เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1013 เจ็บแต่มีความสุข

ตอนที่  1013  เจ็บแต่มีความสุข

กล้ารับความจริง ไม่ใช่แค่เกมเงียบเฉยแน่นอน  แต่ยังมีอะไรอื่นอีก?  เมื่อราชันย์ปีศาจใต้ถามถึงเรื่องส่วนตัวที่ชั่วร้าย  ตราบเท่าที่เขาบอกนาง  เย่ว์หยางก็ต้องพูดตรงไปตรงมา เพื่อหลอกล่อให้องค์หญิงเผ่าภูตบูรพาสงสัยใคร่รู้ต่อเช่นกัน!

ความจริงตั้งแต่พูดคุยกันที่บ่อน้ำพุร้อน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ก้าวหน้าไปมาก

ยกเว้นระดับสุดท้าย

จุดสุดท้ายที่คู่รักลงเอยกัน

แน่นอนว่าราชันย์ปีศาจใต้ไม่อาจหักหน้าเขาได้  ยังไงก็ต้องฝึกฝนพลังคู่รัก

หลังจากมีความสัมพันธ์ก้าวกระโดด   นางได้สัมผัสชายคนรักเพิ่มขึ้นเล็กน้อย และยิ่งมีความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มมากขึ้น  แม้ว่านางจะสงสัยใคร่รู้เรื่องราวต่างๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่เสนอการละเล่น ‘กล้าพูดจริง’ ก็ตาม แต่ก็มีบางอย่างที่นางไม่อาจระงับความอยากรู้และถามเขาเงียบๆ  ระหว่างคนรักเรื่องอื่นที่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งการอยากรู้ลักษณะทางกายภาพของกันและกัน  ทั้งหมดจะต้องมีความโปร่งใส...  “ตัวร้าย!  ผู้อื่นไม่สนใจเรื่องน่าเบื่อของเจ้า”  ราชันย์ปีศาจใต้อ่อนโยนลง  เกรงว่าเขาจะหัวเราะเยาะนาง จนนางทำตัวแง่งอนกับเขา

 “ถามข้ามาเสียนาน  คราวนี้ข้าจะถามคืนบ้างได้ไหม?”  เย่ว์หยางยิ้มชั่วร้ายเล็กน้อยทำให้นางหน้าแดง

 “ถ้าเจ้าถามคำถามผิดกติกาข้ามีสิทธิ์จะปฏิเสธ”  ราชันย์ปีศาจใต้กลัวว่าเขาจะถามคำถามที่ชั่วร้ายเป็นพิเศษ  แม้ว่าเขาจะสารภาพความลับของเขาทั้งหมดให้นางฟัง  แต่ถ้าเป็นเรื่องน่าอาย นางจะพูดออกมาได้ยังไง?

 “เอาอย่างนั้นนั้นก็ได้  ราชินีย่อมได้ศักดิ์และสิทธิพิเศษเพิ่มขึ้นมาบ้าง”  เย่ว์หยางมองหน้าอกนางอย่างไม่เกรงใจ

 “ฮึ.. ดูเจ้าเถอะ  ประมาณตัวเองเสียบ้าง”  นางชูกำปั้นอย่างน่ารัก  แม้ว่านางจะหยิ่งและถือดีแต่นางก็พอใจมากเช่นกัน ตัวร้ายนี่จะต้องมาทำดีกับนางทำไม?  องค์หญิงแห่งเผ่าภูตบูรพาตื่นเต้นในหัวใจ นางไม่อาจจับมือของตัวร้ายที่ไล้ลงมาตามตัวนาง เลื่อนลงมาที่สะโพกของนาง  นางได้แต่ชายตาค้อนเขา ‘คนตะกละ’

เย่ว์หยางเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสตรี  แม้ว่าเขาไม่เคยยอมรับ แต่ผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงจะไม่มีทางโผงผางเหมือนกับเจ้าอ้วนไห่

ถูกแล้ว บางครั้งทำตัวไม่เด่นก็เป็นวิถีแห่งราชาเหมือนกัน

โจรเด็ดบุปผาจะเปิดเผยตัวตนต่อสาธารณะได้หรือ?

