Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 17 ข้อความทางใจ

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 17 ข้อความทางใจ

ทหารยามนำโอจวินเดินไปข้างหน้า  หลังจากเดินไปได้ชั่วขณะ ทหารยามผู้นั้นหยุดทันที

 “เจ้าหยุดทำไม?”  โอจวินรีบถาม  ตอนนี้โอจวินใช้สนามพลังเทพขนาดเล็ก ทำให้ไม่มีเสียงลอดออกไปนอกขอบเขต

ทหารยามตอบแข็งๆ  “ข้าเพียงแต่รู้ว่าใต้เท้าเหล่านั้นอยู่ในห้องภายใน  ปกติข้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป  ข้าไม่รู้ว่าใต้เท้านั้นอยู่ห้องใด”  คำตอบของทหารยามผู้นั้นทำให้โอจวินประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจเหตุผลนี้จนได้

ห้องพักที่โอลิเวอร์พักอาศัยพวกทหารยามถูกกันไว้ไม่รู้จักเป็นเรื่องธรรมดา

 “หนึ่งในห้องข้างใน...”  โอจวินสามารถบอกได้ว่ามีอาคารน้อยหก หรือเจ็ดหลังอยู่ภายใน  แต่ละอาคารจะมีลานว่าง  “นั่นทำให้ที่นี้ซับซ้อน  ข้าไม่รู้ว่าหลังไหนโอลิเวอร์อยู่ข้างใน”  โอจวินขมวดคิ้วไตร่ตรอง

เทพสงคราม มหาพรต ทารอส ไดลิน ซีซาร์ โอลิเวอร์  พวกเขาอยู่ที่นี่กันทั้งหมด  ภายในอาคารสองชั้นที่ซีซาร์พักอาศัย, ซีซาร์ตอนนี้กำลังนั่งขัดสมาธิหลับตา

กฎธรรมชาติธาตุสายมืดที่ซีซาร์ฝึกในประเภทสัจจธรรมลึกลับมีการพรางตัว

สำหรับซีซาร์ความมืดคือสิ่งที่สะดวกสบายสำหรับเขาเหมือนกับอ้อมกอดมารดา  ซีซาร์สามารถหลอมรวมตัวกับความมืดได้ง่ายและสมบูรณ์ ทำให้คนอื่นไม่สามารถตรวจสอบเขาได้  ขณะเดียวกัน...ซีซาร์ก็สามารถรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของความมืดได้

ตัวอย่างเช่น, ซีซาร์สามารถรู้สึกได้ว่าในอาคารถัดไปข้างๆ เขามีรัศมีไฟที่ร้อนแรง

เห็นได้ชัดว่าเป็นดาวหางที่ลุกโชนอยู่ในความมืด

 “หืม?” ซีซาร์ขมวดคิ้ว  “ทำไมมีคนลอบเข้ามาใกล้จนดึกดื่นป่านนี้?”

ในฐานะราชันย์มือสังหาร ซีซาร์เชี่ยวชาญการหลบหลีกเป็นคนแรกที่รู้สึกได้ว่าบางคนกำลังเข้ามาใกล้ที่พักของพวกเขา นอกจากนี้ซีซาร์สามารถรู้สึกได้ว่ามีการปรากฏตัวของคนมากกว่าคนหนึ่ง  “รัศมีอ่อนขนาดนั้น  แต่เจ้าโชคไม่ดีเลย  เพราะเจ้าไม่สามารถหลบเลี่ยงการตรวจสอบของข้า”

ซีซาร์ไม่ใช้สัมผัสเทพ

สำหรับซีซาร์การใช้สัมผัสเทพเป็นพฤติกรรมที่โง่เขลาที่สุด  เมื่อท่านใช้สัมผัสเทพ ก็เท่ากับว่าท่านยอมให้คนอื่นสามารถหาท่านพบด้วยเช่นกัน

ซีซาร์หายตัวไปในอากาศ  ถ้าระดับเทพตรวจสอบพื้นที่อย่างรอบคอบ  เขาอาจสังเกตเห็นว่าความมืดภายในห้องมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย  ซีซาร์ผู้ซ่อนตัวอยู่ในความมืดรีบออกจากห้องเขาอย่างรวดเร็วและรีบออกไปข้างนอก

ถึงตอนนี้...โอจวินและทหารยามนั้นยืนอยู่ในที่ไม่ไกล

 “เขานั่นเอง!”  จากระยะไกลราวร้อยเมตร  ซีซาร์สามารถบอกได้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร

ซีซาร์ตกใจ  แต่จากนั้นเขาหัวเราะกับตัวเองอย่างเยือกเย็น  “โอจวินผู้นี้กล้าจริงๆ  เขากล้ามาที่นี่ตอนกลางคืนจริงๆ”  ต้องบอกว่าความสามารถในการพรางตัวของซีซาร์น่าประหลาดอย่างแท้จริง  เขาซ่อนตัวอยู่ห่างโอจวินออกไปร้อยเมตร  แต่โอจวินไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของซีซาร์

ซีซาร์ใช้สำนึกเทพของเขาส่งไปยังที่อยู่ของทารอสโดยตรง

ทารอสไม่มีความสามารถในการซ่อนพรางตัวแต่อย่างใด  ดังนั้นซีซาร์จึงกำหนดตำแหน่งของเขาได้ง่าย “ลอร์ดทารอส, โอจวินมาแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ข้างนอก”

ทารอสตกใจอย่างหนัก แต่จากนั้นใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ  “โอจวินผู้นี้, มาถึงสองครั้งครา ข้าอุตส่าห์ยับยั้งไม่ทุ่มกำลังจัดการเขา นี่เขาคิดว่าข้ากลัวที่จะฆ่าเขาหรือ?”  ทารอสเหาะออกมานอกที่พักของเขาทันที

ทักษะการพรางตัวของทารอสด้อยกว่าซีซาร์อย่างชัดเจน  แต่ทารอสรวดเร็วมาก!  ที่พักของเขาอยู่ห่างจากโอจวินราวร้อยเมตร  ระยะใกล้ขนาดนั้นทันทีที่ทารอสเหาะออกมาจากห้องของเขา  เขาก็พบเห็นโอจวินทันที  เขาพุ่งหาโอจวินด้วยความเร็วสูง

 “ตอนนี้ ทั้งหมดที่ข้าทำได้ก็คือหาบ่าวไพร่คนหนึ่งที่รับใช้เทพเหล่านี้เป็นพิเศษ  จากนั้นสืบดูต่อไป”  โอจวินวางแผนหาคนใช้อื่นมาสอบถามต่อไป

 “หือ?”  โอจวินหันศีรษะไปดูด้วยความตกใจ

ร่างหนึ่งพุ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร็วสูง  หน้าของโอจวินเปลี่ยนไปทันที  และเขาสบถด่าในใจด้วยความโกรธ  “บัดซบเอ๊ย, เป็นเขาอีกแล้ว!!!”  เมื่อเห็นทารอสเข้ามา  โอจวินรู้ว่าเขาล้มเหลวอีกครั้ง  แม้ว่าเขาไม่ยินดีจะยอมรับความพ่ายแพ้  แต่ตอนนี้เขาทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากพุ่งขึ้นไปในอากาศด้วยความเร็วสูง

 “แม่มันเถอะ... เจ้ายังคิดหนีอีกหรือ?!”  เสียงตวาดของทารอสดังสะเทือนไปทั้งปราสาทเลือดมังกร

ทันใดนั้น หลายคนในปราสาทเลือดมังกรตกใจสะดุ้งตื่น

 “ฟ่ออออ...”  เสียงขู่คล้ายงูแสบแก้วหูดังสะเทือนไปทั้งโลก  เสียงนี้ดังยิ่งกว่าโลกระเบิดและกรีดฝ่าอากาศไปไกลเช่นกัน

 “นั่นอะไร?!”

วอร์ตัน เกทส์และคนอื่นทุกคนออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงตวาด  พวกเขาทุกคนตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาเห็น  ในอากาศเหนือปราสาทเลือดมังกร งูขนาดมหึมาน่าตกใจกำลังขดตัว มีขนาดยาวราวสิบกิโลเมตรปรากฏขึ้น  เส้นรอบตัวของมันอย่างน้อยก็หนากว่าบ้านหลายหลัง ทำให้หัวใจของคนที่เห็นเย็นเฉียบอย่างแท้จริง

อสรพิษสีเขียวขนาดมหึมาขดตัวนิ่งอยู่ในกลางอากาศชูคอส่งเสียงขู่แสบแก้วหู

 “ไม่!”  ร่างมนุษย์ร่างหนึ่งถูกตรึงไว้กลางอากาศ  เขาร้องอย่างสิ้นคิดและสิ้นหวัง

ปากของอสรพิษยักษ์อ้าขึ้น และพื้นที่มิติที่รู้สึกได้เริ่มสั่นสะเทือน  ร่างมนุษย์นั้นสามารถต้านทานได้ชั่วระยะเวลาสั้นๆ ก่อนที่เขาไม่สามารถทนพลังสูบกลืนนั้นได้ต่อไป  ทันใดนั้นเขาถูกดูดเข้าไปในปากอสรพิษยักษ์และถูกกลืนลงท้อง

