Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 18 บีบีกลายเป็นเทพ

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 18 บีบีกลายเป็นเทพ

ศักราชยูลานที่ 10045 เป็นปีที่ทั่วทั้งทวีปยูลานสงบ

ร่างหลักของลินลี่ย์อยู่ห้องมิติ  เพ่งกับการฝึกการเต้นของชีพจรโลก  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขายังคงรั้งอยู่ในปราสาทเลือดมังกร ใช้เวลาทั้งหมดฝึกสัจธรรมแห่งความเร็ว  ขณะที่วิเคราะห์ถึงสัจธรรมลึกลับแห่งเสียงเป็นครั้งคราว

ด้วยความนับถือที่มีต่อสัจธรรมแห่งความเร็ว ลินลี่ย์ยังห่างจากระดับการเรียนรู้อยู่มาก

ฤดูร้อน ศักราชยูลานที่ 10045 แสงแดดเจิดจ้าแผดเผาพื้นดิน และข้า’สระน้ำในสวนตะวันออกของปราสาทเลือดมังกร  ลินลี่ย์กับซีซาร์นั่งอยู่ในศาลาชื่นชมบรรยากาศ

 “ข้าต้องบอกว่าเทพสงครามมีโชคดีเป็นพิเศษจริงๆ”  ซีซาร์ถอนหายใจ

 “ท่านหมายถึงประกายเทพแท้น่ะหรือ?”  ลินลี่ย์เข้าใจที่ซีซาร์ถอนหายใจพูดถึงได้ทันที  ปีที่แล้วเมื่อโอจวินลอบโจมตีตอนดึก เขาถูกทารอสสังหาร และทารอสได้รับประกายเทพแท้  ในที่สุดเทพสงครามเข้าไปขอประกายเทพแท้กับทารอส

ผลก็คือ...ทารอสยอมตกลงด้วย

 “ประกายเทพแท้!  ถ้าใครบางคนมีประกายเทพแท้สายธาตุมืด ข้าจะได้กับเขาบ้างไหม, ได้โปรด?”  ซีซาร์ถอนหายใจ  ตาของเขาเต็มไปด้วยแววอิจฉา  “ถ้าข้ายังคงฝึกต่อไปด้วยตัวเองอย่างนี้  ใครจะรู้ต้องใช้เวลานานขนาดไหนกว่าข้าจะไปถึงระดับเทพแท้”

ยิ่งเขาฝึกยาวนานขึ้น ก็ยิ่งยากกว่าจะไปถึงที่สุดได้

 “ข้าได้ยินมาว่าเทพสงครามก็จ่ายราคาหนักจึงจะได้รับประกายเทพแท้”  ลินลี่ย์กล่าว

 “เจ้าเรียกว่าราคาหรือนั่น?”  ซีซาร์มองดูลินลี่ย์

ลินลี่ย์พยักหน้า  “จะไม่ใช่ราคาได้ยังไง?  ทารอสบอกว่าหลังจากที่เหตุการณ์ ‘เทพมาเยือน’นี้จบและคลี่คลาย เทพสงครามจะต้องไปแดนนรกกับเขาและอยู่ภายใต้คำสั่งของเขาไปอีกแสนปี  หลังจากแสนปีจึงจะได้รับอิสรภาพ”

 “ฮึ” ซีซาร์แค่นเสียงหัวเราะเยาะ  “ลินลี่ย์, หลังจากได้ยินคำเรียกร้องของทารอส โอเบรียนไม่คิดว่าแค่ไม่กี่วันใช่ไหมเล่า?”

 “ไม่”

ลินลี่ย์มั่นใจเรื่องนี้  “เทพสงครามเป็นคนซื่อตรง  เขาเห็นด้วยทันที”

 “ข้าก็เห็นด้วยกับข้อเรียกร้องนี้เช่นกัน” ซีซาร์ย่นจมูก  “ประการแรก เลื่อนจากเทียมเทพไปเป็นเทพแท้ เนื่องจากระดับพรสวรรค์ของโอเบรียน  ยากจะบอกได้ว่าเขาจะทำสำเร็จได้ในแสนปี  เจ้าต้องเข้าใจนะว่าโอเบรียนกลายเป็นเทพผ่านการหลอมรวมประกายศักดิ์สิทธิ์!”

