เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 681 ไม่น่ากลัวที่สุด แต่น่ากลัวยิ่งกว่า

ตอนที่  681  ไม่น่ากลัวที่สุด แต่น่ากลัวยิ่งกว่า

บนกำแพงเมืองลมดำ แม้ว่าทหารลาดตระเวนจะถูกห้ามก็ตาม แต่ก็ยังมีคนสงสัยอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป

กำแพงเมืองแน่นไปด้วยหัวคนที่โผล่ออกมาดู

 

ทหารรักษาเมืองไม่คิดว่าจะมีคนที่เอาชนะเจ้าเมืองของเขาได้  นอกจากนี้ เขายังไม่ตำหนิถึงความผิดที่เขาก่อไว้  ดังนั้นเมื่อเห็นว่าการตะโกนไม่ส่งผลอะไร เขาได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็น และปล่อยให้พลเมืองเมืองลมดำได้มองดู  นอกจากนี้ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยอุกกาบาต  บ้านนับสิบหลังถูกทำลายและที่มุมของจวนเจ้าเมืองถูกทำลายตกอยู่ในทะเลเพลิง  เป็นไปไม่ได้ที่จะขับไล่คนดูกลับเข้าไปหาความตาย

มีแนวโน้มว่าการต่อสู้จะคงอยู่เป็นเวลานาน  แต่ชัยชนะสุดท้ายจะมาจากนักสู้ปราณฟ้าระดับสาม

ทุกคนกำลังคิดอย่างเดียวกัน

 “ครืนนน!”

แรงระเบิดที่เกิดการปะทะของผางหมันและพลังหมัดของมารสัมฤทธิ์ฟ้าสร้างพายุหมุนที่น่ากลัวกวาดไปทั่วพื้น

แม้แต่อุกกาบาตที่ร่วงลงมาจากฟ้าและลาวาที่ปะทุขึ้นสู่ท้องฟ้าก็เปลี่ยนทิศทางพุ่งไปในมุมเฉียง  ด้านข้างเมืองลมดำ ทุกคนถูกแรงระเบิดอัดกระเด็นโดยไม่ทันตั้งตัว แม้แต่นักสู้ปราณดินระดับห้าก็ยังอยู่ในสภาพทุลักทุเล นี่หมายถึงพวกที่อยู่ห่างออกไปถ้าพวกที่อยู่ใกล้สนามต่อสู้  พวกเขาอาจถูกฆ่าด้วยแรงระเบิดไปนานแล้ว  เมื่อเห็นยอดฝีมือปราณฟ้าระดับสองปะทะกับอีกฝ่ายได้โดยไม่มีถอย สีหน้าของทุกคนปราศจากสีเลือด

ที่ยืนอยู่หลังจักรพรรดิมังกรก็มี เย่คง เจ้าอ้วนไห่ เสวี่ยทันหลาง องค์ชายเทียนหลัวและพี่น้องตระกูลหลี่ ปลอดภัยกันหมดทุกคน

แรงระเบิดไม่ทำอันตรายพวกเขาแม้แต่น้อย  แต่เมื่อสังเกตเห็นการต่อสู้ระหว่างนักรบปราณฟ้า ทำให้พวกเขาได้รับประโยชน์มากมาย

ผางหมันและหมัดลงทัณฑ์ของมารสัมฤทธิ์ฟ้าปะทะกันอย่างเต็มกำลัง

ทั้งสองคนกระเด็นถอยหลัง

ผางหมันที่เป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับสามถูกผลักกลับไปถึงร้อยเมตรกว่าจะตั้งหลักได้  ขณะที่หมัดลงทัณฑ์ของมารสัมฤทธิ์ฟ้าโจมตีได้ในระยะสามร้อยเมตร

