เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 804 ศัตรูที่มองไม่เห็น บุรุษผมงู

ตอนที่  804  ศัตรูที่มองไม่เห็น บุรุษผมงู

หุบเขาทราย

ตามเส้นทางที่บันทึกไว้ในแผนที่ เย่ว์หยางพาฮุยไท่หลาง เจ้าอ้วนไห่และพวกพ้องมาถึงทางเข้าวิหารปีศาจดิน

 

เมื่อเห็นทางเข้า เย่ว์หยางอดสบถด่าผู้เฒ่าฟงป๋อมิได้  ตาแก่งี่เง่า

หัวขึ้นสนิมหมดแล้ว

เหตุผลที่เดินไปตามเส้นทางในแผนที่นั้นถูกต้องแล้ว แต่มีเส้นทางหลายสายที่ไม่จำเป็นเลย เป็นเส้นทางเปล่าๆ ไม่มีอะไร แผนที่ซึ่งผู้เฒ่าฟงป๋อให้มานั้นก็เหมือนกับวิธีพูดของเขาที่วกไปเวียนมาไม่รู้จักจบ  จนในที่สุดเย่ว์หยางค้นพบว่าถ้าใช้เส้นทางที่ดีที่สุดจะลดระยะทางได้ถึงสองในสาม  นอกจากนี้ยังไม่ต้องเสี่ยงกับสัตว์ประหลาดที่คอยดักซุ่มทำร้ายระหว่างอย่างแมงมุมทรายเป็นต้น

 “ช่างเถอะน่า, ไปถึงปลายทางยังดีกว่าได้แผนที่มาผิดๆ”  เสวี่ยอู๋เสียออกมาจากโลกคัมภีร์ของเย่ว์หยาง เมื่อนางออกมาไม่เพียงแต่เสวี่ยทันหลางเท่านั้น แม้แต่เจ้าอ้วนไห่ เย่คงและคนอื่นกลายเป็นเหมือนเด็กน้อยทันที

นอกจากจื้อจุนแล้ว เสวี่ยอู๋เสียสง่าโดดเด่นมีศักดิ์ศรีที่สุด

นางจะดูน่ากลัวเมื่อพูดน้อยกว่าปกติ

การจัดการยังไม่ลงตัวนัก

นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอารมณ์และบุคลิกภาพส่วนบุคคล เกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งบ้างเล็กน้อย ตัวอย่างเช่น เย่ว์หวี่ต่อให้นางแข็งแกร่ง ก็ไม่มีทางที่นางจะทำอย่างเสวี่ยอู๋เสียได้

 “วิหารปีศาจดินดูเหมือนว่าจะแปลกประหลาดอยู่บ้าง”  หลังจากต่อสู้ครั้งก่อนและได้เลื่อนระดับพลังทักษะแฝงเร้นหกรับรู้ของนางสามารถรู้สึกได้

ปกติ เมื่อทักษะแฝงเร้นหกรับรู้ของนางจะแข็งแกร่งที่สุดต้องเป็นตอนต่อสู้

หกรับรู้กับสี่สัญลักษณ์อสูรตามตำนานรวมกันเป็นหนึ่ง

นั่นคือองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนที่แข็งแกร่งที่สุด

เย่ว์หยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ทางเข้าวิหารปีศาจดินมีวังวนทรายดูดขนาดมหึมา ตรงกลางลึกมืดไม่เห็นก้นมีพลังน่ากลัว มีกระแสฉุดกระชากเหมือนใต้ท้องทะเล ทุกคนรู้สึกได้ชัด  แต่พื้นที่โดยรอบมองดูผิวเผินเงียบไม่มีชีวิต ในหุบเขาทรายจะมีแมลงปีศาจหรือแมงมุมที่น่ากลัวคอยจับมนุษย์กิน พวกมันซุ่มอยู่เป็นกลุ่มภายใต้พื้นทราย  เมื่อสิ่งมีชีวิตผ่านเข้ามา พวกมันจะออกมาลากเหยื่อลงไปในหลุมทรายลึกไม่มีที่สิ้นสุดอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามภายในระยะสิบกิโลเมตรของวังวนทรายดูดไม่มีสิ่งมีชีวิตคงอยู่

