เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 529 สาวยักษ์ไตตันโบราณ

ตอนที่  529  สาวยักษ์ไตตันโบราณ

พอเมื่อนางเซียนหงส์ฟ้าเหนื่อยและรู้สึกอิ่มเอมใจจากการมอบสัมพันธ์รักให้เย่วหยางและเตรียมตัวจะปลีกตัวออกมาและปล่อยให้นางพญาซัคคิวบัสรับปรนนิบัติแทนนาง ก็พลันมีแสงสว่างวาบขึ้น

มังกรไร้เขาร่างสีเงินทั้งร่างบินออกมาจากคัมภีร์ทอง

มันพุ่งขึ้นไปในที่สูงมากในท้องฟ้าใต้โดมก่อนจะพุ่งกลับลงมา  และหยุดลอยตัวเหนือพื้นราวๆ ร้อยเมตร  มังกรไร้เขาเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ นางหลั่งน้ำตาและบินเข้าไปในบ้านโถมตัวเข้าอ้อมแขนเย่ว์หยาง  นางร้องไห้เหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งได้พบพ่อแม่หลังจากหนีออกจากบ้านไปเป็นเวลานาน  นางเซียนหงส์ฟ้าตอนแรกตะลึง  แต่หลังจากเห็นเย่ว์หยางปลอบโยนนางด้วยท่าทางงงงวย  นางหัวเราะคิกทันที  นางถือเสื้อผ้าเดินออกไปจากห้องพร้อมกับนางพญาซัคคิวบัส ปล่อยให้เย่ว์หยางและมังกรไร้เขาได้ใช้เวลาในพื้นที่เล็กๆ ตามลำพัง

 “อย่าร้องเลยนะ, เจี้ยงอิงคนดี, อย่าร้อง!” เย่ว์หยางรีบปลอบนาง ขณะที่เขาห่มคลุมตัวสาวมังกรไร้เขาผู้ไม่มีเสื้อผ้าปิดกายแม้แต่ชิ้นเดียว

 “ข้ากลัวมาก,  ข้าหลงอยู่ในความมืดมิด  ข้าคิดถึงเจ้ามาก แต่ข้าไม่สามารถออกมาได้ ข้านึกว่าจะต้องติดอยู่อย่างนั้นตลอดไปแล้ว..ฮึกๆ” สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงยังคงสะอึกสะอื้น  ความปรารถนาของนางเป็นจริงแล้ว  ภายใต้การช่วยเหลือของเย่ว์หยาง  นางยกระดับกลายเป็นอสูรในตำนานได้สำเร็จ

แต่ขณะที่นางสมปรารถนาดังฝัน  ตัวนางกลับติดอยู่ในสภาวะสับสนยุ่งเหยิง เพราะนางเร่งยกระดับรวดเร็วเกินไป

ในจิตสำนึกของนาง  ยังคงมีกระแสของความมุ่งมั่นที่ชัดเจน

นางเพียงแต่ไม่สามารถควบคุมร่างกายนางได้

จิตใจของนางอยู่ในสภาพว้าวุ่นและนางไม่สามารถใช้จิตสำนึกของนางปลุกจิตวิญญาณที่หลับใหลของนางได้

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในอสูรพิทักษ์  นางรู้ว่าเย่ว์หยางพบกับอันตรายระหว่างที่เขาต่อสู้   แม้ว่านางอยากช่วยเย่ว์หยางแต่ว่านางทำอะไรไม่ได้  แม้ว่านางจะเติบโตขึ้นอย่างโดดเดี่ยวและเด็ดเดี่ยวยืนกรานมานานหลายปี  แต่นางไม่เคยมีประสบการณ์ในการควบคุมร่างกายของนาง  แน่นอนว่านางจะยังมีพัฒนาการที่น่ากลัวต่อไปในอนาคต

ตอนนี้ นางสามารถออกมาจากสภาวะยุ่งเหยิงดังกล่าวได้

นางสามารถรู้สึกถึงการกระทำของเย่ว์หยางได้ตลอด  จิตสำนึกนางเริ่มชัดเจนและนางเริ่มกลับมาควบคุมร่างกายได้ช้าๆ

หลังจากตื่นขึ้น

เจี้ยงอิงไม่สามารถรีรอได้ รีบออกมาจากคัมภีร์อัญเชิญชั้นทองแดง  ทันทีที่นางเป็นอิสระ

