Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 15 ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 15 ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

เสียงระเบิดตามมาด้วยพลังคำรามของไดลิน สั่นสะเทือนไปทั้งปราสาทเลือดมังกร

 “เกิดอะไรขึ้น?”  เทพสงคราม มหาพรต ซีซาร์ เดเลีย วอร์ตัน เกทส์และคนอื่นรีบเร่งเข้ามาทันที พวกเขาเห็นไดลิน โอจวินและฮันบริทเผชิญหน้ากัน ทันใดนั้นพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังไปยืนใกล้กับลินลี่ย์

เดเลียกุมมือลินลี่ย์แนบแน่นกล่าวเสียงนุ่มนวล “ลินลี่ย์!  โอจวินผู้นั้นกลับมาอีกแล้วหรือ?  เดเลียกังวลเล็กน้อย

ครั้งล่าสุดเมื่อโอจวินโจมตี  ลินลี่ย์สั่งให้เดเลีย วอร์ตันและคนอื่นๆ ซ่อนตัวอยู่ในห้องมิติ ดังนั้นเดเลียและคนอื่นไม่เคยพบเห็นโอจวิน  แต่ขณะที่เดเลียมองดู  พลังโจมตีเทพแท้ต้องมาจากฝ่ายโอจวิน

 “เป็นเขานั่นเอง  เขาพาผู้ช่วยมาด้วย  อย่างไรก็ตามท่านไดลินและท่านทารอสก็เพียงพอจะรับมือกับพวกเขาแล้ว”  ลินลี่ย์ปลอบเสียงอ่อนโยน

เดเลียพยักหน้า

ทั้งสองคนเงยหน้ามอง

 “ฮ่าฮ่า...”  ทารอสบินเข้ามาหาหัวเราะเสียงดัง  “โอจวิน!  ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้ามาอีกครั้ง  ดูเหมือนว่าคำพูดที่ข้าบอกเจ้าครั้งล่าสุดที่เมืองหลวงจะไม่เข้าไปอยู่ในใจของเจ้าเลยสินะ”

แส้สีเขียวปรากฏอยู่ในมือของทารอส

 “แครก แครก”  แส้ปล่อยรัศมีที่แช่แข็งได้

ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวิน และฮันบริทรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

 “โอจวิน!!!”  ฮันบริทคำรามและส่งสำนึกเทพอย่างไม่พอใจ  ครั้งนี้ฮันบริทโกรธอย่างแท้จริง  สถานการณ์นี้มีพัฒนาการไปในทางที่แตกต่างไปจากการคาดการณ์ของโอจวินอย่างสิ้นเชิง

โอจวินมีความรู้สึกแย่เช่นกัน

ทั้งสองคนเพิ่งจะเริ่มต่อต้านพลังสูบกินของไดลินได้  ขอเพียงรวมกำลังกันกับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งของโอจวิน ทั้งสองทำได้แค่เพียงต้านทานเท่านั้น พวกเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยในตอนนี้  ถ้าสถานการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป... ถ้าทารอสโจมตี ทั้งสองคนจะตกเป็นเป้าหมาย!

 “ฮ่าฮ่า, ลองโดนแส้หวดสักสองสามร้อยทีก่อนเป็นไง”  ทารอสหัวเราะลั่นขณะที่เขาเริ่มควงแส้

สองสามร้อยแส้?

สีหน้าของโอจวินและฮันบริทที่ร่วมมือกันอย่างหนักต่อต้านพลังสูบกินเปลี่ยนไปทันที  เป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาจะรับการโจมตีของเทพนี้ได้โดยตรง?

 “ควั่บ”

แส้ยาวร่ายรำเหมือนกับอสรพิษขนาดยักษ์เปลี่ยนเป็นเงาสีขาวเจิดจ้า   อุณหภูมิในพื้นที่ใกล้ลดลงถึงจุดเยือกแข็ง และชั้นน้ำแข็งปรากฏอยู่บนพื้น  แส้ยาวร่ายรำเหมือนกับหางอสรพิษตวัดใส่โอจวินและฮันบริทอย่างดุดัน

 “ถอย!”