อย่างไรก็ตามสีหน้าของเจ้าเมืองลมดำและไป๋ซ่งถึงกับเปลี่ยน  สิ่งที่พวกเขาเห็นไม่ใช่เห็นแค่การส่งเสียงเชียร์ของทหารรักษาเมืองผู้เป็นนักสู้ปราณดินที่อยู่ในระยะไกล นักสู้ปราณฟ้าระดับสามสู้กับนักสู้ปราณฟ้าระดับสองได้เสมอกัน  ค่อนจะเป็นการสู้อยู่ฝ่ายเดียว ตามความเป็นจริงผางหมันควรจะมีพลังเหลือจากการปะทะและไล่กดดันมารสัมฤทธิ์ฟ้าต่อได้ นี่ควรจะเป็นพลังของนักสู้ปราณฟ้าระดับสาม

สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็คือผางหมันผู้มีชื่อเสียงในเรื่องพลังของเขาถูกบีบบังคับให้เป็นฝ่ายถอย  แต่แขนขอเงขายังคงสั่นในลักษณะที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

หรือว่าแขนของผางหมันได้รับบาดเจ็บหลังจากรับพลังโจมตีของมารสัมฤทธิ์ฟ้า?

เจ้าเมืองลมดำและไป๋ซ่งตาเบิกโพลงเพราะความตกใจ ขณะที่พวกเขาจ้องมองหมัดขวาของผางหมัน ซึ่งรั้งกลับมาไว้ด้านหลังเขา ด้านบนของหมัดไหม้เป็นสีดำ และสั่นอย่างมิอาจควบคุมได้...

 “อีกครั้ง!” มารสัมฤทธิ์ฟ้าแค่นเสียงเย็นชา

การได้ฝึกเพลงมวยกับหย่งฮุย  ทำให้เขาละเลยความจริงว่าระดับพลังฝึกปรือของคู่ต่อสู้ของเขาถูกข่มลงไปมาก ดังนั้นเขายังคงก้าวหน้าอย่างมากมาย  ท้องฟ้าเต็มไปด้วยสายฟ้าและสายฟ้ามารวมลงที่หมัดของเขา พลังเพียงพอจะฆ่าใครก็ได้ในระดับต่ำกว่าปราณฟ้าได้ทันที  เสียงกระแสไฟฟ้าวิ่งทำให้ผางหมันสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ  เพียงแต่หลังจากปะทะหมัดกันแล้วเขาจึงตระหนักได้ว่าพลังทัณฑ์ฟ้าของมารสัมฤทธิ์ฟ้าน่ากลัวเพียงไหน

ไม่เคยมียอดฝีมือปราณฟ้าระดับสองคนใดที่สร้างพลังโจมตีที่น่าหวาดกลัวให้กับเขา

มีแต่มารสัมฤทธิ์ฟ้าผู้นี้เท่านั้น!

ผางหมันต้องการถอนตัวจากสนามรบ  เขารู้โดยสัญชาตญาณว่าเขาตกอยู่ในอันตรายและไม่ต้องการจะสู้กับมารสัมฤทธิ์ฟ้านี้จนถึงที่สุด

แต่ในฐานะนักสู้ปราณฟ้า  เขาจะวิ่งหนีได้จริงๆ น่ะหรือ?  นอกจากนี้ภายใต้การจับเป้าโจมตีของมารสัมฤทธิ์ฟ้า เกรงว่าการหลบหนีมีแต่จะเร่งให้ตนเองพ่ายแพ้!

 “ข้าจะทุ่มพลังทั้งหมด!”  ผางหมันเรียกพลังเต็มที่  เขาเรียกวานรหลังเงินอสูรปราณฟ้าของเขามาช่วยเสริมพลัง  ในทันใดนั้นร่างของเขาขยายออกและกล้ามเนื้อของเขาแทบจะปริ  พลังของผางหมันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า และความหนาแน่นของพลังเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมอีกสิบเท่า ด้วยการเสริมกำลังของวานรหลังเงิน  ผางหมันไม่เคยพบว่าศัตรูจะทะลวงผ่านเขาได้

