เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1024 คุณสมบัติสะท้านตำนาน?

ตอนที่  1024  คุณสมบัติสะท้านตำนาน?

องค์ชายเทียนหลัวส่ายหน้าและกล่าว “แม่นางแมงมุมน้ำ ขอบคุณในความกรุณาของเจ้ามาก  แต่เราไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!”

เย่คงแค่นเสียงรู้ทัน  “ใช่แล้ว เจ้าแค่ต้องการให้ชิงผิงคลาดโอกาสพาคนจากไปคนหนึ่ง  เรื่องช่วยคนหลบหนีเป็นเรื่องตลก เห็นเราเป็นเด็กสามขวบหรือ?  เราจะไม่จากไป  ชิงผิง เจ้าพาเจ้าอ้วนไห่ไป เมื่อทำอย่างนั้น อย่างน้อยจะมีคนรอดปลอดภัยได้สองคน!”

แมงมุมน้ำประหลาดใจ

นางขำกลิ้งไม่หยุด “เจ้าคาดเดาความตั้งใจของข้าออกหรือ?  ตอนนี้มือเท้าของพวกเจ้าอ่อนแอเหมือนปูนิ่ม  และพวกเจ้าไม่มีทางต่อต้านเราได้  เราจะจับพวกเจ้าโยนลงบนเรือชูชีพ  ใครต้องการให้พวกเจ้าต้องร่วมมือกับข้า   ข้าบังคับพวกเจ้าได้ไม่ใช่หรือ?  นอกจากนี้แม้การหลบหนีครั้งนี้ก็เป็นแผนของข้า เจ้าไม่ยินดีจะรับไว้หรือ?  ตราบใดที่พวกเจ้าหนีออกไปจากห้องขังไปกับเรือชูชีพได้ ท่านจอมพลจะตัดสินว่าฟูผิงจะไม่กลับมา ไม่ว่าเจ้าจะหลบหนีอย่างปลอดภัยหรือไม่ ผลที่ออกมาก็เหมือนกัน  ตรงกันข้าม ถ้าเจ้าฉวยโอกาสนี้ไว้ พวกเจ้ามีโอกาสหนีรอดได้สัก 1%”

ชิงผิงเห็นเย่คงเตรียมจะคัดค้าน แต่นางรีบโบกมือห้าม  “นางพูดไม่ผิด  แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเห็น แต่นั่นคือโอกาส  ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นเช่นไร เราต้องสู้ร่วมกัน!  แมงมุมน้ำทำเช่นนี้เพื่อขัดขวางไม่ให้ข้ามีโอกาสกลับไปเมืองไป๋เหอ  นางต้องการให้ข้าแตกดับอย่างสมบูรณ์  นางจะให้เรือชูชีพเราแน่นอน”

นางแมงมุมน้ำหัวเราะ  “ฉลาดจริงๆ สมกับเป็นฟูผิงผู้ฉลาดที่สุดในหมู่ผู้เยาว์รุ่นใหม่!  ถูกแล้ว ท่านจอมพลลังเลที่จะฆ่าเจ้า  เขาถือเหมือนว่าเจ้าเป็นธิดาคนหนึ่ง  ตราบใดที่เจ้าพาคนออกมาได้คนหนึ่ง  อย่างนั้นเขาจะยกโทษให้เจ้าแน่นอน  อย่างไรก็ตาม ข้าไม่ยอมให้เจ้ากลับไป  ข้าจะส่งเจ้าออกไปกับเรือชูชีพนี้  ฟูผิง!  ถ้าเจ้าไม่ทำอย่างนี้ เจ้าจะได้หยุดพักอยู่ที่เมืองไป๋เหอคอยดูแลท่านจอมพล  แน่นอนว่าเจ้าหันหลังกลับ และช่วยชีวิตคนพวกนี้  เจ้าเลือกของเจ้าเอง!  เจ้าควรกลับไปยอมสารภาพผิด แต่ฟูผิง เจ้าเลือกเสียสละตนเองเพื่อช่วยหนุ่มหล่อพวกนี้จริงๆ หรือ?”

 “อย่าไปตกลงกับนาง  แม่นี่วิกลจริต!”  เย่คงตะโกน

 “น่าเสียดาย สวยออกอย่างนั้นแต่เสียสติ”  เจ้าอ้วนไห่พึมพำกับตนเอง

 “หุบปาก!”  แมงมุมน้ำถลึงตามองเจ้าอ้วนไห่  “ถ้ามีใครคิดไม่ซื่อ  ข้าจะฆ่ามันผู้นั้นทันที  สิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าพวกเจ้าไม่ร่วมมือกับข้า  ข้าจะหาทหารยามหลายๆ คนให้มาฆ่าเจ้าที่พยายามปกป้องฟูผิง!  ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้ จะกลับไปเมืองไป๋เหอ หรือจะหนีไป?”

