Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 8 หายนะ

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 8 หายนะ

สี่เทพชั้นต้นภายใต้การนำของของโอจวินรวมทั้งบุตรของโอจวิน เมื่อผ่านประสบการณ์ฝึกฝนอยู่ในดินแดนเกบาโดสมาอย่างยาวนาน  แต่ละคนมีพลังเทียบเท่ากับโบมอนต์  การร่วมมือในกลุ่มลินลี่ย์สามคนจะป้องกันการโจมตีของทั้งสี่คนรวมกันได้ยังไง

 “ทั้งสองคนร่วมมือด้วยกัน ขณะที่ลำนำของสายลมของข้าสามารถโจมตีได้ครั้งละหนึ่ง อีกคนหนึ่งจะมีโอกาสโจมตีข้าได้”

ลินลี่ย์เข้าใจเรื่องนี้

ถ้าเขาทุ่มเทกำลัง เขาอาจจะฆ่าได้หนึ่ง แต่...

ถ้าเขาทำเช่นนั้น ผลลัพธ์สุดท้ายจะกลายเป็นภัยพิบัติทันที

 “สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือเวลา  ถ้าเวลาต่อมาโอจวินพบความคงอยู่ของห้องมิติ.. คงจะดีถ้าลอร์ดเบรุตมาได้ทันเวลา  ตอนนี้สิ่งที่ข้าต้องทำคือถ่วงเวลาให้ยาวนานออกไปให้มากเท่าที่ทำได้”  ลินลี่ย์เร่งความเร็วจะถึงระดับสูงสุด

ถ่วงเวลา!

ลินลี่ย์ผู้อาศัยสัจธรรมแห่งความเร็วจนกลายเป็นเทพ มีความเร็วที่เหนือกว่าอีกสองคน

ลินลี่ย์เป็นเหมือนสายลมที่ไร้ลักษณ์เปลี่ยนแปลงตำแหน่งอย่างต่อเนื่อง หลบเลี่ยงการโจมตีของเทพทั้งสองได้ครั้งแล้วครั้งเล่า  บุรุษชุดดำทั้สองคนไม่ค่อยจะอดทน  พวกเขามีทักษณะในการโจมตี  แต่ในแง่ความเร็ว พวกเขาด้อยกว่าลินลี่ย์

 “เขาค่อนข้างเร็ว” โอจวินพูดและหัวเราะอย่างใจเย็น

ลินลี่ย์รู้สึกทันทีว่าพลังจำกัดพื้นที่รอบตัวเขาเพิ่มขึ้นมาก  เห็นได้ชัดว่าโอจวินใช้สนามพลังของเทพชั้นกลางผูกรัดลินลี่ย์  แม้ว่าลินลี่ย์จะมีทักษะด้านความเร็ว  แต่ตอนนี้... เขาถูกจำกัดโดยสนามพลังเทพ  ทั้งหมดที่เขาทำได้คืออาศัยสนามพลังตนเอง  แต่ถึงอย่างนั้น ความเร็วของเขาก็ลดลงจนต่ำกว่าบุรุษชุดดำทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด

 “ฮ่าฮ่า, ข้าอยากดูนักว่าเจ้าจะหลบหนีต่อไปได้ยังไง!!!”  เสียงดังขึ้นในใจของลินลี่ย์ มันมาจากหนึ่งในสองของบุรุษชุดดำ จากนั้นพวกเขาโกรธเป็นธรรมดาที่ลินลี่ย์ฉวยโอกาสจากความเร็วที่เหนือกว่ามาก  แต่ตอนนี้ลินลี่ย์ถูกจำกัดด้วยสนามพลังเทพ แต่พวกเขาไม่เป็นเช่นนั้น

ความเร็วของพวกเขาในตอนนี้เร็วกว่าลินลี่ย์

ร่างเลือนรางโจมตีขนาบใส่ลินลี่ย์

 “ลอร์ดเบรุต ทำไมท่านยังมาไม่ถึง!!!” หัวใจของลินลี่ย์เต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ  แต่จากนั้นลินลี่ย์สังเกตเห็นบางอย่างที่ทำให้เขาประหลาดใจ

ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่อาการบาดเจ็บหนักรักษาตนเองอย่างรวดเร็ว  แต่พลังของบุรุษชุดเงินที่ถือดาบยาวเหนือเขามากสามารถรับพลังโจมตีวิญญาณของเดลี่ได้โดยตรง ทั้งในเรื่องความเร็วเขาก็ยังเหนือกว่าเดลี่เล็กน้อย

 “อ๊าคคค!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น  เดลี่ถูกโจมตีต่อเนื่องสามดาบ

ดาบแรกฟันผ่าร่างเดลี่ขาดครึ่ง  ดาบที่สองเดลี่ยังรับได้โดยไม่ตาย  แต่ดาบที่สามนี้..

 “แคล้ง!” ดาบยาวดำอำมหิตฟันใส่สมองของเดลี่โดยตรง บดขยี้ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเดลี่ซึ่งกระพริบแสงสีขาว  พลังที่ดาบยาวใช้กับประกายศักดิ์สิทธิ์รุนแรงมากจนประกายศักดิ์สิทธิ์สั่นสะท้าน.. และวิญญาณของเดลี่แตกสลาย

วิญญาณของเขาแตกสลาย  จิตวิญญาณกระจัดกระจายไป

 “ตาย!”

ทั้งลินลี่ย์และโอลิเวอร์รู้สึกถึงความโศกที่ท่วมทับในใจ

แม้ว่าร่างเดิมของเดลี่จะอยู่ในห้องมิติ แต่ความตายของร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็หมายความว่า... เดลี่นั้นไม่มีทางฝึกกฎธรรมชาติธาตุแสงได้อีก  ขณะเดียวกันการฝึกฝนหนักตลอดห้าพันปีของเดลี่ก็ถูกทำลายไปเช่นกัน

ถ้าเขาต้องการกลายเป็นเทพด้วยตัวเองอีกครั้งเขาจะต้องฝึกฝนกฎธาตุที่แตกต่าง

 “ภาพนี้จะเป็นจุดจบของข้าด้วยหรือเปล่า?”  ลินลี่ย์รู้สึกเศร้าใจ  เสียงร้องโหยหวนของเดลี่ยังคงกึกก้องอยู่ในหูของเขา

 “อ๊าคคค!”

ลินลี่ย์ระเบิดเสียงกู่ร้องจากปากที่โกรธเกรี้ยวดุร้าย  กระบี่เลือดม่วงส่งเสียงสำเนียงเพลงกระหึ่มทั้งโลก  และภายในตาของลินลี่ย์มีแววป่าเถื่อนปรากฏ  ขณะนี้เอง เขาไม่สนใจอะไรอื่นอีกต่อไป  ต่อให้เขาตาย เขาก็จะฆ่าให้ได้สักคนหรือสองคนเช่นกัน

ลำนำแห่งสายลมถูกปลดปล่อย!!

 “ตาย!!!” โอลิเวอร์ปลดปล่อยเสียงกู่ร้องที่คล้ายกันดังก้องมาจากหัวใจของเขาด้วย

ในขณะนั้นทั้งลินลี่ย์และโอลิเวอร์คลั่งไปแล้ว

………………..

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องมิติ

มีคนอยู่หลายคนรวมทั้งห้าพี่น้องบาร์เกอร์และครอบครัวของพวกเขา เดเลีย วอร์ตัน ฮิลแมนและคนอื่นๆ อีกเป็นสิบ ร่างเดิมของลินลี่ย์และเดลี่ก็อยู่ในที่นั้นด้วย

ใบหน้าร่างหลักของเดลี่ซีดเผือด และตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง

 “ฮะฮะ..” เดลี่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ

ห้าพันปีของความพากเพียรฝึกฝน แต่ในขณะนี้, ตอนนี้รับประกันได้ว่าเขาจะไม่มีทางกลายเป็นเทพสายกฎธาตุแสงได้อีกเลย

