บทที่ 2 คะแนนประทับใจ +1

 

 

 

บทที่ 2 คะแนนประทับใจ +1

ดึกดื่นค่ำคืน เปลวไฟกองไฟโบกสะบัดตามจังหวะสายลม

หลี่จื่อชีเป็นเด็กที่เริ่มเป็นสาว มีความงดงามที่ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่เด็กสาววัยรุ่นจะพึงมี โดยเฉพาะใบหน้ารูปแตงโมของนางดูงดงามน่ารัก

 

แม้ว่านางจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่นางก็ยังมีเสน่ห์ของเด็กสาววัยกำดัดอยู่แล้ว อีกไม่กี่ปีข้างหน้านางจะติดอันดับหนึ่งในกลุ่มหญิงงามที่มีชื่อเสียงระบือไปทั่วโลกแน่นอน

ทว่าซุนม่อไม่มีเวลามาชื่นชมความงามของนาง ขณะนี้ในหัวของเขากำลังวุ่นวายกับการค้นหาระบบมหาคุรุ

   “ระบบนี้จะช่วยให้ร่างที่อาศัยกลายเป็นมหาคุรุคนหนึ่ง  ร่างหลักสามารถได้รับคะแนนโปรดปรานประทับใจเพิ่มขึ้นผ่านระบบแนะนำ และเป้าหมาย”

“คะแนนความประทับใจสามารถแลกเป็นเหรียญทองและใช้เป็นสกุลเงินซื้อสินค้าในระบบได้”

“สินค้าซื้อขายโดยรวมไม่ถูกจำกัด มีทั้งคาถาต่างๆ สมบัติลับ ยาแปรธาตุ วิชาที่สมบูรณ์และแบบพิมพ์เขียว...”

ซุนม่ออ่านคู่มืออยู่เงียบๆ จากนั้นก็เปิดระบบร้านค้า  ชั้นวางของในร้านค้าทำจากไม้จันทร์ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเขา  อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรบนนั้นนอกจากผลไม้สีแดงเข้มเรืองแสงที่มุมขวา

“ผลดาราจันทร์ ราคา 1000 คะแนนประทับใจ หลังจากกินแล้วจะช่วยเพิ่มระดับให้ท่าน”

ซุนม่อมีสีหน้าสุดฝืน

“ล้อกันเล่นหรือเปล่า?  ส่วนพ่วงดีๆ ของสัญญาอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงมีแค่ของชิ้นเดียว? แกเชื่อว่าฉันไม่กล้าตบหน้าแกเหรอ?”

“ในทวีปแห่งเก้าแว่นแคว้น ปราณวิญญาณมีอยู่มากมาย และปราชญ์เมธีมีชื่อเสียงบางท่านได้บัญญัติวิธีการฝึกฝนที่หลากหลาย หากใครฝึกฝนจนถึงระดับสุดยอด  พวกเขาสามารถบรรลุชีวิตนิรันดร์ และทำลายความว่างเปล่า จนกระทั่งถึงบัดนี้ เวลาได้ผันผ่านไปหลายหมื่นปีในโลกใบนี้ มันกลายเป็นระบบที่เติบโตเต็มที่

  ขอบเขตแรกสำหรับผู้ฝึกฝนเป็นที่รู้กันว่าขอบเขตเสริมพลังกาย  ขอบเขตต่อไปเป็นการขัดเกลาจิตวิญญาณ

พลังงานที่ถูกเก็บกักไว้ในรูขุมขนของท่าน จะถูกเปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณ เมื่อจุดชีพจรทั้ง 108 ถูกทะลวงเชื่อมถึงกันหมด  ผู้ฝึกฝนจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตเผาผลาญโลหิต ตามมาด้วยขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์เหนือธรรมชาติซึ่งมีพลังเหนือมนุษย์

ซุนม่อรู้สึกว่าขอบเขตการฝึกปรือก็เหมือนกับการเรียน  ทั้งสองสามารถก้าวหน้าได้จากการฝึกปรืออย่างเป็นระบบ  อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นผู้สำเร็จการศึกษาแล้ว  เขาไม่รู้สึกว่าการฝึกปรือจะเป็นเรื่องยากเย็น ดังนั้นเมื่อเทียบกับผลดาราจันทร์ที่สามารถใช้เพื่อยกระดับขอบเขตพลังของเขาได้ เขาอยากมีวิชาที่สมบูรณ์มากกว่านี้

“ไม่ต้องรีบร้อน สมบัติลับอื่นๆ จะทยอยปรากฏขึ้น

น้ำเสียงของระบบเนิบนาบไม่เร็ว ไม่ช้า

“มีวิชาอย่างคัมภีร์เก้าอิม? หรือว่าเทพกระบี่หกชีพจรบ้างไหม?