โอจวินและฮันบริทกัดฟันพร้อมกันและระเบิดพลังงานภายในร่าง ยอมเสี่ยงให้ตนเองบาดเจ็บขณะฝืนกำลังฝ่าสนามพลังสูบกินของไดลินออกมา

 “บึ้ม!” เกิดแรงระเบิดขึ้นในกลางอากาศ และเกิดพายุทำลายล้างล้างขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  แม้แต่ไม้ประดับและต้นไม้ในปราสาทเลือดมังกรก็ถูกทำลาย  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวินกับฮันบริทยืนอยู่กับที่เหนืออากาศ หน้าของพวกเขาซีดขาว

ไดลินสบถเบาๆ  “ฮึ่ม, ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่าพลังเทพของข้ายังไม่บริสุทธิ์และทรงพลังมากพอ พวกเจ้าสองคนยังจะหลบหนีออกไปได้ยังไง?”

ในอากาศเหนือปราสาทเลือดมังกร  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินทั้งสองร่างและฮันบริทโฉบอยู่ในอากาศ

 “พวกเจ้าทั้งสองคนไปอยู่ห่างๆ เลยดีกว่า  มิฉะนั้นครั้งนี้ข้าไม่ปราณีแน่”  ทารอสสยังคงพูดดังลั่นขณะที่มองดูร่างทั้งสองที่อยู่ในสภาพทุลักทุเลกลางอากาศ

ฮันบริทหันกลับไปมองโอจวิน  เขาส่งสำนึกเทพสนทนา  “โอจวิน, เจ้าไดลินนั่นอ่อนแออย่างที่เจ้าพูดหรือเปล่า?  ฮึ่ม... ข้าคิดว่าเราไปดีกว่า”  ฮันบริทยอมรับสมบัติเทพจากโอจวิน และไม่รู้สึกอึดอัดกับการกลับมาด้วยตัวเอง

โอจวินจ้องมองข้างล่างอย่างเย็นชา  ใจของเขาเต็มไปด้วยเพลิงโกรธ

ขณะที่เขาจ้องมองโอลิเวอร์ที่ยืนอยู่ข้างลินลี่ย์ ความโกรธของโอจวินทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว  เขาพูดด้วยสำนึกเทพ “ฮันบริท, นี่เป็นความผิดพลาดของข้า  ข้าไม่สืบให้ชัดเจนถึงพลังของคู่ต่อสู้.. แต่... ข้าต้องฆ่าโอลิเวอร์ผู้นี้ให้ได้แน่นอน ถ้าข้าไม่ทำเช่นนั้น ข้าคงไม่สงบ”

 “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?”  ฮันบริทจ้องมองโอจวินอย่างไม่สบายใจ

สายตาของโอจวินจับนิ่งอยู่ที่พื้นข้างล่าง  เขาตอบผ่านสำนึกเทพ  “ฮันบริท!  ไม่ต้องกังวล... พลังสูบกินของไดลินสามารถส่งผลต่อเป้าหมายเดียวเท่านั้น  เอาอย่างนี้เป็นไง  เราทั้งสองจะโจมตีจากตำแหน่งต่างๆ พร้อมกัน ครั้งนี้ข้าจะพัวพันไดลินกับทารอสไว้  ขณะที่เจ้าฆ่าโอลิเวอร์  ฮันบริท, ข้าขอร้องเจ้า”

หลังจากพูดแล้ว โอจวินมองดูฮันบริทอย่างจริงจัง

ฮันบริทลังเลเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจ

 “ก็ได้, ข้าจะยอมตกลงด้วย”  ฮันบริทพูดต่อ  “แต่ถ้าเผชิญกับอันตรายใดๆ ก็ตาม ข้าจะเผ่นก่อน ถึงตอนนั้นอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”

 “แน่นอน ข้าไม่ตำหนิเจ้า”  โอจวินมองดูฮันบริทอย่างขอบคุณ  “ขอบคุณ”

 “เตรียมพร้อม”  ฮันบริทกล่าว

ร่างแยกแสงศักดิ์สิทธิ์และร่างแยกธาตุไฟแสดงพลังของพวกเขาทันที แสงศักดิ์สิทธิ์กวาดลงมายิงใส่พื้นที่ทั่วไปของลินลี่ย์  แสงศักดิ์สิทธิ์นี้คือแสงที่บริสุทธิ์จริงๆ กล่าวโดยทั่วไป แม้แต่เซียนที่กระทบถูกแสงนี้ก็ยังได้รับบาดเจ็บ

