Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 7 เต็มใจยอมแพ้

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 7 เต็มใจยอมแพ้

โอจวินผู้นี้อำมหิตจริงๆ แค่คำพูดง่ายๆ เขาก็สร้างรอยร้าวความแตกแยกกับการร่วมมือภายในกลุ่มของลินลี่ย์  โอจวินยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะที่มองดูโอลิเวอร์และเดลี่รอให้พวกเขาตอบ

ขณะจ้องมองดูโอจวินในระยะไกล ลินลี่ย์กังวลเรื่องครอบครัวของเขามากกว่า

 “โอจวินผู้นี้เป็นเทพชั้นกลาง พลังของเขาเหนือกว่าข้า เดลี่และโอลิเวอร์มาก นอกจากนี้โอจวินยังมีกลุ่มบริวารของเขา ยอดฝีมือสี่คนด้านหลังเขาน่าจะเป็นเทพทั้งหมด เป็นเรื่องยากมากที่เราจะหนีไปได้”

สถานการณ์มาถึงจุดวิกฤติรุนแรงมาก

ชีวิตของเขาเทียบกับชีวิตของครอบครัวและสหาย..ถ้าเขาสามารถปกป้องครอบครัวและสหายได้  ลินลี่ย์ไม่ใส่ใจแม้ว่าจะตายก็ตาม

 “โอจวินทำลายปราสาทเลือดมังกรจากนั้นจากไปทันที  นั่นก็ดีไป แต่ถ้าเขาหาห้องมิติพบ อย่างนั้น..” ลินลี่ย์เกรงว่าเดเลีย วอร์ตัน และคนอื่นจะถูกฆ่าไปด้วยเช่นกัน  ลินลี่ย์ยังคงแน่ใจแน่นอน

เมื่อโอจวินเห็นเดเลียและคนอื่น  เขาจะต้องลงมือแน่นอน

เพราะโอจวินคงตระหนักได้ว่าเดเลีย บาร์เกอร์และซาสเลอร์มีประกายศักดิ์สิทธิ์อยู่ในร่างทุกคน

 “ทำยังไงดี?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างตื่นตระหนก

 “เฮ้? เมื่อครู่นี้ เมื่อข้ามาถึง ข้าสังเกตว่ายังมีคนสองสามคนในปราสาทเลือดมังกร มีเซียนอยู่จำนวนหนึ่งนี่  พวกเขาหายไปไหนกันหมด?”  โอจวินพึมพำกับตนเองทำท่าสงสัยจ้องมองลินลี่ย์

ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน

เมื่อวอร์ตันและเดเลียซ่อนตัว โอจวินอาจใช้สัมผัสเทพตรวจสอบทั่วปราสาทเลือดมังกรก็ได้

 “สัมผัสเทพของข้าเพียงแต่สังเกตได้ว่าพวกเขาเข้าไปในพื้นที่ใต้ดิน และจากนั้นรัศมีพวกเขาก็หายไป”  โอจวินยิ้มที่มุมปาก เขาจ้องมองลินลี่ย์ขณะพูดช้าๆ “เป็นไปได้ไหมว่ามีวงเวทพิเศษบางอย่างอยู่ใต้ดินปราสาทเลือดมังกร ถึงได้ซ่อนรัศมีนั้นได้?  หลังจากจัดการกับเจ้าแล้ว  ข้าจะไปดูด้วยตัวเองแน่นอน”

หน้าผากของลินลี่ย์มีเหงื่อเต็มทันที

เดลี่ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ค่อนข้างกังวลเช่นกัน

เดลี่ในโลกด้านนอกเป็นร่างแยกแสงศักดิ์สิทธิ์ ร่างเดิมของเดลี่ยังคงอยู่ภายในห้องมิติ ที่สำคัญคือร่างเดิมของเขาไม่มีประกายศักดิ์สิทธิ์ จึงไม่ค่อยมีผลในการใช้ร่างเดิมของเขาโจมตี

 “ลินลี่ย์, เราควรจะทำยังไงดี?”  เดลี่ใช้สัมผัสเทพคุยกับลินลี่ย์

ลินลี่ย์ก็ร้อนรนเช่นกัน

ลินลี่ยไม่ค่อยสนใจมากนักถ้าร่างแยกธาตุลมศักดิ์สิทธิ์ของเขาถูกทำลาย  แต่ถ้า... ห้องมิติถูกโอจวินค้นพบ อย่างนั้นจะไม่มีใครที่สามารถรอดชีวิตอยู่ได้