เหมือนกับว่ามีสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่เป็นตัวทำลายล้างคงอยู่ที่นี่

ทำให้พวกมันต้องหลบหลีกหนีไปจนไกล

เสวี่ยอู๋เสียปิดคัมภีร์แห่งสัจจะและส่ายหน้าเล็กน้อย  นางถามเย่ว์หยาง “คัมภร์แห่งสัจจะไม่ได้แสดงอะไรมากนัก มีแต่จุดมืดอยู่จุดหนึ่ง  เจ้าเล่า? เห็นอะไรบ้างไหม?”  นางรู้ว่าสายตาของเย่ว์หยางมองเห็นความจริงได้ แม่นยำมากกว่าคัมภีร์ของนางเองเสียอีก

เย่ว์หยางส่ายศีรษะ “ข้าสังเกตเห็นแต่เพียงพลังผนึกอ่อนๆ ส่วนที่อื่นไม่สามารถมองเห็นได้”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเมื่อได้ยินก็ตกใจเล็กน้อย  “ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ  อย่างนั้นเส้นทางของเราจะมีอันตรายมากขึ้น  พลังผนึกอ่อนแอลงหมายความว่าศัตรูอาจหลุดพ้นจากผนึก จอมปีศาจลี่ตี้อาละวาดในแดนสวรรค์เมื่อหลายพันปีที่แล้ว ถ้าเราต้องเผชิญกับเขาโดยตรงคงต้องพบกับความยากลำบากแสนเข็นแน่  แม้ว่าจะยังไม่อยู่ในสภาพเลวร้ายที่สุด แต่มีลางสังหรณ์บอกว่าการหาโองการมารฟ้าไม่ใช่เรื่องดี!”

 “ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือหรือ”  เย่ว์หยางถีบฮุยไท่หลางที่ยังลังเลให้นำหน้าก่อน จากนั้นพาสองสาวกระโดดตาม

 “นี่คือเส้นทางสร้างชื่อเสียงก้องโลก  จะต้องเริ่มขึ้นจากศึกนี้” เจ้าอ้วนไห่พยายามให้กำลังใจตนเอง

 “พูดมาก”  เย่คงอยู่ด้านหลังเขา

เจ้าอ้วนไห่ชะงักเท้าและขาสั่น

เมื่อพวกเขากระโดดลงไปที่เบื้องหลังก้นเหวลึกก็พบว่ายังคงมีโลกอีกโลกหนึ่งอยู่ข้างหลัง

พลังผนึกกระจายอย่างต่อเนื่องทั่วบริเวณ ทั้งพื้นดินพื้นฟ้าไม่มีแสงแม้แต่น้อย ไม่มีเมฆ ไม่มีน้ำ ดิน  โลกที่ไม่มีสิ้นสุดมีแต่หินดำหรือลาวาสีดำ ลาวาสีดำเหล่านี้อุณหภูมิสูงยิ่งกว่าหินแมกม่าเสียอีก แม้แต่หินดำเหล่านี้ก็ยังถูกเผาผลาญ คลื่นความร้อนทำให้คนแทบไม่กล้าเข้าใกล้  ฮุยไท่หลางแลบลิ้นเลียและดูสีหน้าของเจ้าอ้วนไห่แสดงอาการรู้สึกร้อนรุ่ม

เย่ว์หยาง เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนทั้งสองไม่สนใจ และมองดูรอบๆ อย่างระมัดระวัง

หือ?

เขาประหลาดใจเมื่อพบว่ามีต้นไม้

ต้นไม้ปีศาจสีดำไม่มีกิ่งและใบ มีแต่ลำต้น รากบิดเป็นเกลียวขนาดใหญ่ และมีปมไม้ดูเหมือนหน้าและหัวคน  เมื่อเย่ว์หยางเข้าไปใกล้ ต้นไม้ปีศาจที่น่าเกลียดเหล่านี้จะแกว่งโบกกิ่งเหมือนกับพยายามจะจับเขา และยังมองเห็นความรู้สึกอำมหิตกระหายเลือดปรากฏอยู่บนใบหน้าของต้นไม้  เมื่อเย่ว์หยางพบเห็นต้นไม้ปีศาจเหล่านี้  ไม่ทราบว่าพื้นที่รอบๆ  มีเงาภูตผีแทรกออกมาจากช่องว่างรอยแยกหินตั้งแต่เมื่อไหร่  มันน่าเกลียดแต่ไม่ใช่ปีศาจร้าย  แต่เกิดจากความคิดชั่วร้าย... ถ้าร่างเงาสำนึกศักดิ์สิทธิ์ที่สุดยอดฝีมือทิ้งเอาไว้ที่บันไดสวรรค์เป็นพลังด้านบวก  พวกพลังเงาภูตผีเหล่านี้เป็นพลังงานด้านลบ

ต้นไม้ปีศาจ และปีศาจโหยหวน น่าจะเป็นสำนึกปีศาจและพลังงานด้านลบของจอมปีศาจลี่ตี้

วิหารปีศาจดินไม่มีทางเข้า แต่มีสัตว์ประหลาดมากมาย

เสวี่ยอู๋เสียขมวดคิ้วเบาๆ

ดูเหมือนว่าจอมปีศาจลี่ตี้จะไม่ได้น่ากลัวจริง นางเห็นเคยพบเห็นร่างเงาสำนึกศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้อาวุโสรุ่นก่อนทิ้งไว้ที่บันไดสวรรค์  แต่เงาปีศาจโหยหวนและต้นไม้ปีศาจไม่ได้อ่อนแอต่างจากเงาสำนึกศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ต่ำกว่าพัน

จอมปีศาจลี่ตี้นี้ยังคงถูกผนึกและถูกกฎสวรรค์ลงทัณฑ์อยู่

จะเป็นยังไงถ้าจอมปีศาจลี่ตี้ได้รับอิสรภาพ?  พลังงานด้านลบจะน่ากลัวกว่าปัจจุบันนี้ได้สักร้อยเท่าหรือเปล่า?

 “พวกเจ้ารั้งอยู่ พยายามกำจัดไม้ปีศาจและวิญญาณร้ายเหล่านี้ให้ได้  เราจะหาทางเข้าวิหารปีศาจดินที่แท้จริง แล้วค่อยกลับมารับพวกเจ้า”  เย่ว์หยางรู้สึกว่ามีฮุยไท่หลาง รวมทั้งเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นอยู่ด้วยถือว่ามีพลังเพียงพอไม่น่ามีปัญหาอะไรกับการอยู่ที่นี่  เขาพาเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนข้ามสัตว์ประหลาดจำนวนมากที่ค่อยๆ ล้อมเข้ามา และบินไปที่ซึ่งพลังงานชั่วร้ายแผ่ออก...

 “ระวังตัวด้วยทุกคนอย่าได้ตกลงไปในหิน  สัตว์ประหลาดเหล่านี้ไม่กลัวความร้อน  คาดว่าพวกมันจะซุ่มรอลอบทำร้ายเราอยู่ข้างล่าง”  องค์ชาย์เทียนหลัวพบว่าเขาอ่อนแอที่สุดในสนามที่นี่  ความสามารถและอสูรปีกเพลิงของเขาไม่สามารถขัดขวางศัตรูได้ ไม่สามารถตัดการสนับสนุนของศัตรูได้  โชคดีมีเสวี่ยทันหลางอยู่ด้วย  พลังน้ำแข็งของเขาเป็นดาวข่มสัตว์ประหลาดที่นี่  พลังที่นี่อาจเกินขีดจำกัด อาจจะทำให้เจ้าสูญเสียพลังของตนเองก็ได้ เสวี่ยทันหลางไม่ใจเย็นแล้วในครั้งนี้ เขาเรียกอสูรพายุสายฟ้าเปลี่ยนพื้นที่รอบๆ เป็นโลกน้ำแข็ง