นี่คือวิชาเดียวกับที่โอจวินใช้ทำลายเมืองหลวงในจักรวรรดิบาลุค

พลังโจมตีนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในวังตาย เหลือแต่เพียงอังเก้และซีน่าที่โชคดีรอดชีวิต โดยซีน่าได้รับบาดเจ็บสาหัส

 “แย่แล้ว” เมื่อเห็นเช่นนี้ ลินลี่ยืไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย  เขากระแทกหมัดลงกับพื้นและพลังแปลกประหลาดกระจายขึ้นไปเหนืออากาศเหนือคนหลายสิบคนนั้นทันที  นั่นเป็นเหมือนกับม่านพลังโปร่งแสง ได้ครอบคลุมลินลี่ย์ วอร์ตันและคนอื่นๆ ไว้ในเยื่อพลังนั้น

เวทต้องห้ามสายธาตุดิน – พลังป้องกันสะท้านดิน

เวทป้องกันสะท้านดินเป็นเวทป้องกันขนาดใหญ่ โดยทั่วไปสามารถใช้ป้องกันได้ทั้งเมือง  ตัวอย่างเช่น ถ้าศัตรูใช้ดาวตกถล่มฟ้าสร้างหินขนาดใหญ่พุ่งกระแทกใส่เมือง จอมเวทสามารถใช้พลังป้องกันสะท้านดินได้

เมื่อถึงระดับเทพแล้ว เวทต้องห้ามสามารถร่ายใช้ได้ทันที

และในแง่พลัง เวทนี้ในตอนนี้ทรงพลังมากกว่าที่พวกเซียนใช้  เวทป้องกันสะท้านดินถูกควบคุมในระยะเพียงไม่กี่สิบเมตร แสงศักดิ์สิทธิ์จึงถูกเวทนี้ป้องกันเอาไว้ได้

 “ควั่บ” “ควั่บ”  แสงหนึ่งขาว หนึ่งแดงสองสายพุ่งลงมาพร้อมกัน  โอจวินไม่ได้ตั้งใจจะใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ฆ่าผู้ใดผู้หนึ่ง  นั่นคือสิ่งที่เขาใช้เพื่อสร้างความสับสน  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของเขาพุ่งลงมาด้วยความเร็วแสง...

และขณะเดียวกันฮันบริทก็เคลื่อนไหวและพุ่งลงมาทางลินลี่ย์

 “ข้าจะขวางเขาเอง! ทารอส ข้าจะให้เจ้ารับมือกับร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวิน  อย่าปล่อยเขามา”  ไดลินใช้สัมผัสเทพคุยกับทารอส

 “ไม่ต้องห่วง”  ทารอสยังคงหัวเราะอย่างร่าเริง

ไดลินเร่งความเร็วเต็มที่จนกลายเป็นร่างเลือนรางขณะที่เขาไปสกัดฮันบริทไว้  ขณะเดียวกัน แสงรังสีแดงแฝงด้วยรังสีทำลายล้างโจมตีใส่ไดลินอย่างบ้าคลั่ง และทวนที่โอจวินใช้ยิงแสงออกมาเป็นรูปมังกรไฟที่มีพลังทำลายล้าง

ไดลินตกใจอย่างหนักทันที  “โอจวินเป็นบ้าไปแล้วหรือ?”

ไดลินสามารถบอกได้ว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินใช้พลังศักดิ์สิทธิ์อย่างบ้าคลั่งโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น  ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่า... พลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพสะสมได้ช้ามาก  กล่าวโดยทั่วไปคือในการสู้รบ  พวกเขาไม่ยินดีจะกระตุ้นพลังออกมาอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้  ถ้าพวกเขาทำเช่นนั้น พวกเขาจะไม่สามารถคงสภาพรักษาพลังได้นานก่อนที่พลังศักดิ์สิทธิ์จะถูกใช้หมดไป ในจุดหนึ่งศัตรูจะสามารถทำลายล้างพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

 “ควั่บ!”  ตาที่สามของไดลินยิงระลอกพลังที่มองไม่เห็น

ร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวิน ถ้าว่ากันในแง่พลังแล้วยังด้อยกว่าร่างแยกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์  เมื่อกระทบกับระลอกพลังที่มองไม่เห็น ร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินชะงักทันที จากนั้นไดลินสร้างพลังกรงเล็บสองสาย มือของเขาสวมถุงมือสมบัติชั้นเทพเขาตวัดกรงเล็บใส่ศีรษะของโอจวิน

 “แคล้ง!”

