เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 354 ของขวัญอำมหิต มนุษย์ท่อนไม้

 

ตอนที่  354  ของขวัญอำมหิต มนุษย์ท่อนไม้

ประกายสายฟ้านับไม่ถ้วนรวมตัวกันอยู่ที่มือของนางเซียนหงส์ฟ้าแล้วก่อตัวเป็นรูปบอลไฟฟ้าขนาดมหึมา

โถงวิหารที่สามทั้งสิ้นสว่างเจิดจ้าราวกับเวลากลางวันจากแสงสายฟ้า

โลกทั้งโลกถูกกลบบังด้วยความสว่างของสายฟ้า

พลังอาญาสวรรค์นี้ไม่ใช่สิ่งที่คนๆ หนึ่งจะต้านรับได้แน่นอน  ต่อให้เป็นผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมา  เขาไม่อาจละเลยพลังเช่นนี้ได้

 

 “ระวัง!”  แม้ว่าเย่ว์หยางจะตื่นตะลึงกับภาพพลังอาญาสวรรค์  แต่ภาพที่แปลกนั้นเริ่มกระตุ้นให้เขารู้สึกถึงอันตราย  พ้นจากมุมมองหางตาเขา  เขาค่อยพบว่าเงาร่างมนุษย์ลอยออกมาจากหลุมดำ  เป็นผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่ซ่อนตัวจริงอยู่เบื้องหลังสนามพลังหลุมดำของเขา  เจ้าผู้นั้นรวมหลุมดำทั้งสองที่สามารถกลืนสรรพสิ่งไว้ในมือของเขา  เหมือนกับว่าเขาเตรียมจะลอบทำร้ายนางเซียนหงส์ฟ้า

เย่ว์หยางตื่นตระหนกและพุ่งเข้าโดยไม่ยั้งคิด ใช้ร่างของเขาปกป้องหลังของนางเซียนหงส์ฟ้าไว้

เขาปล่อยสนามพลังระเบิดดวงดาวและโยนมันใส่ศัตรู

ขณะเดียวกัน นางเซียนหงส์ฟ้าก็ใช้มือทั้งสองของนางโจมตี

พลังอาญาสวรรค์ที่ขยายพลังถึงร้อยเท่าบดใส่ร่างของผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ผู้ถือตรีศูล... ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่มีสนามพลังหลุมดำใช้หลุมดำหนึ่งหยุดพลังระเบิดดวงดาวที่ทรงพลังของเย่ว์หยาง   มืออีกข้างหนึ่งถือหลุมดำอีกลูกหนึ่งยื่นทะลุผ่านโล่ปกป้องของคัมภีร์อัญเชิญกระแทกใส่อกของเย่ว์หยางอย่างไม่ปราณี

พื้นที่ทั้งหมดเกิดอาการบิดเบี้ยว

ไม่ใช่มีเพียงพลังอาญาสวรรค์เท่านั้น  แต่พื้นที่ถูกบิดโดยแรงปะทะจากแรงระเบิดดวงดาวและหลุมดำและพลังปะทะระหว่างบอลหลุมดำอีกลูกหนึ่งกับปราณก่อกำเนิดคุ้มครองตัวของเย่ว์หยาง   ยังมีการปะทะระหว่างสนามพลังหลุมดำของผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์และโล่ปกป้องของเย่ว์หยางอีกด้วย

แม้แต่เสียงจากแรงระเบิดก็ยังมีพลังอัดกระแทกแฝงมาอีกด้วย

ทุกอย่างภายในพื้นที่ นอกจากคนทั้งสี่ ถูกทำลายเป็นผุยผง

แรงอัดกระแทกส่งผลให้เทวทูตสายลมที่อยู่ในสภาพวิญญาณกระเด็นออกไปหลายร้อยเมตร  ผนังและเสาในโถงวิหารที่สามถูกทำลาย  แม้แต่หลังคาก็พังทลายเกือบหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะปณิธานของจักรพรรดิอวี้คอยค้ำยันโถงวิหารที่สามและป้องกันมิให้พังทลาย และถ้าเป็นสิ่งก่อสร้างตามปกติ ก็คงกลายเป็นเศษอิฐเศษปูนจากคลื่นแรงระเบิดมหาศาลไปแล้ว  ท่ามกลางเศษวัตถุปลิวว่อน คนทั้งสี่ไม่ขยับเลยแม่แต่น้อย  คนแรกที่ขยับคือผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่ถือตรีศูล  เขาดิ้นรนจนหลุดมาจากพลังอาญาสวรรค์ร้อยเท่าของนางเซียนหงส์ฟ้า

