เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1019 กล้าเริ่มก้าวเท้าออกไป

ตอนที่  1019  กล้าเริ่มก้าวเท้าออกไป

 “คนบนเรือ จงออกมา!”  เรือลาดตระเวนที่อยู่ในระยะไกลจากเมืองไป๋เหอ มีมนุษย์เงือกกลายพันธุ์สองคนส่งเสียงร้องเรียก

 

น่านน้ำบริเวณนี้เป็นเขตหวงห้ามสำหรับเมืองไป๋เหอ

คนในเมืองมีไม่กี่คนที่ออกมาที่นี่

โดยทั่วไปมีนักท่องเที่ยวเข้ามาในที่นี่โดยเข้าใจผิด ย่อมไม่รู้จักข้อห้ามนี้

เย่ว์หยางส่งสัญญาณบอกหลิวเย่ไม่ให้ตื่นเต้น  หลังจากพลลาดตระเวนตะโกนสองสามครั้ง เขาถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ เหลือแต่กางเกงขาสั้นร่างกายเปียกชุ่มเหมือนเหงื่อออก  หลิวเย่ตอนแรกไม่เข้าใจ แต่เขาแสร้งทำเป็นเหมือนคู่รักที่มาหาความสุขอยู่บนเรือท่องเที่ยว

 “ตะโกนเรียกทำบ้าอะไร?”  เย่ว์หยางรีบออกมาจากเรือท่องเที่ยวทำท่าทางโมโหไม่มีที่ระบายออก

 “พวกเจ้ารุกล้ำเขตหวงห้าม ให้รีบออกไปทันที มีใครอีกคนอยู่บนเรือ?”  มนุษย์เงือกกลายพันธุ์บนเรือลาดตระเวนเห็นว่าเด็กหนุ่มเป็นนักท่องเที่ยวที่ไม่มีฝีมือก็ถลึงตาไล่ให้เขาออกจากเรือ

 “นี่คือเมืองไป๋เหอ ยังมีข้อหวงห้ามอะไรอีก?  พวกเจ้าต้องการเบี้ยเลี้ยงพลตระเวนหรือเปล่า?  เราคุณชายมีเงิน  จะจ่ายให้เจ้าแล้วรีบไปให้พ้นหน้าเลย!”  เย่ว์หยางทำตัววางมาดเป็นคุณชาย  เขาโยนถุงเงินให้มนุษย์เงือกกลายพันธุ์  พวกเขาจับเขย่าดูพบว่ามีจำนวนมาก  เขามีสีหน้าเปลี่ยนและพยายามห้ามสหายไม่ให้โกรธ และพยายามพูดโน้มน้าว  “คุณชายท่านนี้!  ความจริงเนื่องจากในช่วงสองสามวันมานี้เกิดหมอกซ่อนขึ้น  ทำให้พื้นที่ตรงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย ดังนั้นจะดีที่สุดก็คือหลีกเลี่ยงจากที่นี่เพื่อป้องกันการสูญเสีย”

 “หมอกซ่อน?”  เย่ว์หยางเมื่อได้ยินเช่นนั้นอดสวมบทบาทเป็นคุณร่ำรวยไม่ได้  สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

 “ก็อย่างที่กล่าวนั่นแหละ นี่คงเป็นเขตหวงห้าม  ดีที่สุดก็คือไม่ควรอยู่นานเกินไป...  ถ้าพวกท่านต้องการสนุก ห่างจากที่นี่ออกไปสามสิบไมล์ทะเล  มีกระแสน้ำอุ่นหมุนช้า มีปลาและกุ้งมากมาย และสภาพน้ำดีกว่าที่นี่!”

 “เราคุณชายตกปลามาครึ่งค่อนวัน ไม่มีปลากินเหยื่อสักตัว   ข้าไม่รู้ และไม่รู้ว่าทำไม!  เราไปกันเดี๋ยวนี้เลย!”  เย่ว์หยางรีบนุ่งผ้าแล้วออกเรือ

มนุษย์เงือกกลายพันธุ์เก็บถุงเงินทำเป็นขยิบตาให้สหาย

ซึ่งหมายความว่าปล่อยอีกฝ่ายหนึ่งออกไป แล้วรับผลประโยชน์รายได้ดีกว่า  ทำไมไม่ทำอย่างนั้น?  ไม่มีประโยชน์อะไรกับการทะเลาะกับคุณชายนี้