 “ทุกคน! เร็วเข้า”  ร่างในชุดสีฟ้าของลินลี่ย์ตะโกนบอกทุกคน “เร็วเข้า, ทุกคนแยกย้ายกันไป  ทุกคนจงหนีไปในทิศต่างๆ กัน โอจวินนั้นไม่สามารถใช้สัมผัสเทพเพื่อให้ความสนใจในใต้ดินทันทีได้” ลินลี่ย์ไม่มีทางเลือก

เบรุตยังไม่มา

ลินลี่ย์ไม่อาจฝากความหวังทั้งมวลไว้บนบ่าของเบรุตได้

 “เดลี่ตราบใดที่ร่างเดิมของท่านยังคงอยู่ อย่างน้อยท่านจะสามารถฝึกกฎธาตุอื่นได้  รีบไปเถอะ”  ลินลี่ย์พุ่งตรงไปที่ประตูห้องมิติและใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ป้องกันการโจมตีของกระแสมิติที่ประตูไว้

คนนับสิบที่เบียดตัวอยู่ในห้องมิติกังวลกันทุกคน

 “ลินลี่ย์”  เดเลียรีบกล่าว

 “รีบไปเร็วๆ เข้า  อย่ามัวลังเล”  ลินลี่ย์คว้าลูกชายของเกทส์และฉุดดึงเขาออกมาจากห้องมิติ  ทุกคนรู้ว่าสถานการณ์กลับกลายเป็นร้ายแรงเพียงไหน ต้องรีบหนีไปจากห้องมิติโดยเร็ว และจากนั้นเริ่มขุดอุโมงค์ออกไปในทุกทาง

………………..

กระบี่เลือดม่วงสั่นสะท้านปล่อยเสียงครางกระหึ่ม ขณะที่เสียงขลุ่ยที่นุ่มนวลไพเราะดังขึ้น  เพลงขลุ่ยภายใต้การควบคุมของลินลี่ย์ส่งผ่านไปถึงบุรุษชุดดำทั้งสองคน ขณะที่บุรุษหนุ่มผมทองที่สู้กับโอลิเวอร์ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

ทั้งบุรุษหนุ่มผมทองและบุรุษชุดดำอีกสองคนในช่วงเวลานี้รู้สึกเหมือนกับว่าทั้งโลกตกอยู่ในความเงียบ  นอกจากเสียงขลุ่ยที่อ่อนโยนนุ่มนวลเท่านั้นที่ดัง และฟังระรื่นไพเราะหู

 “แคล้ง!”

ภาพลวงตากระบี่สีเลือดยิงออกมาจากกระบี่เลือดม่วงยิงตรงเข้าในใจของคนชุดดำทั้สอง  พลังวิญญาณของคนชุดดำคนหนึ่งอยู่ในสภาวะที่ผ่อนคลายและเมื่อภาพลวงตากระบี่แดงยิงใส่พลังวิญญาณของเขา ทำให้เขารู้สึกตัวทันที

อย่างไรก็ตาม สายเกินไปแล้ว

ภาพหลอนกระบี่แดงแทงเข้าไปในประกายศักดิ์สิทธิ์ของเขา พลังแทงระเบิดวิญญาณของเขาและสลายจิตวิญญาณของเขาออกไป

สัจธรรมแห่งธาตุลม – ลำนำแห่งสายลม!

แม้ว่าจะอธิบายค่อนข้างช้า  แต่วิชาลำนำแห่งสายลมใช้ในการประหัตประหารได้ในทันที  แต่สำหรับโอจวิน กลับกลายเป็นหายนะในทันที

 “ไม่!!!”  ตาของโอจวินเหลือกทันที

ลินลี่ย์ระเบิดพลังใส่เขาเต็มที่  ขณะที่โอลิเวอร์ก็ทำเช่นเดียวกัน!  ลินลี่ย์ใช้วิชาลำนำแห่งสายลม  ขณะที่ที่โอลิเวอร์แม้ตัวเขาเองจะได้รับบาดเจ็บสาหัส  แต่ก็ปลดปล่อยประหลาดกระบี่ดำและขาวที่ใช้ผ่าเขื่อนเกรทโบธาอีกครั้งหนึ่ง  สำหรับบุรุษผมทอง ส่วนที่แย่ที่สุดก็คือ....