เขาเสียแขนไปข้างหนึ่งและหน้าโชกไปด้วยเลือด

ไหล่ซ้ายและร่างกายซีกซ้ายของเขาได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างกายบางส่วนมีกระดูกโผล่ออกมา

ตาซ้ายเขาปิดและหน้าผากมีเลือดไหลจากผมเข้าไปในตาและแก้มเหมือนกับว่าเขากำลังร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด  ที่มือข้างขวายังมีเลือดไหลหยดอยู่  มือขวาของเขายังคงถือตรีศูล  แต่เขาไม่ได้โจมตีนางเซียนหงส์ฟ้า เขากลับแทงกลับหลังใส่ช่องว่างระหว่างชายโครงและแขนของเย่ว์หยางเพื่อหยุดการโจมตีครั้งที่สองของผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ผู้ใช้สนามพลังหลุมดำ สร้างความประหลาดใจให้กับเขา

เกี่ยวกับเรื่องนี้ เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าก็ตกใจมากเช่นกัน

คนผู้นี้ไม่เพียงแต่โจมตีตอบโต้ แต่กลับหยุดการโจมตีที่รุนแรงของสหายเขาและช่วยชีวิตเย่ว์หยางด้วยหรือ?

เป็นไปได้ไหมว่าสมองของคนผู้นี้กระทบกระเทือนจากพลังอาญาสวรรค์?  เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าเกือบจะพ่ายแพ้อยู่แล้ว

ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่มีสนามพลังหลุมดำดูเหมือนจะไม่เข้าใจการกระทำของสหายเขาเช่นกัน   เขายื่นมือเข้ามาช่วยเมื่อสหายของเขาตกอยู่ในอันตราย  ทำไมเขาถึงไม่ยินดียอมรับ?

 “จิ่วเซียว! นี่คือการต่อสู้ของข้า  ต่อให้จะถูกฆ่า แต่ข้ามีทระนงในฐานะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ ข้าจะไม่ยอมขอความช่วยเหลือ  ความประสงค์เช่นนี้จะทำให้ข้าอับอายในภายหลัง  ถ้าเป็นเจ้าบ้าง ถ้าเจ้าถูกศัตรูเล่นงานจนล้มลงกับพื้น เจ้าจะร้องขอชีวิตของเจ้าเหมือนสุนัขหรือเปล่า?  เจ้าปรารถนาจะให้ข้าช่วยเจ้าหรือไม่? ข้าไม่ต้องการมองหาข้ออ้างใดๆ ทั้งสิ้น  ชนะก็คือชนะ  แพ้ก็คือแพ้  แม้ว่าพลังของข้าจะยังไม่ฟื้นคืนดีและศัตรูของข้าจะใช้เพลิงชีวิตร้อยเท่าสังหารข้าก็ตาม   นี่คือข้อแก้ตัวสำหรับความพ่ายแพ้ของข้างั้นหรือ?”  เมื่อผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่ถือตรีศูลพูดเช่นนี้ ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ผู้มีสนามพลังหลุมดำรีบรั้งหลุมดำกลับมาโดยไม่พูดอะไรเลย

ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ที่มีตรีศูลหันกลับมา  ร่างของเขายังมีเลือดท่วม เขาปิดตาที่มีเลือดออกและใช้ตาอีกข้างหนึ่งมองดูนางเซียนหงส์ฟ้า “เจ้าเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง... นอกจากจักรพรรดิอวี้แล้ว  เจ้าเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่เล่นงานข้าจนอยู่ในสภาพย่ำแย่อย่างนี้  อีกเพียงนิดเดียวเจ้าก็สามารถฆ่าข้าได้  ถ้าข้าไม่มีเทพศัตราอยู่กับตัว  ข้าคงต้องหลับต่อไปอีกพันปีอีกครั้ง.. ด้วยเทพศัตรานี้  เจ้าจะไม่สามารถฆ่าข้าได้  สำหรับข้าแล้ว ข้าไม่ต้องการฆ่า  ข้าโหยหาคู่ต่อสู้อย่างเจ้า  เด็กหนุ่มคนนั้นกับเจ้า  พวกเจ้ายังคงมีศักยภาพเพิ่มขึ้นได้อีกมาก  พวกเจ้าทั้งสองคนยังอายุเยาว์นัก จงฝึกฝนต่อไป  ข้าจะรอพวกเจ้าในแดนสวรรค์  บทเรียนครั้งนี้ ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ ข้าจะจำไว้ในใจตลอดไป”