มันมีร่างที่แข็งแกร่งกว่าเหล็กกล้าเป็นร้อยเท่า  และมีพลังที่สามารถทลายภูผา

ความมั่นใจของผางหมันเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย

ที่สำคัญคือเขาเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับสาม ไม่ใช่ว่าใครๆ ก็เอาชนะเขาได้ ต่อให้มารฟ้าสัมฤทธิ์ผู้แปลกประหลาดนี้ก็ไม่สามารถทำได้

เจ้าเมืองลมดำรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากที่เห็นผางหมันใช้วานรหลังเงินที่แข็งแกร่งที่สุดช่วยเสริมกำลัง

การสู้รบครั้งนี้อาจยากจะเอาชนะ  แต่ก็ไม่พ่ายแพ้โดยง่าย

หน้าของไป๋ซ่งเยือกเย็นเหมือนน้ำ  เขารู้สึกว่าแม้ฝ่ายตรงข้ามกับเขาก็ทรงพลังสามารถขับไล่คลื่นระเบิดจากนักรบปราณฟ้าได้ นั่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ง่าย สำหรับคู่ต่อสู้ของเจ้าเมืองลมดำ บุรุษหน้ากากผู้ปลอมตัวเป็นนักสู้ปราณฟ้า  เขาแข็งแกร่งมากกว่ามารสัมฤทธิ์ฟ้า คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เจ้าเมืองลมดำจะเอาชนะได้ คู่ต่อสู้ของจินฟงเป็นบุรุษผิวดำเผ่ามนุษย์บาดาล  พวกเขาทั้งหมดเป็นยอดฝีมือปราณฟ้าระดับที่หนึ่ง ฝีมือน่าจะเสมอกัน  และคงยากจะระบุไปว่าใครจะแข็งแกร่งกว่า

กล่าวอีกอย่าง ถ้าเขาต้องการถอยวันนี้ก็ยังต้องพึ่งพาพลังตนเอง

ถ้าเขาสามารถเอาชนะบุรุษที่มีกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดานั้นได้  อย่างนั้นเขาก็จะมีโอกาสประสบผลสำเร็จ

ต่อให้พวกเขาต้องถอยวันนี้  ใครจะรู้กันว่าอีกฝ่ายจะไม่มีนักสู้ปราณฟ้าอีกหรือ? วังมารมีนักสู้ปราณฟ้าเพียงคนเดียว  และถ้าทั้งสามรวมกำลัง เมืองลมดำจะตกอยู่ในอันตราย

ครืนนน!

การสู้รบกันครั้งที่สองระหว่างมารสัมฤทธิ์และผางหมันเริ่มขึ้นอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจที่สุดก็คือผางหมันถอยเป็นครั้งที่สอง  แต่มารสัมฤทธิ์ฟ้ายังคงยืนอยู่กับที่ไม่มีขยับ

มารสัมฤทธิ์ฟ้ายังมีพลังงานเหลือ... ภายใต้สายตาที่ตกใจของเจ้าเมืองลมดำและไป๋ซ่ง  มารสัมฤทธิ์ยกหมัดอย่างรวดเร็ว และปล่อยหมัดที่ฉีกฟ้าทลายดินออกไป ผางหมันพยายามสุดกำลังป้องกันพลังโจมตี  เขาถูกมารสัมฤทธิ์ฟ้าทำให้ตกอยู่ในสภาพทุลักทุเล  ยิ่งสู้เขาก็ยิ่งห้าวหาญขึ้น  ในตอนแรกผางหมันยังมีเวลาตอบโต้  แต่ในที่สุดผางหมันได้แต่ตั้งรับอย่างเดียว... นักสู้ปราณฟ้าระดับสาม  เป็นครั้งแรกที่เจ้าเมืองลมดำเห็นการต่อสู้ระหว่างนักสู้ปราณฟ้าระดับสองสองคน

ไป๋ซ่งคิดไตร่ตรอง

ถ้าบุรุษผู้แข็งแกร่งนั้นมีสนามพลังพิเศษระดับเดียวกัน  อย่างนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเป็นแน่