ในตอนแรกมนุษย์เงือกกลายพันธุ์มีสีหน้าโกรธ แต่เมื่อพบว่าสหายของเขาวางหย่อนเงินเข้ากระเป๋าของเขาเงียบๆ อย่างน้อยก็แบ่งครึ่งหนึ่ง อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก  แน่นอนว่าเขาไม่ลืมหน้าที่ของเขา เพราะกลัวว่าเย่ว์หยางจะเที่ยวเปะปะอยู่แถวๆ นี้ เขาตะโกนเสียงดัง  “คุณชายท่านนี้ โปรดมาพร้อมกับเรือลาดตระเวนของเรา เราจะพาท่านกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอน”

เขาพูดดีอย่างนี้เพื่อต้องการเห็นเรือท่องเที่ยวของเย่ว์หยางแล่นกลับเมืองไป๋เหอ

เย่ว์หยางขอบคุณเขา และบ่ายเรือกลับติดตามพวกเขากลับไปทันที เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะทิ้งเขาไว้ในพื้นที่อันตรายแห่งนี้

หลังจากใช้ชั้นเชิงทางจิตวิทยา หลิวถอดชุดรบจันทราออกและนุ่งผ้าขนหนู และมองลอดออกมาจากประตู เมื่อเรือกำลังกลับลำ นางมองเห็นมนุษย์เงือกกลายพันธุ์ทั้งสอง.. เป็นผลให้มนุษย์เงือกกลายพันธุ์ทั้งสองมั่นใจว่าคู่รักทั้งสองบังเอิญพลัดเข้าไปในพื้นที่หวงห้าม

 “เราจะทำอย่างไรกันดี?”  หลิวเย่เดินเข้าอยู่ใกล้ๆ เย่ว์หยางต้องการจะหยอกล้อเขาเหมือนกับคนรัก  แต่อดเขินอายไม่ได้

 “เจ้าทำได้ดีมากอยู่แล้ว”  เย่ว์หยางยิ้มให้นาง

ความจริงเขาไม่ได้คาดหวังว่าหลิวเย่จะให้ความร่วมมือเล่นละครตบตากับเขา

บางครั้งสาวน้อยคนนี้ก็ทำงานอย่างพิถีพิถัน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่าทางมองด้วยความสงสัยออกมาจากภายในประตู  มันยอดเยี่ยม!

หลิวเย่ก้มหน้าด้วยความอายมองอยู่แต่พื้นอย่างเดียว แต่นอกเหนือจากความเขินอายแล้วนางรู้สึกวาบหวามใจ... นางบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้  แต่ตราบใดที่นางอยู่กับเขา นางรู้สึกมีความสุขมากกว่าอะไรอื่น

ตอนนี้จะปลดผนึกโบราณขุมทรัพย์ลับหรือไม่?  ไม่ เพราะมนุษย์เงือกกลายพันธุ์ไม่มีทางทำตามประเพณีที่น่าขันของพวกเขาได้  เพราะตีความจารึกผิดแผกไป  เย่ว์หยางตัดสินใจว่าอีกสองสามวันค่อยกลับไป

ถ้าเขาไม่ดำเนินการกับผนึกนี้ชั่วคราว  แม้เขาจะปลดผนึก ก็ควรไปปลดผนึกในที่อื่นก่อน

เมืองไป๋เหอนี้

จะตั้งอยู่ในที่สุดท้าย

ไม่ใช่ว่าเย่ว์หยางเบื่อหน่ายและต้องการหยอกพวกมนุษย์เงือกกลายพันธุ์ แต่ผนึกโบราณนั้นไม่ธรรมดาเขาต้องการปลดผนึก  ขณะที่พิธีชุบชีวิตบรรพบุรุษของชาวมนุษย์เงือกกลายพันธุ์  เผ่าพันธุ์ทรยศของหอทงเทียน  เย่ว์หยางตัดสินใจมอบให้เจ้าอ้วนไห่ เย่คง และพวกเสวี่ยทันหลางได้มีโอกาสต่อสู้แสวงหาความก้าวหน้า

พวกเขาจะไม่สามารถทำได้ ถ้าไม่มีแรงกดดันจากภายนอก

อย่างไรก็ตามมีฮุยไท่หลางคอยดูแลคุ้มครองพวกเขา  คนเหล่านี้ทนทายาดยิ่งกว่าแมลงสาบ เป็นไปไม่ได้ที่จะตายง่ายๆ

