บทที่ 33 ชุดขาวหอกเงินซวนหยวนพ่อ

บทที่ 33 ชุดขาวหอกเงินซวนหยวนพ่อ

มันเป็นเรื่องที่จริงจัง ครูยื่นใบลาออกโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นโจวหลินจึงไม่กล้าเลื่อนเรื่องนี้ออกไป และส่งจดหมายลาออกไปให้อันซินฮุ่ยทันที

 

“เขาพูดอะไรอีก”

อันซินฮุ่ยวางพู่กันลงและเปิดจดหมาย

เนื้อหาในจดหมายไม่นานนัก ประการแรก เขาบอกว่าเขามีชีวิตที่ดีในโรงเรียนมากว่าสิบปีแล้ว และรักโรงเรียนอย่างสุดซึ้ง แล้วหัวข้อก็เปลี่ยนไป บอกว่าเขาละอายใจกับความรักที่เขามีให้อาจารย์ใหญ่คนเก่าและเขาไม่เคยได้เลื่อนสถานะเป็นมหาคุรุ ตอนนี้ไม่มีหน้าอยู่ต่ออีกแล้ว

“ไม่ แต่ดูจากลักษณะแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะถูกทำร้าย”

โจวหลินรู้สึกว่าเป็นการดีที่หลิ่วเหวินเยี่ยนจะลาออกเช่นกัน มันช่วยประหยัดเงินให้สถาบัน

“ไปเตรียมเงิน 1,000 ตำลึง”

อันซินฮุ่ยสั่ง

“อาจารย์ใหญ่!”

โจวหลินไม่พอใจ นางตั้งใจจะมอบเงินนี้ให้กับหลิ่วเหวินเยี่ยน มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้นหรือไม่?

“ไปจัดการเสียเถอะ”

อันซินฮุ่ยวางเอกสาร ขณะที่นางกำลังจะเดินและออกไป

“อาจารย์ใหญ่ หลิ่วเหวินเยี่ยนนั้นธรรมดาเกินไป เขาไม่คู่ควรกับการแสดงความเมตตาของท่าน”

โจวหลินไม่ต้องการทำอะไร สถานการณ์ทางการเงินของโรงเรียนย่ำแย่ ถ้าพวกเขาจะแจกเงิน 1,000 ตำลึงนี้ อันซินฮุ่ยจะต้องดิ้นรนและเก็บเงินไว้เป็นเวลานาน

“แม้ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาและไม่ได้มีผลงานใดๆ แต่เขาทำงานให้กับสถาบันมากว่าสิบปี นอกจากนี้เขามีครอบครัวที่ต้องดูแล ข้าแค่หวังว่าเขาจะไม่มีปัญหาเรื่องการเงินมากนักก่อนที่เขาจะหางานใหม่ได้”

อันซินฮุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบราบเรียบ

“แต่มันไม่มากเกินไปเหรอ?”

โจวหลินขมวดคิ้ว อันซินฮุ่ยใจดีจริงๆ แต่นางรู้ดีว่าบุคลิกของรุ่นพี่เป็นอย่างไร เมื่อนางตัดสินใจแล้ว ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมนางให้เป็นอย่างอื่น ดังนั้นโจวหลินจึงไปเตรียมเงิน

หลิ่วเหวินเยี่ยนยืนอยู่ข้างถนนไม่ไกลจากทางเข้าโรงเรียน เขาพร้อมกระเป๋าเดินทางกำลังรอรถม้า

“อาจารย์หลิ่ว!”

เมื่อได้ยินเสียงที่ไพเราะ หลิ่วเหวินเยี่ยนซึ่งกำลังจมอยู่ในภวังค์ความคิดก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอันซินฮุ่ยยืนอยู่ข้างเขา เขารีบทักทายนาง

“อาจารย์ใหญ่อัน”

“ทำไมอาจารย์หลิ่วถึงต้องการลาออก? เป็นเพราะข้ายังทำงานได้ไม่ดี? ข้าทำให้ท่านผิดหวังหรือเปล่า?”

อันซินฮุ่ยถาม

"ไม่ไม่ แค่คิดว่าข้าไร้ประโยชน์เกินไป”

หลิ่วเหวินเยี่ยนก้มหน้าลงดูละอายใจ

“เมื่อเป็นแบบนี้ ข้าขออวยพรให้อาจารย์หลิ่วเดินทางโดยสวัสดิภาพ” อันซินฮุ่ยหยิบหีบไม้จากโจวหลินแล้วมอบให้หลิ่วเหวินเยี่ยน “นี่คือการแสดงความขอบคุณของเรา โปรดรับไว้”

“ไม่ ไม่ ข้ารับไว้ไม่ได้”

หลิ่วเหวินเยี่ยนปฏิเสธที่จะรับ เขารู้สึกทั้งประทับใจและละอายใจ เขาเป็นใครที่อาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ยต้องมาตามส่งด้วยเอง?

"รับเถอะ แล้วฝากทักทายท่านป้าแทนข้าด้วย”

หลังจากพูดอย่างนั้น อันซินฮุ่ยก็หันหลังเดินจากไป นางมีความสง่างามและมากมารยาทในระหว่างกระบวนการทั้งหมด สร้างความประทับใจอย่างมาก

หลิ่วเหวินเยี่ยนถือกล่องไว้ขณะที่เขามองตามหลังอันซินฮุ่ย เขาอดส่ายหน้าไม่ได้ นางเป็นสตรีที่มีความสามารถและจิตใจดีงาม แต่มันเป็นงานที่ยากมากจริงๆ ในการนำ สถาบันจงโจวกลับมา

ตอนนี้สถาบันฯ มีข้อผิดพลาดมากเกินไป และสะสมจนไม่สามารถพลิกฟื้นกลับคืนมาได้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิ่วเหวินเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะร้องเรียก

“อาจารย์ใหญ่อัน! โปรดระวัง จางฮั่นฟูไว้ด้วย”

อันซินฮุ่ยไม่หันหลังกลับ

“หลังจากที่เขาลาออกและรับเงิน 1,000 ตำลึงเท่านั้น เขากล้าพูดว่า 'ระวังจางฮั่นฟู' ช่างขี้ขลาดเสียนี่กระไร”

โจวหลินยังคงรู้สึกอารมณ์เสีย

เมื่อนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ที่ซุนม่อได้แนะนำฉู่เจี้ยน เขาก็ร้องออกมาอีกครั้ง

“และซุนม่อนั้น เขามีความสามารถบางอย่าง!”

(ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่ใช่แค่คนที่เอาอกเอาใจผู้หญิงคนเดียว และเจ้าจะสามารถช่วยอาจารย์ใหญ่อันได้)

เมื่อได้ยินชื่อของซุนม่อ สีหน้าของโจวหลินเขียวคล้ำลงทันที  นางก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คนอย่างหลิ่วเหวินเยี่ยนน่าจะลาออกนานแล้ว ซุนม่อมีความสามารถอะไรเมื่อเขาไม่สามารถทำงานเป็นพนักงานขนส่งได้? เขาคงจะตาบอดจริงๆ!”

อันซินฮุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่าซุนม่อเกี่ยวข้องกับการลาออกของหลิ่วเหวินเยี่ยน แต่นางส่ายหัวทันที นางคงคิดมากไปเอง แต่นางควรไปพบเขาหลังจากการประชุมคัดเลือกนักศึกษาสิ้นสุดลง

…

การมาถึงของหลิ่วมู่ไป๋ ทำให้บรรยากาศรอบๆ เวทีต่อสู้มีชีวิตชีวาขึ้น

“อยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับดาวรุ่งรุ่นใหม่ที่แน่วแน่ในการเป็นมหาคุรุ เขามาจากสถาบันเฮยไป๋ ซึ่งเป็นหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ เขาจบการศึกษาด้วยผลงานที่โดดเด่น เป็นที่สามในกลุ่มและมีความเชี่ยวชาญด้านวิชาดาบในระดับสูง เขาเป็นครูคนใหม่ที่ อันซินฮุ่ยตั้งความหวังไว้มาก…”

เยี่ยหลงป๋อพูดชื่นชมเน้นทีละคำ ซึ่งทั้งหมดเป็นของหลิ่วมู่ไป๋

การจัดอันดับดาวรุ่งคนรุ่นใหม่ที่น่าจับตา เป็นการจัดอันดับที่หน่วยประตูเซียนได้ให้กำเนิดขึ้น หนุ่มสาวและนักเรียนที่อายุต่ำกว่า 25 ปีที่มีความโดดเด่นเพียงพอจะสามารถได้รับรายชื่อในการจัดอันดับนี้

ตามรายชื่อที่แนะนำ การจัดอันดับ ได้รับการจัดขึ้นด้วยความหวังว่าหนุ่มสาวที่ได้จัดอันดับจะมีความก้าวหน้าราวกับเมฆบนท้องฟ้า

การจัดอันดับนี้ครอบคลุมผู้เยาว์ทุกคนในเก้าแว่นแคว้นของแผ่นดินใหญ่ที่อายุไม่เกิน 25 ปี ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่ามันคือตัวแทนของหลักประกันที่ยอดเยี่ยม

ลำดับที่ 18 ที่หลิ่วมู่ไป๋ได้รับการจัดนั้นเป็นตัวตนที่คนอื่นชื่นชมอยู่แล้ว

“หลิ่วมู่ไป๋อายุ 24 ปีในปีนี้ ว่ากันว่าเขาได้บรรลุมาตรฐานของมหาคุรุระดับ 1 ดาวมานานแล้ว และถ้าเขาเข้าร่วมประเมินระดับอาชีพ เขามีโอกาสสูงที่จะผ่านได้ เหตุผลที่เขาไม่ไปเพราะว่าเขาวางแผนที่จะสร้างประวัติศาสตร์โดยมุ่งหวังที่จะเป็นครูผู้ยิ่งใหญ่ระดับ 3 ดาวโดยตรง”

เยี่ยหลงป๋อ แบ่งปันความลับเล็กๆ

“น่าทึ่งมาก!”

ลู่จื่อรั่ว อุทาน

ซุนม่อหน้าบึ้ง ถ้าหลิ่วมู่ไป๋มีระบบมหาคุรุอย่างแท้จริง จำนวนคะแนนความประทับใจที่เขาได้รับอาจจะมากกว่า 1,000 คะแนน

“ทำไมอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ถึงมาที่สถาบันจงโจว?”

เมื่อมีคนข้างๆ ได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาถามด้วยความรู้สึกงุนงง “จากผลงานของเขา หลิ่ว มู่ไป๋ไม่ควรมีปัญหาใดๆ ในการอยู่ในสถาบันเฮยไป๋ใช่ไหม”

“คนเก่งชอบความท้าทาย ถ้าหลิ่วมู่ไป๋อยู่ในสถาบันเฮยไป๋ ชีวิตของเขาก็คงจะดำเนินต่อไปอย่างที่เคยเป็นมา อย่างไรก็ตาม ถ้าเขามาที่สถาบันจงโจวเพื่อช่วยสถาบันที่มีชื่อเสียง มีภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมให้กลับขึ้นสู่อันดับเก้าอันดับแรก ชื่อของเขาจะกลายเป็นอนุสรณ์สำหรับสถาบันแห่งนี้ เขาจะได้รูปปั้นที่สร้างขึ้นให้เขา ชื่อของเขาถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะเลือกอะไร”

เยี่ยหลงป๋อเข้าใจความคิดของหลิ่วมู่ไป๋เป็นอย่างดี มหาคุรุคนใดไม่อยากให้ชื่อของพวกเขาถูกจารึกในประวัติศาสตร์

“เขามีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้!”

ลู่จื่อรั่วอุทาน

"แน่นอน นั่นอาจเป็นหนึ่งในเหตุผลที่อันซินฮุ่ยเก็บหลิ่วมู่ไป๋ไว้ที่นี่”

เยี่ยหลงป๋อจ้องมองหลิ่วมู่ไป๋ซึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนโดยไม่กระพริบตาเลย

ก่อนหน้านี้มีคนเพียงสามถึงสี่คนบนเวทีต่อสู้ แต่หลังจากการมาถึงของหลิ่วมู่ไป๋ นักเรียนมากกว่า 100 คนก็กระโดดขึ้นไปบนนั้น พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงวิทยายุทธ์ที่พวกเขาภาคภูมิใจ ต้องการอวดการเคลื่อนไหวและได้รับเลือกจากหลิ่วมู่ไป๋

ทันใดนั้น เวทีต่อสู้ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คน

ในเวลาเช่นนี้ การมอบหนทางให้ผู้อื่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนจะนึกถึง มักจะมีโอกาสน้อยเกินไปที่จะติดต่อกับหลิ่วมู่ไป๋ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้

ครูสองสามคนลุกขึ้นทันทีเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย แต่ก็สายเกินไป พอเสียงบึ้มดัง นักเรียนมากกว่าสิบคนส่งเสียงร้องเจ็บปวดขณะที่พวกเขากระเด็นลอยตกลงมาจากเวทีต่อสู้

ความโกลาหลหยุดลงทันที แม้แต่นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็ชะเง้อมอง

เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งสูงกว่า 1.8 เมตรยืนอยู่บนพื้นที่ว่างบนเวทีต่อสู้ ถือหอกสีเงินกวาดสายตาที่เย็นชามองผู้ชมดูจริงจัง

ลมฤดูร้อนพัดมา ทำให้เสื้อผ้าสีขาวของเขาพลิ้วไหว

“โอ้ ไม่เลว!”

เยี่ยหลงป๋อยกย่องขณะที่จ้องมองไปที่เสื้อผ้าสีขาวของเด็กหนุ่ม มีร่องรอยของสีแดงเข้มอยู่บ้าง จากประสบการณ์ของเขา สิ่งเหล่านี้น่าจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลังจากการซักล้างรอยเลือด

“ซวนหยวนพ่ออยู่ที่นี่เพื่อรับคำท้า!”

เด็กหนุ่มร้องเสียงดังอย่างภาคภูมิใจ

นักเรียนบนเวทีต่อสู้ตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาด้วยความโกรธ เด็กหนุ่มผู้นี้ถือหอกสีเงินเย่อหยิ่งเกินไปและสมควรที่จะถูกทุบตี

“ก็ได้!” เด็กหนุ่มกล้ามโตกระโจนออกมาทันที “คิดว่าจะใช้ข้าเป็นบันไดเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งพูดจบก็ถูกหอกของซวนหยวนพ่อแทงเข้าที่หน้าอก และเขาก็ล้มม้วนกลับหลังเหมือนกระสอบทรายที่แตก

ปัง

เด็กหนุ่มร่างกำยำล้มลงกับพื้น เขาเจ็บปวดมากจนขดตัวกลม

การโจมตีครั้งนี้ไม่ได้ทำให้คนอื่นๆ หวาดกลัว แต่กลับกระตุ้นความอยากแข่งขันของพวกเขาแทน ดังนั้นเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งจึงออกมา

ปัง

เด็กหนุ่มถูกหอกฟาดส่งผลให้กระเด็นไป

“ข้าจะไปเอง!”

เสียงร้องเบาๆ ดังขึ้นเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งพุ่งออกมา อย่างไรก็ตามใช้เวลาเพียงชั่วครู่ก่อนที่นางจะตกลงมาจากเวทีต่อสู้

ชีสสสส!

ทุกคนอดอ้าปากค้างอย่างหนาวเหน็บมิได้ ซวนหยวนพ่อ นี้เย่อหยิ่งและน่าทึ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ดุร้ายมากเช่นกัน เขาไม่ได้ยั้งมือกับสตรี

เด็กสาวร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ซวนหยวนพ่อไม่หวั่นไหว เขาเหวี่ยงหอกสีเงินไปรอบๆ “พวกเจ้าอ่อนแอเกินไป เข้ามาหาข้าพร้อมกันเถอะ!”

คำพูดที่หยิ่งผยองเช่นนี้ทำให้ฝูงชนโกรธเคือง

“มาร่วมมือโจมตีด้วยกันและฆ่าเขา!”

“เด็กหนุ่มคนนี้โหดร้ายจริงๆ เขาทุบตีผู้หญิงด้วย!”

“บดขยี้มันให้ได้”

เด็กหนุ่มทุกคนโกรธจัด แต่เมื่อพวกเขากำลังวางแผนที่จะร่วมกันโจมตีซวนหยวนพ่อ พวกเขาถูกครูที่กระโดดขึ้นไปบนเวทีต่อสู้หยุดยั้งไว้

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร? สถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับให้พวกเจ้าได้แสดงวิทยายุทธ์และซ้อมฝีมือของพวกเจ้า ไม่ใช่เพื่อวิวาทและการสร้างปัญหา ทุกคนออกไปเดี๋ยวนี้!”

เหลียนเจิ้งโกรธมาก เด็กๆ ไม่รู้ว่าจะอดกลั้นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาสักคนเกิดพิการไป?

พวกนักเรียนลังเลและไม่ยินยอมพร้อมใจ

"ลงไป!"

เหลียนเจิ้งตวาดและแสงสีทองสว่างขึ้นบนร่างกายของเขาขณะที่ 'คำแนะนำอันล้ำค่า' ถูกเปิดใช้งาน ด้วยอิทธิพลของรัศมีมหาคุรุ นักเรียนทุกคนจึงลงจากเวทีต่อสู้อย่างเชื่องช้า

ซวนหยวนพ่อกระตุกมุมปาก คอนไว้หอกบนไหล่ของเขาแล้วกระโดดลงจากเวทีต่อสู้

"เดี๋ยวก่อน!"

หลิ่วมู่ไป๋เอ่ยขึ้น

ว้าว!

เกิดความโกลาหลขึ้นและบางคนก็จ้องมองด้วยความอิจฉา เห็นได้ชัดว่าหลิ่วมู่ไป๋ ต้องการรับซวนหยวนพ่อ

"มีอะไร?"

ซวนหยวนพ่อหันหลังกลับและเชิดหน้า

หลายคนอยากจะทุบตีเขาหลังจากเห็นท่าทียโสของเขา (เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเคารพครูและให้เกียรติวิถีคำสอนของครูหมายความว่าอย่างไร คุยกับอาจารย์ที่แน่ใจว่าจะเป็นมหาคุรุเช่นนี้ได้ยังไง?)

บางคนต้องการให้ซวนหยวนพ่อล่วงเกินหลิ่วมู่ไป๋ทันทีและทำให้เขาเกลียดชัง

“ข้าชื่อหลิ่วมู่ไป๋ ข้าสนใจเจ้ามาก”

หลิ่วมู่ไป๋ยิ้มขณะที่เขาประเมินซวนหยวนพ่อ เขามองไปที่ร่างของซวนหยวนพ่อ และรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีศักยภาพสูง

“มีคนสนใจข้ามากมาย!”

ซวนหยวนพ่อ ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ครูหลายคนส่ายหัวเมื่อได้ยินคำตอบนี้ หัวของซวนหยวนพ่อคงไม่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้กระมัง? โดยปกติเมื่อครูพูดเช่นนี้ นักเรียนที่ฉลาดกว่าจะรู้ว่าครูต้องการรับพวกเขาเข้าเป็นศิษย์ หากนักเรียนสนใจ พวกเขาจะคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและกราบอาจารย์

“เอาล่ะข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าชื่อหลิ่วมู่ไป๋ อยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับครูดาวรุ่งรุ่นใหม่ ข้าเรียนจบจากสถาบันเฮยไป๋ และเป็นครูจากสถาบันจงโจว ข้าชื่นชมร่างกายและอุปนิสัยของเจ้า และตั้งใจจะรับเจ้าเป็นศิษย์ของข้า”

หลิวมู่ไป๋ยังภูมิใจในตัวเอง แต่ยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้คุณสมบัติที่แข็งแกร่งในการเป็นมหาคุรุ

อันที่จริง ความจริงที่ว่าเขาอยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับครูดาวรุ่งรุ่นใหม่ ก็เพียงพอที่จะอธิบายสิ่งต่างๆ มากมาย อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าซวนหยวนพ่อเป็นคนหัวร้อนและไม่มีความเคารพในน้ำเสียงของเขา

“ท่านเก่งวิชาหอกหรือไม่?”

คำถามที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ถือว่าค่อนข้างน่ารังเกียจ