ลินลี่ย์พยักหน้าเห็นด้วย

ความจริงเขาหลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นเทพ  แต่ประกายศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นถูกสร้างโดยจักรวาลเมื่อมีผู้อื่นกลายเป็นเทพ  และจะไม่หลอมรวมเข้ากับวิญญาณโอเบรียนอย่างสมบูรณ์ มีอุปสรรคในการฝึกเช่นกัน  จะเข้าถึงระดับเทพแท้จำนวนเวลาที่ใช้อาจยาวนานกว่าจำนวนเวลาที่ยอดฝีมือต้องใช้ในการฝึกฝนตนเองจนกลายเป็นเทพก็ได้

 “ประการแรกเลย  จะเป็นเรื่องที่ยากสำหรับในการกลายเป็นเทพแท้ด้วยพลังของเขาเอง  นอกจากนี้นอกจากสุสานเทพเจ้า  สถานที่อื่นที่เขาในฐานะเทียมเทพจะได้รับประกายเทพแท้ยังมีอยู่อีกหรือ?”  ซีซาร์พูดต่อไป  “เพื่อให้ได้ประกายเทพแท้  ทั้งหมดที่เขาทำคือเชื่อฟังคำสั่งคนอื่นเป็นเวลาแสนปี”

 “ที่สำคัญยิ่งกว่า....”

ตาของซีซาร์จ้องมองด้วยความคาดหวัง  “เขากำลังจะไปพิภพนรก ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือเชื่อฟังคำสั่งทารอสในพิภพนรก  เมื่อคนใหม่ๆ เข้าพิภพนรก เขาจะไม่คุ้นเคยกับสถานที่  มีแต่การอยู่ภายใต้การแนะนำของยอดฝีมือจึงทำให้เขามีโอกาสดีที่จะอยู่รอดได้ และสามารถปรับตัวเข้ากับพิภพชั้นสูงได้อย่างรวดเร็ว  พิภพนรก!  คนอื่นๆ ต้องการหาผู้นำอย่างนั้นสักคนก็หาได้ยาก  และโอเบรียนทันทีที่เข้าพิภพนรก จะอยู่ในความคุ้มกันของทารอสทันที  นั่นมีแต่เขาที่ได้เปรียบใหญ่”

ลินลี่ย์อดรู้สึกตกใจไม่ได้  เมื่อได้ยินคำพูดของซีซาร์  เขารู้สึกว่าสมเหตุผล

 “การไปพิภพนรกก็หมายความว่าต้องออกจากถิ่นดินแดนเกิด”  ลินลี่ย์ถอนหายใจ

ลินลี่ย์ในปัจจุบันนี้ยังคงมีความผูกพันต่อทวีปยูลานอยู่บ้าง

 “ฮึ” ซีซาร์กล่าวต่อ  “ตลกจริงๆ  มีแต่ชีวิตที่ตื่นเต้นจึงจะน่าสนใจ  เมื่อเข้าถึงระดับเทพการอยู่ในพิภพดั้งเดิมไม่มีประโยชน์ต่อพวกเรามากต่อไป  ความจริงตั้งแต่กลับมาจากสุสานเทพเจ้า ข้าตั้งใจว่าจะไปดินแดนพิภพระดับสูงขึ้นไป”

 “ท่านจะไปด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ

 “ตอนนี้ เมื่อข้ากลับมา ข้าพบว่ามีเทพหลายตนมายังพิภพนี้”  ซีซาร์หัวเราะ  “ดูเหมือนว่าชีวิตที่นี่น่าสนใจขึ้นบ้าง  ดังนั้นเป็นธรรมดาที่ข้าตัดสินใจอยู่ต่ออีกระยะหนึ่ง  ถ้าไม่ใช่เพราะเทพเหล่านี้  ข้าคงจะไปดินแดนพิภพระดับสูงนานแล้ว”

 “ที่สำคัญ การยืนอยู่บนจุดสุดยอดมันช่างเดียวดาย  ลินลี่ย์! ชีวิตจะมีความหมายเมื่อมีสีสันและน่าสนใจ”  ซีซาร์ถอนหายใจ  “ลินลี่ย์! เจ้าเองยังมีชีวิตมาได้ไม่นานนัก  ถ้าเจ้าอยู่ต่อไปสักอีกร้อยปี  เจ้าจะเริ่มมีความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน  คิดดูสิ, ลินลี่ย์  ถ้าในทวีปยูลานเจ้าอยู่ยงคงกระพัน  เจ้าก็คงจะเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เงียบอย่างนั้นไม่ใช่หรือ?”