ด้วยสายตาของเขา  เขาสามารถเห็นได้ง่ายๆ ถึงความแตกต่างระหว่างมารสัมฤทธิ์ฟ้าและผางหมัน  พลังทัณฑ์ฟ้าน่าจะเป็นวิทยายุทธที่เชี่ยวชาญที่สุดในการต่อสู้  นอกจากนี้ยังมีความสามารถสะท้อนพลังหมัดของผางหมันได้  ยิ่งผางหมันเพิ่มพลังเมื่อสู้กับเขา ก็จะยิ่งแพ้เร็วขึ้น

เพราะผางหมันกำลังสู้กับคนสองคน คือหนึ่งนั้นก็คือตัวเอง และอีกหนึ่งนั้นก็คือมารสัมฤทธิ์ฟ้าที่ใช้พลังของตนเองเพื่อตอบโต้

ขณะเดียวกันพลังของมารสัมฤทธิ์ฟ้าก็แปลกประหลาดมาก

แม้ว่าพลังป้องกันทางกายภาพของผางหมันจะได้รับจากวานรหลังเงิน  เขาก็ยังไม่สามารถทนได้... จากตรงนี้ ใครๆ ก็สามารถเห็นได้ว่าพลังสังหารของเขาน่ากลัวเพียงไหน

 “เจ้าคิดว่ายังไง?” เจ้าเมืองลมดำมองดูไป๋ซ่ง เขาถามไป๋ซ่งว่ามีความมั่นใจจะล้มบุรุษที่ดูแล้วมีพลังไม่ธรรมดานั่นได้หรือไม่

 “ยากจะพูดได้” ไป๋ซ่งส่ายศีรษะ  ถ้าบุรุษที่ดูเหมือนมีพลังประหลาดนั่นคล้ายกับมารสัมฤทธิ์ฟ้า  อย่างนั้นก็ยากจะพูด  ผางหมันก็ประสบเหตุการณ์อย่างนี้  ความจริงเป็นเรื่องยากที่จะหาคู่ต่อสู้แบบนี้ได้  ถ้าเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับสามคนอื่น พวกเขาอาจพ่ายแพ้มารสัมฤทธิ์ฟ้าไปนานแล้ว  แม้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะนำโดยมารสัมฤทธิ์ฟ้า  แต่ความจริงก็คืออีกสองคนยังประมาทไม่ได้  บุรุษหน้ากากอีกสองคนนับเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวทั้งคู่

 “ล้มลงไป!”  มารสัมฤทธิ์ฟ้าปล่อยหมัดไป 108 ครั้ง

เทียบกับมารสัมฤทธิ์ฟ้าแล้วความเร็วของผางหมันต่างระดับกันอย่างสิ้นเชิง

ผางหมันต้องการใช้พลังที่เหนือกว่าหลายเท่ากระแทกให้มารสัมฤทธิ์ฟ้ากระเด็นออกไป  แต่มารสัมฤทธิ์ฟ้ากลับส่งผลกระทบอย่างหนัก  ทุกครั้งที่ผางหมันระเบิดพลัง  เขาจะดึงหมัดในอากาศยืมแรงปะทะจากคู่ต่อสู้ของเขาสะท้อนเข้าจุดป้องกันจนอยู่ในสภาพอ่อนแอที่สุด

ด้วยการโจมตีต่อเนื่องเข้าที่จุดอ่อนของผางหมัน  ในที่สุดพลังป้องกันของเขาก็พังทลายลง

ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นเหมือนดาวตก

ลึกลงไปใต้พื้น

หลังจากผ่านไปนาน เขาตะเกียกตะกายกลับมาอยู่ด้านข้างไป๋ซ่งและเจ้าเมืองลมดำอย่างเจ็บปวด และบ้วนโลหิตออกมาเต็มคำ

ในการสู้รอบนี้ผางหมันพ่ายมารสัมฤทธิ์ฟ้า!

