Panlong เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 9 ซ้อมฝีมือ

เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 9 ซ้อมฝีมือ

เดลี่ ฮิกกินสัน มิลเลอร์และคนอื่นๆ มองดูการซ้อมฝีมือในที่ไกลอยู่เงียบๆ

 “ตอนนี้ มาทำเป็นว่าความเร็วของข้าน้อยกว่าเจ้า”  ฮาร์เวิร์ดยิ้มให้ลินลี่ย์  “เข้ามาโจมตีข้า  ดูวิธีที่ข้ารับมือเจ้า”

ลินลี่ย์รู้สึกได้ถึงการคาดหวัง

ถ้าความเร็วของเขาด้อย  เซียนจอมเวทจะรับมือได้อย่างไร

ลินลี่ย์เคลื่อนไหวทันที เปลี่ยนสภาพเป็นร่างเลือนราง  ขณะที่ลินลี่ย์เคลื่อนไหว  ฮาร์เวิร์ดยังคงเปลี่ยนเป็นร่างเพลิงเลือนรางถอยหลังด้วยความเร็วสูง  แต่เห็นได้ชัดว่าความเร็วของเขาน้อยกว่าลินลี่ย์มาก

 “ข้าอยากจะดูว่าท่านจะป้องกันข้ายังไง”  ลินลี่ย์จ้องมองฮาร์เฮิร์ด

 “บึ้ม!”  “บึ้ม!”  “บึ้ม!”  “บึ้ม!” ทันใดนั้น อากาศเต็มไปด้วยก้อนอุกกาบาตเพลิงขนาดเท่าบ้าน  อุกกาบาทเพลิงจำนวนมากแฝงด้วยพลังมหาศาลพุ่งเข้ากระแทกใส่ลินลี่ย์  และพริบตาอุกกาบาตทั้งหมดก็ปิดพื้นที่ด้านหน้าของลินลี่ย์ เกิดเป็นม่านพลังต่อหน้าเขา

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน

เวทธาตุไฟระดับเก้า – ฝนอุกกาบาตแผดเผา  วิชานี้แม้ว่ายังอ่อนกว่าเวทระดับต้องห้ามอย่างดาวตกทลายฟ้า ในแง่ของทั้งสองเวทและการทำลายเป้าหมายเดี่ยว  แต่ก็ยังเป็นการบังคับลินลี่ย์ให้ต้องทลายผ่านอุกกาบาตนับไม่ถ้วนเหล่านี้ด้วย ถ้าเขายังคงโจมตีฮาเวิร์ดต่อไป

อุกกาบาตเป็นกลุ่มหนาแน่นมากจนไม่มีพื้นที่ให้หลบแม้แต่น้อย

 “ปัง!”  ลินลี่ย์พุ่งเข้าใส่โดยตรง กระแทกกับอุกกาบาตเพลิงอย่างรุนแรง

อุกกาบาตเพลิงขนาดใหญ่ถูกลินลี่ย์กระแทกแตกกระจาย  อุกกาบาตลูกแล้วลูกเล่า ขณะที่บางส่วนถูกกระแทกระเบิดกระจาย  แต่แม้ว่าร่างของลินลี่ย์จะสามารถอดทนได้อย่างเพียงพอ ไม่ต้องกลัวพลังโจมตีเหล่านี้  แต่ผลกระทบที่แฝงอยู่ในอุกกาบาตเหล่านี้ก็ทำให้ความเร็วของเขาลดลงเล็กน้อย

 “ปัง!” เขาใช้หมัดกระแทกอุกกาบาตเพลิงสุดท้ายที่อยู่ต่อหน้าเขา  ในที่สุดลินลี่ย์ก็เห็นหน้าฮาร์เวิร์ดในระยะห่าง

ฮาร์เวิร์ดยืนอยู่ในอากาศ  ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม  “ลินลี่ย์, เจ้าแพ้อีกแล้ว”

