ตอนที่ 7 เยี่ยมเยียนขอคำแนะนำ
อาคารสำนักงาน ที่ทำการครูใหญ่
หญิงงามในชุดคลุมสีขาวนวลกำลังง่วนทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของตนเอง ผมยาวสลวยสีดำขลับของนางถูกมัดรวบไว้ที่ด้านหลัง แม้ว่านางไม่ได้ประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางใดๆ ทว่านางก็ยังสง่าและงดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้
ภายในห้องมีเสียงหายใจแผ่วเบา ลมฤดูร้อนพัดโชยผ่าน มีเสียงกระดาษพลิกไปมาทั่วทั้งห้อง นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมจางอบอวลอยู่ในบรรยากาศและกลิ่นอายความรู้แทรกซึมในอากาศอย่างเงียบงัน
โจวหลินผลักเปิดบานประตูสาวเท้าเข้ามาอย่างแผ่วเบา
“คนเฝ้าประตูของตระกูลเฉียนบอกว่าผู้อาวุโสเฉียนออกไปเยี่ยมมิตรสหายก็เลยไม่ได้รับจดหมายเชิญของท่าน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการพบกับท่านหญิงใหญ่”
โจวหลินกัดริมฝีปาก น้ำเสียงของนางไม่พอใจ นางเป็นผู้ช่วยของอันซินฮุ่ย รับหน้าที่ในการจัดการงานธุรการและงานเบ็ดเตล็ดในแต่ละวัน
“อย่ากล่าวไร้สาระ บางทีผู้อาวุโสเฉียนอาจไม่อยู่บ้านจริงๆ”
น้ำเสียงของอันซินฮุ่ยสงบราบเรียบ ไม่มีความหวั่นไหวในน้ำเสียงแม้แต่น้อย
“ข้าคิดว่าโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่ต้องการมาพบปะกับนักเรียน”
โจวหลินพูดอย่างเย็นชา “ข้าได้ยินมาว่าเขาได้ตอบรับคำเชื้อเชิญของอาจารย์ใหญ่ของสถาบันว่านเต้าและเตรียมตัวเป็นมหาคุรุภายใต้สังกัดพวกเขา”
มีสถาบันการศึกษามากกว่าสิบแห่งในเมืองจินหลิง สถาบันที่มีชื่อเสียงที่สุดย่อมเป็นสถาบันจงโจวอย่างมิต้องสงสัย แต่เนื่องจากความเสื่อยถอยไม่หยุดยั้ง ตอนนี้จึงถูกสถาบันว่านเต้าแซงหน้าไปแล้ว
อันซินฮุ่ยเงียบ นางรู้ว่าพลังการแข่งขันของสถาบันจงโจวตกต่ำจนแทบถึงจุดเยือกแข็ง นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพลิกฟื้นสถานการณ์ แต่ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
“ท่านหญิงใหญ่! เราต้องคิดหาทางแก้ไขโดยเร็ว มหาคุรุในสังกัดของเราเจ็ดคนถูกคู่แข่งชิงตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย”
โจวหลินรู้สึกกังวลใจ รากฐานของสถาบันที่มีชื่อเสียงอยู่ที่จำนวนมหาคุรุ ถ้าไม่มีมหาคุรุแม้แต่คนเดียว พวกเขามีคุณสมบัติใดที่จะได้ชื่อว่าเป็นสถาบันที่มีชื่อเสียง?
อืมมม
อันซินฮุ่ยเลิกความคิดจะถอนหายใจต่อหน้าคนนอก นางไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอและความหดหู่ของนาง “จริงสิ, เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“วิเศษมาก!”
โจวหลินรู้ว่าครูใหญ่อันกำลังพูดถึงคู่หมั้นของนาง ทันทีที่มีการพูดถึงหนุ่มคนนี้โจวหลินจะรู้สึกหงุดหงิด อันซินฮุ่ยจบจากสถาบันเทียนจี เป็นหญิงงามอันดับ 7 ในการจัดอันดับหญิงงาม นางมีใบหน้าที่งามพร้อมมีสติปัญญาสูงส่ง ดังนั้นซุนม่อมีคุณสมบัติใดที่จะมาแต่งงานกับนาง
“เขาจะโทษว่าข้าหรือไม่?”
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้ว
“เขากล้าหรือ?”
น้ำเสียงของโจวหลินสูงปรี๊ดขึ้นอีกสิบองศา “ตั้งแต่ท่านเข้ามาสะสางงานที่ยุ่งเหยิงนี้ ท่านก็มีแต่เรื่องยุ่งจนไม่มีเวลาจัดการกับเรื่องอื่น ยิ่งไปกว่านั้นท่านไม่สามารถตัดสินใจเรื่องสถาบันแต่เพียงลำพังตนเองได้”
“แต่ข้าควรจะยืนกรานในตอนนั้น ซุนม่อถูกจับยัดเข้าแผนกขนส่งพัสดุไม่อาจเป็นครูผู้ช่วยได้ สำหรับผู้จบในสาขางานสอน ผลกระทบครั้งนี้มันหนักหนาเกินไป”
อันซินฮุ่ยรู้สึกเสียใจ ย้อนกลับไปในตอนนั้น นางควรจะอดทนต่อแรงกดดันที่สหายมีต่อนาง นางเข้าใจดีว่าคนเหล่านั้นกดขี่ซุนม่อ เพราะพวกเขาต้องการแสดงความเข้มแข็งต่อนาง
“ถ้าเขาจัดการกับปัญหาเช่นนี้ไม่ได้ ก็ควรไปฆ่าตัวตายโดยเร็วที่สุด”
โจวหลินเย้ยหยัน “อย่าหวังว่าเขาจะช่วยท่านได้ทั้งหมด ซุนม่อคนนั้นน่ะเหรอ? เป็นไปไม่ได้สำหรับเขา”
....
ในช่วงบ่าย ชีเซิ่งเจี่ยก็สามารถขยับเคลื่อนไหวได้ อย่างไรก็ตามแขนขวาและขาซ้ายของเขายังคงชาและแข็งทื่อ เขาสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อแข็งๆ ขณะที่เขาสัมผัสดู มันให้ความรู้สึกเหมือนก้อนหิน
“เจ้าควรไปหาหมอ” หวังฮ่าวกล่าว
เขาซื้ออาหารกลางวันกลับมาแล้ววางลงบนโต๊ะ “กินน้อยไปหน่อยนะ”
“เจ้าคงเข้าในโถงประลองไม่ได้แล้ว สิ่งที่เจ้าจำเป็นต้องทำตอนนี้ก็คือพยายามให้ดีที่สุดไม่ให้ร่างกายพิการ” เหยียนลี่ที่กำลังกินข้าวต้มพูดแทรกขึ้น
ปกติเขาจะไม่อยู่หอพักในเวลานี้ อย่างไรก็ตาม วันนี้แตกต่างออกไป เมื่อเขาเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของชีเซิ่งเจี่ยที่น่าชัง เขามีความสุขมากจนอยากฮัมเพลงเบาๆ
“ถ้าเจ้าพูดให้น้อยลง จะไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ” โจวชี่กล่าว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ข้าไม่ห่วงชีเซิ่งเจี่ยอย่างนั้นเหรอ?” เหยียนลี่เถียงกลับด้วยความไม่พอใจ
ชีเซิ่งเจี่ยนั่งบนเตียงจ้องมองพื้นด้วยความงุนงง เขาไม่พูดอยู่ครึ่งค่อนวัน ถ้าเขาพิการจริงๆ เขาอาจฆ่าตัวตายเพื่อช่วยครอบครัวของเขาก็ได้
“เจ้าทำร่างกายเสียหายเพราะฝึกฝนหนักมากเกินไป เจ้าจะไม่มองหามหาคุรุสักคนแล้วขอคำแนะนำบ้างเหรอ?” โจวชี่ถาม โดยไม่ใส่ใจโต้เถียงกับเหยียนลี่
“เจ้านึกหรือว่ามหาคุรุเป็นเหมือนหินข้างทางที่ถามหาได้ทุกเมื่อ?”
เหยียนลี่เหลือกตา โจวชี่ดื่มด่ำเพ้อฝันกับจินตนาการอย่างแท้จริง
ชีเซิ่งเจี่ยที่กำลังอยู่ในอาการงุนงงจู่ๆ ก็ตื่นขึ้น เมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาของเขาเป็นประกายราวกับว่าเขาสามารถคว้าความหวังสุดท้ายของเขาเอาไว้ได้ เขาพยายามดิ้นรนและลุกจากเตียง, ทันใดนั้นเขานึกถึงซุนม่อที่เพิ่งพบเจอมาเมื่อคืนนี้ ซุนม่อบอกเขาว่าวิธีการฝึกของเขานั้นไม่ถูกต้องและได้เตือนเขาเป็นพิเศษให้ใส่ใจที่แขนขวาและขาซ้ายของเขา
“หรือว่าเขาเห็นปัญหาในร่างกายของข้า?”
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกสำนึกเสียใจเล็กน้อย ที่เมื่อวานนี้เขาเมินเฉยอีกฝ่าย
“เจ้าจะทำอะไร?”
หวังฮ่าวช่วยพยุงชีเซิ่งเจี่ยเมื่อเห็นว่าเขาต้องการเคลื่อนไหว
“ข้าอยากไป...ผ่อนคลายสักเล็กน้อย”
ชีเซิ่งเจี่ยอยากจะอธิบาย, แต่เมื่อเห็นว่าเหยียนลี่ยังอยู่ตรงนั้น เขากล้ำกลืนคำพูดไว้ในปาก
.....
เป็นเรื่องง่ายมากที่จะหาที่พักครูฝึกสอน ชีเซิ่งเจี่ยสอบถามที่อยู่ซุนม่อได้ในไม่ช้า เมื่อเขาเดินไปที่ประตูทางเข้า เขาก็ลังเลอีกครั้ง
“เมื่อวานนี้ ข้าแสดงทัศนคติไว้ไม่ดี จะเป็นยังไง ถ้าเขาไม่อยากจะแนะนำข้า?”
นอกจากเรื่องนี้แล้วชีเซิ่งเจี่ยยังรู้สึกว่าเขาไม่สบายเล็กน้อยควรไปพบหมอ ผู้สำเร็จการศึกษาที่ไม่สามารถเป็นครูผู้ช่วยจะให้คำแนะนำกับเขาได้หรือ?
หลู่ตี๋กลับมาพร้อมกับถือหม้อดินเผามาด้วย เมื่อเขาเห็นชีเซิ่งเจี่ยกำลังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า เขาลดเสียงถามเบาๆ “เจ้ามองหาใครเหรอ?”
หลังจากซักถามแล้วหลู่ตี๋รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เสียงของเขาดังเกินไป แสดงออกถึงบารมีครู แต่เขากลับละเลยความอบอุ่นเป็นกันเองส่วนบุคคลและมิตรภาพ เขายังคงรักษาคุณภาพเสียงต่อไป
ชีเซิ่งเจี่ยทำคอย่น เขาหลบสายตาหลู่ตี๋ก้าวถอยออกจากประตูสองสามก้าว
หลู่ตี๋ยักไหล่ เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นและกลับเข้าไปในประตู
ในตอนพลบค่ำดวงอาทิตย์อัสดงค์ นกกาเหนื่อยล้ากลับรังนอน
หยวนฟงกลับมาพร้อมกับหอบหนังสือมาด้วย และเมื่อเขาเข้าไปในประตู เขาถาม “เกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนคนนั้น?”
“ไม่รู้เหมือนกัน บ่ายนี้เขามาสองสามครั้งแล้ว”
มีจานขาหมูวางอยู่ข้างหน้าหลู่ตี๋ เขาถอนขนอย่างระมัดระวัง นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมอบให้ครูอาวุโส ดังนั้นเป็นธรรมดาอยู่นั่นเองที่เขาจำเป็นต้องทำให้สมบูรณ์แบบ
“นักเรียนมาเพราะเขาต้องการคำแนะนำใช่ไหม?”
หยวนฟงสงสัย ขณะที่เขาพูด จางเซิงก็กลับมาเช่นกัน
แม้ค่ำแล้วชีเซิ่งเจี่ยก็ยังไม่มีความตั้งใจจะจากไป
“พวกเจ้าคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อขอคำแนะนำ แต่ไม่กล้าถามใช่ไหม?
หลู่ตี๋จัดเสื้อผ้าโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าเขาต้องการหาใครสักคน ก็ควรจะเป็นจางเซิงมากที่สุด ข้าว่านะ!”
หยวนฟงประจบ จากมุมมองของเขา มีโอกาส 80-90% ที่จางเซิงจะได้อยู่โรงเรียนต่อไปหลังจากฝึกสอน เขาไม่พลาดที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาในตอนนี้
จางเซิงไม่พูดอะไร แต่สีหน้าที่หยิ่งยโสของเขากล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาให้ความสนใจเด็กนักเรียนคนนั้นด้วย
“เราควรไปถามเขาดีไหม?”
หลู่ตี๋แนะนำ เขามีความหวังว่าบางทีนักเรียนกำลังมองหาเขา?
“ถ้าเราต้องการถาม จางเซิงควรเป็นคนไป
หยวนฟงกระตุ้น “นักเรียนคนหนึ่งอยู่ที่นี่จนถึงกลางคืนเพื่อขอคำแนะนำ หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป คงจะดีต่อชื่อเสียงของเรา!”
จางเซิงตัดสินใจนานแล้ว เนื่องจากนักเรียนคนนั้นไม่ต้องการเคาะประตู เขาจึงไม่เป็นฝ่ายเริ่มถาม ท้ายที่สุดแม้จะเป็นครูฝึกสอนก็ต้องมีศักดิ์ศรี เขาต้องไม่ลดตัวลง แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลู่ตี๋เขาก็พบว่ามันสมเหตุสมผล
“รีบไปดูกันว่าเด็กคนนั้นต้องการคำแนะนำอย่างไร?”
หลู่ตี๋กระตุ้น
หืมม
จางเซิงยืนขึ้น เขาจัดรอยยับบนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป
“เจ้ายืนอยู่นอกประตูมานานมากแล้ว เจ้าต้องการอะไรหรือเปล่า?”
จางเซิงถาม
“ข้า...”
ชีเซิ่งเจี่ยกลืนน้ำลายเอื๊อก “ข้ากำลังตามหาซุนม่อ.... อาจารย์ซุน”
เมื่อเขาได้ยินคำว่าซุนม่อ ใบหน้าจางเซิงเขียวคล้ำทันที เขาแทบจะหันหลังกลับ อย่างไรก็ตามเขามีแรงกระตุ้น นักเรียนมาขอคำแนะนำจากซุนม่อ ทำไมเขาถึงต้องมา? หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาคงเสียหน้าจริงๆ ดังนั้นเขาต้องถามให้ชัดเจน
“ทำไมเจ้าต้องตามหาเขา?”
จางเซิงถาม รอยยิ้มเยาะตัวเองปรากฏบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกว่าเขาคิดมากเกินไป สำหรับสวะอย่างซุนม่อ ต่อให้นักเรียนปัญญาอ่อน เขาก็จะไม่มีวันตามหาซุนม่อเพื่อขอคำแนะนำ!
“เพื่อขอคำแนะนำ”
เสียงของชีเซิ่งเจี่ยเบาลง
“ว่าไงนะ?”
จางเซิงเสียงแหบพร่า แม้แต่หลู่ตี๋และหยวนฟงที่กำลังแอบฟังจากบ้านก็ยังมีสีหน้าสับสน
ชีเซิ่งเจี่ยก้มหน้า เท้าของเขาขยับต้องการจะจากไป
“หยุดอยู่ตรงนั้น!”
เสียงของจางเซิงเต็มไปด้วยความโกรธ “ซุนม่อไม่อยู่ เจ้าต้องการคำแนะนำเรื่องอะไร? ข้าตอบแทนเขาได้!”
จางเซิงไม่อยากรบกวนนักเรียนที่โง่เขลาคนนี้จริงๆ แต่ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้นักเรียนคนนี้เดินจากไปแบบนั้นได้ ถ้าไม่อย่างนั้น แสดงว่าเขาด้อยกว่าซุนม่อไม่ใช่หรือ? ดังนั้นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำตอนนี้ก็คือจัดการปัญหาของนักเรียนคนนี้และพิสูจน์ว่าความสามารถในการสอนของเขานั้นยอดเยี่ยม
“มะ มือกับขาของข้าใช้การไม่ได้ ข้าอยากถามว่าเป็นเพราะเหตุใด?”
ชีเซิ่งเจี่ยรวบรวมความกล้าและถาม
จางเซิงรู้สึกประหลาดใจ หลังจากนั้นใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาตะโกนลั่น “บัดซบ! เจ้าพิการมือกับขายังไม่พอ นี่ยังสมองพิการอีกด้วย เจ้าบ้าหรือเปล่า? ถ้าเจ้าได้รับบาดเจ็บทำไมไม่ไปหาหมอ?”
หลังจากดุด่าแล้วจางเซิงก็หันหลังกลับและจากมา จากมุมมองของเขา นี่คงเป็นแผนร้ายระหว่างคู่แข่ง พวกเขาต้องการทำลายชื่อเสียงของเขาและลดโอกาสบรรจุงานในโรงเรียนของเขา
“ซุนม่อต้องเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่!”
หยวนฟงกล่าวหาซุนม่อ “มันอิจฉาพรสวรรค์ของเจ้า และต้องการลากเจ้าลงน้ำไปด้วย”
หลู่ตี๋แสร้งทำตัวเป็นเต่าขลาดเขลานั่งถอนขนที่ขาหมูเงียบๆ ต่อไป
ปัง!
จางเซิงปาถ้วยน้ำชาลงพื้นด้วยความโกรธ คิดในใจว่าทำไมข้าถึงนึกแผนการนี้ไม่ออก ไม่ พรุ่งนี้ข้าจะต้องหานักเรียนสองสามคนและบอกให้พวกเขามาหาข้าเป็นกลุ่มๆ บ้าง
ก็แค่อยากได้ชื่อเสียงไม่ใช่หรือ? ใครบ้างไม่รู้จักวิธีการนี้บ้างเล่า?
“เจ้าซุนม่อนั่นไม่มีความสามารถใด แต่มีความคิดที่ค่อนข้างเจ้าเล่ห์”
หยวนฟงตบกระเป๋าของเขาและคำนวณว่าเขามีเงินเท่าไหร่ เขาสามารถจ้างนักเรียนสองสามคนเพื่อจุดประสงค์นี้เช่นกัน แต่เขาก็กังวลว่าทางโรงเรียนอาจตรวจพบและไล่เขาออกโดยตรงได้!
เมื่อทั้งสามคนลุกขึ้นในตอนเช้าและออกไป พวกเขายังเห็นชีเซิ่งเจี่ยรออยู่ในจุดที่ไม่ไกลจากประตู
“ครั้งนี้ซุนม่อคงจะจ่ายไปมาก สงสัยว่าเขาใช้เงินไปเท่าไหร่กันแน่!”
หยวนฟงเย้ยหยัน
“ฮึ่ม!”
จางเซิงไม่มองชีเซิ่งเจี่ย นักเรียนยากไร้แบบนี้จะไม่มีโอกาสโดดเด่นได้ตลอดชีวิตของเขา เขารู้สึกรังเกียจหากจะพูดกับนักเรียนคนนี้มากกว่าครึ่งคำ
......
ในโรงอาหารขณะที่ซุนม่อกินซาลาเปาเจ เขามองดูคัมภีร์สีทองที่ลอยคว้างอยู่ข้างหน้าด้วยความงุนงง
เมื่อวานนี้ หีบสมบัตินำโชคใช้งานได้อีกครั้ง ซุนม่อคิดว่าเขาจะได้ดินอีกก้อนหนึ่ง แต่แล้วกลับเป็นคัมภีร์เล่มนี้ปรากฏขึ้น
ตามตรรกะเขาควรจะรู้สึกมีความสุขหลังจากได้รับรางวัล แต่เมื่อเขาเห็นชื่อคัมภีร์นี้ ซุนม่อรู้สึกงุนงงและขัดใจเล็กน้อย
2 ความคิดเห็น:
ขอบคุณครับ
เริ่มมาแล้ว
แสดงความคิดเห็น