ไดลินและร่างแยกธาตุเพลิงศักดิ์สิทธิ์ปะทะกันอย่างรุนแรง

ไดลินถูกร่างแยกธาตุเพลิงศักดิ์สิทธิ์พัวพัน ดังนั้นฮันบริทจึงบุกเข้าใส่โอลิเวอร์ได้  โอลิเวอร์ไม่มีโอกาสได้หนี  ความเร็วของเขาด้อยกว่าฮันบริทห่างไกล

 “ฮ่าฮ่า...”  ตาของฮันบริทมีแววประกายตื่นเต้นขณะที่เขาพุ่งลงมา

 “ดีใจเร็วเกินไปแล้ว” เสียงเกียจคร้านดังขึ้นในใจฮันบริท และทันใดนั้นบุรุษชุดดำร่างหนึ่งปรากฏอยู่หน้าฮันบริท  บุรุษชุดดำนี้ใช้ดาบบางยาวโค้งฟันใส่เขา

ไม่ว่าดาบยาวกวาดผ่านไปที่ใด มิติจะสลายตัว

 “ปัง!” มือขวาของฮันบริทกระพริบแสงน้ำเงิน กระแทกกับคมดาบทันที  เขากระเด็นถอยหลัง  มือของฮันบริทยังคลุมไปด้วยสมบัติเทพ  เขาก็ใช้เมือของตนเองเป็นอาวุธเช่นกัน

ฮันบริทตกใจอย่างหนัก  “ทารอสผู้นี้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ในสายวิถีทำลายล้าง!”

ตอนนี้ ทารอสชุดเขียวกำลังควงแส้วุ่นวายกับการรับมือโอจวิน อย่างไรก็ตาม ทารอสนี้ถือดาบบางยาวสามารถบังคับให้ฮันบริทต้องถอยหลังด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว

 “โอจวิน!  รีบไปเร็ว!”  ฮันบริทส่งข้อความทางสัมผัสเทพให้โอจวิน และจากนั้นหนีไปทางท้องฟ้าทิศเหนือโดยไม่สู้รบอีกต่อไป

 “อ๊าคคคค!”

ร่างแยกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินและร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองมีสีหน้าดุดัน  ทั้งสองร่างนั้นคำรามโกรธเกรี้ยวโหยหวนไม่ยินดีจะยอมรับผลเช่นนี้  พวกเขาไม่ยินดีจะยอมรับความพ่ายแพ้  โอจวินมีร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ใช้รับมือไดลิน  และยอมรับแล้วว่า เขาอาจสูญเสียหนึ่งในร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ก็ได้

แม้ว่าราคาที่สูญเสียไปจะเป็นหนึ่งในร่างแยกศักดิ์สิทธิ์  แต่เขาก็ยังต้องการฆ่าโอลิเวอร์!  นี่เป็นเพราะ... เขาต้องการล้างแค้นให้กับลูกชายที่ตายไปของเขา!

แต่ทารอสผู้นี้มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน  และในแง่พลัง... สถานการณ์แตกต่างจากของโอจวิน  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์วิถีทำลายล้างที่ทารอสซ่อนไว้ ในแง่พลังไม่ด้อยไปกว่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุน้ำของทารอสเลย

เมื่อร้องโหยหวนระบายความโกรธด้วยความไม่ยินดีแล้ว  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอจวินเปลี่ยนรังสีแดงและขาวสองสายหนีไปทางขอบฟ้าทิศเหนือพร้อมกัน

 “ในที่สุดก็จบเสียที”  คนส่วนใหญ่ในปราสาทเลือดมังกรถอนหายใจโล่งอก

ทหารและบ่าวทาสที่หลบซ่อนตัวหวาดผวากับการต่อสู้ครั้งนี้  การสู้รบระดับนี้..คนธรรมดาอย่างพวกเขาอาจถูกฆ่าได้พร้อมกับความเสียหายพังทลาย  แม้แต่วิญญาณของพวกเขาอาจถูกทำลาย

 “ทารอส ทำไมเจ้าถึงซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ตลอดเวลา?  ในเวลาอย่างนี้ อย่างน้อยเจ้าน่าจะรั้งพวกเขาคนใดคนหนึ่งไว้ได้ไม่ใช่หรือ?”  ไดลินกล่าวอย่างไม่สบายใจ  “อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่มีความสามารถทำเช่นนั้น  เจ้ามีความสามารถมากที่ข้ายังไม่รู้!”