ลินลี่ย์พยักหน้า

 “เวทระดับเก้าของท่านไม่สามารถทำร้ายข้าได้  แต่ก็สามารถลดความเร็วของข้าได้อย่างมากมาย  เมื่อเวลาข้าบุกโจมตีต่อ บางทีท่านอาจจะร่ายเวทต้องห้ามไปแล้ว”  ลินลี่ย์เข้าใจเรื่องนี้ดี  แต่เขาไม่มีทางเลือก อุกกาบาตเหล่านั้นไม่ใช่หินธรรมดา และลินลี่ย์ก็ต้องใช้พลังที่มากกว่าธรรมดาทำลายหินแต่ละก้อน

เดลี่ที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ พูดขึ้น  “ลินลี่ย์, วิธีการพื้นฐานที่สุดที่เซียนจอมเวทใช้กับเซียนนักรบก็คือใช้เวทป้องกันพวกเขาไว้ขณะที่ถอยออกไปด้วยความเร็วสูง  จากนั้นจึงค่อยใช้เวทต้องห้ามโจมตีพวกเขา”

ลินลี่ย์พยักหน้า

 “อย่างไรก็ตาม ท่านฮาร์เวิร์ด ท่านสามารถร่ายเวทระดับเก้าในพริบตาได้ นี่มัน..” ลินลี่ย์รู้ว่าบุรุษผู้นี้ทรงพลังน่ากลัวเพียงไหน  แม้ว่าลินลี่ย์จะได้ความช่วยเหลือจากแหวนมังกรขนด แต่ลินลี่ย์ก็สามารถร่ายเวทฉับพลันได้เฉพาะเวทระดับเจ็ดเท่านั้น

ฮาร์เวิร์ดหัวเราะ  “แต่แน่นอน เซียนจอมเวททั้งหมดมีพลังจิตมากมายแน่  แต่สามารถร่ายเวทได้ในพริบตาได้แค่เวทระดับแปด  เหตุผลที่ข้าร่ายเวทระดับเก้าได้ในพริบตาได้เป็นเพราะข้าฝึกมานานหลายปีก็เลยมีพลังจิตที่แก่กล้า”

ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ  “ฟีนิกซ์แปลงของเขาสามารถสร้างเป็นฟีนิกซ์เพลิงซึ่งสูงหลายร้อยเมตรและควบแน่นกลายเป็นนกฟีนิกซ์ตัวหนึ่งซึ่งมีขนาดเพียงสิบเมตร  ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย”

กล่าวโดยทั่วไปคือ เวทร่างแปลงนกฟีนิกซ์สามารถสร้างฟีนิกซ์เพลิงที่สูงร้อยเมตร  และนั่นก็นับว่ามีพลังน่ากลัวแล้ว  แต่ฮาร์เวิร์ดผู้นี้เห็นได้ชัดว่า.. เป็นหนึ่งในเซียนจอมเวทผู้ทรงพลังที่สุด

 “แต่ในสถานการณ์ที่อันตราย  ถ้าเซียนจอมเวทร่ายเวทระดับแปดด่วนอย่างเมามันและซ้ำๆ ใส่เจ้า  พวกเขาก็ยังสามารถทำให้เจ้าช้าลงได้”  ฮาร์เวิร์ดพูดอย่างจริงจัง

ลินลี่ย์พยักหน้าและหัวเราะเบาๆ  “อย่างไรก็ตาม ก็ยังไม่มีผลเท่ากับท่านนะ ท่านฮาร์เวิร์ดสามารถร่ายเวทระดับเก้าฉับพลันได้   ทำให้ข้าต้องใช้เวลานานขึ้นกว่าจะผ่านฝนอุกกาบาตแผดเผาของท่านได้  ถ้าเป็นเวทระดับแปดที่เคยใช้ป้องกันข้า ความเร็วของข้าอาจจะเร็วได้มากกว่านี้”

 “ลินลี่ย์, เจ้าอาจนับได้ว่าเป็นเซียนนักสู้ระดับสูง  เซียนนักรบระดับทั่วไปไม่สามารถทำลายเวทระดับแปดได้ไวเท่าเจ้าเป็นแน่”  ฮาร์เวิร์ดกล่าว

ลินลี่ย์พยักหน้า

ลินลีย์เข้าใจดีแล้วในตอนนี้.. ก็เหมือนกับคนธรรมดาที่วิ่งร้อยเมตรได้ในสิบวินาที  แต่ถ้าเขาวิ่งอยู่บนพื้นโคลน  เขาอาจจะทำเวลาได้สิบห้าวินาทีหรือนานกว่า  พื้นโคลนสำหรับคนธรรมดาไม่ถือว่าคุกคามอะไรมากนัก

