Panlong ตอนที่ 1-9 อสูรวิเศษ – มังกรลมกรด (2)

 

“หัวหน้า!ข้างหน้ามีเรื่องอะไรกัน?” ลอร์รี่กระซิบถามฮิลแมน

ฮิลแมนยิ้มเป็นนัย“จอมเวทลึกลับนั้นดูเหมือนจะมีเรื่องขัดแย้งกับกลุ่มคนตรงนั้น คอยดูอยู่ตรงนี้แหละเราไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง” ตัวฮิลแมนเองเป็นเพียงนักรบระดับ 6ความจริงเขาก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว

ลำพังแค่มังกรลมกรดก็เป็นอะไรที่เขาไม่อาจสู้ได้อยู่แล้วอย่าว่าแต่จอมเวทลึกลับนั้นเลย

 

พลังของกลุ่มคนทั้งเจ็ดข้างหน้าจอมเวทนั้นไม่ได้อ่อนแอแต่อย่างใด เป็นนักรบเสียห้าคน ขณะที่อีกสองคนเป็นนักเวท หัวหน้ากลุ่มดูทรงพลังมีผมสีแดงเขาขี่กระทิงเหล็กหลังดำ เขาแหลมคมทั้งสองของกระทิงเหล็กเปล่งแสงและดูอันตรายถึงตายได้

นัยน์ตาแดงดุจเลือดของมันแสดงให้เห็นถึงนิสัยแท้จริงของวัวตัวนี้“กระทิงเหล็กดูดเลือด” อสูรวิเศษระดับห้า

พร้อมกับเสียงแค่นควันเริ่มพ่นออกมาจากจมูกของกระทิง

กลุ่มคนทั้งเจ็ดนั้นเป็นบุรุษสี่คน สตรีสามคน สตรีสองคนเป็นนักเวท ขณะที่สตรีคนที่สามเป็นขมังธนู นอกจากกระทิงเหล็กดูดเลือดแล้วยังมีกริฟฟินยักษ์บินอยู่ในอากาศ

“กริฟฟิน” อสูรวิเศษระดับสี่

มันมีหัวเป็นสิงห์แต่ปีกทั้งคู่มีพลังมาก สำหรับกลุ่มที่มีอสูรวิเศษถึงสองตัวและนักเวทสองคนเห็นได้ชัดว่ากลุ่มนักผจญภัยนี้ไม่ใช่ธรรมดา

“เด็กน้อย,พวกเจ้าวางมือจากเพชรเงาแห่งเบโรเสียดีกว่า”บุรุษลึกลับผู้นั่งอยู่บนมังกรลมกรดพูดเป็นครั้งที่สอง เสียงของเขาเย็นชา

“ท่านจอมเวท!เราไม่ต้องการเป็นศัตรูกับท่าน แต่เพื่อให้ได้เพชรเงาแห่งเบโรนี้ เราต้องใช้เวลาและความสามารถนับไม่ถ้วนมูลค่าของมันก็กว่าแสนเหรียญทอง แต่ท่านท่านจอมเวทต้องการซื้อจากพวกเราเพียงเจ็ดร้อยเหรียญทอง นี่ นี่เป็นไปไม่ได้” หัวหน้ากลุ่มผมแดงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ได้ยินคำสนทนากันแต่ไกลลินลี่ย์ที่อยู่ข้างๆ ฮิลแมนก็เข้าใจทุกอย่างในตอนนี้

อย่างนั้นจอมเวทลึกลับผู้นี้ต้องการใช้เงินเจ็ดร้อยเหรียญทองซื้อเพชรเงาแห่งเบโร่ซึ่งมีราคาสูงถึงแสนเหรียญทอง

“โห...เพชรมีราคาขนาดนั้นเชียว...”ลินล่ย์ตกใจ “เพื่อให้ของมีราคามากขนาดนั้นเป็นทีชัดเจนว่าเพชรเงาแห่งเบโร่ต้องมีความสำคัญบางอย่างแน่ มิฉะนั้นก็คงไม่ทำให้จอมเวทผู้นี้ถึงกับยอมลดตัวลงมาบังคับซื้อให้ได้”

ข้อเสนอซื้อเจ็ดร้อยเหรียญทอง สำหรับของมีราคาแสนเหรียญทอง มิน่าเล่า คนกลุ่มเล็กๆ นี้ถึงไม่ยินดียอมรับ

“ฮึ่ม..” จอมเวทลึกลับแค่นเสียงเยือกเย็น

“ข้ามีอยู่เพียงแค่เจ็ดร้อย แล้วตอนนี้ข้ายังยินดีจะใช้เงินซื้อมันจากพวกเจ้า หากพวกเจ้าส่วนใหญ่ไม่รู้จักถอยและทำเรื่องที่ดีที่สุดของตนเองเสียบ้างอย่างนั้นพวกเจ้าจะไม่ได้แม้แต่แดงเดียว พวกเจ้าทุกคนยังต้องสละชีวิตน้อยๆอีกด้วย” จอมเวทพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“กรรรร”

มังกรลมกรดสูงกว่าบ้านในเมืองเกือบทุกหลัง มันคำรามลึกในลำคอจนทำให้บ้านที่อยู่รอบๆสั่นไปหมด

“หัวหน้าเราต้องเสี่ยงชีวิตกว่าจะได้เพชรเงานี่นะเราจะถูกเจ้าผู้นี้ขู่ขวัญให้ตกแล้วยกเพชรให้เขาไปได้อย่างไร?” หญิงในชุดดำพูดเย็นชา ในฐานะที่เป็นกลุ่มที่ผจญภัยร่วมกัน คนทั้งเจ็ดนี้มีประสบการณ์ต่อสู้ร่วมกันมากมายพวกเขาไม่ยอมเงื่อนไขง่ายๆ

หัวหน้าทีมผมแดงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ท่านจอมเวทที่นับถือ, ข้าเป็นคนของตระกูลคาร์ลี่ย์แห่งอาณาจักรเฟนไล”

หัวหน้าทีมผู้นี้ต้องการใช้คนหนุนหลังตนเองบังคับฝ่ายตรงข้ามให้ยินยอม

แต่น่าเสียดาย จอมเวทผู้ทรงพลังมักจะไม่ธรรมดาและไม่ให้ความใส่ใจพวกตระกูลชั้นสูงเลยแม้แต่น้อย

“พวกเจ้าทุกคนเลือกที่จะตายเองนะ” จอมเวทลึกลับแค่นเสียงเยือกเย็น

“ระวัง!”กลุ่มคนทั้งเจ็ดก็เตรียมพร้อมต่อสู้ นักรบสี่คนจู่โจมทางด้านหน้า มือธนูหญิงที่อยู่ด้านหลังดึงคันธนูที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาและนักเวทหญิงอีกสองคนเริ่มเตรียมพร้อมเวทของตน

“ก๊าซ.....”

มังกรลมกรดมหึมาอ้าปากและพ่นไฟออกมาจากเขี้ยวของมันโจมตีใส่กลุ่มนักสู้

จุดตรงที่ไฟพุ่งผ่านแม้แต่ถนนหินก็ยังปริแตกร้าว กระทั่งแตกระเบิดออกเนื่องจากความร้อนสูงถนนทั้งหมดดำเป็นตอตะโก

“ระวัง”

หัวหน้ากลุ่มผมแดงร่ายเสียงลุ่มลึกขณะที่ทั้งร่างของเขามีปราณสีแดงปกคลุม นักรบอีกสามคนกระตุ้นปราณเตรียมพร้อมต่อสู้เช่นกัน

หัวหน้าผมแดงชักดาบเคลย์มอร์(ดาบยักษ์สองคม) กระชับถือด้วยสองมือ เขาใช้ความเร็วสูงฟันดาบใส่กำแพงหินที่อยู่ใกล้ๆอย่างรุนแรง เสียงดังราวกับอัสนีบาตร กำแพงศิลาถล่มลง ขณะที่หินนับร้อยๆกลิ้งลงมากับพื้นและระเบิดเป็นฝุ่นอยู่ด้านนอก

ยามนี้เองไฟจากมังกรลมกรดได้ลามเลียอยู่รอบตัวนักรบทั้งสี่ผู้ใช้ปราณรบต้านทานเต็มที่

“ฮ่าห์!”

บุรุษผมแดงเตะแท่งหินยาวครึ่งเมตรใส่จอมเวท

นักรบอื่นอีกสามคนก็ทำอย่างเดียวกันด้วยพลังเร็วแรงเหมือนกับยิงหนังสติ๊กขนาดยักษ์ ก้อนหินทั้งสี่แยกกันกลางอากาศขณะที่พุ่งใส่จอมเวทที่ผนึกป้องกันมังกรลมกรดขนาดมหึมาไว้

ควับ! ควับ! ควับ!

หินศิลาลูกแล้วลูกเล่าพุ่งโจมตีใส่จอมเวท ในชั่วพริบตาหินทั้งหมดจากกำแพงที่พังถล่มลงมาถูกใช้จนหมดสิ้น

พอเห็นการต่อสู้เช่นนี้จากระยะไกล ลินลี่ย์กำมือแน่น

“เหลือเชื่อจริงๆ พวกเขากล้าใช้เท้าเตะหินขนาดใหญ่อย่างนั้นจริงๆ” มองดูบุรุษทั้งสี่เตะใส่หินก้อนใหญ่ต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง เขารู้สึกถึงความน่ากลัวของนักรบทุกคนเป็นธรรมดา

จ้องไปทางมังกรลมกรดลินลี่ย์ดู ขณะที่หางที่เหมือนแส้ของมันหวดใส่ไปมาทางด้านหน้าของมัน

“โครม, โครม, โครม!”

หินก้อนมหึมาลูกแล้วลูกเล่าถูกกระแทกแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยก้อนศิลาไม่อาจเข้ามาใกล้จนทำอันตรายจอมเวทที่อยู่บนหลังของมังกรลมกรดได้เลย

“วืดดด” หางของมังกรลมกรดดูเหมือนจะไม่มีอะไรมาขัดขวางได้ มันครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่และเมื่อใดก็ตามที่มันหวดผ่านศิลาที่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านก็จะตัดผ่านบ้านเหมือนกับว่าบ้านนั้นสร้างด้วยโคลน ศิลาแตกกระจายไม่มีอะไรมาค้ำยันไว้ ขณะที่บ้านหลังแล้วหลังเล่าเริ่มพลังทลายมีหินกลิ้งอยู่ทั่วบริเวณและฝุ่นคลุ้งไปทั่ว

“ก๊าซซซซ” แม้อยู่ในท่ามกลางฝุ่นคลุ้ง มังกรลมกรดก็ยังคำรามให้ได้ยินและมันยังคงพ่นไฟจากขากรรไกรมัน

ตลอดเวลาทั้งหมดนี้นักเวทหญิงทั้งสองสนับสนุนอยู่ด้านหลังกลุ่มคอยร่ายเวทด้วยเสียงเบาอย่างต่อเนื่อง ภาษาร่ายเวทโดยรวมจะแตกต่างจากสำเนียงปากที่พูดคุยกันในทวีปยูลาน น้ำเสียงเชื่องช้าและซับซ้อนมาก ก่อนที่จะใช้เวลามากเกินไป นักเวทหญิงทั้งสองก็ร่ายเวทของพวกนางจบ

“เกราะน้ำแข็งปกป้อง!”

นักเวททั้งสองร่ายเวทเสียงต่ำ แสงสว่างพวยพุ่งออกมาจากร่างของพวกนางพร้อมทั้งมีรัศมีครอบคลุมตัวบุรุษนักรบทั้งสี่ด้วยพลังเกราะแก้วโปร่งแสง

บุรุษผมแดงยินดีด้วยพลังเกราะน้ำแข็งปกป้องคอยหนุนเสริมปราณนักรบของเขาตอนนี้เขารู้สึกมีความมั่นใจในการต่อสู้ครั้งนี้

“บุก!” หัวหน้าผมแดงออกคำสั่ง

นักรบทั้งสี่ยิงก้อนศิลาที่อยู่ใกล้ๆออกไปพร้อมกัน มุ่งจู่โจมใส่จอมเวทพร้อมๆกัน ทันใดนั้นนักรบทั้งสี่พุ่งเข้าหามังกรลมกรดราวกับลูกศรที่หลุดจากคันธนู