เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 365 สหายใหม่

 

ตอนที่  365  สหายใหม่

ผู้แข็งแกร่งที่สุดมักได้เป็นนายใหญ่

ประโยคนี้เหมาะกับรังโจรอย่างป้อมสายฟ้า  เมื่อเย่ว์หยางเคลื่อนไหว ปัญหาทั้งหมดก็ถูกคลี่คลาย

แม้หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาจากหลุมได้สองกิโลเมตร เจ้ากบอ้วนยังไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาได้เห็น  กระทั่งพวกเขามาจนเกือบถึงตลาดมืดตรงสุดถนน  ในที่สุดเขาก็กลืนน้ำลายและพูดว่า “ไตตัน!  เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นคนที่สามารถรับมือหัวหน้ายามในป้อมสายฟ้าอย่างนั้น... พวกมันมักทำตัวเป็นปีศาจชั่วร้ายคอยกัดกินมนุษย์ทั้งหมด  พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าจะรีดเค้นคนที่ต้องการเข้าป้อมสายฟ้าจนกว่าจะแห้ง นอกจากต้องคอยให้สินบนพวกมันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว  ข้ายังต้องหาทาสหญิงเป็นร้อยคนให้พวกมันทุกปี  มิฉะนั้นข้าจะไม่สามารถผ่านด่านตรวจแรกได้เลย”

 “ความจริง ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีใดก็ตาม  ก็นับว่าเป็นวิธีที่ดีทั้งนั้น  ตราบใดที่เจ้ายังสามารถบรรลุวัตถุประสงค์ได้”  เย่ว์หยางตอบอย่างไม่ไยดีนัก

 “ใช่แล้ว เจ้าพูดถูก”  คราวนี้ เจ้ากบอ้วนเพิ่มความยกย่องนับถือเย่ว์หยางขึ้นมาก  ก่อนนั้น เขาเพียงแต่ถือว่าเย่ว์หยางเป็นเหมือนลูกค้าชั้นพิเศษที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ  ทว่าในตอนนี้ เขารู้สึกกริ่งเกรงเย่ว์หยางขึ้นมาบ้าง  ส่วนใหญ่เป็นความกลัวที่คาดเดาไม่ได้  “ท่านไตตัน! ข้าทำงานให้ได้ไม่ดีนัก บางทีข้าควรคิดค่าจ้าง 500 เหรียญทอง ไม่ใช่สิ ข้าลดให้ 1000 เหรียญทอง!”

 “ไม่จำเป็น  ทองไม่มีความหมายกับข้า”  ทัศนคติของเย่ว์หยางเป็นเหมือนจักรพรรดิ

ทัศนคติแบบนั้นเห็นทองเหมือนกับไม่มีอะไร เกือบทำให้เจ้ากบอ้วนอยากร้องไห้จนน้ำตาเป็นแม่น้ำนัก  พอคิดถึงว่าเขาต้องทำงานหนักขนาดไหน ต้องวิ่งรอกเดินทางไปทั่วทุกที่  ปีหนึ่งๆ เขาสามารถทำเงินได้มากเพียงไหน?   ทีแรกเขาแค่ต้องการทำเงินก้อนเล็กๆ ไว้ซื้อบ้านพักหลังเล็กในทำเลที่คึกคักของหอทงเทียนชั้นหก  จากนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับครอบครัว  เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตในระดับสูงโดยปราศจากความกังวลใจในชีวิต  ใครกันจะรู้ว่าเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แล้ว ความคิดของเขาไม่ต่างกับการผายลม

เงินไม่สำคัญต่อเย่ว์หยางแน่นอน

เขามีเงินไม่มาก  แต่เขาก็ไม่ถึงกับขาดแคลน

เย่ว์หยางเพียงแต่ขาดแคลนเทพศัสตรา  แน่นอนว่าในหอทงเทียนไม่มีผู้ใดพูดพล่ามว่ามีเทพศัสตรามาก  เขาเชื่อว่าจื่อจุนก็เป็นเช่นเดียวกัน

ในเมืองใต้ดินของป้อมสายฟ้า

ตลาดมืด

ตลาดมืดแห่งนี้ใหญ่โตมาก  นอกจากคนผู้อาศัยอยู่นอกหลุมมืดแล้ว ถนนทุกสาย ถ้ำทุกแห่งล้วนเป็นส่วนหนึ่งของตลาดมืดทั้งนั้น  ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถหาพบได้ในเมืองใต้ดิน  รวมทั้งอาหาร น้ำ สัตว์อสูร ทาส อาวุธ แร่ธาตุ สตรี ฯลฯ ไม่ว่าคนหรือสิ่งของทุกอย่างล้วนมีอยู่ในตลาดมืด  แม้แต่สิ่งที่ไม่มีผู้ใดคิดว่ามี  ก็อาจหาพบได้ที่นี่

ในเขตตลาดรอบนอก มีแผงลอยขายอาหารริมทางจากชนต่างเผ่าพันธุ์  มีทั้งหนูปิ้ง, งูเสียบไม้ หรือตุ๊กแกคั่ว  ของเหล่านี้ถือเป็นอาหารขบเคี้ยวยามว่างยอดนิยมที่สุด

คนที่ผ่านไปมาจะรู้สึกดีเมื่อได้กลิ่นอาหารที่น่ากิน

ถ้าจะให้ดีที่สุดต้องกินแกล้มเบียร์คนแคระ นั่นเป็นความเข้าใจความหมายว่าอาหารอร่อยลิ้นของคนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่

พอเดินลึกลงไปในเมืองใต้ดิน เย่ว์หยางพบว่า สินค้ามากมายจะขายกันที่นี่ ส่วนใหญ่ตั้งเป็นแผงลอยเล็กๆ ยังคงมีร้านค้าแผงลอยบางส่วนสร้างขึ้นมาใต้ดิน

เย่ว์หยางรู้สึกว่าที่แห่งนี้คล้ายกับตลาดใต้ดินในเมืองจีนมาก

อึกทึกวุ่นวาย แต่ก็มีชีวิตชีวา

และดูเหมือนว่าการตั้งแผงร้านค้าที่นี่ยังดีกว่าในเมืองจีน  เพราะไม่มีอุปสรรคที่ยุ่งยากที่นี่ อย่างเช่นเจ้าหน้าที่เทศกิจเป็นต้น

พอเดินผ่านฝูงคนที่แน่นขนัดมาได้ เย่ว์หยางเดินต่อไปอีกหลายกิโลเมตร

ขณะที่เขายังคงเดินต่อไป  ทันใดนั้นบริเวณด้านหน้าของเขาปรากฏเป็นเมืองใต้ดินที่โล่งกว้างใหญ่อยู่ด้านหน้าเย่ว์หยาง  เมืองใต้ดินนี้ใหญ่พอๆ กับสนามฟุตบอลสิบสนาม  หลังคารูปโดมสูงกว่าพื้นราวๆ 300 เมตรและมีถ้ำปกคลุมอีกทีหนึ่ง  คูหาถ้ำต่างๆ มีไฟสว่างเรืองรอง เป็นไฟของสถานที่อาศัย ทำให้ภาพข้างหน้าดูเหมือนยามค่ำคืนดารดาษไปด้วยดาวสีแดง

