เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 789 บรรลุทักษะหกรับรู้สี่สัญลักษณ์

ตอนที่  789  บรรลุทักษะหกรับรู้สี่สัญลักษณ์

ไม่มีตา แต่ยังรับรู้ได้ห้าทาง

ตราบใดที่ยังมีสัมผัสรู้ทั้งหกได้ ไม่ต้องใช้ตาก็สู้ได้

 

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนข่มความเจ็บปวดที่ตา อีกทางหนึ่งนางใช้พลังใจต้านทานความรู้สึกเจ็บปวดทางใจ  “ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ และข้าต้านทานได้อย่างเข้มแข็ง อีกทางหนึ่งข้าขอปล่อยให้สัมผัสรู้อีกห้าที่เหลือคอยจับข้อมูลของศัตรู   ใช้หูและใจจนถึงขีดจำกัดในขณะนี้”  ในใจขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เกือบมองเห็นศัตรูแล้ว...

 “ฟัน!”

คลื่นปราณของดาบเทพจักรพรรดิอวี้ ปราณกระบี่พุ่งเข้าใส่ศีรษะของผู้อาวุโสตำหนัก

เจ้าผู้นี้ตกใจกระโดดทันที  ทำไมนางไม่มีตาแล้วยังโจมตีได้?  นางรู้ตำแหน่งของเขาได้ยังไง?

สำหรับศัตรู องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้ว่าจะไม่เหมือนก่อน  ความถี่ในการโจมตีเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน  นางโจมตีราวกับพายุสายฟ้าคะนองดาบแล้วดาบเล่า  ตราบใดที่ศัตรูผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว  อย่างนั้นเขาจะไม่ได้กินไม่ได้เดินอีกต่อไป!  ปราณกระบี่แรกไม่ปรากฏ ปราณกระบี่ที่สองปรากฏ กลายเป็นคลื่นโจมตีไม่จบสิ้น

ผู้อาวุโสตำหนักหลบหลีกดาบสังหารขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอย่างตื่นตัว  ทันใดนั้นเขาจึงได้ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น  นักดาบสตรีนี้ไม่เพียงแต่มีตาที่น่ากลัวเท่านั้น แต่ยังเป็นนักฟังที่สุดยอด   นางต้องจับตำแหน่งศัตรูจากการฟังแน่นอน!

เมื่อเขาสังเกตได้ดังนี้แล้วเขาแสยะยิ้มทันที

ขณะที่กลิ้งหลบปราณกระบี่ นิ้วของเขาแทงเข้าไปในรูหูตนเองทันที

เขาทำราวกับว่าไม่ใช่รูหูของเขาเอง เมื่อเขาดึงกรงเล็บออกมาหูทั้งสองก็ฉีกตามกรงเล็บออกมา โลหิตฉีดพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า ใบหน้าของเขายิ้มอำมหิต มองดูประหลาดและน่ากลัว!  ในตำแหน่งแผลเดียวกับเขา ด้วยทักษะแฝงเร้นที่น่ากลัว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกุมหูอย่างเจ็บปวดไม่สามารถเข้าโจมตีได้ต่อไป!

เย่ว์หยางโกรธจัด เขาต้องการสับเจ้าบัดซบนี่ให้แหลก

แต่เสวี่ยอู๋เสียกอดเขาไว้ “อย่าไปกระตุ้นเขา”

นางรู้ใจองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนดีที่สุด

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต้องการใช้โอกาสนี้บรรลุพลังระดับใหม่

ความจริงไม่แต่เพียงองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเท่านั้น แต่ในใจของเสวี่ยอู๋เสียก็รู้สึกถึงวิกฤติได้เช่นกัน  เย่ว์หยางในตอนนี้มีแต่จะแข็งแกร่งมากขึ้นทุกทีและพลังเริ่มทิ้งห่างจากทุกคนไปแล้ว  บางทีสักวันเขากับนางพญาเฟ่ยเหวินหลี จื้อจุน จักรพรรดินีราตรีอาจจะเข้าสู่โลกระดับที่สูงกว่าแดนสวรรค์  ทุกคนจะไม่สามารถตามเขาได้ทันและอาจถูกทิ้งให้อยู่ที่แดนสวรรค์หรือในหอทงเทียน... นี่คือสิ่งที่ทุกคนไม่สามารถทนได้ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน หรือเสวี่ยอู๋เสีย เจ้าเมืองโล่วฮัว นางเซียนหงส์ฟ้า ทุกคนพยายามทุ่มเทฝึกฝนเต็มที่หวังว่าเย่ว์หยางคงไม่ทิ้งห่างเกินไป หวังว่าจะได้ติดตามคนรักของพวกนางด้วยความพยายามทุกวิถีทาง!