แต่แน่นอนว่ามันช่วยชะลอความเร็วของพวกเขาให้ตกลง

 “ลินลี่ย์!  เจ้าต้องเข้าใจนะว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเซียนจอมเวทที่ต้องทำเมื่อตอนต่อสู้กับเซียนนักรบก็คือลดทอนความเร็วของคู่ต่อสู้!  เวทที่ร่ายได้ฉับพลันคือหนึ่งในวิธีนั้น  ตัวอย่างเช่นเวทธาตุมืดก็มีเวทชะลอความเร็ว  ตราบใดที่เซียนจอมเวทป้องกันไม่ให้เจ้าพัวพันเขาได้สักพักหนึ่งแล้ว  จากนั้นเซียนจอมเวทก็จะใช้โอกาสนี้ร่ายเวทต้องห้ามต่อเจ้า”

เดลี่และคนอื่นก็บินมาสมทบด้วยเช่นกัน

 “ตอนที่เจ้าเผชิญหน้ากับเวทต้องห้ามจากเซียนจอมเวทแล้ว  เจ้าควรจะรู้ว่าพวกเขาทรงพลังขนาดไหน?”  เดลีหัวเราะให้ลินลี่ย์

ลินลี่ย์พยักหน้า

เวทต้องห้ามที่แท้จริงนับว่าน่ากลัวมาก  ตัวอย่างเช่น ร่างแปลงฟีนิกซ์นั้น ต่อให้ลินลี่ย์สามารถแทงกะโหลกของฟีนิกซ์เพลิงได้ก็ตาม แต่มันก็ยังโจมตีเขาได้ต่อเนื่อง เพราะสัตว์ประหลาดตัวนี้สร้างขึ้นมาจากแก่นธาตุล้วน  ไม่ใช่สิ่งที่มีชีวิต  เวทต้องห้ามอย่างนี้แข็งแกร่งน่ากลัวมากกว่าอสูรเวทระดับเซียน

อย่างน้อยอสูรเวทระดับเซียนก็กลัวบาดเจ็บ

ในการรับมือกับเวทต้องห้าม มีเพียงทางเลือกเดียวก็คือทำลายโดยการโจมตีซ้ำๆ และทำให้พลังงานของมันกระจายออกไป

 “ลินลี่ย์”  หญิงงามนามว่าเพนน์สลีนยิ้มให้ขณะที่นางกล่าว  “การร่ายเวทฉับพลันและการชะลอความเร็วของคู่ต่อสู้ค่อนข้างเป็นวิธีแฝงสำหรับเซียนจอมเวทเอาไว้ใช้รับมือคู่ต่อสู้  ความจริงเซียนจอมเวทยังมีวิธีการที่ทรงพลังอย่างอื่นอีก”

 “โอว?”

ลินลี่ย์จ้องมองฮาร์เวิร์ดอย่างประหลาดใจ  “ท่านฮาร์เวิร์ด ท่านยังมีเครื่องมืออย่างอื่นที่ช่วยให้ท่านมีพลังกำจัดอีกหรือ?”

เซียนจอมเวทน่ากลัวเกินไปแล้ว

ฮาร์เวิร์ดพยักหน้า  “แน่นอน  วิธีนี้เป็นวิธีเผื่อเลือกซึ่งเซียนจอมเวทต้องใช้พึ่งพาอาศัย  มาลองโจมตีข้าอีกครั้ง  ถ้าเจ้าต้องการมีประสบการณ์ เจ้าต้องลองด้วยตัวเอง  เจ้าจะเข้าใจได้ชัด”  ขณะที่เขาพูด  ฮาร์เวิร์ดบินถอยหลัง ทอดระยะห่างจากลินลี่ย์ร้อยเมตร

 “วิธีการเผื่อเลือกที่เขาพึ่งพาหรือ?”  ลินลี่ย์สงสัย

 “บึ้ม!”  ลินลี่ย์พุ่งเข้าหาฮาร์เวิร์ดอีกครั้ง  แต่ฮาร์เวิร์ดไม่ขยับแม้แต่น้อย  มีแต่จ้องมองลินลี่ย์อย่างมั่นใจ

