ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 877 กลัวและอ่อนแอ

ตอนที่  877  กลัวและอ่อนแอ

ภายในเรือรบรังสีกัมปนาท

ทุกคนกลั้นลมหายใจดวงตาลุกโพลง ราวกับว่าพวกเขากำลังมองเห็นศัตรูที่ทรงพลัง  พวกเขามีประสบการณ์ในการสู้รบมามากมายทุกคน  แต่ขณะนั้นเอง กลับมีอาการกระวนกระวายที่ยากจะเห็นได้  ในอดีตการสู้รบจะทำในลักษณะที่พวกเขาคุ้นเคย ซึ่งแม้แต่ในแดนบาป  กลยุทธที่ไม่คุ้นเคยหลายอย่างก็ยังอยู่ในความเข้าใจของพวกเขา  แต่การรบแบบยุทธนาวี แตกต่างจากวิธีที่พวกเขาเคยสู้รบ  เป็นการสู้รบในวิถีแบบใหม่

ทุกคนฝึกกันอย่างขมขื่นและละเอียดลออ  แต่ก็ยังไม่สามารถลบรอยกังวลในหัวใจของทุกคนได้

ต้องทราบไว้ก่อนว่า เรือรบที่ใหญ่โตอย่างน่าทึ่งนี้เป็นชิ้นส่วนวัสดุที่รวมรวมมาจากกองขยะ  แม้ว่าจะได้รับการตกแต่งสร้างใหม่  แต่มันจะทรงพลังได้ยังไง  แม้แต่เซรีนก็ยังไม่กล้ารับรองอะไรทั้งนั้น

เนี่ยชิวรู้ว่าทุกกองทัพของพวกเขา  ทุกชัยชนะของพวกเขาสามารถส่งผลต่อสถานการณ์โดยรวมอย่างมาก  พวกเขาอยู่ในดินแดนศัตรู  และถ้าพวกเขาประมาทไปแม้แต่น้อย อาจหมายถึงการถูกกำจัด  แต่ถ้าพวกเขาสามารถเอาชนะศึกได้  กำลังคนของศัตรูจะลดลงต่อเนื่องอีก  และความตึงเครียดของกองทัพที่มีอยู่แต่ก่อน  ก็จะหนักมากขึ้นกว่าเดิม

เขาไม่รู้แผนเต็มของถังเทียน  แต่เขาสามารถเห็นได้ว่าแผนการของเจ้านายสำคัญมาก  เขาไม่หวังว่าแผนของเจ้านายจะล้มเหลวเพราะความล้มเหลวของหน่วยสุญญตา  นั่นคือสิ่งที่เขาไม่มีทางยอมรับได้

เพราะเขาไม่มีโอกาสอะไร  เนี่ยชิวจึงออกจากกลุ่มดาวราชสีห์เข้าร่วมใต้ร่มธงของถังเทียน  ถังเทียนเองไม่ได้เลือกปฏิบัติต่อเขา  แต่กลับเชื่อใจเขาอย่างมาก  ซึ่งเขาก็รู้ว่าไม่ง่ายที่จะทำเช่นนั้น  ทหารจะตายเพื่อผู้ยกย่องเขา  นั่นไม่ใช่คำพูดที่ว่างเปล่า

เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่คิดเรื่องนั้น  แต่หน่วยสุญญตาทุกคนก็คิดเหมือนกัน

กำลังหลักของหน่วยสุญญตามาจากเผ่าหมาป่าที่อุทิศตนและมีความพจงรักภักดีต่อถังเทียน  พร้อมๆ กับอาโมรี่ หานปิงหนิง ฯลฯ ทุกคนเป็นสหายของถังเทียนตั้งแต่อายุน้อย  พวกเขาทุกคนรู้ชัดเจนว่าศัตรูแข็งแกร่งทรงพลังเพียงไหน

นอกจากชนะ  พวกเขาไม่มีทางอื่นให้เลือก

เป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็น

ภายใต้การนำของจงหลีไป๋  กองทัพสัตว์ประหลาดสู้รบต่อเนื่องอย่างสวยงาม ทำให้หน่วยสุญญตามีแรงกดดันเช่นกัน  ตอนแรกเมื่อหน่วยสุญญตาเฉิดฉายอยู่ในสมรภูมิ กองทัพสัตว์ประหลาดยังคงเป็นกลุ่มโจร!