 “แม้ว่าสถานที่นี้จะเทียบไม่ได้กับเมืองของพวกวายร้ายที่ด้านบน  แต่ที่ดินก็ยังมีราคาแพงมาก  คนที่แข็งแรงกว่า มั่งคั่งกว่าจะอาศัยอยู่ในพื้นที่สูง  หอการค้าของพวกเราต้องจ่ายปีละ 30000 เหรียญทองเป็นค่าเช่าห้องซึ่งแคบกว่าเปลือกหอยทากเสียอีก  แต่ไม่มีทางเลือกอื่น  นั่นเป็นวิถีของไอ้ที่บ้าๆ แห่งนี้ จะหาที่ๆ เหลือจากนี้เป็นเรื่องยากจริงๆ ยกเว้นแต่เช่าทั้งถ้ำ” เจ้ากบอ้วนบ่นพึมพำอยู่ไม่กี่คำ  จากนั้นแนะนำตนเอง “ข้าชื่อจั๊ดด์  ข้าเป็นชาวเผ่ากบทอง  แน่นอนว่าอยู่ต่อหน้าคนอี่นๆ ให้ท่านเรียกข้าว่าไวเออร์ดีกว่า ข้าใช้นามแฝงนี้มาเกือบร้อยปีแล้ว”

 “ไวเออร์, แก เจ้ากบบัดซบ  ข้าบอกไปครั้งที่แล้วว่าข้าต้องการผีเสื้องาม เจ้านำมาด้วยหรือเปล่า?”  ทันใดนั้นมีเสียงโหวกเหวกลั่นมาแต่ไกล

 “ผีเสื้องาม?”  ทุกคนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หยุดการสนทนาของพวกเขาไว้และหันมาที่เจ้ากบอ้วน

 “....”  เย่ว์หยางรู้ว่าผีเสื้องามก็คือของที่หาได้ยาก  มันคืออัญมณีจากเผ่าพันธุ์ผีเสื้อ  แต่เย่ว์หยางไม่เคยรู้ว่า  พวกเขาก็เป็นที่นิยมในป้อมสายฟ้าแห่งนี้ด้วย

 “คำนับท่านนักรบผู้กล้า, ข้าเผ่ากบผู้ต่ำต้อยจะกล้าลืมคำสั่งท่านได้อย่างไร!  เราจับผีเสื้องามได้  แต่ข่าวลือกระจายออกไปข้างนอก  ดังนั้นข้าไม่อาจนำนางมาที่นี่ได้  โปรดรออีกสักสิบวันเถิด บางทีข้าคงคิดหาหนทางได้”  เจ้ากบอ้วนพยักหน้าและคำนับอีกฝ่ายหนึ่งที่กำลังขำ

บุรุษผู้นี้มิใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์   แต่พวกเผ่าพันธุ์อื่น

เย่ว์หยางไม่รู้ว่าเจ้าผู้นี้เป็นเผ่าพันธุ์ใด  แต่เขาเห็นว่าเจ้าผู้นี้เป็นนักสู้ระดับ 8 ชั้นต้น  พลังของเขาแข็งแกร่งเหนือคนที่เหลือโดยรอบมากมายนัก  เขามองดูเหมือนพวกนักเลงคุมถิ่นเสียมากกว่า  เย่ว์หยางไม่สนใจสายตาเคลือบแคลงของเขา  แต่ประเมินคนที่อยู่รอบๆ แทน   คนนับไม่ถ้วนประกอบการค้าอย่างลับๆ เบียดเสียดอยู่ในกลุ่มต่างๆ มีโคมประทีปแขวนอยู่ตามผนังผา ส่องแสงเรืองรองเป็นพยานการแลกเปลี่ยนซื้อขายในตลาดมืดแห่งนี้  สาวเผ่าเสือดาวและงูบิดเอวไปมาอยู่ในกรงของพวกนางคอยยั่วยวนอย่างเงียบๆ  ทั้งหมดเป็นสินค้าดีคุณภาพสูง

หญิงสาวเหล่านี้โชคดีกว่านางโลมที่เย่ว์หยางเพิ่งเห็นมา  นางจะยืนอยู่ตามอุโมงค์และเผยสัดส่วนร่างกายให้เห็นภายแสงคบเพลิง

พวกนางล้วนงดงามทุกคน  เพียงแต่ยังขาดเจ้านายคนใหม่

แน่นอนว่าสินค้าดี คุณภาพสูงเหล่านี้จะไม่เปิดเผยโดยทั่วไป  พวกนางจะถูกประมูลในโรงประมูลของตลาดมืดในที่สุด

ตัวอย่างเช่น สาวงามผีเสื้อหรือเอลฟ์สาวสวย

ต่อให้เจ้ากบอ้วนพาสาวงามผีเสื้อมาด้วย  เขาก็คงไม่ขายให้นักดาบคุมถิ่นคนนั้น  เขาคงส่งนางขึ้นโรงประมูลราคาเป็นแน่  เพื่อที่ว่าคนร่ำรวยจะได้แข่งประมูลเพื่อครอบครองนาง  ต่อให้เขาขายนางเป็นส่วนตัว  เจ้ากบอ้วนก็คงจะขายให้นักสู้ในป้อมสายฟ้า  ตัวอย่างเช่น นักสู้สิบอันดับแรกของป้อมสายฟ้าเป็นต้น  สำหรับนักดาบผู้นั้นเป็นแค่นักเลงคุมถิ่นผู้น้อย  มันค่อยรับมือกับเขาอย่างสุภาพในภายหลังได้

 “เจ้าก็แค่คุยโวโอ้อวดใช่ไหม? หอการค้าระดับสามของเจ้าจะจับสาวงามเผ่าผีเสื้อ เป็นไปได้อย่างไร? เจ้านึกหรือว่านักรบผู้แข็งแกร่งในเผ่าผีเสื้อจะโง่กันหมดใช่ไหม?”  นักดาบที่เป็นนักเลงผู้นั้นซึ่งมาจากต่างเผ่าพันธุ์ตบไหล่เจ้ากบอ้วนอย่างแรง และเขย่าแขนของเจ้ากบอ้วน  มืออีกข้างหนึ่งก็รับถุงเงินที่เจ้ากบอ้วนยื่นให้เป็นการเก็บส่วย  จากนั้นเขามองหน้าเย่ว์หยาง

ดูเหมือนว่าเขาไม่ชอบหน้าเย่ว์หยางมาก

เขาส่งสัญญาณให้เย่ว์หยางจ่ายเงินให้เขาด้วยเช่นกัน

เมื่อเขาพบว่าเย่ว์หยางไม่มีทีท่าว่าจะจ่ายส่วยให้เขาแม้แต่น้อย เขาถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เขาผลักเจ้ากบอ้วนที่กำลังจะพูดขอทางกับเขาไปพ้นทาง และจ้องดูเย่ว์หยางอย่างท้าทาย เป็นการหยามอยู่ในที

เย่ว์หยางไม่สนใจเขา

พอเห็นเช่นนี้ นักดาบผู้นั้นยิ่งโกรธมากขึ้น  จมูกที่ใหญ่กว่าปกติของเขาบานพะเยิบพะยาบเหมือนกับว่าจะพ่นไฟออกมาได้ สองมือจากสี่มือของเขารวบกำหมัดแน่น  มือข้างหนึ่งกันเจ้ากบอ้วนออกไปข้างๆ ขณะที่มือที่เหลือล้วงเข้าในจมูกและควักขี้มูกแห้งสีเขียวออกมา   จากนั้นเขาพยายามป้ายขี้มูกใส่หน้ากากของเย่ว์หยาง   เย่ว์หยางโยกศีรษะหลบมือของเขาได้อย่างรวดเร็ว

 “เอาละ, พอได้แล้ว ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น  เขาเพิ่งมาที่นี่ เขายังไม่รู้ธรรมเนียม”  เจ้ากบอ้วนรีบใช้มือของเขาปัดขี้มูกออกจากมือของนักดาบต่างเผ่านั้น  ช่างเป็นเรื่องตลกที่นักดาบคุมถิ่นกล้าพัวพันไตตันผู้นี้  เขายังไม่เห็นหัวหน้ายามอยู่ในสายตาและต้องเจ็บตัวในเงื้อมมือเขาในที่สุด  แต่เจ้าผู้นี้ยังคงเป็นนักเลงคุมถิ่น  ทุกอย่างจะยังเป็นไปด้วยดี หากพวกเขาให้เงินเขาจำนวนหนึ่ง