เมื่อลินลี่ย์เข้ามาใกล้เขา  หน้าของลินลี่ย์ก็เปลี่ยนทันที  เขารู้สึกถึงพายุพลังจิตที่กร้าวแกร่งล้อมรอบเขาและโจมตีจิตวิญญาณเขาทันที  ในพริบตา ลินลี่ย์ก็รู้สึกมึนงงทันที และร่างโอนเอน  หลังจากผ่านไปหลายวินาทีเขาจึงเริ่มรู้สึกตัว

หลายวินาทีซึ่งเซียนมีส่วนร่วมต่อสู้ก็มากพอจะตัดสินผลได้

ลินลี่ย์จ้องมองฮาร์เวิร์ดอย่างประหลาดใจ  “โจมตีทางจิต?”

 “ฮ่าฮ่า...” มิลเลอร์บินมาสมทบ พลางหัวเราะ  “ลินลี่ย์  นั่นไม่ใช่โจมตีทางจิต  ถ้าเป็นโจมตีทางจิต ศีรษะของเจ้าคงแตกไปแล้ว และเจ้าคงจะล้มลงไปแล้ว”

เดลี่และคนอื่นบินเข้ามาสมทบด้วยเช่นกัน

เดลี่อธิบายให้เขาฟังเอง “ลินลี่ย์!  อะไรคือความได้เปรียบที่นักเวทมีเหนือนักรบ?”

 “จิตและพลังจิต” ลินลี่ย์ตอบอย่างไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย

เดลี่พยักหน้า  “ถูกแล้ว  นักเวทส่วนใหญ่จะมีพลังจิตที่ทรงพลัง  พลังจิตของเซียนจอมเวทก็ทรงพลังกว้างขวางราวกับทะเล  พวกเขาทรงพลังมากกว่าเซียนนักรบ  นอกจากเซียนจอมเวทไม่กี่คนที่เพิ่งเข้าถึงระดับเซียน   เซียนจอมเวทส่วนใหญ่จะสามารถใช้การโจมตีทางพลังจิตพื้นฐานนี้ได้”

 “การโจมตีด้วยพลังจิตนี้ไม่จำเป็นต้องเข้าใจกฎธรรมชาติใดๆ ทั้งสิ้น  ไม่มีอะไรมากไปกว่าเป็นการใช้พลังจิตโจมตีวิญญาณของคู่ต่อสู้   ผลของกลยุทธเช่นนี้ง่ายดายมาก  เมื่อเข้าถึงระดับเซียน  เซียนจอมเวทก็จะเข้าใจได้เร็วมาก”  ฮาร์เวิร์ดพูดด้วยความมั่นใจ

ลินลี่ย์ก็เข้าใจเรื่องนี้ดีเช่นกัน

ที่ชื่อว่าพลังจิตโจมตีนั้นแค่รู้สึกเหมือนว่ามีพลังจิตที่รุนแรงเข้ามาปะทะวิญญาณของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า  แม้ว่าความจริงจะไม่ได้สร้างความเสียหายให้วิญญาณมากก็ตาม

 “ฮาร์เวิร์ดโดยปกติจะชอบพัฒนาพลังจิตโจมตีของตนเองมานานแล้ว  ถ้าเขาใช้พลังจิตกับเจ้าจริงๆ  เจ้าคงตกอยู่ในความยุ่งยากแน่” เดลี่หัวเราะ

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจพื้นฐานของการโจมตีทางจิตเหล่านี้แล้ว  มันคือการสร้างพลังจิตที่นุ่มนวลและอ่อนตามปกติให้แหลมคมเหมือนมีดและแทงเข้าไปในวิญญาณคู่ต่อสู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  การโจมตีแบบนี้นับว่าน่ากลัวอย่างแท้จริง  ถ้าวิญญาณของนักสู้แข็งแกร่งไม่พอก็อาจแตกทำลายได้โดยตรง