เจ้าเมืองลมดำและไป๋ซ่งลอบตื่นตัว เพราะดูเหมือนว่ามารสัมฤทธิ์ฟ้าไม่ได้ใช้พลังเต็มที่  แต่ผางหมันก็พ่ายแพ้เสียแล้ว  การสู้รบครั้งที่สองนี้สำคัญมาก  ถ้าเขาพ่ายแพ้อีกอย่างนั้นกระแสการต่อสู้จะดิ่งเหว  เจ้าเมืองลมดำมองดูไป๋ซ่ง  เป็นธรรมดาที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งฝึกปรือมานานกว่าเขาและครอบครองอสูรรบและอาวุธสมบัติที่ดีกว่าเขา.. เจ้าสำนักผู้เป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับสามชั้นสูง แทบใกล้จะบรรลุปราณฟ้าระดับสี่และแข็งแกร่งกว่าเจ้าเมืองลมดำเล็กน้อย  เขาจะสามารถล้มคู่ต่อสู้หมายเลขสองในการต่อสู้ครั้งที่สองได้ไหม  ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้จะเป็นปีศาจจากเผ่าภูตบูรพาเสียด้วย?

 “ท่านเจ้าเมืองไม่ต้องห่วง  เราผู้เฒ่าจะเอาชนะศัตรูที่ทรงพลังและเอาชัยชนะกลับมา!”  ไป๋ซ่งตัดสินใจใช้สมบัติ เขาไม่เคยใช้ต่อสู้มาเกือบร้อยปีแล้ว

 “ข้าหวังว่าจะโชคดี!”  เจ้าเมืองลมดำใช้ใช้ประคำปกป้องวิญญาณในมือของเขา เพื่อให้ไป๋ซ่งได้ใช้ปกป้องวิญญาณ

ไป๋ซ่งแข็งแกร่งมากอยู่แล้ว  จุดอ่อนของเขาก็คือด้อยในเรื่องพลังวิญญาณ

พลังปกป้องวิญญาณสามารถปกป้องเขาจากพลังจิตโจมตีได้นานสิบนาที

อาจกล่าวได้ว่านี่เป็นการเสริมพลังที่แข็งแกร่งที่สุด

อีกด้านหนึ่ง เจ้าเมืองลมดำเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีข้อเสียเปรียบ เมื่อคนที่สวมหน้ากากก้าวออกมา คนที่สวมหน้ากากอีกคนก็เพิ่มเงายักษ์ใส่ร่างเขาอีกห้าร่าง! สร้างแรงกดดันจนเจ้าเมืองลมดำแทบกระอักโลหิต  ถ้าเขารู้เขาจะไม่ทำเช่นนั้น เพราะไม่เพียงแต่เป็นการเผยจุดอ่อนเรื่องพลังจิตของไป๋ซ่งเท่านั้น แต่เขายังทำให้อีกฝ่ายหนึ่งหาเหตุผลเสริมกำลังให้เขาได้... เงาดำจะช่วยเพิ่มพลังให้เขาได้ร้อยเท่าในแต่ละร่างเงา

ด้วยการเสริมพลังห้าเท่าของอีกฝ่ายหนึ่ง ไป๋ซ่งที่สามารถค่อยๆ เอาชนะได้กลับกลายเป็นตกอยู่ในอันตรายทันที

ตอนนี้เขาหวังว่าไป๋ซ่งจะสามารถอดทนผ่านขีดจำกัดเวลาของเงายักษ์ไปได้

 “ข้าหลงซ่วน, โปรดแนะนำข้าด้วย!”  จักรพรรดิมังกรเรียกตนเองว่า ‘หลงซ่วน’ เห็นไป๋ซ่งชักขวานเงินที่ฉายรัศมีสีต่างๆ ออกมาใช้  เขาไม่แสดงท่าทีอ่อนแอหรืออ่อนข้อแต่อย่างใดเรียกโล่มังกรศักดิ์สิทธิ์ สุดยอดของตกทอดจากบรรพบุรุษ  น่าเสียดายที่ระหว่างสงครามที่วุ่นวาย เขาทำดาบ หมวกเกราะหายไป เหลือแต่เพียงเกราะแขน เกราะขาและโล่  ถ้าของศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่อยู่ครบ พลังของมันจะมีไม่น้อยกว่าอาวุธระดับเทพ