เขาเรียกอัญเชิญคัมภีร์ออกมาและร่างของเขาค่อยๆ เลือนหายไป “ลาก่อน นักรบชาวมนุษย์ทั้งสองผู้นำความตื่นเต้นมาให้ข้า  ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะสร้างความประทับใจให้ข้าได้ เมื่อเจ้ามาพบเราในแดนสวรรค์ในอนาคต!”

ก่อนที่เขาจะหายไป  เขาโบกตรีศูลของเขา

รัศมีแสงวาบขึ้นมาคราหนึ่ง

ลายเส้นอักษรรูนสวรรค์ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในท้องฟ้า  เย่ว์หยางรู้จักอยู่ 2-3 คำ  เขาคาดว่าอักษรรูนเหล่านี้น่าจะเป็นที่อยู่ในแดนสวรรค์ของผู้ยิ่งใหญ่นั้น

ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ผู้มีตรีศูลกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์และหายตัวไปไม่เหลือร่องรอย  คำพูดของเขายังสะท้อนก้องอยู่ในโถงวิหารที่สามซึ่งถูกทำลาย “จดจำชื่อของข้าไว้  ข้าชื่อซิวคง”

ขณะที่ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ซิวคงกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์  เทวทูตสายลมผู้อยู่ในสภาวะวิญญาณยังคงตามเจ้านายโดยมีแสงตรีศูลนำทาง

ในเวลานี้ ในโถงวิหารที่สาม เหลืออยู่เพียงผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์จิ่วเซียวผู้มีพลังหลุมดำ

แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรเลย  แต่ความสามารถที่แท้จริงของเขายังคงเหนือกว่าซิวคงมากนัก

รูทั้งห้าปรากฏอยู่บนอกของเย่ว์หยาง

แม้ว่าเย่ว์หยางจะแข็งแกร่งมากและครอบครองพลังเพลิงอมฤต  จึงทำให้เขามีความสามารถดับแล้วเกิดได้ แต่ก็ยังไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่ศัตรูของเขาสร้างเอาไว้ได้  บอลสีดำที่มีพลังของหลุมดำ  สามารถกลืนกินทุกอย่างภายในได้รุกเข้ามาภายในร่างกายเย่ว์หยาง  ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงกลายเป็นศพไปแล้ว  ศพของพวกเขาคงจะไม่เหลืออยู่อีกต่อไป  อย่างไรก็ตาม  เย่ว์หยางครอบครองสนามดูดกลืนทำให้ร่างของเขากลายเป็นสนามรบ ต่อสู้กับบอลหลุมดำ... ถ้าเป็นนักสู้ธรรมดา พวกเขาจะไม่สามารถทนอยู่ในสภาพที่มีการต่อสู้ในร่างเขาแน่นอน  อย่างไรก็ตาม  เย่ว์หยางมีพลังปราณก่อกำเนิดและพลังดับแล้วเกิดคุ้มครองตน  และยังทนต่อการต่อสู้ภายในร่างของเขาที่มิอาจจินตนาการได้  ยิ่งกว่านั้น  ต้นกำเนิดสนามพลังกลืนกินก็กลายเป็นแข็งแกร่งขึ้น  ขณะที่มันยังคงกลืนกินพลังของศัตรูอย่างต่อเนื่อง และเปลี่ยนแปลงการกลืนกินเป็นแหล่งพลังกลืนกินที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น...

บอลหลุมดำได้กระตุ้นศักยภาพและแหล่งกำเนิดสนามพลังกลืนกินของเย่ว์หยางไปในขณะเดียวกัน

แหล่งสนามพลังกลืนกินของเขาที่ยังไม่แข็งแกร่งนักในตอนแรกกลับมีพลังแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นถึงสิบเท่าเพราะการบุกรุกของพลังที่แปลกประหลาดนี้

ยิ่งกว่านั้น  หลังจากแหล่งสนามพลังกลืนกินผสานกับพลังรุกล้ำของศัตรู  พลังจึงเริ่มมีวิวัฒนาการ

มันเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นพลังที่แข็งแกร่งขึ้น

แน่นอนว่า ผลกระทบนั้นเป็นเหตุให้ร่างกายของเย่ว์หยางเจ็บปวดทรมานมาก

เย่ว์หยางเจ็บปวดหนักจนสั่นไปทั้งตัว  นางเซียนหงส์ฟ้าคอยดูแลเย่ว์หยางที่เกือบจะสูญเสียการควบคุมตนเองและล้มลงกับพื้นมือที่มีเล็บงดงามของนางยังคอยประคองเขาอยู่  ขณะที่นางจ้องมองผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์นามจิ่วเซียวอย่างเย็นชา

จิ่วเซียวผู้มีสนามพลังหลุมดำยังไม่ได้จากไป

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฆ่านางเซียนหงส์ฟ้าและเย่ว์หยาง

ความปรารถนาของซิวคงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

แม้ว่าซิวคงจะได้ขอให้นางเซียนหงส์ฟ้าและเย่ว์หยางมาสู้กันอีกครั้งในแดนสวรรค์ในอนาคต  แต่จิ่วเซียวในตอนนี้กำลังคิดจะกำจัดคนทั้งสองนี้ให้เร็วเท่าที่จะเป็นไปได้

 “ข้ามักจะคิดว่ามนุษย์นั้นอันตรายเสมอ  ไม่ว่าพวกเขาจะอ่อนแอแค่ไหนก็ตาม  ตราบใดที่ยังคงมีปาฏิหาริย์ พวกเขาจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น  แม้ว่าพวกเขาจะมีช่วงอายุไม่ยาวนาน แต่อัตราการเติบโตของพวกเขาก็เร็วมาก  เจ้าเป็นตัวอย่าง บุรุษหนุ่มน้อยอายุเพียงยี่สิบปี  แต่ครอบครองพลังที่แทบจะแข็งแกร่งเท่าข้าในปัจจุบัน  ถ้าขืนข้าให้เวลาเจ้าอีกร้อยปี  ข้าคงมิอาจจินตนาการได้ว่าเจ้าจะมีพลังมากขึ้นถึงเพียงไหน... “ จิ่วเซียวผู้ซ่อนร่างอยู่ภายในสนามพลังหลุมดำค่อยๆ ลอยตัวออกมา  เขาไม่ได้เปิดเผยรูปร่างหน้าตาเต็มที่  แต่พลังและปราณของเขากดดันเย่ว์หยางถึงขนาดที่เขาแทบจะหายใจไม่ออก

เทียบกับซิวคงผู้มีตรีศูลแล้ว เขาแข็งแกร่งกว่าถึงสามเท่า

ยิ่งกว่านั้น  จิ่วเซียวผู้นี้เยือกเย็นกว่ามาก  เขามีสติปัญญาที่ลึกซึ้งเยือกเย็น

เมื่อเย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าทำให้เขารู้สึกถึงอันตราย  เขาคงไม่เหมือนสิ่วคงที่ยังเปิดโอกาสให้เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าโจมตี  เขาปรารถนาจะฆ่าคนทั้งสองให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เป็นการตัดปัญหาที่จะตามมา

จิ่วเซียวยกมือทั้งสองขึ้นในท้องฟ้าและสร้างบอลดำสองลูกในท้องฟ้า

นางเซียนหงส์ฟ้ายกมือขึ้นเตรียมเรียกอาญาสวรรค์อีกครั้ง

จิ่วเซียวยังใจเย็นมากจนแทบจะเป็นน้ำแข็งถามว่า “เจ้าสามารถเรียกอาญาสวรรค์ในสภาพไฟชีวิตร้อยเท่าได้อีกกี่ครั้ง? แล้วเจ้าจะทนอยู่ได้นานแค่ไหน? ถ้าข้าคาดไม่ผิด เจ้าทนได้อย่างมากก็เพียงนาทีเดียว  ด้วยเวลาน้อยนิดเพียงเท่านี้ เจ้าไม่สามารถเรียกอาญาสวรรค์ได้อีกครั้งแน่  ยิ่งกว่านั้น เจ้าคิดหรือว่าข้าจะสู้กับเจ้าโดยตรง? เจ้ายังคงรอต่อไปเถอะ  รอจนกว่าชีวิตของเจ้าจะถูกเผาผลาญอย่างเต็มที่...”

