เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 683 ปีศาจเฒ่าเว่ย

ตอนที่  683  ปีศาจเฒ่าเว่ย

ดอกหนามนับไม่ถ้วนเป็นคลื่นออกมาสร้างเป็นรูปงูเถาดอกหนามที่มีขนาดใหญ่กว่าพญางูกลืนฟ้า

ไวกว่าการเคลื่อนไหวของมังกร

มันรวบรัดพญางูกลืนฟ้าไว้หนาแน่น

ถ้าเป็นงูยักษ์อื่นแทนที่จะเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสาม มันอาจถูกบีบตายภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที  อย่างไรก็ตามสำหรับร่างของดอกหนามเปลี่ยนเป็นรูปแบบต่างๆ ได้  การบีบรัดไม่ใช่สาระ  ตราบใดที่นางพญาดอกหนามมงกุฎทองพอใจ ต้นดอกหนามสามารถใช้รูปใดๆ ก็ได้   นอกจากจะผูกมัดพัวพันกับพญางูแล้ว งูดอกหนามซึ่งเกิดจากการถักทอของต้นดอกหนามยังงอกเถานับไม่ถ้วนออกมาอย่างรวดเร็ว พัวพันพญางูกลืนฟ้าขนาดยาวพันเมตรนี้ไว้อย่างช้าๆ  หนาเป็นชั้นๆ จนเป็นโพรงภายในเพื่อย่อยมัน

เป็นธรรมดาที่พญางูกลืนฟ้าย่อมไม่รอความตายโดยไม่ทำอะไร  มันดิ้นรนด้วยพลังทั้งหมด

หินขนาดภูเขาย่อมๆ ในปากของมันถูกพ่นออกมา

มันอ้าปากขนาดใหญ่มหึมาและใช้พลังกลืนกิน

ต้นเถาดอกหนามที่พันรอบตัวมันไม่สามารถต่อต้านได้ถูกกลืนกินลงไป.... ปีศาจเฒ่าเว่ยระบายลมหายใจโล่งอก  ตราบใดที่มันสามารถกินได้  พญางูยักษ์จะไร้เทียมทาน

นางพญาโบกมืออย่างนุ่มนวล

เถางูดอกหนามที่ถูกกลืนถักทอเข้าด้วยกันเป็นต้นดอกหนามขนาดใหญ่

พญางูกลืนฟ้ากลืนกินอย่างรวดเร็ว   แต่งูดอกหนามถักโตได้เร็วกว่า

ในที่สุดก่อนที่พญางูกลืนฟ้าจะสามารถย่อยเถาดอกหนามที่ขยายใหญ่ขึ้นๆ บีบรัดปากของพญางูและมุดเข้าไปในหลอดอาหารของมัน... หัวของพญางูเอนไปทางซ้ายทีและเอนไปทางขวา ทีต้องการจะพ่นศัตรูที่มันไม่สามารถกลืนได้ออกมา  ขณะเดียวกันพญางูกลืนฟ้าบิดตัวและปล่อยคลื่นกระแสไฟฟ้าออกมา

 “ฮ่าฮ่า” ปีศาจเฒ่าเว่ยหวเราะลั่น

พญางูกลืนฟ้าจากแต่ก่อนที่ติดอยู่ที่ปราณฟ้าระดับสองไม่สามารถก้าวหน้าได้ต่อไป

หลังจากที่ได้รับคำแนะนำจากสุดยอดนักสู้ปราณฟ้าระดับหก ปีศาจเฒ่าเว่ยจึงใช้ความสามารถทั้งหมดจับปลาไหลไฟฟ้าน้ำแข็งอสูรปราณฟ้าระดับสอง

หลังจากกลืนกินย่อยและหลอมรวมเข้าด้วยกันแล้ว พญางูกลืนฟ้าจึงมีความก้าวหน้าในที่สุดและยังได้รับความสามารถของปลาไหลไฟฟ้าน้ำแข็งปลดปล่อยพลังไฟฟ้าได้