 “ลุย!” เย่คงและพวกรู้ว่าร่างกายกำลังลอยขึ้น  แต่สัตว์ประหลาดเหล่านั้นเริ่มเคลื่อนไหวอย่างน่ารังเกียจ

 “ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”

นางนวลสายลมของเจ้าอ้วนไห่เริ่มโจมตีก่อน

มันยิงแสงสายฟ้าออกไปที่ต้นไม้ปีศาจ ใบหน้าที่ปรากฏบนต้นไม้ปีศาจบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ยังคงเงียบ ทุกคนจินตนาการว่านั่นเป็นความเสียใจไห้หวนอย่างหนึ่ง

สายฟ้าไม่สามารถฆ่าต้นไม้ปีศาจให้ได้ตาย มันฟื้นฟูด้วยความเร็วที่มองเห็นด้วยตาเปล่า

เนื้อลำต้นที่ร่วงหล่น ค่อยๆ ฟื้นตัว

แม้แต่กิ่งที่ร่วงตกไปบนพื้นหินหลอมละลายก็ฟื้นตัวเป็นกิ่งใหม่ไม่มีสัญญาณของความตาย

เมื่อนางนวลสายลมเห็นว่าการโจมตีไม่ได้ผล มันพ่นลมเย็นพร้อมกับใบมีดน้ำแข็งใส่ต้นไม้ปีศาจอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ  ต้นไม้ปีศาจถูกแช่แข็งทันที สีหน้าของมันชะงักค้างเป็นครั้งแรก  หลังจากนั้นชั่วขณะก็ฟื้นขึ้น ใบหน้าของมันแสดงอาการหวาดกลัว ปากของมันพ่นลมร้อนออกมาหลอมละลายน้ำแข็ง...

 “โชคดีที่น้ำแข็งส่งผลต่อมัน”  เย่คงลอบปาดเหงื่อเยียบเย็น

 “โอว ยาหยีของข้า, เจ้าเข้าใจวิธีใช้พลังน้ำแข็งด้วยหรือ?”  เจ้าอ้วนไห่จับนางนวลสายลมและจูบมันทันที  ในทางตรงกันข้ามนางนวลสายลมกลับเบือนหน้าหนี

 “ใครเป็นเจ้านายกันแน่?” พี่น้องตระกูลหลี่ชักจะสับสน ในเมื่ออสูรฉลาดมากกว่าเจ้านาย ใครควรจะพูดคำนี้แน่

 “เปลี่ยนอาวุธทุกอย่างให้มีคุณสมบัติด้านน้ำแข็ง"  คำพูดขององค์ชายเทียนหลัวเท่ากับเป็นการประกาศเริ่มต้นต่อสู้

อีกด้านหนึ่งเย่ว์หยางบินห่างออกไปห้าสิบกิโลเมตรและพบหน้าผาสูงดำ

ครึ่งหนึ่งของหน้านี้ถล่มทลายไปแล้ว

เย่ว์หยางและหญิงสาวทั้งสองบินลงไปและพบเจอถ้ำกว้างใหญ่

วิหารปีศาจดินคือสิ่งก่อสร้างในถ้ำหินโดยการเจาะเข้าไปในหิน ตามพื้นผิวเสาหินจะสลักลึกสร้างเป็นวงเวทผนึกลึกลับ  วงเวทผนึกนี้ไม่ใช่ผนึกของจอมปีศาจลี่ตี้ แต่เป็นผนึกของวิหารดินนี่ซึ่งไม่สามารถทำลายได้ง่ายๆ  อะไรก็ตามที่พยายามโจมตีใส่วิหารปีศาจดินจะสะท้อนกลับไปโจมตีผู้นั้นด้วยอิทธิพลพลังของผนึกนี้

ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องรีบเข้าไปดู เย่ว์หยางคงจะค้นคว้าวิธีการทำงานของวงเวทผนึกยักษ์นี้เสียก่อน

วิหารปีศาจดินสูงประมาณร้อยเมตร ในสายตาของเย่ว์หยางถือว่าเป็นแค่ปราสาทขนาดเล็กเท่านั้น