ย่อมไม่ได้แน่นอน!

เด็กจากโลกอื่นไม่ใช่โจรเด็ดบุปผา  เพราะไม่มีโจรเด็ดบุปผาที่ไหนรับผิดชอบ  แต่เขามีสัมพันธ์กับสาวๆ มากมาย ต้องอธิบายด้วยคำว่าผู้ร่ำรวยประสบการณ์อย่างแท้จริง

ถ้าเป็นเขาอย่างที่เคยเป็นในอดีต เขาอาจไม่มีวิธีกล่อมสาวงามด้วยคำพูดไม่กี่คำเป็นแน่

อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นคนผู้ข้ามมิติมาจากโลอื่น และหลังจากมีประสบการณ์กับสาวๆ หลายคน ถ้าเจ้าหญิงเผ่าภูตบูรพาเขายังไม่สามารถพิชิตใจนางได้ก็สมควรแขวนคอตาย...  ทันทีที่เขาเรียกความสนใจจากเจ้าหญิงเผ่าภูตบูรพาให้นางถามสิบคำถามเงียบๆ  ตอนแรกสามคำถามราชันย์ปีศาจใต้ก็มีความสุขปิดปากหัวเราะ มาดูหน้าเขาตรงๆ และดูเหมือนเขาปฏิเสธ แต่ในที่สุดเขายอมรับ  ต่อมาสามคำถามราชันย์ปีศาจใต้หัวเราะไม่ออก หน้าแดง และหลบตาในที่สุด ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่ตอบ และปฏิเสธที่จะคุยกับเขา

ต่อมาเย่ว์หยางถามอีกสามคำถาม  แม้ว่าเย่ว์หยางจะกล่าวว่าถ้านางไม่ตอบคำถามไม่ยอมรับการลงโทษ นางก็คงไม่เล่นจริงๆ จังๆ

แต่นางมุ่งมั่นจะเล่นเอง

ท่าทีขององค์หญิงเผ่าภูตบูรพาเหมือนกับว่าจะไม่ตอบแน่  แต่เขาต้องถาม

บางทีเพราะเขาเพิ่มน้ำหนักมือที่ซุกซนมากขึ้น นางกดมือเขาลงจากหน้าอกนางป้องกันเขตหวงห้ามที่ทำให้นางแทบหายใจไม่ออก... นางปัดมือมือที่ซุกซนนั้นได้ไม่นานมันก็วกกลับมาที่เดิมอีก

ด้านบนเล่านางจูบกับเขา

เขารู้ว่าเวลานี้นางกำลังถูกล่อหลอกและอดจูบปากน้อยๆ ของนางไม่ได้ เขาจูบนางอย่างเมามัน  นางไม่ลืมจะถามเขาถึงการผจญภัยครั้งล่าสุด แต่ก่อนที่เขาจะจูบติ่งหูน้อยๆ ของนาง พอเขาถามคำถาม นางปฏิเสธด้วยหมัด แสดงให้เห็นว่าเขาทำผิดกติกาและห้ามไม่ให้โกงและสร้างปัญหา

 “เรื่องนั้นได้ไหม?”  เย่ว์หยางหัวเราะ

 “ไม่” นางปฏิเสธอย่างฉุนเฉียว

 “คนที่ไม่พูดความจริง  จะต้องถูกลงโทษให้หนัก”  เย่ว์หยางคุกคามแกะน้อยที่น่าสงสารอย่างนาง

 “ข้าไม่เคยคิดถึงจริงๆ  แม้ว่าข้าคิดอีกครั้งว่าข้าจะไม่ยุ่ง ไม่ ข้ากลัวจะยอมรับ แต่ไม่เหมือนที่เจ้าคิด เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้คิดอย่างเลวร้าย เจ้าน่ารังเกียจ..”  ราชันย์ปีศาจใต้รู้สึกอายและซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเย่ว์หยาง นางปฏิเสธจะยอมรับคำถามของเขา   แม้ว่าทั้งสองจะใช้สายแพรเชื่อมใจ แต่เสียงของทั้งสองดังก้องกังวาล  ไม่มีความลับต่อกันเลย นางยังลังเลที่จะพูดคำที่น่าอายอย่างนั้น

 “ไม่น่าประหลาดใจที่บางครั้งก็รู้สึกกดดันเกินไป และไม่ค่อยดี  แต่หลังจากปลดปล่อยออกมาแล้วจะง่ายขึ้นแน่นอน”  เย่ว์หยางรีบปลอบโยนนาง และเป็นเรื่องปกติที่เขาแตะต้องสัมผัสตัวนาง  ถ้าแตะต้อง เมื่อต้องหลอกล่อสาวดุร้ายเขาต้องทุ่มเทความสามารถทั้งหมด

 “น่ารังเกียจ  ผู้อื่นไม่ใช่เป็นแบบนั้นแน่นอน!”  ราชันย์ปีศาจเริ่มแง่งอนหมัดของนางที่ทุบใส่เย่ว์หยางไม่มีแรงพอแม้แต่จะฆ่ายุง

 “จริงเหรอ?” เย่ว์หยางแสร้งทำเป็นไม่รู้  และแกล้งถามเพื่อความชัดเจน

 “ไม่, ที่โลกพฤกษา หลังจากนั้นบางครั้งข้าก็คิดถึงเจ้า  แต่น่าเศร้ามาก ข้าลองไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ข้ากลัวมากจนไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าเป็นคนโง่ใช่ไหม?”  ราชันย์ปีศาจใต้รู้สึกอาย นางอยากพูดเรื่องนี้  เพราะนางกลัวว่าเมื่ออยู่กับเขาในอนาคต อาจพบเจออุปสรรคบางอย่าง ในกรณีที่ให้ความร่วมมือไม่ได้ กลัวว่าเขาจะผิดหวัง  ต้องทราบว่ามารกฎฟ้าและสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ พวกนางแต่ละคนเชี่ยวชาญ  แม้แต่อู๋เหินที่ร่างกายอ่อนแอที่สุดก็ยังปรนนิบัติสอดคล้องกับเขาทำให้เขามีความสุขได้  ราชันย์ปีศาจใต้รู้ว่าร่างกายนางไม่มีปัญหา แต่นางยังไม่เคยลองรักแท้ จึงทำให้นางไม่มีความมั่นใจ

 “เรื่องอย่างนี้เรียนรู้ง่ายมาก  เจ้าไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง จะไม่มาเรียนรู้ด้วยกันหรือ!”  เย่ว์หยางตั้งใจเรียนรู้ร่วมกับราชินีเว่ยฟง เขาทำตัวเหมือนเด็กดี!

 “คงเจ็บแย่แน่...”  นางไม่กลัวเจ็บ  แต่กลัวจะมีผลเมื่อนางกังวล

 “รับรองว่าข้าอ่อนโยน นุ่มนวล ไม่ต้องกลัว”  สาวบริสุทธิ์ผู้ไม่เคยมีประสบการณ์ครั้งแรกมักจะมีความกังวลใจเช่นนี้ เขาปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 “ครั้งแรกของพวกเขาคงเจ็บมากใช่ไหม?”  จู่ๆ องค์หญิงเผ่าภูตบูรพาก็มีอารมณ์ร่วม และต้องการฝึกฝนพลังคู่รักสามีภรรยาหลายครั้งเพื่อสัมผัสความรู้สึกของรัก ตอนนี้นางเปลี่ยนใจแล้วนางอยากป็นเจ้าสาวของเขาในวันนี้!

เจ็บนานอาจแย่กว่าเจ็บปวดระยะสั้นๆ

ตราบใดที่ทำตามขั้นตอนอย่างกล้าหาญ นางจะไม่ต้องกลัวอีกเลย

ได้เลย แม้แต่ร่างกายอ่อนแออย่างสุ่ยอู๋เหินก็ยังไม่มีปัญหา  อู๋เหินไม่มีปัญหา นางก็ย่อมไม่มีปัญหา

ราชันย์ปีศาจใต้ปลุกปลอบความกล้า มือนางสัมผัสร่างเขาแผ่วเบา นางเห็นว่าอู๋เหิน โล่วฮัว อี้หนาน พวกนางรับได้ไม่มีปัญหา  แต่นางก็ยังมีความรู้สึกหวั่นๆ ตัวร้ายจะต้องทำนางเจ็บแน่... เย่ว์หยางรู้ว่านางกังวลเรื่องใด  เขาจุมพิตหน้าผากนางเบาๆ

เป็นการบรรเทาความวิตกในใจนาง

นางเป็นเหมือนราชินีรอต้อนรับจักรพรรดิใหม่ เหมือนจะกล่าวว่า “ฝ่าบาท ได้เวลาสรงสนาน โปรดเปลื้องภูษา!”

นางไม่รู้ว่าผ่านกระบวนการมาได้ยังไง  นางลืมสนิท ราชันย์ปีศาจใต้รู้แต่เพียงว่านางสุขใจอย่างยิ่ง แม้แต่ดวงตา นางยังลังเลใจที่จะลืมตา  นางกอดเขาอย่างอ่อนโยน หัวใจนางเต้นแรงเหมือนกวางตื่น นางเขินอายเกินกว่าจะสบตาที่ร้อนแรงของเขา

นางรู้ว่าช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว

วันนี้เป็นวันสำคัญมากในชีวิตนาง

วันนี้จะเป็นวันที่นางเป็นสาวใหญ่เต็มตัว เป็นวันที่นางกับเขาจะหลอมรวมชีวิตกับเขาและจะไม่แยกจากกันชั่วนิรันดร์

 “ไม่เห็นต้องกลัว เมื่อตอนที่เจ้าอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน เจ้าก็ยังใช้ปากน้อยๆ จูบได้ไม่ใช่หรือ?  ไม่มีปัญหาแน่นอน  ข้ารับรองได้!”  เขาจูบบรรเทาความกังวลของนาง

 “นั่นมันต่างกันมาก นอกจากนี้ครั้งนั้นทำให้ข้าเหนื่อยไปชั่วขณะ!”  นางยังคงกังวล

 “วางใจได้ ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเอง เจ้าแค่หลับตาคอยรับรู้ความรู้สึก...”

เขาเริ่มรุก

เคล็ดวิชาฝึกฝนคู่รักสามีภรรยา ถูกนำมาใช้ทีละเคล็ด ทำให้ร่างกายของนางดื่มด่ำแทบจะทันที  ไม่เพียงแต่ร่างกายนางเท่านั้น... แต่สะท้อนไปถึงวิญญาณนาง ทำให้นางเข้าใจถึงความปรารถนาและความสุขของนาง

นางรับคำแนะนำจากเขา  แม้จะดูเหมือนโง่เขลาบ้าง แต่นางยินดีเรียนรู้ ยินดีก้าวหน้าผ่านกระบวนการเรียนรู้  และเหมือนเป็นการปลุกพรสวรรค์นาง นางเรียนรู้ได้เร็วและทำได้ดีมากยิ่งขึ้น

นางเริ่มมั่นใจในการแสดงออกของตนเอง

ใจของนางกระตือรือร้นจะแสวงหาความสุขด้วยความอิ่มเอมใจ

ตัวร้ายผู้นี้คือคนรักของนาง  และเขาให้ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกกับนาง  เขาไม่ได้เลวร้ายกว่าใคร.. จนถึงช่วงสุดท้าย

พิธีหลอมรวมอันศักดิ์สิทธิ์กำลังจะถึงที่สุด หลังจากนั้นนางจะเป็นภรรยาของเขา  เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา  แม้ว่าในอดีตจะมีความกังวลหรือกลัวบางอย่างอยู่บ้าง แต่หลังจากได้เขาแนะนำและปรับปรุงครั้งหรือสองครั้ง อาการนางเปลี่ยนไป นางไม่กลัวอีกต่อไป

 “ตัวร้าย!  ไม่เป็นไรหรอกนะ  ข้าทำได้แล้ว แม้ว่าเจ้าจะร้ายกาจก็ตาม”  ในที่สุดนางหันมาปลอบเขา  เพราะกลัวว่าเขาจะไม่กล้าใช้กำลังอีก

 “ฮะฮะ.. ทำเป็นโง่ไปได้!”  เขาอดหัวเราะไม่ได้

 “ถ้าเจ้าหัวเราะอีก ข้าจะกัดเจ้า!”  นางไม่ได้โกรธ  แต่นางเขินอายมาก

เมื่อช่วงเวลาสำคัญมาถึง นางรู้สึกว่าร่างกายนางเจ็บปวดจนไม่สามารถบรรยายได้ถูก ความเจ็บปวดนั้นไม่เหมือนการบาดเจ็บจากการต่อสู้  เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมปนเจ็บลึกลงถึงวิญญาณโดยตรงและอยู่ในความทรงจำชั่วนิรันดร์   ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขสบายอารมณ์ มีทั้งความอายและความยอดเยี่ยม  ทั้งสวยงามทั้งน่ารังเกียจ ทั้งหยาบทั้งอ่อนละมุนปนเปกัน  แม้จะบรรยายมากอย่างนั้นก็ยังอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก  ในขณะนี้นางไม่รู้อะไรเลย  รู้อยู่อย่างเดียวว่านางจะจดจำความสุขที่เจ็บปวดนี้ไปชั่วนิรันดร์

เพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของการรวมชีวิตตนเข้ากับชีวิตอื่น

ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตัวร้ายผู้นี้ไม่ใช่หนุ่มที่คอยกล่อมให้นางเปลื้องผ้าต่อไป  แต่เขาคือสามีของนาง

นางอดหลั่งน้ำตาไม่ได้ นี่ไม่ใช่เพราะความเจ็บแน่นอน  แต่เป็นเพราะมีความสุขใจ... นางไม่อาจพูดได้ชัดถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งกันมากทำให้นางรู้สึกว่านางเหมือนเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ในเสี้ยววินาที

เขาโน้มตัวจูบนางเบาๆ ทั้งน้ำตา

เป็นจูบที่แผ่วเบาดูเหมือนแทบไม่ใช้ความพยายามเลย เหมือนกลัวนางจะเจ็บ

หัวใจนางเต้นแรงขณะที่นางยิ้มและโอบกอดเขาแน่น  ขบกัดริมฝีปากเขาเบาๆ ในขณะที่พอรู้สึกเจ็บนางถึงปล่อยอารมณ์ทันที นางแล่บลิ้นเลียฟัน  “เอาล่ะ, ได้แก้แค้นคืนแล้ว  ตัวร้าย, ข้าไม่สนใจแล้ว  เจ้าอยากจะทำรุนแรงก็ได้  ข้าราชินีเว่ยฟง ยอมเป็นภรรยาน้อยเจ้าแล้ว..”

พอเขาเริ่มบทรักแบบไม่ยั้ง นางถึงกับขมวดคิ้ว  “โอ๊ว.. เจ้ากำลังจะฆ่าข้าอยู่แล้ว มันเจ็บมาก ใครว่าทำแบบนี้แล้วสบาย นี่เหมือนเอาชีวิตเข้าแลกเลย  ข้าตายแน่”

 “โอว..หยุด ช้าลงได้ไหม?”  หมาป่าเจ้าเล่ห์ทำเป็นใจดี

 “ความเจ็บปวดยาวนาน เจ้าพูดไว้ก่อนนี่ ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนดี”  นางวิจารณ์เขาทั้งน้ำตา นางสั่งแต่เขาไม่ยอมหยุด  แน่นอนว่านางต้องทำงานหนักต่อไปจนกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น