ลินลี่ย์คิดอยู่ชั่วขณะ และใจของเขาสั่นสะท้าน

เมื่อยืนอยู่บนจุดสุดยอดของทวีปยูลานตามลำพัง เป็นชีวิตที่เปลี่ยวเหงาเกินไป... แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้เขารู้สึกรังเกียจอยู่บ้าง  ในใจของเขา เขาเริ่มคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาประสบมา

 “ชีวิตที่น่าสนใจ มีสีสันเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง เพียงแค่นั้นก็มีความหมายแล้ว” ลินลี่ย์ยอมรับว่าเรื่องนี้จริง

เขาเองไม่ยินดีจะอยู่แบบคนธรรมดา ใช้ชีวิตทั่วไป  แม้ว่าเขารู้ว่าสี่พิภพระดับสูงและเจ็ดพิภพมหาธาตุจะมียอดฝีมืออยู่ที่นั่นนับไม่ถ้วน  เหมือนกับว่าเขาตัดสินใจใช้ชีวิตธรรมดาและเก็บตัวอยู่ในพิภพยูลานกลายเป็นกบก้นบ่อ  นี่ช่างน่าขันจริงๆ

 “หลังจากเรื่องนี้จบลง ข้าจะจากไปพิภพนรก ลินลี่ย์, มากับข้าเถอะ”  ซีซาร์กระตุ้น  “ในพิภพนรกมียอดฝีมืออยู่นับไม่ถ้วน  เผ่าพันธุ์ทุกเผ่าพันธุ์ อาทิสี่สุดยอดตระกูลนักรบก็ล้วนแต่ไปพิภพนรก  เจ้าไม่ต้องการไปเยี่ยมบรรพบุรุษของเจ้าหรือ?”

สี่สุดยอดตระกูลนักรบ?  บรรพบุรุษของเขา?

นักรบเลือดมังกรคนแรกสุดของตระกูลบาลุค, บาลุค!  และคนที่, คนที่สาม... บรรพบุรุษของเขาทั้งหมดต่างไปยังพิภพนรกแล้ว

ลินลี่ย์อดรู้สึกคาดหวังไม่ได้ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันเรื่องนี้  จากนั้นเขาพูดพลางหัวเราะทันที  “ท่านซีซาร์!  เลิกหลอกล่อข้าเถอะ ข้าไม่รีบ ข้าจะอยู่ที่นี่กับเดเลียสักระยะ  เมื่อถึงเวลาที่เราสามีภรรยารู้สึกเบื่อ บางทีเราจะเดินทางท่องเที่ยวพิภพนรกก็ได้”

 “ท่องเที่ยว?” ซีซาร์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  “เจ้าจะไปทำอะไรในพิภพนรก?”

ต้นฤดูหนาว ปีศักราชยูลานที่ 10045 หิมะตกกระจายทุกที่

ภายในห้องมิติ

ห้องมิติแบ่งออกเป็นสองชั้น  ชั้นล่างมีโอลิเวอร์และเดลี่ฝึกอยู่ที่นั่น  ขณะที่ชั้นบนมีบาร์เกอร์ แฮรุและสองพี่น้องราชสีห์ทองหกตา  ลินลี่ย์เองนั่นสมาธิอยู่บนเตียงชั้นบนฝึกพลังชีพจรโลก

สัจธรรมลึกลับของกฎธาตุมีความเชื่อมโยงกันตั้งแต่ง่ายไปจนถึงลึกซึ้ง

เพื่อให้การฝึกนี้มีความแม่นยำขึ้น ลินลี่ย์ใช้เคล็ดการจัดภาพนี้เพื่อการฝึกฝน  แต่แน่นอนลินลี่ย์ไม่นึกสร้างภาพอย่างรื่อยเปื่อย  แต่ทำตามความเข้าใจรู้แจ้งในกฎแห่งธาตุเอง  บางครั้งเขาก็ได้ประกายความคิดใหม่ขึ้นมาทำให้เขาเกิดภาพความคิดก้าวหน้าใหม่ๆ

ร่างเดิมลินลี่ย์ดูดซับแก่นวิญญาณร้อยล้านดวงได้สิ้นเชิง

ครั้งสุดท้าย เมื่อเขาซึมซับวิญญาณยี่สิบล้านดวง การเห็นภาพในใจของลินลี่ย์ทำได้เร็วขึ้นอย่างมากมาย  จากผสานพลังคลื่น 32 ชั้นเป็น 16 ชั้น  เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งปีสามเดือน  หลังจากซึมซับดวงวิญญาณร้อยล้านดวง ความเร็วในการนึกภาพในใจยิ่งเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

