ตอนที่ 1042 วิกฤต ลอบโจมตี
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวัน หัวหน้าใหญ่ทั้งห้าก็พบเจอประตูลับเทเลพอร์ตเข้าวิหารปีศาจฟ้า
ประตูลับถูกฝังอยู่ใต้กองเศษอิฐปูน
ถ้าไม่ใช่เพราะบัณฑิตตาเงินแนะนำ ต่อให้ผู้ท้าทายผ่านด่านใช้เวลาเพิ่มอีกสิบเท่า พวกเขาคงจะขุดไม่พบแม้แต่คนเดียว
“หลังจากเข้าไปในประตูลับ อาจจะมีอันตรายบางอย่าง อาจมีอสูรปีศาจโบราณนับไม่ถ้วนลอบโจมตีอยู่ภายใน ข้าขอแนะนำให้ส่งกลุ่มนักสู้มือดีออกไปก่อนเพื่อประเมินสถานการณ์ก่อนตัดสินใจ” มือกระบี่รูปงามให้คำแนะนำหัวหน้าใหญ่เริ่นเทียนเกอ
“ข้าเห็นด้วย” ฮ็อกบุรุษผมแดงเห็นด้วย
“......” ชิงหมอไม่พูดอะไรสักคำ แม้ว่าเขาไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่คัดค้าน
“แล้วท่านคิดว่ายังไง?” เริ่นเทียนเกอให้ความสำคัญความคิดเห็นของบัณฑิตตาเงินมากที่สุด
บัณฑิตตาเงินไม่ได้เอ่ยปากพูด เขาเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อย เริ่นเทียนเกอดีใจ โบกมือสั่งนักสู้ฝีมือดีที่สุดเข้าไปในประตูลับโบราณก่อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หน่วยนักสู้ฝีมือดีของเริ่นเทียนเกอกลับมา
เขารายงานหัวหน้าใหญ่ว่ามีประตูลับสองชั้น
ข้างในมีพื้นที่มิติมากขึ้นเรื่อยๆ มีเขาวงกตที่แปลกประหลาดและประตูลับสำหรับเทเลพอร์ตแห่งที่สอง โชคดีที่บางคนในกลุ่มเก่งมากในการสำรวจทางแกะรอย มิฉะนั้นคงทำภารกิจนี้ได้ไม่สำเร็จ ตอนนี้ทุกคนกำลังเจอกับปัญหาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเข้าไปในพื้นที่นอกจากเขาวงกต มีแต่ทำให้ปวดหัว ยังมีประตูลับที่สอง และอาจมีประตูลับที่สาม ถ้าพวกเขาออกไปอยู่นอกซากเมืองโบราณ หลังจากผู้นำทั้งห้าออกไปแล้ว พวกอสูรปีศาจโบราณคงต่อสู้ตอบโต้กลับ และจะไม่มีใครรับมือได้ แล้วจะให้พวกเขาทำอย่างไร?
ในเรื่องนี้ ห้าผู้นำใหญ่เรียกประชุมหัวหน้าค่ายน้อยใหญ่ที่เป็นหลักของกลุ่มมาพูดคุยปรึกษาจะคงกองทัพไว้ข้างนอกหรือว่าจะเข้าไป
พวกที่ระมัดระวังตัวเต็มใจจะอยู่ แต่พวกที่มีแรงบันดาลใจกระตือรือร้นยินดีที่จะเข้าไป
ความเห็นถูกแบ่งออกเป็นสองฝักฝ่าย
พวกหัวเก่าสนับสนุนให้อยู่ ส่วนพวกมองโลกในแง่ดีสนับสนุนให้เข้าไปล่าสมบัติ
การประชุมดังกล่าว เด็กใหม่อย่างเย่ว์หยางไม่มีสิทธิ์ร่วมด้วยเป็นธรรมดา มีแต่บุรุษตาเดียวที่ได้เข้าร่วมประชุม
ต่างจากผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ทอเรนเป่ยและคนสี่แขน หัวหน้าตาเดียวค่อนข้างเป็นคนหัวอนุรักษ์นิยม เขากับหัวหน้าค่ายมากกว่าสามสิบคนตัดสินใจเหมือนกันนำคนของตนเองออกไปข้างนอก หากมีการตอบโต้จากอสูรปีศาจโบราณ เขาจึงจะรับพิจารณาเข้าประตูลับ และเข้าสู่เส้นทางวงกต ถ้าไม่มีอสูรปีศาจโบราณโจมตี อย่างนั้นกลุ่มของเขาจะอยู่ภายนอก แต่จะค้นหาประตูลับขุมทรัพย์โบราณที่ซากเมืองใต้ดินข้างนอก ความจริงในช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมาผู้ท้าทายผ่านด่านพบเจอแต่วัตถุโบราณที่มีค่าน้อย
ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงมากเกินไป อาจได้ผลกำไรนิดหน่อย ทำไมไม่ทำอย่างนั้น?