 “ไม่มีตา ไม่มีหู ดูว่าเจ้ามีทางสู้ได้ยังไง!”  ผู้อาวุโสตำหนักกลางในตอนนี้ตื่นตัวกับเย่ว์หยางและเสวี่ยอู๋เสีย เพราะเขารู้สึกว่าทั้งสองคนโกรธ และให้ความรู้สึกที่น่ากลัว

ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองคนมีพลังระดับเตรียมปราณฟ้า อย่างนั้นเขาคงไม่กล้าท้าทายฝ่ายตรงข้ามเป็นแน่

อาการบาดเจ็บบนร่างของเขาเนื่องมาจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอสูรสร้างขึ้นมา

มันฟื้นฟูตัวได้อย่างรวดเร็ว

ภายในเวลาไม่ถึงนาทีดวงตาของเขาก็หายเป็นปกติ และดวงตาทั้งคู่ก็งอกขึ้นใหม่อีกครั้ง  แต่ตาของเขายังหลับอยู่  “ดวงตาไม่ลืมขึ้นอีก คาดว่ามีความเกี่ยวข้องทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตาบอด  ถ้าเขาฟื้นหายตาบอด องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็หายด้วย  แน่นอนว่าสำหรับผู้อาวุโสตำหนักนั้นไม่ว่าจะเป็นตาหรือหู หายแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอก  แต่ใช้งานไม่ได้”

เขามีตาหกข้าง และหูสี่ข้าง ต่อให้ตาคู่หนึ่ง หูคู่หนึ่งใช้งานไม่ได้ แต่ไม่มีผลทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่มีตาและหูมากเป็นพิเศษ

เพราะเหตุนี้

ผู้อาวุโสตำหนักจึงไม่กลัว

ทักษะแฝงเร้นบาดแผลเดียวกัน :  ความบาดเจ็บเสียหายที่ตนเองได้รับในการต่อสู้  ศัตรูจะต้องได้รับและเจ็บปวดทรมานมากกว่า เป็นความเจ็บปวดร่วมกัน เมื่อร่างกายบางส่วนใช้งานไม่ได้ ร่างกายของศัตรูจะได้รับผลไปด้วยเช่นกัน

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสูญเสียการมองและการได้ยินค่อยๆ หันร่าง

ขณะที่นางหันไปทางตำแหน่งศัตรู

นางหยุด

แม้ว่านางไม่สามารถเห็นภาพและไม่สามารถได้ยินเสียง แต่นางมีทักษะรู้สึกทางใจได้

ศัตรูอยู่ข้างหน้า...องค์หญิงกำลังข่มความเจ็บปวด นางใช้พลังมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์ควบสายฟ้าเป็นรูปดอกเหมยอีกครั้ง ศัตรูตกอยู่ในรัศมีการโจมตีของดาบเทพจักรพรรดิอวี้

 “ไม่มีตา ไม่มีหูเจ้ายังหาข้าพบอีกหรือ?  ก็ได้”  ผู้อาวุโสตำหนักร้องโหยหวนในใจ และฝืนใจทุบจมูกตนเอง ทั้งน้ำตาและเลือดไหลกระจาย  เขาชักมีดสั้นและแลบลิ้นสองแฉกเหมือนงูพร้อมกับโลหิตฉีดพุ่ง  เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่มีจมูก ข้าไม่ได้รับผลอะไรแม้แต่น้อย แต่ข้ามีลิ้นสองข้า ต่อให้เสียหายไปข้างหนึ่ง แต่ข้ายังเหลือลิ้นอีกข้างหนึ่ง! นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม  ยังกล้าจะสู้กับข้าอีกหรือ?”

 “กรี๊ดดด...”  ร่างขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสั่น และความเจ็บปวดในจมูกและลิ้นของนางแทบทำให้นางพังทลาย

ปกติทักษะหกรับรู้ของนางมีความอ่อนไหวมากกว่าคนธรรมดาถึงร้อยเท่า  เมื่อเผชิญกับการทำร้ายโดยตรง ความเจ็บปวดของร่างกายจึงมีมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป

แต่ในขณะที่ผู้อาวุโสตำหนักกำลังหยิ่งผยอง นางสามารถยิงปราณกระบี่ใส่อย่างแม่นยำ  ผู้อาวุโสตำหนักต้องให้อสูรเสียสละตายแทนโดยตรง และหลบออกไปได้ราวกับสายฟ้า เขาหัวเราะอย่างพึงพอใจ  “ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าดาบเทพในมือของเจ้าจะคมกล้าเพียงไหน  เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าข้า เพราะข้ามีร่างอมตะ!  ถ้าเจ้าไม่มีอาวุธเทพ  ข้ายืนเฉยๆ ก็สามารถฆ่าเจ้าได้!”

ผู้อาวุโสตำหนักกลางที่กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดควงดาบสั้นในมือและวกฟันใส่ร่างของตนเอง

เขาฟันใส่แขนสองข้าง

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสะท้านเหมือนถูกฟ้าฟาดไม่สามารถถือดาบเทพได้อีกต่อไป นางยืนสั่นไปทั้งตัว

แขนของผู้อาวุโสตำหนักสามารถงอกขึ้นมาใหม่บาดแผลสมานตัวอย่างรวดเร็วมองเห็นด้วยตาเปล่า ตรงกันข้ามกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยังทนทรมานกับอาการบาดเจ็บทางใจ จนแทบจะทรุดร่างลง  แม้ว่าร่างกายจะไม่ได้รับอันตราย แต่ความเจ็บปวดทางวิญญาณนั้นหนักหน่วงไม่มีใดเปรียบ

 “พอเถอะอู๋เสีย, เจ้าไปรับตัวเชี่ยนเชี่ยนมา   ข้าจะไปฆ่าเจ้าเศษสวะนั่น!”  เย่ว์หยางไม่อาจทนดูคนรักทรมานอีกต่อไป

 “จำไว้, ฟันเผื่อข้าอีกสองดาบ ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่สงบ!” เสวี่ยอู๋เสียไม่ทนอีกต่อไป

นางบินไปทางองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเตรียมก้มลงประคองพี่น้องของนาง แต่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยังยืนอย่างดื้อรั้นทรนง

แต่หลังจากนั้นเสวี่ยอู๋เสียต้องเปลี่ยนใจยกเลิก

นางดึงตัวเองออกมาห่างๆ ปล่อยองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไว้ด้านหนึ่งเหมือนกับกลัวที่จะขัดขวางองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  เย่ว์หยางที่แทบจะคลุ้มคลั่งก็ประหลาดใจเช่นกัน เขารีบวิ่งมาดูและมีสีหน้าตื่นเต้นขณะมองดูภาพขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

โลกสลัวลง

มังกรฟ้าทะยานร่างขึ้นท้องฟ้าพร้อมกับร่างขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

หัวของมังกรฟ้ามีขนาดมหึมา ดวงตามังกรฟ้าเป็นประกายงดงาม

นัยน์ตามังกรเหมือนกับสายฟ้ากลายเป็นนัยน์ตาของนาง พื้นน้ำแข็งแตกกระจายเหมือนดาบพร้อมหมอกกระจายออกมา เต่าดำผุดขึ้นมาจากใต้ดิน มันเชิดศีรษะและกลายเป็นหูขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน ได้ยินได้ฟังสิ่งต่างๆ ในโลกนี้ด้วยความนับถือ เปลวเพลิงที่รุนแรงลุกพรึ่บจากร่างองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกลายเป็นหงส์เพลิงโอบกอดองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้ปีกของมันกลายเป็นแขนของนาง  พยัคฆ์ขาวที่แข็งแกร่งที่สุดคำรามอยู่ในร่างขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน สร้างพลังงานศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์กระจายไปทั่วร่างนาง  ขณะเดียวกันพลังขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพวยพุ่งขึ้นท้องฟ้า  ดาบเทพจักรพรรดิอวี้กลับมาอยู่ในมือนางในทันทีที่นางคิด

เกิดภาพมายาสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน

ในร่างขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน

สัมผัสรู้ทั้งหก สัญลักษณ์สี่อสูรในตำนานผสานเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างไม่เคยมีมาก่อน

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหลับตา

ปรากฏว่าผู้อาวุโสของตำหนักที่ยากจะกักกันไว้ได้กลับถูกพลังขององค์เชี่ยนเชี่ยนดึงร่างเข้ามาโดยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้  เขาพยายามดิ้นรนอย่างตกใจ แต่เหมือนกับมดที่พยายามขย่มเสาหิน ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย

พยัคฆ์ขาว!

ผู้อาวุโสตำหนักตกไปอยู่ในเงื้อมมือองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอดร้องด่าทอมิได้

ขณะที่มือซ้ายขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคว้าคอศัตรูไว้อย่างรวดเร็ว  มือขวาของนางจับดาบเทพจักรพรรดิอวี้ตัดศีรษะของผู้อาวุโสตำหนักกลางขาดกระเด็น

หลังจากกำจัดศัตรูแล้ว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเหมือนกับมีพลังบังคับลอยตัว พอสัญลักษณ์ทั้งสี่หายไปอย่างรวดเร็ว ร่างนางค่อยๆ ร่วงตกลง เย่ว์หยางรีบเข้าไปรับนางไว้ จากนั้นจึงพบว่าเมื่อนางเรียกสัญลักษณ์ทั้งสี่ออกมา องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้พลังจิตเกินตัว นางไม่เหลือพลังอยู่แล้ว นางบรรลุขีดจำกัดของพลังสัมผัสหกรับรู้ และผสานสัมผัสหกรับรู้เข้ากับพลังอสูรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่จึงทำลายทักษะแฝงเร้นของศัตรูได้อย่างสิ้นเชิงส่งผลให้นางตัดศีรษะศัตรูแล้ว ไม่ร่วงลงพื้นทันที

ถ้าไม่ได้แรงกดดันจากทักษะแฝงเร้น-บาดเจ็บร่วมกันของศัตรู  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต้องการบรรลุพลังระดับใหม่

เกรงว่านางจะต้องเข้าสู่สมรภูมิรบในครั้งต่อไป

เย่ว์หยางดีใจและมีความสุข นางเข้มแข็งมากในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเช่นนั้นทั้งยังบรรลุผลสำเร็จการฝึกฝนในขณะต่อสู้

ช่างทรนงถือดีจริงๆ

เห็นได้ชัดว่านางไม่จำเป็นต้องทนทรมานสังขารมากเกินไป  แต่นางต้องการท้าทายขีดจำกัดของตนเอง

 “ให้นางได้พักเถอะ นางไม่เพียงแต่ยกระดับพลังสัมผัสหกรับรู้เท่านั้น  แต่ดูเหมือนจะรู้แจ้งทักษะใหม่บางอย่าง”  เสวี่ยอู๋เสียปิดคัมภีร์แห่งสัจจะ ถอนหายใจด้วยความอิจฉาเล็กน้อย แม่เสือสาวมีความอดทนและพัฒนาฝีมือได้อย่างโดดเด่นไม่มีใครเทียบได้ นางขยันขันแข็งเพราะมีแรงกดดัน  นอกจากนี้เพราะแต่ละคนก้าวหน้าไม่หยุดยั้ง  เสวี่ยอู๋เสียนางไม่ยินดีจะตกเป็นผู้รั้งท้าย นางจะต้องพยายามก้าวหน้าให้ได้!

 “ครั้งนี้แม่เสือสาวทำเกินตัวไปมาก  เมื่อนางฟื้นขึ้นข้าต้องตีนางเสียบ้าง!”  เย่ว์หยางตรวจสอบองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและพบว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ  พลังพยัคฆ์ขาวศักดิ์สิทธิ์สลายอาการบาดเจ็บทางจิตไปหมด นางแค่เหนื่อยเกินไป ดังนั้นนางจึงไม่ร่วงกับพื้นทันที  นางมีความสุขใจ

 “เจ้านึกว่าฟันศีรษะข้าแล้วจะทำให้ข้าตายได้หรือ?”  ร่างของผู้อาวุโสตำหนักที่ถูกองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตัดศีรษะร่วงลงพื้น

ตอนนี้ลุกขึ้นยืน

เขาหยิบศีรษะตนเองบนพื้นแล้วแล้วประกอบคืนร่าง

เอ็นเนื้อเยื่อนับไม่ถ้วนรอบลำคอเชื่อมเข้ากับศีรษะ  ผู้อาวุโสตำหนักผู้ยังเหลือหนึ่งปากกลับคืนลักษณะเดิมที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ

เสวี่ยอู๋เสียยิ้ม นางโบกมือห้ามเย่ว์หยางก่อนเป็นทำนองว่านางสามารถรับมือได้ด้วยตัวนางเอง นางจะไม่ปล่อยให้เขารอด

จากนั้นนางเปิดคัมภีร์แห่งสัจจะและรอให้เทพธิดาวายุปรากฏตัวด้านหลังนา  เสวี่ยอู๋เสียค่อยๆ ยกมือที่ขาวเหมือนหยกเนื้อดีชี้ไปที่ผู้อาวุโสตำหนักที่กำลังแสดงความหยิ่งผยอง “ต่อไปให้ข้าสั่งสอนเอง ทักษะแฝงเร้นของผู้อาวุโสตำหนักกลางจะทำอะไรได้?”  เสวี่ยอู๋เสียพูดไม่ทันจบ ร่างของนางไปปรากฏตัวที่ด้านหลังผู้อาวุโสตำหนักกลาง มือซ้ายนางถืออาวุธสายฟ้า มือขวาเป็นน้ำแข็ง นางแทงเข้าไปในหูซ้ายและหูขวาของผู้อาวุโสตำหนักกลาง  เทพธิดาวายุติดตามเจ้านายอยางกระชั้นและแทงร่างผู้อาวุโสตำหนักที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ร่างของผู้อาวุโสถูกโจมตีรุนแรงแตกเป็นชิ้นน้ำแข็งและตายสลายไปกับสายลม!