 “ข้าเลือกจากไป”  ชิงผิงกัดฟันกล่าว

นางเน้นทุกคำพูด

นางรู้ดีว่านี่เป็นเส้นทางไม่หวนกลับ  รู้ว่าแมงมุมน้ำตีกรอบทางเลือกให้นาง ไม่มีทางเลือกอื่นอีก

ยิ่งกว่านั้นเพื่อปกป้องชีวิตให้เจ้าอ้วนไห่และเย่คงกับพวกพ้องอื่นให้มากเท่าที่เป็นไปได้  แม้มีโอกาสเพียงหนึ่งในหมื่น นางก็ต้องทำให้ได้

นางแมงมุมน้ำดีใจหัวเราะบ้าคลั่ง

ทันใดนั้นนางจับแขนชิงผิงและวิ่งเข้าหาเจ้าอ้วนไห่และเย่คงทันที “ตามข้ามา ถ้าข้าพบว่าผู้ใดกล้าเล่นลูกไม้กับข้า ข้าจะทำให้ฟูผิงกลายเป็นสตรีที่น่าสมเพชที่สุดในโลก  และข้าเชื่อว่าเจ้าไม่กล้าลองทำ!”

การคุกคามของนางทำให้แม้แต่องค์ชายเทียนหลัวผู้อารมณ์ดีรู้สึกโกรธเช่นกัน

องค์ชายเทียนหลัวสาบาน  “ความแค้นในวันนี้ ถ้ามีโอกาสสนองคืน จะต้องทวีคูณนับสิบเท่าแน่นอน!”

เสวี่ยทันหลางหนุ่มน้ำแข็งแทบจะใช้สายตาฆ่าคนได้ทั้งโลก

แต่เขายังทนอยู่ได้

ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา!

แมงมุมน้ำไม่สนใจองค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลาง นางแค่นเสียงเย้ยหยัน  “พวกเจ้ายังหวังว่าจะหนีได้อย่างราบรื่นหรือ!  ทะเลหมอกเต็มไปด้วยน้ำวน สัตว์ประหลาดน้ำนับไม่ถ้วน ถ้าพวกเจ้าโชคดีหนีได้ เชิญมาหาข้าได้ที่เมืองไป๋เหอทุกเมื่อ  ข้าผู้พี่ยินดีจะเชื้อเชิญพวกเจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงมรณะ!”

นางแมงมุมน้ำใช้เกราะกำบังพาเชลยหนีออกจากคุกท้องเรือได้อย่างง่ายดาย

ที่ท้ายเรือสำราญมีเรือชูชีพขนาดเล็กจอดรออยู่เงียบ รอบด้านเงียบสนิท  แผนการหลบหนีสมบูรณ์แบบเป็นพิเศษ

เมื่อถึงเวลานั้นไม่อาจลังเลได้อีก

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่กับพวกยกมือจ้วงพายเรือชูชีพหนีออกห่างจากเรือสำราญให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้

นางแมงมุมน้ำยืนมองจากด้านข้างเรือสำราญมองลงมาข้างล่าง

เดิมทีทุกคนคิดว่าสตรีอสรพิษนี้จะตะโกนว่ามีคนหนี  คาดไม่ถึงเลยว่าแมงมุมน้ำมองดูชิงผิงจากไปอย่างเยือกเย็นโดยไม่พูดอะไร  เทียบกับนักโทษมนุษย์สองสามคน นางแมงมุมน้ำใส่ใจฟูผิงมากกว่า ถ้ามีใครสักคนร้องว่ามีคนหลบหนี  นางจะถูกไล่ตามจับกลับมา สุดท้ายนางก็จะไม่ตาย

เบื้องบนจะต้องปล่อยให้นางรอดชีวิตแน่

เพื่อให้ศัตรูเก่านี้กลับมาไม่ได้ตลอดกาล แมงมุมน้ำตัดสินใจปล่อยศัตรูหนีไป

ให้นางออกไป...ทันที่ผ่านพ้นชั่วโมงหนึ่งไป  นางต้องคำสาปโลหิตจากบุรุษมนุษย์เงือกกลายพันธุ์  อย่างนั้นฟูผิงจะละลายเหลือแต่กองเลือด  ช่วงเวลาอย่างนี้ต้องไม่ให้นางอยู่บนเรือ  มิฉะนั้นเบื้องบนอาจเปลี่ยนใจได้ทุกเมื่อ  อาจอภัยให้นางและช่วยชีวิตนาง

