บทที่ 176 ไม่เพียงแต่ข้าหัวไม่ล้าน แต่ยังแข็งแกร่งขึ้น!

บทที่ 176 ไม่เพียงแต่ข้าหัวไม่ล้าน แต่ยังแข็งแกร่งขึ้น!

“อาจารย์ซุน ถือว่าเจ้ามีชื่อเสียงในการต่อสู้ครั้งเดียว ไม่ใช่แค่นักเรียนเท่านั้น แต่ครูบางคนก็ชื่นชมเจ้าเช่นกัน!”

 

กู้ซิ่วสวินเข้ามาและยืนถัดจากอันซินฮุ่ยและชมซุนม่ออย่างสุภาพ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากกู้ซิ่วสวิน +20 มิตรภาพ (100/1,000)

“ข้าแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”

นางได้ให้คะแนนความประทับใจที่ดีแล้ว หมายความว่าคำชมนี้มาจากใจจริง อย่างไรก็ตามซุนม่อก็ไม่แปลกใจเช่นกัน เมื่อสักครู่นี้ ท่ามกลางหีบสมบัติที่ระบบให้รางวัลมีหีบหนึ่งได้มาจากการได้รับความชื่นชมจากครูสิบคน

“อาจารย์ซุน เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกกดดันใดๆ เกี่ยวกับปัญหาเรื่องเงินทุน ข้าจะดูแลเอง เจ้าสามารถมีสมาธิกับการสอนบทเรียนของเจ้าให้ดี!”

อันซินฮุ่ยยิ้ม เผยฟันขาวของนางและดูมีเสน่ห์มาก นางกังวลว่าซุนม่อจะรู้สึกเครียดจึงมาปลอบโยนเขา

อันซินฮุ่ยตัดสินใจจัดการกับวิกฤตนี้ด้วยตัวเอง

“วันนี้ข้าไม่มีเวลา ดังนั้นพรุ่งนี้ค่อยทำ ข้าจะบอกท่านถึงวิธีแก้ไขปัญหานี้ ไม่ต้องกังวล นี่เป็นปัญหาเล็กน้อย”

ซุนม่อยกข้อมือซ้ายขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพื่อตรวจสอบเวลา แต่เขาไม่มีนาฬิกา

เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาเงินอย่างรวดเร็วและซื้อนาฬิกาพกแบบตะวันตก อย่างไรก็ตามเขาได้ยินจากจื่อฉีว่าสินค้าที่นำเข้าจากประเทศตะวันตกทั้งหมดมีราคาแพงมาก

(ข้าควรขายไม้กระถางเก็บพลังวิญญาณหรือเขียนครึ่งหลังของเรื่องไซอิ๋วดี?)

ซุนม่อคิดไว้บ้างแล้วจึงล้มเลิกเขียนเรื่องไซอิ๋ว เขาควรพึ่งพาความสามารถของตัวเองเพื่อหารายได้ดีกว่า เขาเชื่อว่าการขายไม่น่าจะมีปัญหา แต่ถ้าเขาอยากได้เงินก้อนโต เขาก็ยังต้องพึ่งซองยาขนาดยักษ์

ดังนั้นในการเดินทางไปทวีปทมิฬครั้งนี้ เขาจึงต้องพยายามรวบรวมสมุนไพรที่มีเอกลักษณ์เฉพาะจากที่นั่นให้มากที่สุด

เมื่อจิตใจของซุนม่อฟุ้งซ่าน ครูคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย เป็นเพราะคำพูดของเขาน่าตกใจเกินไป

โจวหย่งถูกไล่ออกจากโรงเรียนและการสนับสนุนหนึ่งล้านหายไปอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ซุนม่อบอกว่าเขามีวิธีที่จะได้รับมัน? มันต้องเป็นเรื่องตลกใช่มั้ย?

แม้ว่ามหาคุรุจะไม่ขาดเงิน แต่ซุนม่อก็ไม่ใช่มหาคุรุ ยิ่งกว่านั้น หนึ่งล้านตำลึงก็มากเกินไป

เขากำลังจะขายก้นของเขาจริงๆเหรอ? อย่างไรก็ตาม ด้วยรูปลักษณ์ของซุนม่อ มีพวกชายรักชายหลายคนที่ชอบเขาอย่างแน่นอน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

แม้ว่าซุนม่อจะฟังดูเหมือนกำลังคุยเรื่องต่างๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ให้สิทธิ์อันซินฮุ่ยในการตัดสินใจ พูดจบก็หันหลังเดินออกไป

“จื่อรั่วมากับข้าสักครู่!”

"โอ้!"

เด็กสาวมะละกอตามหลังซุนม่อทันที

หลี่จื่อฉีทำหน้าบึ้งมองซุนม่อด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ

(ทำไมท่านไม่ปล่อยให้ข้าไปกับท่านล่ะ เพราะข้าหน้าอกเล็กน่ะเหรอ หืม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะต้องกินโจ๊กมะละกอเพิ่มอีกชามทุกคืน ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะไม่เป็นแบบนั้น” ปล่อยให้ไข่ดาวน้อยสองข้างนี้กลายเป็นแอปเปิ้ลลูกใหญ่ได้)

“...”

อาจารย์ก็พูดไม่ออก (เห็นได้ชัดว่าอันซินฮุ่ยมีเรื่องจะพูดเมื่อนางมา แต่เจ้าออกไปซะแบบนั้น)

(บ้าจริง รู้ไหมว่าคนปกติไม่มีโอกาสได้คุยกับอันซินฮุ่ยด้วยซ้ำ?)

(ทำไมถึงเป็นผู้ชายทั้งๆ ที่เราก็เป็นคนเดียวที่อวดเก่งขนาดนี้?)

(ข้าหวังว่าอันซินฮุ่ยจะเลิกหมั้นกับเจ้าด้วยความโกรธ)

......

การประชุมของโรงเรียนใช้เวลาไม่นานนัก แต่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี ทันเวลาอาหารกลางวัน ซุนม่อรู้ว่าเขากำลังจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงในครั้งนี้ ถ้าเขาไปที่โรงอาหารของโรงเรียน ผู้คนจะรุมล้อมเขาอย่างแน่นอน เขาจึงพาเด็กสาวมะละกอมาที่แผงขายอาหารนอกโรงเรียน

"เจ้าอยากกินอะไร?"

ซุนม่อกำลังคิดที่จะให้อาหารดาวนำโชคของเขาก่อน มิฉะนั้นหากท้องว่างก็อาจส่งผลต่อโชคที่ส่งผ่านไปยังเขา

"เกี๊ยว!"

ลู่จื่อรั่วยิ้มหวานและคว้าแขนของ ซุนม่อแนบมะละกอขนาดใหญ่คู่ของนางไว้

มันนุ่มและรู้สึกดีมากที่จะสัมผัส มันเป็นความเพลิดเพลินสำหรับทุกคน แต่ซุนม่อดึงแขนของเขาออกทันที ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เขากังวลว่าเขาจะก่อเรื่องผิดศีลธรรม

ความสามารถของใบหน้าเด็กและหน้าอกขนาดใหญ่เปรียบได้กับระเบิดนิวเคลียร์ แม้แต่ความสมเหตุสมผลของเกย์ที่คลั่งไคล้ก็สามารถถูกทำลายได้

"อืม?"

ลู่จื่อรั่ว หันศีรษะของนางทำเสียงขึ้นจมูกเบาๆ และกระพริบตาโตของนางขณะที่นางมองซุนม่อด้วยท่าทางงงงวย

(ทำไมท่านดึงแขนออก ข้ามีกลิ่นตัวด้วยใช่หรือไม่ ข้าเหนื่อยเกินไปหลังจากออกกำลังกายตอนเช้าไม่กี่วันที่ผ่านมาและไม่ได้อาบน้ำ ข้าต้องได้กลิ่น)

ลู่จื่อรั่วช้าลงอย่างเงียบๆ เพื่อเดินตามหลังซุนม่อสองก้าว จากนั้นนางก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเพื่อสะบัดแขนของนางอย่างรวดเร็ว

(เอ! ไม่มีกลิ่นเลย! แล้วเหตุผลล่ะ?)

ซุนม่อกำลังวางแผนที่จะสัมผัสดาวนำโชคและเริ่มเปิดหีบสมบัติ แต่เขายกมือขึ้นเพื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใดๆ และหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? มาเร็วเข้า!”

 "ค่ะ!"

ลู่จื่อรั่ววิ่งไป ช่วงเวลาที่ซุนม่อเอามือใหญ่วางบนศีรษะของนาง ความรู้สึกที่ไม่มั่นคงของนางก็สงบลงในทันที

เด็กสาวมะละกอหรี่ตาและลูบหัวไปทางที่ซุนม่อกำลังถู ราวกับแมวสยามผู้น่ารักและเชื่องเชื่อ

“ระบบ เรามาเริ่มกัน เพื่อวอร์มอัพกันก่อน เปิดหีบสมบัติทองคำนั่น”

คราวนี้ซุนม่อได้เรียนรู้ที่จะพูดชื่อหีบสมบัติเช่นกัน เขากลัวว่าระบบจะนำสิ่งต่าง ๆ ไปไว้ในมือของตัวเองและเปิดสุ่มขึ้นมา

หีบสมบัติเปิดออกตามคำสั่งของเขาด้วยแสงที่หมุนวนไปรอบๆ และทิ้งของไว้เบื้องหลัง ป้ายไพ่นกกระจอกที่สลักคำว่า 'สิบ' ไว้

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับตราสัญลักษณ์ครั้งเดียว!”

ซุนม่อทำหน้ามุ่ย รับตราเวลาจากหีบสมบัติทองคำ นี่ถือเป็นการขาดทุนไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่ไม่ควรทำ พวกเขาควรรับประทานอาหารกลางวันก่อนและให้ดาวนำโชคอิ่มท้องก่อน

ซุนม่ออดใจไม่ไหวที่จะเปิดหีบสมบัติและพาลู่จื่อรั่วไปที่ร้านเกี๊ยว หลังจากที่พวกเขาอิ่มแล้วเขาก็มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ที่หลี่จื่อฉีซื้อมาในขณะที่เปิดหีบสมบัติอย่างสบายๆ

“เปิดหีบสมบัติทองคำต่อไป!”

ซุนม่อสั่ง

หีบสมบัติเปิดออก มันเป็นน้ำมันวาฬโบราณ แต่มีทั้งหมดห้าขวด

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก มันไม่ดีหรือไม่ดี ดังนั้นเขาจึงถือว่าสิ่งนี้เป็นการฆ่าความโชคร้ายครั้งสุดท้าย จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และปรับสภาพจิตใจของเขา

“คราวนี้ เปิดหีบสมบัติขนาดใหญ่ลึกลับ!”

ซุนม่อวางมือบนหัวของลู่จื่อรั่วโดยไม่ขยับ

หีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยแสงสีม่วงถูกเปิดออก เมื่อแสงดับลง แผ่นโลหะบางสีเงินก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง มีความหนาเพียงไม่กี่มิลลิเมตร

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับแม่แบบการออกแบบยันต์วิญญาณหนึ่งแบบ แม่แบบนี้สามารถให้เจ้าวางแผน วาด และประดิษฐ์อักขรยันต์วิญญาณที่เจ้าต้องการได้ มันจะขึ้นอยู่กับอุดมการณ์การออกแบบของเจ้า”

ระบบอธิบาย

“เจ้าไม่ได้ล้อเล่น? หมายความว่าตราบใดที่ข้าพูด แม่แบบนี้จะสามารถออกแบบยันต์วิญญาณที่ข้าต้องการได้”

ซุนม่อถาม

"ใช่!"

หลังจากที่ระบบบอกว่ามันเพิ่มว่า

“เจ้าควรอ่านหนังสือให้มากกว่านี้ ความสามารถในการเข้าใจของเจ้าแย่มาก!”

“เวร!”

ซุนม่อสาปแช่ง ลืมมันไปเถอะ นี่ไม่ใช่เวลาทะเลาะกัน มีคำถามใหญ่ในใจของเขา

“ทำไมเจ้าถึงทำอะไรแบบนี้ได้”

“เจ้ากำลังทำให้เอะอะใหญ่โตเกินไป ในตอนแรก อักขรยันต์วิญญาณถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ไม่ใช่หรือ? เพราะพวกเขาทำได้ แน่นอนว่าข้าก็จะทำได้เช่นกัน!”

เสียงของระบบฟังดูราวกับว่าซุนม่อเป็นคนงี่เง่า

"แต่…"

ซุนม่อคิด (เจ้าไม่ใช่ปัญญาประดิษฐ์ที่บ้าบิ่น… ไม่ใช่ ปัญญาประดิษฐ์หรอกเหรอ ถ้าเป็นสิ่งที่เจ้าสามารถทำได้ แล้วทำไมถึงมีผู้เชี่ยวชาญยันต์วิญญาณล่ะ?)

ซุนม่อได้เข้าใจเคล็ดการวาดยันต์วิญญาณระดับบรรพบุรุษและอีกอันหนึ่งที่จะกลายเป็นระดับบรรพบุรุษ ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเขาทำงานหนัก เขาจึงเข้าใจการเรียนรู้อักขรยันต์วิญญาณบ้างแล้ว

อักขรยันต์วิญญาณถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยเมธีรุ่นก่อน แต่การจะไปถึงระดับนี้ จะต้องผ่านการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนหลายปีหรือผ่านการแสดงผลงานอันยิ่งใหญ่เป็นครั้งคราว

เหมือนกับเมื่อออกแบบผลิตภัณฑ์บางอย่าง แม้ว่าจะมีแรงบันดาลใจ พวกเขาก็ยังต้องวาด ทดลอง และแก้ไขอย่างต่อเนื่องเท่านั้นจึงจะสามารถได้รับผลิตภัณฑ์ขั้นสุดท้าย แต่สิ่งที่ระบบทำคืออะไร?

เจ้าเพียงแค่ต้องนำความคิดของเจ้าขึ้นมาและมันก็จะสามารถบรรลุผลสำเร็จได้ด้วยการออกแบบยันต์วิญญาณ

“เจ้ากำลังเลือกปฏิบัติต่อระบบหรือไม่”

ระบบสาปแช่งว่า

“เจ้าพวกเหยียดเชื้อชาติ!”

ซุนม่อพูดไม่ออก หมวกใบนี้ค่อนข้างใหญ่เกินไปสำหรับเขา และเขาไม่กล้าหยิบมันขึ้นมา

“ฮึ่ม มีคนสองประเภทที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิต คนหนึ่งเป็นคนเหยียดผิว และอีกคนเป็นคนผิวดำ”

ระบบนี้ฟังดูเหมือนเป็นทูตแห่งความยุติธรรม ดีมาก ความจริงปรากฎ คงไม่มีคนผิวดำคนใดที่สามารถได้รับระบบมหาคุรุ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

“ระบบ เจ้ารู้หรือไม่? หากความสามารถในการออกแบบดังกล่าวมีจริง การทำงานหนักและการแสวงหาปรมาจารย์ยันต์วิญญาณในเก้าแว่นแคว้นแดนแผ่นดินใหญ่ก็ไร้ความหมายน่ะสิ”

ซุนม่อรู้สึกเสียใจมาก นี่คือความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์หรือไม่?

มันเหมือนกับว่าอัจฉริยะคนหนึ่งใช้เวลาทั้งชีวิต ทุ่มเทการทำงานหนัก และในที่สุดก็กลายเป็นเสาหลักในวิชาฟิสิกส์ ทำให้เกิดทฤษฎีฟิสิกส์ใหม่ๆ มากมาย อย่างไรก็ตาม จู่ๆ พวกเขาก็ตระหนักว่าไม่เพียงแต่ปัญญาประดิษฐ์เท่านั้นที่รู้มากกว่าพวกเขา แต่คนรุ่นหลังยังถือว่าทฤษฎีเหล่านี้เป็นพื้นฐานเช่น 1+1

สิ่งที่ท่านมองว่าเป็นโดเมนระดับไฮเอนด์เป็นเพียงสิ่งผิวเผินสำหรับ AI

“ถ้าเจ้ารู้ภูมิหลังของข้า เจ้าจะไม่ถามคำถามคนชั้นต่ำแบบนี้”

ระบบอธิบาย.

“ภูมิหลังของเจ้าคืออะไร”

ซุนม่อยังคงถามต่อไป

"ไม่มีความเห็น."

คำตอบของระบบนั้นเด็ดขาด ไม่ยอมให้ซุนม่อมีที่ว่างสำหรับจินตนาการของเขา

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก เขาเดาว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ผิดหวัง

“เจ้าจะใช้แม่แบบการออกแบบยันต์วิญญาณนี้หรือไม่”

ระบบถาม

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าสามารถออกแบบยันต์วิญญาณได้? รวมถึงอักขรยันต์วิญญาณที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ด้วย?”

ซุนม่อจำเป็นต้องตรวจสอบสิ่งนี้

"ใช่!"

ระบบเริ่มหมดความอดทน

“เจ้าถามคำถามเสร็จแล้วเหรอ?”

“เอาล่ะ เก็บแม่แบบเอาไว้ก่อน!”

ซุนม่อต้องการคิดให้มากก่อนเพื่อที่เขาจะได้ใช้แม่แบบการออกแบบยันต์วิญญาณนี้อย่างมีประสิทธิภาพ

“โอ้ ใช่แล้ว มีอะไรที่เจ้าไม่ถนัดหรือเปล่า?”

“ผสมพันธุ์!”

คำตอบของระบบสั้นและกระชับ

“แค่ก แค่ก!”

ซุนม่อเกือบสำลักน้ำลายตัวเองตาย เขาไม่ได้คาดหวังว่าระบบจะตอบเขาอย่างจริงจัง และมันก็เป็นคำตอบที่ระเบิดได้

เขาต้องรีบจับหัวของเด็กสาวมะละกอและระงับความตกใจ

หีบใหญ่ลึกลับกล่องที่สองถูกเปิดออก หลังจากที่แสงหายไป แผ่นหนังแกะที่ดูเก่าก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง มันยังคงมีน้ำหยดอยู่ราวกับถูกดึงขึ้นจากน้ำ

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับสูตรยาของสาวงามน้ำพุ สูตรยานี้สามารถช่วยให้เจ้าทำโอสถลับได้ เมื่อใช้ในน้ำอาบ จะช่วยให้ผู้ใช้รักษาบาดแผล ฟื้นฟูพลังและพลังชีวิต ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ และขจัดอาการเจ็บป่วยบางอย่าง”

ระบบอธิบายอย่างละเอียด เห็นได้ชัดว่าไม่มั่นใจในความสามารถในการเข้าใจของซุนม่อ

“นี่เป็นน้ำจากบ่อน้ำพุฟื้นฟูไม่ใช่หรือ?”

เมื่อได้ยินคำแนะนำนี้ เขารู้ว่านี่เป็นสิ่งที่คล้ายกับน้ำพุฟื้นฟูที่ปรากฏในเกม นี่เป็นสิ่งของที่มีค่ามากและอาจกล่าวได้ว่ามีประโยชน์มากกว่าซองยายักษ์

“เจ้าเข้าใจแบบนั้นก็ได้!”

ระบบเห็นด้วย

“เอาไว้ให้ข้า!”

ซุนม่อสั่งอย่างเคร่งขรึม สำหรับสมุนไพรที่ต้องใช้นั้นมีโอกาสสูงที่พวกมันจะมาจากทวีปทมิฬเท่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะต้องประหยัดเงินเป็นจำนวนมาก มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถซื้อได้

อะไรต่อไป?

วงล้อเสี่ยงโชคและโอกาสห้างวดติดต่อกัน

หลังจากลังเลอยู่สองสามนาที เขาก็ยังคงเลือกวงล้อแห่งโชคชะตา เมื่อไฟเจ็ดสีกระพริบเป็นชุด และวงล้อขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางครึ่งเมตรก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

วงล้อถูกแบ่งออกเป็น 12 ส่วน โดยมีภาพที่แตกต่างกัน 12 ภาพ แทนของรางวัลต่างๆ ตรงกลางวงล้อแห่งโชคชะตานั้นมีเข็มสีดำอยู่

“เกมนี้ง่ายมาก เมื่อเจ้าบอกว่าเริ่ม วงล้อจะเริ่มหมุน เมื่อมันหยุด ภาพที่เข็มชี้ไปจะเป็นรางวัลที่เจ้าได้รับ”

ระบบแนะนำ.

ซุนม่อพยักหน้าแสดงว่าเขาเข้าใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่รางวัล

หนึ่งนั้นเป็นวิชาชั้นเซียนระดับไร้เทียมทาน!

รัศมีมหาคุรุหนึ่งชนิด!

ศาสตร์เร้นลับ 1 อย่าง!

ดินดำก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง!

ตราสัญลักษณ์เวลาสิบปี!

ผลดาราจันทร์หนึ่งผล!

ผลวชิระหนึ่งผล!

โปรดลองอีกครั้งในครั้งต่อไป!

น้ำมันวาฬโบราณ!

แม่แบบการออกแบบยันต์วิญญาณ 1 แบบ!

 ผลไม้ลึกลับ!

เมล็ดสีเข้ม!

“นี่ 'โปรดลองอีกครั้งในครั้งต่อไป' ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีอะไรชนะใช่ไหม?

ซุนม่อรู้สึกกังวลเล็กน้อย

"ถูกต้อง!"

ระบบอธิบายว่า

“วงล้อแห่งโชคลาภ ตามชื่อของมัน เป็นเกมที่แข่งขันกับโชคของตัวเอง หากโชคของเจ้าดี เจ้าจะได้รับรางวัลที่ดีที่สุด หากโชคของเจ้าไม่ดี เจ้าก็จะไม่ได้อะไรเลย”

“ข้าขอคนหมุนแทนข้าได้ไหม”

ซุนม่อสัมผัสเด็กสาวมะละกอ

“ตื่นๆ เดี๋ยวนี้ เจ้ากำลังละเมอ!”

ระบบรู้สึกเหมือนเหลือกตา

“โชคดีที่มีสาวมะละกอ มิฉะนั้น ด้วยร่างกายที่โชคร้ายของข้า ข้าจะได้รับดินหรือไม่ 'โปรดลองอีกครั้งในครั้งต่อไป'”

ซุนม่อสัมผัสลู่จื่อรั่วอีกครั้งเพื่อทำให้ใจของเขาสงบลงอย่างรวดเร็ว

“เริ่มเลยได้หรือยัง”

ระบบเชื้อเชิญ

 ซุนม่อช้ามาก

"เดี๋ยว!"

ซุนม่อถูมือของเขาเข้าหากัน ในรายการวิชาเซียนระดับไร้เทียมทานควรเป็นสิ่งที่ดีที่สุด รัศมีมหาคุรุนั้นแย่กว่าเล็กน้อย เนื่องจากมีค่าเท่ากับแม่แบบการออกแบบยันต์วิญญาณ

“เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าผลไม้ลึกลับและเมล็ดดำคืออะไร”

“เจ้าจะรู้หลังจากที่เจ้าชนะได้มันไป”

ระบบปฏิเสธ

“ข้าเป็นร่างสถิตของเจ้า ข้าก็ไม่อยากเจอหน้าเหมือนกันเหรอ?”

ซุนม่อไม่พอใจ

“ฮึ่ม!”

ระบบพูดอย่างหงุดหงิด

“เร็วกว่านี้ได้ไหม”

“จื่อรั่วมากอดข้าไว้หน่อย!”

ซุนม่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังตัดสินใจทุ่มครั้งใหญ่ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งนี้จะส่งผลต่อรางวัลนั้นดีหรือไม่ดี

"ค่ะ!"

ลู่จื่อรั่วนั้นว่านอนสอนง่ายมาก และนางก็ไม่รังเกียจที่จะกอดซุนม่อเช่นกัน นางรู้สึกคาดหวังเล็กน้อย นางกางแขนทั้งสองข้างและโอบกอดซุนม่อ

“มาสคอตนำโชค ได้โปรดอวยพรให้ข้าโชคดี สาธุ!”

ซุนม่อตะโกนเสียงดังในใจ

"เริ่ม!"

วงล้อโชคลาภเริ่มหมุน ซุนม่อไม่ปล่อยลู่จื่อรั่ว เขาเบิกตากว้างและคิดต่อไปว่า ในเวลาเช่นนี้ เขาต้องใช้วิธีไสยศาสตร์ทุกอย่างที่เขามี

การหมุนของวงล้อค่อยๆ ช้าลง ทุกครั้งที่เข็มปัดผ่านไป 'โปรดลองอีกครั้งในครั้งต่อไป' หัวใจของซุนม่อจะเต้นผิดจังหวะ เขากลัวว่าเข็มจะหยุดอยู่ที่นั่น

“วิชาเซียน!”

“วิชาเซียน!”

“วิชาเซียน, แม่งเอ๊ย, รัศมีมหาคุรุก็ได้วะ”

เมื่อเห็นว่าเข็มสีดำเคลื่อนตัวช้ามากและสามารถลงจอดบนรัศมี เมล็ดพืช น้ำมันวาฬ และดิน ซุนม่อก็เริ่มพึมพำไม่หยุด

“ถ้าข้าได้รัศมีมหาคุรุ ข้าจะกินมังสวิรัติเป็นเวลาหนึ่งเดือน!”

ในขณะนี้ ซุนม่อไม่สนใจความเจ็บปวดจากการพลาดวิชาเซียนระดับไร้เทียมทานอีกต่อไป

ในที่สุดเข็มสีดำก็หยุดลง ตกลงสู่ขอบรัศมีมหาคุรุ มันอยู่ห่างอส่วนของดินเพียงเล็กน้อย!

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับรัศมีมหาคุรุหนึ่งชนิด!”

ขณะที่ระบบแสดงความยินดี หนังสือทักษะที่ส่องแสงสีทองก็เด้งออกมาจากส่วนวงล้อแห่งโชคลาภและลอยอยู่ต่อหน้าซุนม่อ

คำที่สง่างามขนาดใหญ่เขียนด้วยอักษรประทับตรา ‘อาจารย์หนึ่งวัน เป็นพ่อทั้งชีวิต’!

เมื่อเห็นว่าแท้จริงแล้วมันคือรัศมีมหาคุรุ ความเสียใจของซุนม่อที่ไม่ได้รับวิชาฝึกปรือระดับเซียนขั้นไร้เทียมทานจึงลดลงอย่างมากในทันที มีรัศมีมหาคุรุมากมายในโลกของมหาคุรุดังนั้น ประตูเซียนจึงแยกความแตกต่างจากความยากในการรู้แจ้ง ความหายาก และความกล้าหาญ

รัศมีการเรียนรู้กว้างและความทรงจำมั่นคง ตลอดจนคำแนะนำล้ำค่าถือเป็น 'รัศมีทั่วไป' มหาคุรุคนใดๆ ก็สามารถเข้าใจรัศมีเหล่านี้ได้ภายในสามถึงสี่ปี

รัศมีงี่เง่าและปัญญาอ่อนที่ซุนม่อเข้าใจนั้นดีกว่าการเรียนรู้แบบกว้างๆ และความทรงจำมั่นคงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หายากเช่นกัน สำหรับตราประทับวิญญาณ มันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

ครูหนึ่งวันเป็นพ่อทั้งชีวิตค่อนข้างหายาก ยิ่งกว่านั้น มหาคุรุทุกคนที่เข้าใจรัศมีนี้จะมีอายุเกือบ 100 ปีแล้ว

ในโลกของมหาคุรุ ผู้คนได้ค้นพบรูปแบบที่จะเข้าใจรัศมีของมหาคุรุ ยิ่งพวกเขาสอนนักเรียนมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น

รัศมีมหาคุรุเป็นเหมือนสภาพจิตใจความรู้สึก หากท่านไม่เคยสัมผัสหรือสัมผัสด้วยตัวเองมาก่อน ท่านจะไม่สามารถเข้าใจมันได้!

มหาคุรุมักจะพบกับสถานการณ์ที่พวกเขาจะตำหนิ ให้คำแนะนำ หรือยกย่องนักเรียน ดังนั้น พวกเขาจะสามารถสัมผัสกับสภาพจิตใจที่ต้องการและเข้าใจรัศมีคำแนะนำอันล้ำค่า

เป็นครูหนึ่งวัน เป็นพ่อทั้งชีวิต

นี่เป็นรัศมีลงโทษ เมื่อทำสำเร็จ บารมีของมหาคุรุก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทำให้นักเรียนต้องตกตะลึงและอดกลั้นอย่างมาก

ผลกระทบที่มอบให้กับนักเรียนจะเหมือนกับสัตว์กินพืชขนาดเล็กที่เผชิญหน้ากับราชสีห์!

สภาพแบบนี้และสภาวะจิตใจนี้โดยพื้นฐานแล้วเป็นสิ่งที่มหาคุรุที่มีเกียรติสูงส่งและได้รับความเคารพอย่างสูงจะสามารถเข้าใจได้ และโดยปกติมหาคุรุเหล่านี้จะมีอายุมากกว่าเจ็ดสิบปี

มหาคุรุจะรู้สึกว่าพวกเขาน่าทึ่งมาก สามารถเป็น "พ่อ" ของนักเรียนได้ อย่างไรก็ตาม นี่ยังไม่พอ พวกเขาต้องมีความเคารพอย่างจริงใจและจริงใจกับนักเรียนซึ่งได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นพ่อของพวกเขา!

นักเรียนหลายคนไม่เคารพพ่อของตัวเองมากพอ นับประสาอะไรกับครูคนเดียว ดังนั้น มหาคุรุส่วนใหญ่จะเป็นที่เคารพนับถือเพียงผิวเผินเท่านั้น!

ด้วยเหตุผลเหล่านี้ รัศมีมหาคุรุนี้จึงถูกเรียกติดตลกว่ารัศมีแห่งการพักผ่อนอย่างสันติ (R.I.P.) เป็นเพราะมหาคุรุที่เข้าใจสิ่งนี้โดยปกติมีเวลาเหลือเพียงไม่กี่ปีก่อนที่พวกเขาจะได้พักผ่อนอย่างสงบสุขตลอดไป

ซุนม่อพอใจมาก รัศมีนี้ถือว่าค่อนข้างหายากและความเกี่ยวข้องก็สูงมากเช่นกัน เขารู้จัก ‘โง่เง่าปัญญาอ่อน’ แต่เขาไม่สามารถเปลี่ยนนักเรียนให้กลายเป็นคนงี่เง่าได้ตลอดเวลาใช่ไหม?

ถ้าเขาใช้มันสำหรับความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ นักเรียนอาจจะร้องเรียนกับประตูเซียนจริงๆ อย่างไรก็ตาม ‘เป็นครูหนึ่งวัน เป็นพ่อทั้งชีวิต’ ไม่มีปัญหานี้

สามารถใช้ได้ทุกเมื่อ และจะไม่มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับนักเรียน ยิ่งกว่านั้นนักเรียนจะถูกปราบโดยแรงกดดันของมหาคุรุและเชื่อฟัง!

"อาจารย์?"

ลู่จื่อรั่วกระพริบตาของนาง

“แค่ก แค่ก!”

ซุนม่อปล่อยเด็กสาวมะละกอและลูบหัวนางอย่างช่วยไม่ได้ ดาวนำโชคของเขาไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ

“หมายเหตุ: รัศมีมหาคุรุสำหรับขายในร้านค้ามีราคาแตกต่างกันเนื่องจากความหายากต่างกัน ตัวอย่างเช่น รัศมีนี้ที่เจ้าได้รับมีราคาอยู่ที่ 200,000 แต้มความประทับใจ!”

ระบบอธิบาย.

ซุนม่อพูดไม่ออก ปรากฎว่าเขาได้รับรางวัลใหญ่

“แน่นอนเจ้าได้ มิฉะนั้น เจ้าคงมีอายุเกิน 100 ปีเมื่อเข้าใจรัศมีนี้!”

ระบบเตือน

“เอาล่ะ ยังมีการจับฉลากห้าครั้งสุดท้ายติดต่อกัน อย่างรวดเร็ว!"