 “ข้าคือประมุขตระกูลไป๋ซ่ง...”  เมื่อไป๋ซ่งแนะนำตนเอง เขาพยายามถ่วงเวลาให้นานเท่าที่เป็นไปได้

เขาคาดว่ากำหนดเวลาของเงายักษ์เหล่านั้นสั้นมาก  แม้ว่าการกระทำของพวกเขาเพื่อถ่วงเวลาจะน่าอายเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าแพ้

หลังจากการสู้รบเริ่มขึ้น เพราะเป็นการโรมรันของสุดยอดอาวุธชั้นสูง พลังสู้รบจึงน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

แรงระเบิดจากการปะทะของสุดยอดอาวุธชั้นสูงทำให้มิติและห้วงเวลาแตกกระจายขึ้นไปในท้องฟ้า  ทุกแห่งที่พลังพุ่งไปถึง ทุกอย่างที่ขวางจะหายไปในอากาศ

เสียงรุกและรับในการสู้รบทำให้นักสู้ของเมืองลมดำถึงกับหมดสติหรือถูกเหวี่ยงกระเด็น  พวกเขาได้แต่ถอยเข้ากำแพงเมืองไปอย่างไม่มีทางเลือก และไม่กล้าดูนักสู้ปราณฟ้าต่อสู้กันต่อไป... มีอยู่เพียงสองสามคนที่ยังรั้งอยู่  พวกเขาทุกคนเป็นนักสู้ชั้นปราณดินระดับเจ็ดขึ้นไป  พวกเขาต่อต้านพลังสายฟ้าและยืนอยู่บนกำแพงมองดูการต่อสู้ที่รุนแรงต่อไป

หลงซ่วนจากแดนสวรรค์ตะวันตกสู้กับไป๋ซ่งจากแดนสวรรค์ใต้

ใครชนะ ใครจะแพ้?

เจ้าเมืองลมดำกำลังเสียใจกับการตัดสินใจของเขา  เขาแน่ใจว่าถ้าเขาไม่ให้พลังปกป้องวิญญาณแก่ไป๋ซ่ง อย่างนั้นบุรุษหน้ากากก็ไม่มีเหตุผลอะไรกับการให้เงายักษ์กับหลงซ่วน  ไม่มีเงายักษ์ห้าร่าง เป็นไปไม่ได้ที่หลงซ่วนจะโล่มังกรเอาชนะเจ้าสำนักร้อยสน

 “บึ้มมมมม!”

ไป๋ซ่งและจักรพรรดิมังกรต่างฝ่ายต่างถูกแรงปะทะกระเด็นออกไปพันเมตรหลังจากปะทะกันต่อเนื่องอย่างหนักร้อยครั้ง

ไป๋ซ่งกระอักโลหิตฉีดพุ่งเป็นลำ

ขณะนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถทนได้อีกต่อไป  ขณะที่อีกฝ่ายจักรพรรดิมังกรไออย่างเจ็บปวด  เมื่อเงายักษ์หายไปเขาจึงได้ต้องรับพลังโจมตีตอบโต้จากพลังปราณฟ้าระดับสามของไป๋ซ่งทันที  แม้ว่าเขาจะไม่บาดเจ็บหนักจะเป็นอันตราย  แต่อวัยวะภายในได้รับการกระทบกระเทือน  ถ้าไม่ใช่เพราะโล่มังกรที่แข็งแกร่งของเขา  เขาอาจพ่ายแพ้ในการสู้ครั้งนี้  ตอนนี้ผลสู้รบเสมอกัน  ไป๋ซ่งบาดเจ็บสาหัสแล้ว แม้ว่าพลังฝึกปรือของเขาจะสูงกว่า  และพลังของเขาจะแข็งแกร่งกว่า  แต่พลังโจมตีของเงายักษ์ก็ทรงพลังมากเช่นกัน  ทำให้ไป๋ซ่งไม่อาจสู้ต่อไปได้