 “ลาก่อน”  แมงมุมน้ำหัวเราะเยือกเย็น

หากปราศจากฟูผิงศัตรูเก่าแก่  เมืองไป๋เหอในอนาคตจะตกเป็นของนาง

ท่านผู้หญิงแห่งเมืองไป๋เหอในอนาคต  มารดาของเจ้าเมืองไป๋เหอรุ่นต่อไป ตำแหน่งนี้จะต้องตกเป็นของนาง

นางแมงมุมน้ำจ้องเมืองเรือชูชีพลอยเข้าไปในความมืดจนกระทั่งไกลออกไปและมองไม่เห็นเงา  นางจึงคิดว่าแผนการประสบความสำเร็จและยิ้มเงียบๆ ด้วยความภาคภูมิใจ  นางรั้งอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะจากไปเงียบๆ  หลังจากนางหายไปในความมืด  มีเงาสายหนึ่งลอบเข้ามาที่ท้ายเรือและมองไปทางที่เรือชูชีพจากไป

ในท้องฟ้าดวงจันทร์จากโผล่ออกมาจากชั้นเมฆมืดมิด  และในเวลาไม่กี่วินาที มันปรากฏสะท้อนให้เห็นสถานะที่แท้จริงของร่างเงานั้น

เงาร่างนี้ก็คือเจ้ากอริลลาร่างกำยำผู้นั้น

เขาคือเจ้าลิงน้ำที่แสดงความไม่เป็นมิตรกับชิงผิง

 “เนื้อเข้าปากแล้ว ยังคิดจะหนีออกไปหรือ?  ไม่มีทาง!”  เจ้าลิงน้ำร่างเหมือนกอริลลาเต็มไปด้วยความหวัง  ใบหน้าของเขาดูดุร้ายโดยเฉพาะเวลาทำหน้าโกรธเกรี้ยว  ไม่มีผู้ใดอยู่รอบๆ เจ้าลิงน้ำปล่อยเรือชูชีพเงียบๆ และกระโดดขึ้นเบาๆ  แค่เพียงเขาโบกมือเรือชูชีพก็แล่นไล่ตามเรือชูชีพของเย่ว์หยางที่ล่วงหน้าไปก่อนราวกับธนูหลุดจากแล่ง

 “ฮืมมม..” ดูเหมือนจะมีเสียงถอนหายใจจากส่วนมืดของเรือสำราญ

ไม่ใช่ ไม่ชัดเจน

พริบตาร่างนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เรือชูชีพที่เย่ว์หยางใช้หนีแล่นไปได้เพียงสิบนาที คำสาปโลหิตโบราณในร่างของชิงผิงก็ทำงานเต็มที่  นางไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และกระอักโลหิตออกมา

ทุกคนรายล้อมนาง แต่ชิงผิงส่ายหน้าและโบกมือบอกให้ทุกคนเงียบ และฟังนางพูดก่อน

ชิงผิงเช็ดเลือดที่มุมปาก นางดึงกระจกออกมาจากในอกนาง

ขณะแสงจันทร์สาดส่อง นางมองดูกระจกและเริ่มหวีผมยาวของนางอย่างระมัดระวัง นางจัดผมตนเองอย่างดีที่สุดเหมือนกับว่านางต้องการจากทุกคนไปด้วยความประทับใจที่ดีที่สุด ด้วยความทรงจำที่ดีที่สุด  ใบหน้านางมีรอยยิ้ม ขณะที่ถามอย่างมีความสุข  “เป็นยังไงบ้าง? ข้าแต่งตัวได้ดีไหม?”

เจ้าอ้วนไห่ยกนิ้วโป้งโดยไม่ลังเล  “งดงามมาก  เจ้าเป็นสตรีที่สวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาในเมืองไป๋เหอ!”

เขาบอกว่าชิงผิงนั้นสวยที่สุดในเมืองไป๋เหอ ไม่ใช่สวยที่สุดในแดนสวรรค์

แต่ชิงผิงไม่ถือสา แค่นั้นก็พอแล้วสามารถสวยที่สุดในเมืองไป๋เหอ

นางพยักหน้าและยิ้มให้เจ้าอ้วนไห่และขอบคุณเขา  “ท่านอ้วน! ขอบคุณ!  ทีนี้นอกจากจะกล่าวคำขอบคุณแล้ว ข้าอยากจะขอโทษที่ข้ารู้สึกไม่ชอบเจ้ามานาน  แต่ในวินาทีสุดท้ายข้ากลับเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเจ้าได้อย่างสิ้นเชิง  แม้ว่าเจ้าจะอ้วนดื้อด้าน  แต่หลังจากที่เข้าใจเจ้าจริงๆ แล้วเจ้าเป็นสหายที่หาได้ยากมาก”

เจ้าอ้วนไห่หลั่งเหงื่อเยียบเย็น  “คำชมแบบนี้ ข้าเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก แต่ข้ายอมรับได้ทุกอย่าง”