 “บีบี!” ลินลี่ย์คิดอะไรอื่นไม่ออกอีกต่อไป  ลินลี่ย์พูดกับบีบีทางวิญญาณในระยะไกล  ตอนนี้บีบีอยู่ในไพรทมิฬ

 “พี่ใหญ่!” บีบีตอบทันที  “ในที่สุดท่านก็คิดถึงข้า!  ข้าคิดถึงท่านนัก, พี่ใหญ่! เมื่อไหร่จะมาเยี่ยมข้า?”

ปราสาทโลหะ ไพรทมิฬ

บีบีอยู่ภายในปราสาท, เหยียดยาวอยู่บนพื้นอาบแสงอาทิตย์อย่างเฉื่อยชา แต่เมื่อได้ยินเสียงติดต่อทางวิญญาณของลินลี่ย์  เขากระโดดตื่นเต้นทันที

 “บีบี, ข้าต้องการขอบางอย่างกับเจ้า  มีเทพชั้นกลางที่ชื่อโอจวินมาถึงปราสาทเลือดมังกรและเตรียมจะสู้รบ  ข้าไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไง แต่บีบี ไม่ว่ายังไง เจ้าช่วยขอให้ลอร์ดเบรุตปกป้องกลุ่มคนที่ซ่อนอยู่ห้องมิติในตอนนี้ด้วย”

มาถึงจุดนี้ ลินลี่ย์ทำได้แต่เพียงฝากความหวังไว้กับบีบี

 “ว่าไงนะ?  พี่ใหญ่, หนีสิ!” บีบีกังวลมากทันที  เทพ.. บีบีรู้ความแตกต่างระหว่างเทพชั้นต้นกับเทพชั้นกลาง

หัวใจของลินลี่ย์รู้สึกหดหู่

หนี?

นอกจากสงสัยว่าจะหนีได้สำเร็จหรือไม่ ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีได้  เมื่อเขาพยายามหนี  การต่อสู้จะเริ่มขึ้นทันทีและจะจบลงอย่างรวดเร็ว  เวลานั้นโอจวินจะพบประตูเข้าห้องมิติแน่นอน และนั่นจะกลายเป็นหายนะ

 “บีบี, ร่างหลักของข้าอยู่ภายในห้องมิติ ไม่ต้องห่วง ต่อให้ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของข้าถูกทำลาย ข้าจะยังไม่ตาย” นี่คือวิธีการที่ลินลี่ย์อธิบาย

แต่เมื่อร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลาย อย่างนั้น..ลินลี่ย์จะสูญเสียความสามารถฝึกกฎธาตุลมไปตลอดกาล  คุณค่าเช่นนี้ไม่สามารถอธิบายด้วยคำแค่เล็กน้อยได้ แต่เมื่อเทียบกับชีวิตของครอบครัวเขา ลินลี่ย์ไม่อาจใส่ใจได้

 “พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้า ข้าจะมาเดี๋ยวนี้” บีบีลนลาน

 “บีบี, จำเอาไว้, ไปหาลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์สั่ง

โลหะปราสาท ไพรทมิฬ

 “ปู่เบรุต, เขาไม่อยู่ที่นี่ เขาไปสุสานเทพเจ้า จะทำไงดี จะทำไงดี  แต่พี่ใหญ่อยู่ในสถานการณ์ที่แย่ ศัตรูเป็นเทพชั้นกลาง ขณะที่ ข้า ข้า ข้ายังไม่เป็นระดับเทพเลย”  บีบีแตกตื่น ไม่รู้จะทำเช่นใด

 “พี่ใหญ่  พี่ใหญ่ ถ้าท่านตาย..” ตาของบีบีเริ่มแดง

 “ชรีคคคคค!” เมื่อแตกตื่นจนถึงจุดแทบบ้า บีบีเชิดหัวกรีดร้องเสียงแหลมเสียดแก้วหู

 “บีบี, เป็นอะไรไป?” ในไม่ช้า ภายในโลหะปราสาท จ้าวมุสิกทองม่วงทั้งสามบินออกมา เป็นแฮรี่และน้องๆ