โดยไม่สนใจว่าเย่ว์หยางกำลังอภิรมย์กับนางเซียนหงส์ฟ้า นางไม่รีรอโดดเข้าอ้อมกอดของเขาบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา

แม้ว่าราชันย์ปีศาจใต้จะไม่รู้ว่าเจี้ยงอิงเป็นใคร  แต่เมื่อเห็นร่างที่แท้จริงของเจี้ยงอิงในฐานะสาวมังกรไร้เขา  นางจึงรู้ว่าเจี้ยงอิงเป็นคนของเผ่าปีศาจบูรพา  ความจริงนางรู้สึกรางๆ ถึงคนที่มาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน  เมื่อราชันย์ปีศาจใต้เปิดประตูมองเห็นนางเซียนหงส์ฟ้าเปลือยกายเดินถือเสื้อผ้านางออกมาจากห้องเย่ว์หยาง  นางคำรามอย่างช่วยไม่ได้

 “ไม่มีความจำเป็นต้องดูเลยย่ะ  ของข้าใหญ่กว่าเจ้าอีก!” นางเซียนหงส์ฟ้าเดินเชิดส่ายอกมหึมาผ่านหน้าราชันย์ปีศาจใต้อย่างยั่วยวนใจ

 “ยัยโคนมยักษ์...” ราชันย์ปีศาจใต้สบถตามเงียบๆ  แม้ว่านางพบว่าของนางเองก็ว่าไม่เล็กแล้ว  แต่ก็ยังไม่อาจเทียบกับนางเซียนหงส์ฟ้าได้เลย

ภายในห้อง หลังจากเย่ว์หยางปลอบโยนเจี้ยงอิงอยู่ครึ่งค่อนวันแล้ว ในที่สุดเจี้ยงอิงก็สงบสติลง

เมื่อนางเห็นร่างเปลือยของเย่ว์หยาง ใบหน้าของนางแดงทันที  ใจของนางกระวนกระวายว้าวุ่นอีกครั้ง  แต่นางยังไม่กล้าผละออกจากเขา  นางยังฝังตัวอยู่ในอ้อมอกของเขา และปล่อยให้เขากอดนาง นางสุขสบายอยู่กับความสุขที่ได้รับจากเขา

ถ้านางไม่ติดอยู่ในสภาพใจยุ่งเหยิงและจำศีลอยู่  มีทางเป็นไปได้มากที่นางจะทำเรื่องนั้นกับเขา

หัวใจของเจี้ยงอิงเต้นถี่เร็ว  นางไม่คุ้นเคยกับร่างเย่ว์หยาง

นางเคยเห็นร่างของเขาหลังจากฝึกผสานร่างกับเขาเพื่อยกระดับเป็นอสูรในตำนาน

ถ้านางไม่กังวลว่านางเซียนหงส์ฟ้าจะกลับมา  นางคงจูบเขาไปแล้วเพื่อบรรเทาความโหยหาในใจนาง

หลังจากเย่ว์หยางปลอบนางให้คลายความเศร้าโศกและความกลัวในใจของสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงแล้วจนกระทั่งนางรู้สึกเป็นสุขใจ นั่นเหมือนกับว่านางเห็นแสงสว่างในความมืดมิด  จิตวิญญาณนางได้รับการยกขึ้นแล้วในตอนนี้  เมื่อนางได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอก นางเริ่มกังวลเกี่ยวกับเย่ว์หยางจริงๆ  นางรีบลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้าของนาง และบอกให้เย่ว์หยางพานางออกไป  “พี่สาวคนนั้นเป็นใครกัน?  ดูเหมือนนางจะเป็นสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดแล้วใช่ไหม?”

 “นางคือมารกฎฟ้าแห่งวังมาร”  เย่ว์หยางพาเจี้ยงอิงมาส่งที่หน้าประตู  เขาตระหนักได้ว่าเด็กสาวยักษ์ก็ตื่นขึ้นแล้ว และยันตัวลุกขึ้นนั่ง เหลียวมองไปรอบๆ โลกคัมภีร์ด้วยความงงงวย

 “ตายแล้ว, นั่นใครกัน?  ไตตันโบราณหรือ?”  เมื่อเห็นเด็กสาวยักษ์สูงเกือบร้อยเมตรลุกขึ้นนั่ง  สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงตกใจ

 “นางตัวใหญ่จริงๆ....”  ราชันย์ปีศาจใต้ไม่เข้าใจว่าเด็กสาวยักษ์โตขนาดนั้นได้ยังไง

 “นักสู้ชาวสวรรค์ระดับสาม นี่เป็นไปได้ที่นางคือเด็กสาวที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”  ความจริงนางเซียนหงส์ฟ้ารู้สึกว่าปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามยังไม่ใช่ระดับสูงสุดของนาง  แต่นางยังมีพลังที่ไม่ได้แสดงอีก

 “นี่ที่ไหนกัน?  ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”  คนที่สับสนที่สุดก็ยังเป็นเด็กสาวยักษ์  คำถามของนางดังเหมือนเสียงฟ้าคำรามผ่านก้อนเมฆ

ประการแรก นางได้รับการกระทบกระเทือนจากการโจมตีของราชาเฮยอวี้อย่างสุดกำลังทำให้สูญเสียความทรงจำไปบางส่วน

จากนั้น นางได้รับการช่วยเหลือและถูกเย่ว์หยางปลุกขึ้น

หลังจากเปลี่ยนเกราะไตตันและเตรียมรบ  นางก็เป็นลมสลบ

เมื่อนางฟื้นขึ้นอีกครั้ง  นางตระหนักได้ว่านางไม่ได้อยู่ในลานผลึกที่คุ้นเคย  แต่กลับอยู่ในโลกใบเล็กแทน

ด้วยเหตุเปลี่ยนแปลงหลายอย่างมากมาย  ยังไม่ต้องพูดถึงเด็กสาวยักษ์สูญเสียความทรงจำหลังจากได้รับความกระทบกระเทือนศีรษะ  แม้คนปกติก็ยังสับสนได้

 “อะแฮ่ม.. ความจริงเรื่องราวหลายๆ อย่างก็เป็นแบบนี้”  เย่ว์หยางอธิบายสถานการณ์ทั้งหมด โดยหวังว่าจะช่วยให้เด็กสาวยักษ์ฟื้นฟูความจำ  พวกนักรบหญิงโบราณคอยเสริมเรื่องราว  ในบรรดาพวกนางสาวงามจากเผ่าสุนัขกระดิกหางรับรองคำพูดของเย่ว์หยางอย่างน่ารัก “โฮ่ง, เขาพูดถูก เจ้าคือองครักษ์หลวงพิทักษ์แดนสวรรค์ตะวันตก  พวกเราทุกคนเป็นลูกหลานของตระกูลที่ถูกผนึกไว้ แม้ว่าเราจะไม่ได้เข้าร่วมรบในสงครามครั้งก่อน  แต่เราจะพยายามอย่างดีที่สุดไม่ยอมให้คนรุ่นบิดาของเราต้องรู้สึกตกต่ำ”

 “พวกเจ้าทุกคนเป็นลูกหลานของตระกูลที่ถูกผนึกไว้หรือ? ผนึกตระกูลคืออะไร?”  เย่ว์หยางสงสัย  นักรบโบราณเหล่านี้มาจากไหนกัน?

 “โฮ่ง โฮ่ง” สาวงามเผ่าสุนัขกระดิกหางนาง นางอายุน้อยที่สุดในบรรดานักรบโบราณ และก็น่ารักที่สุดเช่นกัน เมื่อมองดูนางแล้ว นางยังดูอายุน้อยกว่าเย่ว์ปิงน้องสาวของเย่ว์หยางเสียอีก  “ผนึกตระกูลหมายถึงคนรุ่นบิดาหรือรุ่นบรรพบุรุษของเราได้กระทำบางอย่างที่ผิดพลาดจึงต้องถูกลงโทษด้วยการผนึกไว้  พวกเขาต้องคอยสนับสนุนเทพธิดาศึกพิทักษ์ดินแดนเอาชนะศัตรูและคว้าชัยชนะ เพื่อให้ได้รับอิสระ  แต่เมื่อดูสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้”

จนถึงตอนนี้ หญิงงามเผ่ามนุษย์สุนัขเศร้าใจเล็กน้อย

หูน้อยที่น่ารักของนางตกลง

เย่ว์หยางรีบปลอบนางอย่างอ่อนโยน  “นี่ไม่จริง, แม้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะยากลำบาก  แต่ชัยชนะจะเป็นของพวกเรา  พวกเจ้าทุกคนจะได้รับอิสรภาพ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้  หญิงงามเผ่ามนุษย์สุนัขมีชีวิตชีวาขึ้น  นางเชื่อในเย่ว์หยาง  “จริงเหรอ?  นั่นเยี่ยมจริงๆ”