เพียงแต่ก่อนที่โอลิเวอร์จะโจมตี  เขาได้รับผลจากเพลงกระบี่ของกระบี่เลือดม่วง

 “บึ้ม!”

พลังตัดเต็มกำลังของโลกน้ำแข็งสับลงที่ดาบศึกของบุรุษหนุ่มผมทองครั้งเดียว  แต่พลังโจมตีนี้ของโอลิเวอร์เหลือเชื่อมาก มันทำให้ดาบศึกของบุรุษหนุ่มผมทองถูกกระแทกกลับไปที่ตัวบุรุษหนุ่มผมทอง  ขณะเดียวกันประกายกระบี่ดำขาวยังฟันลงต่อเนื่องจนถึงศีรษะของบุรุษหนุ่มผมทอง

 “อ๊า...”  เสียงร้องโหยหวนดุร้ายดังขึ้น

ศีรษะของเขาถูกผ่าครึ่ง  ทำให้ประกายศักดิ์สิทธิ์กระบี่ดำขาวตัดโดยตรง  วิญญาณภายในประกายศักดิ์สิทธิ์สั่นสะท้าน  จากนั้นแตกสลาย

 “ไม่, คิงสลี่ย์ ไม่!”  ความตายของบุรุษชุดดำ โอจวินไม่สนใจเลย  แต่บุรุษหนุ่มผมทองนี้ คือคิงสลี่ย์ ลูกชายคนเดียวของโอจวิน  กล่าวโดยตรงก็คือเมื่อลูกชายเขาฝึกโอจวินจะให้ลูกชายเข้าร่วมการต่อสู้เสี่ยงเป็นตายอยู่เรื่อย  เพียงแต่เมื่อผ่านการฝึกครั้งนี้ไปได้ ลูกชายของเขาจะสามารถเติบโตและก้าวหน้าได้

ในศึกนี้ ลูกชายของเขาเพียงแต่จัดการกับคนที่เพิ่งถึงระดับเทพ  โอจวินไม่รู้ว่าโอลิเวอร์ทรงพลังเพียงไหน  เขาเพียงแต่กังวลถึงลินลี่ย์เท่านั้น  แต่ไม่ได้ให้ความสนใจโอลิเวอร์อยู่ในใจเลย

โอจวินไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย  แต่ใครจะคิดกันเล่า...

โอจวินให้ความรักลูกชายเขามากที่สุด เขารักลูกชายมากพอๆ กับชีวิตตัวเองในช่วงเวลาหลายปีนับไม่ถ้วน  เขาตายแล้วด้วยอาการอย่างนั้น!

 “ตาย!!!” ไม่ว่าเขาจะสงบไม่หวั่นไหวเพียงไหน  แต่เขาก็ยังมีอารมณ์ปุถุชน  ขณะนั้นเองแม้แต่โอจวินถึงกับบ้าทันที  ร่างของโอจวินมีใบหน้าดุร้ายพร้อมกับพลังเทพของเขา  สนามพลังเทพของเขาเพิ่มพลังจนถึงระดับสูงสุดทันที เหมือนกับว่ามีคลื่นนับไม่ถ้วนรายรอบทุกคนไว้

ขณะเดียวกันนั้น โอจวินเปลี่ยนไปแสงรังสีขาวพุ่งเข้าหาโอลิเวอร์ ดาบใหญ่ปรากฏในมือของเขา

โอลิเวอร์บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ย่อมไม่มีแรงต่อต้านแม้แต่น้อย

โอลิเวอร์แบ่งร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาเป็นสองร่าง  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์แสงและร่างแยกศักดิ์สิทธิ์มืด  แต่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองได้รับบาดเจ็บหนักไม่มีโอกาสหลบได้แม้แต่น้อย

 “ฮ้ากกกกกก!”  โอจวินกู่ร้องอย่างดุร้าย ดาบใหญ่ของเขาฟันลงด้วยพลังลึกซึ้งนับไม่ถ้วน!