บีบีพูดอย่างลนลาน  “เทพชั้นกลางตนหนึ่งมาที่ปราสาทเลือดมังกรเพื่อสู้รบ  แต่ปู่เบรุตไปสุสานเทพเจ้า ข้าจะทำยังไงดี?  ตอนนี้ข้าจะทำยังไง?  ถ้าข้าเสียเวลามากไปกว่านี้ อย่างนั้นอาจเป็นไปได้ว่า...”  บีบีเริ่มหลั่งน้ำตา

จ้าวมุสิกม่วงทองทั้งสองมองหน้ากันเอง แววกังวลแฝงอยู่ในตาของพวกเขา

แม้ว่านี่ต้องใช้เวลาอธิบาย  แต่ในความเป็นจริงลินลี่ย์และบีบีสื่อสารกันในทันที  การสื่อสารกันระหว่างอสูรเวทคู่หูกับเจ้านาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งลินลี่ย์ไม่จำเป็นต้องใช้สัมผัสเทพแม้แต่น้อย.. ทำให้โอจวินไม่อาจค้นพบได้  โอจวินกำลังจ้องมองเดลี่และโอลิเวอร์

 “เดลี่ โอลิเวอร์ ตอนนี้เจ้าทั้งสองไปได้แล้ว” ลินลี่ย์ติดต่อกับพวกเขาทางใจ

ไปเดี๋ยวนี้?

โอลิเวอร์กับเดลี่ไม่ยอมจากไป

 “ลินลี่ย์ ให้คนที่อยู่ในห้องมิติแยกย้ายกันไปในทุกทิศเถอะ”  เดลี่พูดทางใจ

 “ทำไม่ได้ พวกท่านไม่เห็นด้านหลังโอจวินหรือ  มีเทพชั้นต้นกับเซียนชั้นสูงห้าสิบกว่าคนไม่ใช่หรือ?  เมื่อวอร์ตันและคนอื่นๆ หนีไป  พวกเขาจะถูกจัดการได้แน่นอน”  ลินลี่ย์รู้ดีพวกเขาสามคน กับเทพชั้นกลางอย่างโอจวิน ก็เพียงพอเหลือเฟือ

 “โอว.. พวกเจ้าช่างซื่อสัตย์ดีแท้”  โอจวินยิ้ม ขณะที่เขาจ้องมองคนทั้งสามที่ยืนเคียงข้างกันในกลางอากาศ

 “อย่างไรก็ตาม คุณค่าของความซื่อสัตย์ก็คือ..ตาย”

มาถึงจุดนี้ มีความแตกต่างร้อยเมตรระหว่างทั้งสองฝ่าย  สำหรับพวกเทพ ที่ระยะใกล้มาก ถ้าฝ่ายหนึ่งลงมือโจมตีทันที อีกฝ่ายอาจไม่มีโอกาสตั้งตัวได้  ระยะร้อยเมตร.. เมื่อตั้งหลักได้ทันและความเร็วของเทพ  นั่นยังเพียงพอให้ตั้งหลักและตอบโต้กลับได้

 “บึ้ม!”

ภายในพันเมตร พื้นที่ถูกแช่แข็งทันที หรือพูดให้ถูก ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเทพธาตุแสงภายในระยะพื้นที่พันเมตรถูกควบคุมไว้อย่างสิ้นเชิง และเริ่มบีบคั้นฝ่ายลินลี่ย์  ประกายศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงก็คือเครื่องมือควบคุมที่ทรงพลัง

สนามพลังเทพ!

สนามพลังเทพของเทพชั้นกลาง!

ลินลี่ย์และพวกต้องกระตุ้นสนามพลังเทพของตนเองต่อต้านทันที  แม้ว่าพวกเขาแทบไม่สามารถควบคุมพลังธาตุที่ตนเองถนัดได้  พวกเขายังรู้สึกเหมือนกับว่าจมลงในบ่อโคลน

 “แย่แล้ว” ลินลี่ย์สามารถบอกได้จากสถานการณ์ เพราะความเร็วของพวกเขาจะตกลงไปมาก  ขณะที่คู่ต่อสู้เป็นเทพชั้นกลางมีพลังความเข้าใจเรื่องกฎธรรมชาติและมีพลังโจมตีที่เหนือกว่า  ผลของการต่อสู้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ก่อนจะเริ่มขึ้นเสียอีก

