เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 832 ความหวัง ความพยายาม

ตอนที่  832  ความหวัง ความพยายาม

 “เขาแค่เหนื่อยหน่าย”  ราชินีไท่หลุนถอนหายใจเบาๆ

 

 “อะไรนะ?”  เจ้าเมืองเฉียนหู่ตะลึง

 “ความจริงข้ากับเขา เราทั้งคู่หลบหนีมาจากคุกจางเหิน ข้าชื่อว่าควงฮัว มาจากแดนทมิฬ”  ขณะราชินีกล่าวเย่ว์หยางยังคงสงบ  แต่เจ้าเมืองเฉียนหู่สะดุ้งตกใจ ควงฮัวเป็นใคร? หมื่นปีที่แล้วแดนสวรรค์มีนางโจรที่บ้าคลั่งที่สุด  หัวหน้าลี่เยี่ยนในตอนนี้มิอาจเทียบได้กับนาง!  ควงฮัวได้บุกรุกรานดินแดนของยอดฝีมือระดับราชาหลายอาณาจักร ผู้คุมกฎถานไถและบริวารที่ทรงพลังที่สุดอย่างภูตพรายฟ้า และปีศาจฟ้าต้องผนึกกำลังกันสู้กับนางสามวันสามคืนและคร่ากุมนางได้สำเร็จ

ควงฮัวยังไม่เป็นที่รู้จักกันในช่วงแรกๆ  นางเป็นสตรีที่รักสงบไม่ชอบสู้ เป็นทหารรับจ้างหญิงที่เดินทางไปทั่ว

ต่อมาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

นางกลายเป็นนางโจร

ปล้นชิงไปทั่ว

เพราะนางพญาเฟ่ยเหวินหลีพิชิตไปทั่วแดนสวรรค์ คุกคามต่อตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ มีการเชิญวีรบุรุษและวีรสตรีที่โดดเด่นและจอมภพจากแดนตะวันตก ตะวันออก ใต้และเหนือ นางรวบรวมแดนสวรรค์ใต้ทั้งหมดและจักรพรรดิครองดินแดนทั้งหมดรวมกันกับแดนสวรรค์ตะวันตกและประลองกับพวกนักสู้ระดับสูงประจำดินแดน  จึงทำให้แนวหลังของพื้นที่ส่วนใหญ่ว่างเปล่า  นักสู้หลายคนฉวยโอกาสลุกฮือ โดยเฉพาะนักสู้ระดับจักรพรรดิที่ตายไปในการต่อสู้ ทำให้นักสู้จำนวนมากแข่งขันกันเพื่อจะยึดดินแดนพวกเขา

กลุ่มโจรควงฮัวคือกลุ่มโจรป่าปล้นสะดมภ์ที่ไม่มีความคิดเข้าใจในสถานที่

พวกเขาปล้นเมือง ชิงทรัพยากรแม้แต่นักสู้ระดับราชาก็ยังมิอาจปราบปรามได้

จนกระทั่งนางพญาเฟ่ยเหวินหลีถูกผนึก และผู้ยิ่งใหญ่ประจำท้องถิ่นกลับมา จักรพรรดิประจำดินแดนเริ่มกลับมาปกครองดินแดนอีกครั้ง  และตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ส่งกองทัพออกไปปราบปรามและสงบศึกในแดนสวรรค์

ส่วนราชาไท่หลุน ถ้าเขามาจากแดนทมิฬ...

เจ้าเมืองเฉียนหู่ลอบสั่นสะท้านและรู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างที่เขาไม่ควรรู้  แน่นอนว่ารู้ไปย่อมไม่ใช่เรื่องดี

เขารีบถอยกลับไปหาเย่ว์หยางอย่างรวดเร็ว  ความลับบางอย่างไม่ควรรู้  ยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งปลอดภัย