 “เย่คง”  ชิงผิงหันหน้าไปคุยกับเย่คง  “เจ้าเป็นเหมือนมนุษย์ท่อนไม้  แน่นอนว่าพี่น้องตระกูลหลี่ยังดูกระด้างทื่อยิ่งกว่าเจ้า  เจ้าทั้งสามไม่มีใจให้สาวๆ เลยแม้แต่น้อย  ถ้ามีสาวนางใดหลงรักเจ้า นั่นคงเป็นเรื่องน่าสมเพช  อย่างไรก็ตามเจ้าอาจไม่ใช่คนรักที่ดี  แต่เจ้าจะเป็นสามีที่รับผิดชอบได้ดีที่สุด  ถ้ามีสาวใดแต่งงานกับเจ้า  นางจะมีความสุขตลอดชีวิต  เมื่อข้าเห็นพวกเจ้าตอนแรก  ข้ารู้สึกในใจได้ว่า  ในอนาคตเจ้าจะต้องเป็นสามีที่ดีได้แน่นอน”

 “ขอบคุณ, ตอนนี้ข้ารู้ตัวแล้ว  ข้าจะกลายเป็นสามีที่ดีในอนาคตแน่นอน”  เย่คงหัวเราะ

 “เจ้าไม่ชอบเจ้าลิงเย่คง แล้วความคิดเห็นที่สูงส่งในมุมมองของเจ้าคืออะไร?  เจ้าลิงนี่กระโดดออกมาจากเขาห้านิ้ว ผอมแห้งจนกระดูกโผล่ ดูแล้วไม่ดีใช้งานไม่ได้  จะสู้คุณชายไห่อย่างข้าผู้มีความโดดเด่นได้อย่างไร?  เลือกข้าหรือเปล่า?”  เจ้าอ้วนไห่เสนอตนเอง

 “ข้าไม่เลือกเจ้า...”  ชิงผิงพูดคำนี้จนเจ้าอ้วนไห่ซึ่งแอบไปวาดวงกลมแก้เก้อ

ชิงผิงมองดูเย่คงและยิ้มทันที  “เย่คง!  ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้เลือกเจ้า...”  เย่คงรู้สึกโล่งใจทันที เมื่อครู่นี้นางบอกว่าเขาเป็นสามีที่ดีได้ เขาถึงกับหลั่งเหงื่อเยียบเย็น  ชิงผิงเห็นเย่คงเป็นแบบนี้นางมีความสุข  “เจ้าจะเป็นสามีที่ดีได้ในอนาคต  ข้าแค่คิด ข้าชื่นชมบุคลิกของเจ้า  แต่ข้าไม่ได้ชอบเจ้า ถึงแม้ว่าคนอย่างเจ้าน่าเชื่อถือ แต่ก็คงเข้ากับข้าไม่ได้  ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล”

เย่คงคิดเรื่องพักหนึ่งจากนั้นไปนั่งข้างๆ เจ้าอ้วนไห่วาดวงกลมแก้เก้อบ้าง

บางครั้งชีวิตมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้

ถ้ามีหญิงงามรุกเร้าว่าให้เขาแต่งงานกับนาง นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะทำให้พวกเขารู้ซึ้งถึงคุณค่าความเป็นโสดและความอิสระ  แต่ถ้าหญิงงามบอกว่านางไม่ต้องการแต่งงานด้วย  เพียงแค่ชื่นชมบุคลิกของเขา  เขาผู้นั้นย่อมผิดหวังแน่นอน

เรื่องไร้สาระแบบนี้ยังจะมีความสุขได้อีกหรือ?

เจ้าอ้วนไห่ต้อนรับการมาถึงของเย่คงอย่างอบอุ่น

 “องค์ชาย!”  ชิงผิงมองไปทางองค์ชายเทียนหลัว  ทุกคนคิดว่านางชอบองค์ชายผู้อ่อนโยนสง่างามและไม่ค่อยโกรธต่อสตรี ใบหน้าของขององค์ชายเทียนหลัวไม่ได้รู้สึกขมขื่นเหมือนกับหน้าเย่คง เขายังคงรอยยิ้มที่สง่างามรอฟังประโยคต่อไปของชิงผิงเงียบๆ  ชิงผิงมองเขาอยู่นานจากนั้นหันไปมองเสวี่ยทันหลางบุรุษน้ำแข็งและยิ้มให้เขาทันที  “ในกลุ่มของพวกเจ้า เจ้าอ้วนจะน่ารักที่สุด เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่จะเป็นสามีได้ดีที่สุด  ในทางตรงกันข้าม พ่อหนุ่มน้ำแข็ง! ท่านไม่ใช่คนรักหรือสามีที่ดี  เจ้าเป็นบุรุษน้ำแข็งเย็นชาอยู่ก่อน ต้องพบสตรีอบอุ่นผู้สามารถละลายใจเจ้าได้  คาดว่ามีสตรีเพียงไม่กี่คนที่ยืนหยัดเคียงข้างเจ้าได้  องค์ชายนั้นตรงกันข้ามกับเจ้า เป็นทั้งคนรักที่ดี เป็นสามีที่ดีได้!  ถ้าปล่อยให้สตรีเลือกได้ อาจกล่าวได้ว่าองค์ชายคือตัวเลือกที่ดีที่สุดในหมู่พวกเจ้า!”