 “ท่านโอจวิน” ลินลี่ย์โพล่งออกมาทันที

 “ว่ายังไง?” โอจวินมองลินลี่ย์

ลินลี่ย์กัดฟัน จากนั้นพูดอย่างเคร่งเครียด  “ถ้าข้ายินดียอมแพ้ท่านและกลับไปเมืองหลวงกับท่าน ท่านยินดีจะไว้ชีวิตคนในปราสาทเลือดมังกรหรือไม่ รวมทั้งเดลี่และโอลิเวอร์ด้วย?  ข้าเชื่อว่าความสมัครใจยอมแพ้ของข้าจะส่งผลต่อท่านมากกว่าเอาศพข้าไปเมืองหลวง”

 “เมื่อคนทั่วไปเห็นศพข้า มีแนวโน้มว่าหลายๆ คนจะคิดว่าท่านตั้งใจจะหาคนที่ดูเหมือนข้ามาหลอกลวงพวกเขา  พวกเขาจะไม่เชื่อว่าข้าตาย”

 “แต่ถ้าข้าไปด้วยตัวเอง จะเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไป”  ลินลี่ย์มองดูโอจวิน  “เป้าหมายของท่านคือพลังศรัทธาของพวกเขาไม่ใช่หรือ?”

โอจวินตาเป็นประกาย  เขาหัวเราะและกล่าว “เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยม!”

 “ลินลี่ย์....”  เดลี่และโอลิเวอร์จ้องมองลินลี่ย์อย่างประหลาดใจ

ยินดียอมแพ้?

หัวใจลินลี่ย์สั่นสะท้าน  แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขายอมแพ้?  แล้วจะเป็นยังไงถ้าร่างแยกศักดิ์สิทิ์ของเขาถูกทำลาย?  อย่างแย่ เขาก็ไม่มีทางได้ฝึกกฎธรรมชาติธาตุลมได้อีก  แต่เขายังมีเดเลีย วอร์ตันน้องชายเขา เทย์เลอร์ ชาชา...

ลินลี่ย์ไม่ต้องการให้พวกเขาตาย

พวกเขาคือสิ่งที่ลินลี่ย์ต้องปกป้องในโลกนี้อย่างแท้จริง

ลินลี่ย์จ้องมองโอจวินรอคำตอบของโอจวิน  โอจวินยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ขณะเดียวกัน ฝ่ายลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ว่าสนามพลังเทพที่บีบคั้นอ่อนลงมาก  ใจของลินลี่ย์สงบลงทันที

พลังที่อ่อนลงของสนามพลังเทพทำให้เห็นภาพชัดว่าโอจวินรู้สึกอย่างไร

 “เป็นข้อเสนอที่ยอดเยี่ยม  แต่ข้าไม่ต้องการปล่อยให้เจ้ามีชีวิต”  โอจวินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที  “โอจวิน, เจ้า...”

 “ควั่บ!”  สี่เทพที่อยู่ด้านหลังโอจวินบินเข้ามาล้อมลินลี่ย์ เดลี่และโอลิเวอร์ทันที

 “ดูจากพวกเจ้าแล้ว ข้าสามารถรู้สึกได้ถึงการคุกคาม”  โอจวินหัวเราะเยาะเย้ย  “เจ้าฝึกใช้เวลาไม่ถึงร้อยปี แต่สามารถฆ่าเทพชั้นต้นฝีมือสูงอย่างโบมอนต์ได้  มีอัจฉริยะอย่างเจ้าเป็นศัตรู.. คงจะดีกว่าถ้าจะทำให้ภัยคุกคามนี้เป็นหมันซะ”

โอจวินฝึกในคุกเกบาโดสมานานนับปีไม่ถ้วน จะไม่รู้ได้ยังไงว่าอะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญ?