จำนวนเวลาที่เขาใช้จึงลดลงมาอีกหลายเท่าตัว

นอกจากนี้ ลินลี่ย์ยังฝึกผสานพลังคลื่น 16 ชั้นไปเป็น 8 ชั้นใช้เวลาเพียงสองปีหลังจากโบมอนต์ตาย

ตอนนี้เวลาผ่านไปอีกหนึ่งปี

เป็นเวลาสามปี

ขณะที่นั่งขัดสมาธิบนเตียงศิลาภายในห้องมิติ ลินลี่ย์ลืมตาขึ้นมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า  “พลังชีพจรโลกมีความซับซ้อนมากมายจริงๆ  อย่างน้อยข้าก็บรรลุถึงระดับคลื่น 8 ชั้นได้แล้ว”  ลินลี่ย์ตอนนี้รู้สึกดีใจมาก

 “เพียงแต่, ทำไมข้ารู้สึกเหมือนกับว่ายังมีระดับที่ลึกล้ำที่สำคัญกว่าอยู่อีก  พลังชีพจรโลกมีความซับซ้อนและกว้างขวางมากกว่าความรู้แจ้งที่ข้าได้รับจากพลังสัจธรรมแห่งความเร็วเป็นร้อยเท่าเชียวหรือ?”  ลินลี่ย์ไม่อาจเข้าใจได้

เท่าที่ลินลี่ย์ทราบ

การฝึกสัจธรรมลึกลับแห่งกฎธาตุจนถึงระดับที่ลึกซึ้งจะทำให้ผู้ฝึกฝนกลายเป็นเทพ

สำหรับสัจธรรมแห่งความเร็ว ความจริงสัจธรรมแห่งความเร็วไม่ใช่แค่เป็นความเชี่ยวชาญอยู่อย่างเดียว  แต่ยังมีผลต่อการฝสานด้านเร็วและช้าแฝงอยู่ด้วย  เมื่อเข้าถึงระดับเชี่ยวชาญในสัจธรรมแห่งควมเร็วก็เท่ากับเชี่ยวชาญในสองด้านทั้งในด้านเร็วและช้า  ปกติจะแตกต่างจากการเข้าถึงระดับเชี่ยวชาญอย่างเดียว

 “ข้าจะไม่คิดให้มากเกินไป”  ลินลี่ย์หลับตาทันทีและฝึกต่อ

แต่เวลานี้สิบวันต่อมา ก่อนที่เขาจะมีโอกาสฝึกระยะยาว...

 “พี่ใหญ่, พี่ใหญ่!”  เสียงคุ้นเคยดังขึ้นในใจของลินลี่ย์  ลินลี่ย์หยุดฝึกทันที และสื่อสารทางจิตกลับไปอย่างประหลาดใจและมีความสุข  “บีบี, เจ้า, เจ้าทำสำเร็จแล้วใช่ไหม?”

 “ใช่แล้ว, ข้าสำเร็จแล้ว, พี่ใหญ่, ข้ากลายเป็นเทพแล้ว!”  เสียงดีใจของบีบีดังขึ้นในใจของลินลี่ย์

ลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้นและดีใจเต็มหัวใจ บีบีที่เติบโตอยู่ข้างเขากลายเป็นเทพจนได้เหมือนกัน

 “ยอดเยี่ยมมาก”  ลินลี่ย์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

 “พี่ใหญ่, ข้าจะออกจากไพรทมิฬแล้วนะ  รอข้าก่อน”  ในที่สุดบีบีก็โตเต็มวัยเป็นหนูกินเทพ การได้เป็นเทพทำให้บีบีตื่นเต้นทันทีบินออกจากปราสาทโลหะในไพรทมิฬมาที่ปราสาทเลือดมังกร

ภายใต้พระอาทิตย์สาดส่อง  ปราสาทเลือดมังกรดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยแดดสีแดงเข้ม

ภายในสวนหลังปราสาทเลือดมังกร  เทพสงครามและมหาพรตอยู่ตรงกันข้ามกันมีโต๊ะหินคั่นอยู่ข้างหน้าพวกเขา  เทพสงครามและมหาพรตหลอมรวมกับประกายเทพทั้งคู่  เพียงแต่ไม่ว่าจะเป็นเทพสงคราม ไม่ว่าจะเป็นมหาพรตต่างก็ต้องใช้เวลาในการหลอมรวมกับประกายเทพนั้น