ถ้าจักรพรรดิมังกรแข็งแกร่งมากกว่านี้เล็กน้อย  ด้วยการเสริมพลังจากเงายักษ์ห้าร่าง อย่างนั้นไป๋ซ่งคงตายอย่างแน่นอน

หรือบางทีถ้าขีดจำกัดเวลาของเงายักษ์ไม่เสียไประหว่างการแนะนำตนเองของไป๋ซ่ง เขาก็คงพ่ายจักรพรรดิมังกรไปอย่างง่ายดายแล้ว

ไป๋ซ่งลอบถอนหายใจ

ถ้าเงายักษ์สามารถคงอยู่ต่ออีกสักหนึ่งนาที อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถทนต่อไปได้  โชคดีที่ขีดจำกัดเวลาของเงายักษ์ที่ทรงพลังนี้สั้นมาก...

ในการสู้รอบที่สองจักรพรรดิมังกรกับไป๋ซ่งทั้งสองฝ่ายหมดพลังที่จะสู้ต่อไปได้

แม่ทัพจินฟงลุกขึ้นยืนและเตรียมท้าทายเผ่าใต้พิภพผู้อยู่ในชุดดำมองไม่เห็นร่างจริงถนัดนัก

ทันใดนั้น เขาสังเกตว่าบุรุษหน้ากากอีกคนลุกขึ้นยืน  เขาตกใจอย่างหนักและรีบโบกมือปฏิเสธ “เดี๋ยวก่อน คนที่ข้าต้องการสู้ไม่ใช่เจ้า!”  ก่อนที่แม่ทัพจินฟงจะพูดจบ  เขาพบว่าบุรุษหน้ากากมายืนอยู่ด้านหลังของเขาแล้ว  ร่างของเขาแข็งทื่อและเขาอดต้องการหลบหนีอยู่สองสามครั้งไม่ได้  อย่างไรก็ตามเนื่องจากความเร็วของอีกฝ่ายหนึ่งและการปรากฏตัวของเจ้าเมืองลมดำ เขาได้แต่กัดฟันทน

พลังของบุรุษหน้ากากนี้มองเผินๆ ก็คือเตรียมนักสู้ปราณฟ้า  แต่เมื่อเขาปลดปล่อยพลัง   เขามิได้อ่อนแอกว่าเจ้าเมืองลมดำเลย

ในใจของแม่ทัพจินฟง มีความรู้สึกว่าเขาสามารถฆ่าศัตรูของเขาได้ทันที

เขาเป็นเหมือนมดเมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่ายตรงข้าม

เขาคิดว่าการเอาชนะผางหมันได้อย่างง่ายดายว่าน่ากลัวพอแล้ว  แต่เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะแพ้บุรุษหน้ากากผู้นี้  ถ้ามารสัมฤทธิ์ฟ้าเป็นเหมือนเสือชีตาร์ที่น่ากลัว  อย่างนั้นบุรุษหน้ากากนี้ผู้สามารถปลดปล่อยรัศมีพลังที่น่ากลัวก็เป็นเหมือนพยัคฆ์ร้าย...  จินฟงรู้สึกว่าแค่เพียงขย้ำครั้งเดียว อีกฝ่ายหนึ่งก็สามารถกลืนเขาได้

 “ข้าคือเฮยฟงเป็นเจ้าเมืองปกครองที่นี่  ขอถามนามอาคันตุกะผู้มีเกียรติได้ไหม ท่านชื่ออะไร?”  เฮยฟงรู้ว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องก้าวขึ้นเวที  คำอธิบายทั้งหมดล้วนแต่เลื่อนลอยเหมือนเมฆ  เขาต้องเอาชนะคู่ต่อสู้ของเขา  ถ้าเขาแพ้ทุกอย่างก็จบกัน  แน่นอน  แน่นอนเขามีแต่ต้องเอาชนะศึกนี้  เขาแพ้ไม่ได้!