แม้ว่ามันจะมีพลังไฟอ่อนกว่าปลาไหลไฟฟ้าเล็กน้อย แต่ในสถานการณ์สู้ระยะประชิดขนาดนั้น ก็ยังสามารถฆ่าอสูรปราณฟ้าระดับหนึ่งได้ง่าย  เมื่อพวกเขาจับปลาไหลไฟฟ้าตอนแรก ถ้าไม่ใช่เพราะปีศาจเฒ่าเว่ยมีจระเข้าปีศาจไฟฟ้าซึ่งมีคุณสมบัติทางไฟฟ้าเหมือนกัน  บางทีเขาคงไม่สามารถลงมือจับมันได้สำเร็จ

งูยักษ์ดอกหนามที่ขดพันรอบร่างของพญางูกลืนฟ้าเหี่ยวแห้งเป็นสีดำและดอกหนามหลายต้นถูกกวาดไปอย่างรวดเร็ว

ต้นดอกหนามที่บีบรัดอยู่ในหลอดลมของพญางูกลืนฟ้าก็หยุดเคลื่อนไหวเช่นกัน

มีการสลายตัวอย่างช้าๆ

 “ฮ่าฮ่าฮ่า!”  ปีศาจเฒ่าเว่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  “เจ้าเด็กโอหัง, พญางูกลืนฟ้าของข้าเป็นอสูรรบไร้เทียมทาน  ต้นดอกหนามจะกล้าต่อต้านมันได้ยังไง?”

ความจริงปีศาจเฒ่าเว่ยกังวลในตอนต้น กลัวว่าพญางูกลืนฟ้าจะเอาชนะดอกหนามไม่ได้

แม้ว่าต้นดอกหนามของศัตรูจะผิดธรรมดาอย่างมาก  แต่ในที่สุดมันก็เป็นเพียงอสูรพฤกษา ต่อให้มันทนกรดของเหลวพิษ มันก็ไม่สามารถต่อต้านความเสียหายที่เกิดจากธาตุน้ำแข็ง ไฟ และไฟฟ้าได้  ดอกหนามไม่ใช่สิ่งที่คุกคามต่อไปอีกแล้ว ตอนนี้ตราบใดที่มันกลืนกินนางโคเถื่อนได้ด้วยพลังที่รุนแรงดุร้าย เขาก็จะชนะศึกนี้

สำหรับภูตเพลิงฟ้า ปีศาจเฒ่าเว่ยไม่เชื่อว่านางจะสามารถสร้างความเสียหายอะไรให้กับเขาได้

นอกจากนี้ด้วยพลังของจระเข้ปีศาจไฟฟ้า เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าภูตเพลิงฟ้ามาก

เจ้าเมืองลมดำและไป๋ซ่งซึ่งกำลังสังเกตการณ์ดูถอนหายใจโล่งอก

ในที่สุด เขาก็คือนักสู้ปราณฟ้าระดับห้าผู้ทรงพลัง  แม้ว่าปีศาจเฒ่าเว่ยจะหยิ่งยโสและเสียงดังเกินไปบ้าง  แต่พลังของเขามีอย่างแน่นอน เขามีความสามารถพอจะหยิ่งยโสได้

เย่ว์หยางมองดูอย่างเงียบงัน ไม่เข้าไปแทรกแซงการสู้รบของนางพญาดอกหนามมงกุฏทองชั่วคราว

นางพญาโกรธ และไม่สบายใจเล็กน้อย

นางยกมือสีหยกของนางชี้ทันที

ต้นดอกหนามนับไม่ถ้วนงอกออกมาจากพื้นเหมือนทะเล  บางส่วนเป็นต้นไม้ยืนต้น  และส่วนก็เป็นไม้เถาถักทอกันเป็นข่าย