รอจนปราบเมืองไป๋เหอนี้ได้ เขาจะตามหาสมบัติลับ เย่ว์หยางคาดว่าเขาจะไปยังดินแดนมิติฝึกฝีมือเพื่อตามจีอู๋ลี่ให้ทัน

ขณะนี้พลังของเขาก้าวหน้าขึ้น  เย่ว์หยางมีความมั่นใจมากขึ้นว่าสู้กับจีอู๋ลี่ได้  แต่เขาต้องการบรรลุพลังกระบี่ไร้ลักษณ์ที่สี่ในช่วงเร็ววันนี้ให้ได้  กระบี่ดำกุยจ้าง กระบี่ขาวซวงหัว กระแดงชี่เสี่ยวเหลียน กระบี่ส้มเฉิงหงกวงอยู่ในมือก็จะยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้น

สำหรับกระบี่ที่ห้า กระบี่เหลืองหวงหลงหยวน กระบี่ที่หก กระบี่เขียวลู่ปี่ปอ และกระบี่ที่เจ็ดกระบี่ฟ้าชิงไท่หยวน  เขารู้สึกว่าไม่ควรใฝ่ฝันเกินไป ตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทำได้  สำหรับเทพธิดากระบี่ฟ้า หลังจากเขาบรรลุพลังปราณราชันย์ระดับห้านางแสดงกระบี่ไร้ลักษณ์ที่แปด กระบี่น้ำเงินหลานจางไห่ และกระบี่ที่เก้า กระบี่ม่วงจื่อซิงเฉินให้เย่ว์หยางชม  เย่ว์หยางไม่สามารถจินตนาการออก  หากเขาเข้าใจกระบี่ที่แปดและที่เก้าได้ อย่าว่าแต่จีอู๋ลี่ที่เป็นนักสู้ระดับกึ่งเทพเลย  แม้แต่ผู้ที่อ้างว่าเป็นเจ้าตำหนักสูงสุดก็ยังต้องยอมสยบต่อหน้าเขาแน่นอน

นั่นคือกระบี่ประหารเทพ!

ในตำนานจีนโบราณไม่อาจจินตนาการได้ว่า สิ่งที่เย่ว์หยางนึกไม่ออก กระบี่อมตะ ฆ่ากระบี่อมตะได้แน่นอน นั่นเป็นเรื่องที่เย่ว์หยางจินตนาการไม่ถึงมาก่อน

ตั้งแต่เทพธิดากระบี่ฟ้าแสดงกระบี่น้ำเงินหลานจางไห่ และกระบี่ม่วงจื่อซิงเฉิน เขาเข้าใจได้ทันทีว่ามีกระบี่ประหารเทพอยู่จริง....แน่นอนว่าเย่ว์หยางไม่คิดว่ากระบี่น้ำเงินหลานจางไห่และกระบี่ม่วงจื่อซิงเฉินจะใช้ในการทำลายเทพได้  แต่กระบี่ที่สี่นั้นเขาใกล้จะสำเร็จได้ในที่สุด  เขาจะต้องสำเร็จกระบี่ส้มเฉิงหงกวนให้ได้

ทั้งสองกลับไปยังโรงแรมกางเขนเหล็กในเวลาใกล้ค่ำ

เพราะหลิวเย่ได้ร่วมสำรวจกับเย่ว์หยางทำให้นางอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก นางได้เรียนรู้และเก็บเกี่ยวประสบการณ์มากมาย

นางตัดสินใจปรุงอาหารอร่อยเพื่อขอบคุณและยินดีกับเย่ว์หยาง  ส่วนเย่ว์หยางกำลังง่วนอยู่กับการทำแผนที่ภูมิประเทศภายในป้อมเหล็กทั้งสอง  เขาไม่ต้องการใช้สิ่งเหล่านี้เอง  แต่เจ้าอ้วนไห่ เย่คงและเสวี่ยทันหลาง อีกสามวันพวกเขาจะถูกจับไปบูชายัญแน่นอน  หากพวกเขาไม่มีแผนที่นี้ พวกเขาอาจจะผิดพลาดเหมือนแมลงวันหัวขาดที่หนีไปอย่างไร้ทิศทางและออกไปไหนไม่ได้  โครงสร้างและเส้นทางในป้อมปราการเหล็กมองอย่างผิวเผินมีลักษณะคล้ายกันมากและอาจสร้างความสับสนได้มาก หากคนภายนอกที่ไม่คุ้นเคย  บุกเข้าไปในภูมิประเทศนั้น พวกเขาจะหลงทาได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือประตูเหล็กจำนวนมากที่ทางเข้ามีกลไกพิเศษ หากพลั้งเผลอใช้ผิดอาจจะถูกขังอยู่ข้างใน  นั่นเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด

ป้อมปราการเหล็กยุคโบราณไม่ต้องพูดอะไรอื่นมาก แม้แต่เย่ว์หยางก็ทำไม่ได้

อย่างมากก็คัดลอกเลียนแบบป้อมปราการขนาดเล็ก

นั่นหมายความว่าไม่ใช่ของธรรมดา!

เย่ว์หยางคาดว่าช่างฝีมืออย่างน้อยคนหนึ่งจะต้องมีระดับฝีมือใกล้เคียงกับเย่ว์กง  ครั้งหนึ่งเขาคงทำงานให้กับกลุ่มกบฏหอทงเทียนในเมืองไป๋เหอ อย่างน้อยมีป้อมปราการเหล็กขนาดเล็กหกแห่งที่สร้างขึ้นมาเหมือนกัน  สำหรับตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่ามีป้อมเหล็กขนาดนี้อยู่  แต่เย่ว์หยางประมาณการว่าไม่ควรมีหลายแห่ง ถ้าจะมีก็คงไม่เกินสามแห่ง  และโครงสร้างภายในจะต้องมีความคล้ายคลึงกันรวมทั้งคุณสมบัติทั่วไป

ระยะทางจากเมืองไป๋เหอจนถึงป้อมปราการใหญ่ถือว่าไม่ไกลเกินไป    แต่เส้นทางที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต บางทีอาจมีป้อมปราการเหล็กขนาดเล็กอีกแห่ง!

เย่ว์หยางตัดสินใจว่าในช่วงเวลานี้จะหาโอกาสออกไปสำรวจ

ศัตรูจะลงมือในอีกสามวันแน่  เขาจะไม่ทำอะไรเลยหรือ?  ถึงเวลานั้นจะได้ตั้งหลักได้ทัน

ทั้งสองกินอาหารค่ำ เย่ว์หยางกลับไปที่โลกคัมภีร์และทุ่มเทฝึกฝนเพื่อให้สำเร็จกระบี่ที่สี่ กระบี่ส้มเฉิงหงกวน  หลิวเย่เป็นเสมือนแม่บ้านวุ่นวายกับการทำความสะอาด  แม้ว่านางจะงานยุ่ง แต่ก็ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีทำให้นางมีความสุข

บางครั้งนางมองไปที่ห้องฝึกฝนของเย่ว์หยาง

กวางทะลุมิติส่งสัญญาณให้นางทราบว่ามีสัญญาณกระดิ่งประตูดังขึ้นข้างนอก หลิวเย่ออกไปดูพบว่าชิงผิงมาเยี่ยม

 “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”  หลิวเย่รู้สึกสับสนเล็กน้อย หลังจากที่นางได้ยินความลับมากมายที่ไม่มีทางรู้ได้ง่าย สาวน้อยกลัวว่าอีกฝ่ายจะสังเกตพิรุธนางออก

 “รบกวนโลกคู่รักของพวกเจ้าหรือเปล่า?  อุ๊ย.. น้องสาว..ข้าขอโทษเจ้าจริงๆ  เป็นยังไง วันนี้สนุกไหม ทำไมเราไม่ไปสำรวจทะเลหมอกสำรวจซากเรืออับปาง บางทีเราอาจพบสมบัติที่เรืออับปางก็ได้” ชิงผิงกล่าวขณะเดียวกันสายตานางสำรวจข้างใน  หลิวเย่ยืนขวางประตูบังสายตานาง ชิงผิงได้แต่ฝืนยิ้ม  “ก็ได้ ไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว ขอให้มีความสุขในโลกของคู่รักนะ  แล้วพบกันพรุ่งนี้!”