 “ไท่หลุนไม่ได้ชื่อว่าไท่หลุน  เขาเป็นผู้ลี้ภัยหนีออกมาจากแดนทมิฬ  เขาแค่หนีมายังอาณาจักรไท่หลุนและพบกับข้าก่อนใช้ชื่อเป็นไท่หลุน  ข้าพบเขาและเรารักกัน เผ่าพันธุ์และแนวคิดไม่สามารถหยุดความรักเราได้  อย่างไรก็ตามเราทั้งสองคนล้วนประสบชะตากรรมเป็นคนที่ถูกโลกทอดทิ้ง  ข้าเป็นลูกสาวของนักโทษในเรือนจำจางเหินที่ถูกกล่าวหาใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม  เพราะต้องปกป้องสมาชิกของครอบครัวไม่ให้ถูกฆ่าล้างครอบครัว จึงต้องหนี แต่ไท่หลุนไม่พูดอะไร เขาเป็นนักรบแดนทมิฬเกิดมาเพื่อเป็นนักโทษ แม้ว่าจะประสบความสำเร็จหนีออกจากแดนทมิฬได้ แต่เขาเป็นเหมือนหนูที่ไม่สามารถเห็นแสงสว่างได้ตลอดชีวิต”  ราชินีไท่หลุนมีประกายตารำลึก

 “อย่างนั้นท่านก็เป็นคนก่อตั้งกองโจรบุปผาคลั่งหรือ?”  ลี่เยี่ยนถาม

 “ไม่, คนอย่างพวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีคนสนใจเรา แล้วข้าจะตั้งกลุ่มกองโจรได้อย่างไร นั่นเป็นคำขอของถานไถถูเมี่ย หรือบางทีอาจเป็นคำขอของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์”  ราชินีตอบคำถามที่ทำให้ลี่เยี่ยนและไป่ลู่ประหลาดใจ

 “ถานไถถูเมี่ยจับท่านได้เมื่อไหร่?” ไป่ลู่ประหลาดใจ ถานไถถูเมี่ยต้องการสร้างกองโจรบุปผาคลั่งเพื่ออะไร?

 “เขาพบว่าเรารักกันมาปีหนึ่งหรือราวๆ นั้น  ขณะนั้นข้ากำลังตั้งครรภ์  ถานไถถูเมี่ยพาภูตพรายฟ้าและปีศาจฟ้ามาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเรา เป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะต่อต้านเขาต่อหน้าตรงๆ เป็นเรื่องสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง เขาจับเราขังในคุกจางเหิน และจากนั้นเมื่อเด็กเกิด เขาพรากลูกไปจากเรา  เราไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากเชื่อฟังคำสั่งเขาก่อตั้งกองโจรบุปผาคลั่งและปล้นสะดมไปทุกที่  เนื่องจากเรามอบสิ่งของที่ปล้นมาให้กับเขา และจริงๆ แล้วเราไม่ใช่คนพวกแรกที่ถูกเขาคุกคาม ทั้งไม่ใช่คนสุดท้าย  ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์รับเอาทรัพยากรมามากมายเพื่อควบคุมแดนสวรรค์ และเพื่อรักษาภาพลักษณ์ให้ดูดี ด้วยรูปแบบจัดตั้งกลุ่มกองโจรนับไม่ถ้วน พวกเขาได้ครอบครองเมือง ดินแดนในแดนสวรรค์นับไม่ถ้วนแล้วในตอนนี้  ดินแดนเกือบทั้งหมดที่ไม่ถูกโจมตีก็คือดินแดนที่ตกอยู่ในความควบคุมของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ เว้นแต่เขตปกครองของจักรพรรดิหรือจอมภพผู้ยิ่งใหญ่ หรือสถานที่อย่างที่ปกครองโดยนักสู้ปราณฟ้าระดับราชา  ตราบใดที่ไม่ได้ตกอยู่ในความควบคุมดูแลของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์  พวกผู้ปกครองจะไม่ยอมอยู่ในบังคับของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์  หลังจากนั้นจะตกกลายเป็นเป้าโจมตี  ราชินีไท่หลุนได้บอกความลับที่คนทั่วไปรู้กันน้อยมาก

 “อย่างนั้นบิดาของข้าก็ถูกฆ่าเพราะเรื่องนี้เอง...” ไป่ลู่ร้องขึ้น ตอนนี้นางตระหนักรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