บางส่วนก็มีกลีบใหญ่ซึ่งขยายเปิดออกให้เห็นปากที่ใหญ่น่าทึ่ง

 “ยิง!” นางพญาดอกหนามมงกุฎทองออกคำสั่งแรกของนาง เหมือนกับผู้บัญชาการรบ

สายฟ้าที่ปากต้นดอกหนามเป็นประกายรวมกัน จากนั้นก็พุ่งเป็นสายฟ้าสีเงินเหมือนกับอสรพิษไฟฟ้า เป้าหมายของมันก็คือพญางูกลืนฟ้าซึ่งกำลังจะหลุดเป็นอิสระ และระเบิดใส่ร่างของมันโดยตรง งูสีเงินเต้นวนเวียนปั่นป่วน ทำให้ทั่วท้องฟ้าเป็นวงขยายสีเงินเจิดจ้าจนคนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัด...หลังจากสายฟ้าผ่านไปแล้ว นอกจากจะทำให้พญางูกลืนฟ้าบาดเจ็บเล็กน้อย มันแทบไม่ได้รับอันตรายอะไร

หลังจากกลืนกินและหลอมรวมกับปลาไหลไฟฟ้าน้ำแข็ง มันมีภูมิคุ้มกันต่อฟ้าร้องฟ้าผ่า

ปีศาจเฒ่าเว่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 “ฮ่าฮ่าฮ่า...” เสียงหัวเราะกึกก้องออกไปถึงนอกเมืองลมดำ

เฮยฟง ไป๋ซ่งและคนที่เหลือไม่สามารถหัวเราะได้  บางทีพญางูกลืนฟ้าสามารถทนสายฟ้าได้  แต่อสูรอื่นจะเป็นยังไง?

เด็กสาวน้อยผู้สั่งการต้นดอกหนามไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นได้  ถ้าพลังไฟฟ้าในตอนนี้ไม่ได้พุ่งเป้าไปที่พญางูกลืนฟ้าแต่เป็นยอดฝีมือปราณฟ้าคนอื่น ก็คงรับมือไม่ง่ายแน่

 “จับมันแขวนและฟาดมันให้ข้าด้วย” นางพญากริ้ว

มือน้อยๆ น่ารักท้าวสะเอวที่บอบบาง สีหน้านางเต็มไปด้วยความโกรธ  นางรู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่ไม่สามารถล้มศัตรูของนางต่อหน้าเย่ว์หยางได้อย่างรวดเร็ว  คำสั่งนางทำให้ทะเลดอกหนามทั้งหมดเคลื่อนไหว  เชือกดอกหนามนับไม่ถ้วนขนาดเท่างูกลืนฟ้าแขวนงูกลืนฟ้าไว้กับต้นดอกนามจากนั้นเถาเกือบหมื่นอ้าปากและพ่นบางอย่างออกมา....

ปีศาจเฒ่าเว่ยหัวเราะอย่างเหยียดหยามเยือกเย็น  โจมตีอย่างนั้นแค่ทำให้พญางูรู้สึกคันๆ เท่านั้นไม่ใช่หรือ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ....

แม้ว่าต้นดอกหนามทุกต้นก่อนหน้านั้นจะปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาได้ แต่สิ่งที่พ่นออกมาเป็นครั้งที่สองไม่ใช่พลังไฟฟ้าต่อไป  แต่เป็นเพลิงนรก มีลูกเพลิง กระสุนเพลิง เสาเพลิง งูเพลิงและมังกรเพลิงแม้แต่หนามเพลิงก็ถูกพ่นออกมาในขนาดที่ต่างๆ กัน  มีหนามเกือบหมื่น แต่มีสิ่งเดียวที่เหมือนกันนั่นก็คือเพลิงพิโรธถูกพ่นออกมา อุณหภูมิสูงจนยากทนทาน  นิ้วของนางพญาดอกหนามมงกุฎทองขยับสามครั้ง และดอกหนามทั้งหมื่นก็พ่นบางอย่างออกมาเป็นครั้งที่สาม

เฮยฟงและคนอื่นๆ ตกตะลึงหวาดกลัว

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกล แต่พวกเขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูง

แต่ละคนรีบหันไปมองปีศาจเฒ่าเว่ย  แต่สีหน้าเขายังคงสงบ

แต่เมื่อเปลวเพลิงหายไป พญางูกลืนฟ้าก็ยังไม่เป็นอันตราย

 “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! หนังของพญางูของข้าทนต่ออุณหภูมิสูงกว่าลาวาภูเขาได้ถึงสามเท่า  เจ้าคิดว่าพลังปราณฟ้าระดับสามของมันจะไม่มีประโยชน์หรือ?  ไฟอย่างนั้นไม่มีทางทำอะไรพญางูของข้าได้ ตลกเป็นบ้า!”  ปีศาจเฒ่าเว่ยแหงนหน้าแหกปากหัวเราะ  ผางหมัน, ฮ็อคและซาวี่รีบยกยอเขาให้มากเท่าที่เป็นไปได้  แม้แต่เจ้าเมืองลมดำก็ยังชูนิ้วโป้งให้เขา

