บทที่ 190 โดดเด่นจนทำให้คนสิ้นหวัง

บทที่ 190 โดดเด่นจนทำให้คนสิ้นหวัง

ในสำนักงานของอาจารย์ใหญ่…

“อันซินฮุ่ย ในช่วงสองสามวันนี้ครูและนักเรียนบ่นกับข้าว่าซุนม่อเขียนเฉพาะอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณในชั้นเรียนของเขา นี้เป็นพื้นฐาน บางคนถึงกับบอกว่าเจ้าใช้ตำแหน่งของเจ้าเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว เจ้าเตรียมที่จะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร” 

 

จางฮั่นฟูถาม

เขาต้องทนอยู่พักหนึ่ง หลังจากที่ซุนม่อมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬ มีโอกาส 80%-90% ที่เขาจะไม่กลับมา แต่วันนี้ตอนที่เขาเดินตรวจโรงเรียน บางครั้งเขาจะได้ยินคนคุยกันเรื่องซุนม่อ และความคิดเห็นของพวกเขาก็เป็นแง่บวก ในความเป็นจริง หลายคนบอกว่า โจวหย่งไม่ได้ถูกไล่ออก แม้จะเป็นเวลานานเช่นนี้เนื่องจากเขา จางฮั่นฟูปกป้องโจวหย่ง

หลังจากได้ยินคำสาปแช่งทั้งหมดนี้แล้ว จางฮั่นฟูจะอดทนต่อไปได้อย่างไร? เขารีบมาหาอันซินฮุ่ยทันที ไม่ว่ายังไง เขาต้องให้บทเรียนกับซุนม่อก่อน

ถ้าไม่อย่างนั้น เจ้าเด็กนั่นคงคิดว่าเขาเป็นมังสวิรัติจริงๆ*

อันที่จริง เรื่องนี้ไม่ได้ทำโดยซุนม่อ มันเป็นเรื่องส่วนตัวโดยหลี่กง หลังจากพยายามเข้าใจทัศนคติของซุนม่อ หลี่กงพบคนสองสามคนเป็นพิเศษเพื่อกระจายคำพูดเหล่านี้ไปทั่ว

หลี่กงโชคดีมาก หลังจากที่เขารายงานหยางไฉ ก่อนที่หยางไฉจะเปิดเผยความลับ คนโชคร้ายคนนั้นก็ถูกจางฮั่นฟูกำจัด

ดังนั้นหลี่กงยังคงทำงานเป็นหัวหน้างานในแผนกพัสดุ เมื่อเขารู้ว่าหัวหน้าแผนกคนใหม่มาถึง เขาก็รู้สึกผิดหวังมาก ทำไมไม่เป็นหัวหน้าแผนกซุนม่อ?

เขารู้ว่าซุนม่อยังเด็กเกินไป และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้ แต่ไม่กี่วันต่อมา โรงเรียนได้ออกประกาศโดยระบุว่าซุนม่อจะกลายเป็นรองหัวหน้าแผนกคนใหม่ของแผนกพัสดุ

เนื่องจากหัวหน้าแผนกถูกย้ายออกไป ในอนาคตคำพูดของซุนม่อจึงเป็นที่มาของอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในแผนกพัสดุ

ซุนม่อกลายเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเขา และสิ่งนี้ทำให้หลี่กงผู้เป็นลูกน้องมีความสุข เขามักจะใช้โอกาสที่จะ 'ประจบ' ซุนม่อ

หลี่กงรู้สึกว่า ซุนม่อต้องโน้มน้าวอันซินฮุ่ยผ่านการ 'นอน' กับนาง ถ้าไม่อย่างนั้น เขาจะรับบทบาทสำคัญนี้ได้อย่างไร?

ไม่ว่าในกรณีใด กลอุบายของหลี่กงทำให้ชื่อเสียงของจางฮั่นฟูลดลงครึ่งหนึ่ง

ด้วยนิสัยของอันซินฮุ่ยและหวังซู่ พวกเขาจะไม่ทำสิ่งนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นจางฮั่นฟู รู้สึกว่าสิ่งทั้งหมดนี้จะต้องถูกควบคุมโดยซุนม่อ

“จำนวนนักเรียนที่เข้าเรียนในชั้นเรียนของซุนม่อลดลงต่ำกว่า 10 หรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะยกเลิกชั้นเรียนของเขา!'

อันซินฮุ่ยถามกลับ

“ข้าต้องการนำเสนอประเด็นนี้อย่างแม่นยำ ซุนม่อมอบของขวัญให้กับนักเรียนที่เข้าร่วมชั้นเรียนยันต์รวบรวมวิญญาณของเขา นี่ไม่เหมือนกับการใช้สินบนเพื่อหลอกล่อผู้คนมาที่บทเรียนของเขาให้มากขึ้นใช่หรือไม่ นี่ไม่ใช่การแข่งขันที่ยุติธรรม!”

จางฮั่นฟูพูดอย่างโกรธเคือง

“มีครูหลายคนบ่นกับข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“อักขรยันต์รวบรวมวิญญาณที่เขาให้มานั้นไม่ได้มาจากเขาหรอกหรือ?”

อันซินฮุ่ยขัดจังหวะจางฮั่นฟู

“เอ๊ะ!”

เขาไม่มีทางหักล้างสิ่งนั้นได้เพราะเป็นของขวัญที่มาจากซุนม่ออย่างแท้จริง มีคนกล่าวไว้ว่า ระดับของอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณไม่ได้ต่ำ

“ไม่มีปัญหาแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ครูวาดเป็นการส่วนตัว การให้ของขวัญแก่นักเรียนเป็นเพียงการกระตุ้นให้พวกเขาพากเพียรหนักขึ้นในการเรียนรู้ จะมีปัญหาได้อย่างไร?”

คารมคมคายของอันซินฮุ่ย ก็ค่อนข้างดีเช่นกัน

“เอาล่ะ ขอพักเรื่องนี้ไว้ชั่วคราว เจ้าบอกว่าซุนม่อแก้ปัญหาการเงินของโรงเรียนแล้วเหรอ? เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร”

จางฮั่นฟูสงสัยมาก ซุนม่อไม่สามารถขายก้นของเขาได้ใช่ไหม

“รองอาจารย์ใหญ่จาง มีปัญหามากมายที่ต้องจัดการทุกวัน ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”

อันซินฮุ่ยจะไม่บอกเขาในกรณีที่เขาวางแผนร้าย

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นรองอาจารย์ใหญ่? ข้าไม่ได้ลงนามในหนังสือแต่งตั้งซุนม่อสำหรับแผนกพัสดุ!”

จางฮั่นฟูโกรธมาก

“อาจารย์หวังเซ็นมัน!”

อันซินฮุ่ยโต้กลับไม่ลดรา ทำให้จางฮั่นฟู่แทบระเบิด

จางฮั่นฟูสาปแช่งอยู่ในใจ (หวังซู่เจ้าบ้าคนนั้น ทำไมเขาถึงชื่นชมซุนม่อขนาดนั้น?)

หวังซู่ได้ปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดีจนคนอื่นรู้สึกอิจฉาอย่างแท้จริง

“ข้ายังมีงานอีกมากที่ต้องทำ ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ออกไปซะ!”

อันซินฮุ่ยออกคำสั่งขับไล่แขก

ใบหน้าของจางฮั่นฟูเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ  เมื่อเห็นอันซินฮุ่ยไม่สนใจเขา เขารู้สึกโกรธ แต่เขาก็ไม่มีที่ระบาย เขาทำได้เพียงสูดอากาศหนาวเหน็บและผลักเปิดประตู

ไม่มีทาง เขาไม่ปล่อยให้เรื่องต้องจบลงแบบนี้แน่!

จางฮั่นฟู ตัดสินใจหาครูและนักเรียนสองสามคนที่บ่นเรื่องซุนม่อ แม้ว่าเขาจะยกเลิกชั้นเรียนของซุนม่อไม่ได้ แต่เขาก็ต้องทำให้ซุนม่อเป็นที่รังเกียจ

ในสถาบันขณะที่จางฮั่นฟูเดินผ่านเตียงดอกไม้ เขาเห็นลูกชายของเขานั่งอยู่บนม้านั่งใกล้ๆ

“เฉียนหลินทำไมเจ้าถึงดูมึนงง?”

เมื่อเห็นลูกชายที่เก่งที่สุดของเขา จางฮั่นฟูก็อดยิ้มไม่ได้ แต่รอยยิ้มของเขาหายไปและในไม่ช้าก็ถูกแทนที่ด้วยอาการหน้านิ่วคิ้วขมวด

เกิดอะไรขึ้นกับสีหน้าที่หดหู่ใจของลูกชาย?

“เจ้าไปดูอันซินฮุ่ยหรือเปล่า?”

จากมุมมองของจางฮั่นฟู ลูกชายของเขาต้องขอให้อันซินฮุ่ยไปทานอาหารเย็นและถูกปฏิเสธ (เฮ้อ ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ระหว่างเจ้าสองคน)

"ไม่!"

จางเฉียนหลินส่ายหัว

“เอ๊ะ? มีอะไรผิดปกติกับเจ้า?”

จางฮั่นฟูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"ไม่มีอะไร."

จางเฉียนหลินขมวดคิ้วและยืนขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจเตรียมที่จะจากไป อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาเดินไปสองสามก้าว เขาก็หยุดและถามว่า

“ท่านพ่อ พรสวรรค์ของข้าในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณถือว่าสูงหรือไม่?”

“นั่นแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะไปขอความกรุณาและส่งเจ้าไปต่างประเทศเพื่อการศึกษาระดับอุดมศึกษาทำไม? เป็นเรื่องธรรมดาเพราะเฮ่อหยวนจิ่นไม่คู่ควรพอที่จะแนะนำเจ้าได้!"

จางฮั่นฟูเดินไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาตบไหล่ลูกชายของเขา

“อย่าหลงระเริงกับความคิดไร้สาระ เจ้าเป็นคนที่ดีที่สุด ซุนม่อก็รู้แค่วิธีวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณนั้นมันเป็นขยะเมื่อเทียบกับเจ้า”

หลังจากพูดแบบนี้ใบหน้าของจางฮั่นฟูก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ เขารู้สึกว่าซุนม่อเชี่ยวชาญในการเขียนอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณเท่านั้น ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงไม่พูดถึงยันต์อื่นๆ ในระหว่างเรียน?

ช่วยอะไรไม่ได้ แต่พูดได้ว่าการตัดสินของจางฮั่นฟูนั้นได้รับมาจากประสบการณ์อันยาวนานของเขาในสังคม มันค่อนข้างแม่นยำ ถ้าเขาเริ่ม 'โจมตี' ก่อนหน้านี้โดยพิจารณาจาก 'จุดอ่อน' นี้ ชั้นเรียนของซุนม่ออาจจะถูกยกเลิกไปนานแล้ว

“เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ อย่าได้รู้สึกประหม่าเกินไป เจ้าเพิ่งกลับมาสอนและทุกคนไม่คุ้นเคยกับเจ้าใช่ไหม หลังจากหนึ่งหรือสองเดือน ครูและนักเรียนทุกคนในโรงเรียนจะรู้ว่าลูกชายของข้าเป็นปรมาจารย์ยันต์วิญญาณที่น่าประทับใจที่สุดที่นี่”

จางฮั่นฟูปลอบโยน

“อืมม!”

จางเฉียนหลินขืนตัวเองขึ้นมา

“โอ้ ท่านคิดจะทำอะไร? ท่านต้องการความช่วยเหลือจากข้าหรือไม่”

“ข้าต้องการหาคนที่จะจัดการกับซุนม่อ!”

จางฮั่นฟูพูดตรงไปตรงมา

“....”

เมื่อจางเฉียนหลินได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขากลับไม่เป็นธรรมชาติ เขาลังเลทำท่านเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่แน่ใจว่าจะพูดอย่างไรดี

“มีอะไรผิดปกติ?”

จางฮั่นฟูขมวดคิ้ว

“แค่พูดความในใจออกมา”

“ท่านพ่อ อย่าทำเช่นนั้นเลยดีกว่า”

"ทำไม?"

จางฮั่นฟูไม่เข้าใจ (ทำไมลูกชายของข้าถึงได้ใจอ่อนขนาดนี้ และซุนม่อก็ไม่ใช่ศัตรูความรักของเจ้าหรอกหรือ เจ้าไม่ควรละทิ้งโอกาสที่จะรังเกียจเขา)

จางเฉียนหลินไม่อยากจะพูดจริงๆ แต่เมื่อเขาคิดว่าพ่อของเขาจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน ถ้าเขาสร้างปัญหาให้ซุนม่อในชั้นเรียน เขาตัดสินใจที่จะกัดฟันและบอกความจริง

“เขาน่าประทับใจมากจริงๆ!”

"ใคร? เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร”

จางฮั่นฟู รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“ในฐานะลูกผู้ชายที่แท้จริง แม้แต่ท่าทางของเจ้าก็ยังน่าอนาถ”

“นั่นคือซุนม่อ เขาน่าประทับใจมากในด้านอักขรยันต์วิญญาณ เราไม่ควรเริ่มมีปัญหากับเขาในด้านนี้”

จางเฉียนหลิงพูดทุกอย่างในชั่วอึดใจและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นในขณะนี้

"อะไร?"

จางฮั่นฟูคิดว่าเขาได้ยินผิด ลูกชายของเขาคนนี้มีพรสวรรค์ที่สูงมากในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ ตั้งแต่เขายังเด็กจนถึงตอนนี้ ลูกชายของเขามีความมั่นใจและภูมิใจในความสามารถของตัวเองอย่างมาก ลูกชายของเขาไม่เคยเต็มใจที่จะยอมให้คนอื่น แต่ตอนนี้ เขาพูดจริงๆ ว่าซุนม่อน่าประทับใจมาก?

“ท่านควรยกเลิกความคิดนี้ในใจของท่าน มิฉะนั้นมันจะจบลงด้วยความอับอายขายหน้า”

จางเฉียนหลินกล่าว

จางเฉียนหลินกำลังเตรียมที่จะมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุด เขาต้องการค้นหาที่มาของยันต์ลึกลับนั้นอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวก่อน เจ้ากำลังนั่งอยู่ที่นี่ด้วยสีหน้าหดหู่ก่อนหน้านี้ เจ้าได้รับผลกระทบทางจิตใจหลังจากเข้าเรียนในชั้นเรียนของซุนม่อหรือไม่?”

จางฮั่นฟูตกใจมาก (เป็นไปได้อย่างไร ซุนม่อนั้นมีความสามารถมากกว่าลูกชายอัจฉริยะของข้าจริงๆ)

“เฮ้อ ข้าจะบอกท่านอย่างตรงไปตรงมา ในสถาบันจงโจวของเรา ความสำเร็จของ ซุนม่อในด้านอักขรยันต์วิญญาณน่าจะอยู่ในห้าอันดับแรก”

หลังจากนั้นเขาก็กำหมัดแน่น (แต่ข้าไม่ยอมรับความพ่ายแพ้!)

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

ริมฝีปากของจางฮั่นฟูกระตุก เขารู้อยู่แก่ใจว่าลูกชายของเขาไม่ได้ยกย่องใครง่ายๆ แต่เมื่อมีคนชมเชยจากเขา คนๆ นั้นย่อมเป็นคนที่มีความสามารถอย่างแท้จริง จางเฉียนหลินไม่ตอบ เขาเพียงแค่หันหลังและจากไป หลังจากยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จางฮั่นฟูก็สาปแช่ง

"แม่มันเถอะ!"

จากนั้นเขาก็เตะต้นไม้ข้างๆ อย่างแรง

ใบไม้ร่วงเพราะแรงกระแทก

หลังจากนั้น เขาเริ่มอิจฉาความโชคดีของอันซินฮุ่ย (การตัดสินใจของเจ้าในการเลือกคู่หมั้นนั้นดีมาก แค่มีซุนม่อ เจ้าก็สามารถพลิกสถานการณ์ได้!)

(เดี๋ยวก่อน สิ่งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับอันซินฮุ่ยผู้ที่มีวิจารณญาณที่ดีคืออาจารย์ใหญ่คนเก่า!)

“เฮ้อ น่าเสียดาย หากอาจารย์ใหญ่คนเก่าบุกทะลวงสู่ระดับเซียนได้สำเร็จ มีโอกาส 80% ถึง 90% ที่โรงเรียนจะกลับคืนสู่เก้าอันดับสถาบันยิ่งใหญ่ได้”

จางฮั่นฟูถอนหายใจ หลังจากนั้นก็มีใบหน้าที่หดหู่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา (จะดีแค่ไหนถ้าข้าได้เป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาว!)

เนื่องจากจางเฉียนหลินกล่าวว่า ซุนม่อนั้นโดดเด่นใครๆ ก็สามารถเห็นได้ว่า หวังซู่ เก่งแค่ไหนในการประเมินผู้คน ในฐานะมหาคุรุระดับ 2 ดาว ความสามารถในการตัดสินของจางฮั่นฟูนั้นด้อยกว่ามากเมื่อเทียบกับหวังซู่

“ข้าควรละทิ้งการดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่และมุ่งเน้นไปที่การวิจัยและการสอนนักเรียนหรือไม่? ไม่ ข้าทำไม่ได้ ถ้าข้าทำเช่นนั้น องค์ชายหลี่จะฆ่าข้าอย่างแน่นอน”

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของเขา จางฮั่นฟู ก็รีบโยนมันออกไป เขาไม่สามารถตัดสินใจได้

.....

“พี่เจิ้ง ท่านมาที่นี่ทำไม?”

เมื่อซุนม่อเห็นเจิ้งชิงฟาง เขาก็รีบเข้าไปต้อนรับเขาทันที เขามีความประทับใจที่ดีต่อชายชราคนนี้ซึ่งมีความสนใจสอดคล้องกับเขา

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว ภาคที่สองของไซอิ๋วอยู่ที่ไหน ตอนนี้เกือบสองเดือนแล้ว เจ้าควรเขียนมันเสร็จแล้วใช่ไหม”

เจิ้งชิงฟางมองตรงไปที่ซุนม่อ ราวกับว่าเขาเป็นสัตว์เลี้ยงที่รอให้ซุนม่อให้อาหารแก่เขา

“เอ๊ะ?!”

ซุนม่อเกาผมของเขา

“ข้าไม่ได้เขียน!”

"อะไร?"

เจิ้งชิงฟางกุมหัวใจของเขาไว้ มันรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะขาดอากาศหายใจ คำตอบนี้เป็นสถานการณ์ที่แย่ที่สุดจริงๆ ถ้าซุนม่อเขียนแม้แต่น้อย อย่างน้อยเขาก็อ่านได้นิดหน่อยเพื่อบรรเทาอาการคัน

คราวนี้แม้แต่ลูกพลัมที่ดับกระหายก็หายไป

“พี่เจิ้ง!”

ซุนม่อต้องการอธิบาย

 “เรียกข้าว่าลุง!”

เจิ้งชิงฟางขัดจังหวะซุนม่อ

“ลุงเจิ้ง เมื่อเร็วๆ นี้ข้ายุ่งมาก!”

ในอดีต ซุนม่อเขียนนวนิยายเพราะเขาต้องการหาค่าครองชีพ แต่ตอนนี้ เขาไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว

ดังนั้น.

แม้ว่าเขาจะสุ่มเขียนอักขรยันต์วิญญาณมาสักสองสามภาพ เขาก็จะสามารถหารายได้สองสามพันตำลึงได้อย่างง่ายดาย ทำไมเขาต้องทำงานหนักและเขียนนวนิยาย?

 ริมฝีปากของเจิ้งชิงฟางขยับ เขาอยากจะพูดว่า 'ในฐานะครูฝึกหัด เจ้าจะยุ่งเกี่ยวกับอะไรได้บ้าง? อย่างมากที่สุด เจ้าสามารถทำธุระหรือช่วยครูเท่านั้นใช่ไหม'

(หืม เขาคงยุ่งกับการไล่ตามสาวๆ ข้าได้ยินมาว่าราชินีในสถาบันว่านเต้า ได้เข้าร่วมกับสถาบันจงโจวแล้ว)

ซุนม่อรู้ทันทีว่าเจิ้งชิงฟางกำลังคิดอะไรเพียงแค่มองดูสีหน้าของเขา ดังนั้นเขาจึงรีบพยายามแก้เรื่องต่างๆ

“ประมาณหนึ่งเดือนก่อน ข้าเข้าสอนที่โรงเรียนอย่างเป็นทางการ ปัจจุบันข้าเป็นครูประจำในสถาบันจงโจว”

ซุนม่ออธิบาย

"อา? เจ้าเป็นลูกทูนหัวของจางฮั่นฟูหรือไม่?”

เจิ้งชิงฟางตกตะลึง

 

[1] ในวัฒนธรรมจีน คำว่า 'การเป็นมังสวิรัติ' ยังใช้เพื่ออ้างถึงคนที่อ่อนแอได้เช่นกัน ตัวอย่าง: ถ้าข้าไม่สอนบทเรียนให้เขา เขาจะคิดว่าข้าเป็นมังสวิรัติหรือไม่?