ถ้าทุกคนต้องเข้าไปกันหมด ไม่ต้องพูดเรื่องอันตรายหรือไม่ คำถามว่าจะแบ่งปันผลประโยชน์กันอย่างไร ไม่ว่าสมบัติโบราณจะมีกี่อย่าง เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะได้รับการแบ่งปันเท่ากันหมด ผู้ท้าทายผ่านด่านที่สนับสนุนแนวคิดหัวโบราณไม่ต้องการเห็นพวกเขาฆ่ากันเอง ดังนั้นพวกเขาจึงยอมสละส่วนหนึ่งที่พวกเขาอาจได้รับมาก
“โชคร้ายจริงๆ ข้าจะติดตามผู้นำที่ขี้ขลาดอย่างเจ้าได้อย่างไร?” เจ้าสัวร่างอ้วนเตี้ยไม่พอใจ เพราะเขาต้องการเข้าไปล่าสมบัติ แต่เพราะห้าผู้นำใหญ่มอบหมายให้พวกเขาตกลงใจเอาเอง พวกเขาไม่ใช่หน่วยรบที่แข็งแกร่ง ได้รับมอบหมายให้รั้งอยู่ ดังนั้นการบ่นจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงได้
“เป็นเรื่องดีที่ยังมีชีวิตรอดอยู่” เย่ว์หยางบอกว่าไม่สำคัญ ความจริงเขารู้สึกว่าไม่ว่าจะเข้าไปหรือรั้งอยู่ก็อันตรายพอกัน
แน่นอนว่าลางสังหรณ์นี้เขาไม่สามารถพูดออกมาได้
ประการแรกไม่มีใครเชื่อ
ประการที่สองหลังจากพูดคำนี้ออกไป เขาเชื่อว่าคงไม่นาน บัณฑิตตาเงินคงตรวจพบพิรุธของเขา
เย่ว์หยางไม่ต้องการเปิดเผยความแข็งแกร่งของเขาชั่วคราว เขาต้องทำความเข้าใจสถานการณ์โดยเฉพาะเจาะจงว่าเป็นเช่นไร ก่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ เขาต้องเข้าวิหารปีศาจฟ้าแน่นอน แต่ไม่ใช่ในตอนนี้
รู้ดีว่าเป็นหลุมพราง แต่ยังดันทุรังเข้าไป นั่นไม่ใช่ความกล้า แต่เป็นความโง่!
อยู่ข้างนอก ยังมีโอกาสรักษาชีวิตได้
เย่ว์หยางพักอยู่สองวัน บางครั้งก็มีผู้ท้าทายผ่านด่านไปค้นหาวัตถุโบราณในซากเมือง ของที่ได้มานั้นอาจดูไม่คุ้มค่า แต่การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์นี้ทำให้ผู้ท้าทายผ่านด่านที่รั้งอยู่ยังเห็นความหวัง จะต้องมีสมบัติฝังอยู่ใต้ซากเมืองโบราณนี้มากมาย ขึ้นอยู่กับวิธีการค้นหาของพวกเขา คนโลภอย่างเจ้าสัวอ้วนเตี้ยรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าผลกำไรในประตูลับจะต้องมากกว่านี้ การรออยู่ข้างนอกเป็นเรื่องเสียเวลา
ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของเขาย่ำแย่ และเส้นทางเขาวงกตมีความน่ากลัวแฝงอยู่มาก เขาคงแอบลอบเข้าไปแล้ว “เจ้าไม่ไปขุดหาอะไรบ้างหรือ?” เบนบุรุษตาเดียวประหลาดใจเมื่อเห็นเย่ว์หยางนั่งแทะน่องไก่อย่างสบายอารมณ์ เจ้าเด็กใหม่ไม่ชอบขุดหาสมบัติหรือ? ทำไมเขาเอาแต่นั่งเฉย? หลายวันมานี้เขาไม่เห็นว่าเจ้าเด็กนี่จะไปขุดค้นหาสมบัติ เอาแต่กินและนอนทั้งวัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นคนเกียจคร้าน แต่เด็กใหม่ที่เกียจคร้านอย่างเจ้าตงฟง เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“มีแต่ขยะทั้งนั้น ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย” เย่ว์หยางโยนกระดูกไก่ในมือทิ้ง
“บางทีอาจจะมีของดีก็ได้... เฮ่ย..ช่างเถอะ” บุรุษตาเดียวยอมแพ้ นั่งดื่มกินทุกวันแม้ว่าจะดูน่าเบื่อไปนิด แต่ก็ยังดีกว่าเพ่นพ่านสร้างปัญหาไปทั่ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งอันตรายที่นี่ยังไม่หายไปทั้งหมด ถ้าขืนไปตอแยอสูรปีศาจโบราณเข้า อย่างนั้นอาจจบสิ้นกันทั้งหมด”
เด็กใหม่ประสาทจำแนกทางย่ำแย่อย่างเย่ว์หยาง เขาคิดว่าอยู่นิ่งๆ ดีกว่าออกไปเพ่นพ่าน มิฉะนั้นเขาไม่รู้ว่าจะออกไปตามตัวเขาได้อย่างไร
วันรุ่งขึ้น หัวหน้าใหญ่ทั้งห้านำทหารแยกออกจากซากเมืองเก่าใต้ดินเพื่อหาอาหารค่ำ
ทันใดนั้นมีเสียงดังผิดปกติที่ปากทางเดินทางลึกเข้าไปในความืด
ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป
อสูรปีศาจโบราณจะกลับมาโจมตีอย่างนั้นหรือ?
บุรุษตาเดียวและผู้นำค่ายที่ยังรั้งอยู่ มีนักสู้ฝีมือดีอยู่เป็นจำนวนน้อยและรอคอยอยู่หน้าค่ายชั่วคราว ในเวลาเดียวกันพวกเขาสั่งให้ผู้มาใหม่อย่างเจ้าสัวและเย่ว์หยางรีบไปที่ประตูเทเลพอร์ต เมื่อสถานการณ์ไม่ดีพวกเขาจะต้องเข้าไปหากองกำลังหลักของห้าผู้นำใหญ่ให้กลับมาสมทบ สำหรับการแยกย้ายกันหลบหนี ถูกปฏิเสธตั้งแต่แรกที่ปรึกษากัน เพราะในเส้นทางใต้ดินนี้ ต่อให้คนที่ทรงพลังมากกว่าก็ไม่สามารถรับคลื่นอสูรปีศาจโบราณเพียงคนเดียวได้ ยังไม่ต้องพูดถึงอสูรปีศาจที่แข็งแกร่ง!
“ยืนหยัดให้มั่นเข้าไว้” บุรุษตาเดียวตะโกนเสียงลั่น นักสู้ฝีมือดีที่ยังเหลืออยู่รายล้อมตัวเขาและเรียกอสูรออกมาเตรียมรับการโจมตี
“ครืนนนน ครืนนน ครืนนน...”
อย่างไรก็ตาม เสียงนั้นฟังดูแปลก
อสูรแมลงและอสูรปีศาจไม่ได้ถาโถมเข้ามาอย่างดุเดือดในระดับปกติ ยกเว้นแต่แมลงตัวเล็กที่แยกออกมาจากกลุ่มมุ่งมาทางด้านบุรุษตาเดียวโดยไม่ได้มองทางด้านนี้ เหมือนกับว่ามีบางอย่างที่น่ากลัวกำลังไล่ล่าพวกมัน อสูรหนอนแมลงและอสูรปีศาจที่มากมายกว่ากระแสน้ำหลากพุ่งผ่านซากเมืองใต้ดินข้ามเนินและค้นหาที่ปลอดภัย
ตอนนี้แม้แต่คนตาบอดก็มองออกว่าสถานการณ์ไม่ดี
แต่เดิมทีกองทัพอสูรแมลงและอสูรปีศาจก็น่ากลัวมากพอแล้ว แต่ปรากฏว่าพวกมันหลบหนีกองกำลังที่แข็งแกร่งมากกว่า.. มีใครไล่ตามอยู่เบื้องหลังพวกมัน? หรือว่าเป็นผู้ท้าทายผ่านด่านอื่นจากฝ่ายเทพ หรือเป็นคนอื่น?
ผู้ท้าทายผ่านด่านที่ไม่รอมีอาการสนองตอบ มองเห็นอสูรปีศาจอื่นด้านหลังได้รับบาดเจ็บและพยายามหนี
พวกมันดุร้ายแต่ไม่ได้มองคนของบุรุษตาเดียว แต่พวกมันวิ่งหนีให้ไกลอย่างสุดฝีเท้า อสูรปีศาจโบราณบางตัวหนีช้าไปเล็กน้อย จู่ๆ มันร้องและล้มลงกับพื้นเลือดไหลท่วม
“มังกรกระดูก!”
ไม่ทราบว่าใครบางคนตะโกนร้องบอก
เย่ว์หยางปะปนอยู่ในกลุ่มคน เห็นมังกรกระดูกหลายร้อยตัวตั้งแต่พลังปราณฟ้าระดับสามจนถึงระดับห้า พวกมันกรูกันเข้ามาตามทางเดินใต้ดิน
มังกรกระดูกในฐานะหนึ่งในอสูรหลักสำหรับต่อสู้ของค่ายมาร ผู้ท้าทายผ่านด่านในหุบเขาอสูรล้วนคุ้นเคยกันทุกคน อย่างไรก็ตามอสูรศึกที่น่ากลัวของค่ายฝ่ายมารมาถึงซากเมืองอันมืดมิดใต้ดินได้อย่างไร? ทุกคนก็รู้ว่าซากเมืองใต้ดินนี้อยู่ใกล้กับค่ายพันธมิตรเทพ และห่างจากค่ายมารที่ใกล้ที่สุดถึงหมื่นกิโลเมตร
หากไม่ทราบสถานการณ์ ศัตรูจะส่งมังกรกระดูกนับร้อยออกมาล้อมทหารที่เหลือได้อย่างไร?
ถ้าเป็นเช่นนั้นศัตรูต้องรู้ข้อมูล
แล้วศัตรูรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นภายใน?
ผู้นำใหญ่ทั้งห้านำกลุ่มเพื่อกวาดขุมทรัพย์หรือ? ที่น่ากลัวยิ่งกว่าศัตรูรู้ได้อย่างไรว่าผู้นำทั้งห้าไม่ได้รั้งอยู่ในเวลานี้? หากผู้นำทั้งห้ารั้งอยู่ อย่าว่าแต่มังกรกระดูกสองสามร้อยตัวเลย ต่อให้มาหลายร้อยก็จะถูกฆ่าหมด... ตอนนี้ศัตรูกล้าใช้มังกรกระดูกสองสามร้อยตัวบุกเข้ามา แสดงว่าศัตรูรู้สถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างดี
“พระยายมซิวอิ่ง จ้าวกระดูกจิงหาย จอมถลกหนังเซี่ยที ผู้นำฝ่ายค่ายมารก็มาด้วย!”
ผู้ท้าทายผ่านด่านมองเห็นผู้ท้าทายผ่านด่านฝ่ายค่ายมารปรากฏตัวเกือบหมื่น ใจของพวกเขารู้สึกสิ้นหวัง
แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่ามีผู้นำฝ่ายค่ายมารมีพลังพอๆ กับห้าหัวหน้าใหญ่ของเริ่นเทียนเกอ พวกเขาอดกรีดร้องไม่ได้ ขวัญกำลังใจ ความคิดต่อสู้หดหายไปหมด นี่คือการต่อสู้ที่มิอาจสู้ได้เลยแม้แต่น้อย ถ้าไม่ต้องสู้ ก็เท่ากับถูกตัดสินชะตาว่าล้มเหลว
สำหรับหัวหน้าค่ายฝ่ายมารมีแปดคน ไม่ว่าใครก็สามารกวาดพวกฝ่ายเทพที่รั้งเหลือทั้งหมดได้
อย่าว่าแต่แปดผู้นำฝ่ายมารเลย แค่ยอดฝีมือภายใต้บังคับบัญชาของพวกเขาที่ส่งออกมาหลายร้อยคน เพียงแค่นี้ก็สามารถบดขยี้ผู้ท้าทายผ่านด่านฝ่ายเทพที่เหลืออยู่ได้ ยอดฝีมือดีของหัวหน้าทั้งห้าถูกพาตัวไปหมด คนที่รั้งอยู่ไม่ถึงร้อยคนจะต่อสู้กับค่ายฝ่ายมารได้อย่างไร? เทียบกับศัตรูเกือบหมื่น เทียบกับนักสู้ฝีมือสูงของฝ่ายศัตรูนับพันคน เทียบกับแปดหัวหน้าฝ่ายมารแล้ว ผู้ท้าทายผ่านด่านฝ่ายพันธมิตรเทพที่สมัครใจรั้งอยู่ในตอนนี้อ่อนแอเหมือนตั๊กแตนที่อยู่หน้าล้อรถ วินาทีต่อมาอาจถูกศัตรูบดขยี้เป็นจุลอย่างง่ายดาย... “เดินไปทีละคน ทุกคนจำไว้ว่าจะต้องไม่เรียกอสูรที่แข็งแกร่งออกมา อย่ายอมให้ศัตรูได้คะแนนสะสม ถ้าพวกเจ้าถูกศัตรูจับ ก็จงสละชีวิตพวกเขาให้มากที่สุด จำเอาไว้! อย่ายอมให้ศัตรูประสบความสำเร็จ ต่อให้เจ้าตายก็ตาม!” บุรุษตาเดียวส่งเสียงคำรามน่ากลัว เขาเป็นคนแรกที่ปลุกขวัญกำลังใจให้ต่อต้านศัตรู
“แมลงน้อยที่น่าสมเพช เจ้าคิดว่าพูดเสียงดังได้ จะทำให้คนอื่นกลัวอย่างนั้นหรือ? บอกกับเจ้าก็ได้ เริ่นเทียนเกอยังไม่กล้าอาละวาดต่อหน้าข้าผู้เป็นราชาเลย!”
มีเงาดำขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นทั้งหมดขวางอยู่ด้านหน้าศัตรู
เงาดำนี้มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ
เย่ว์หยางประเมินว่าพลังของคนผู้นี้ไม่ด้อยไปกว่าเริ่นเทียนเกอ ถ้าไม่ได้มีคุณสมบัติทางธาตุ จะเอาชนะคนผู้นี้ให้ได้นั้นไม่ง่ายเลย... จากข้อมูลที่ได้ในวันนี้เย่ว์หยางสามารถตัดสินได้ว่าเงาที่ทรงพลังนั้นก็หัวหน้าจากค่ายมารพระยายมซิวอิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะจีอู๋ลี่ข่มเขาได้ คนผู้นี้จะเป็นนักรบผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหุบเขาปีศาจช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา
ที่ยืนอยู่รอบพระยายมซิวอิ่ง มีจ้าวกระดูกจินหาย และจอมถลกหนังเซี่ยที
ทั้งสองคนนี้เป็นสุดยอดนักสู้ปราณราชันย์ระดับแปด
พลังความแข็งแกร่งด้อยกว่าพระยายมเล็กน้อย และแม้แต่เริ่นเทียนเกอ แต่ในหุบเขาปีศาจเย่ว์หยางประเมินว่าพวกเขาอย่างน้อยก็ต้องเป็นสุดยอดฝีมือห้าอันดับแรก จึงไม่ควรประมาท
จากนั้นยังมีระดับผู้นำอีกห้าคนมีพลังปราณราชันย์ตั้งแต่ระดับห้าถึงระดับหก
เนื่องจากเย่ว์หยางยังขาดข้อมูล และไม่รู้จักชื่อของคนเหล่านี้ เขาสังเกตทักษะพลังของฝ่ายตรงข้ามด้วยจักษุญาณทิพย์
“จะให้ฆ่าพวกนี้ทั้งหมดหรือไม่?” อัศวินดำผู้ขับขี่มังกรกระดูกถามพระยายม
“ไม่จำเป็น, ไล่พวกมันออกไป ทันทีที่พวกเจ้าไล่ล่าฆ่าเจ้าพวกขี้เกียจไม่หยุดหย่อน ข้าอยากจะดูว่าพวกมันจะรู้สึกทรมานอย่างไรบ้าง เริ่นเทียนเกอช่างโง่เขลา คิดว่าปลีกตัวหนีไปหลายวันจะสามารถครองหุบเขาอสูรได้ น่าขันเป็นบ้า! ข้าราชาจะบอกความจริงกับมัน หุบเขาปีศาจแม้ว่าจีอู๋ลี่จะจากไปแล้ว แต่มันยังไม่มีสิทธิ์พูดได้! ขุมทรัพย์โบราณอะไรนั่น เจ้าเริ่นเทียนเกอเป็นคนโง่งมที่ขายคนไปช่วยคนจำนวนมากที่ไม่มีทางเยียวยา...” พระยายมซิวอิ่งไม่พูด ทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าการกระทำนี้เป็นการสมรู้ร่วมคิด รังมารก็คือปากพยัคฆ์ที่เคี้ยวกินศัตรู ที่นั่นได้มีการติดตั้งกับดักรอให้เริ่นเทียนเกอกระโดดลงไป
ตอนนี้พอได้ยินเขาพูดเช่นนั้น หลายคนสูดหายใจหนาวเหน็บ
แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นกับดักจัดเตรียมของฝ่ายค่ายมาร ดูเหมือนว่าจะมีคนทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่ม
ลองคิดดู ถ้าไม่มีคนทรยศภายใน พระยายมจะมาได้อย่างประจวบเหมาะได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตามแนวคิดปัจจุบันของเย่ว์หยางคือยืนยันว่ามีผู้ทรยศภายใน สิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถคิดได้ก็คือ จอมปีศาจไคเทียนจะเล่นบทบาทอะไรในศึกนี้?
ถ้าจอมปีศาจไคเทียนยังคงถูกผนึกอยู่ในวิหารปีศาจฟ้า และเขาไม่ทราบทุกอย่างภายนอก เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาคงโง่และไม่คิดเช่นนั้น หากไม่มีข้อมูลลับของจอมปีศาจไคเทียน ไม่มีการชี้นำของเขา เริ่นเทียนเกอคงไม่สามารถพากลุ่มทหารเข้าไปในรังมารได้ ในทำนองเดียวกันพระยายมซิวอิ่งที่อยู่ฝ่ายมารก็เหมือนกัน บางคนต้องมีการให้ข้อมูลเพื่อให้ผู้นำฝ่ายมารที่ไร้ยางอายเดินทางมาหลายพันไมล์ การต่อสู้ดังกล่าวมีไคเทียนอยู่เบื้องหลังหรือไม่?
ความจริงก็คือร่างของจอมปีศาจไคเทียนยังไม่ถูกปล่อยออกมาจากผนึก หรือว่าเขาสามารถแยกร่างออกมาลงมือได้?
หรือว่าเขาต้องการใช้เลือดเนื้อวิญญาณของผู้ท้าทายผ่านด่านบูชายัญเพื่อให้ตนหลุดออกมาจากผนึก?
แน่นอนว่ายังมีความเป็นไปได้ที่จอมปีศาจไคเทียนจะเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ แต่เนื่องจากความเบื่อหน่ายและความคิดผิดเพี้ยน ก่อนจะออกจากหุบเขาปีศาจเขาจะบูชายัญด้วยเลือดและเนื้อตามความพอใจเป็นงานอดิเรกฆ่าเวลา
หากเป็นสันนิษฐานข้อแรก เย่ว์หยางไม่กังวลเท่าใดนัก
หากเป็นข้อสันนิษฐานต่อมาเย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาต้องระวังอย่าให้จอมปีศาจไคเทียนเล่นงานเขา
วิกฤตเกิดขึ้นมาเงียบๆ
เป็นครั้งแรกในชีวิตของเย่ว์หยางที่เขารู้สึกว่าเขาขาดความมั่นใจในตนเอง จอมปีศาจไคเทียนถูกผนึกมานานถึงหมื่นปี ปีศาจเฒ่านั่นจะแข็งแกร่งมากมายเพียงไหน?
5 ความคิดเห็น:
เจองานหยาบแล้ว
0
แอบรอตอนที่1043
ก็มาแล้วหนิ
ใจจ้า
แสดงความคิดเห็น