บทที่ 152 รัศมีมหาคุรุ ตราประทับวิญญาณ

บทที่ 152 รัศมีมหาคุรุ ตราประทับวิญญาณ

เมื่อครูทั้งสองพานักเรียน 3 คนที่เข้าร่วมการต่อสู้มาสู่สนาม โรงฝึกแห่งชัยชนะที่มีเสียงดังแต่เดิมก็เงียบลงในทันใด

 

ทุกคนมองไปที่ 3 เด็กสาวที่อยู่เบื้องหลังซุนม่อและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงเป็นผู้หญิงทั้งหมด?

ซวนหยวนพ่อคนไหนที่เก่งเรื่องหอกมาก? ทำไมเขาถึงหายไป?

เดิมทีทุกคนคิดว่าทั้ง 3 รอบจะเป็นการแข่งขันที่คู่ควรหรืออย่างน้อยก็เป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น แต่ตอนนี้พวกเขาค่อนข้างผิดหวัง ฝั่งเกาเปินมี 3 คนเป็นเด็กหนุ่มทั้งนั้น!

ในเก้าแคว้นแดนแผ่นดินใหญ่ไม่มีความเท่าเทียมทางเพศ ยิ่งกว่านั้น บนเส้นทางของการฝึกปรือ สตรียังคงอ่อนแอกว่าบุรุษ แม้ว่าจะอยู่ในขอบเขตฝึกปรือเดียวกันก็ตาม เป็นเพราะความแตกต่างของสภาพร่างกาย

ถ้าผู้ชายต้องเสียเลือดสักสองสามวันทุกเดือน พวกเขาก็จะทนไม่ได้เช่นกัน!

“ตัวเลือกของซุนม่อน่าสนใจทีเดียว!”

จินมู่เจี๋ยเห็นการมาถึงของอันซินฮุ่ย และอดไม่ได้ที่จะล้อเลียนซุนม่อ

“อืมม!”

อันซินฮุ่ยนั่งอยู่ข้างๆ และคิ้วสีของนางขมวดเล็กน้อย เมื่อนางเห็นว่า หลี่จื่อฉีอยู่ในเวทีด้วย นางรู้สึกกังวลมากขึ้น

หลี่จื่อฉีมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งและมั่นคง และแม้แต่มหาคุรุที่มีระดับดาวก็ไม่สามารถตรวจสอบสถานการณ์ที่เป็นรูปธรรมของนางได้ ดังนั้นไม่มีใครรู้ว่าความสามารถด้านกายภาพของนางคือ o นอกเหนือจากอันซินฮุ่ย นางรู้ด้วยว่าหลี่จื่อฉีเคยพยายามที่จะยอมรับเซียนรองเป็นอาจารย์ของนาง แต่ถูกปฏิเสธ

การปล่อยให้หลี่จื่อฉีขึ้นเวที มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ? หากนางได้รับบาดเจ็บ ป้าของนางคงไม่ปล่อยเรื่องไปง่ายๆ แน่นอน

“อาจารย์ซุนทำอะไรอยู่? ทำไมเขาถึงเลือกเด็กสาว 3 คนเข้าร่วมการต่อสู้?”

โจวชี่ตกตะลึง เป็นไปได้ไหมว่าซุนม่อเริ่มพอใจเพราะสิ่งต่างๆ ราบรื่นเกินไปสำหรับเขา ชีเซิ่งเจี่ยกำหมัดแน่น และดวงตาทั้งสองของเขาจ้องมองหลี่จื่อฉี และผู้หญิงอีก 2 คนอย่างใกล้ชิดโดยไม่กระพริบตา เขารู้สึกกังวลมาก

.........

ในสนามประลอง สีหน้าของเกาเปินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“อาจารย์ซุน นี่มันหมายความว่ายังไง? กำลังดูถูกข้าอยู่เหรอ?”

เกาเปินถาม

จางเหวินเทาและนักเรียนอีก 2 คนแสดงสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน พวกเขาต้องการเอาชนะซวนหยวนพ่อ และกลายเป็นที่รู้จักในการต่อสู้ครั้งนี้ แต่ตอนนี้จะเป็นอย่างไร ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร?

แม้ว่าพวกเขาจะชนะ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจ ผู้คนอาจเยาะเย้ยพวกเขาแทน

“ค่อยพูดหลังจากเอาชนะลูกศิษย์ที่รักทั้ง 3 ของข้า!”

สีหน้าของซุนม่อยังคงสงบ

“นักเรียน เจ้าได้ตัดสินใจเลือกคู่ต่อสู้ของเจ้าแล้วหรือยัง?”

เหลียนเจิ้งถาม ในฐานะผู้ตัดสิน เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยว

“ข้าเลือกเขา!”

หลี่จื่อฉีชี้ไปที่จางเหวินเทาทันที ผู้ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้บงการเบื้องหลังความขัดแย้งในวันนั้น ดังนั้นหลี่จื่อฉี จึงต้องการทุบตีเขาเพื่อแก้แค้น

“เจ้าเลือกก่อน!”

หยิงไป่อู่เฉยเมยการต่อสู้กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็เหมือนกันกับนาง

“ข้า…ข้า…”

ลู่จื่อรั่วมองไปที่จางอู่เล่ยและฟู่เชา ในท้ายที่สุดนางยังคงรู้สึกว่าฟู่เชานั้นดุร้ายกว่าและตัดสินใจเลือกเขา

“ข้าเป็นศิษย์พี่เมื่อเทียบกับไป่อู่ ข้าต้องการเลือกคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามและปล่อยให้ไป่อู่สู้คนที่อ่อนแอกว่า”

การตัดสินของลู่จื่อรั่วว่าบุคคลนั้นน่าเกรงขามหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าการแสดงออกของพวกเขารุนแรงเพียงใด

“งั้นเจ้าก็เป็นคู่ต่อสู้ของข้า”

หยิงไป่อู่จ้องไปที่จางอู่เล่ยทันที

“ซวนหยวนพ่ออยู่ที่ไหน? เขากลัวที่จะต่อสู้ใช่ไหม?”

จางอู่เล่ยไม่สนใจหยิงไป่อู่ และมองไปที่พื้นที่พักผ่อนนอกเวที มันมีไว้สำหรับเพื่อนร่วมทีมของคู่แข่งใช้

ในขณะนั้นถานไถอวี่ถังและคนอื่นๆ ก็นั่งอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตาม ซวนหยวนพ่อ ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการต่อสู้เลยและเริ่มนั่งสมาธิ

“บ้าจริง เขากล้าดียังไงมาดูถูกพวกเรา”

ปอดของจางอู่เล่ยกำลังจะระเบิดจากความโกรธ

…

“อาจารย์ซุนและอาจารย์เกาเป็นครูใหม่ในโรงเรียนของเรา ทุกคนต้องเคยได้ยินภูมิหลังมาก่อน นักเรียนของพวกเขามีความโดดเด่นเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน”

ในโรงฝึกแห่งชัยชนะ จู่ๆ ก็มีเสียงที่ดังและชัดเจนดังขึ้น

ทุกคนจ้องมองไปและตระหนักว่าที่ผู้ชมยืนอยู่ทางด้านทิศเหนือยืน จางฮั่นฟูเขายิ้มและยกย่องครูใหม่ทั้งสองอย่างสูง

“นี่เป็นการต่อสู้อย่างเป็นทางการครั้งแรกของปีตามมาตรฐานของโรงเรียน เพื่อกระตุ้นให้นักเรียนทุ่มเทอย่างเต็มที่และพยายามไปให้ถึงจุดสูงสุดอยู่เสมอ ข้าได้ตัดสินใจว่าฝ่ายที่ชนะจะได้รับโควต้า 3 ที่เพื่อไปเยือนทวีปทมิฬในอีก 2 เดือนข้างหน้า”

หลังจากที่จางฮั่นฟูพูด ผู้ชมก็ปล่อยเสียงประหลาดใจ แม้แต่นักเรียนระดับล่างก็เคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับทวีปทมิฬ ดังนั้น เมื่อพวกเขามองไปที่สนามประลองอีกครั้ง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

ไม่ต้องพูดถึงนักเรียนชั้นปีที่สูงกว่า พวกเขากำลังคลั่งไคล้อิจฉาแทบบ้าไปแล้ว

ว่ากันว่าบางคนได้รับสมบัติลึกลับในทวีปทมิฬและมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในการฝึกฝนของพวกเขา

มีการกล่าวด้วยว่าบางคนสามารถจับอสูรวิญญาณในทวีปทมิฬได้ จากนั้นเป็นต้นมา ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่ามีคนได้รับก้านหญ้าศักดิ์สิทธิ์ หลังจากกินเข้าไป พวกมันก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและกลายเป็นฝุ่นทันที!

.........

ในสายตาของนักเรียนทวีปทมิฬเป็นสถานที่เริ่มต้นที่ไม่ได้รับการฝึกฝน มีโอกาสที่ดีทุกที่ ดังนั้นใครล่ะที่ไม่เคยฝันที่จะไปที่นั่นเพื่อรับผลประโยชน์?

อย่างไรก็ตาม ประตูเซียนได้ให้โควตาที่จำกัดแก่ทุกสถาบันเท่านั้น

ดังนั้นในทุกระดับชั้น มีเพียงนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดเท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปศึกษา และด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงพยายามฉวยมันโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา

นักศึกษาใหม่ทั้ง 3 คนนี้จะได้รับสิทธิ์อย่างไม่คาดฝัน แค่นี้ก็ทำให้ทุกคนอิจฉาแล้ว

จางเหวินเทาและคนอื่นๆ ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะต่อสู้กันมากนักหลังจากที่ได้เห็นคู่ต่อสู้ที่เป็นผู้หญิง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาได้ยินรางวัลจากจางฮั่นฟู ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับการอัดฉีด สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“ขออภัย ทวีปทมิฬ มีอนาคตของข้ารออยู่!”

จางอู่เล่ยจ้องมองหยิงไป่อู่กดดันพวกนาง

ทำไมพวกเขาทั้ง 3 คนจึงเสี่ยงที่จะกวนใจเกาเปินเพื่อปลุกเร้าสถานการณ์? ไม่ใช่แค่สำหรับโควต้านี้หรือ ถ้าพวกเขาจะชนะตอนนี้ พวกเขาจะได้รับโควต้า ดังนั้น ต่อให้เป็นเด็กยืนอยู่ตรงข้ามพวกเขา พวกเขาก็จะไม่ออมมือในการต่อสู้

“รองอาจารย์ใหญ่จาง สำหรับเรื่องเช่นสิทธิ์เข้า มันไม่สามารถตัดสินใจได้เพียงฝ่ายเดียว!”

อันซินฮุ่ยยืนขึ้นและปฏิเสธ

เพราะรางวัลที่จางฮั่นฟูมอบให้นี้ การต่อสู้จึงรุนแรงและโหดร้าย เขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อกำจัดนักเรียนของซุนม่อ

“อาจารย์ใหญ่อัน เนื่องจากนักเรียนพากเพียรอย่างหนัก สถาบันจึงต้องให้รางวัลกับพวกเขา ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรู้สึกผิดหวัง!”

จางฮั่นฟูหัวเราะคิกคัก ทัศนคติของเขาดูเหมือนจะคิดจากมุมมองของนักเรียน

“เจ้าสามารถเลือกรางวัลประเภทอื่นได้”

อันซินฮุ่ยไม่เห็นด้วย

ท้ายที่สุดจางฮั่นฟูได้ทำงานร่วมกับอันซินฮุ่ยมาหลายปีแล้ว เพียงแค่ดูจากสีหน้าของนาง เขาก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ยืนกรานที่จะคัดค้าน สิ่งนี้ทำได้อย่างไร? มันเป็นกลอุบายที่ประสานกันของเขาในครั้งนี้เพื่อกำจัดซุนม่ออย่างสมบูรณ์

“แล้วเรื่องนี้เป็นอย่างไรบ้าง เนื่องจากข้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่ ข้ามีจำนวนสิทธิ์ 10 ที่ ดังนั้นข้าจะเอาออก 3 ที่เพื่อตอบแทนผู้ชนะ”

จางฮั่นฟูทุ่มกำลังออกไปทั้งหมด ในเวลาปกติเขาจะใช้สิทธิ์จำนวนเหล่านี้เพื่อขอความกรุณาจากผู้คน

“ลืมมันไป นั่งลง!”

เมื่อเห็นว่าอันซินฮุ่ยกำลังจะหักล้าง จินมู่เจี๋ยก็จับแขนของนางแล้วดึงนางให้นั่งลง

“จางฮั่นฟูตั้งใจแน่วแน่ในเรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่มีผลลัพธ์แม้ว่าเจ้าจะเถียงต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ใครบอกว่าลูกศิษย์ของซุนม่อจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน”

“เฮ้อ เจ้าไม่เข้าใจ!”

อันซินฮุ่ยถอนหายใจ

นางเคยสอบสวนทั้งหลี่จื่อฉีและหยิงไป่อู่ มาก่อน คนหนึ่งมีความสามารถด้านกีฬาเป็นศูนย์ อีกคนหนึ่งไม่เคยเรียนในสำนักใดมาก่อนด้วยซ้ำ นางเรียนรู้วิชาฝึกปรือจากผู้อื่นแบบแอบจำไปฝึกและไม่เคยมีใครสอน นางทำได้เพียงขอบคุณสวรรค์สำหรับโชคสุดขีดที่นางไม่ได้ทำให้สภาพกายของนางเสียไปเพราะเหตุนี้

สำหรับลู่จื่อรั่ว นับตั้งแต่ที่นางออกมาจากห้องพักผ่อน นางได้แต่ติดตามซุนม่อและดึงปกแขนเสื้อของเขาไว้แน่น หน้าตาขี้ขลาดแบบนี้… นางจะชนะไหม?

“ทั้งสองฝ่ายโปรดกลับไปที่พื้นที่พักผ่อน หลังจาก 3 นาที การต่อสู้รอบแรกจะเริ่มขึ้น!”

เหลียนเจิ้งชี้ให้ทั้งสองฝ่ายออกจากสังเวียน

“ทำไมเราไม่เริ่มทันทีล่ะ”

ฟู่เชารู้สึกหดหู่

“เราควรทำอย่างไร? เราควรทำอย่างไร?”

เมื่อพวกเขากลับไปที่พื้นที่พักผ่อนลู่จื่อรั่ว ก็จับศีรษะของนางไว้ในมือและนั่งยอง ๆ บนพื้น ใบหน้าเล็กๆ ของนางเต็มไปด้วยความกังวลใจ มันไม่สำคัญหรอกว่านางจะถูกเฆี่ยนจนตาย แต่ถ้านางแพ้ นางจะทำให้หน้าอาจารย์ของนางเสียไปจนหมด

ฮ่า ๆ ๆ ๆ!

เมื่อผู้ชมเห็นฉากนี้ ทุกคนก็เริ่มหัวเราะ อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่การเยาะเย้ย พวกเขาแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้งี่เง่าและน่ารักมาก

เด็กสาวมะละกอมักจะงุ่มง่ามและงี่เง่าอยู่เสมอ นางลืมไปว่าผู้คนสามารถมองเห็นได้ในพื้นที่พักผ่อน

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ นางจึงเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ตกใจ นางยืนขึ้นและรีบวิ่งไปข้างหลังซุนม่อ อยากจะซ่อน

“แง้ๆๆ ข้าจะทำให้อาจารย์อับอายอีกครั้ง."

เด็กสาวมะละกอโกรธจนอยากเอาหัวโขกกำแพง

ที่บริเวณพักผ่อนอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ต่างก็มองหน้ากันอย่างตกอกตกใจ จากนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกผสมกับความโชคดีของฟู่เชา เพื่อให้เขาได้พบกับคู่ต่อสู้เช่นนี้ เขาได้รับชัยชนะโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย

“ศิษย์น้องฟู่ ​​ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้าก่อน!”

จาง เหวินเทา หัวเราะ

“ฮะฮะ!”

ฟู่เชาฝืนหัวเราะ

“แก้ไขความคิดของเจ้า แม้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าจะยังเป็นเด็ก แต่เมื่อเจ้าขึ้นไปบนเวทีแล้ว เจ้าควรดึงจิตวิญญาณการต่อสู้ออกมา 200% เลยดีกว่า”

เกาเปินจ้องไปที่ฟู่เชา

ว้าว!

เปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่า

แสงปัดสีทองส่องจากร่างเกาเปินและห่อหุ้มฟู่เชา

ฟู่เชารู้สึกทันทีว่าเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะทุบตีนาง!”

“บัดซบ เจ้าต้องโหดขนาดนั้นเลยเหรอ? ชัดเจนว่าเจ้าจะชนะอย่างแน่นอน แต่เจ้ายังเปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่าอยู่ด้วยซ้ำ”

“ข้าชื่นชมรูปแบบของอาจารย์เกาจริงๆ เขาทุ่มสุดตัว!”

“ไอ้หมอนั่นได้ตั๋วฟรี ร้ายกาจ!”

ผู้ชมอดไม่ได้ที่จะพูดคุยอย่างเปิดเผย อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ตกตะลึงและเงียบไป ทำไม เพราะจู่ๆ ซุนม่อก็โบกมือและชกหัวของเด็กสาวหน้าอกโต

"อา?"

สาวขี้อายสองสามคนถึงกับตะโกน ซุนม่อกำลังทำอะไรอยู่?

ตอนนี้เขาโกรธเพราะเขากำลังจะแพ้หรือเปล่า? อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็พบความผิดปกติ บนหมัดของซุนม่อ แสงสีขาวริบหรี่

….

ปัง

ลมของหมัดนั้นเย็นยะเยือกและรวดเร็ว หมัดขวาของซุนม่อหยุดอยู่ตรงหน้าลู่จื่อรั่ว เกือบจะถูกับจมูกของนาง

บนกำปั้นของเขา มีชั้นแสงสีขาวขุ่นที่หนาแน่น ในขณะที่หมัดหยุดลง ลำแสงก็ปล่อยจากหมัดกระทบหน้าของเด็กสาวมะละกอ

........

บึ้ม!

ร่างของเด็กสาวมะละกอเอนไปข้างหลังเล็กน้อย ในเสี้ยววินาที การเคลื่อนไหวฝึกฝน ประสบการณ์ ความมั่นใจ ความสงบ ความก้าวร้าว และอารมณ์ต่างๆ มากมายผุดขึ้นในหัวของนาง

ชู่ว!

รังสีสีขาวฉายผ่านร่างของเด็กสาวมะละกอ จากนั้นเด็กสาวที่ประหม่าและไม่สบายใจก็สงบลงทันที

“เอ๊ะ? ทำไมข้าถึงไม่กลัวตอนนี้”

ลู่จื่อรั่วมองไปที่มือของนางและใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสงสัย

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้ารู้สึกแข็งแกร่งขึ้นมาก มันจะเป็นงานกล้วยๆ ที่จะเอาชนะฟู่เชา”

“นี่…….นี่คือรัศมีมหาคุรุเหรอ?”

หลี่จื่อฉีปิดปาก นางเต็มไปด้วยความสับสน ดูเหมือนรัศมีมหาคุรุ แต่หลังจากเค้นสมองของนางแล้ว นางจำไม่ได้ว่ารัศมีมหาคุรุใดๆ ที่มีปรากฏการณ์แบบนี้เมื่อเปิดใช้งาน

บนแท่นผู้ชม สายตาของอันซินฮุ่ยและจินมู่เจี๋ยจ้องเขม็ง

“นี่คือรัศมีมหาคุรุใช่ไหม?”

กู้ซิ่วสวินพึมพำ