เนื่องจากเขาจะเป็นศัตรูกับลินลี่ย์  เขาจะต้องฆ่าลินลี่ย์ในทันที

 “ใต้เท้า กับคนพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านลงมือเองเลย  แค่เราก็เพียงพอเหลือเฟือ”  บุรุษวัยกลางคนชุดดำพูดด้วยความเคารพ

 “จัดการมันให้เร็วๆ”  โอจวินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น  “เจ้าสองคนจัดการกับลินลี่ย์”  โอจวินมีเทพชั้นต้นสี่คนเป็นบริวาร  สองคนจัดการกับลินลี่ย์  ขณะที่อีกสองจะจัดการกับเดลี่และโอลิเวอร์

ที่สำคัญ ตามข้อมูลของโอจวิน พลังของลินลี่ย์เหนือกว่าโอลิเวอร์มาก

แม้ว่าเขารู้สึกมั่นใจมาก แต่โอลิเวอร์ก็ยังส่งสัมผัสเทพกระจายออกไป

เขาเตรียมพร้อมลงมือทันทีเมื่อสังเกตเหตุเปลี่ยนแปลงในสถานการณ์

แต่ความตั้งใจแรกของลินลี่ย์ถูกโอจวินสังเกตออก  เขากังวลว่าโอจวินจะลงมือโจมตีทันที  เมื่อเห็นว่าสี่เทพชั้นต้นแบ่งแยกกำลังอย่างรวดเร็ว  ลินลี่ย์รู้สึกขุ่นเคืองในใจ  “เดลี่ โอลิเวอร์, ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ตอนนี้ขึ้นอยู่กับสวรรค์แล้ว!!”

 “ฆ่า” ตาของโอลิเวอร์เต็มไปด้วยแววดุร้ายเช่นกัน

เดลี่ชักกระบี่บางยาวมาถือไว้

 “ข้าหวังว่าลอร์ดเบรุตจะสามารถมาได้ทันเวลา”  ลินลี่ย์พึมพำเงียบๆ ในใจ

ขณะนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือหวัง

แต่ลินลี่ย์จะรู้ได้ยังไงว่าความจริง ตั้งแต่ช่วงสองวันมานี้สุสานเทพเจ้าถูกเปิดอีกครั้ง  เบรุตไปที่สุสานเทพเจ้า ยากจะบอกได้ว่าเขาจะกลับมาทันเวลาหรือไม่

 “สองเราต้านทานเขาหรือ?”  บุรุษชุดดำทั้งสองคนมองหน้ากันเองและหัวเราะ

เทพชั้นต้นทั้งสี่ฝ่ายโอจวินมีประสบการณ์เหลือเฟือในพิภพจองจำเกบาโดส  พวกเขาไม่อ่อนแอเหมือนกับพวกเทพชั้นต้นมือใหม่แน่นอน  สองคนร่วมมือกันต่อสู้กับลินลี่ย์ ลินลี่ย์จะต้านรับพวกเขาได้ยังไง?”

 “ควั่บ!”

ทันใดนั้นดาบศึกปรากฏอยู่ในมือของบุรุษชุดดำทั้งสอง  พวกเขาเปลี่ยนเป็นเงาดำเลือนรางสองร่างเหมือนกับใบไม้ร่วงแผ่วเบาขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าหาลินลี่ย์ที่กำลังกวัดแกว่งกระบี่เลือดม่วง  ร่างของลินลี่ย์เคลื่อนไหวเหมือนกับสายลม

ประกายแสงสีม่วงนับไม่ถ้วนเต็มอยู่ในท้องฟ้าเหมือนกับอสรพิษสีม่วงนับไม่ถ้วนฉกออกมาจากทุกตำแหน่ง

ระลอกลม – ดาบมิติบั่นเศียร!

เสียงปะทะนับไม่ถ้วนได้ยินชัดและมิติถูกทำลาย

 “บึ้ม” ร่างของลินลี่ย์ถอยด้วยความเร็วสูง  เขากระอักโลหิตคำหนึ่งกระจายอยู่ในอากาศ

ไม่ไกลจากลินลี่ย์ โอลิเวอร์ยังถูกกระบี่กระแทกกระเด็น

 “อ๊า!!!”  เดลี่ส่งเสียงร้องโหยหวน

จากมุมสายตาของเขา ลินลี่ย์พบด้วยความประหลาดใจว่าร่างของเดลี่ถูกฟันขาดครึ่งด้วยดาบคล้ายภาพลวงตา  เดลี่เหลือเพียงร่างกายครึ่งบนและมือข้างเดียว แม้แต่มือขวาของเขาซึ่งถืออาวุธเทพก็ยังสั่นพร้อมกับร่างส่วนที่ยังเหลือ

แต่ในการสู้รบศึกแรก ฝ่ายลินลี่ย์ได้รับบาดเจ็บสาหัส

 “เร็วเข้า” คนที่ควบคุมสถานการณ์ โอจวินขมวดคิ้วไม่พอใจ