แม้ว่านางจะไม่ได้พูดออกมา  แต่สีหน้าหมองคล้ำของนางเซียนหงส์ฟ้าก็พิสูจน์ได้ว่า สิ่งที่จิ่วเซียวพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

นางไม่ต้องการยอมรับความพ่ายแพ้  แต่นางก็ถึงขีดจำกัดของพลังเพลิงชีวิตร้อยเท่าแล้ว

 “เหลือเพียงครึ่งนาที เจ้าสั่งเสียคำสุดท้ายได้แล้ว!”  จิ่วเซียวไม่ได้โจมตีนางเซียนหงส์ฟ้าและเย่ว์หยางทันที  เขากลับยืนอยู่ต่อหน้าสนามพลังหลุมดำของเขา  เหมือนกับว่าเขาจะกลับเข้าไปข้างในได้ทุกเมื่อ  เขารู้ว่าเขาเพิ่งตื่นจากการหลับที่ยาวนานของเขา  ดังนั้นพลังของเขามีไม่ถึง 1% ของพลังปกติ เขาไม่ต้องการสู้กับนางเซียนหงส์ฟ้าในสภาพปัจจุบันนี้ตรงๆ   เขากลับใช้กลยุทธต่อสู้ที่แตกต่างจากซิวคง  เขาเลือกที่จะรอ

 “ข้าตายโดยไม่มีอะไรต้องเสียใจ” นี่คือคำพูดสุดท้ายของนางเซียนหงส์ฟ้า

 “ทำไมเจ้าถึงไม่ถามว่าข้าจะพูดคำสั่งเสียสุดท้ายว่ายังไง?”  เย่ว์หยางทนจบปวดในอกและถามคู่ต่อสู้ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

 “เจ้าต้องการพูดอะไรล่ะ?”  จิ่วเซียวเพียงแต่ระมัดระวังนางเซียนหงส์ฟ้าเท่านั้น  เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บปางตายของเย่ว์หยาง  เขาผ่อนความระมัดระวังไปมาก

 “แม้ว่าข้าไม่อาจเทียบกับเจ้าได้  แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอยู่ยงคงกระพัน... สาวกิเลน.. ข้าไม่เคยเรียกร้องเงินค่าเช่าจากเจ้าเลย ตอนนี้ข้ากำลังจะตาย  ถ้าเจ้าไม่ออกมาช่วย อย่าตำหนิว่าข้าไล่เจ้าออกจากบ้านนะ” เย่ว์หยางสบถตะโกนลั่นทันที

 “อย่าเพิ่งโกรธกันสิ  ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้ากำลังต่อสู้?  ข้ากำลังหลับอยู่ เพิ่งจะตื่นเดี๋ยวนี้เอง ยังรู้สึกงัวเงียอยู่บ้าง” เด็กสาวกิเลนผู้อยู่ในชุดนอนอ้าปากหาวในอาการงัวเงียและมองดูอย่างเกียจคร้านและสะลืมสะลือเหมือนกับว่านางเพิ่งจะตื่น จากนั้นนางยืดมือมาขยี้ตา แล้วมองดูเย่ว์หยางที่มีตัวโชกเลือด มีรูอยู่ที่หน้าอกเขา  นางถามเขาอย่างสงสัยว่า “เจ้าบาดเจ็บหรือ?”   

 “มันชัดเจนอยู่แล้ว!”  เย่ว์หยางอยากหวดก้นนางแรงๆ นัก  อย่าว่าแต่นางไม่ต้องการจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เขาเลย  นางยังมีอารมณ์พอใจกับการดูภาพที่อยู่ข้างหน้าอีกด้วย

 “อาการบาดเจ็บนี้รักษาไม่ยาก  แต่ข้ามีแค่มือคู่เดียว นางหรือเจ้าล่ะ, ข้าช่วยได้คนเดียว จะให้ข้าช่วยคนไหน?”  หญิงสาวกิเลนชูนิ้วเพียงนิ้วเดียว แสดงว่านางช่วยได้เพียงคนเดียว

 “ช่วยนาง!”  เย่ว์หยางรีบขอให้นางช่วยรักษานางเซียนหงส์ฟ้าก่อน เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น

 “ข้าช่วยนางได้  แต่ข้าไม่รับรองนะ  เพราะมันสายไปนิดที่จะช่วยนาง”  ก่อนที่สาวกิเลนจะพูดจบ  เย่ว์หยางเงื้อมือขึ้นและตีก้นนางอย่างแรง  “งั้นเจ้าจะเสียเวลาพล่ามอยู่ทำไม? รีบๆ ช่วยนางเดี๋ยวนี้!”

