บทที่ 178 เกียรติยศของซุนม่อ

บทที่ 178 เกียรติยศของซุนม่อ

ซุนม่อเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากที่นักเรียนก่อนขึ้นบันไดตะโกนว่า 'อาจารย์ซุนมาแล้ว' นักเรียนทุกคนในทางเดินก็เงียบ

 

พวกเขามองไปที่ซุนม่อและตกอยู่ในความเงียบ แม้ว่าพวกเขาจะมีความกตัญญูกตเวทีมากมายในใจ เมื่อเห็นซุนม่อด้วยตนเอง พวกเขาก็พบว่ายากที่จะพูดอะไร

'ขอบคุณ' ไม่เพียงพอที่จะแสดงความขอบคุณที่พวกเขามี

“กลับไปเรียนให้หนัก อย่าทำให้ความคาดหวังของพ่อแม่ผิดหวัง”

ซุนม่อพูดประโยคหนึ่งและเดินไปตามทางเดิน

เหล่านักเรียนจะเบียดเสียดทั้งสองข้างของทางเดินอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับซุนม่อ เมื่อเขาเดินผ่านไป นักเรียนทุกคนก็ก้มหน้าลงและโค้งคำนับอย่างสม่ำเสมอ ตะโกนอย่างมีพลัง

"ขอบคุณ อาจารย์!"

หลางผิงหวนนึกถึงช่วงบ่ายที่มืดมน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆมืดครึ้ม ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาถูกโจวหย่งและเพื่อนๆ หยุดอยู่ที่ตรอกหลังนอกโรงเรียน หลังจากได้รับคำสั่งให้ยืนตัวตรง เขาถูกพวกนั้นตบติดต่อกัน หลังจากการตบแต่ละครั้งเขาจะต้องพูดว่า 'ขอบคุณ' หากเสียงของเขาเบาลง เขาจะถูกเตะที่ต้นขาของเขา

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หลางผิงก็ไม่เคยคุยกับผู้หญิงที่เขาชอบอีกเลย เขารู้ว่าทุกครั้งที่เขาพูดกับนาง เขาจะต้องถูกทุบตีอีกครั้ง

ความรักครั้งแรกของเขาจบลงก่อนเวลาอันควร

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลางผิง  +50 เป็นมิตร (120/1,000)

"ขอบคุณ อาจารย์!"

จั่วเว่ยโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง หลังของเขาเกือบจะงอเป็นมุม 90 องศา

จวบจนวันนี้เขาลืมวันที่เขาอยู่ในห้องน้ำไม่ได้ เขาลืมนึกภาพว่าโจวหย่งสั่งน้องชายของเขาให้ผลักตัวเองเข้าไปในบ่อส้วมอย่างไร จากนั้น ภายใต้การยุยงของโจวหย่ง โจวชางได้หยิบหนอนขาวตัวใหญ่ขึ้นมาสิบตัวและยัดเข้าไปในปากของเขาอย่างแรง

จั่วเว่ยไม่ได้ทำให้โจวหย่งขุ่นเคืองแต่อย่างใด อย่างไรก็ตาม เพียงเพราะเขาวิ่งเข้าหาโจวหย่งเมื่อคนหลังอารมณ์ไม่ดี เขาจึงถูกใช้เป็นกระสอบทราย

จั่วเว่ยรู้ว่าครอบครัวของโจวหย่งมีอำนาจและอิทธิพลที่สำคัญในขณะที่เขายังเป็นเด็กชาวนาตัวน้อย เนื่องจากเขาไม่สามารถที่จะรุกรานโจวหย่งได้เลย เขามักจะอ้อมเมื่อเห็นโจวหย่งที่โรงเรียน

โจวหย่งไม่เคยได้รับการลงโทษใดๆ สำหรับการกระทำผิดที่เขาทำ ดังนั้นจั่วเว่ย รู้สึกว่าโจวหย่งจะอาละวาดอยู่เสมอ แต่ใครจะเดาได้ว่าซุนม่อซึ่งเป็นครูที่เพิ่งจ้างใหม่จะต่อต้านโจวหย่งและขับไล่เขา

นี่เป็นครูที่ดีที่ใส่ใจนักเรียน!

ติง!

คะแนนความประทับใจจากจั่วเว่ย +30, เป็นกลาง (77/100)

"ขอบคุณ อาจารย์!"

หวีวี่สะอื้นเบาๆ อยู่มาวันหนึ่ง เขาถูกครูเรียกให้ไปประลองฝีมือกับโจวหย่ง แต่เมื่อครูหยุดการต่อสู้ โจวหย่งก็จงใจตีเข้าที่ตาของเขา ทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัวมาจนถึงทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รับคำขอโทษใดๆ เลยตั้งแต่นั้นมา

ครูผู้ตัดสินการต่อสู้ครั้งนั้นอ้างว่านี่เป็นอุบัติเหตุ เป็นเพราะความประมาทของ หวีวี่ไม่ใช่ความผิดของโจวหย่ง

หวีวี่รู้ว่าครอบครัวของโจวหย่ง มีอิทธิพลและครูไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะก้มหน้า แต่ตอนนี้ มีใครบางคนที่สามารถทำร้ายไอ้สารเลวนั่นได้ เขาคืออาจารย์ซุนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้!

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหวีวี่ +30, เป็นกลาง (85/100)

คำอุทานมากมายนับไม่ถ้วนของคำว่า 'ขอบคุณอาจารย์' ดังขึ้นในหูของซุนม่อ และมันก้องกังวานอยู่ในทางเดิน ผ่านอาคารหอพักทั้งหมดและสลายไปในคืนที่มืดมิด

แม้ว่าซุนม่อจะเดินผ่านพวกเขาไปแล้ว นักเรียนที่อยู่ข้างหลังเขายังคงคำนับและไม่ยืนตัวตรง

“ลืมความทุกข์ในอดีต แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ อนาคตที่ยอดเยี่ยมยังรอพวกเจ้าอยู่ มาเถอะและจงกลายเป็นคนที่เจ้าสามารถภาคภูมิใจได้”

ซุนม่อรู้ว่านักเรียนที่เคยถูกรังแกจะมีปัญหาทางจิตไม่มากก็น้อย บางคนจริงจังมากจนกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายและอยู่บ้าน ไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับใคร

ดังนั้น ซุนม่อจึงหวังว่านักเรียนเหล่านี้จะลืมอดีตและมีความสุขกับอนาคตด้วยรอยยิ้ม

วิ้งงงง!

เนื่องจากอารมณ์ของซุนม่อนั้นจริงใจ 'คำแนะนำล้ำค่า' จึงถูกปลดปล่อยออกมา

ประกายแสงสีทองกกระจายจากร่างของซุนม่อและกระจายไปทั่วทางเดิน เหล่านักเรียนที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสง ก็รู้สึกว่าโลกสดใสขึ้นทันที ราวกับวันฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของอิสรภาพ

“กลับไปซะ พักผ่อนให้เต็มที่!”

หลังจากที่ซุนม่อพูดจบ เขาก็เข้าไปในหอพักและปิดประตู

ผ่านไป 3 นาที นักเรียนเริ่มที่จะกลับไปทีละคน ขณะที่พวกเขากลัวที่จะรบกวนความสงบของซุนม่อ พวกเขาจึงชะลอฝีเท้าและเริ่มเดินจากมา

นักเรียนบางคนไม่ได้รอและพบซุนม่อเป็นการส่วนตัว อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาผ่านไป พวกเขาเดินผ่านหอพักของซุนม่อและโค้งคำนับก่อนจะจากไป

กลุ่มครูฝึกหัดตกใจมากเมื่อเห็นฉากนี้

ซุนม่อไม่ใช่มหาคุรุ อย่างไรก็ตาม การกระทำของเขาได้รับการยอมรับและความรักจากนักเรียนทุกคน

“ข้าก็อยากเป็นเหมือนซุนม่อด้วย!”

เหมยอี้กำหมัดแน่น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

“อันที่จริง การเป็นครูคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า”

หลู่คุนมองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตของเขา นอกจากนี้เขายังต้องการช่วยให้นักเรียนเดินออกจากสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิต เขาต้องการให้พวกเขาเติบโต ประสบความสำเร็จ และไปให้ถึงจุดสูงสุด

นักเรียนออกไปหมดแล้ว แต่ครูฝึกสอนยังคงยืนอยู่บนบันไดโดยไม่ขยับ พวกเขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง และจู่ๆ บางคนก็พบทิศทางในชีวิตของพวกเขา

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ 2,138 คะแนน”

การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น

“ตอนนี้ข้ามีคะแนนความประทับใจเท่าไหร่”

ซุนม่อไม่รู้สึกพึงพอใจเลย เขารู้สึกว่าเขาได้ทำภารกิจเล็กน้อยเท่านั้น

“48,915”

ระบบรายงาน เป็นตัวเลขที่สวยสะดุดตา

“ฮ่า ข้าจะสามารถซื้อรัศมีของมหาคุรุได้ในไม่ช้า!”

ซุนม่อมีความสุขมาก

วันรุ่งขึ้น บทเรียนยุทธเวชกรรมของซุนม่อก็เต็มเปี่ยม นอกจากนี้จำนวนนักเรียนที่รออยู่ในทางเดินเพิ่มขึ้น

เมื่อซุนม่อมาถึง พวกเขาก็คำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน

ครูบางคนได้ปรับปรุงทัศนคติต่อซุนม่อเช่นกัน พวกเขาเริ่มทักทายเขาด้วยการพยักหน้าหรือยกนิ้วโป้งให้เขา

แน่นอนว่าบางคนเป็นของแท้ในขณะที่บางคนทำเพราะคุ้นเคยกับเขาเท่านั้น ท้ายที่สุดซุนม่อจะรู้ถึงความตั้งใจของพวกเขาจากการที่พวกเขาให้คะแนนความประทับใจที่ดีหรือไม่

หลังจากบทเรียนของเขา เขาได้สะสมแต้มความประทับใจอีก 312 แต้ม เพื่อรักษาแหล่งรายได้ที่มั่นคงมาก

ซุนม่อเข้าใจอุดมการณ์ของการทำงานอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อบางสิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่เปิดบทเรียนการฝึกฝนการแพทย์ใหม่

จากนั้น หลังจากที่ซุนม่อเสร็จสิ้นบทเรียนสำหรับนักเรียนส่วนตัวทั้ง 6 คนของเขาแล้ว เขาได้ให้หลี่จื่อฉีเชิญอันซินฮุ่ยมาที่บ้านเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง

ในตอนบ่าย จักจั่นฤดูร้อนกำลังทำอาหาร…

“อาจารย์ซุน ข้ามาเพื่อเข้าร่วมการสนทนา ไม่เป็นไรใช่ไหม”

กู้ซิ่วสวินทักทายซุนม่อด้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ เมื่อหลี่จื่อฉีไปที่สำนักงานอาจารย์ใหญ่ กู้ซิ่วสวินก็บังเอิญไปที่นั่นเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาบางอย่างกับอันซินฮุ่ยก็เลยติดมาร่วมสนุกด้วยกัน

“อาจารย์กู้ สวัสดีตอนบ่าย”

ซุนม่อไม่แยแส

“จื่อฉีโปรดพาพวกนางไปที่นั่น!”

“ค่ะ”

แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะไม่ได้ทำงานที่เกี่ยวข้องกับคนใช้ แต่ความสามารถของนางในการปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่นั้นยอดเยี่ยมมาก เนื่องจากนางมีการศึกษาตั้งแต่ยังเด็ก

“ข้า……ข้าจะไม่ไปอาบน้ำ!”

ลู่จื่อรั่วกลัวคนแปลกหน้า

"ไม่ได้!"

ซุนม่อปฏิเสธ ซองยายักษ์มีราคาแพงมาก และไม่ต้องเสียเปล่า

หลังจากที่ซุนม่อได้อธิบายประสิทธิภาพของซองยาขนาดยักษ์แล้ว หลี่จื่อฉีก็ให้คนมารื้อปีกด้านตะวันออกและสร้างใหม่ให้เป็นโรงอาบน้ำสาธารณะขนาดใหญ่

“แดดร้อนจัง อาบน้ำเพื่ออะไร”

กู้ซิ่วสวินตกตะลึง ถ้าไม่ใช่เพราะว่านางรู้ว่าซุนม่อมีคุณสมบัติทางศีลธรรมที่เหมาะสม นางจะสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ต้องการฉวยโอกาสนี้แอบดูร่างของอันซินฮุ่ยอย่างลับๆ

ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า 2 คนและอายุน้อยกว่า 3 คนยืนอยู่ที่ขอบห้องอาบน้ำสาธารณะ

หลี่จื่อฉีทดสอบอุณหภูมิและวางซองยายักษ์ไว้ข้างใน

ฟ้าว!

ราวกับว่าถุงเลือดระเบิด ในชั่วพริบตา ฟองเริ่มก่อตัวบนผิวน้ำราวกับว่ากำลังเดือด

“จื่อฉีเจ้ากำลังพยายามจะตุ๋นพวกเราเหรอ?”

กู้ซิ่วสวินสนุกกับการอาบน้ำและถามอย่างราบรื่นว่า

“สิ่งที่เจ้าใส่เข้าไปข้างในคืออะไร?”

“ซองยายักษ์!”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

“เอาล่ะ ทุกคนสามารถลงไปในน้ำได้แล้ว”

หลังจากพูดแล้วหลี่จื่อฉีก็เป็นผู้นำในการลงไปในน้ำเพื่อพิสูจน์ว่าซองยาไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่านางคิดมากไป อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินคุ้นเคยกับสถานะของนางและรู้ว่าการอาบน้ำที่นางกล้าเข้าไปจะไม่มีปัญหา ยิ่งไปกว่านั้น ซุนม่อไม่เคยพยายามทำร้ายพวกนาง ดังนั้นพวกนางจึงก้าวเข้าไปในอ่างทันทีเช่นกัน

“อืม ได้เวลาอาบน้ำแล้ว”

ลู่จื่อรั่วดมกลิ่น นางรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าน้ำอาบนี้ทำมาจากของดี ดังนั้น นางจึงอดไม่ได้ที่จะก้าวขึ้นไปบนขอบห้องอาบน้ำสาธารณะ ออกแรงจากน่องของนาง และกระโดดเข้าไปทันที

ตูม

น้ำอาบกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง! ตามที่คาดไว้ น้ำก็เต็มไปด้วยพลังปราณวิญญาณ เมื่อมันสัมผัสผิวหนัง ปราณวิญญาณก็เริ่มซึมเข้าสู่ร่างกายเหมือนปลาตัวน้อย

“สบายจริงๆ!”

หลังจากที่ลู่จื่อรั่วพูด นางก็ได้ยินเสียงที่น่าตกใจของกู้ซิ่วสวิน นางจำได้ว่านางไม่ใช่คนเดียวที่นี่และเริ่มตื่นตระหนก นางก้มศีรษะลงในอ่างทันทีด้วยเสียง 'ป๋อมแป๋ม'

บล๊อก บล๊อก !

ฟองอากาศลอยขึ้นมา

“ในอ่างนี้มีปราณวิญญาณมากเกินไปหรือเปล่า?”

กู้ซิ่วสวินมองไปที่อันซินฮุ่ย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจ

“อืมม!”

อันซินฮุ่ยดูตกใจเช่นกัน ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะ ประสาทสัมผัสทั้งหกของพวกนางนั้นเฉียบแหลม และพวกนางก็รู้สึกถึงผลกระทบอันแรงกล้าของซองยาขนาดยักษ์นี้ในทันที

หลังจากพลังของยากระจายไป น้ำในอ่างก็เริ่มผันผวนเป็นคลื่น หลังจากนั้นไม่นาน มันก็สร้างกระแสน้ำวนขนาดเล็กที่พุ่งเข้าใส่ร่างกายของพวกเขา รู้สึกสบายเหมือนกำลังนวดตัวอยู่เลย

กู้ซิ่วสวินวักน้ำด้วยมือของนาง!

ซ่าา!

เสียงกระเด็นสะท้อนออกมาอย่างแผ่วเบา หากมีข้อบกพร่องประการหนึ่ง แสดงว่าสีแดงเกินไป ดูเหมือนเลือดที่เพิ่งไหลออกมาจากศพน่ากลัวจัง

“ซองยานี้ออกฤทธิ์แรงมาก ข้าจะไปขอให้อาจารย์เข้ามา!”

ลู่จื่อรั่วยืนขึ้นและเดินไปที่ขอบอ่าง

"เฮ้?"

กู้ซิ่วสวินต้องการนั่งสมาธิและซึมซับผลการรักษาจากน้ำ แต่เมื่อนางได้ยินคำพูดของสาวมะละกอ นางก็ฟุ้งซ่าน (ให้ผู้ชายเข้ามา เป็นไปได้ยังไง?)

“ข้าจะไปกับเจ้า!”

หลี่จื่อฉียังรู้สึกว่ามันแย่เกินไปที่ซุนม่อไม่ได้อาบน้ำเพราะยาซองยักษ์เป็นของเขา

กู้ซิ่วสวินมองไปทางอันซินฮุ่ยและตระหนักว่านางเริ่มทำสมาธิโดยหลับตา

“เอาล่ะ สำหรับน้ำอาบ ข้าจะไม่สนใจมัน”

กู้ซิ่วสวินทิ้งร่างของนางลงไปในน้ำจนมันปกคลุมคอของนาง นางไม่ต้องการให้ซุนม่อมีโอกาสเห็นไหล่ของนางด้วยซ้ำ (ข้าเป็นสาวพรหมจารีที่สะอาดและบริสุทธิ์ ถ้าเขาเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของข้า ข้าจะแต่งงานในอนาคตได้อย่างไร)

“ข้าต้องไม่ทำให้สามีในอนาคตผิดหวัง!”

กู้ซิ่วสวินพึมพำ