 “เจ้าเลือกเขาหรือ?”  เสวี่ยทันหลางถาม

 “แม้ว่าข้าพูดแบบนี้จะไม่เป็นการเกรงใจเกินไป  แต่ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า”  องค์ชายเทียนหลัวหัวเราะเมื่อท่าทีผิดหวังของเสวี่ยทันหลาง

 “องค์ชายย่อมดีกว่าหนุ่มน้ำแข็ง ดีกว่าเย่คงและเจ้าอ้วน เขาคือบุรุษในอุดมคติของหญิงสาว!”  ชิงผิงพยักหน้า  ขณะที่ทุกคนพยักหน้ายืนยันคิดสถานการณ์ได้บทสรุป ทันใดนั้นคำพูดนางเปลี่ยนไป  “แต่องค์ชาย!  ข้ามิได้เลือกท่าน!”

องค์ชายเทียนหลัวตกใจทันที

ทุกคนไม่ทราบสาเหตุและมองดูชิงผิง

ชิงผิงยิ้มและส่ายหน้าหัวเราะ  “ข้าไม่รู้ว่าทำไม!  ในวันนี้ข้าได้ทำเรื่องโง่ๆ มากมายที่ข้าไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตของข้า  ตัวอย่างเช่นเมื่อได้รู้จักพวกเจ้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา  หน่วยสอดแนมหญิงชาวเงือกกลายพันธุ์รอคอยอิสรภาพ หวังจะได้กลายเป็นมนุษย์!  รู้ว่าข้าจะตายพร้อมกับพวกเจ้า ข้าก็ยังมาที่นี่อย่างโง่เขลาเหมือนกับข้าตามใจตนเอง  ข้ารู้ว่าทำอย่างนี้แล้วไม่มีความหวัง  แต่ข้าก็ยินดีที่ได้ทำเรื่องนี้  หากพวกเจ้าถามข้าว่ามีเหตุผลอะไร?  ข้าตอบไม่ได้!”

 “เรื่องโง่อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ข้ารู้ว่าองค์ชายคือตัวเลือกที่ดีที่สุด  เขาเป็นคนรักที่ดี และเป็นสามีที่ดีได้ นั่นคือตัวเลือกที่ดีที่สุด  ข้าคิดมานานแล้ว ใช้เหตุผลนานัปประการโน้มน้าวตนเอง แต่ไม่สำเร็จ  ถ้าข้าไม่ต่อต้านสถานะภายนอก  ข้าอาจจะเลือกองค์ชาย!”

 “องค์ชาย!  อภัยให้ข้าเถิด บางทีทุกคนคิดว่าข้าคงจะเลือกท่าน  แต่ข้าทำไม่ได้ เพราะคนโปรดของข้าไม่ใช่ท่าน...”

 “อย่างนั้นเจ้าชอบใคร  ใครคือคนที่เจ้าชอบ?”  องค์ชายเทียนหลัวไม่โกรธ  แต่ถามเหมือนพี่ชายที่ใส่ใจน้องสาว

 “คนที่ข้าชอบคือตัวกวนประสาทที่แท้จริง  เป็นคนที่ข้าเกลียดจนอยากจะฆ่าเขา!”  ชิงผิงพูดเช่นนั้นทุกคนหันควับไปมองเย่ว์หยาง  เย่ว์หยางกำลังงีบหลับชูมือขึ้นทันที กล่าวหาว่าเขานอนเฉยๆ เขาไม่รู้ ความจริงไม่ใช่เพียงเย่ว์หยางเท่านั้น แม้แต่เย่คง และเจ้าอ้วนไห่กับคนอื่นก็ไม่เข้าใจ  ตามที่ชิงผิงพูดคนที่นางเกลียดที่สุด กลายเป็นคนที่นางชอบได้อย่างไร?

 “เป็นเพราะเขาจับอกเจ้าหรือเปล่า”  เจ้าอ้วนไห่คาดเดาว่าอีกฝ่ายประสงค์ร้าย

 “ไม่ใช่”  ชิงผิงอาย

 “เขาเลวพอไหม?”  เย่คงยังคงคลางแคลงใจเล็กน้อย

ชิงผิงส่ายศีรษะ

 “เพราะเขาดูหล่อเหลาที่สุดหรือเปล่า?”  เสวี่ยทันหลางอดถามบ้างไม่ได้  ชิงผิงยังคงส่ายหน้า แสดงว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหน้าตาของเขา

 “หรือว่าเป็นผลมาจากน้องหลิวเย่?”  องค์ชายเทียนหลัวเก่งที่สุดในการสังเกต  ทุกคนได้ยินแล้วรู้สึกว่ามีเหตุผล  เนื่องจากหลิวเย่อยู่ด้วยจึงมีความสัมพันธ์ในลักษณะที่แข่งขันกันเอง  เพราะเหตุนั้นชิงผิงจึงให้ความสนใจเย่ว์หยางมากขึ้น

 “ไม่, ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับน้องหลิวเย่ ข้ายอมรับว่าเห็นน้องหลิวเย่กับเขาแล้วขัดใจเล็กน้อย  แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงที่ข้าชอบเขา”  ชิงผิงไม่ได้ไปพบเย่ว์หยาง  แต่ทุกคนเข้าใจว่ามีเหตุผลอย่างหนึ่งอยู่ในใจของหญิงสาว  นางไม่ต้องมองเขา  แต่นางมักจะลอบคอยดูอยู่เสมอ  ชิงผิงยิ้มละอายเล็กน้อย  “คำพูดเหล่านี้ถ้าเป็นปกติข้าจะไม่กล้าพูดออกมา  เพราะในช่วงสุดท้ายชีวิตข้าไม่มีเวลาจะพูด  ดังนั้นข้าจึงรวบรวมความกล้าและพูดออกมา... ข้าชอบเขา  แม้ว่าเย่ว์หยางผู้นี้จะเป็นจอมลามก  และสร้างความรำคาญให้ข้า  แต่ข้าก็ชอบเขา  ไม่มีเหตุผลใดพิเศษ และไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล  ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าจะรักใครสักคนไม่ต้องมีเหตุผล  ไม่ว่าสภาพแวดล้อมภายนอกจะซับซ้อนเพียงใด  ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อรักแท้ได้”

 “อ๋า..ได้โปรดรอเดี๋ยว  ชิงผิง เจ้าพูดมานานแล้ว พูดเหมือนกับข้า  แต่เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าข้ารู้สึกอย่างไรกับเจ้า?  เจ้าคิดว่าเจ้าชอบข้า และข้าต้องชอบเจ้าอย่างนั้นหรือ?  หากเจ้าไม่กลัวจะฟังความจริง  ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า เสียใจจริงๆ ข้าไม่ได้รักชอบเจ้า!”  เย่ว์หยางปฏิเสธคำสารภาพรักของชิงผิง

 “จะมากเกินไปแล้ว เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไง  เจ้ามันตัวร้ายจริงๆ  น้องชิงผิง  ไม่ว่าเขาต้องการเจ้าหรือไม่  เจ้าเลือกข้าได้  ข้าจิตใจกว้างขวาง วงแขนกล้ามเป็นมัดของข้าอ้ารับเจ้าเสมอ”  เจ้าอ้วนไห่ทำตัวเหมือนเป็นนักบุญ

 “ขอบคุณ  แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่ชอบข้า  ข้าจะไม่เลือกใหม่อีก  ข้ายอมรับเขาเท่านั้น”  ชิงผิงโบกมือและปฏิเสธความตั้งใจดีของเจ้าอ้วนไห่

 “ข้าอยากตาย....”  เจ้าอ้วนไห่ร้องเหมือนวัว

 “พวกเจ้าเป็นคนดีกันทุกคน  สามารถมีสหายอย่างพวกเจ้าได้  ในชีวิตนี้ข้าไม่มีอะไรเสียใจอีกแล้ว” ชิงผิงกระอักโลหิตคำใหญ่  ในหน้านางซีดทันที  พลังงานในร่างนางแตกซ่านกระจาย คำสาปแผ่กระจาย เลือดของชิงผิงกระเด็นใส่เจ้าอ้วนไห่ กลายเป็นแหนเลือดเป็ดขนาดใหญ่ทันที  “เจ้าอ้วน!  ข้าหวังว่าจะพบคู่หูที่ดีที่สุดในอนาคต  ข้าไม่มีอะไรจะให้เจ้า  ข้าสามารถส่งพวกเจ้าออกจากทะเลหมอกแห่งนี้ด้วยพลังอึดสุดท้ายของข้า....  แหนเลือดเป็ดนี้ขอมอบให้พวกเจ้า และจะนำทางพวกเจ้ากลับไปยังเมืองไป๋เหอ ซึ่งเป็นที่ไม่ควรจะมีสงคราม  พวกเจ้าควรรีบจากไปโดยเร็ว  ขออวยพรให้พวกเจ้าเดินทางโดยสวัสดิภาพ!”

