เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 860 ฝึกฝนและการเข้าด่านสอบแรก

ตอนที่  860  ฝึกฝนและการเข้าด่านสอบแรก

 “......”  นางพญาผึ้งพิษใช้วิธีส่งข้อมูลแบบลับทันที

 

 “.....” แม้แต่เย่ว์หยางก็ใช้อักษรรูนสวรรค์เพื่อช่วยในการสนทนา

หลงหม่าและวีเซลหางดาบทั้งสองมองดูจากระยะไกล ทั้งคู่จ้องตะลึงมอง  ภาษาลับต้องบอกว่าพวกเขาไม่ได้ยินแน่นอน  แต่ทั้งสองสามารถเห็นวงเวทอักษรรูนได้อย่างชัดเจนและไม่เข้าใจความหมายของวงเวทรูน  ความจริงหลงหม่าและวีเซลหางดาบไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับอักษรรูนสวรรค์ พวกเขาต้องการรู้เรื่องอักษรรูนสวรรค์  พวกเขาหลายคนจำได้  แต่หลังจากสร้างเป็นวงเวทอักษรรูน พวกเขาได้แต่มองตาปริบๆ

ทั้งสองพูดเรื่องอะไรกัน?

ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับความร่วมมือกันแน่นอน

ปัญหาก็คือนางพญาผึ้งพิษและเด็กหนุ่มคนนี้จะร่วมมือกันอย่างไร  และทั้งสองมีแผนการเช่นใด?

พวกเขาพูดคุยกันราวสิบนาที

เมื่อพูดคุยกับเย่ว์หยางเสร็จสิ้นแล้วนางพญาผึ้งพิษยิ้มและบินไปจากพื้นที่น้ำตก

นางเหลือบมองมาทางหลงหม่าและวีเซลหางดาบที่พรางตัวอยู่ในป่าเหมือนไม่ได้ตั้งใจ  ทั้งสองกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น

พลังของนางพญาผึ้งพิษสูงถึงปราณฟ้าระดับหก ทั้งหลงหม่าและวีเซลหางดาบไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างแน่นอน ถ้าทั้งสองถูกจับก็คงไม่ต่างจากอสูรแร้ง

โชคดี

นางพญาผึ้งพิษแค่ชำเลืองมองและบินจากไปด้วยความเร็วสูง

ตั๊กแตนมัจจุราชฆ่าอสูรแร้งผู้โชคร้าย  อย่างไรก็ตามนี่คือพลังงานที่นางพญาผึ้งพิษส่งมาเป็นบรรณาการ  ไม่ต้องเสียเวลามาก เพื่อเป้าหมายแข็งแกร่งมากขึ้น ตั๊กแตนมัจจุราชฝึกฝนอย่างหนักและหวังจะไปถึงระดับมาตรฐานมีหัวใจแบบมนุษย์ แน่นอนว่านางยังเข้าใจถึงระยะห่างระหว่างอสูรศักดิ์สิทธิ์กับอสูรเทพ นั่นแทบจะก้าวผ่านไปไม่ได้ และนอกจากการฝึกฝนหนักหน่วงยังต้องอาศัยโชคที่เพียงพอ อย่างนางพญาดอกหนามมงกุฏทองตั่วตั่ว เจี้ยงอิง อาหงและอาหมัน พวกนางทั้งหมดเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่  แต่พวกนางก็ต้องทุ่มเทหยาดเหงื่อเลือดเนื้อไม่รู้ว่าเท่าใดกว่าจะมีความสำเร็จอย่างทุกวันนี้

นางกำลังไล่ตามตั่วตั่วและอาหง  แต่พวกนางยังคงห่างไกล

ไม่ต้องพูดถึงเสี่ยวเหวินหลีที่ถือกำเนิดมาพร้อมกับคัมภีร์เพชร

 “เราจะดำเนินการตามแผน!” เย่ว์หยางขอให้ตั๊กแตนมัจจุราชพักหนึ่งวัน ก่อนจะพานางข้ามน้ำตกและมุ่งหน้าไปยังใจกลางหุบเขาอสูร

หลงหม่าและวีเซลหางดาบมองหน้ากัน

จะตามต่อหรือว่าจะหยุดเพียงแค่นี้?

ถ้าหยุด ก็รับรองได้ว่าหากไม่มีอุบัติเหตุใดๆ ก็สามารถอยู่ในหุบเขาอสูรได้ต่อไป

แต่สิ่งที่ทั้งสองต้องการในตอนนี้ไม่ใช่ความปลอดภัย แต่เป็นสิ่งที่รอคอยมานาน นั่นคืออิสรภาพ พร้อมกับเด็กหนุ่มคนนี้  หลงหม่าและวีเซลหางดาบไม่รู้ว่าจะได้รับอิสรภาพหรือไม่  ที่สำคัญพวกเขาไม่ใช่นางพญาผึ้งพิษ  และไม่มีสมบัติใดที่จะทำให้เด็กหนุ่มนี้สัญญาว่าจะช่วย การติดตามเขาต่อไป อาจจะกลายเป็นอาหารเหมือนกับอสูรแร้งสักวัน

อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาจะติดตามต่อไป พวกเขาอาจจะพาตัวไปจากที่นี่ได้ตลอดไปก็ได้

เพราะความโหยหาในใจของทั้งสองนี้ พวกเขากัดฟันและพยักหน้าให้กัน

หุบเขาอสูร

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่หุบเขาในภูเขา  แต่เป็นโลกอิสระขนาดใหญ่

ที่นี่ใหญ่โตมากกว่าหุบเขาพิรุณ หุบเขาวายุ หุบเขาทรายและหุบเขาราคะ  พูดให้ถูกก็คือ ที่นี่ถูกแบ่งออกเป็นห้าภูมิภาค

ยกเว้นสามพื้นที่ใหญ่โตที่มีสภาพแวดล้อมโหดร้ายเป็นพิเศษ น้อยคนนักที่จะย่างกรายเข้ามา  ในอีกสองพื้นที่ มีการปกครองด้วยอำนาจสองรูปแบบคือ พื้นที่ซึ่งปกครองโดยผู้พำนักนำโดยผู้นำทั้งสาม และมนุษย์ที่กลายเป็นอสูร ผู้นำระดับราชันย์ทั้งห้า  พญาราชสีห์, พญาเหยี่ยว, เสือหน้ามนุษย์ จ้าวคางคกและนางพญาผึ้งพิษเป็นห้าจ้าวอสูร แต่ละตนปกครองมนุษย์อสูร มีระบบจัดการผลประโยชน์ร่วมกัน

ในบรรดาพวกเขาพญาราชสีห์แข็งแกร่งที่สุด และพญาเหยี่ยวอ่อนด้อยที่สุด

เพราะพลังอำนาจของเจ้าอสูรแตกต่างกัน เป้าหมายในการเข้ากลุ่มที่อาศัยสำหรับมนุษย์อสูรผู้ล้มเหลวในการท้าทายจึงไม่เหมือนกัน

อย่างอสูรกินเนื้อที่ดุร้าย ส่วนใหญ่จะพึ่งพาอาศัยพญาราชสีห์  แต่อสูรสัตว์ปีกที่มีความสามารถในการบินส่วนใหญ่จะสนับสนุนพญาเหยี่ยว แน่นอนว่ามีอสูรแร้งหลายตนเหมือนกันที่ไปอยู่กับพญาราชสีห์

ถ้าแบ่งตามประเภทหมวดหมู่ อสูรล่าเหยื่อจะติดตามพญาราชสีห์  อสูรวิหคจะชอบติดตามพญาเหยี่ยว อสูรเลื้อยคลานจะอยู่กับจ้าวคางคก อสูรที่อยู่ในน้ำจะอยู่กับเสือหน้ามนุษย์ อสูรจำพวกแมลงจะยกย่องนางพญาผึ้งพิษเป็นผู้นำ  นอกจากอิทธิพลของห้ากองกำลังใหญ่อสูรแล้ว  ก็ยังมีอสูรบางตนแยกตัวไปอยู่ด้วยตนเอง พวกเขามั่นใจในพลังว่าจะเอาชีวิตรอดได้  ห้ากองกำลังผนึกพลังกัน จำนวนของอสูรมีมากกว่าสามพัน  แต่จ้าวอสูรใหญ่สั่งบริวารที่เป็นมนุษย์อสูรโดยตรงได้ไม่ถึงครึ่ง

จำนวนของผู้พำนักมีไม่ถึงพันคน

อยู่ในสังกัดของหัวหน้าใหญ่สามคน

แต่พลังของพวกเขาโดยทั่วไปจะแข็งแกร่งมากกว่ามนุษย์อสูร  ดังนั้นว่ากันตามตรงแล้ว ผู้พำนักยังจะมีพลังเหนือกว่ามนุษย์อสูร

แต่ในพื้นที่เริ่มต้นของหุบเขาอสูร  โดยหลักจะเป็นป้อมหุบเขาอสูร และเป็นพื้นที่ซึ่งคนที่พลัดเข้ามาจะได้เริ่มต้น สภาพความเป็นอยู่จะง่ายที่สุด ขณะเดียวกันวัตถุและสภาพแวดล้อมในการฝึกฝนที่นี่ยังด้อยมากกว่าพื้นที่ในกลางหุบเขาอสูรมากมาย  ส่วนพื้นที่ด้านหลังหุบเขาอสูรจะเป็นป่าโลหิตที่ซึ่งประตูเทเลพอร์ตตั้งอยู่ที่นั่น เป็นเขตมรณะที่ไม่มีใครกล้าประมาท การเอาชีวิตรอดในที่นั้นทำได้ยากลำบากมาก

มีผู้พำนักหลายคนที่รู้ว่ามีผลปัญญาอยู่ในป่าโลหิต  เมื่อเก็บผลปัญญาได้จะทำให้อสูรมีวิวัฒนาการสามารถทำให้ผ่านด่านได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าจะเข้าไป

เพราะมีมังกรดำสองหัวคอยเฝ้ารักษาผลปัญญาอยู่ที่นั่น

ถ้าเข้าไปเก็บผลปัญญาทั้งที่ไม่มีความแข็งแกร่งอย่างเพียงพอ ก็เท่ากับส่งอาหารจานโปรดให้กับมังกรดำสองหัว....

 “หือ?”  หลงหม่าและวีเซลหางดาบยังคงติดตามต่อไป

ห่างออกไปนั้นเย่ว์หยางย่างเท้าเข้าไปในส่วนกลางของหุบเขาอสูร ที่ซึ่งไม่ค่อยมีใครเข้าไป

ในเวลาพลบค่ำ ดูเหมือนเย่ว์หยางจะไม่ตระหนักถึงอันตรายรอบตัวเขายังคงมุ่งหน้าเดินตรงเข้าไป มีศัตรูซุ่มรอโอกาสลอบโจมตีอยู่ในป่านานแล้ว ทันใดนั้นงูเหลือมยักษ์อ้าปากยักษ์โจมตีใส่ตั๊กแตนมัจจุราช มันงับใส่ตั้งใจจะกลืนกินนาง  วีเซลหางดาบและหลงหม่าเห็นอยู่ พวกเขาต้องการจะเตือน แต่พวกเขากลัวว่าถ้าทำเช่นนั้นจะไม่เป็นการช่วยเหลืออะไร ซ้ำยังต้องเปิดเผยตัวเองอีกด้วย

ควั่บ

ตั๊กแตนมัจจุราชกวาดแขนใบมีดทันที

ในท้องฟ้าภาพเครื่องหมายกุหลาบไขว้กันถูกวาดขึ้น

อสรพิษยักษ์ยืดคออย่างเฉื่อยชา และชะงักอยู่ในกลางอากาศ ในช่วงพริบตารูปกุหลาบไขว้ก็ผ่านตัวมันไป

ร่างของมันแยกขาดจากกันทันที

คอที่ขาดมีบาดแผลที่ถูกโจมตีอย่างสมบูรณ์ และโลหิตสีแดงคล้ำฉีดพุ่งไปทั่วบริเวณ

มันเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสอง แต่ถูกตั๊กแตนมัจจุราชฆ่าตายในทันที!

ร่างขนาดใหญ่ร่วงฟาดลงกับพื้น

 “กุหลาบเลือด พระเจ้า! นางเปลี่ยนประกายกากบาทสังหารของข้าให้เป็นกุหลาบเลือดได้ ท่าฟันผ่าฟ้าสังหารศัตรูได้อย่างหมดจด น่าสนใจจริงๆ” วีเซลหางดาบมองดูและพึมพำราวกับไม่มีวิญญาณ  นั่นคือประกายกากบาทสังหารที่สร้างมาจากพื้นฐานประกายสังหาร เขาคิดว่าเป็นวิชาที่ถึงขีดจำกัดไปแล้ว  นึกไม่ถึงเลยว่าห้าวันต่อมา แค่จุดเล็กน้อยนี้ภายใต้คำแนะนำของเด็กหนุ่มนี่ อสูรน้อยผู้นี้จะบรรลุถึงขั้นกากบาทกุหลาบโลหิตได้

นี่คือวิชาที่เขาค้นคว้ามาเมื่อหลายพันปีก่อน เขาอยากจะเอาศีรษะโขกพื้นตายจริงๆ

แม้แต่ในระหว่างผู้คน

ก็ยังมีความเหลื่อมล้ำ

แต่ไม่จำเป็นต้องเหลื่อมล้ำมากขนาดนั้นไม่ใช่หรือ?

เย่ว์หยางยังส่ายศีรษะอย่างไม่พอใจ แม้ว่าวิชากุหลาบโลหิตจะฝึกได้สำเร็จ  แต่ก็ยังห่างจากภาพที่มีกลีบดอก เว้นระยะห่างเก้ากลีบ ทั้งจะต้องเพิ่มรอยตัดเป็นรูปอักษรรูน  ระยะห่างจากความต้องการ นี่ยังถือว่าพลาด เพียงแต่วันนี้ถือว่าเป็นวันหยุด จำกัดพลังไว้เพียงเท่านี้ก่อน แต่นอกเหนือการฝึกแทนการล่า เขาจะไม่วิจารณ์อย่างเคร่งครัดอีก

เขาเหยียดมือลูบศีรษะตั๊กแตนมัจจุราชเกิดใหม่เบาๆ

หลังจากตั๊กแตนมัจจุราชกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์  ร่างของนางกลายเป็นรูปมนุษย์อย่างสมบูรณ์

ไม่มีแขนขาเหมือนกับแมลงอีกต่อไป

รูปลักษณ์ทั้งหมดของนางดูเหมือนมนุษย์ตัวเล็กที่น่ารัก  เฉพาะส่วนที่แตกต่างจากมนุษย์ปกติก็คือปีกสีทองของนางที่วิวัฒนาการเป็นสีรุ้งสว่าง

นางเริ่มคิดว่าเจ้านายที่วิจารณ์นางอย่างเข้มงวด ใครเล่าจะไม่ต้องการให้เขาลูบศีรษะอย่างจริงจัง

นี่อาจทำให้นางตื่นเต้นอย่างเข้าใจผิด

นางอดแลบลิ้นน้อยๆ สีขาวไม่ได้ และบินไปอยู่บนไหล่ของเย่ว์หยางอย่างมีความสุข ใช้มือน้อยๆ ทุบนวดไหล่ของเขา นางเรียนรู้วิธีประจบมาจากฮุยไท่หลาง

ต้องทราบไว้ว่านอกจากฮุยไท่หลางแล้ว ไม่มีใครรู้วิธีประจบเย่ว์หยางได้เหมือนนางอีก

ตั๊กแตนมัจจุราชได้รับการส่งเสริมจากเย่ว์หยาง ทั้งล่าและฝึกวิทยายุทธ์ต่อสู้ของเขา

นอกจากนี้ยังได้วิชากุหลาบโลหิต

หลังจากเย่ว์หยางลอกเลียนแนวคิดของหลงหม่ามาปรับปรุงพัฒนาแล้ว  เขายังลอกเลียนแนวคิดของวีเซลหางดาบสิบแปดท่าได้ทันที และยังลอกเลียนพัฒนาวิชาคลื่นระเบิดเสียงของปีศาจค้างคาวตาแดง และท่าโจมตีย้อนกลับก็ยังลอกเลียนมาจากจ้าวคางคก รวมทั้งพายุดาบน้ำแข็งและระเบิดเพลิงพิโรธ ทักษะลอกเลียนแบบของนางก็ก้าวหน้าและเข้าใจได้ เป็นความรู้สึกที่เหนือกว่า แต่คุณสมบัติบางอย่างนั้นตรงกันข้ามไม่จำเป็นต้องทำเหมือนกับผู้สร้างเดิมก็ได้

หลงหม่าและวีเซลหางดาบตั้งข้อสังเกตกับเรื่องนี้

ภูตน้อยที่น่ารักนั้นกำลังเรียนรู้ทักษะลึกลับ ดูเหมือนเด็กหนุ่มผู้นั้นจะเป็นคนสอนนาง

แต่นางไม่เคยแสดงอวดอ้างออกมา และไม่รู้ว่านางเก็บรวบรวมกลเม็ดหรือว่าพื้นฐานของนางยังไม่ถึงระดับที่จะแสดงออกได้กันแน่

สามวันต่อมา

ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังลืมเรื่องเย่ว์หยาง

แม้แต่นางพญาผึ้งพิษที่ก่อนนั้นมาพูดคุยกับเย่ว์หยางลับๆ ก็ยังหายไปในช่วงเวลานี้

หลงหม่าและวีเซลหางดาบรู้สึกว่าผิดปกติบ้างเล็กน้อย  นี่ดูไม่เหมือนสภาพปลอดภัยไร้กังวลเลย แต่เป็นความเงียบสงบก่อนพายุฝนจะมา   จะหลบเลี่ยงไปก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญปัญหาไหม? หลังจากหลงหม่าและวีเซลหลางดาบตัดสินใจอยู่นานในที่สุดพวกเขากัดฟันอยู่ต่อ

อิสรภาพก็เหมือนความมืดก่อนรุ่งอรุณที่ล่อลวงพวกเขา  เพื่อที่ว่าพวกเขาจะได้หันหลังหนีจากไป

นอกจากนี้ในใจของทั้งสองนี้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

ระหว่างบุคคลต่อบุคคลแม้ว่าจะไม่มีมิตรภาพต่อกัน  แต่ยืนยันในหลักเบื้องหน้าเดียวกัน  พวกเขาก็สามารถปลอบใจซึ่งและกันและแบ่งปันความกลัวในใจได้

ถ้ามีแค่เพียงคนเดียว

อย่างนั้นคงไม่สามารถยืนหยัดได้แน่นอน

เย่ว์หยางมาที่ใจกลางหุบเขาอสูรพร้อมกับตั๊กแตนมัจจุราช เพื่อผ่านด่านทดสอบแรกของหุบเขาอสูรแท้ๆ  และเขาไม่รู้ว่ามีผู้ท้าทายอสูรเท่าใดแล้วที่ถูกกำจัดที่นี่  ด่านทดสอบแรกนั้นง่ายจริงๆ  แค่ทำเพียงสามอย่าง นี่คือสิ่งที่ผู้ท้าทายและอสูรรู้กันทั้งหมด  แต่ไม่สามารถทำได้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้สำเร็จ

สิ่งแรกที่อสูรต้องทำก็คือเดินเข้าไปในหอวิญญาณอสูรของด่านแรกและนำสัญลักษณ์ที่แสดงสถานะของอสูรออกมา

สิ่งนี้ต้องให้อสูรทำตามลำพังเท่านั้น

เจ้านายไม่มีอำนาจจะแบ่งพลังไปช่วยแต่อย่างใด  นี่ยังคงเป็นการทดสอบที่ยากที่สุด !-!