ไดลินและทารอสอยู่ด้วยกันในทวีปยูลานมาเป็นหมื่นปีแล้ว ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นสหายกัน

ความสามารถโดยธรรมชาติของไดลิน  ความสามารถโดยธรรมชาติของทารอส พวกเขาต่างรู้จักกันดี

 “ฮ่าฮ่า, อย่าเพิ่งโทษว่าข้านักเลย”  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของทารอสผสานกันเป็นหนึ่งอีกครั้ง และเขาหัวเราะขณะมองดูไดลิน  “ไดลิน, ทำไมเจ้าใช้พลังสูบกินของเจ้าเพียงครั้งเดียวเล่า?  ถ้าเจ้าใช้พลังสูบกินเป็นครั้งที่สอง บางทีเจ้าอาจกลืนกินร่างแยกธาตุไฟศักดิ์สิทธิ์ของโอจวินก็ได้”

ไดลินเหลือบมองทารอส  “ใช้อีกครั้งน่ะหรือ? เจ้าพูดง่ายนักนะ ถ้าข้าใช้ได้อีกครั้ง พลังเทพของข้าคงหมดกัน!  นั่นแหละเป็นเรื่องน่าอาย  ตอนนั้นเมื่อข้าใช้ครั้งแรก ข้าก็ยังทำไม่สำเร็จ  เดิมทีข้าต้องการจะฆ่าสองคนนั่นพร้อมกันในตอนนั้น”

ความสามารถตามธรรมชาตินี้น่ากลัวและร้ายกาจเกินไป

ขณะเดียวกันยังต้องใช้ปริมาณพลังมหาศาล  จำนวนครั้งที่ใช้ต้องไม่มากซึ่งจะส่งผลต่อประสิทธิภาพด้วย

แม้แต่ใช้กับพวกอ่อนแอก็สามารถใช้ได้สองหรือสามครั้ง เพียงแต่ละครั้งที่ใช้ พลังที่ใช้จะต้องอ่อนตามไปด้วย สำหรับพวกแข็งแกร่ง ก็ยังใช้ได้เพียงสองหรือสามครั้ง  แต่ละครั้งพลังที่ใช้จะมากอย่างน่าประหลาด

 “เจ้ามักจะโลภอยู่ตลอด  ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าห้าพันปีที่แล้ว เจ้าโลภและใช้ความสามารถสูบกินของเจ้าพยายามจะชิงประกายศักดิ์สิทธิ์ให้ลูกของเจ้า.. เจ้าคงไม่ทำให้ลอร์ดเบรุตโกรธ จนถูกจับโยนเข้าคุกแน่”  ทารอสพูดพลางหัวเราะ

ไดลินแค่นเสียงเย็นชา ไม่พูดอะไรอีกต่อไป

เป็นธรรมดาที่เขารู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อห้าพันปีที่แล้ว

ขณะที่ไดลินและทารอสคุยกัน พวกเขาเดินมาหาลินลี่ย์และคนอื่น  ลินลี่ย์ เทพสงคราม และคนอื่นๆ จากการสู้รบครั้งนี้มีความชื่นชมมากกับความแตกต่างระหว่างพลังของพวกเขากับเทพแท้  เนื่องจากระดับพลังปัจจุบันของพวกเขา ถ้าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเทพแท้เอง พวกเขาคงจะแย่

 “ท่านทารอส ท่านไดลิน, ขอบคุณท่าน!”  โอลิเวอร์เดินเข้ามาหาและพูดจริงจัง

 “ไม่เป็นไร, แต่ว่าเจ้าตัวก่อกวนน้อย ต่อไปข้างหน้า  อย่าสร้างปัญหามากมายอย่างนี้อีก” ทารอสพูดพลางหัวเราะ