บทที่ 208 ตั้งเป้าหมายเล็กไว้ก่อน มาเก็บหินวิญญาณร้อยก้อนกันเถอะ!
“เจ้าเงินเย็น? ฮ่าฮ่า!”
ถานไถอวี่ถังกลั้นหัวเราะไม่ไหวจึงหัวเราะออกมาดังๆ
นักเรียนหันมามองทันที (ตอนนี้เจ้ายังหัวเราะได้อยู่ใช่หรือไม่ เอาล่ะ จริงๆ แล้ว เราก็อยากหัวเราะเหมือนกัน แต่รังสีฆ่าฟันนี้เย็นชามาก การแสดงออกทางสีหน้าของเขาหยุดนิ่ง!)
“โอ้ สวรรค์ของข้า”
หลี่จื่อฉีพยักหน้า สมองของผู้เสพติดการต่อสู้นี้เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างแท้จริง ก่อนที่เขาจะเข้าสู่ทวีปทมิฬ เขาได้ก่อปัญหาให้กับอาจารย์ของพวกเขาแล้ว
“อาจารย์ผาย!”
จินมู่เจี๋ยเรียกออกมา ในฐานะหัวหน้ากลุ่มการดูแลความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในกลุ่มให้มีความเป็นมิตรเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของนาง
“ข้าจะไม่ลดตัวและโต้เถียงกับนักเรียน!”
ผายหยวนลี่พูดสั้นๆ
"ข้าชื่นชมบุคลิกของสหายคนนั้นค่อนข้างมาก เขามีความกล้าหาญและน่าเกรงขามมากพอ ในอนาคตเขาจะต้องน่าประทับใจเหมือนข้าอย่างแน่นอน!”
“ไม่ ข้าจะประทับใจมากกว่าท่าน!”
เมื่อซวนหยวนพ่อพูดเช่นนี้ เขาก็ทำหน้าจริงจัง
“ฮ่า ฮ่า ข้าจะรอดู!”
ริมฝีปากของผายหยวนลี่กระตุกในขณะที่เขากระตุ้นให้ทุกคน
“เดินให้เร็วขึ้น ทวีปทมิฬนั้นน่าสนใจกว่ามากเมื่อเทียบกับเมืองจินหลิง”
“ประสาท!”
จางเฉียนหลินรู้สึกผิดหวังมาก ทำไมการต่อสู้ถึงไม่เกิดขึ้น? อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป การเดินทางนี้จะใช้เวลาครึ่งเดือน ด้วยนิสัยของหยิงไป่อู่ และซวนหยวนพ่อจะมีปัญหาไม่ช้าก็เร็ว
หลังจากเข้าไปในห้องโถงใหญ่ในจัตุรัสสาธารณะ คนหนึ่งจะเข้าไปในห้องด้านข้าง ที่นั่นมีประตูขนาดใหญ่ที่ทำจากหินและโลหะที่ไม่รู้จัก
อักขรยันต์ลึกลับปกคลุมประตู ตอนนี้ส่องแสงระยิบระยับ และแสงก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ ที่ศูนย์กลางของประตู มีกลุ่มแสงที่หมุนวนเป็นเกลียว
“ให้เข้าแถว ไม่อนุญาตให้ผลักและดัน มิฉะนั้นคุณสมบัติของเจ้าในการเข้าสู่ทวีปทมิฬจะถูกเพิกถอน”
ผู้บริหารวัยกลางคนสวมเครื่องแบบของประตูเซียนพูดรักษาระเบียบอย่างมั่นใจ
เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับนักเรียนที่เห็นประตูเคลื่อนย้ายเป็นครั้งแรกจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้พูดอะไร พวกเขาจ้องมองไปที่ประตูและสงสัยว่าโลกภายในจะเป็นอย่างไร
ครืดดด ครืนนนน ครืนนนนน!
ประตูเคลื่อนย้ายสั่น และแสงจากอักขรยันต์วิญญาณก็มาถึงจุดที่สว่างที่สุด
"เข้าไปได้!"
