บทที่ 223 ข้าคือมหาคุรุ!

บทที่ 223 ข้าคือมหาคุรุ!

เมื่อกู้ซิ่วสวินได้ยินเสียงอึกทึก นางหันศีรษะและเห็นชายกล้ามโตที่สวมชุดรัดตัวซึ่งร่างกายเปล่งประกายด้วยน้ำมันที่วาววับ โพสท่าเบ่งกล้ามอวด ดังนั้นนางจึงรู้สึกประหม่าบ้างตามสัญชาตญาณ

 

“ข้าไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวข้า!”

กู้ซิ่วสวินรีบชี้แจง ด้วยขนาดตัวที่เล็กของนาง นางรู้สึกเหมือนกับว่านางเป็นเป็ดย่างต่อหน้ายักษ์ ยักษ์สามารถบีบได้สบายๆ และขาของนางก็จะถูกฉีกออก

แต่หลังจากที่นางพูด นางก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย คนกล้ามโตที่แต่งตัวประหลาดๆ คนนี้ต้องมีพละกำลังมหาศาลในฝ่ามืออันใหญ่โตของเขา คงจะสบายมากถ้าเขาทำการนวดกับนาง

(เขาไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องเจ้าด้วยซ้ำ!)

ซุนม่อทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากเจ้ายักษ์จินนี่จะไม่ยอมลงมือ เขาทำแค่เพียงอวดโฉมเท่านั้น เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ กู้ซิ่วสวินนี้เป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง นางสามารถรักษาจิตสำนึกของนางได้จริงในครั้งแรกที่นางเพลิดเพลินกับเคล็ดการนวดแบบโบราณ

“เอ่อ”

ใบหน้าของกู้ซิ่วสวิน แดงเล็กน้อย นางโค้งคำนับให้ซุนม่อเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนอาจารย์ซุน”

“จื่อรั่วไปรับไป่อู่มา”

สาวน้อยหน้าเงินผู้ซึ่งชอบแสวงหาผลประโยชน์ แท้จริงแล้วไม่ได้ติดตามเขาเลย ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"ค่ะ"

เด็กสาวมะละกอปีนออกจากบ่อน้ำพุร้อน นางสวมชุดนักเรียนและวิ่งลงเนินไปทันที

“จื่อฉีเจ้าสามารถเรียนรู้ได้นิดหน่อย!”

หลังจากที่ซุนม่อสั่งสอนเสร็จแล้ว จินนี่ก็เริ่มเคลื่อนไหว นิ้วของเขายิงเส้นปราณวิญญาณบางๆ ที่เชื่อมตัวเองกับนิ้วของซุนม่อ มันเหมือนกับการใช้หุ่นเชิด จากนั้นจินนี่ก็เริ่มสั่งการนวดให้กู้ซิ่วสวิน

"อา!"

ผิวของกู้ซิ่วสวิน กระชับขึ้นและร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

“...”

ซุนม่อมีเหงื่อไหลท่วมหัว แต่จินนี่ย่อมไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ มันดำเนินการต่อไปตามขั้นตอนของเคล็ดการนวดขั้นพื้นฐานและดูแลกู้ซิ่วสวินเป็นชุด

“หึหึ ข้าคงแต่งงานไม่ได้อีกแล้ว”

กู้ซิ่วสวินหมกมุ่นอยู่กับความสำนึกเสียใจรู้สึกว่านางจะไม่สามารถเผชิญหน้ากับสามีในอนาคตของนางได้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม อย่างไรก็ตามการนวดให้ความรู้สึกสบายมาก นิ้วของซุนม่อดูเหมือนจะมีเวทมนตร์ ทุกครั้งที่มันสัมผัสผิวของนาง นางจะจมลึกลงไปในความเพลิดเพลิน

นางรู้สึกราวกับว่านางอยู่ที่เกาะเล็กๆ แห่งหนึ่ง นอนอยู่บนหาดทรายขาวละเอียดของชายหาดสีขาวบริสุทธิ์ และจิบน้ำมะพร้าวเย็น เพลิดเพลินกับแสงแดดและลมทะเลเย็นๆ

ส่วนสามีในอนาคตและคนอื่นๆ ความคิดนี้ถูกละทิ้งไปจากใจของนางแล้ว จิตใจของนางว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิงในขณะนี้ ดวงตาของนางปิดลงขณะที่นางนอนอยู่บนเสื่อ ได้ยินเสียงคร่ำครวญจากลำคอของนางเป็นครั้งคราว

"อาจารย์!"