 “ถูกแล้ว เท่าที่ข้ารู้ กลุ่มโจรตัวตลกก็เป็นหนึ่งในหมากในมือของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์”  เย่ว์หยางพบเหตุผลที่เสี่ยวโฉ่วสามารถอยู่ได้ทั้งแดนสวรรค์ตะวันตกและแดนสวรรค์ใต้ นั่นต้องเป็นเพราะการสนับสนุนจากคนของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์

กลุ่มโจรตัวตลกเป็นกลุ่มทำลายล้างอย่างแท้จริง แต่ไม่เคยปักหลักอยู่ในเมือง

แต่พวกเขาก็ปล้นสิ่งของในทุกเมือง

ถ้าไม่ใช่เพราะเบื้องหลังมีสัมพันธ์แน่นหนากับตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาคงถูกนักรบระดับราชากำจัดไปแล้ว

ตรงกันข้ามกับความจริง ราชาใจสิงห์ที่แทบอยู่ในระดับจักรพรรดิ เกี่ยวกับโจรตัวตลกดูเหมือนชื่นชอบเป็นพิเศษ  ถ้าไม่ใช่เพราะตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์รับรอง  จะให้ราชาใจสิงห์ร่วมมือกับกลุ่มโจรตัวตลกได้นั้นเป็นไปไม่ได้เลย!  แน่นอนว่าเสี่ยวโฉ่วก็เข้าใจหลายอย่าง  ดูเหมือนว่ายังไม่เพียงพอจะก่อกวนแดนสวรรค์  ที่แท้ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ใช้กลุ่มโจรตัวตลกโดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่หอทงเทียน  ไม่ทราบว่าจักรพรรดิอวี้ในอดีตก่อสงครามกับสามจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตก จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับเสี่ยวโฉ่วเป็นแน่

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตามหาเฉียนเย่และเทียนหลุนและนักสู้หอทงเทียนรุ่นเก่าก่อนเพื่อหาความจริงเพิ่มเติม

หลังจากนั้นราชินีไท่หลุนพยักหน้ายืนยันกับเย่ว์หยาง

นางมองดูไป่ลู่ “เรื่องของบิดาเจ้า ข้าเคยได้ยินมา กล่าวกันว่าเขาถูกลงโทษเพราะแหล่งสมบัติที่บิดาของเจ้าได้มานั้นไม่ใช่ของดีที่สุด  เขาควรจะมอบสมบัติดีๆ ออกมา ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์แจ้งให้เขาทราบ แต่เขาปฏิเสธจะส่งออกมาและในที่สุดก็มีคนก่อกบฏ และสหายทอดทิ้งเขา”

ไป่ลู่ตกใจ “แต่ข้าไม่เคยได้ยินว่าบิดาข้ามีสมบัติพิเศษอะไร!”

 “ถ้าเจ้ารู้ ข้าเกรงว่าเจ้าไม่ตายก็คงกลายเป็นขอทาน” หลังจากนั้นราชินีไท่หลุนก็ส่ายหน้าและถอนหายใจ เรื่องบางเรื่องในโลกนี้ เจ้ารู้ไปก็กลายเป็นหายนะ  เจ้าไม่รู้อะไรเลยนั่นยังนับว่าเป็นโชคดี”

 “ท่านกับราชาไท่หลุนถูกจับ ก็ควรจะถูกคุมขังไว้ที่จางเหิน ต่อมากลายเป็นว่าราชาไท่หลุน กลับถูกกล่าวหาร้องเรียน... ถานไถถูเมี่ยจะทำอะไรกันแน่?”  ไป่ลู่รู้สึกตัว  ถ้ามีความปรารถนาดีจึงจับราชาและราชินีไท่หลุนก็หมายความว่าภูตพรายฟ้าและปีศาจฟ้าดำเนินการจับกุมได้ นั่นเป็นเรื่องปกติ แต่พวกเขาจะกลายเป็นราชาของกลุ่มได้อย่างไร?