 “เนื่องจากเขาเป็นคนมาใหม่  ข้าคงต้องสอนธรรมเนียมให้เขาสักหน่อย!”  นักดาบคิดว่าเย่ว์หยางกลัว

เขาควักขี้มูกก้อนโตกว่าเดิมออกมาอีก    แต่เขายังไม่มั่นใจ  เพราะก้อนยังไม่โตพอ

เขาเอื้อมอีกมือหนึ่งมาควักขี้มูกจากรูจมูกอีกข้าง

ดูเหมือนว่าเขาต้องการทำให้เย่ว์หยางอับอาย  ก็แค่เด็กใหม่ที่เพิ่งมาถึงที่นี่ คนที่รายล้อมก็แค่มองดูอย่างคร้าน  เหมือนกับว่าภาพเช่นนี้เกิดขึ้นทุกวัน  พวกเขาเคยชินมานานแล้ว ฝูงชนแม้กระทั่งบริวารติดตามนักดาบคุมถิ่นแค่นเสียง ขณะที่พวกเขาต้องแสดงออกในด้านที่ดีของเขา  แต่ก็ต้องเยาะเย้ยอีกฝ่ายไม่กี่คำ เพื่อเอาใจนักดาบนักเลงเจ้าถิ่นนั้น

 “ปัง...”

เย่ว์หยางต่อยเข้าใบของนักดาบคุมถิ่นผู้นั้น

เขาต่อยอย่างรุนแรงจนจมูกของนักดาบคุมถิ่นผู้นั้นแตกยุบเหมือนเยื่อกระดาษ นิ้วของเขาซึ่งกำลังไชรูจมูกก็พลอยหักไปด้วย

นักดาบคุมถิ่นนั้นยังไม่ทันได้ร้องก่อนโดนเย่ว์หยางจับเขาบนศีรษะของเขาเหวี่ยงกระแทกเข้ากับผนังหน้าผาอย่างรุนแรง

เลือดเปรอะไปทั่วบริเวณ

ฟันที่หักและเลือดกระเด็นออกมา

นักดาบนักเลงใหญ่เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสายตาของคนทั่วไป  แต่ศีรษะเขาแบะราวกับผลแตงโมที่แตก เลือดและมันสมองกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

เย่ว์หยางทำเหมือนกับว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย  เหมือนกับคนธรรมดาฆ่ายุงตายไปตัวหนึ่ง  ภายใต้สายตาตกตะลึงของทุกคน  เขาหมุนตัวสบายๆ หมายเตรียมจะจากไป

นักดาบผู้มีศีรษะแตกกระจัดจายไปแล้วลุกขึ้นยืนทันที  แม้ว่าเขาจะมีศีรษะเดียวก็ตาม แต่ในฐานะนักสู้จากเผ่าพันธุ์เก้อลู่เชี่ยว  เขายังคงสู้ต่อได้แม้จะไม่มีศีรษะก็ตาม  พลังชนิดนี้คล้ายกับสัตว์บางชนิดที่ยังมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีหัวหรือหาง  แต่มันแข็งแรงมาก  เย่ว์หยางไม่ประหลาดใจ  ด้วยทักษะจักษุญาณทิพย์  เขารู้จุดอ่อนของเจ้าผู้นี้แล้ว

 “ระเบิด!”

เย่ว์หยางรวบนิ้ว

พลังระเบิดดวงดาวที่ถูกดันใส่ร่างของนักดาบนักเลงคุมถิ่นระเบิดในขณะนั้นทันที  อวัยวะภายของเขากระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ทั้งชิ้นส่วนอวัยวะภายในและเลือดกระเด็นถูกเต็มหน้าของเจ้ากบอ้วน

แขนข้างหนึ่งของนักดาบคุมถิ่นนั้นร่วงลงแทบเท้าเย่ว์หยาง และกระตุกไม่หยุด

พอเห็นภาพเช่นนี้ บริวารของนักดาบคุมถิ่นผู้นี้ต่างทอดทิ้งความคิดจะรุมล้อมทำร้ายเย่ว์หยางทันที   พอมองเห็นสภาพนี้แล้ว  ยอมเปลี่ยนเจ้านายยังดีกว่าต่อสู้กับเจ้าเด็กผู้น่ากลัวข้างหน้าพวกเขา  พวกมันสามารถเปลี่ยนลูกพี่ได้  นั่นเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาในตลาดมืด  แต่ถ้าพวกมันตาย  พวกมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้อีกต่อไป  เมื่อยามลาดตระเวนตรวจตรามาแต่ไกล เห็นว่าเย่ว์หยางฆ่านักดาบคุมถิ่นได้ง่ายดาย  เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร  รีบเดินออกไปห่างเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยาก

ทะเลาะ, วิวาท บาดเจ็บล้มตาย

เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นเป็นปกติในแต่ละวันในป้อมสายฟ้า

ยกเว้นแต่ในวันนี้ที่คนนอกสามารถฆ่านักดาบคุมถิ่นได้ทันที  เขาอาจได้รับพิจารณาให้เป็นม้ามืดก็ได้

นักพนันหลายคนเสียดายที่ไม่ได้พนันผลของการต่อสู้  มิฉะนั้นพวกเขาอาจชนะได้เงินมาบ้าง  คนที่อยู่ในเหตุการณ์ผู้เสียใจมากที่สุดก็คือเจ้ากบอ้วน  เขาเป็นผู้เข้าใจความสามารถของเย่ว์หยางดีที่สุด  เย่ว์หยางเพิ่งทำร้ายหัวหน้ายามมาหยกๆ ดังนั้นนักดาบคุมถิ่นผู้นี้จะมีความหมายอะไรกับเย่ว์หยาง?  เขาเสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้ตั้งค่าเดิมพันเอาไว้และดูดเอาเงินเดิมพันจากนักพนันในการชนะการต่อสู้  มิฉะนั้น นักพนันทุกคนที่นี่จะต้องกระเป๋ากลวงว่างเปล่าเป็นแน่

 “ต่อยได้ดี!  ความเร็วของเจ้าไวเหมือนสายฟ้า  และพลังของเจ้าก็อาจเหมือนสายฟ้าด้วย  ข้าชอบคนหนุ่มมีพรสวรรค์อย่างเจ้าจริงๆ”  บุรุษผู้หนึ่งอ้วนกว่าเจ้ากบอ้วนถึงสิบเท่ากำลังนอนเอกเขนกอยู่บนวอปูพรมที่ดูหรูหรา  เขาถูกแบกโดยทาสมนุษย์อสูรที่แข็งแรงห้าสิบคนที่ดูเหมือนจะยากลำบากในการแบกเขา  เหมือนกับว่าเขาเป็นดาวเด่นที่ปรากฏตัวออกมา  เขาภูมิใจที่ได้ปรากฏตัวออกมาจากฝูงชน  ด้านข้างเขา มีกระทั่งทาสเผ่าปีศาจสองตัวเสริฟเหล้าองุ่นให้เขาและอีกคนคอยนวดเฟ้นไหล่ให้เขา

 “.....”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก  ถ้าเขาไม่มีจักษุญาณทิพย์ตรวจดู  เขาคงไม่รู้ว่าเจ้าอ้วนที่น้ำหนักมากขนาดนี้ความจริงเป็นมนุษย์

 “เจ้าสนใจจะต่อสู้ในเวทีกับข้าไหม? ผู้ชนะรับ 1000 เหรียญทอง”   คนตัวอ้วนพยายามใช้เงินล่อเย่ว์หยาง

 “ท่านแอนตันเป็นพ่อค้าทาสผู้ยิ่งใหญ่ของทวีปฉีหลาน   พวกเราดีใจจริงๆ ที่ได้รับข้อเสนอจากท่าน  แต่สหายของข้าผู้นี้ไม่สนใจเรื่องทอง  บางทีเราน่าจะหาที่ๆ เหมาะกว่านี้คุยกัน เช่นเรื่องข้อตกลง การค้า”  เจ้ากบอ้วนรีบคำนับอย่างสุภาพ  เขารู้ว่าได้เวลาสำหรับให้เขาอวดอ้างสรรพคุณตัวเอง

 “ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าสู้กับหัวหน้าผู้คุ้มกันของเจ้า  ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะลองดู”  เย่ว์หยางยื่นเงื่อนไขออกมาทันที

 “สามหัวหน้าผู้คุ้มกันสู้กับเจ้าพร้อมกัน ข้าจะให้เจ้า 10000 เหรียญทอง  เจ้ากล้าพอไหม?”  คนตัวอ้วนใหญ่นามแอนตันมีหัวหน้าผู้คุ้มกันสามคนซึ่งเป็นชั้นเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิด  คนทั้งสามเหล่านี้ใกล้จะได้เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดแล้ว  แต่เนื่องจากการฝึกฝนและสภาพภูมิปัญญาของพวกเขา  พวกเขาคงไม่อาจกลายเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดได้เลยตลอดชีวิต  ดังนั้น พวกเขาเป็นได้เพียงเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิดตลอดไป  พลังของพวกเขาเป็นหนึ่งในสุดยอดนักสู้ในเมืองใต้ดินแน่นอน  แค่หัวหน้าคนหนึ่งก็สามารถฆ่านักดาบที่เป็นนักเลงคุมถิ่นได้ในท่าเดียว  ตอนนี้พวกเขาสู้พร้อมกันสามคน  ทุกคนคิดว่าเย่ว์หยางเป็นเด็กใหม่  ไม่มีทางเห็นด้วยกับข้อตกลงของแอนตันแน่

ตราบใดที่ยังเป็นคนไม่โง่ ก็ย่อมจะเข้าใจว่าการสู้กับเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิดที่ผนึกพลังสู้กันน่ากลัวมากขนาดไหน

แม้ว่าจะมีเงินเดิมพันมาก   พวกเขาก็ยังรักชีวิตและยังต้องการสนุกกับชีวิตต่อไป

เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นคิดหนักและพึมพำกับตนเอง  จากนั้นจึงพูดออกมาว่า “ข้าไม่ต้องการเงิน  แต่ถ้าข้าชนะ  เจ้าต้องให้อาวุธระดับดีๆ กับข้า”  เมื่อเย่ว์หยางพูดเช่นนี้  แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าเขาต้องการแร่สายฟ้า  อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทุกคนไม่เคยคาดการณ์ไว้ก็คือ ความจริงเย่ว์หยางต้องการชีวิตของหัวหน้าผู้คุ้มกันทั้งสาม  หัวหน้าผู้คุ้มกันทั้งสามเป็นวายร้ายที่มีชื่ออยู่ในบัญชีวายร้าย  ขณะที่หอการค้าและสมาคนนักล่าค่าหัวทั้งสองก็ตั้งค่าหัวพวกเขาไว้  พวกเขาไม่มีที่ให้หนี ในที่สุดพวกเขาจึงมาอยู่ที่นี่ ป้อมสายฟ้าภายใต้ความคุ้มครองของแอนตัน

ตราบใดที่เย่ว์หยางกำจัดพวกเขาได้ ภารกิจที่เย่ว์หยางรับมาทำที่นี่ก็สำเร็จไป 20%

 “ไม่มีปัญหา”  คนอ้วนตัวใหญ่ชื่อแอนตันร่ำรวยและมีอิทธิพล เขาเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นเหมืองแร่สายฟ้า  เขามีแร่สายฟ้าเก็บสำรองไว้มากมาย