 “หลังจากจบเหตุการณ์เทพเข้ามาในยูลานแล้ว  ข้าจะร่วมทางกับท่านทารอสไปพิภพนรก  และเจ้าล่ะ?”  เทพสงครามถาม

มหาพรตรู้สึกค่อนข้างตื่นเต้น

ความจริงนางกับเทพสงครามต่อสู้กันมาหลายปีแล้ว  ไม่นานมานี้ นางประสบความสำเร็จในสุสานเทพเจ้าและได้รับประกายศักดิ์สิทธิ์  ตอนนี้เทพสงครามก็ได้รับประกายศักดิ์สิทธิ์มาด้วยเช่นกัน

 “เจ้าสามารถไปได้  สำหรับข้า..”  มหาพรตหัวเราะ  “สุสานเทพเจ้ายิ่งมีอันตรายมาก ความก้าวหน้าก็มาก มันมีอันตรายมากกว่าจะได้รับประกายเทพแท้มาได้  ถ้าข้าต้องการได้ประกายเทพชั้นสูง ใครจะรู้จะต้องใช้เวลาเท่าใด  แสนปี? ล้านปี?”

มหาพรตถอนหายใจ  “หลังจากเหตุการณ์นี้จบลง เป็นไปได้มากว่าเทพหลายตนคงจะออกจากทวีปยูลานกันหมด  ข้าไม่ต้องการอยู่ที่นี่เหมือนกัน  เมื่อถึงเวลาข้าคงจะไปยังพิภพแห่งชีวิต”

สี่ดินแดนชั้นสูงก็คือพิภพนรก, พิภพสวรรค์, ยมโลกและพิภพแห่งชีวิต

พิภพนรกสร้างขึ้นโดยจอมเทพทำลายล้าง  พิภพสวรรค์สร้างขึ้นโดยจอมเทพแห่งโชคชะตา ยมโลกสร้างขึ้นโดยจอมเทพแห่งความตาย  ขณะที่พิภพแห่งชีวิตสร้างขึ้นโดยจอมเทพแห่งชีวิต

 “เจ้าจะไปพิภพแห่งชีวิตหรือ?”  เทพสงครามค่อนข้างประหลาดใจ  จากนั้นเขาหัวเราะเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก  “ถ้าเป็นอย่างนั้น ใครจะรู้ว่าอีกนานแค่ไหนเราจึงจะได้พบกันอีก”

 “ถ้าเรามีโอกาส  เราจะได้พบเจอกัน”  มหาพรตแคทเธอรีนพูดอย่างสงบ  หน้าของซ่อนอยู่หลังหน้ากาก ยากจะบอกกล่าวได้ว่าสีหน้าอารมณ์ของมหาพรตเป็นเช่นไร

เทพทั้งสองนี้เป็นคู่ต่อสู้กันมาหลายพันปีแล้ว  ตอนนี้ทั้งคู่ต่างเงียบงัน

 “โอว, โอเบรียน, แคทเธอรีน พวกเจ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้? อ๋า หรือว่ามีรายการนัดบอด”  ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้นจากสวนด้านหลัง ทั้งเทพสงครามและมหาพรตสะดุ้งตกใจทั้งคู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะคำพูดเหล่านั้นทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดมาก

เด็กหนุ่มร่างโปร่งผมสั้นหนึ่งนิ้วและสวมเสื้อไร้แขนโผล่ออกมาทันที  เด็กหนุ่มนี้มีผิวใสเป็นประกาย ดวงตาที่สว่างสดใสเป็นประกายสีดำมีชีวิตชีวา  ดวงตาเหล่านั้นเหมือนกับจะพูดได้  และดวงตานั้นกำลังจ้องมองเทพสงครามและมหาพรตอย่างมีความนัย

เด็กหนุ่มชี้ไปที่มหาพรตและมีท่าทีดีใจ “ฮ้า.. แคทเธอรีน  เจ้ากำลังอาย!”

มหาพรตไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  นางสวมหน้ากากอยู่ ไม่มีใครสามารถเห็นสีหน้านางได้  เนื่องจากไม่เคยมีใครเห็นสีหน้า แน่นอนว่าเป็นไปได้ที่นางกำลังหน้าแดงอยู่จริงๆ

 “บีบี, เลิกก่อกวนได้แล้ว”  ลินลี่ย์เดินเข้ามาที่สวนด้านหลังทันที

 “ว้าว..พี่ใหญ่!”  บีบีวิ่งไปหาเขาอย่างตื่นเต้น