ทุกอย่างมองดูเหมือนปราสาท

แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือปราสาทนี้ไม่ได้ก่อสร้างด้วยหิน แต่สร้างขึ้นด้วยน้ำแข็ง เป็นพลังผนึกน้ำแข็งสุดยอด พลังกฎสวรรค์ที่ไร้เทียมทานยังรักษอุณหภูมิของน้ำแข็งให้ต่ำกว่าศูนย์

เย่ว์หยางลองวางเท้าบนปราสาทน้ำแข็งชั้นแรก ปรากฏว่าขาของเขาถูกแช่แข็ง

 “น่ากลัวยิ่งนัก”  เย่ว์หยางสีหน้าเปลี่ยน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่พลังน้ำแข็ง  แต่เป็นการควบคุมพลังกฎสวรรค์ด้วยหลักการที่ถูกต้อง พลังของน้ำแข็งหลักจากผนึกขาของเย่ว์หยางก็ไม่ลามขึ้นไปต่อ  พลังกฎสวรรค์ซึ่งถูกควบคุมไว้ได้เป็นอย่างดีหลังจากผู้ใช้ไม่อยู่แล้ว ทำให้เย่ว์หยางทึ่งและเป็นการเปิดโลกทัศน์ใหม่ให้กับเขาให้ได้มีความรู้และประสบการณ์ในการใช้พลังกฎสวรรค์มากขึ้น

เขาเอื้อมมือโอบและค่อยๆ ยกองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียด้วยกัน ให้ทั้งสองนั่งบนบ่าของเขาและเดินแบกเข้าไปในวิหารปีศาจดิน

นี่คือพื้นที่เดียวที่เย่ว์หยางสามารถทะลวงผ่านเข้าไปได้

หากไม่มีพลังจักษุทิพย์และความรู้ที่พี่สาวแม่สี่ตกทอดมาให้เขา เขาคงไม่สามารถทำเช่นนี้ได้

ในวิหารปีศาจดินทุกคนจะต้องเดินด้วยเท้า ซึ่งก็หมายความว่าทุกคนจะต้องถูกแช่แข็งขาทั้งสองจึงจะเข้าปราสาทนี้ได้  เย่ว์หยางอุ้มองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียและเดินเข้าไปโดยไม่ได้ละเมิดกฎการเดินด้วยเท้า เขาแค่ใช้ประโยชน์จากช่องว่างของกฎสวรรค์เล็กน้อย และคิดว่าในอนาคต คนอื่นๆ คงไม่สามารถใช้วิธีนี้ได้

 “ยินดีต้อนรับ เป็นเวลาหลายปีมาแล้วที่ไม่มีอาคันตุกะมาเยือนปราสาทแห่งนี้  ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีอาคันตุกะถึงสี่คนเข้ามาวันนี้ เหมือนกองไฟที่อบอุ่นจริงๆ!”  เสียงที่ไพเราะเหมือนบัณฑิตผู้คงแก่เรียนดังมาจากภายในส่วนลึกของปราสาท

 “สี่คน?” เย่ว์หยางหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เดิมทีพวกเขาก็มีกันสามคน ใครคือคนที่สี่?

 “ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเด็กน้อยผู้รอบคอบกับคัมภีร์ที่แทบใกล้เคียงระดับเทพจะมองไม่เห็นการพรางตัวของข้า แต่ข้าผู้เป็นใหญ่ที่นี่กลับมองเห็นได้พลันทันที นี่แหละจอมปีศาจลี่ตี้แห่งแดนสวรรค์ตัวจริง!”  มีเสียงหนึ่งดังอยู่ด้านหลังเย่ว์หยาง ในความมืดมีเงาร่างบุรุษรูปงามผู้หนึ่งเผยชุดคลุมให้เห็นลักษณะของเขา ผมของเขาเป็นงู  เย่ว์หยางเหมือนจะยิ้มมองดูเงาสะท้อนของเขาจากผิวน้ำแข็ง เห็นเขี้ยวทั้งสี่ของเขาเหมือนกับผีดูดเลือดและลิ้นสองแฉกเหมือนงู