ซุนม่อเป็นนักเขียนนักอ่านนิยายตัวยง ปกติเขาจะอ่านนิยายจากโทรศัพท์ในยามที่มีเวลาว่าง เขาสามารถเขียนเรื่องราวด้วยตัวเองก็ได้

“ไม่!”

ระบบยังคงสงบเหมือนเคย  “แต่มีวิชาลับที่ทรงพลังกว่านั้น”

ขณะที่ซุนม่อกับระบบกำลังทะเลาะกันโดยไม่สนใจหลี่จื่อชีที่ด้านข้าง อย่างไรก็ตาม นางไม่รีบร้อนและกำลังจ้องดูซุนม่อด้วยความสนใจ

“เขาดูหล่อจริงๆ”

หลี่จื่อชีกัดริมฝีปาก โดยปกติผู้คนมักยิ้มให้หลังจากมองนาง พวกเขาพยายามสรรหาถ้อยคำมายกยอนาง แต่บุรุษหนุ่มผู้นี้ไม่ยอมแม้แต่จะมองดูนางตรงๆ

ติง!

คะแนนประทับใจจากหลี่จื่อชี +1

เมื่อได้ยินคำแนะนำนี้ ซุนม่ออดเหลียวไปมองหลี่จื่อชีไม่ได้

“อะไร!”

หลี่จื่อชีแก้มแดงระเรื่อ นางก้มหน้าลง

แสงไฟส่องใบหน้าของซุนม่อ ใบหน้าของเขาคมสันเป็นเหลี่ยมมุมราวกับถูกขวานถาก ดวงตาสีเข้มของเขามิเพียงเต็มไปด้วยประกายเชาว์ปัญญา แต่ยังสร้างแรงกดดันได้เล็กน้อย

หลี่จื่อชีหายใจถี่ขึ้นเล็กน้อย

ได้รับคะแนนความชื่นชอบจากหลี่จื่อชี +1

สถานะคะแนนของเขาในตอนนี้ 5/100

“ไม่ต้องกังวล  ข้าไม่กัดเจ้า”

ซุนม่อยิ้มออก เขารู้สึกสับสนในใจ ทำไมคะแนนโปรดปรานประทับใจที่นางมีต่อเขาถึงเพิ่มขึ้น? ตามคำอธิบายของระบบ เขาคิดว่าเขาจำเป็นต้องให้คำสอนและคำแนะนำ ก่อนที่ีเป้าหมายจะมีความประทับใจต่อเขาเพิ่มขึ้นมิใช่หรือ?

“ผู้ที่ถูกเรียกว่ามหาคุรุ ทั้งคำพูดและการกระทำล้วนเป็นแบบอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการนั่ง ยืน เดิน ล้วนเป็นแบบอย่างได้ อารมณ์ของเจ้าก็ยังสร้างความประทับใจให้ลูกศิษย์ ทำให้พวกเขารู้สึกเกรงขามและเทิดทูน”

ระบบให้คำอธิบายอย่างละเอียดเหมือนกับพี่สาวที่ให้ความห่วงใย

“แล้วความเชื่อมโยงศักดิ์สิทธิ์ หมายถึงอะไร?”  ซุนม่อถาม

“ระดับของร่างหลักยังต่ำเกินไป” ระบบปฏิเสธที่จะตอบ

ซุนม่อยังคงสำรวจการทำงานของระบบต่อไป ขณะที่เขารู้สึกปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ   เมื่อเขามาถึงตอนแรกความทรงจำในสมองของเขาสับสนวุ่นวาย นอกจากนี้เพราะเขาโดดน้ำลงไปช่วยใครบางคนก่อนหน้านี้  เขาจึงใช้กำลังไปค่อนข้างมาก เขาเหน็ดเหนื่อยอย่างไม่มีใดเปรียบไม่ช้าก็ผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

.........

อ๊บ อ๊บ!

กบตัวหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนหน้าของซุนม่อโดยไม่สนใจเขา ทิ้งรอยเปียกไว้สองรอย หลังจากที่มันกระโดดออกไปอีกครั้ง

“ความฝันนี้ยาวนานจริงๆ แต่เด็กสาวคนนั้น งดงามมากทีเดียว”

น้ำค้างเย็นยะเยือกพร่างพรมจนตัวเขาเปียกโชกและรู้สึกไม่สบายตัว ซุนม่อใช้มือลูบหน้าและเอี้ยวหัวไปชนต้นตั๊กแตนที่อยู่ข้างๆ โดยไม่ตั้งใจ

ปัง!

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาหา

“ไม่ใช่ความฝัน!”

ซุนม่อคลำหน้าผากตนเองและมองหาหลี่จื่อชี   อย่างไรก็ตาม รอบๆ กองไฟที่ดับแล้วไม่มีใครอยู่ มีแต่ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูผูกไว้ที่ข้อมือซ้ายของเขา

“อีกสิบวันพบกันที่งานรับสมัครนักศึกษาใหม่”

ลายมืองดงามแสดงให้เห็นถึงอัธยาศัยที่อ่อนโยนของเด็กสาว

เมื่อซุนม่อนึกถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายของตน เขาอดฝืนยิ้มขมขื่นมิได้  ถ้าเขาบอกเด็กสาวคนนั้นให้รู้ว่าเขาเป็นเพียงคนทำหน้าที่ขนส่งสิ่งของ  นางจะผิดหวังจนพุ่งทะลุเพดานหรือไม่?

   เขาไปที่ริมทะเลสาบเพื่อล้างหน้าก่อน ในหน้านี้คล้ายใบหน้าของเขาสักแปดส่วนของใบหน้าในโลกก่อนเห็นจะได้ แต่ก็ดูหล่อขึ้นบ้างเล็กน้อย มันดูอ่อนโยนเล็กน้อย

“ดีเว้ย!”

  จริงๆ แล้วซุนม่อพอใจเป็นอย่างมาก ทุกคนต้องการให้ใบหน้าดูดีขึ้น โลกของเขาก่อนหน้านั้น  ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาสร้างความประทับใจมากมายให้กับรองผู้อำนวยการ

...................

  จินหลิงเป็นเมืองโบราณของหกราชวงศ์ แม้ว่าอิฐและกระเบื้องจะปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ  เผยให้เห็นมรดกทางประวัติศาสตร์ที่แข็งแกร่งยาวนาน

   เขาเดินไปสุดถนนหงอู่ซึ่งเป็นที่ตั้งของสถาบันจงโจว ประตูหินใหญ่โตสง่างามแสดงให้เห็นถึงพลานุภาพปกครองข่มขี่และความรู้สึกเคร่งขรึมเมื่อยืนอยู่ตรงนั้น

  ซุนม่อวิ่งกลับไปที่แห่งความทรงจำของเขา เมื่อเวลาเกือบเที่ยงแล้ว

“เจ้าหายไปไหนมา?”

ลุงฉินคนเฝ้าประตูเงยหน้าทันทีที่เห็นซุนม่อ

ซุนม่อพยักหน้าทักทายและรีบเข้าไปในสถาบัน

จากนั้นลุงฉินตะโกนบอก “หลี่กงตามหาเจ้าตั้งแต่เช้า เขาต้องการให้เจ้ารีบไปที่แผนกรับส่งของ ไปพบเขาโดยตรง”

  เสียงของลุงฉินดังมาก ไม่ว่าจะฟังยังไงซุนม่อก็ยังได้ยินสำเนียงที่แฝงอาการเย้ยหยันในความโชคร้ายของเขาปนอยู่ในน้ำเสียง

นักเรียนที่ผ่านไปมาพบเห็นซุนม่อต่างก็ชี้ไปที่ซุนม่อพลางซุบซิบกันเอง  ตอนนี้เขาน่าจะเป็นคนดังในโรงเรียนไปแล้ว แต่คงเป็นชื่อเสียงที่อื้อฉาวมากกว่า

   หลังจากที่เขาขึ้นไปบนอาคารสำนักงานเปิดประตูแผนกขนส่ง กลิ่นบุหรี่ก็พลุ่งเข้าจมูกของเขา ซุนม่อยังไม่ทันเห็นใครเลย แต่มีเสียงว้ากดังขึ้นเสียแล้ว

“เจ้าหายไปไหนมา? รู้หรือไม่ว่าในช่วงเวลาเรียน เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากสถาบันโดยไม่มีเหตุผล? เจ้าคิดว่าเจ้าจะเป็นครูที่ดีได้หรือ”

  บุรุษวัยกลางคนนั่งอยู่ตรงหัวมุมลุกขึ้นยืนและเดินกะโผลกกะเผลก ชี้ไปที่ซุนม่อและเริ่มด่าทอเขา

  “เขาไม่ใช่ครู แต่เขาเป็นคู่หมั้นของครูใหญ่ แล้วถ้าเขาโดดงานล่ะ? เจ้ากล้าที่จะสอดแทรกหรือไม่”  เสียงประชดประชันดังขึ้น

   ซุนม่อชำเลืองมอง เขาเป็นบุรุษวัยกลางคนผมสั้น มือขวาถือกาน้ำชาพูดเหน็บแนม ซุนม่อจำได้ว่าบุรุษคนนี้นามว่าหลิ่วถง

    “ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าจะเป็นคู่หมั้นของใคร ถ้ามีครั้งต่อไป เจ้าจะถูกไล่ออกทันที!”

หลี่กงดุด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว  “ไปทำความสะอาดโกดัง และจัดห้องที่เหลือ พรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปตรวจดูอีกครั้ง!”

   ซุนม่อถอยกลับ

   “เดี๋ยวก่อน  เดือนนี้เจ้าถูกหักเงินเดือนครึ่งหนึ่ง!”

หลี่กงกล่าวเสริม หลังจากนั้นเขาก็โบกมืออย่างเหลืออดราวกับว่ากำลังพยายามปัดไล่แมลงวันออกไป

“พวกเจ้าข่มเหงเขามากไป จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าเด็กร้ายกาจนี้ลาออกจริงๆ”

  เฉินมู่ผมหงอกเป็นกังวลเล็กน้อย กลัวว่าจะถูกพัวพันไปด้วย: "ข้าได้ยินมาว่าเขาได้รับการยอมรับจากครูใหญ่อันที่เขียนจดหมายนัดเพื่อจ้างเขาด้วยตัวเอง"

“เฮ่ย เขาก็แค่เกาะอยู่เบื้องหลังอาศัยการสนับสนุนจากสตรี  เจ้าจะต้องกลัวอะไรด้วย?”

  หลี่กงเต็มไปด้วยความรังเกียจ  ยังไงก็ตามถ้าครูใหญ่ลงมาเอาเรื่อง  ก็ยังมีคนเหนือกว่าคนที่นางปกป้อง ยิ่งซุนม่อถูกไล่ออกเร็วเท่าไหร่ เขาจะได้เลื่อนตำแหน่งเร็วขึ้นเท่านั้น”

   หลังจากบัณฑิตฝึกงานมาถึงโรงเรียน พวกเขาจะได้รับมอบหมายให้เป็นครูที่มีประสบการณ์  พวกเขาจะเริ่มจากเป็นผู้ช่วยสอนและเรียนรู้จากครู  สถานการณ์ของซุนม่อนั้นแย่มาก เขาได้รับมอบหมายให้ช่วยงานหลี่กง

   หลี่กงไม่ใช่ครู เขาเป็นหัวหน้าแผนกขนส่งของ และเขายังทำงานจิปาถะให้กับโรงเรียน เช่นซ่อมโต๊ะและเก้าอี้  โดยพื้นฐานสำหรับผู้มีวิจารณญาณแล้วก็คงบอกได้ว่าโอกาสที่ซุนม่อจะเป็นครูได้นั้นไม่ค่อยสดใสนัก

    “ฮึ่ม..อยู่กับข้า ลืมเรื่องเป็นมหาคุรุไปได้เลย  เขาไม่มีทางแม้แต่จะเป็นครูได้ในชีวิตนี้   ถ้าอารมณ์ดี ข้ายังจะสอนงานไม้ให้เขาได้บ้าง  อย่างน้อยที่สุดก็เพื่อให้จบได้”

   หลี่กงจิบชาด้วยท่าทางพอใจ สำหรับเขามีโอกาสไม่มากนักที่จะซ่อมครูฝึกหัด

   เฉินมู่เผยอปาก แต่เขากลืนคำพูดที่กำลังจะพูดกลับคืนมา ลืมไปว่าเขาไม่อยากยุ่ง ปัจจุบันนี้มีเรื่องให้น่ากังวลมากมายที่ส่งผลกระทบต่อโรงเรียน ทำให้เกิดปัญหามากมาย จะเป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะปกป้องตัวเองและอยู่เฉยๆในขณะที่รับเงินเดือน!

   ขณะยืนอยู่บนทางเดิน ซุนม่อมีสีหน้าเขียวคล้ำ เขาไม่ใช่คนประเภทหันแก้มอีกข้างให้หลังจากโดนตบ  ถ้าไม่ใช่ว่าเขายังไม่คุ้นเคยกับร่างนี้และยังไม่เข้าใจแนวคิดของพลังปราณจิต เขาคงจะปล่อยหมัดสั่งสอนเจ้าง่อยหลี่กงไปแล้ว ให้มันรู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงเป็นสีแดง

  “หลี่กงเหรอ? ตอนนี้ปล่อยให้เจ้าย่ามใจไปก่อนเถอะ”

ซุนม่อจดบันทึกเจ้าง่อยหลี่กงไว้ในสมุดบันทึกเล่มเล็ก  “และคู่หมั้นคนนั้น ดูเหมือนนางจะรักซุนม่อมากหรือเปล่า?”

 เมื่อสามปีที่แล้วครูใหญ่คนก่อนของสถาบันจงโจวล้มเหลวในการเป็นเซียน  แม้ว่าเขาจะยังไม่ตาย แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ

  ลูกชายอกตัญญูหลบลี้หนีความรับผิดชอบในหน้าที่ ดังนั้นอันซินฮุ่ยหลานสาวของเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากรับตำแหน่งครูใหญ่เป็นการชั่วคราว

   อันซินฮุ่ยมีรูปลักษณ์ไม่มีใครเทียบ มีจิตใจบริสุทธิ์งดงาม นางสำเร็จการศึกษาจากสถาบันหวินโจวเทียนจี ต่างจากสถาบันจงโจวซึ่งตกต่ำลงมาจนถึงสถาบันชั้นสี่มาช้านาน แต่ก็เป็นหนึ่งในเก้าสถาบันที่มีชื่อเสียงในปัจจุบัน

    แม้แต่ยามอยู่ในสถาบันหวินโจวเทียนจี อันซินฮุ่ยก็ได้รับความสนใจและเป็นดาวเด่นหญิงงามที่ได้รับการจัดอันดับ

    อย่างไรก็ตามการเป็นครูใหญ่และเป็นนักเรียนสองสถานะนี้ต่างกัน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาอันซินฮุ่ยพยายามอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่สามารถป้องกันความเสื่อมถอยของสถาบันจงโจวได้

  หลังจากที่ซุนม่อมาถึงโรงเรียน เขาได้แต่มองอันซินฮุ่ยจากระยะไกลในระหว่างประชุม อันที่จริงพวกเขาไม่มีแม้แต่การสื่อสารพูดคุยเป็นส่วนตัว

   ในอดีตตัวตนร่างนี้ของเขานี้มาที่โรงเรียนจงโจวหลังจากสำเร็จการศึกษา เพราะเขาต้องการช่วยคู่หมั้นซึ่งเป็นคู่รักในวัยเยาว์ของเขา เป้าหมายของเขาคือทำให้สถาบันจงโจวกลับคืนสู่ความรุ่งเรืองยุคเก้าสถาบันใหญ่ของโลก   อย่างไรก็ตามจู่ๆ ผู้คนก็เรียกเขาว่าไอ้หนุ่มข้าวนุ่มเกาะอยู่หลังสตรี และจับเขาโยกย้ายไปที่แผนกรับส่งของ ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งที่ดี แม้แต่ครูผู้ช่วยสอนก็ยังทำไม่ได้

  “ในฐานะเป็นไอ้หนุ่มนุ่มนิ่ม  ข้าไม่ได้สูญเสียอะไรไปมากใช่ไหม?”

ซุนม่อพูดไม่ออก

“ติง, ภารกิจใหม่พร้อมแล้ว จงเป็นครูผู้ช่วยสอนภายในหนึ่งเดือน  รางวัลตอบแทน : หีบเงิน 1 กล่อง!”

*** ไอ้หนุ่มข้าวนุ่ม = ผู้ชายที่อาศัยความช่วยเหลือจากผู้หญิง