 “โจมตีทางจิต! ฮ่าฮ่า”  ฮาร์เวิร์ดส่ายหัวและหัวเราะ  “ชื่อแบบนี้เซียนจอมเวทได้บัญญัติมาเมื่อนานแล้ว  แต่ในความเป็นจริง  ไม่มีอะไรมากไปกว่าพลังจิตโจมตีขั้นพื้นฐาน  ใช้ประโยชน์ได้เฉพาะกับเซียนนักรบที่มีพลังจิตห่างไกลกัน”

ลินลี่ย์รู้สึกกลัว

เซียนจอมเวทมีพลังแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

ไม่ว่าจะเป็นการร่ายเวทได้เร็วฉับพลัน การชะลอความเร็ว และการใช้พลังจิตโจมตีจิตวิญญาณ  พวกเขาล้วนมีวิธีที่ใช้ได้ผลมากมาย

 “เซียนจอมเวทมีจำนวนน้อยกว่านักรบมาก  กล่าวโดยทั่วไป เซียนจอมเวทจะมีความได้เปรียบอยู่อย่างหนึ่ง”  ฮิกกินสันหัวเราะลั่น  “ลินลี่ย์, เซียนนักรบก็มียอดฝีมือของพวกเขา  แต่เซียนจอมเวทก็มียอดฝีมือของพวกเขาเช่นกัน  ส่วนว่าใครจะแข็งแกร่งกว่า?  นั่นขึ้นอยู่กับตัวบุคคล”

ลินลี่ย์พยักหน้า

ถ้าเขาจะต้องสู้สุดกำลังกับฮาร์เวิร์ดจริงๆ  เมื่อเผชิญหน้ากับอุกกาบาตป้องกัน  เขายังจะใช้สัจจธรรมแห่งธาตุดิน-พลังคลื่นร้อยชั้นโจมตีเปิดช่องก้อนหินที่ขวางทั้งหมด

ในอดีต แรงฟันของดาบของลินลี่ย์สามารถสร้างอุโมงค์ทะลุภูเขาได้

จากนั้นลินลี่ย์ก็เล่นบทยอดฝีมือธรรมดาคนหนึ่ง  แต่ถ้านี่คือการสู้รบเสี่ยงชีวิตกันจริงๆ มีความเป็นไปได้ว่าบีบีจะต้องเข้ามามีส่วนร่วมเช่นกัน  ถ้าบีบีและลินลี่ย์บุกพร้อมกัน.. เนื่องจากความเร็วของบีบี  เซียนจอมเวทจะไวกว่าบีบีได้ยังไง?

ต่อให้พวกเขาใช้พลังจิตโจมตี  พวกเขาจะสามารถจู่โจมลินลี่ย์กับบีบีในเวลาเดียวกันหรือ?

 “เซียนจอมเวทแข็งแกร่งมากกว่าเซียนนักรบก็ถือว่าเป็นมาตรฐานทั่วไป  ยังไม่ถือว่าคุกคามได้เด็ดขาดสิ้นเชิง”  ลินลี่ย์เข้าใจ

แต่แน่นอนว่า ถ้าฮาร์เวิร์ดผู้นี้ต้องการฆ่าเขา ก็อาจจะทำได้ง่ายมาก เขาจะต้องใช้การโจมตีทางจิตทั้งหมด เนื่องจากความสามารถของฮาร์เวิร์ด  เขาสามารถทำให้ศีรษะของลินลี่ย์บาดเจ็บหนักจนโค่นล้มเขาได้  และจากนั้นฮาร์เวิร์ดก็สามารถใช้ร่างแปลงฟีนิกซ์โจมตี  เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะหนี

เหนือฟ้ายังมีฟ้า  เหนือคนยังมีคนอยู่เสมอ

ฮาร์เวิร์ดแข็งแกร่งทรงพลัง  แต่ถ้าเขาต้องเผชิญหน้ากับเฟน  บางทีเขาอาจไม่สามารถทำอะไรได้  ที่สำคัญ ลินลี่ย์เองเห็นประจักษ์มากับตาว่าการโจมตีทางจิตของเฟนนั้นทรงพลังขนาดไหน