หลังจากที่ผู้ดูแลระบบพูดจบ ผู้ฝึกตนที่อยู่ข้างหน้าก็อดใจรอที่จะเข้าไปข้างในไม่ได้
พวกเขาเดินเข้าคิวยาวและร่างนั้นหายไปในพริบตาในกระแสพลังวังวน
"อาจารย์!"
ลู่จื่อรั่วกังวลเล็กน้อยและดึงแขนเสื้อของซุนม่อโดยไม่รู้ตัว
หลี่จื่อฉีรู้สึกประหม่าและเต็มไปด้วยความกังวลใจ ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย หลังจากนั้น นางรู้สึกว่ามีมือกดลงบนไหล่ของนางเบาๆ
ไข่ดาวน้อยหันศีรษะไปเห็นซุนม่อยิ้มให้กำลังใจนาง ความสงบบนใบหน้าของเขาบรรเทาความตึงเครียดในใจของหลี่จื่อฉี
“ใช่แล้ว อาจารย์อยู่ข้างหลังข้า มีอะไรให้ข้ากลัว”
หลี่จื่อฉียิ้มอย่างสดใสและก้าวผ่านประตูเคลื่อนย้าย
ตัวตนดั้งเดิมของซุนม่อเคยไปที่ทวีปทมิฬมาก่อน อย่างไรก็ตาม ความทรงจำทั้งหมดที่เขามีนั้นเป็นความทรงจำเชิงลบ เขาสัมผัสได้เพียงความประหม่า การกดขี่ และความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างเหลือทน
ความขัดแย้งและการแข่งขันมีอยู่ในทุกรูปแบบของสังคม
บุคคลดีเด่นหรือผู้ที่มีบิดามารดาที่มีความโดดเด่นเพียงพอ จะสามารถหาเงินได้มากขึ้นและมีที่อยู่อาศัยที่หรูหรา พวกเขาสามารถเปลี่ยนแฟนสาวทุกๆ สิบวันครึ่งเดือนและรับผลประโยชน์และทรัพยากรมากมายจากสังคม
การแข่งขันยังมีอยู่ในระหว่างการเรียน สำหรับนักเรียนที่มีผลการเรียนดีกว่า พวกเขาจะเข้าเรียนในชั้นเรียนที่ดีขึ้น ทำให้พวกเขามีโอกาสสูงที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมหรือมหาวิทยาลัยที่ดีกว่า ผู้ที่มาจากโรงเรียนที่ดีกว่าจะสามารถเข้าร่วมบริษัทที่ดีขึ้นเมื่อสำเร็จการศึกษา
อย่างไรก็ตาม การแข่งขันประเภทนี้ไม่ได้โหดร้ายเพียงพอ และถึงแม้จะแพ้ อิทธิพลต่อชีวิตของเจ้าก็ไม่มากขนาดนั้น อย่างมากที่สุดเราสามารถเลือกที่จะเป็นคนธรรมดาและดำเนินชีวิตอย่างมั่นคงได้
แต่ในทวีปทมิฬ กฎข้อเดียวคือกฎแห่งป่า ถ้าเจ้าแข็งแกร่ง เจ้าจะสามารถได้รับทุกอย่าง หากเจ้าอ่อนแอ เจ้าควรพร้อมที่จะสูญเสียทุกสิ่งที่มี ที่แห่งนี้เป็นสวรรค์ของผู้แข็งแกร่งและนรกสำหรับผู้อ่อนแอ
พูดตามตรง ตัวตนเดิมของซุนม่อไม่ได้โดดเด่นมากนัก ดังนั้น ในสถานการณ์ที่ผู้แข็งแกร่งแข่งขันกันเอง เขารู้สึกเหนื่อยมากราวกับว่าเขากำลังดิ้นรนที่จะออกจากบึง
เมื่อตัวตนเดิมของเขาได้มาถึงทวีปทมิฬเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง เขาก็พบกับโอกาสดีๆ มากมายเช่นกัน แต่ด้วยความแข็งแกร่งและโชคของเขา เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้เลย นี่คือเหตุผลที่เขาเกลียดทวีปนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ
“จิตใจของคนอ่อนแอ!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์ในใจ ริมฝีปากของซุนม่อก็กระตุก หลังจากนั้นเขาก็ก้าวผ่านประตูเคลื่อนย้าย
จู่ๆ ก็มีความรู้สึกชื้นปกคลุมร่างกายของเขา รู้สึกเหมือนเพิ่งกระโดดลงไปในน้ำ แขนขาของเขาถูกตรึง แต่หลังจากนั้นสองสามวินาทีต่อมา ความรู้สึกนี้หายไป ความรู้สึกกดดันเข้ามาแทนที่
หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น และแม้แต่การไหลเวียนของโลหิตก็ดูเหมือนจะเพิ่มความเร็วของเขาขึ้น ปราณวิญญาณเริ่มคลั่งรุนแรงมากขึ้นในที่นี้ และจิตใจของเขาก็เหมือนกับหนังยางที่ค่อยๆ ตึงขึ้น
ซุนม่อเดินตามฝูงชนและเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไปถึงจัตุรัสสาธารณะอีกแห่ง
“ว้าว สวยจังเลย!”
นักเรียนหญิงทุกคนอุทาน
ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยแถบแสงพร่างพรายหลายแถบ พวกมันเหมือนแสงเหนือที่ลอยอยู่ในอากาศ เปล่งประกายความงามและสง่างาม
“ความเข้มข้นของปราณจิตวิญญาณจะแตกต่างกันไปตามระดับความสูงที่แตกต่างกัน เมื่อพวกมันเคลื่อนไหว ปราณวิญญาณที่มีความหนาแน่นต่างกันจะรวมตัวและผสมกัน และทำให้เกิดปรากฏการณ์ประเภทต่างๆ ในที่แห่งนี้ พวกมันถูกเรียกว่ารัศมีจิตวิญญาณ!”
กู้ซิ่วสวินอธิบาย
จินมู่เจี๋ยหันศีรษะและกวาดสายตามองไป
นักเรียนบางคนถึงกับตะลึงเมื่อได้ชื่นชมทัศนียภาพอันสวยงามบนท้องฟ้า นักเรียนบางคนขมวดคิ้วหรือขยับร่างกายอย่างไม่สบายใจ
สำหรับระดับแรกของทวีปทมิฬ ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่ใหญ่ที่สุดคือสิ่งที่เรียกว่ากระแสปราณแห่งวิญญาณ
ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ความหนาแน่นของปราณวิญญาณนั้นคงที่ มันก็เหมือนกันไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหน อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆที่นี่ในระดับแรกของทวีปทมิฬ มีสถานที่ที่มีปราณวิญญาณหนาแน่นและบางแห่งที่มีปราณวิญญาณหนาแน่นน้อยกว่า
เมื่อความหนาแน่นต่างกัน ก็จะเกิดการนำพาความร้อน
การนำพาความร้อนมีอยู่ทุกที่ หากผู้ฝึกฝนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสิ่งนี้ได้ พวกเขาจะไม่มีทางเอาชีวิตรอดในทวีปทมิฬได้
“ถ้าใครในพวกเจ้ารู้สึกไม่สบายอย่างยิ่ง ณ ที่ใดก็อย่าฝืนฝืนทน เจ้าต้องบอกข้าทันที!”
จินมู่เจี๋ยเตือนอย่างจริงจัง
กู้ซิ่วสวินสำรวจนักเรียนส่วนตัวห้าคนของนางและพอใจมาก พวกเขาทั้งหมดรู้สึกไม่สบาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับจางเหยียนจง เขายังอาเจียน สิ่งนี้บ่งชี้ว่านักเรียนของนางทุกคนมีความอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงของปราณวิญญาณในทันที
ยิ่งมีความไวมากเท่าใด ทักษะฝีมือของพวกเขาก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น
เพราะนางปฏิบัติต่อซุนม่อในฐานะคู่แข่งของนาง กู้ซิ่วสวินจึงให้ความสนใจกับศิษย์ส่วนตัวทั้งหกของเขา
ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือซวนหยวนพ่อ แต่จริงๆล้วเขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ เลย น่าประหลาดใจเพียงใด บางทีสภาพจิตใจของเขาแข็งแกร่งอย่างท่วมท้นเกินกว่าที่เขาสามารถทนต่อความรู้สึกไม่สบายนี้ได้โดยตรง
ต่อไปเป็นสาวหัวแข็งที่ฟางอู๋จี๋พยายามรับสมัคร นางเป็นเหมือนสตรีมีครรภ์ที่กำลังอาเจียน นางอาเจียนออกมาโดยตรงบนพื้น
หลี่จื่อฉีปิดปากของนางด้วยผ้าเช็ดปาก ใบหน้าของนางซีดเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน เด็กสาวมะละกอก็จ้องมองไปที่แสงรัศมีวิญญาณบนท้องฟ้าโดยไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด
“อืม หน้าอกใหญ่ไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่”
กู้ซิ่วสวินรู้สึกถึงร่องรอยของความเหนือกว่า (การมีหน้าอกใหญ่คู่หนึ่งไม่ได้ทำให้เจ้าอยู่ยงคงกระพันและยอมให้เจ้าทำทุกอย่างที่อยากทำ อย่างน้อยที่สุด เมื่อสวรรค์ประทานให้ สวรรค์ไม่ได้มอบพรสวรรค์หรือความสามารถพิเศษให้กับเจ้า!)
เด็กหนุ่มที่มีคำว่า 'ขยะ' บนหน้าผากของเขาไม่มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม นี่อยู่ในความคาดหวังของกู้ซิ่วสวิน ยันต์วิญญาณที่แตกสลายของเขาได้ทำลายความไวต่อพลังปราณวิญญาณของเขาไปแล้ว พูดตรงๆ เด็กคนนี้ไม่มีอนาคตอีกต่อไป
สุดท้ายก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนป่วยกระเสาะกระแสะ เขามีปฏิกิริยาที่รุนแรงที่สุด เขาเอาผ้าเช็ดปากปิดปากและไออยู่ตลอดเวลา เส้นเลือดสีเขียวสั่นที่หน้าผากของเขา และใบหน้าของเขาแดงก่ำ
ไม่ต้องพูดถึงตัวเขาเอง แม้แต่ตอนที่คนอื่นๆ ฟังเสียงไอของเขา พวกเขาก็รู้สึกอึดอัดจนรู้สึกว่าปอดของเขากำลังจะหลุดออกมา
“จากนักเรียนหกคนของซุนม่อ มีเพียงสาวหัวแข็งเท่านั้นที่น่าชื่นชม!”
บรรดาครูที่ตามมาในไม่ช้าก็ได้รับคำตัดสิน สำหรับซวนหยวนพ่อเขาเป็นกรณีพิเศษที่ต้องติดตามเพิ่มเติม
นักเรียนไม่รู้ว่าการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากประตูเคลื่อนย้ายผู้ที่มีความถนัดดีจะได้รับความสนใจและทรัพยากรมากขึ้นในอนาคต
ไม่ใช่ว่าโรงเรียนเห็นแก่ตัวและไม่สามารถปฏิบัติต่อทุกคนอย่างยุติธรรม แต่เวลาก็เป็นส่วนหนึ่งของการพิจารณา ท้ายที่สุดแล้ว อายุขัยของมนุษย์ก็มีจำกัด
ผู้ฝึกฝนที่มีความสามารถดีมักจะสามารถอยู่ได้นานขึ้น และจำนวนการบริจาคที่พวกเขาสามารถมอบให้กับโลกแห่งการฝึกปรือก็จะมากขึ้นอย่างแน่นอน หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง การดำรงอยู่เพียงอย่างเดียวของพวกเขาเป็นการสนับสนุนประเภทหนึ่ง
นี่เป็นเหมือนนักวิทยาศาสตร์:อัลเบิร์ต ไอสไตน์ และมารี คูรี่ พวกเขาถือเป็นความมั่งคั่งของมนุษยชาติ โดยธรรมชาติแล้วยิ่งพวกเขามีชีวิตอยู่นานเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
อันที่จริงมีการถกเถียงกันในโลกของมหาคุรุอยู่เสมอเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาควรปฏิบัติต่อนักเรียนทุกคนอย่างเป็นธรรม สอนนักเรียนตามความสามารถ หรือให้ความสำคัญกับการศึกษาของชนชั้นสูงหรือไม่?
“ที่แห่งนี้คือหลิงฟงเป็นเมืองหลักที่สามารถรองรับผู้คนได้ประมาณ 100,000 คน สำหรับสมุนไพรที่ขุดหรือสัตว์สายพันธุ์ลึกลับที่ถูกจับมา สามารถทำธุรกรรมทั้งหมดได้ที่นี่ ในขณะเดียวกัน เมืองก็เป็นสถานที่สำหรับผู้ฝึกฝนเพื่อพักผ่อนและจัดระเบียบขบวนใหม่”
จินมู่เจี๋ยอธิบายให้ทุกคนฟัง
“เมืองหลิงเฟิงได้รับการปกป้องโดยกองกำลังของประตูเซียน และการป้องกันนั้นแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะถูกโจมตีโดยบังเอิญ นอกจากนี้แม้ว่าพวกเจ้าจะตีสมองสุนัขของกันและกันเองข้างนอก แต่ตราบใดที่พวกเจ้าข้ามาที่นี่ เจ้าต้องอยู่ร่วมกันอย่างสันติ เมื่อพวกเขาเริ่มต่อสู้ พวกเขาจะถูกขับออกจากประตูเซียน และในกรณีที่ร้ายแรง พวกเขาจะถูกประหารชีวิต"
นักเรียนจ้องมองไปไกล มีผู้คนมากมายตามท้องถนน แต่ส่วนใหญ่ไม่ยิ้มแย้มเลย ดูเหมือนทุกคนจะรีบร้อนและสวมชุดเดินทาง แม้แต่ผู้หญิงหลายคนก็มีผมยุ่งและหน้าสกปรก
ทุกคนมาที่นี่เพื่อพัฒนาพลังของตนหรือเพื่อร่ำรวย การออกไปนอกบ้านเพื่อจ่ายตลาด? สิ่งเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง
“เอาล่ะ เราจะอยู่ในเมืองหลิงฟง อีกหกชั่วโมงข้างหน้า ทุกคนควรนั่งโคจรพลังอย่างเงียบๆในตอนนี้”
หลังจากที่จินมู่เจี๋ยพูดนางก็เป็นผู้นำและนั่งลง
นักเรียนเพิ่งมาถึงทวีปทมิฬ ร่างกายของพวกเขาต้องการเวลาปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงของแรงกดดันทางปราณวิญญาณ หากเกิดปฏิกิริยาปฏิเสธ พวกเขาต้องให้การรักษาฉุกเฉินทันที มิฉะนั้น มันจะสายเกินไปเมื่อพวกเขาออกจากเมืองหลัก
คำพูดของมหาคุรุระดับ 3 ดาวมีน้ำหนักมาก นักเรียนนั่งลงทันที เพียงเพราะพวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ ทุกๆ อย่างก็รู้สึกสดชื่นสำหรับพวกเขา เป็นการยากสำหรับพวกเขาที่จะนั่งเงียบๆ และเข้าสู่การทำสมาธิ
“เจ้าอยากกลับก่อนไหม”
ซุนม่อไม่ได้รบกวนหยิงไป่อู่ เขาเดินไปที่ด้านข้างของถานไถอวี่ถังและช่วยนวดร่างกายของเขาแทน
“ข้าไม่กลับ ข้าไม่อาจเสียหน้าได้”
ถานไถอวี่ถังหัวเราะมีร่องรอยของความแข็งกร้าวสลักอยู่ในกระดูกของเขา
“เจ้ากำลังจะไอตัวเองจนตาย กลับเลยดีกว่าไหม?”
“ถูกต้อง ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมาก ต่อให้รั้งอยู่ข้างหลังก็ไม่มีประโยชน์อะไร!”
“ดีมากจริงๆ ที่ได้เป็นลูกศิษย์ของซุนม่อ!”
นักเรียนที่อยู่ด้านข้างพยายามเกลี้ยกล่อมถานไถอวี่ถัง และบางคนก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด จากมุมมองของพวกเขา ถานไถอวี่ถังไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าสู่ทวีปทมิฬ เขาสามารถเข้าไปได้เพราะเขายอมรับซุนม่อเป็นอาจารย์ของเขา
“พูดจริงๆ นะ เป็นเรื่องที่ดีมากที่มีครูที่น่าประทับใจ!”
นักเรียนบางคนอิจฉา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่พวกเขาเห็นซุนม่อนวดให้ถานไถอวี่ถัง พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกอิจฉามากขึ้นไปอีก นั่นคือหัตถ์เทวะ
“ฮ่า ฮ่า ข้าพึ่งสมองเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ว่าร่างกายของข้าจะอ่อนแอหรือไม่ก็ตาม”
ด้วยความภาคภูมิใจของถานไถอวี่ถัง เขาต้องการหยุดซุนม่อ แต่เนื่องจากการนวดสบายเกินไป เขาจึงรู้สึกไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขัดแย้งกันมาก
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากถานไถอวี่ถัง +20 มิตรภาพ (110/1,000)
ซุนม่อไม่ได้ปฏิบัติต่อหยิงไป่อู่เพราะปฏิกิริยาของนางเป็นปฏิกิริยาปกติที่ผู้ฝึกตนส่วนใหญ่จะแสดงให้เห็นหลังจากเข้าสู่ทวีปทมิฬเป็นครั้งแรก มันเหมือนกับว่าหลังจากเจ็บป่วย ร่างกายจะผลิตภูมิคุ้มกันโดยอัตโนมัติเพื่อต่อสู้กับความเจ็บป่วย
ในสถานที่นี้ เมื่อปรับตัวเข้ากับความแตกต่างของแรงกดดันทางปราณวิญญาณ ความรู้สึกไม่สบายจะไม่ปรากฏอีกต่อไป
“อาจารย์จิน ข้าอยากไปธนาคาร!”
หลังจากที่นักเรียนเงียบไปจางเฉียนหลิน ก็เป็นคนแรกที่ขออนุญาตจินมู่เจี๋ย ลาพักงาน
“ไปได้!”
จินมู่เจี๋ยอนุมัติ
หลังจากนั้นครูก็แยกย้ายกันไปทีละคน เหตุผลของพวกเขาเหมือนกัน
ประมาณ 15 นาทีต่อมา กู้ซิ่วสวินกลับมาและเรียกจางเหยียนจง และศิษย์คนอื่นๆ ของนาง
" นี่คือหินวิญญาณ แต่ละคนเอาไปคนละก้อน ถ้าเจ้าต้องการอะไร เจ้าสามารถไปซื้อมันเมื่อเจ้ามีอิสระที่จะเดินไปรอบๆ เมือง”
กู้ซิ่วสวินส่งหินขนาดเท่าเล็บมือให้กับนักเรียนของนางแต่ละคน
“นี่คือหินวิญญาณเหรอ?”
นักเรียนคนอื่นๆ รวมตัวกันและจ้องไปที่หินวิญญาณด้วยความสงสัยในทันที
หินวิญญาณมีขนาดเท่ากับเล็บมือ พวกมันส่องประกายสีทองจาง ๆ และดูมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อเทียบกับทองคำ
ในทวีปทมิฬ เงินและทองไม่สามารถใช้เป็นสกุลเงินได้ สินค้าทำธุรกรรมโดยใช้การแลกเปลี่ยนหรือผ่านหินวิญญาณ
หินวิญญาณเป็นแร่ประเภทหนึ่งที่มีปราณวิญญาณอยู่ภายใน ผู้ฝึกฝนสามารถดูดซับพลังปราณวิญญาณในหินเพื่อฝึกฝน
ต้องรู้ว่าปราณจิตวิญญาณเป็นพื้นฐานและรากฐานสำหรับการฝึกปรือ ดังนั้น หินวิญญาณจึงกลายเป็นสกุลเงินสำหรับผู้ฝึกฝนในทวีปทมิฬ
หินวิญญาณสามารถจำแนกได้เป็นระดับที่เบื้องต้น ปานกลาง เหนือกว่า และไร้เทียมทาน ยิ่งระดับดีขึ้น ความบริสุทธิ์และปราณวิญญาณก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
เหนือกว่าหินวิญญาณระดับไร้เทียมทาน เป็นสมบัติหายากอย่างเพชรวิญญาณ
เกาเปินและจางหลานกลับมา พวกเขาให้หินวิญญาณแก่นักเรียนแต่ละคนในทำนองเดียวกัน
คราวนี้ทำให้นักเรียนคนอื่นอิจฉาในทันที หลังจากนั้นพวกเขาหันไปมองซุนม่อ ซุนม่อเป็นที่รู้จักในนามหัตถ์เทวะ เขาควรจะใจกว้างมากกว่าในการมอบหินวิญญาณให้กับนักเรียนของเขาใช่ไหม?
"อาจารย์?"
ถานไถอวี่ถังเหลือบมองซุนม่อและแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้า คล้ายกับแมวบ้านรออาหารปลาแห้ง
“เจ้าเด็กป่วย เจ้าต้องการสร้างความลำบากให้อาจารย์ของเราจริงหรือ? ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้า”
หลี่จื่อฉีโกรธมาก อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการช่วยอาจารย์ของนางแก้ไขสถานการณ์ นางจึงยืนขึ้น
“ท่านอาจารย์ ข้าจะช่วยท่านถอนหินวิญญาณของท่าน!”
เนื่องจากกฎของทวีปทมิฬนั้นแตกต่างจากกฎในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะนำหินวิญญาณกลับมา เมื่อหินวิญญาณถูกนำกลับมา แม้ว่าจะมีปราณวิญญาณจำนวนมหาศาลอยู่ภายใน พวกมันก็จะสลายไปอย่างสมบูรณ์ภายในสามวัน
ดังนั้น เมื่อทุกคนตัดสินใจที่จะหยุดการผจญภัย พวกเขาจะฝากหินวิญญาณของพวกเขาไว้ในธนาคารที่ดำเนินการโดยประตูเซียน ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาที่เก้าแคว้น
“ข้าไม่มีหินวิญญาณ เจ้าจะไปเอามันมาจากไหน?”
ซุนม่อเข้าใจความตั้งใจของไข่ดาวน้อย นางไม่อยากให้เขาอาย อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจใช้เงินของนักเรียนได้
“อาจารย์ลืมไปแล้วหรือ?ท่านบอกให้ข้าเก็บมันไว้เพื่อท่านเหรอ?”
หลี่จื่อฉีขยิบตาให้ซุนม่ออย่างจนใจ (อาจารย์ ทุกคนกำลังดูอยู่ ท่านไม่สามารถด้อยกว่าครูคนอื่นๆ ได้!)
(อีกอย่าง เงินของข้าไม่ใช่เงินของท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้า!)
“ทุกคน ไม่จำเป็นต้องรู้สึกตกใจ การมอบหินวิญญาณให้กับนักเรียนแต่ละคนถือเป็นธรรมเนียมของสถาบันจงโจว”
จางเฉียนหลินจงใจเน้นหนักไปที่คำว่า 'ธรรมเนียม' เพราะเขาต้องการทำให้ซุนม่ออับอาย เพราะทุกคนเห็นว่าเขายังไม่ได้มอบศิลาวิญญาณให้กับนักเรียนของเขาเลย
“เอ๊ะ? มีธรรมเนียมอย่างนั้นเหรอ?”
ลู่จื่อรั่ว มีใบหน้าที่ดีใจ หลังจากนั้นนางมองไปทางซุนม่อ
“ท่านอาจารย์ ข้าจะเก็บหินวิญญาณที่ท่านมอบให้ไว้อย่างดีและถือเป็นเครื่องรางนำโชคของข้า”
"อ๊ะ เกิดอะไรขึ้นกับแม่สาวมะละกอที่น่ารักของเจ้า"
หลี่จื่อฉีรู้สึกหดหู่ใจมากจนนางแทบจะกระอักเลือด อย่างไรก็ตามนางก็รู้เช่นกันว่าลู่จื่อรั่วบูชาซุนม่ออย่างแท้จริง นี่คือเหตุผลที่นางไม่เคยพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่ซุนม่อจะไม่ได้ครอบครองหินวิญญาณ
"ฮ่า ฮ่า!"
สีหน้าจางเฉียนหลินไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขาหัวเราะอยู่ในใจ (คราวนี้ ใครจะสนว่า 'มือ' ของเจ้ามีอะไรบ้าง? เจ้าจะต้องอับอายอย่างที่สุด)
“โอ้ น่าอายชะมัด ถ้าเป็นข้า ข้าคงละอายใจในตัวเองใช่ไหม ไม่ ด้วยสติปัญญาของกู้ซิ่วสวิน ข้าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้”
กู้ซิ่วสวินภูมิใจและรอดูการแสดง
จินมู่เจี๋ยขมวดคิ้ว เหตุใดสถานการณ์จึงพัฒนาในลักษณะนี้ในชั่วพริบตา?
ก่อนที่พวกเขาจากมา อันซินฮุ่ยได้ส่งหินวิญญาณ 100 ก้อนไปให้ จินมู่เจี๋ย เพื่อมอบให้ซุนม่อ นี่เป็นเพราะนางกังวลว่าสถานการณ์ที่ซุนม่อต้องการหินวิญญาณจะเกิดขึ้น
แต่ใครจะรู้ว่าก่อนที่จินมู่เจี๋ย จะมีเวลามอบก้อนหินให้เขา ซุนม่อก็ประสบปัญหา เวลานี้ไม่เหมาะสมแม้ว่านางจะต้องการให้เขา
“มันเป็นความผิดของข้า!”
จินมู่เจี๋ยรู้สึกสำนึกผิดอยู่บ้าง
อันที่จริงเรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิจินมู่เจี๋ยได้ ในฐานะหัวหน้ากลุ่ม นางต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของนักเรียน 50 คน และต้องจัดการหลายอย่าง นางจะมีเวลาสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร?
เนื่องจากกู้ซิ่วสวินและอีกสองคนต้องการได้รับความประทับใจที่ดี พวกเขาจึงได้มอบหินวิญญาณให้กับนักเรียนของพวกเขาโดยเร็วที่สุด ซึ่งนำไปสู่สถานการณ์นี้
สำหรับสาเหตุที่อันซินฮุ่ยไม่ส่งหินวิญญาณให้ซุนม่อเป็นการส่วนตัว เป็นเรื่องปกติเพราะนางกังวลว่านางอาจทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา
“อาจารย์ซุน ทำไมท่านไม่พูดอะไรเลย? อ้อ ข้าลืมไป เจ้าเพิ่งเรียนจบและอาจไม่มีเงินออม ถ้าเจ้าไม่มีหินวิญญาณ ข้าสามารถให้เจ้ายืมได้ ไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครสนใจถือสาหรอก”
จางเฉียนหลินทำตัวเหมือนว่าเขาใจกว้างมาก
“เจ้านี่มันน่ารังเกียจชะมัด!”
หลี่จื่อฉีไม่พอใจ
จางเฉียนหลินกล่าวว่าซุนม่อเพิ่งจบการศึกษา ดูผิวเผินดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามอธิบายสิ่งต่างๆ ให้ซุนม่อ แต่จริงๆ แล้วเขากำลังวิพากษ์วิจารณ์ ต้องรู้ว่ากู้ซิ่วสวิน และอีกสองคนเพิ่งจบการศึกษาเช่นกัน ทำไมพวกเขาถึงมีหินวิญญาณ?
พูดตรงๆ ก็คือเพราะว่าโรงเรียนที่ซุนม่อจบมานั้นด้อยกว่าเกินไป นอกจากนี้ ความสามารถของเขายังต่ำเกินไป และเขาไม่สามารถหาหินวิญญาณได้มากนัก
“อาจารย์จางไม่จำเป็นต้องกังวล ศิลาวิญญาณเพียงหกก้อนไม่ใช่เรื่องใช่ไหม? เรื่องง่ายมาก!"
ซุนม่อหัวเราะและปฏิเสธ 'ความช่วยเหลือ' ของจางเฉียนหลิน
“อาจารย์อยากได้หินวิญญาณเหรอ?”
ดวงตาของหยิงไป่อู่เป็นประกาย
“ใช่ ข้าจะตั้งเป้าหมายเล็กๆ ก่อนแล้วค่อยรับหินวิญญาณ 100 ก้อน!”
ซุนม่อยิ้ม
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น