 “เจ้ากล้าตีข้าหรือ?”  สาวกิเลนโกรธ, นางกำลังเตรียมระบายอารมณ์  อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นเย่ว์หยางที่ดูเหมือนจะกินคนได้ทั้งคน  นางโดดผางแลบลิ้นด้วยความตกใจ จากนั้นนางรีบอุ้มนางเซียนหงส์ฟ้าที่หมดสติไปแล้วแบกใส่หลังกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์  ในที่สุดนางถามเย่ว์หยางว่า  “เจ้าคนที่ดูน่าเกลียดน่ากลัวนั่นเป็นใคร? ไม่เป็นไรหรอกถ้าหน้าตาเขาดูไม่ได้  แต่นี่เขากล้าเผยหน้าต่อคนทั่วไป  ข้าไม่เข้าใจเลย นี่เขาไม่รู้ตัวเองเลยหรือ?”

 “รีบช่วยนางเร็วๆ เข้า! เจ้าไม่ได้จะแต่งงานกับเขาสักหน่อย ทำไมต้องสนด้วยเล่าว่าเขาจะเหมือนอะไร!” เย่ว์หยางฉุนเฉียวตวาดใส่นาง

 “อย่างนั้นเจ้าก็มีอสูรอมตะคอยปกป้องจริงๆ  มิน่าเล่าหมิงเย่ว์กวงและซิวคงถึงยอมปล่อยเจ้า  แม้ว่าอสูรอมตะจะแข็งแกร่ง แต่เจ้านึกหรือว่าพวกมันไม่มีจุดอ่อน?”  ผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์นามจิ่วเซียวหายตัวกลับเข้าไปในสนามพลังหลุมดำของเขา  คลื่นความคิดของเขายังคงส่งออกมา “ถ้าไม่ใช่ความจริงที่ว่าข้าเพิ่งจะตื่น ข้าคงฆ่าเจ้าพร้อมกับอสูรอมตะไปแล้ว บุรุษหนุ่ม ข้าจะให้ของขวัญเจ้าสักอย่าง!”

ประกายแสงดำเหมือนดาบยิงออกมาจากหลุมดำ

มันหายไปในทันที

ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมพร้อมรับการโจมตี  ทันใดนั้น เทวทูตสายฟ้าที่ดูเหมือนยักษ์สายฟ้าปรากฏตัวขึ้น เขาถือแสงสีดำไว้ในมือ ขณะที่เขาคำนับไปทางหลุมดำ

สนามพลังหลุมดำค่อยๆ หายไป  ในที่สุดคลื่นความคิดที่เย็นยะเยือกก็ลอยเข้ามา  “ตัดแขนขาเขาให้หมดเพื่อที่ว่าเขาจะได้กลายเป็นมนุษย์ท่อนไม้  จำไว้ด้วย เจ้าไม่อาจทำอันตรายต่อชีวิตของเขา  มิฉะนั้นอสูรอมตะที่ปกป้องเขาจะโจมตีตอบโต้เจ้าทันที  จุดอ่อนของอสูรอมตะก็คือนางต้องทำตามกฎ  นางไม่อาจเริ่มโจมตีสิ่งมีชีวิตอ่อนแอก่อน  ยกเว้นชีวิตของเจ้านายนางตกอยู่ในอันตราย  พลังต่อสู้ของมนุษย์ขึ้นอยู่กับแขนขาทั้งสี่  ทันทีที่เขาสูญเสียแขนขา พลังต่อสู้ของเขาก็จะลดลงไปมาก  ยิ่งกว่านั้น  มนุษย์ไม่สามารถงอกแขนขาได้ใหม่... เจ้าเด็กมนุษย์! ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบของขวัญของข้านะ!”