 “เด็กน้อย, เจ้ารนหาที่ตาย!”  หัวหน้าผู้คุ้มกันจ้องมองด้วยนัยน์ตาที่น่าหวาดหวั่น

 “คำสั่งเสียสุดท้ายของเจ้าไม่เลวเลยนะ”  เย่ว์หยางยักไหล่ไม่ยี่หระ

 “เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างยุติธรรม  ข้าว่าเราจะเริ่มสู้กันในอีกชั่วโมงข้างหน้า  วิธีนี้เจ้าจะได้พักและมีเวลาเตรียมตัว  สำหรับพวกเรา  ก็จะได้ถือโอกาสเชิญคนมามากๆ เพื่อดูการต่อสู้ครั้งนี้และวางเดิมพันกับเรา” แอนตันหัวเราะลั่นขณะจ้องดูเย่ว์หยาง  “พ่อหนุ่ม!  เจ้าสามารถหาที่พักหรือจะมารอเราที่ห้องก็ได้   มีของมากมายที่นั่น อนุญาตให้เจ้าได้ใช้งานฟรี”

 “ขอบคุณ, เราจะไปปรากฏตัวตามเวลา”  เจ้ากบอ้วนรีบปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขา  คงเป็นเรื่องตลกถ้าเขาจะไปใช้ของพวกนั้น  พวกเขาอาจตายทันทีโดยไม่รู้ตัวก็ได้

เมื่อแอนตันจากไป  เจ้าคางคกอ้วนเริ่มบ่นเย่ว์หยางที่ไม่ใส่ใจคนอื่นเลย “ไตตัน!  ใช่ว่าข้าจะตำหนิที่เจ้าประมาทนะ  แต่ตอนนี้เจ้าประมาทเกินไปแล้ว  และเจ้าก็ไม่พยายามจะปรึกษากับข้าที่เป็นสหายของเจ้าเลย  ถูกแล้ว ข้าเข้าใจแผนของแอนตัน แม้ว่าเจ้ามีมีพลังมากก็ตาม  แต่เป็นเรื่องยากมากๆ ที่จะเอาชนะพวกเขาได้  เจ้าเข้าใจไหม?  แอนตันมียาเสพติดชนิดพิเศษอย่างหนึ่ง สามารถเพิ่มพลังของคนได้หลายเท่าในช่วงเวลาสั้นๆ   ถ้าเขาใช้มัน  อย่างนั้นเจ้าคงไม่ใช่แค่สู้กับหัวหน้ารักษาความปลอดภัยซึ่งเป็นชั้นเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิด  แต่เจ้าจะต้องสู้กับนักสู้ปราณก่อกำเนิดสามคน  ถ้าเจ้าไม่มีความมั่นใจ  เราน่าจะหนีไปเสียในตอนนี้!   ถอยหนีไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย  บุ่มบ่ามต่อสู้ตายไปจะกลายเป็นความผิดพลาดยิ่งใหญ่ในชีวิตเจ้าได้  เจ้าอาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดข้า  แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมฟังคำแนะนำของข้า  เรื่องเช่นนี้ เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ  ศัตรูตั้งใจจะกินเราจนถึงกระดูก  มิฉะนั้นพวกมันคงไม่ตั้งใจท้าสู้กับเรา... บางทีความเคลื่อนไหวที่แท้จริงของแอนตันก็คือหน้ากากของเจ้าและสมบัติเบื้องหลังของเจ้า”

เย่ว์หยางโบกมือ “จั๊ดด์  ขอบคุณสำหรับความตั้งใจดีของท่าน  ขอให้ข้าได้พูดอะไรสักอย่าง  ถ้าท่านต้องการเป็นสหายข้า  สิ่งเดียวที่ท่านต้องทำก็คือ เชื่อมั่นข้า”

************