 “ถูกแล้ว” ราชินีไท่หลุนพยักหน้า “เพราะมีมือพวกเขาค้ำคอไว้ เราจึงฟังพวกเขา กลายเป็นราชาในแดนสวรรค์ใต้ ควบคุมดินแดนต่างๆ และรวบรวมเหล่งทรัพยากรให้พวกเขาเป็นเวลาหลายปี ขณะที่พวกเขาปฏิบัติต่ออาสาสมัครอย่างใจดี แต่เราซึ่งมีคดีติดตัวค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นบ้างเล็กน้อย

 “เป็นไปได้ไหมที่จะกำจัดการควบคุมนี้และช่วยเหลือลูกของท่านออกมา?”  ลี่เยี่ยนถาม

 “พ่อหนุ่ม!  เจ้าคิดว่ายังไง?” ราชินีไท่หลุนถามเย่ว์หยาง

 “ไม่, เป็นไปไม่ได้” เย่ว์หยางรู้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างไม่ง่ายอย่างนั้น  คนอย่างราชาและราชินีไท่หลุนไม่ได้ถูกควบคุมไว้เพราะลูกเป็นประกันแน่นอน

 “ความจริงในปีนั้นลูกของเราตายไปแล้ว” ราชินีถอนหายใจและเอามือปิดหน้า นี่เป็นเรื่องเศร้าของนางแน่นอน

 “อย่างนั้นทำไมราชาไท่หลุนถึงต้องยอมรับคำสั่งพวกเขา?”  ลี่เยี่ยนไม่เข้าใจ

 “เพราะสิ่งเดียว นั่นคือความหวัง” นัยน์ตาของราชินีไท่หลุนเหมือนมีหมอกกั้น

ใช่แล้ว เรายังมีหวัง

คำนี้ทำให้ลี่เยี่ยนและไป่ลู่ประหลาดใจตกตะลึง

ถ้าเย่ว์หยางคิด เขาจะเข้าใจราชินีเพิ่มขึ้นเล็กน้อยว่าหมายถึงแดนทมิฬ  ราชาไท่หลุนเป็นนักโทษที่หนีออกมาจากแดนทมิฬ  ถ้าเขาตายไป ชาวแดนทมิฬจะหมดหวังอย่างสิ้นเชิง  เพราะการหนีออกมาได้นี้ ไม่ทราบว่าชาวแดนทมิฬจะต้องเสียสละชีวิตไปมากน้อยเท่าใด เพราะฉะนั้นราชาไท่หลุนจึงต้องมีชีวิตต่อไป

ทำไมจู่ๆ เขาก็ไม่เต็มใจร่วมมือทำงานกับตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์? หรือว่าตอนนี้เขาพยายามอย่างเต็มที่? ควรจะรู้ว่าคนในกลุ่มจะต้องเผชิญอันตรายอย่างสมบูรณ์ หรือว่าจะตัดขาดความหวังอย่างสิ้นเชิง

ราชินีมองดูเย่ว์หยาง  “ความจริงข้ากับไท่หลุนไม่ได้สนใจความเป็นความตายของตนเองมานานแล้ว คนอย่างพวกเราควรตายไปก่อนนั้นแล้ว  นอกจากนี้เจ้าก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็นแค่แผนการ  ถานไถถูเมี่ยแค่ต้องการใช้ข้ออ้าง เรื่องของวันนี้ข้าเกรงว่าจะเกิดขึ้นในอนาคต  ถ้าเราตายเรา เราคงได้ทอนบาปกรรมของเราลงไปบ้าง”

เย่ว์หยางก้มหน้าครุ่นคิดและเงยหน้าเล็กน้อยมองดูราชินีไท่หลุน  “ตอนนี้ข้าให้สัญญาท่านไม่ได้ แต่ในอนาคต บางทีสักวันข้าจะฆ่าถานไถถูเมี่ย ถ้าท่านกับราชาไท่หลุนสามารถรอได้ ก็ขอให้อดทนรอ!  ท่านอาจไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ตราบใดที่ท่านกลับใจได้ ท่านอาจจะแก้ไขความผิดในก่อนและสร้างตัวเองใหม่  ข้าไม่รู้เรื่องแดนทมิฬมากนัก  แต่ในแดนสวรรค์ตะวันตก ข้าพบเห็นนักรบแดนทมิฬมากกว่าหมื่นคนปรากฏตัว  แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกำจัดการควบคุมได้อย่างสิ้นเชิง  แต่อย่างน้อยก็ยังมีความเป็นไปได้”