นอกจากนางแล้ว นักรบหญิงโบราณคนอื่นๆ ไม่ได้มองโลกในแง่ดี  พวกนางไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่เย่ว์หยางพูดทั้งหมด  เพราะราชาเฮยอวี้ทรยศ สถานการณ์จึงเลวร้าย  แน่นอนพวกเขาไม่กล้าเผยคำพูดต่อหน้าเย่ว์หยาง  ที่สำคัญคือ นางยังเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง พวกเขาไม่ต้องการทำลายความไร้เดียงสาของเด็กคนหนึ่งด้วยการพูดความจริงโหดร้ายมากเกินไป

 “ข้าเป็นเทพศึกพิทักษ์แดนสวรรค์ตะวันตกหรือ?”  เด็กสาวยักษ์สับสน นางลุกขึ้นยืน ความสูงของนางมากกว่าสองร้อยเมตร

ทุกคนกังวลเมื่อเห็นแผลที่ศีรษะนาง และสับสน

เย่ว์หยางรีบโกหกทันที  “ไม่สำคัญว่าเจ้าจะจำได้หรือเปล่า ประการแรกเลย เจ้าต้องมั่นใจไว้อย่างหนึ่ง  ตอนนี้เจ้าปลอดภัยดีแล้ว  พวกเราทุกคนเป็นสหายของเจ้า

เมื่อได้ยินเช่นนี้  เด็กสาวยักษ์ปรบมือดีใจ “ข้ามีเพื่อนมากจริงๆ หรือนี่?  ข้ามีความสุขจริงๆ!”  นางเริ่มเต้นอย่างมีความสุข โลกคัมภีร์สั่นสะเทือนไปทั้งหมด  พลังเขย่าโลกของนางน่ากลัวยิ่งกว่าแผ่นดินไหวเสียอีก  ทันใดนั้น เด็กสาวยักษ์หยุดเต้น นางโน้มตัวลงใช้นิ้วที่ยาวราวๆ สิบสองเมตรจิ้มเย่ว์หยางเบาๆ “แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร?”

แค่เพียงนางจิ้มเย่ว์หยางเบาๆ เขาปลิวออกไปเกือบร้อยเมตร นี่น่าตลกยิ่งกว่าเมื่อครั้งที่เขาเจ็บตัวจากการโดนหมัดห้าเปลี่ยนแปลงของซุ่นเทียนเล่นงานเสียอีก

เขาหยุดยั้งตัวเองด้วยพลังทั้งหมด

แม้แต่เขาก็ยังถอยออกไปหลายก้าวอย่างช่วยไม่ได้

แน่นอน ใบหน้าของเขาก็ยังประดับรอยยิ้มสดใสเหมือนดวงอาทิตย์  “ถ้าเจ้าถามชื่อข้า  เจ้าจึงจะรู้ว่าข้าคือใคร”

เด็กสาวยักษ์ปรบมืออย่างน่ารัก ทำให้เกิดกระแสลมลมรุนแรงพัดใส่เย่ว์หยาง เจี้ยงอิงและคนอื่นๆ แทบปลิวกระเด็น  “เจ้าพูดถูก,  อย่างนั้นเจ้าชื่ออะไร?”

เย่ว์หยางกังวลมากที่รู้ว่าเด็กสาวยักษ์นี้มีพลังทำลายล้างโดยที่นางไม่รู้ตัว

หลังจากสื่อสารกันอย่างยากลำบาก

ทั้งสองฝ่ายก็กลายเป็นเพื่อนกัน  แม้ว่าเด็กสาวยักษ์จะจำชื่อของนางเองไม่ได้ แต่หลังจากนางทำสัญญากับเย่ว์หยางแล้ว นางก็จดจำเย่ว์หยางไว้ว่าเป็นสหายของนาง  ในทางตรงกันข้าม  ราชาเฮยอวี้ผู้ทำร้ายนางบาดเจ็บถูกขึ้นบัญชีดำโดยอัตโนมัติ

 “พี่เย่ว์หยาง,  เจ้าตัวเล็กมากจัง  ถ้าเพียงแต่เจ้าเป็นเผ่าไตตัน ก็คงจะดีอยู่หรอก จากนั้นเราจะได้เอาชนะเจ้าคนเลวนั่นที่เจ้าพูดถึง แล้วก็สัตว์ประหลาดเหล่านั้นด้วย”  แค่เพียงใช้นิ้วชี้ของนาง  เด็กสาวยักษ์ก็สามารถคว้าตัวเย่ว์หยางได้  ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะเจี้ยงอิง ราชันย์ปีศาจใต้, นางเซียนหงส์ฟ้าและนักรบหญิงโบราณคนอื่นก็มีพื้นที่นั่งเหลือเฟือ

 “ข้าเป็นมนุษย์ แตกต่างจากเผ่าพันธุ์ของเจ้า  สำหรับสิ่งมีชีวิตมนุษย์ตัวขนาดข้านี่ก็ถือว่าสูงแล้ว”  เย่ว์หยางหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดนาง

 “คิกคิก” เจี้ยงอิงหัวเราะและคนที่เหลือก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย

 “เจ้ายังโตไม่ได้อีกหรือ?  มองหาเจ้าแต่ละที ทำข้าเหนื่อยมาก” เทียบกับเด็กสาวยักษ์  เย่ว์หยางเป็นเหมือนมดในสายตาของสาวยักษ์

 “อา, เป็นไปไม่ได้จริงๆ ที่ข้าจะตัวใหญ่ขึ้น, ข้าไม่มีความสามารถจะทำเช่นนั้นได้... แต่.. ก็พอเป็นไปได้ที่จะย่อตัวเจ้าให้เล็กลงมาชั่วคราว”  เย่ว์หยางนึกได้ว่าสาวกิเลนปิงหยิน  มีวิชาที่สามารถย่อขนาดของเป้าหมายให้เล็กลง  บางทีอาจได้ผลเมื่อใช้กับเด็กสาวยักษ์ก็ได้  การเปลี่ยนขนาดเด็กสาวยักษ์ให้มีขนาดเดียวกับมนุษย์อาจจะเป็นเรื่องยากอยู่  แต่ฝีมือของสาวกิเลนปิงหยินในปัจจุบันอาจจะย่อขนาดให้เหลือสักสิบเมตรได้

 “จริงเหรอ?”  เด็กสาวยักษ์ไม่แน่ใจ  “เกราะไตตันของข้ามีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีด้วยพลังจิตทั้งหมด  ไม่ว่าทักษะใดก็ไม่มีผลต่อร่างกายข้าเลย”

 “งั้นลืมซะเถอะว่าข้าพูดอะไรไป...”  เย่ว์หยางเหนื่อยใจ

 “ใครบอกว่าการย่อเป็นไปไม่ได้ อย่าว่าแต่ไตตันโบราณเลย  ต่อให้เป็นยักษ์ผมทองที่สามารถโยกคลอนภูเขาได้ทั้งลูก  ข้าก็สามารถย่อได้” เมื่อถึงจุดหนึ่ง สาวกิเลนปิงหยินจะต้องวิ่งออกมาปกป้องวิชาของนาง นางได้เห็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในแดนสวรรค์หรือหอทงเทียนทั้งระดับต่ำ ระดับสูงด้วยความชิงชัง  ทั้งนี้เพราะนางรู้สึกว่านางเป็นชีวิตระดับสูงสุด  นอกจากพี่น้องหงส์เพลิงแล้ว  นางยังลังเลที่จะมองเสี่ยวเหวินหลีอย่างเท่าเทียมกัน

สำหรับคนอื่น ต่อให้เป็นฮุยไท่หลางที่อยู่ในเผ่าพันธุ์หมาป่าปีศาจทำลายโลก หรือนางพญาดอกหนามมงกุฎทอง ที่มีพัฒนาการอย่างรวดเร็ว  นางไม่สนใจพวกเขาเลย

สายเลือดของอสูรอมตะ สามารถกล่าวได้ว่าไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

สาวกิเลนปิงหยินยื่นมือน้อยๆ ออก พลังงานสีรุ้งนับไม่ถ้วนฉายส่องประกายออกมาจากมือดุจหยกของนาง

ทุกคนถึงกับขากรรไกรค้าง  บางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา  เด็กสาวยักษ์กำลังย่อขนาดลงอย่างรวดเร็ว