เมื่อหยิงไป่อู่มาถึง นางเห็นกู้ซิ่วสวินเหมือนปลาเค็มนอนอยู่บนเสื่อขณะหลับสนิท แม้แต่น้ำลายของนางก็ยังส่องประกายเจิดจ้าภายใต้แสงจันทร์

หลี่จื่อฉีไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีขึ้น นางต้องการที่จะรักษาสติปัญญาของนางให้จำการเคลื่อนไหวของมือของซุนม่อ อย่างไรก็ตาม นางไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ สำนึกของนางก็บินออกไปหลังจากการนวดหลายสิบครั้งผ่านไป

“อืมม!”

กระบวนการนวดของซุนม่อใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง จินนี่ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่ทุ่มเท

แม้ว่าซุนม่อจะดูวิดีโอสำหรับผู้ใหญ่เป็นบางครั้ง แต่เขาก็เป็นคนตรงไปตรงมา อย่าว่าแต่ความจริงที่ว่าสามในสี่สาวที่นี่คือนักเรียนของเขา แม้ว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา เขาก็จะไม่ปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น

หลังจากนวดเสร็จซุนม่อเอนตัวลงข้างบ่อน้ำพุร้อน เขาเหนื่อยจนไม่อยากขยับนิ้วเลย

เมื่อใช้เคล็ดการนวดแบบโบราณ เขาไม่เพียงต้องออกแรงเท่านั้น แต่เขายังต้องโครจรปราณวิญญาณไปทั่วร่างกายโดยไม่หยุด ไม่น่าแปลกใจที่ผู้คนจะพูดว่าการนวดคนอื่นเป็นงานที่ต้องใช้กำลังมาก ซุนม่อก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเคล็ดการนวดแบบโบราณยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น เขายังเชี่ยวชาญในการบริหารมันมากขึ้น

“อาจารย์ ให้ข้าช่วยนวดให้ท่าน!”

หลี่จื่อฉีว่ายไปมา แต่ก่อนที่นางจะทำอะไรได้ มืออันงดงามจากคนอื่นก็วางไว้บนไหล่ของซุนม่อแล้ว

“ข้าทำแทนดีกว่า!”

กู้ซิ่วสวินพูดอย่างอ่อนโยน ทัศนคติของนางตอนนี้คล้ายกับภรรยาสาว

ติง!

คะแนนความประทับใจจากกู้ซิ่วสวิน +50 มิตรภาพ (380/1,000)

กู้ซิ่วสวินเป็นอัจฉริยะและนางเข้าใจร่างกายของนางเป็นอย่างดี ดังนั้นนางจึงรู้สึกได้ว่าหลังจากการนวดของซุนม่อ อาการของนางก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก อาการบาดเจ็บที่ซ่อนเร้นก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่นางมีเนื่องจากการฝึกฝนที่มากเกินไป รวมถึงความเหนื่อยล้าที่สะสมตลอดสองสามวันนี้ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง

หากใครสามารถเพลิดเพลินกับการนวดของซุนม่อได้ตลอดทั้งปี พวกเขาจะไม่เพียงแต่สามารถรักษาร่างกายให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเท่านั้น แต่ยังกระตุ้นศักยภาพของตนเองได้อีกด้วย

ซุนม่อรีบก้าวออกไป

“ข้าไม่กล้ารบกวนอาจารย์กู้!”

"อะไร? เจ้ากำลังดูถูกเคล็ดการนวดของข้าหรือ?”

กู้ซิ่วสวินล้อ

“ข้ามิกล้า!”

ซุนม่อส่ายหัว

นี่คือครูหญิงที่เข้าใจความกตัญญู ซุนม่อรู้เรื่องนี้เมื่อได้ยินคะแนนความประทับใจที่นางมอบให้

ในสมัยที่อยู่ในมหาวิทยาลัยของเขา อย่าว่าแต่ดาวในสถาบันอย่างกู้ซิ่วสวิน แม้แต่ผู้หญิงสัดส่วน 7/10 ก็ยังหลงตัวเองจนน่ากลัว

ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ มีพวกประจบเอาใจรอบตัวพวกนาง  ไม่ว่าท่านจะทำอะไร ทุกคนจะรู้สึกว่าท่านกำลังพยายามเอาใจผู้หญิงคนนั้น ที่จริงแล้วท่านควรจะขอบคุณนางด้วยซ้ำ ถ้านางคนนั้นให้โอกาสท่านเป็นคนรับใช้ของนาง

มีคนเช่นกู้ซิ่วสวินไม่มากที่รู้วิธีขอบคุณ

“มาเลย นอนลงตรงนี้!”

กู้ซิ่วสวินตบเสื่อข้างนาง

 “ข้าทำได้แค่นี้  มาเลย มิฉะนั้นข้าจะรู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า"

ริมฝีปากของหยิงไป่อู่กระตุก (เคล็ดการนวดของท่านจะเปรียบได้กับอาจารย์ของข้าได้อย่างไร แม้ว่าท่านจะให้บริการนวด 100 ครั้งแก่เขา ค่านวดก็คงไม่เพียงพอสำหรับการนวดของอาจารย์ของข้า 1 ครั้ง ท่านยังคงบอกว่าท่านต้องการใช้การนวดเพื่อตอบแทนความโปรดปราน นั่นมัน เจ้าเล่ห์เกินไป)

แต่เนื่องจากนางพูดแบบนี้แล้ว ซุนม่อจะทำอะไรได้อีก? ถ้าเขาปฏิเสธนาง ถ้ามีอะไรผิดพลาด เขาอาจถูกนางเข้าใจผิดว่าเป็นการปฏิเสธความกตัญญูของนางเพราะเขามีเจตนาอื่น

“ข้าต้องรบกวนอาจารย์กู้แล้ว”

ซุนม่อนอนอยู่บนเสื่อ

กู้ซิ่วสวินแสร้งทำเป็นว่าสงบมาก แต่เมื่อนางมองไปที่กล้ามเนื้อที่สวยงามและแข็งแรงของซุนม่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางสัมผัสพวกมัน นางก็ถอนมือออกโดยไม่รู้ตัว

ไม่มีทาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางสัมผัสบุรุษคนหนึ่งใกล้ขนาดนี้

“กู้ซิ่วสวิน เจ้าจะเสียหน้าถ้าเจ้ายังทำแบบนี้ต่อไป รีบสงบสติอารมณ์ลง!”

กู้ซิ่วสวินเตือนตัวเองอย่างเงียบๆ

“ข้าต้องแสร้งทำเป็นว่ามีประสบการณ์มาก ปลาเค็ม ใช่ ปฏิบัติกับเขาเหมือนปลาเค็มที่รอการดอง แล้วข้าล่ะ เป็นพ่อครัว”

กู้ซิ่วสวินพึมพำอย่างเงียบๆ แม้ว่าเสียงของนางจะเบา แต่เมื่อได้ยินโดยซุนม่อ เขาก็ได้ยินเป็นธรรมดา

“นี่มันอะไรกัน ทำกับข้าเหมือนปลาเค็มเหรอ?”

ซุนม่อพูดไม่ออก และท่าทางการนวดของกู้ซิ่วสวิน ไม่ได้ให้ความเพลิดเพลินหรือสนุกสนานเลย

ในตอนเริ่มต้นกู้ซิ่วสวินใช้เพียงนิ้วของนางและบีบกล้ามเนื้อของซุนม่อ นอกจากนี้ ระยะการเคลื่อนไหวยังจำกัดอยู่ที่ไหล่ของเขา ส่วนส่วนอื่นๆ ของร่างกายเขา ดูเหมือนนางตั้งใจที่จะไม่แตะต้อง และหลังจากผ่านไปห้านาที นางต้องรู้สึกว่าการทำเช่นนี้เป็นการดูถูกเกินไป หรือบางทีความรู้สึกเขินอายของนางจางหายไปมากเลยทีเดียว

ดังนั้นช่วงการเคลื่อนไหวในการนวดของนางจึงกว้างขึ้น นางเริ่มใช้นิ้วโป้งและบางครั้งก็ใช้ฝ่ามือด้วย

ลู่จื่อรั่วหมอบอยู่ด้านข้าง เอามือปิดเข่าของนาง เมื่อนางสังเกตเคล็ดการนวดของ กู้ซิ่วสวิน นางอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“อาจารย์ เคล็ดการนวดของท่านแย่มาก”

กู้ซิ่วสวินพูดในใจ (อย่าพูดตรงๆ ได้ไหม ไว้หน้าข้าบ้าง ตกลงนะ ถึงแม้ว่าเคล็ดการนวดของข้าจะไม่ดีเท่าของซุนม่อ แต่ก็ยังน่าประทับใจมากเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ นอกจากนี้ ข้าก็ยังเป็นสาวสวยอยู่ดี ความจริงข้อนี้เพียงอย่างเดียวช่วยให้ข้าได้คะแนนพิเศษเช่นกัน)

เหมือนกับว่าเจ้าไปหอคณิกา นางคณิกาที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นจะดื่มกับเจ้าและจะมีดนตรีบรรเลง แต่แค่ดื่มชาฟังดนตรีมีความสำคัญหรือไม่?

โดยปกติแล้วมันไม่สำคัญ แม้ว่านางคณิกาจะเล่นเพลงที่ไม่เพราะ แต่ก็ไม่สำคัญเช่นกันแค่นางเป็นนางคณิกาที่มีชื่อเสียงก็เพียงพอแล้ว

(เดี๋ยวก่อน ข้าเปรียบเทียบตัวเองอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่ออะไร ข้าเป็นครูที่ดีและไม่ใช่นางคณิกาที่มีชื่อเสียง!)

เป็นธรรมดาเมื่อพิจารณาจากสถานะของกู้ซิ่วสวิน นางจะไม่โต้เถียงกับนักเรียน นางเพียงยิ้มให้เด็กสาวมะละกอ

“ข้าว่าข้าทำเองดีกว่า!”

หยิงไป่อู่สังเกตอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นนางก็รีบวิ่งเข้ามาอาสาต้องการจะนวดให้ครูของนาง นางเป็นหนี้อาจารย์ของนางมากเกินไป นางทำได้เพียงใช้วิธีดังกล่าวและค่อยชำระหนี้ของนางให้เขา

“ทุกคน ไม่ต้องนวดแล้ว”

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อปฏิเสธทั้งสองคน

"โอ้."

หยิงไป่อู่รู้สึกผิดหวังมาก

กู้ซิ่วสวินยังลังเลเล็กน้อย นางสนุกกับหัตถ์จับมังกรโบราณ นางควรออกไปตอนนี้ไหม? แต่ถ้านางฟังเขาและหยุดตอนนี้ มันจะไม่เหมือนกับการละทิ้งผู้มีอุปการคุณเมื่อบรรลุเป้าหมายหรือไม่?

แต่ถ้านางไม่ไปแสดงว่าร่างกายของนางยังคงถูกซุนม่อเห็นต่อไปใช่หรือไม่

“สามีในอนาคตข้าขอโทษ อย่างมากที่สุด ข้าจะทำอาหารให้เจ้าในอนาคต”

กู้ซิ่วสวินขอโทษสามีในอนาคตของนางในใจ

“พวกเจ้าไปเตรียมตัวซะ!”

มือของซุนม่อ ยันกับพื้นขณะที่เขาลุกขึ้น

สัมภาระของพวกเขาถูกวางไว้ไม่ไกล ซุนม่อเปิดของเขาและหยิบถุงยาขนาดยักษ์ออกมา จากนั้นเขาก็โยนมันลงในบ่อน้ำพุร้อน

ซ่าาาาา

น้ำกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง หลังจากนั้นน้ำแร่ก็กลายเป็นสีเลือดสด กระแสน้ำวนเล็กๆ ก่อตัวขึ้นทันที

"นี่…"

กู้ซิ่วสวินกลืนน้ำลายและกลืนน้ำลายและรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ยักษ์ที่นางเคยเห็นมาก่อนเหรอ? สูตรยาถุงของซุนม่อต้องมาจากซากโบราณสถานในทวีปทมิฬ ผลของมันรุนแรงเกินไป

กู้ซิ่วสวินอยากจะดื่มด่ำกับมันอีกครั้งจริงๆ แต่นางเป็นคนที่ต้องการรักษาหน้าและรู้สึกเขินอายที่จะนำมันขึ้นมา ท้ายที่สุดแล้ว ซองยาดังกล่าวถือเป็นวิชาลับเฉพาะ นางไม่มีสิ่งใดที่มีมูลค่าเท่ากับที่นางมีสามารถใช้เพื่อการแลกเปลี่ยนได้

ถ้าซุนม่อเปิดห้องอาบน้ำสาธารณะขนาดใหญ่ด้วยถุงยาประเภทนี้เพียงอย่างเดียว แม้ว่าเขาจะเรียกเก็บหินวิญญาณต่อตั๋วเข้าชม ก็จะมีลูกค้าจำนวนมากวิ่งเข้ามาจนประตูร้านของเขาจะถูกเหยียบย่ำ เพียงแต่นางไม่คิดว่าซุนม่อจะใจกว้างขนาดนี้

“พวกเจ้ายืนงงอยู่ทำไม? ลงไปในสระน้ำ."

ซุนม่อกระโดดเข้าไปแล้ว น้ำวนเล็กๆ กวนและกระแทกร่างกาย รู้สึกสบายตัวมาก

“เฮ้อ ข้าเป็นหนี้บุญคุณเขามากขึ้นเรื่อยๆ"”

กู้ซิ่วสวินรำพึงอย่างเงียบๆ ขณะที่นางลงไปในน้ำ หลังจากนั้นนางโผล่ให้เห็นแค่หัว (อย่างไรก็ตาม เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยร่างกายของข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าดูอีกเลย ท้ายที่สุด การมองเห็นร่างกายของข้าก็เป็นสิทธิ์ของสามีในอนาคตของข้า)

หลังจากที่นางคิดถึงเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว ก็มีเสียงก้องกังวานดังก้องมาจากในสระ เสาน้ำหนาทึบพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ไอน้ำทะลวงในอากาศเป็นร่างยักษ์

บูม!

ยักษ์โบกมือกำปั้นทุบไปที่กู้ซิ่วสวิน

กู้ซิ่วสวิน ที่เพิ่งบอกตัวเองว่านางจะไม่ปล่อยให้ซุนม่อดูร่างกายของนางอีกวินาทีเดียว กระโดดขึ้นไปในอากาศโดยไม่รู้ตัว ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ เมื่อเห็นหมัดขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมา ทุกคนก็พยายามหลบหลีกหรือโต้กลับตามสัญชาตญาณ

ปัง

สองหมัดชนกัน แขนของยักษ์นั้นคลายออก ทำให้เกิดไอน้ำสีเลือดปะทุขึ้น

“อาจารย์กู้ ข้ารบกวนเจ้าเพื่อป้องการโจมตีของยักษ์ได้ไหม?”

หลังจากที่ซุนม่อพูด เขาก็หยิบผลดาราจันทร์ออกมาและกินมัน เขาต้องการที่จะทะลวงด่านยกระดับพลัง