โดยไม่คำนึงถึงอะไร  พวกเขาไม่อาจถูกครอบงำโดยผลงานของกองพลสัตว์ประหลาดได้

นี่คือพลังแห่งการแข่งขัน

ขณะนั้น สมาชิกหน่วยสุญญตาภายในเรือเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ ตื่นเต้น กังวล เป็นอารมณ์ที่แตกต่างหลากหลาย  แต่การฝึกฝนอย่างรุนแรงทำให้พวกเขายังคงรักษาความมั่นคงได้  พวกเขามองดูเรือรบของศัตรูใกล้เข้ามาทุกที  ขณะที่ภายในเรือรบรังสีกัมปนาท ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย นับว่าเงียบมาก

เหมือนกับความสงบก่อนเกิดพายุ!

ภายในความเงียบงัน ตาของเนี่ยชิวเป็นประกายรัศมี ขณะที่เขาพูดเสียงดัง  “เตรียมตัวรบ!”

วืด.. สมาชิกหน่วยสุญญตาทุกคนยืดหลังตรงพร้อมกัน  ตาของพวกเขาเป็นประกายแสงแวววาว  เหมือนพยัคฆ์ร้ายกำลังจะออกจากถ้ำ รังสีฆ่าฟันทะลักออกมาจากตัวเรือทันที

 “โจมตี!”

คำสั่งของเนี่ยชิวเป็นการเปิดฉากการสู้รบ

ทุกคนที่ประจำตำแหน่งรบเปล่งรัศมีสว่าง เหมือนปลาวาฬยักษ์ที่ดำน้ำลึก  ตัวเรือรบรังสีกัมปนาทสว่างเป็นจุดแสงหลายจุดทันที  เรือโบราณนี้หลับใหลมาสองสามศตวรรษ ดูเหมือนจะตื่นขึ้นและอวดเขี้ยวเล็บต่อชาวโลกอีกครั้ง

โดยไม่มีคำเตือน กลุ่มแสงพร่างพรายข้างหน้ากองทัพของโอลิเวอร์สว่างวาบทันที

กลุ่มแสงครอบคลุมทุกซอกมุมสายตาของพวกเขา  แสงสว่างเจิดจ้าทำให้ทุกคนถึงกับตาพร่า

รังสีฆ่าฟันแผ่กระจาย

ผู้บังคับการเรือกลืนเมฆคำรามลั่นเมื่อเขารู้สึกได้ “ศัตรู...”

ก่อนที่เขาจะเปล่งคำว่า “..ลอบโจมตี” ออกมา เสียงของเขาก็ถูกแสงกลืนไปด้วย เหมือนกับว่าเรือรบกลืนเมฆกระทบกับยอดเขา ทั่วทั้งตัวเรือสั่นสะเทือน  พลังรุนแรงทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าชนกับฝูงสัตว์ร้ายจนสูญเสียสมดุลและบินออกทันที

ปัง!

ความเจ็บปวดรุนแรงมาจากด้านหลังของเขา  เขาไม่สามารถขยับเอวได้  เขาไม่รู้ว่าหน้าผากของเขากระแทกกับอะไร  แต่บางอย่างดูเหมือนจะหยดไหลออกมา

 ‘น่าจะเป็นเลือด’

แต่ขณะนั้น  เขาไม่อาจสนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองได้  ความกลัวมากมายท่วมทะลักใจของเขา

 ‘เรือรบชั้นสูงสุด!’

ชื่อนั้นวาบขึ้นมาในใจของเขาเหมือนสายฟ้า ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว  ‘ใช่แล้ว เรือรบชั้นสูงสุด, เรือรบชั้นสูงสุดแน่นอน’  ในชีวิตสิบหกปีที่เป็นผู้บังคับการเรือ  เขาไม่เคยเข้าใจผิด  พลังทำลายล้างที่น่ากลัวมีแต่จะสร้างขึ้นมาจากเรือรบชั้นสูงสุดเท่านั้น

 ‘นี่คือเรือรบชั้นสูงสุดจริงๆ!’

เขารู้ว่าการตัดสินของเขาถูกต้อง  แต่ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ของเขาแตกต่างไปจากเดิม  ในการเผชิญหน้ากับเรือรบชั้นสูงสุด  เรือกลืนเมฆเป็นเรือรบขนาดกลาง ไม่มีความสามารถต้านทานได้  ทั้งสองฝ่ายมีระดับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นพลังรับหรือรุก  เขารู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนแกะที่อยู่ต่อหน้าพยัคฆ์  เขาไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง  และไม่รู้ว่าเขาควรจะหนียังไง  เหมือนกับว่าเขาเห็นฟันแหลมคมที่มีน้ำลายหกปนเลือดออกมา  ความกลัวครอบงำเขาจนทำให้ร่างของเขาสั่นสะท้านยิ่งขึ้น

การเยาะเย้ยและการล้อเลียนทั้งหมดก่อนหน้านั้น เมื่อเผชิญกับพลังยิงที่น่ากลัวก็เท่ากับล้อเล่นกับพระยามัจจุราชชัดๆ

การระเบิดอย่างรุนแรงดังอึกทึกต่อเนื่อง ทั้งมีความเข้มข้น ทำให้รู้สึกเหมือนโดนกระแทกหนักหน่วงจากกระแสลมกระชากรุนแรง  ตัวเรือเป็นเหมือนกระสอบทรายสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ไฟลุกโชติช่วงรุนแรงเหมือนกับดอกไม้แห่งความตาย

อย่างไรก็ตาม ระเบิดไม่สามารถเทียบได้จากการโจมตีของศัตรู ขณะที่ผู้บังคับการเรือของเรือกลืนเมฆเริ่มฟื้นทัศนวิสัยขึ้นมาบ้าง

เมื่อเขาเห็นภาพที่อยู่ต่อหน้า  เขามีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังตกนรก เขาตะลึงทันที

หัวเรือกลืนเมฆหายไปทั้งหมดไม่เหลือ และพายุทำให้เกิดกระแสย้อนกลับ ทำให้เปลวเพลิงที่ด้านหลังของเขารุนแรงมากยิ่งขึ้น เสียงแตกหักดังขึ้นทุกทีเหมือนกับจะเร่งเพลิงให้แรงขึ้น  ภายในเพลิงได้ยินเสียงแผดเสียงร้องโหยหวน และทหารจำนวนมากโดดลงจากเรือรบ ไม้กระดานที่มอดไหม้เต็มไปด้วยเลือด เรือที่มั่นคงมองเห็นแต่รอยแตกหัก ทำให้ทั่วทั้งเรือดูเป็นสภาพที่น่ากลัว  ข้างหน้าเขาว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง เรือหักทำลายและเขาอยู่ในกลางอากาศ

แค่โจมตีครั้งเดียว แต่เรือกลืนเมฆถูกตัดเป็นสองท่อนทันทีและสูญเสียความสามารถในการต่อสู้

 ‘นี่คือพลังของเรือรบชั้นสูงสุดหรือ?’

เขาก้าวเดินไปได้สองสามก้าว มาถึงไม้กระดานและมองดูสมรภูมิจากรูโหว่

สิ่งที่เขาเห็นก็คือลำแสงหนายิงตรงใส่เรือแสงเหนือและทำลายได้ทันที  สองวินาทีต่อมาเพลิงไม้รุนแรงจากภายในเรือรบ  เพลิงน้ำเงินยิงออกมาจากหน้าต่างทั้งสองด้าน และพวยพุ่งออกมาจากช่องเปิดที่ลำแสงยิงเข้าไป

ผู้บังคับการเรือกลืนเมฆชะงักค้างอยู่กับที่

เขารู้ว่าเพลิงน้ำเงินน่ากลัวมาก เหมือนกับสร้างขึ้นจากระเบิดหินดวงดาวที่สะสมอยู่ในเรือรบ  อุณหภูมิของมันสูงมาก และไม่มีใครสามารถทนความร้อนสูงได้  เมื่อเพลิงน้ำเงินนั้นปรากฏ  ก็หมายความว่าเรือรบจบสิ้นกัน และที่น่ากลัวยิ่งกว่า  ไม่มีใครหลบหนีได้

 ‘ใช่แล้ว เรือกลืนเมฆก็ไม่ต่างจากเรือรบแสงเหนือ’

 ‘ข้ายังหลบทันไหม?’  ผู้บังคับการเรือหัวเราะอย่างสุดฝืน  หน้าของเขาที่มีเขม่าปกคลุมเต็มไปด้วยแววสิ้นหวัง

ด้านหลังเรือรบเคิร์ทและกั๊ตหน้าซีดขาว พวกเขาตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 “เรือรบชั้นสูงสุด...”  เคิร์ทพึมพำ  เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

เรือรบสุดอัปลักษณ์คือเรือรบชั้นสูงสุดจริงๆ!

แต่กั๊ตที่อยู่ข้างเขาเอามือกุมศีรษะ เขาแทบไม่อาจเชื่อสายตาตนเองได้  แต่ลูกเพลิงขนาดใหญ่ทั้งสองลูกเตือนพวกเขาให้รู้ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

ก่อนหน้าความรุนแรงของพลังโจมตีที่เรือขยะเริ่มก่อนเป็นที่แน่นอนว่าคือเรือรบชั้นสูงสุด!

กั๊ตสูดหายใจหนาวเหน็บสั่นไปทั้งตัว ขณะที่เขาข่มความกลัวในตัวเอง  เขาสงบอารมณ์ตนเองและกล่าว  “ดูเหมือนว่าเราพบกับความยุ่งยากเสียแล้ว”

มีความเงียบที่แปลกชั่วคราวอยู่ในเรือรบ

การเยาะเย้ยทั้งหมดที่ทำต่อเรือขยะทำให้เคิร์ทรู้สึกโง่และอับอาย  เขาไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เขาต้องกลายเป็นคนโง่  ความรู้สึกกลัวอย่างรุนแรงทำให้เขายอมรับมันชัดเจนขึ้น

ทันใดนั้นกั๊ตตบไหล่ของเขา ทำให้เขาเงยหน้าขณะที่รู้สึกสูญเสีย

กั๊ตพูดเสียงดัง  “อย่าลังเล!  ไม่สำคัญว่าเรือรบชั้นสูงสุดจะทรงพลังขนาดไหน  พวกเขามีเรืออยู่ลำเดียว!  เรายังมีโอกาส!”

เสียงของกั๊ตดังมาก  ทำให้ทั่วทั้งกองเรือรบได้ยินเขา

เคิร์ทสะท้าน  เขาเรียกความรู้สึกกลับมาได้ทันที และตำหนิตนเอง  ‘ข้าทำอะไรอยู่?  ข้าจะสูญเสียกำลังใจที่ข้ามีได้ยังไง?’  เขามองดูกั๊ตด้วยความรู้สึกขอบคุณ และพูดเสียงดังเช่นกัน  “ถูกแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะทรงพลังเพียงไหน  พวกเขาก็มีเรือเพียงลำเดียว เรามีเรืออยู่มากมายหลายลำ  ตราบใดที่ทุกคนทุ่มเทกำลัง  เราจะชนะแน่นอน!”

