงไหน?

ในฐานะเจ้าเมืองถูไห่เวียนหัวไปหมด  นี่มันวันอะไรกันแน่ แค่เรื่องกินอาหารก็ถึงกับจะฆ่ากันได้?

 “ทุกท่าน, มีเรื่องบางอย่างที่ต้องบอกกล่าว  ข้าขอเวลาชั่วคราวก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น  องค์ชาย!  เกิดอะไรขึ้นกันแน่  ถูตั่วไม่มีความเคารพ หรือว่าอาหารไม่ถูกรสนิยม  ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะรีบยกเลิกอาหารเมนูนี้ก็ได้” เจ้าเมืองถูไห่สนองตอบเป็นคนแรก  บางทีตระกูลกาทองเผ่าภูตบูรพาอาจไม่ชอบกินลิ้นโหนกแก้มนกกระเรียน  ดังนั้นถูตั่วประจบประแจงผิดผลจึงเป็นเช่นนั้น

 “เชียวเอ๋อของข้า  เจ้าตายอย่างน่าสมเพชนัก!”

องค์ชายแปดอูไห่ปัดแขนราชาหลิงหวินและวางถูตั่วข้างหน้าเขาลง

จากนั้นหันไปมองลิ้นโหนกแก้มนกย่างพลางหลั่งน้ำตา

เสียงร้องเรียกของเขาแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

ราชาหลิงหวินที่กำลังพูดคุยปรึกษากับเจ้าเมืองถูไห่ถึงกับงงงวยทันที

มีความคิดที่น่ากลัวผ่านเข้ามาในใจของเขา

ทำให้พวกเขาสั่นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

ชายารักขององค์ชายแปดอูไห่แห่งเผ่าตระกูลกาทองคือกระเรียนร่างมนุษย์ในตำนานหรือ?  ถ้าเป็นอย่างนั้นก็จบกัน  จบสิ้นแล้ว

การต้อนรับอาคันตุกะผู้ทรงเกียรติด้วยอาหารจานเด็ดที่ปรุงจากชิ้นส่วนร่างกายคนรักของเขาแล้วนำมาเสริฟขึ้นโต๊ะ... ความเป็นปฏิปักษ์เช่นนี้เกินกว่าจะสลายได้  อย่าว่าแต่ขอโทษเลย ต่อให้ล้างตระกูลก็ยังไม่สามารถคลี่คลายความแค้นได้!  ตอนนี้หวังอยู่อย่างเดียวว่าเจ้าโง่ถูตั่วจะไม่ได้เอาลิ้นนางงามในตำนานมาทำอาหาร มิฉะนั้นเมืองลี่จ้าวคงถูกเผ่ากาทองล้างเลือดเป็นแน่

 “ข้าบอกไปแล้วว่านางกลับมานานมากแล้ว แต่ยังหาร่องรอยนางไม่พบ  กลับกลายเป็นว่านางถูกเจ้าฆ่าเอามาทำอาหาร!”  องค์ชายแปดอูไห่น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด รังสีฆ่าฟันสั่นสะท้านไปทั่วคฤหาสน์เจ้าเมือง รัศมีเจิดจ้าที่เปล่งออกจากร่างของเขา  เขาพร้อมจะเผาเมืองแล้ว

 “รอก่อน....” ถูไห่รีบร้องเตือน เพื่อต้องการได้รับการยืนยันที่แน่นอนก่อน  เนื่องจากไม่อาจเร่งรัดสันนิษฐานว่าถูตั่วได้ฆ่าสาวงามในตำนานไปแล้ว

 “ตาย!”

อูไห่โกรธจัดและลงมือเพราะความเสียใจเกินไปจนไม่ยอมรับรู้

พลังเปลวเพลิงที่เหมือนดวงอาทิตย์แผดเผาท้องฟ้าควบแน่นอยู่เหนือท้องฟ้าเมืองลี่จ้าวอยู่ในความควบคุมของเขา  จวนเจ้าเมืองไม่มีโอกาสรอดจากการถูกทำลายครั้งนี้

แม้ว่าเจ้าเมืองถูไห่และราชาหลิงหวินจะโกรธที่ตกเป็นเป้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งไปด้วย พวกเขาอาจพลอยได้รับอันตรายไปด้วย ขณะที่ถูตั่วหน้าซีดเผือดขณะเดินเข้าหาอูไห่ เพื่อดูว่าอูไห่จะยอมลงโทษเขาเมื่อใดกันแน่

ขณะที่ถูไห่และราชาหลิงหวินรุ่มร้อนกระวนกระวายใจแทบบ้า มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากความว่างเปล่า

คว้าแขนของอู่ไห่ไว้อย่าง่ายดาย

เสียงสงบเยือกเย็นดังชัดเจน  “องค์ชายแปด, โปรดสงบใจไว้ก่อน!  ชายารักของท่านยังปลอดภัย นี่เป็นลิ้นของกระเรียนหงอนธรรมดา เพียงแต่ว่าดูเผินๆ เหมือนลิ้นกระเรียนที่แปลงร่างได้”

นั่นคือเสียงของเย่ว์หยาง

อูไห่เห็นเย่ว์หยางสามารถเข้ามาใกล้และจับแขนของเขาได้อย่างง่ายดายก็รู้สึกประหลาดใจ

เพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้คุ้มกันร่างกายของชาวเผ่ากาทอง  เพลิงพิโรธกาทองจัดอยู่ในแปดอันดับแรกของแดนสวรรค์  คนธรรมดาสามารถเข้ามาแตะต้องได้อย่างไร?