ระหว่างบินกลับพร้อมกับกลุ่มของเดลี่  บีบีคุยทางจิตกับลินลี่ย์ขณะเกาะอยู่ที่ไหล่ของเขา  “พี่ใหญ่, ในอนาคตเมื่อท่านบรรลุเป็นเซียนจอมเวท  ท่านจะเป็นทั้งนักรบเลือดมังกรและเซียนจอมเวทไปพร้อมกัน  ฮึ่ม.. ถึงตอนนั้นการเอาชนะพวกเขาย่อมเป็นเรื่องง่าย”

ลินลี่ย์หัวเราะ

ถ้าเขาถึงระดับเซียนในร่างมนุษย์ในฐานะนักรบและในฐานะจอมเวท  พลังโดยรวมอาจจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า หรือไม่อย่างนั้น เป็นไปได้ว่าลินลี่ย์จะมีความมั่นใจในความสามารถว่าจะรับมือนักสู้อย่างเฟนและเดลี่ได้

………

ในเมืองหลวงจักรวรรดิยูลาน  ที่อยู่ของอาจารย์ลองฮอส

เดเลียนั่งอยู่ในลานที่พักตามลำพัง  ขณะดื่มชาก็พลิกดูคัมภีร์เวทของลองฮอส  เหยี่ยวพายุสายฟ้าพาร์รี่ย์และฮัตตันแยกอยู่กันอีกด้านหนึ่งและสนทนากันด้วยภาษาอสูรเวท

 “หืม?”  เดเลียเห็นบางอย่างที่น่าสนใจในคัมภีร์เวท  ตาของนางเป็นประกายและนางยิ้ม

เซียนจอมเวทมีความเข้าใจเวทได้อย่างลึกซึ้ง  เดเลียรู้สึกว่านางได้รับประโยชน์ใหญ่เมื่ออยู่ที่นี่จริงๆ

 “มีคนกำลังมา”  ฮัตตันหมีปฐพีพูดทันที  เดเลียมองฮัตตันด้วยความสงสัย  “มีคนกำลังมาหรือ?  ทำไมทหารไม่แจ้งเรา?  พี่เหลือง ท่านจะทำอะไรอีก?”  เดเลียหัวเราะขณะที่นางมองดูหมีปฐพีฮัตตัน

หมีปฐพีทำตาโตมองดูเดเลีย  “เดเลีย, เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ?  เห็นข้าเป็นหมีแบบนั้นหรือไง?”

 “มีคนกำลังมาจริงๆ”  ตอนนี้เดเลียรู้สึกได้เช่นกัน  ในเรื่องการตระหนักถึงสภาพแวดล้อม  นางยังด้อยกว่าเซียนอสูรเวทอยู่มาก

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ดังได้ยินมาจากด้านนอก

 “ขอถามหน่อย ท่านอาจารย์ลองฮอสอยู่ที่นี่ไหม?”  เสียงสงบ มั่นใจดังขึ้น

 “เชิญเข้ามา”  เดเลียพูดตามปกติ  สำหรับคนผู้นี้สามารถเข้ามาได้โดยไม่ต้องประกาศตัวก็หมายความว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน  ประตูถูกผลักเปิดออก  และบุรุษหนุ่มรูปงามสองคนเดินเข้ามาพร้อมกัน  เดเลียลุกขึ้นยืนทันที  “ถวายบังคมฝ่าบาท”

บุรุษหนุ่มทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งคือจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิยูลาน  จักรพรรดิแรนด์

ตาของจักรพรรดิแรนด์เป็นประกายเมื่อเขาเห็นเดเลีย  เขาหัวเราะขณะกล่าว  “เดเลีย เจ้ายิ่งโตก็ยิ่งงดงามนะ  จริงสิ อาจารย์ของเจ้าอยู่ที่ไหน?”

 “ทูลฝ่าบาท, โปรดรอกับจอร์จสักครู่นะเพคะ”  เดเลียทูล จากนั้นนางหันไปบอกหมีปฐพี  “พี่เหลือง,  ช่วยถามทีว่าอาจารย์ตอนนี้อยู่ที่ใด  ฝ่าบาทต้องการพบกับเขา”  บุรุษหนุ่มที่มาพร้อมกับจักรพรรดิแรนด์ย่อมเป็นมุขมนตรีหนุ่มแห่งจักรวรรดิยูลาน และเป็นที่โปรดปรานอย่างมาก  เขาคือจอร์จ