จากนั้นอสรพิษสีเขียวมหึมายาวสิบกิโลเมตรเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์  เป็นบุรุษหนุ่มผมเขียวทารอสนั่นเอง

ทารอสบินลงมาขณะที่สบถด่า  “เจ้าโอจวินผู้นั้นเข้าใจจริงๆ ว่าข้าใจดีจนกลัวที่จะฆ่าเขา  ฮึ่ม.. ตั้งแต่ข้าออกมาจากสุสานเทพเจ้า ข้าไม่เคยฆ่าใครเลย  เจ้าผู้นี้ไม่ให้ความสนใจในสิ่งที่ข้าพูดเลย”

กลุ่มผู้คนมารวมตัวอยู่ด้านล่าง  แม้แต่ลินลี่ย์และเดเลียก็รีบเข้ามา

 “เป็นโอจวินอีกแล้วหรือ?”  ลินลี่ย์เห็นไม่ชัดจนบัดนี้  เขาเพียงแต่เห็นร่างมนุษย์เลือนรางถูกทารอสกลืนลงท้อง

ลินลี่ย์เคยเห็นร่างจริงของทารอสมาครั้งหนึ่งแล้วที่ชั้นสามของสุสานเทพเจ้า

 “เป็นโอจวิน”  ซีซาร์หัวเราะ  “เจ้าโอจวินนั้นลอบเข้ามาในปราสาทเลือดมังกรจริงๆ   เขาคิดว่าเราจะสังเกตไม่เห็นเขา  อย่างไรก็ตาม... ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้ข้า,  ข้าสังเกตถึงการปรากฏตัวของเขาแล้ว”   เป็นไปได้ยังไงที่โอจวินจะซ่อนตัวเองจากซีซาร์ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมในการพรางตัว?

คิดฝันโง่ๆ

แม้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นเทพแท้และอีกฝ่ายหนึ่งเป็นเทียมเทพ แต่ที่สำคัญนั่นคือสิ่งที่ซีซาร์เชี่ยวชาญเป็นพิเศษ

 “ฮ่าฮ่า, ทารอส เจ้าก็แสดงพลังสูบกลืนได้เหมือนกันนี่”  ไดลินหัวเราะ

ร่างแท้ของไดลินก็คือพระยาราชสีห์ที่รู้จักกันในชื่อ อสูรกลืนฟ้า  เขามีท้องที่มีขนาดใหญ่โตกว้างขวาง สำหรับทารอสในฐานะอสูรชั้นเทพ ‘นาคราช’ เขามีความสามารถธรรมชาติที่เรียกว่า ‘กลืนสมุทร’ นาคราชมีพื้นที่ในท้องใหญ่โต และที่ยิ่งกว่านั้นร่างของนาคราชมีขนาดใหญ่โตเป็นปกติ

ความจริงพลังสูบกลืนของเขาเทียบกับไดลินจะทรงพลังกว่าเล็กน้อย

แสดงว่าพลังจิตของทารอส ว่ากันในแง่ความบริสุทธิ์และคุณภาพจะเหนือกว่าพลังสูบกินของไดลิน  เขาจึงแข็งแกร่งมากกว่าเป็นธรรมดา

 “โอจวินผู้นี้กลับมาอีกแล้ว”  โอลิเวอร์หัวเราะอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาตกใจกลัวจริงๆ

ลินลี่ย์หัวเราะ  “โอลิเวอร์, ตอนนี้เจ้าเบาใจได้แล้ว  ตอนนี้โอจวินผู้นั้นก็ตายแล้ว  ต่อไปในอนาคต เขาไม่สามารถตามรังควานเจ้าได้แล้ว”  ความตายของโอจวินทำให้ลินลี่ย์รู้สึกโล่งใจเช่นกัน  ความจริงหลายคนในปราสาทเลือดมังกรจะฉลองกันคืนนี้

 “อย่าเพิ่งดีใจเร็วเกินไป”

ทารอสแค่นเสียงขณะที่เขาพูด  เขาอ้าปาก ประกายศักดิ์สิทธิ์ที่มีแสงสีแดงเลือนรางลอยออกมา  “โอจวินตายในร่างข้า นี่คือประกายศักดิ์สิทธิ์ของเขา”

 “ประกายศักดิ์สิทธิ์สายธาตุไฟ?”  ลินลี่ย์ตกใจ  โอจวินไม่ได้มีแค่ร่างเดียว  ถ้าโอจวินที่ถูกกลืนลงไปเป็นโอจวินร่างผสานแล้ว ก็ควรจะมีประกายศักดิ์สิทธิ์สองสองชุด

 “ถูกแล้ว มีเพียงประกายศักดิ์สิทธิ์สายธาตุไฟ”  ทารอสกล่าว “พวกเจ้าทุกคนต่างก็รู้ว่าเขามีสองร่าง และตอนนี้ร่างที่ถูกข้ากลืนและฆ่าเป็นเพียงร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟ  ร่างแสงศักดิ์สิทธิ์ของเขาไม่ได้มาที่นี้ด้วย!”

ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

เหมือนกับการโจมตีครั้งแรกของโอจวิน ลินลี่ย์กับเดลี่เก็บร่างหลักไว้ในห้องมิติ  พวกเขาปกป้องโอกาสที่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์จะถูกทำลาย ซึ่งถ้าเกิดขึ้นจริงพวกเขาก็จบ

 “ดูเหมือนว่าโอจวินยังคาใจเรื่องฆ่าโอลิเวอร์  ดังนั้นเขาถึงได้วางแผนมาแบบนี้”  ลินลี่ย์อดมองโอลิเวอร์ไม่ได้   ท่าทีกังวลปรากฏที่ระหว่างคิ้วของโอลิเวอร์มากขึ้น  ถ้าโอจวินไม่ตาย  อย่างนั้นโอลิเวอร์ไม่อาจวางใจได้

 “โอลิเวอร์” ลินลี่ย์มองดูโอลิเวอร์

โอลิเวอร์อดมองลินลี่ย์และฝืนยิ้มไม่ได้  ลินลี่ย์กล่าว  “โอลิเวอร์ ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าโอจวินยังสามารถทำอะไรได้อีก  เอาอย่างนี้เป็นไง เจ้าเข้ามาฝึกในห้องมิติก็แล้วกัน  ในที่นั้นต่อให้โอจวินใช้สัมผัสเทพตรวจหา เขาไม่สามารถหาตำแหน่งเจ้าได้พบแน่”

บอกตามตรง ตอนนี้มีคนน้อยมากที่ฝึกอยู่ในห้องมิติตอนนี้

 “เอาอย่างนั้นก็ได้”  ครั้งนี้โอลิเวอร์ไม่ปฏิเสธ

มีห้องมิติที่เดียวเป็นสวรรค์ที่ปลอดภัยที่สุดในปราสาทเลือดมังกร

 “ทุกท่านไม่ต้องกังวล”  ลินลี่ย์หันไปมองวอร์ตันและคนอื่น  “ครั้งนี้โอจวินสูญเสียประกายศักดิ์สิทธิ์ซึ่งหมายความว่าเขาสูญเสียไปหนึ่งชีวิต  เขามีเพียงร่างแยกแสงศักดิ์สิทธิ์ที่เหลืออยู่   เขากล้าเสี่ยงมาครั้งนี้  แต่ในอนาคต เขาคงไม่กล้าแน่  เขาไม่มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์อื่นอีกแล้ว”

ทุกคนเริ่มหัวเราะ

มีเพียงเทพสงครามโอเบรียนที่จ้องมองประกายศักดิ์สิทธิ์ในมือของทารอส ตาของเขาเป็นประกาย

นั่นคือประกายศักดิ์สิทธาตุไฟของเทพแท้   โอเบรียนฝึกในกฎธาตุไฟ  ประกายศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟของเทพแท้คือสิ่งที่โอเบรียนต้องการโดยเฉพาะ เพียงแต่ประกายเทพแท้นั้นมีค่ามากมาย  เขาไม่กล้าขอโดยตรง

 “อ๊าคคคค!!!”

ลึกลงไปในท่ามกลางความมืดยามราตรีเหนือพื้นที่กว้างใหญ่  โอจวินกระแทกหมัดใส่พื้นอย่างโกรธเกรี้ยว  ทั้งคำรามระบายความโกรธออกมาปาก

 “ปัง” “ปัง!” .....

พื้นดินแตกแยกกระจาย  แต่โอจวินยังไม่สามารถระบายอารมณ์โกรธในใจของเขาได้

 “ครั้งแรกก็แล้ว  ครั้งที่สองก็แล้ว ล้มเหลวทั้งหมด!  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของข้า.. กฎธรรมชาติธาตุไฟ?”  โอจวินเต็มไปด้วยความโกรธ  เขารู้ว่าจะไม่สามารถฝึกฝนกฎธรรมชาติธาตุไฟได้อีก  เขาเหลืออยู่เพียงร่างเดียวเท่านั้นในตอนนี้ นั่นคือร่างแยกธาตุแสง

จากนี้ไป เขาฝึกได้แต่เพียงกฎธรรมชาติธาตุแสงเท่านั้น

 “เจ้าทารอสกับไดลิน นั่นมันคือความสามารถอะไรกัน?”  โอจวินอดรู้สึกสั่นสะท้านใจไม่ได้ เมื่อนึกถึงฉากภาพที่น่ากลัวนั้น

เมื่อทารอสเริ่มกลืนกินเขา มันเป็ความรู้สึกที่ต่างไปจากเมื่อตอนไดลินใช้ความสามารถของเขา  ทารอสแปลงกลับมาอยู่ในร่างที่แท้จริง นั่นคือร่างของนาคราช  เมื่อเขาใช้พลังสูบกิน  โอจวินมีความรู้สึกว่าเขาเหมือนถูกแยกออกจากมิติอื่นอย่างสิ้นเชิง  และพลังที่ไม่อาจต้านทานได้ล้อมรอบตัวเขาไว้

และตอนนั้น เขาก็ถูกกลืนลงไปอยู่ในท้องของนาคราชทั้งตัว

ตอนแรกโอจวินคิดว่าเมื่อเข้าไปในท้องของนาคราช  เขาจะสามารถตัดทำลายอวัยวะภายในและหนีออกมาได้  แต่ใครจะคิดกันว่า... ท้องของนาคราชไม่ใช่วัสดุประจำมิติแม้แต่น้อย  ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นคนที่ไร้พลังและถูกฆ่า

นี่คือความสามารถธรรมชาติที่มีแต่เทพอสูรเท่านั้นที่มี!  แม้คนส่วนใหญ่จะฝึกฝนถึงระดับเทพชั้นสูงก็ไม่อาจสร้างมิติภายในกระเพาะตนเองได้

นี่คือเหตุผลที่เหมือนกับอสูรกลืนฟ้าและนาคราชก็มีชื่อเสียงด้านกลืนภูเขากลืนมหาสมุทรอยู่แล้ว

 “จะต้องมี  จะต้องมีสักวัน!”  โอจวินกัดฟัน  “จะต้องมีวันที่ข้าฆ่าโอลิเวอร์ได้อย่างแน่นอน และคงจะมีสักวันที่ข้ากลายเป็นเทพระดับสูงและจะต้องฆ่าเจ้าทารอสนั่น!”  หัวใจของโอจวินเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อทารอส

แต่เมื่อถึงระดับเทพชั้นสูง โอจวินคงไม่กล้าตอแยทารอสอีก

และแล้วโอจวินกลายเป็นแสงรังสียาวพุ่งไปทางท้องฟ้าตะวันตก

ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ธาตุไฟของโอจวินถูกทำลาย  แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่กล้าหาเรื่องลำบากอีกต่อไป  ปราสาทเลือดมังกรกลับคืนสู่สภาวะปกติอีกครั้ง  และลินลี่ย์เริ่มฝึกฝนอย่างเงียบงันเช่นกัน  หลังจากผ่านไปหลายเดือน  เมื่อฤดูหนาวมาเยือน  ลินลี่ย์เริ่มได้รับข่าวดีบ้าง

วันนี้ลินลี่ย์มีความเข้าใจซึมซับเข้ากับกฎธรรมชาติธาตุลมเพิ่ม

ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้นในใจของเขา  “ลินลี่ย์!  ข้าต้องการฝากฝังบางเรื่องกับเจ้า”

 “ลอร์ดเบรุต?”  ลินลี่ย์หยุดฝึกทันที

 “บีบีมาถึงช่วงสำคัญในการเปลี่ยนเป็นเทพแล้ว  สภาวะเปลี่ยนแปลงขั้นสุดท้ายนี้สำคัญมาก จำไว้ให้ดี เริ่มต้นตั้งแต่วันนี้ ไม่ว่ายังไงอย่าติดต่อทางใจกับบีบี  อย่ารบกวนเขา”  เบรุตส่งข้อความทางใจให้ลินลี่ย์

เบรุตสามารถป้องกันคนอื่นไม่ให้ใช้สัมผัสเทพมาพูดคุย  แต่แม้แต่เบรุตเองก็ไม่สามารถขัดขวางลินลี่ย์กับบีบีจากการติดต่อกัน  เนื่องจากทั้งสองผูกวิญญาณเข้าด้วยกัน  ดังนั้น เขาต้องส่งข้อความบอกกล่าว

 “เปลี่ยนแปลงเป็นเทพ?  ได้เลย, ข้าเข้าใจแล้ว ในช่วงเวลานี้ข้าจะไม่สื่อสารทางใจและรบกวนบีบี”  ลินลี่ย์รู้สึกดีใจกับบีบีเช่นกัน