 “สิ่งเหล่านี้เป็นการเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นแค่เพียงผิวเผิน ถ้าไม่โค่นล้มตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ แดนทมิฬจะไม่มีวันเห็นแสงสว่าง และตกเป็นหมากให้พวกเขาเดินเล่นเสมอ” ราชินีส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ในที่สุดนางมองเย่ว์หยาง  “หนุ่มน้อย, ถ้าเจ้าสามารถบอกต่อถึงเทพเจ้าได้ ข้าขอฝากถ้อยคำถึงเทพเจ้า”

 “ท่านต้องการฝากคำพูดอะไร?”  เย่ว์หยางถาม

 “แดนทมิฬชำระบาปกรรมครั้งในอดีตด้วยชีวิตของคนรุ่นหลังมานับไม่ถ้วน และตอนนี้ตั้งอยู่ในศีลธรรมและหวังจะกลับตัวฟื้นฟูอีกครั้ง แต่คนของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ปิดกั้นคำอธิษฐานของเรา  ข้ากับไท่หลุนยินดีสาบานด้วยหัวใจ จิตวิญญาณ ด้วยหวังว่าบารมีแห่งเทพจะแผ่มาถึงแดนทมิฬในอีกไม่นาน นี่คือสิ่งที่เราสวดอ้อนวอนมาถึงหมื่นปี  นี่คือความหวังที่ยังคงอยู่และไม่เปลี่ยนแปลงตลอดไป”  ราชินีไท่หลุนหลั่งน้ำตาเป็นทาง สายน้ำตาหยดลงบนพื้น

 “ข้าไม่อาจให้สัญญากับท่านได้  แต่ข้าจะบอกความจริงกับท่าน  ถ้าเป็นไปได้ ข้าอาจจะไปแดนทมิฬและดูความจริง”  เย่ว์หยางประทับใจกับความหวังของราชาและราชินีไท่หลุน ที่มีชีวิตถูกควบคุมความเป็นความตายมานานถึงหมื่นปี แต่ก็ยังคงมีความหวัง

น่าชื่นชมคนเช่นนี้

ช่างเข้มแข็งเหลือเกิน

เย่ว์หยางไม่จำเป็นต้องเคารพผู้อาวุโสของเขา  แต่เขาเคารพนักสู้ผู้มีความยึดมั่นในชีวิตแบบนี้!  พลังแบบนี้ไม่ได้มาจากอำนาจ แต่มาจากจิตวิญญาณ!

เมื่อเทียบกับผู้ที่หวังจะหลบหนีออกมาจากแดนทมิฬตลอดกาล  ทวีปมังกรทะยานได้สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น  บรรพบุรุษที่รอดชีวิตจากการต่อสู้นองเลือดก็เพื่อให้คนรุ่นหลังได้เหลือรอดอยู่  เหมือนกับเย่ว์หยางและราชาไท่หลุนไม่ใช่หรือ? เพียงแต่ว่าการต่อสู้นั้นแตกต่างกัน และวิธีจำกัดแตกต่าง

เย่ว์หยางคือความหวังของทวีปมังกรทะยาน ความหวังของหอทงเทียน เขาสามารถยกระดับหอทงเทียน  ถ้าแดนทมิฬมีความเหมาะสมเหมือนกันก็ทำได้เช่นกัน

ทำไมไม่นำคนเหล่านั้นยกระดับด้วยกันและโค่นล้มตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์?

เย่ว์หยางยังไม่มีความสามารถเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขากำหนดเป้าหมายนี้ไว้แล้ว!

ตราบเท่าที่เขายังฝึกฝนหนักต่อไป ด้วยทักษะแฝงเร้นและการสนับสนุนทุกคนไม่รู้จบ วันนั้นคงจะอยู่อีกไม่ไกล...