 “ข้าไม่บอกชื่อข้ากับคนตาย” บุรุษผู้สวมหน้ากากทองตอบ  “ส่งจวินอู๋เย่มาเดี๋ยวนี้ และเราจะปล่อยเจ้าไป  มิฉะนั้นไม่ว่าต้องทุ่มเทเพียงใด เราจะกัดฟันต่อสู้จนจบ  ถ้าเราไม่ได้ตัวเขาเราจะถล่มเมืองลมดำในหนึ่งวัน  และถ้าเรายังไม่ได้ตัวอีก เราจะถล่มแคว้นมรกตให้ราบเป็นหน้ากลองภายในหนึ่งเดือน... ไม่ว่าพวกเจ้าจะทุ่มเทกำลังปกป้องดื้อรั้นเพียงไหน  เราจะต่อสู้จนถึงที่สุด อย่าได้สงสัยถึงพลังและความตั้งใจของเรา  วันนี้แค่เป็นการเตือน  สงครามจริงยังไม่เริ่ม!”

เจ้าเมืองลมดำอ้าปากเตรียมจะพูด แต่ก็ต้องตระหนักว่าหมัดของบุรุษหน้ากากมาถึงหน้าของเขาแล้ว

เขาแทบจะหมดสติจากพลังหมัดนั้น

ขณะเดียวกับที่ร่างของเจ้าเมืองลมดำกระเด็นไปด้านหลัง มีคนผู้หนึ่งพุ่งวาบมารับเขาที่ด้านหลัง

ที่ตามมาจากนั้นพลังโจมตีที่หนักหน่วงซัดใส่ที่ด้านหลังของเขา  เจ้าเมืองลมดำรู้สึกเหมือนกับว่าอวัยวะภายในกำลังจะแตกสลาย โลหิตทะลักออกมาจากลำคอ

ไม่ทันจะหันไปเผชิญหน้ากับศัตรู เจ้าเมืองลมดำสังเกตว่าบุรุษหน้ากากปรากฏตัวอีกครั้ง เขายื่นมือคว้าคอเจ้าเมืองลมดำชูขึ้นในอากาศ เจ้าเมืองลมดำไม่กล้าดิ้น เพราะเขาเห็นว่ารังสีอำมหิตในสายตาของศัตรูนั้นน่ากลัวเพียงไหน มันเป็นเหมือนสายตาที่จ้องมองแมลงเล็กน้อย  เพราะเจ้าเมืองลมดำก็ใช้สายตาเช่นนี้มองดูพลเมืองของเขาเอง... เขาไม่สงสัยเลยว่าถ้าเขากล้าต่อต้าน  อีกฝ่ายหนึ่งจะฆ่าเขาทันที

 “ข้าจะให้เวลาหนึ่งวัน ส่งคนมา ไม่อย่างนั้นเราจะฆ่าล้างเมือง ทำลายเจ้าและผู้สนับสนุน อย่าพยายามทำให้เราหมดความอดทน”

 “....” เจ้าเมืองลมดำยังจะพูดอะไรได้อีกในตอนนี้?

เขาได้แต่สั่นสะท้าน สั่นอย่างมิอาจควบคุมตัวได้

ไม่แต่เพียงเขาเท่านั้น  แม้แต่ไป๋ซ่ง ผางหมันและจินฟงที่แต่เดิมต้องการจะช่วย  ก็ยังพลอยกลัวไปด้วยถึงขั้นมือแขนขาแข็งชะงักไปหมด  พระเจ้า!  บุรุษหน้ากากผู้นี้น่ากลัวยิ่งกว่ามารสัมฤทธิ์ฟ้าเป็นร้อยเท่าจริงๆ!  เจ้าเมืองลมดำอ่อนแอยิ่งกว่าเด็กทารกเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา