ตอนที่ 11 เรียกข้าว่าอาจารย์ซุน!

 

ตอนที่ 11 เรียกข้าว่าอาจารย์ซุน!

"โปรดให้เราได้ชื่นชมฝีมือนวดของอาจารย์ด้วย!"

หวังฮ่าวและโจวชี่คำนับคารวะด้วยความจริงใจอย่างที่สุด

 

มนุษย์ก็เป็นเช่นนั้น ยิ่งพวกเขาได้อะไรมาง่าย พวกเขาจะหวงแหนน้อยลง  พวกเขาสามารถบอกได้ว่าซุนม่อไม่ต้องการแสดงฝีมือนวดของเขา และเรื่องนี้ทำให้พวกเขาประหม่าเก้อเป็นอย่างมาก จนพวกเขารู้สึกกระวนกระวาย

หลี่กงตัดสินใจว่าจะไม่สร้างความลำบากใจให้ซุนม่อในเวลานี้ เขาต้องการสังเกตการสักครู่  ถ้าซุนม่อมีความสามารถจริงๆ หลี่กงคงต้องเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเขา

"เอาอย่างนั้นก็ได้!"

เพื่อทำภารกิจใหม่ให้สำเร็จ ซุนม่อได้แต่ทำแบบนี้  "อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่วิชานวดธรรมดา นี่คือหัตถ์มังกรโบราณ!"

"ช่างเป็นชื่อทรงพลังเสียจริง!"

หวังฮ่าวตะลึง

"น่าเกรงขาม"

โจวซี่ชื่นชม

"นี่คือยอดวิชาที่สาบสูญไปตั้งแต่ยุคโบราณกาล หลังจากใช้วิชานี้แล้วจะช่วยชำระเส้นชีพจรและกรุยเส้นทางโคจรปราณของพวกเจ้า ปรับปรุงการไหลเวียนของโลหิตไปยังกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ ของพวกเจ้าได้ ช่วยให้พวกเจ้ามีภูมิต้านทานต่อโรคภัยต่างๆ นับร้อยและคงสภาวะสูงสุดไว้เป็นระยะเวลานาน"

ซุนม่อไม่ตั้งใจจะหลอกลวงผู้คน แต่เขารู้สึกว่าชื่อวิชานวดแผนโบราณน่าเกลียดเกินไป ฟังแล้วไม่ต่างกับการนวดตามสถานบันเทิงบริการ

สายตาของชีเซิ่งเจี่ยฉายแววกระตือรือร้น  นึกถึงว่าเมื่อคืนนี้ร่างของเขาก็ถูกนวดด้วยวิชาที่น่าทึ่งเช่นนี้ เขาซาบซึ้งจนถึงกับตัวสั่น

"เจ้าเข้ามาก่อน  นอนลงบนแผ่นกระดาน!"

ซุนม่อชี้ไปที่หวังฮ่าว

หวังฮ่าวไปที่แผ่นกระดานทันทีและนอนลงอย่างว่าง่าย ร่างของเขาเหยียดตรงราวกับปลาเค็มที่รอการเข้าบรรจุภัณฑ์

"ผ่อนคลายไว้!"

ซุนม่อสั่ง มือของเขาคว้าจับและใช้กำลังเพื่อนวดเส้นเลือดที่ต้นขาของหวังฮ่าว

"อ๊ากก!"

ความเจ็บปวดแผ่ลามขยายจากน่องของเขา จนหวังฮ่าวแหกปากร้อง ร่างครึ่งหนึ่งถึงกับชาด้าน

"เจ้าขี้เกียจเกินไป  แม้แต่เส้นเอ็นของเจ้าก็เริ่มขึ้นสนิมแล้ว"

ซุนม่อขมวดคิ้ว  เคล็ดโคจรพลังระดับผู้เชี่ยวชาญทำให้เขาประเมินเงื่อนไขของเส้นลมปราณของหวังฮ่าวได้อย่างแม่นยำ

คุณค่าศักยภาพที่เป็นไปได้ของหวังฮ่าวสูงกว่าชีเซิ่งเจี่ย อย่างไรก็ตามคุณภาพร่างกายของเขาอยู่ในระดับธรรมดา

"ข้า..ข้าจะเริ่มฝึกหนักตั้งแต่พรุ่งนี้!"

หวังฮ่าวหน้าแดงพูดตะกุกตะกัก  ในขณะเดียวกันเขายิ่งชื่นชมซุนม่อมากยิ่งขึ้น ความจริงนับตั้งแต่เขาติดหนังสือปลุกเร้าอารมณ์บุรุษ เขากลับใช้เวลาฝึกฝนประจำวันลดลงครึ่งหนึ่ง

อาจารย์ซุนสามารถบอกสภาพของเขาได้เพียงแค่นวดต้นขา  อาจารย์ซุนยอดเยี่ยมเหลือเกิน!

เมื่อความเจ็บปวดจางหายไป, กระแสพลังอุ่นก็ก่อตัวขึ้นในร่างของเขา  หวังฮ่าวครางอย่างสบายใจ เขารู้สึกว่าความเหนื่อยล้าที่สะสมในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาได้หายไปแล้ว

ห้านาทีต่อมาซุนม่อได้ยินเสียงเตือนของระบบ

"ติง! เวลาใช้งานของเส้นเดินปราณของผู้รักษาขยายเป็น 120 ชั่วโมง"

"หมายความว่ายังไง?" ซุนม่อถาม เนื่องจากเขาไม่เข้าใจ

"อวัยวะหลักของร่างกายมนุษย์มีอายุการทำงาน หลังจากผ่านไปหลายปี อวัยวะเหล่านั้นจะลดประสิทธิภาพลง เส้นโคจรปราณก็ใช้หลักการเดียวกัน วิชานวดของเจ้าช่วยให้เส้นเดินปราณของผู้รักษามีประสิทธิภาพได้ดีที่สุดเป็นเวลา 120 ชั่วโมงคูณ 2" ระบบอธิบาย

"120 ชั่วโมงคูณ 2 ก็หมายถึง 240 ชั่วโมง หรือเท่ากับ 10 วัน เวลาน้อยเกินไปหรือเปล่า?"

ซุนม่อคำนวณทันที  คนเราสามารถทำอะไรได้บ้างใน 10 วัน?

ประสิทธิภาพที่เหมาะสมที่สุดคือเมื่อเส้นทางโคจรพลังอยู่ในสถานะ 'ปะทุรุนแรง' เจ้าจึงสามารถขยายเวลาไปได้ 240 ชั่วโมง"

ระบบตอบกลับ

ซุนม่อพยักหน้าเข้าใจ ในกรณีนี้เคล็ดโคจรพลังนับว่าน่าพอใจจริงๆ ถ้าเขายกระดับถึงขั้นปรมาจารย์หรือบรรพบุรุษ การยกระดับวิชานี้จะพาเขาไปสู่เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า

"เอาล่ะ คราวนี้ ถึงตาเจ้าแล้ว!"

ซุนม่อไม่ได้นวดพวกเขาโดยไม่ได้อะไร  ความเข้าใจเคล็ดโคจรพลังของเขามีความก้าวหน้าเล็กๆ อีกครั้ง

หวังฮ่าวยืนบนพื้นและอดที่จะกระโดดไปรอบๆ ไม่ได้ เขาชกลมสองสามครั้ง  ตอนนี้เขารู้สึกร่างกายผ่อนคลายและเบาขึ้น  หมัดของเขามีความแม่นยำมากขึ้นด้วย

อย่างไรก็ตามสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาสามารถสัมผัสได้ถึงการโคจรพลังปราณในร่างของเขานั้น ทำได้เร็วขึ้น

หวังฮ่าวมีความสุขทันที ก่อนหน้านี้การโคจรพลังปราณในร่างของเขาเฉื่อยชา ตอนนี้โคจรได้เร็วขึ้น ก็หมายความว่าสภาพร่างกายของเขาดีขึ้น และระดับการฝึกปรือของเขาเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย  ถ้าเขาสามารถรักษาสภาพเช่นนี้อยู่ได้ เขาจะบรรลุระดับ 5 ในขอบเขตปรับสภาพกายได้อย่างรวดเร็ว

"อาจารย์ซุน, ขอบคุณ!"

ติง!  คะแนนความประทับใจจากหวังฮ่าว +18

คะแนนความสัมพันธ์กับหวังฮ่าวรวม สถานะ : เป็นกลาง (23/100)

โจวชี่หลับตาอย่างสบายใจ  บิดาของเขาเป็นพ่อค้าชา และเขาค่อนข้างมั่งคั่ง  ดังนั้นโจวชี่จึงมักไปตามสมาคมต่างๆ และเพลิดเพลินกับการนวดทุกประเภท  แต่แม้กระทั่งหมอนวดสูงอายุที่มีประสบการณ์มากมายก็ยังไม่มีทางเทียบกับซุนม่อได้

วิชานวดของซุนม่อไม่ใช่จินตนาการไปเอง แต่ผลของมันนั้นเกินกว่าสิ่งใดเปรียบปาน

"ติง เวลาใช้งานปกติของเส้นโคจรปราณของเป้าหมาย ขยายออกไป 100 ชั่วโมง"

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น

"เสร็จแล้ว!"

ซุ่นม่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเข้าใจได้ว่า ไม่ใช่ว่าเขานวดไม่ดีพอ แต่เพราะเส้นโคจรปราณของโจวชี่ดีกว่าเส้นปราณของหวังฮ่าว ดังนั้นการนวดจึงทำให้เขาดีขึ้นเล็กน้อย

สิ่งนี้ยังเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าการฝึกปรือ, ความถนัด การควบคุมอาหารและด้านอื่นๆ ของโจวชี่นั้นเหนือกว่าหวังฮ่าว  ถ้าไม่อย่างนั้นโจวชี่คงไม่มีระดับที่สูงกว่า

โจวชี่ไม่ได้ลุกขึ้นทันทีหลังจากนวดเสร็จ  เขาเริ่มหายใจเข้าออกควบคู่ไปกับการโคจรพลังปราณจิต  ในไม่ช้าพลังปราณจิตของเขาที่อยู่โดยรอบก็เริ่มรั้งรวมตัวกัน และก่อเป็นเกลียวเล็กๆ ก่อนเข้าสู่ร่างกายของเขา

บึ้ม!

ชุดของโจวชี่พองขึ้น กล้ามเนื้อของเขาเต็มเป็นประกายด้วยชั้นแสงจางๆ

แคร็ก  แคร็ก!

กระดูกของโจวชี่ส่งเสียงลั่น

"นี่จะบรรลุระดับใหม่หรือนี่?"

"ชู่วว!"

ชีเซิ่งเจี่ยและหวังฮ่าวส่งสัญญาณให้หลี่กงรีบหุบปากไม่ส่งเสียงรบกวนโจวชี่

ซุนม่อถอยออกมาสองสามก้าวแล้วกอดอกยืนสังเกตโจวชี่

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงปะทุราวกับลูกโป่งแตกภายในตัวโจวชี่ พลังปราณจิตที่รวบรวมในตัวเขาปะทุออกมากระจายออกไปโดยรอบทำให้ฝุ่นธุลีที่นี่ฟุ้งขึ้น หลังจากนั้นการหายใจของโจวชี่ก็ปรับสู่ระดับปกติ

พลังปราณในบริเวณโดยรอบกลับสู่สภาพปกติเหมือนก่อนหน้านี้

กระบวนการบรรลุระดับใหม่ของเขาเสร็จสิ้นแล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าทะลวงถึงระดับ 6 ของขอบเขตปรับสภาพกายแล้ว!"

โจวชี่หัวร่อดังๆ เขาอดที่จบตบหน้าอกตัวเองไม่ได้  หลังจากร่างกายปรับสภาพเป็นระดับ 9 ขอบเขตปรับจิตวิญญาณก็อยู่ไม่ไกลจากเขา

"อาจารย์ซุน! วิชาหัตถ์มังกรโบราณของท่านน่าทึ่งจริงๆ!"

โจวชี่ยกย่องเขาอย่างจริงใจ ในฐานะบุรุษหนุ่มผู้มีศักยภาพทั่วไป ความรับรู้ของเขาเหนือกว่าหวังฮ่าว  เขารู้สึกได้ว่าขณะที่ซุนม่อกำลังนวดเขา การโคจรพลังปราณจิตของเขาเร็วขึ้นมาก และเพิ่มปริมาณขึ้นด้วย

พลังปราณเป็นรากฐานของทุกอย่าง

ระหว่างต่อสู้ ผู้ฝึกปรือต้องใช้พลังปราณจิต ยิ่งโคจรพลังปราณได้เร็วเท่าใด พลังปราณจะถูกเติมเต็มเร็วขึ้นเท่านั้น นอกจากนี้ยังแสดงว่าพลังยุทธ์ของคนๆ หนึ่งจะสูงขึ้น

"ยินดีด้วย!"

ชีเซิ่งเจี่ยตบไหล่เพื่อน  "ข้าพูดถูกไหมเล่า?  อาจารย์ซุนน่าทึ่งมาก!"

"ยินดีด้วย!"

หวังฮ่าวร่วมแสดงความยินดีกับโจวชี่  เขารู้สึกอิจฉาและหงุดหงิดตัวเอง  หลังจากนวดแล้วอาการของเขาดีขึ้นมาก เป็นโอกาสดีที่สุดในการพยายามฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อยกระดับ  แต่ทำไมเขาไม่คิดถึงมัน

เขามีโอกาสเหมือนกัน แต่ไม่สามารถไขว่คว้าเอาไว้ได้ มันน่าหดหู่ใจเกินไป

ติง!  คะแนนความประทับใจจากโจวชี่ +25

คะแนนเชื่อมสัมพันธ์กับโจชี่ปลดล็อค : เป็นกลาง (25/100)

"บัดซบ, ไอ้หนุ่มข้าวนุ่ม มันยอดเยี่ยมจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?"

หลี่กงตกตะลึง  อย่างไรก็ตาม ความจริงก็ปรากฏต่อหน้าของเขา

"อาจารย์! คืนนี้ท่านว่างไหม?  ข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงมื้อค่ำแสดงความขอบคุณต่อท่าน"

โจวชี่ยิ้มเต็มหน้า

โจวชี่มาจากตระกูลพ่อค้า รู้ว่าเมื่อใดจะคว้าโอกาสสร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น แม้ว่าทักษะในการสอนของซุนม่อจะยังไม่ดีพอ  แต่วิชาหัตถ์มังกรโบราณก็เพียงพอให้เขาใช้เงินจำนวนมากเพื่อทำความรู้จักซุนม่อ

"ข้ายุ่งมาก!"

ซุนม่อไม่เคยเข้าร่วมกับคำเชิญแบบนี้

"ขออภัย ศิษย์ผู้นี้ใจร้อนเกินไป"

โจวชี่รีบขอโทษและแสดงความเสียใจ  เขาเพิ่งบรรลุระดับใหม่จึงมีความตื่นเต้นเกินไป  ดังนั้นเขาคิดว่าเรื่องมันง่ายเกินไป  คำเชิญแบบนี้ พ่อของเขาควรจะเป็นคนส่ง และเขาควรจะเตรียมของขวัญให้ซุนม่อ ต้องอย่างนั้นการกระทำของเขาจึงจะมีน้ำหนักเพียงพอ

"เอาเถอะ ถ้าไม่มีอะไรอย่างอื่น ก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว  จงฝึกฝนให้หนักเมื่อพวกเจ้ากลับไป"

ซุนม่อโบกมือ เขายังต้องจัดการกับหลี่กง

หลังจากได้ยินคำนี้แล้วชีเซิ่งเจี่ยและสหายก็คำนับด้วยความสำรวม "อย่างนั้น ศิษย์ขอลาก่อน!"

"ซุนม่อ! ช่วยรักษาขาง่อยเปลี้ยของข้าให้หายได้ไหม?"

เมื่อเห็นนักเรียนสามคนจากไป หลี่กงอดถามไม่ได้

"ระบบ, ข้าจะฝึกเคล็ดโคจรพลังของข้าให้เป็นระดับปรมาจารย์ได้อย่างไร?"

ซุนม่อถาม

"ใช้เคล็ดโคจรพลังครบหมื่นชั่วโมง เมื่อความสามารถของเจ้าเติบโตขึ้น เจ้าจะบรรลุระดับปรมาจารย์ได้"

ระบบแจ้งให้ทราบ

"หลายชั่วโมงยิ่งนัก"

เมื่อเขาได้ยินถึงระยะเวลาที่ต้องการ ซุนม่อหมดความสนใจอย่างสิ้นเชิง  แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นมหาคุรุ แต่ก็ไม่อยากเป็นหมอนวดต๊อกต๋อยเช่นกัน

"ทักษะเคล็ดวิชาทั้งหมดล้วนเกิดจากการกลั่นตัวของประสบการณ์ การถูกเรียกว่าปรมาจารย์ หมายความว่าเจ้าจะดำรงอยู่ในจุดสูงสุดของเส้นทางสายนี้"

ระบบสามารถพูดถึงสิ่งที่ลึกซึ้งเป็นปรัชญาแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ?  ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

"ซุนม่อ!"

หลี่กงเดินมาที่ด้านหน้าซุนม่อแล้วตะโกนใส่

"เราสนิทกันขนาดนั้นเชียวเหรอ?" ซุนม่อแก้ไข  "เรียกข้าว่าอาจารย์ซุน!"

"เจ้า...."

หลี่กงรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเขานึกถึงขาง่อยเปลี้ยของตน เขายิ้มออกมา "อาจารย์ซุน!"

"สามตัวอย่างเหล่านี้ เพียงพอให้เจ้าเชื่อคำพูดข้าได้หรือยัง?"

ซุนม่อใช้พลังเนตรทิพย์และเหลือบมองขาง่อยเปลี้ยของหลี่กง  ไม่มีข้อผิดพลาด นี่เป็นปัญหาของเส้นชีพจรที่เสียหาย และเขารักษาได้

"ถ้าเจ้ารักษาข้าได้ ข้าจะไม่กวนใจเจ้าอีกต่อไป"

หลี่กงยื่นข้อเสนอ

"เจ้าก็อายุ 40 ปีแล้ว ทำไมยังทำตัวไร้เดียงสา?"  ซุนม่อเยาะเย้ย

"อย่างนั้นเจ้าต้องการอะไร?"

เผียะ!

ซุนม่อเงื้อมือและตบหน้าข้างซ้ายของหลี่กง ทิ้งรอยฝ่ามือไว้บนใบหน้า

"เจ้าตบข้า?"

หลี่กงตะลึง  "เจ้ากล้าตบข้าจริงๆ หรือ?"

แม้ว่าเขาจะมาจากแผนกรับส่งพัสดุ แต่เขาอยู่ในโรงเรียนนี้มา 7 ปีแล้ว  แม้แต่ครูเมื่อเห็นเขาก็ยังพยักหน้าทักทาย ทำให้เขารู้สึกภูมิใจในตัวเองอยู่บ้าง  แต่วันนี้เขาโดนครูฝึกสอนตบ?  ไม่ ซุนม่อไม่ได้เป็นครูฝึกาอนด้วยซ้ำ

เผียะ!

ซุนม่อไม่สนใจหลี่กงที่โกรธเหมือนหมาบ้า ขณะเขาตบด้วยหลังมือของเขา "งั้นเจ้าเป็นคนดีสินะ?"

การเยาะเย้ยนี้ทำให้ความโกรธของหลี่กงกระพือโหม  ใบหน้าแก่เหี่ยวย่นแดงก่ำ  "วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!"

"เจ้าอยากขาง่อยเปลี้ยไปตลอดใช่ไหม?"

ซุนม่อไม่หลบ เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม มองหลี่กงอย่างสงบ

หลี่กงเหมือนถูกถังน้ำแข็งราดรดศีรษะ ความโกรธของเขามอดลงทันที ขณะที่เขายืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าของเขาเขียวคล้ำอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ขาของเขาง่อยเปลี้ยมากว่า 12 ปี และได้ไปพบหมอมามากมาย แต่ทุกคนไม่มีวิธีแก้ปัญหา หลี่กงค่อยๆ ยอมแพ้ แต่ตอนนี้โอกาสอยู่ต่อหน้าต่อตา เขาไม่อยากพลาดเลย

“ถ้าข้าเดินได้ตามปกติ คนอื่นจะไม่มองข้าอย่างดูถูกอีกต่อไป หากขาของข้าหายดี ข้าจะสามารถหางานทำได้ดีขึ้น…”

ขาง่อยเปลี้ยไม่เพียงแต่ทำให้หลี่กงพิการทางร่างกายเท่านั้น เขายังรู้สึกด้อยกว่าคนอื่นในใจ คำว่า 'คนพิการ' ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“เจ้าเป็นครูฝึกสอนภายใต้การดูแลของข้า เจ้าไม่กลัวที่จะถูกไล่ออก ถ้าข้าบอกว่าการกระทำของเจ้าไม่ดีเหรอ?”

หลี่กงขู่

คำตอบของซุนม่อนั้นง่ายมาก เขาตบอีก

ผัวะ

เสียงดังฟังชัด รอยฝ่ามือของเขาชัดเจนมาก