 “เขาเป็นแค่อาจารย์ของข้า  ไม่ใช่อย่างที่พี่ชิงผิงคิด”  หลิวเย่อายหน้าแดง  เป็นครั้งแรกที่นางควบคุมตนเองต่อหน้าอีกฝ่ายไม่ได้ หลังจากนั้นชิงผิงหันหลังกลับและพูดตรงๆ  “ไว้พบกันพรุ่งนี้!”

ชิงผิงยังต้องการรั้งอยู่กับหลิวเย่จากนั้นหาเรื่องสนทนาเรื่องเย่ว์หยาง

แต่พริบตาที่หลิวเย่ปิดประตู นางอดนึกเสียใจไม่ได้

เด็กหนุ่มรูปหล่อดีจริงๆ หรือ?

ดีพอจะเหลียวมองจริงๆ หรือ?  เลือกบุรุษหน้ากากเงิน คาดว่าไม่อาจเทียบได้กับเสวี่ยทันหลางหน้าตายผู้นั้น ยิ่งเอาไปเทียบกับองค์ชายเทียนหลัว ก็ยิ่งห่างไกลกันมาก

แปลกมาก ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าใด ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจมากเท่านั้น  หากเห็นหนุ่มหล่อหน้าขาวที่นางคิดถึง  มันอาจจะน่าผิดหวัง ตอนนี้นางไม่เห็นใครเลย นางได้แต่ปฏิเสธผู้คนโดยตรง  นอกจากนี้ยิ่งนางคิดก็ยิ่งอึดอัด  นางมักรู้สึกว่าสาวน้อยหลิวเย่เลือกด้วยตัวนางเอง

เย่ว์หยางฝึกได้สำเร็จแล้ว

หลิวเย่ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น มิฉะนั้นเขาคงไม่วิ่งมากอดนางอย่างตื่นเต้นร่าเริงเป็น

บางครั้งอาจารย์ของนางคนนี้ก็เหมือนกับทารกใหญ่

เย่ว์หยางไม่เข้าใจกระบี่ที่สี่ แต่ก็ก้าวหน้าในระดับใหม่

เขารู้ว่าเขาไม่ควรกังวลวิตกเกินไป และเริ่มฝึกพื้นฐานอย่างเข้มข้นตามปกติ  ในพริบตาเขาหลั่งเหงื่อออกมามาก  การฝึกฝีมือต่อสู้จะไม่สมบูรณ์หากไม่มีการขัดเกลาพื้นฐาน  หากไม่มีรากฐานที่ดีที่สุด อาคารใหญ่ๆ ก็เหมือนไม่มีอะไร

สองชั่วโมงต่อมาเย่ว์หยางที่ออกกำลังระดับพื้นฐานก็เริ่มหายใจหนักหน่วง  เขาเตรียมจะโดดลงสระน้ำ ทันใดนั้นเขาเห็นสาวน้อยหลิวเย่ถือผ้าเช็ดตัวหน้าแดงเดินตาม  เสียงของนางเบากว่ามด “สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ไม่อยู่  พี่อู๋เหินก็ไม่อยู่ข้าจะเช็ดตัวให้ท่านเอง ไม่น่ามีปัญหา!”

ปกติการเช็ดตัวถูหลังเป็นกิจกรรมหยอกล้อของคู่รักทำตอนอาบน้ำ

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่อาจพูดโดยตรงได้

มิฉะนั้นสาวน้อยหลิวเย่จะต้องอับอายแน่นอน

เรื่องถูหลังเย่ว์หยางไม่ต้องรบกวนนาง  และเขาเอื้อมมือไปลูบศีรษะที่มีผมนุ่มสลวยของนาง  เขายิ้มและกล่าว  “ถูหลังเป็นเรื่องง่าย เจ้าไม่ต้องเรียนรู้”

 “อืม..ข้าจะพยายามให้มากขึ้น...”  หลิวเย่อายและพยักหน้า  นางรู้ว่าสนิทกับเขามากเกินไปบ้าง เมื่อนางมาถึงขนาดนี้เขาลังเลอยู่นาน ทำไมนางต้องฝืนใจตนเอง  เห็นได้ชัดว่านางต้องการขัดถูหลังให้เขา นางต้องการอยู่กับเขา นางจึงได้รวบรวมความกล้าเข้ามาหา

บางเรื่องส่วนที่ยากที่สุดก็คือก้าวแรก

ก้าวแรกต้องใช้ความกล้าหาญ จากนั้นจึงมีก้าวที่สอง ก้าวที่สามก็จะง่ายมากขึ้น