ในเวลานั้นเขาไม่มีเวลาคิดอะไรมาก  เมื่อเขารู้ตัวเขาพบว่าไม่สามารถดิ้นหลุดจากฝ่ามือของเย่ว์หยางได้ แทนที่เขาจะใช้พลังพันธนาการ เขากลับรั้งสติค่อยปรับความรู้สึกเหมือนมนุษย์กลับคืนมา แม้ว่าเขาจะยังไม่สงบใจได้อย่างบริบูรณ์  แต่ก็ยังข่มใจไว้ได้  นอกจากนี้ยังพอมีร่องรอยแห่งความหลัง “เชียวเอ๋อของข้า นางไม่มีพลังระดับปราณฟ้า แล้วนางจะต้านทานศัตรูได้อย่างไร?  ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาจับเชียวเอ๋อได้ ภาพมายาในจานอาหารปรากฏรูปคล้ายเชียวเอ๋อได้อย่างไร? นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ หรือ? เจ้ารู้ได้อย่างไร?  เจ้าเคยเห็นเชียวเอ๋อของข้าหรือ?”

 “ถ้าท่านสงบจิตใจได้ในตอนนี้  อย่างนั้นข้าจะแยกแยะให้ท่านฟัง”  เย่ว์หยางคลายมือปล่อยอูไห่  เพราะเขาได้สติรู้สึกผิดชอบชั่วดีแล้ว

 “ไม่มีเชียวเอ๋อ ข้าคงอยู่ไม่ได้  ขอร้องเจ้าช่วยบอกข่าวดีกับข้าด้วย!” อูไห่ฝากความหวังไว้ที่เย่ว์หยาง

เขายังคงเหยียบถูตั่วอยู่แทบเท้า

ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น เขาจะต้องฆ่าอีกฝ่ายแก้แค้นให้คนรักของเขา

ขณะเดียวกัน เขาหวังว่าคนรักของเขายังไม่ตาย และมีชีวิตอยู่  ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกขัดแย้ง

เย่ว์หยางค่อยๆ กลับไปนั่งที่และจิบน้ำชาช้าๆ โดยไม่รีบร้อนพูด  ทุกคนใจจดใจจ่อมองดูเขา

รวมทั้งถูไห่และราชาหลิงหวิน ต่างมองดูเย่ว์หยางกันทุกคน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาสามารถบอกข่าวดีได้ เปลี่ยนสงครามอาวุธเป็นผ้าไหมแพรพรรณได้ ถ้าจะต้องสู้กันอย่าว่าแต่เมืองลี่จ้าวเลย ต่อให้เป็นอาณาจักรหลิงหวินสิบอาณาจักรก็ยังไม่พอจะสู้กับเผ่ากาทอง

 “องค์ชายแปด!  เชิญกลับมานั่งก่อน ข้าจะแยกแยะให้ท่านฟังอย่างละเอียด”  เย่ว์หยางผายมือเชื้อเชิญให้เขากลับมานั่ง

 “ก็ได้!”  อูไห่ข่มความโกรธในใจ เขาตะคอกใส่ถูตั่วที่หลั่งเหงื่อโทรมกาย และขู่คำราม “เจ้าสวดภาวนาให้ดี ข้าจะช่วยภาวนาให้ด้วย อย่าให้เชียวเอ๋อของข้าต้องพบภยันตรายใดๆ เลย  มิฉะนั้นข้าจะเอาเจ้ามาปรุงเป็นอาหารบ้างคอยดู!”  เมื่อเขาเหวี่ยงถูตั่วออกไป  เขาหลั่งน้ำตาคร่ำครวญอีกครั้ง “เชียวเอ๋อของข้า,  ลูกที่น่าสงสารของพ่อ...”

 “โปรดอย่าเป็นห่วง,  ชายารักและลูกน้อยของท่านต้องปลอดภัยดี!”  เจ้าเมืองถูไห่รีบปลอบโยนและโบกมือห้ามพ่อบ้านเจียวซือไม่ให้ดึงตัวถูตั่วขึ้น  ถูตั่วจะต้องตายแน่ ถ้ามีอะไรผิดปกติ เรื่องนี้จะต้องมีแพะรับบาป

 “เจ้ารู้ได้ยังไง?”  อูไห่จ้องมองถูไห่  “เชี่ยวเอ๋อของข้า  นางอยู่ที่ใด?”

 “เอ่ออ..” ถูไห่หลั่งเหงื่อโทรมกาย เขาจะรู้ได้ยังไงว่าชายาขององค์ชายอยู่ที่ไหน เขาตอบสนองออกไปเพื่อบรรเทาโทสะขององค์ชาย เหมือนที่คนทั่วๆ ไปทำกันคือพูดส่งเดชไปก่อน มิฉะนั้นอีกฝ่ายอาจจะโกรธมากขึ้นกว่าเก่า คราวนี้เขาไม่กล้ารีบตอบทันที เขาหันไปคำนับเย่ว์หยาง “คุณชายสาม!  โปรดใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ของท่านคลี่คลายความเข้าใจผิดครั้งนี้ด้วยเถิด!  ถ้าเรื่องสามารถคลี่คลายโดยสวัสดิภาพ  ถูไห่จะต้องตอบแทนคุณชายสามแน่นอน!”

ผู้คนในที่นั้นพากันมองดูเย่ว์หยาง

และหวังว่าเขาจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน