บทที่ 147 สมบัติสุดยอด

บทที่ 147 สมบัติสุดยอด

มีชั้นไม้สำหรับวางของในห้องน้ำ นอกจากผ้าขนหนูผ้าฝ้ายแล้ว ยังมีกางเกงไหมขาสั้นบางตัวที่บางราวกับปีกของจั๊กจั่น

 

หลังจากล้างมือ ซุนม่อกำลังเช็ดมือด้วยผ้าขนหนูบนราวไม้ ในขณะนั้นเขาตะลึงเมื่อเห็นกางเกงขาสั้นคู่นี้ จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ นี่ไม่ใช่กางเกงในเหรอ?

นี่มันชุดชั้นใน แต่คนในเก้าแว่นแคว้นเรียกในชื่ออื่น

“แม้ว่าภาพลักษณ์ของจินมู่เจี๋ยจะมีความฉลาดและสง่างาม แต่จริงๆ แล้วนางเป็นคนที่มีความกระตือรือร้น”

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ

เขารู้สึกว่าถ้าจินมู่เจี๋ยสวมชุดชั้นในที่บางและโปร่งแสงบนสะโพกใหญ่ของนาง ดูเหมือนว่ามันจะปริแตกถ้านางขยับแรงขึ้นอีกนิด

อันที่จริงซุนม่อเข้าใจผิดเกี่ยวกับจินมู่เจี๋ย เมืองจินหลิงตั้งอยู่ทางใต้และอากาศร้อนมากในฤดูร้อน และเมื่อสตรีมีประจำเดือน พวกนางจะรู้สึกอึดอัดมากที่ตรงนั้น ดังนั้นพวกนางจะต้องสวมชุดชั้นในที่มีการระบายอากาศที่ดีขึ้น

แน่นอนว่ามันเป็นไปได้เพียงเพราะจินมู่เจี๋ยรวย สตรีจากครอบครัวธรรมดาทนไม่ได้ที่จะสวมชุดชั้นในแบบนี้ ท้ายที่สุดแล้วราคาของหนึ่งจะเทียบได้กับค่าครองชีพรายเดือนสำหรับครัวเรือนทั่วไป

“ยังไม่ได้ซัก!”

เมื่อมองดูคราบเหงื่อบนชุดชั้นใน ริมฝีปากของซุนม่อก็กระตุกและเขาออกจากห้องน้ำ จากนั้นเขาก็บอกลาจินมู่เจี๋ย

“อาจารย์จิน ข้ายังต้องเตรียมตัวสอน ขอลาไปก่อน”

"ลาก่อน!"

จินมู่เจี๋ยต้องการเลี้ยงอาหารซุนม่อ แต่ตอนนี้นางไม่มีอารมณ์ที่จะทำอย่างนั้นอีกต่อไป หลังจากที่ซุนม่อออกไป นางรีบล็อคประตูและรีบเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นนางก็คว้ากางเกงใน ขยำจนกลมแล้วยัดมันลงในกระเป๋าของนาง

“เขาต้องได้เห็นมัน เขาจะรู้สึกว่าข้าเป็นผู้หญิงปล่อยตัวที่ใส่ชุดชั้นในแบบนี้หรือไม่”

จินมู่เจี๋ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย

นางให้ความสำคัญกับคุณภาพชีวิตของนางเป็นอย่างมาก นางจึงเปลี่ยนชุดชั้นในบ่อยๆ สำหรับการซักผ้า? แน่นอนว่านางจะไม่ทำอย่างนั้น จะมีพนักงานหญิงคอยดูแล

จินมู่เจี๋ย มักจะไม่มีผู้ชายมาที่สำนักงานของนาง แม้ว่าครูหญิงจะมา แต่พวกเขาก็รู้สึกแย่กับการใช้ห้องน้ำของนาง ดังนั้นจินมู่เจี๋ยจึงไม่ใส่ใจว่านางทิ้งเสื้อผ้าส่วนตัวไว้ที่ไหน นางไม่คิดว่าซุนม่อจะเห็นมันในวันนี้

“เฮ้อ คราวหน้าคงต้องใส่ใจบ้างแล้ว”

จินมู่เจี๋ยถอนหายใจ หัตถ์เทวะของซุนม่อนั้นน่าทึ่งมาก หลังจากนวดแล้วรู้สึกสบายคอมาก ดังนั้น นางจึงอยากจะสัมผัสอีกสักสองสามครั้ง และนี่หมายความว่าซุนม่อจะต้องล้างมือที่นี่หลังจากการนวด

“อืม ข้าจะต้องทำความสะอาดห้องน้ำด้วย ไม่สิ จากนี้ไปห้องน้ำทั้งหมดจะต้องทำความสะอาดวันละสองครั้ง ต้องจุดกำยานเครื่องหอมด้วย!”

จินมู่เจี๋ย ตัดสินใจสั่งสอนสาวใช้ของนางหลังจากกลับมาวันนี้

หลังจากตรวจสอบไปหนึ่งรอบและมั่นใจว่านางไม่ได้พลาดอะไรอย่างอื่น จินมู่เจี๋ย ก็นั่งลงและอดนึกถึงความรู้สึกที่ดีจากการนวดครั้งก่อนไม่ได้

รู้สึกเหมือนวิญญาณล่องลอย

“จุ๊ๆ, อันซินฮุ่ยโชคดีมากแล้ว นางสามารถเพลิดเพลินกับการนวดของซุนม่อได้ทุกวันและทุกคืน!”

จินมู่เจี๋ยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ติง!

+20 คะแนนความประทับใจจากจินมู่เจี๋ย เป็นกลาง (51/100)

ซุนม่ออยู่ในทางเดินเมื่อเขาได้ยินการแจ้งเตือน เขายิ้มรู้สึกพอใจมาก เขาได้รับคะแนนความประทับใจ 50 คะแนนสำหรับการเดินทางครั้งนี้ และนี่แสดงให้เห็นว่าความประทับใจของจินมู่เจี๋ยที่มีต่อเขานั้นไม่เลว

“ทำงานให้หนักขึ้นและหาเพื่อนมากขึ้น!”

ซุนม่อตั้งเป้าหมายเล็กๆ

.....

ในสำนักงาน

เจียงหย่งเหนียนเป็นหัวโจกในการตั้งวงนินทา หลังจากทำงานไปพักหนึ่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า

"เฮ้ เจ้าคิดว่าอาจารย์จินกำลังทำอะไรกับซุนม่อ?"

“จำเป็นต้องถามด้วยเหรอ? ก็ต้องได้ลิ้มรสหัตถ์เทวะของเขาอย่างแน่นอน!”

ตู้เสี่ยวเปล่งเสียง 'จุ๊ จุ๊' นางก็อยากจะลองเหมือนกัน แต่สถานะของนางไม่สูง นางกังวลว่าถ้านางขอ นางอาจจะถูกปฏิเสธ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นิ้วของอี้เจียหมินก็ออกแรงและเขาเกือบจะหักพู่กันวิญญาณของเขา เมื่อคิดว่าซุนม่อสามารถสัมผัสหน้าอกอันใหญ่โตของจินมู่เจี๋ยได้อย่างสมเหตุสมผล เขาก็รู้สึกอิจฉา

“หัตถ์เทวะ? มันวิเศษมากไหม?”

เซียวหงขมวดคิ้ว

“ตั้งแต่เขาเริ่มบทเรียนการฝึกฝนยุทธเวชกรรม ก็จะมีนักเรียนอย่างน้อยหนึ่งคนที่ยกระดับขึ้นได้ทุกวัน!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเจียงหย่งเหนียนก็อดไม่ได้ที่จะเปิดเผยสีหน้าที่น่าอิจฉา ซุนม่อกำลังจะกลายเป็นที่นิยมอย่างมาก ตราบใดที่ไม่มีอะไรผิดพลาดสำหรับการทดสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวในปีหน้า เขาจะกลายเป็นหนึ่งในป้ายของสถาบันจงโจว ชื่อของเขาจะเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งเมือง

“พูดเกินจริงไปหรือเปล่า”

เซียวหงรู้สึกประหลาดใจ

"ก็พูดเกินไป!"

เซี่ยหยวนพูดรับประโยคนั้นแล้วขมวดคิ้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“พวกเจ้ารู้สึกไหม? พลังปราณในสำนักงานดูเหมือนจะหนาแน่นขึ้นมาก”

“ซุนม่อมีเพียงหัตถ์เทวะของเขาที่ต้องพึ่งพา ดูบทเรียนยันต์วิญญาณของเขา มันเป็นภาพที่น่ากลัว ข้าไม่เคยเห็นอาจารย์แบบเขาที่ยังคงสอนวิธีทำยันต์รวบรวมวิญญาณทุกวัน!”

อี้เจียหมินดูถูก

เจียงหย่งเหนียนเพ่งความสนใจของเขาและจากนั้นก็มีสีหน้าประหลาดใจ

"หืม? เจ้าพูดถูก พลังปราณวิญญาณเริ่มหนาแน่นขึ้น เกิดอะไรขึ้น?"

ขอบเขตการฝึกปรือของเซียวหงนั้นสูงสุดและนางก็แข็งแกร่งที่สุดเช่นกัน นางพยายามสัมผัสมันแล้วมองไปที่โต๊ะของซุนม่อ เซี่ยหยวนและเจียงหย่งเหนียน ก็มองมาเช่นกัน

"ไม่มีอะไร?"

เจียงหย่งเหนียนรู้สึกประหลาดใจ เขาอยู่ไกลที่สุดและมองไม่เห็นสิ่งต่างๆ อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม เซี่ยหยวนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะของซุนม่อขมวดคิ้วและลุกขึ้น นางขยับเข้าไปใกล้เพื่อสังเกตและร้องออกมาอย่างประหลาดใจ

"หา?"

เซี่ยหยวนประหลาดใจอย่างยิ่ง ต้นไม้นี้เต็มไปด้วยใบไม้ที่มีขนาดเท่าวอลนัท และอักขรวิญญาณก็ถูกวาดบนใบทุกใบของมัน

นี่… นี่… นี่ช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน

"เกิดอะไรขึ้น?"

เกาเฉิงและตู้เสี่ยวเข้ามาใกล้มากขึ้น พวกเขาสังเกตเห็นยันต์วิญญาณบนใบไม้ ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน

“ทำได้ยังไง?”

“รีบเข้ามาดู ใบไม้ทั้งหมดบนต้นไม้ในกระถางของซุนม่อมีอักขรยันต์วิญญาณติดอยู่”

เกาเฉิงร้องออกมาราวกับว่าเขาได้ค้นพบดินแดนใหม่

“นี่เรื่องจริงเหรอ?”

แม้แต่เซียวหงผู้ซึ่งกังวลเกี่ยวกับการฝึกฝนเท่านั้นก็เข้ามา เป็นเพราะนอกเหนือจากความคาดหวังระดับบรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คนธรรมดาจะไม่สามารถวาดอักขรยันต์บนต้นไม้ได้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกอยากรู้เรื่องนี้เช่นกัน

ครืดด!

อี้เจียหมินมีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ ดังนั้น เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเกาเฉิง เขาก็พุ่งไปอย่างรวดเร็วสองสามก้าว จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะ กางนิ้วชี้ออก และยกใบขึ้นหนึ่งใบอย่างระมัดระวัง สังเกตดูอย่างระมัดระวัง

“นี่เรื่องจริงเหรอนี่?”

ดวงตาของอี้เจียหมินเบิ่งกว้างและปากของเขาก็อ้าปากค้าง

“ไม่ใช่ว่าข้าตาฝาดเหรอ?”

เกาเฉิงพูดไม่ออก

“นี่คือยันต์วิญญาณแบบไหน?”

ลักษณะการนินทาของเจียงหย่งเหนียนเหมือนยั่วยุ

ไม่มีใครพูด แต่ทุกคนหันไปมองอี้เจียหมิน เป็นเพราะเขาเป็นมืออาชีพ

“รูปทรงไม่สม่ำเสมอและแยกแยะได้ยาก แต่ด้วยรูปลักษณ์ของมัน ข้าคิดว่าพวกมันคือยันต์รวบรวมวิญญาณ!”

น้ำเสียงของอี้เจียหมินเคร่งขรึม แต่ใบหน้าของเขาฉายแววจริงจังและตื่นเต้น ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ การได้เห็นยันต์วิญญาณที่หายากนี้แน่นอนว่าเป็นความสุขที่ได้เห็น

"ซื้อมัน ราคาเท่าไหร่ข้าต้องซื้อมัน!”

อี้เจียหมินได้ตัดสินใจไปแล้ว

ต้นไม้ในกระถางที่มีอักขรยันต์วิญญาณนั้นหายากและมีค่ามาก ขยะอย่างซุนม่อไม่คุ้มที่จะมี หากศึกษาและไขปริศนานี้ เคล็ดการเขียนยันต์วิญญาณจะพัฒนาขึ้นอย่างมากอย่างแน่นอน

"ขอข้าดูหน่อย!"

พานอี้สงสัยและอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไป

แปะ!

อี้เจียหมินยื่นมือออกมาและตบมือของพานอี้โดยไม่รู้ตัว เขายังเหลือบมองตำหนิ เจตนาของเขาชัดเจน (จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าตั้งใจทำให้ไม้กระถางมีค่าเสียไปโดยไม่ได้ตั้งใจ?)

“อาจารย์อี้? เจ้าหมายถึงอะไร?"

พานอี้ขมวดคิ้ว

"หา? ข้าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”

อี้เจียหมินหงุดหงิด เขาประหม่าเกินไปจริงๆ แต่เขาจะทำยังไงได้ คนเหล่านี้ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับยันต์วิญญาณและไม่สามารถเข้าใจคุณค่าของไม้กระถางนี้ได้ เกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาทำมันเสียหาย?

“มันควรจะเป็นยันต์รวบรวมวิญญาณ ยิ่งใกล้กับต้นไม้มากเท่าไหร่ พลังปราณวิญญาณก็จะยิ่งหนาแน่นมากขึ้นเท่านั้น”

เซียวหงสัมผัสได้ จากนั้นเเละคิดที่จะซื้อไม้กระถางนี้เช่นกัน

ปราณวิญญาณเป็นรูปแบบของพลังงานธรรมชาติ หากผู้ฝึกฝนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีปราณวิญญาณหนาแน่น เมื่อเวลาผ่านไป ปราณวิญญาณจะหล่อเลี้ยงร่างกายอย่างเงียบๆ และปรับปรุงสมรรถภาพร่างกาย มีประโยชน์มากมายสำหรับการฝึกปรือ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสมบัติลับที่สามารถเพิ่มความหนาแน่นของพลังปราณวิญญาณจึงมีราคาแพงมาก บ่อยครั้งมีอุปสงค์แต่ขาดอุปทาน

“ซุนม่อไปเอามาจากไหน”

เจียงหย่งเหนียนรู้สึกสงสัย เขาต้องการซื้อเช่นกัน

ตู้เสี่ยวคิดถึงความเป็นไปได้และอดไม่ได้ที่จะถาม

“เฮ้ ซุนม่อจะวาดมันเองได้ไหม?”

"เป็นไปไม่ได้!"

ก่อนที่เสียงของตู้เสี่ยวจะเงียบลง อี้เจียหมินก็ร้องออกมา

“เจ้ารู้ไหมว่าการวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณบนต้นไม้มันยากเย็นแค่ไหน?”

อี้เจียหมินจ้องตู้เสี่ยว

“นั่นเป็นสิ่งที่เฉพาะในระดับบรรพบุรุษเท่านั้นที่สามารถทำได้ ซุนม่อเล่า? ไม่มีทางที่เขาจะสามารถทำได้แม้ว่าเขาจะได้รับอีก 100 ปีก็ตาม”

“แต่ซุนม่อถือต้นไม้นี้ไปทั่วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทั้งยังทรงมอบให้แก่ศิษย์ของเขาแต่ละคนด้วย พวกเจ้าเรียกเขาว่าอาจารย์ไม้กระถางไม่ใช่หรือ?”

ตู้เสี่ยวชี้ให้เห็น

“ข้าพูดไปมือสมัครเล่นเช่นเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก ให้มันเป็นแบบนี้ ในสถาบันของเรา ความเชี่ยวชาญยันต์วิญญาณของมหาคุรุเหอหยวนจิ่นนั้นสูงที่สุด อย่างไรก็ตาม ถือว่าไม่เลวหากนางสามารถวาดยันต์รวบรวมวิญญาณครึ่งหนึ่งบนต้นไม้ในกระถางได้สำเร็จ”

อี้เจียหมินจ้องไปที่ไม้กระถางราวกับว่าเขาได้รับสมบัติอันยิ่งใหญ่

"มาดูที่นี้. มีใบไม้มากกว่า 30 ใบที่นี่ ทุกใบมีอักขรยันต์วิญญาณติดอยู่ และไม่มีใบใดที่ล้มเหลว เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้เชี่ยวชาญต้องเก่งแค่ไหนจึงจะบรรลุเป้าหมายระดับนี้ได้? ข้ากล้ารับประกันว่าไม่มีผู้เชี่ยวชาญยันต์วิญญาณในเมืองจินหลิงทั้งหมดสามารถทำได้!”

ทุกคนสังเกตต้นไม้ต้นนี้และเห็นว่ามีอักขรยันต์อยู่ทุกใบจริงๆ ยิ่งกว่านั้น แม้แต่มือสมัครเล่นอย่างพวกเขาที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับยันต์วิญญาณก็สามารถชื่นชมความสวยงามของพวกมันได้

เหมือนอ่านการ์ตูนเลย แม้ว่าผู้คนจะไม่รู้ถึงเทคนิคและคำศัพท์ต่างๆ แต่ทุกคนก็สามารถชื่นชมได้หากตัวละครถูกวาดอย่างสวยงาม

อี้เจียหมินยังคงอธิบายต่อไปว่ากระถางต้นไม้นี้ช่างน่าอัศจรรย์เพียงใด ความปรารถนาในดวงตาของเขาดูเหมือนจะล้น เขาตัดสินใจว่าเมื่อซุนม่อกลับมา เขาจะเสนอขอซื้อจากเขาอย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถคว้ามันมาจากเซียวหงและคนอื่นๆ ได้อย่างแน่นอน

เสียงแอ๊ดดังขึ้น

ซุนม่อผลักเปิดประตูออก

“อาจารย์ซุน ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่าเจ้าจะแบ่งต้นไม้ในกระถางนี้ได้ไหม”

“อาจารย์ซุน กรุณาเสนอราคาของเจ้า ข้าจะซื้อไม้กระถางนี้!”

ทั้งเสี่ยวหงและเจียงหย่งเหนียนพูดขึ้น

“สองคนนี้โง่!”

อี้เจียหมินลอบสบถด่าอย่างลับๆ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าซุนม่อไม่รู้ประโยชน์ของไม้กระถางนี้ (ด้วยการที่พวกเจ้าต่อสู้เพื่อแย่งมัน ข้าจะยังได้ประโยชน์อย่างไร?)

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้เงินก้อนโตในวันนี้

“อาจารย์ ตามการประเมินของอาจารย์อี้ ไม้กระถางนี้วิเศษมาก!”

เซี่ยหยวนพูดแทรกแซง นางแอบเตือนซุนม่อว่าแม้ว่าเขาจะขายมัน เขาควรจะทำกำไรให้ได้

ซุนม่อเลิกคิ้ว

“อาจารย์ซุน เจ้าไปเอาไม้กระถางนี้มาจากไหน?”

พานอี้รู้สึกสงสัย

ว้าว!

สายตาของทุกคนหันไปมองซุนม่อ อี้เจียหมินถึงกับอยากใช้มือแงะปากของซุนม่อทำให้เขาพูดออกมาทันที