นี่ทำให้ดวงตาของทหารหลายคนเปลี่ยนเป็นสว่างสดใส

พวกเขาตกตะลึงกับพลังโจมตีที่น่ากลัวจากเรือรบชั้นสูงสุด  แต่สองขุนพลกระตุ้นให้พวกเขากระหายชัยชนะ  ‘ใช่แล้ว แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่ง  แต่เรามีจำนวนมาก’

เมื่อขจัดสภาวะผิดหวังได้แล้ว ความคิดของเคิร์ทเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว  “การโจมตีของศัตรูทรงพลังมาก  เราควรจะแบ่งกำลังของเราและกระจายอำนาจในการยิงของศัตรู  เรือรบศัตรูไม่มีม่านพลังงาน  การป้องกันไม่ควรจะเข้มแข็งนัก นั่นจะเป็นโอกาสของเรา”

ทหารอีกหลายคนพยักหน้า  ม่านพลังงานไม่เหมือนอาวุธเรือรบที่สามารถติดตั้งได้ตามใจต้องการ  สำหรับเรือรบลำหนึ่ง วิทยาการป้องกันจะสูงมากกว่าพลังรบ  ม่านพลังงานของเรือรบลำหนึ่งไม่ได้ถูกกระตุ้นโดยลูกเรือ  แต่กระตุ้นโดยลำเรือ

ที่อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเขา  เรือรบรังสีกัมปนาทเกินกว่าที่พวกเขาจะยอมรับได้  มันถูกเปลี่ยนจนดูยุ่งเหยิงไปหมด  ลำเรือเสียหายอย่างมาก  และม่านพลังงานก็ไม่สามารถใช้ได้  นี่คือเหตุผลที่หลังจากจอดนิ่งที่สุสานเรือรบมาเป็นเวลาหลายปี จึงไม่มีใครตั้งใจจะเอาเรือรบรังสีกัมปนาทมาใช้

เมื่อมันถูกตกแต่งสร้างใหม่ ม่านพลังงานดั้งเดิมก็ต้องถูกทำลาย  และเพราะเรือรบรังสีกัมปนาทซึ่งตัวลำเรือไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะนำมาตกแต่งสร้างใหม่

พวกเขามีเรือรบที่ไม่มีม่านพลังป้องกัน  แม้ว่าพวกเขาจะมีหลายร้อยวิธีเพื่อสร้างรอบลำเรือ  แต่พวกเขาก็ไม่สามารถสร้างม่านพลังป้องกันได้สมบูรณ์แบบ

สำหรับเรือรบลำใดๆ ม่านพลังป้องกันสำคัญมากกว่าอาวุธเรือรบเสียอีก  เรือรบที่ไม่มีม่านพลังป้องกัน โอกาสรอดเป็นศูนย์ และไม่มีประโยชน์ใดๆ ในทางปฏิบัติ

ถุงขยะที่ห้อยอยู่รอบลำเรือแกว่งไกวอยู่ในอากาศ  แม้ว่าไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ภายใน  แต่ไม่มีใครรู้สึกว่าของที่ห้อยอย่างนุ่มนวลนอกเรือนั้น จะมีความสามารถในการป้องกันเรือ

 “เมื่อเราแยกกัน  เราจะเดินหน้าทั้งหมดใช้ความเร็วเต็มที่เข้าหาศัตรูจากทิศทางของเรา  ตราบใดที่หนึ่งในเรือรบสมารถเข้าไปในแนวยิงได้  พวกเขาจะจบสิ้นกัน!”

เมื่อเขาพูดประโยคสุดท้าย เคิร์ทใช้หมัดทุบ สีหน้าของเขาน่ากลัว

ไม่ใช่เพียงแต่เขาเท่านั้น  หน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน  กั๊ตรู้สึกเลือดลมเดือดพล่าน ความตั้งใจต่อสู้ลุกฮืออยู่ในใจ  เขาชูแขนตะโกนลั่น  “ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ทุกคนตะโกนพร้อมกัน  “ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ตาของเคิร์ทเป็นประกายเยือกเย็น  ‘การต่อสู้เพิ่งเริ่ม!’