ประกายแสงสีม่วงวาบขึ้น...

 “แคล้ง!”

ร่างที่บาดเจ็บสาหัสของลินลี่ย์ถูกกระแทกกระเด็นกลับไป  แต่จากนั้นเขาก็ชะงักแข็งอยู่ในกลางอากาศจากสนามพลังเทพ

ตอนนั้น เขาได้ฆ่าบุรุษชุดดำคนหนึ่งได้  แต่แขนข้างหนึ่งของเขาถูกบุรุษชุดดำอีกคนหนึ่งตัด  บุรุษชุดดำผู้ดุร้าย เมื่อตระหนักได้ถึงเรื่องอันตรายที่โอลิเวอร์ก่อขึ้น  ลินลี่ย์รีบเข้ามาช่วยโอลิเวอร์รับท่าฟันอย่างสุดกำลังทันที  แผลขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ในหน้าอกของเขา  อย่างไรก็ตามเลือดของเขากระเด็นไปทั่วทุกที่  ลินลี่ย์เรียกพลังศักดิ์สิทธิ์ใช้รักษาตัวเองทันที

 “ขอบคุณ” ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองของโอลิเวอร์มองลินลี่ย์

 “ขอบคุณข้าทำไม?  ทั้งหมดที่ข้าทำก็คือยืดเวลาตายของเราออกไปอีกเล็กน้อย”  ดวงตาของลินลี่ย์และโอลิเวอร์เต็มไปด้วยรอยยิ้มสุดฝืนและทุกข์ทนปนเปกันไป

พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป!

ในการเผชิญหน้ากับโอจวินผู้โกรธเกรี้ยวบ้าระห่ำ  ทั้งลินลี่ย์และโอลิเวอร์มีแต่เดือดร้อนและสิ้นหวัง

แรงฟันของดาบนั้นแฝงด้วยพลังโจมตีวิญญาณ  ลินลี่ย์อาศัยสมบัติมหาเทพที่เสียหายนั้นและพลังชีพจรป้องกันต้านรับพลังโจมตีนั้นไว้อย่างยากลำบาก  แต่แม้กระนั้น พลังจิตวิญญาณของลินลี่ย์ก็แทบจะใช้ไปเกือบหมด

เขาคงไม่สามารถใช้ลำนำแห่งสายลมโจมตีอีกครั้งได้แน่

 “ข้าจะทำลายและสลายวิญญาณของพวกเจ้า”  โอจวินเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเป็นที่สุด เขาคำรามด้วยความโกรธขณะกวาดฟันดาบใหญ่ในมือของเขา

 “โฮกกกกกกก!”

เสียงคำรามสะเทือนดินด้วยความโกรธเกรี้ยว และระลอกพลังที่มองไม่เห็นยิงใส่โอจวินเหมือนกับกระสุนปืน  โอจวินตกใจหนักรู้สึกได้ถึงพลังที่โจมตีกะทันหัน  “พลังโจมตีนี้มาจากไหนกัน?”  ขณะเดียวกันโอจวินรีบควงดาบและโจมตีตอบโต้

 “บึ้ม!”  ร่างของโอจวินกระเด็นถอยหลัง และเขายังถลาถอยหลังต่อไปอีก

ในกลางอากาศสิ่งมีชีวิตคล้ายราชสีห์สีรุ้งขนาดมหึมาโฉบลงมาจากที่นั้น ในกลางหน้าผากของราชสีห์ มีตาที่สาม  ราชสีห์ขนาดมหึมาแปลงร่างกลับเป็นบุรุษหนุ่มที่แฝงกลิ่นอายดุร้ายในชุดยาวสีทอง

เป็นไดลิน!

 “ไดลิน!” ตาของลินลี่ย์และโอลิเวอร์เต็มไปด้วยแววประหลาดใจและดีใจ

โอจวินเจ็บตัวจากพลังจิตโจมตีนั้น สนามพลังเทพของเขาแตกสลาย โอลิเวอร์ผสานร่างแยกเข้าด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง และลินลี่ย์กับโอลิเวอร์บินเข้าไปหาไดลินด้วยความเร็วสูง

 “อย่าคิดว่าจะหนีพ้น”  ตอนนี้สายตาของโอจวินเพ่งมองโอลิเวอร์ ตาของเขาเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันไม่มีขีดจำกัด  ขณะเดียวกันเขาพุ่งเข้าหาโอลิเวอร์ โดยไม่สนใจอะไรอื่น  หน้าของไดลินเย็นชาขึ้นอีกเล็กน้อย และตาที่สามของเขาเปิดขึ้น....

ระลอกพลังที่มองไม่เห็นทะลักออกอีกครั้ง

โอจวินเปล่งเสียงคำรามต่ำ ปล่อยให้ระลอกพลังที่มองไม่เห็นปะทะใส่ร่างของเขา  เขาเพียงแต่ชะงักเล็กน้อย  ก่อนที่ความเร็วของเขาจะเพิ่มกลับมาอีกครั้ง

ไดลินเพิ่มบรรลุถึงระดับเทพชั้นกลาง แต่ก็เป็นเทพชั้นกลางระดับต้น  เทียบกับโอจวินยังมีความแตกต่างในเรื่องพลังของทั้งสอง  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอาศัยพรสวรรค์ในตอนแรกของเขาโจมตีก่อนนั้นก็คงยากที่จะบังคับให้โอจวินถอยไปได้

 “หือ?” โอจวินหันไปมองอีกด้านหนึ่งด้วยความประหลาดใจ

รังสีดำนับสิบๆ สายยิงมาทางโอจวินจากตำแหน่งในระยะไกล  ครั้งนี้โอจวินไม่กล้ารับโดยตรง และพยายามหลบหลีกด้วยความเร็วสูงทันที  อย่างไรก็ตามแสงสีดำนับสิบๆ สายโค้งไล่ตามเขา จนโอจวินต้องใช้ดาบยักษ์ของเขาป้องกันแสงดำสายหนึ่งเอาไว้

ร่างมนุษย์คนหนึ่งปรากฏข้างตัวไดลิน

บุรุษหนุ่มกลิ่นอายดุร้ายผมยาวสีเขียว

 “ไดลิน เจ้าคืออสูรกลืนสวรรค์ และเลื่อนระดับได้รับคำว่าเทพอสูรได้จริงๆ ร่างแท้จริงของเจ้า และความเร็วของเจ้าน่าทึ่งจริงๆ แม้แต่ข้ายังไล่ตามเจ้าไม่ทัน” บุรุษหนุ่มผมเขียวหัวเราะ

 “ทารอส, คุยกันพอแล้ว พลังของเจ้าผู้นี้ค่อนข้างสูง  ตอนนี้เราจะพึ่งพาพลังของเจ้า” ไดลินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา  “อย่าโดนไล่ทุบตีจนเสียหน้าเล่า”

 “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง?” ทารอสมองดูโอจวิน

โอจวินจ้องมองทั้งสองอย่างเย็นชา  “สุภาพบุรุษ, ข้าแค่ต้องการฆ่าเจ้าเด็กหัวขาวดำ  สำหรับลินลี่ย์ข้าสามารถไว้ชีวิตได้  สุภาพบุรุษ, โปรดอย่าขัดขวาง” โอจวินรู้สึกถึงพลังคุกคามซึ่งยอดฝีมือทั้งสองนี้แสดงออก