นางโบกมือ เจ้าอ้วนไห่ปล่อยแหนเลือดเป็ดน้ำ (ฟูผิง) ให้นำทางในน้ำอย่างรวดเร็ว

แหนเลือดที่สอง ที่สามถูกขับออกมาให้พี่น้องตระกูลหลี่

พี่น้องตระกูลหลี่จากไปอย่างไม่เต็มใจ

เพราะต้องขับเลือดเป็ดน้ำ ชิงผิงต้องใช้พลังอย่างมาก พร้อมๆ กับคำสาปกำเริบอย่างบ้าคลั่ง  ตัวนางสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด

เย่คงต้องการเกลี้ยกล่อมนาง  แต่ชิงผิงยิ้มและโบกมือห้าม  “ข้าไม่เหลือเวลาอีกแล้ว ให้ข้าทำตามความปรารถนาสุดท้ายเพื่อเจ้าด้วยเถอะ!  ตอนนี้เจ้าควรจะเข้าใจ ทำไมข้าถึงเห็นด้วยกับแผนของแมงมุมน้ำ  เพราะข้ามีความลับที่นางไม่รู้  ถ้าข้าไม่สามารถส่งพวกเจ้าออกไปได้ ข้าคงตายตาไม่หลับ  เย่คงและองค์ชาย ทันหลางก็เหมือนกัน  ข้าขอให้เจ้ามีชีวิตอย่างมีความสุขในอนาคตทุกคน...”

นางสร้างแหนเลือดเป็ดรวดเดียวสามครั้ง แทบทำให้พลังของชิงผิงเกินกว่าจะทนได้

คำสาปโบราณกลืนกินนางไปมากกว่าครึ่งร่างแล้ว

เมื่อเย่คง เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวเตรียมลงน้ำ ชิงผิงระเบิดเลือดในมือออกมาอย่างต่อเนื่อง  และนางสละแหนไปถึงหกใบแล้ว เมื่อใช้พลังเกินตัว คำสาปจะสะท้อนกลับ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะไม่ได้รับผลสะท้อนกลับจากคำสาป  แต่คำสาปที่ฝังอยู่ภายในระเบิดออกหมดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่เกินสิบนาที

ชิงผิงพยายามกลืนเลือด

นางหันมามองเย่ว์หยางเป็นครั้งแรก  พยายามจะยิ้มให้เขา  แต่เพราะความเจ็บปวดเหลือประมาณ นางไม่อาจบรรลุความปรารถนาของนางง่ายดาย  “เจ้าอยากจะดุด่าข้าบ้างไหม? ข้ารู้ว่าเจ้าต้องโกรธข้ามาก  ขอโทษจริงๆ  ข้าไม่เหลือพลังกลั่นเลือดอีกแล้ว... ข้าชอบเจ้ามากที่สุด  ข้าควรจะส่งเจ้าออกไปก่อน  ข้าเองคิดเช่นนั้น  แต่ในที่สุดก็เหลือเจ้าอย่างคาดไม่ถึง  ก็เหมือนที่ข้าชอบเจ้า ไม่มีเหตุผลที่จะจากเจ้าไป  ไม่มีคำอธิบาย..”

 “อย่างนั้นเจ้าเป็นคนที่น่าอึดอัดจริงๆ และอาจน่าหวั่นไหวเล็กน้อย”  เย่ว์หยางพยายามวิเคราะห์พฤติกรรมของชิงผิง

 “ทำไมถึงน่าหวั่นไหวเล่า?”  ชิงผิงไม่เคยได้ยินคำพูดอย่างนี้มาก่อน

 “ข้าชอบยั่วผู้อื่นโดยเฉพาะ ยิ่งยั่วโมโหได้มาก ก็ยิ่งพอใจ ถ้าเจ้าไม่สามารถยั่วโมโหคนอื่นได้ เจ้าจะรู้สึกอึดอัดใจ.. เจ้าเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า?  ถ้าคนอื่นดีต่อเจ้า  เจ้าจะรู้สึกอึดอัดใจ  ถ้าคนอื่นล่วงเกินตบตีเจ้า  เจ้าจะรู้สึกพอใจใช่หรือไม่?”  เย่ว์หยางทำตัวเหมือนเหยี่ยวข่าว เขาใช้น่องไก่ย่างต่างไมโครโฟนยื่นไปถึงหน้าชิงผิง

 “ไม่ ข้าไม่ชอบเป็นคนแบบนั้น!”  ชิงผิงอายมาก แต่เมื่อนางมองย้อนกลับไป นางกลัวเล็กน้อย นางเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ หรือ?

 “เจ้าจากข้าไป บางทีเจ้าอาจอยากอยู่กับข้าโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกสดชื่นในที่สุด” เย่ว์หยางวางมาดเป็นผู้เชี่ยวชาญ

 “ไม่เลย, ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น”  ชิงผิงละอายใจ นางไม่สามารถหาเหตุผลได้  เพราะกลัวว่านางจะเป็นเช่นนั้น

 “มาทดสอบกัน”  เย่ว์หยางที่สวมแว่นตาทำเหมือนเป็นสัตว์ร้าย

 “...เจ้า อย่าทำเกินไป อ๊า..หนักมือไปแล้ว...”  ชิงผิงรู้สึกว่ามือของหมาป่าเจ้าเล่ห์คว้าอกนางอย่างไม่เกรงใจแล้วบีบเบาๆ  ความเจ็บปวดจากคำสาปทำให้ชิงผิงสั่นไปทั้งตัว

 “เจ้ารู้สึกยังไง? มันเท่หรือว่าเจ็บปวด?”  เย่ว์หยางหยิบสมุดบันทึกมาจดผลการทดลอง

ฮุยไท่หลางชินกับการนอนบนเรือตอนนี้มีโอกาส

มันส่งปากกาให้เขา

แต่เย่ว์หยางเตะมันตกน้ำ  บังอาจ ในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม  เจ้าหมาน่าตายยังไม่ไสหัวไปได้อย่างไร?  จะรอหาที่ตายหรือ!

ฮุยไท่หลางขณะจะออกไปมันใช้หางดึงน่องไก่ที่เย่ว์หยางใช้เป็นไมโครโฟนออกมาด้วย  การทดลองของเจ้านายมันไม่รบกวนแน่  แต่น่องไก่มันต้องได้กิน  มันเล็งดูมานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายติดการทดลองสำคัญ มันคงขโมยไม่ได้!

ประกายแสงสุดท้ายหายไป ชิงผิงเสียเลือดมากจนหน้าซีดขาว แต่หน้าของนางจู่ๆ ก็แดง

ลมหายใจกระชั้น

หัวใจเต้นแรง

ความเจ็บปวดจากคำสาปโบราณกลืนกินร่างดูเหมือนจะลดลงไปอย่างไม่จำกัด ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือเจ็บปวดจากมือของหมาป่าเจ้าเล่ห์  ความรู้สึกแบบนั้นแปลกประหลาด นอกจากเจ็บปวดแล้วยังมีความเศร้าแฝงอยู่  ดูเหมือนจะมีความสบายแฝงอยู่เลือนราง?  นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความหวั่นไหวหรือ?

 “รู้สึกยังไงบ้าง?”  เย่ว์หยางทดลองอย่างระมัดระวัง

 “อา..มันเศร้ามาก  ข้า ข้าไม่อยากทิ้งความเสียใจไว้ก่อนตาย ไม่มีเวลาแล้ว  ข้าคิดว่า...”  ชิงผิงยินดีทำอย่างนี้ตลอดเวลา  แม้ว่าเขาต้องการทดลองตลอดชีวิต  นางก็ยินดี  แต่ไม่มีเวลา  ชีวิตของนางอยู่ได้อย่างมากไม่เกินสิบนาที  ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะต้องเสียใจอย่างมากที่สุด

ถ้านางตายได้ในอ้อมแขนของเขา  นางไม่มีอะไรเสียใจ!

ถ้าจะมีอะไรต้องเสียใจก็คือไม่มีเวลาได้ใช้ชีวิตกับเขา ทั้งยังไม่มีเวลาจะมองดูเขา

เจ้าลิงน้ำร่างเหมือนกอริลลายืนอยู่บนเรือชูชีพห่างไกล   เขาถูกความโกรธแผดเผา นังแพศยาปล่อยตัวปล่อยใจกับชายคนอื่น เขาสาบานว่าถ้าไม่ฆ่านาง ไม่ขอเป็นคน

ขณะที่บุรุษกอริลลาเตรียมพร้อมระเบิดพลังโจมตี ฮุยไท่หลางที่อยู่ใต้น้ำตวัดหางรัดขาของเขา

ลากเขาลงไปในน้ำ

บังอาจคิดจะรบกวนการทดลองของเจ้านาย อย่างเจ้าสามารถทำได้หรือ?

หลังจากกินน่องไก่ลงไปไม่พอแคะฟัน  ฮุยไท่หลางอ้าปากใหญ่ของมันโดยไม่สนใจเจ้าลิงน้ำที่เร่งเร้าพลังหลังจากตกลงไปในน้ำกินเขาลงไปโดยตรง  ใต้น้ำเต็มไปด้วยฟองพรายน้ำผุดขึ้นมากมาย