 “อา, เจ้างูเน่านี่น่าทึ่งจริงๆ” เจ้าอ้วนไห่และเย่คงปากอ้าค้าง

 “......” มารสัมฤทธิ์ฟ้า จักรพรรดิมังกรและคนอื่นๆ ขมวดคิ้ว

พญางูกลืนฟ้านี้ค่อนข้างรับมือยาก

โชคดีที่มีสาวโคเงาและนางพญาดอกหนามมงกุฎทอง   ถ้าเป็นคนอื่นพวกเขาคงพ่ายแพ้ไปนานแล้ว

ในกำแพงเมืองระยะไกล หญิงงามผู้น่าลุ่มหลงซึ่งปรากฏตัวเมื่อวานนี้ ได้ปรากฏตัววันนี้อีก  ตาของนางมีแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย  นางมองดูเย่ว์หยางและไม่สนใจพญางูกลืนฟ้าแม้แต่น้อย

ด้วยสัญชาตญาณของสตรี มารเคราะห์ฟ้ายืนอยู่ข้างเย่ว์หยางรู้สึกได้ทันที

นางก้าวเข้ามาและคล้องแขนเย่ว์หยางไว้อย่างนุ่มนวล

เหมือนจะอวดว่านี่คือพี่เขยของข้า!

มารเคราะห์ฟ้าค่อนข้างจะแสดงออกถึงสัญชาตญาณสตรี นางแสดงออกอย่างยั่วยวนต่อใครบางคนที่อยู่ในกำแพงไกลๆ  เย่ว์หยางจะไม่เข้าใจความคิดนางได้ยังไง?  เขาบอกนางให้รีบออกมาห่างๆ “อย่าโง่, ตอนนี้เราเริ่มสงครามแล้ว เจ้าคิดว่าเรากำลังเริ่มกินเลี้ยงหรือไง? ทำไมเข้ามาใกล้นัก!”  วัตถุประสงค์ของมารเคราะห์ฟ้าสำเร็จแล้ว  นางแลบลิ้นและทำตัวเป็นเด็กหญิงว่าง่ายถอยไปแต่โดยดี

ที่ยืนตรงกันข้ามกับเย่ว์หยาง นางพญาดอกหนามมงกุฎทองชูกำปั้นน้อยๆ “ตรึงมันเอาไว้  ข้าเกลียดเจ้างูเหม็นตัวนี้!”

นางทำท่าเบะปาก

มีหนามแทงขึ้นมาจากพื้นมากขึ้น

ต้นดอกหนามหมื่นต้นมีขนาดแตกต่างกันอ้าปากขนาดใหญ่และพ่นคลื่นพลังโจมตีพญางูกลืนฟ้าเป็นครั้งที่ห้าและแขวนมันไว้กับต้นหนามยักษ์

คราวนี้สิ่งที่ออกมาไม่ใช่ไฟฟ้าหรือเพลิง แต่เป็นน้ำแข็ง!

ผิวร้อนของพญางูกลืนฟ้าถูกพ่นด้วยน้ำแข็งเย็นจัด  เกล็ดบนผิวมันแตกระเบิดทันทีและผิวส่วนใหญ่หลุดร่วงเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่อยู่ใต้ผิว  สีหน้าของปีศาจเฒ่าเว่ยเปลี่ยนไปทันทีขณะที่ผางหมัน ฮ็อคและซาวี่ที่กำลังเชียร์เขารู้สึกราวกับว่าปากของพวกเขาถูกยัดด้วยขี้วัว  สีหน้าของพวกเขาดูบิดเบี้ยวน่าเกลียด  เจ้าเมืองลมดำรีบหดมือทันที สำหรับไป๋ซ่งและคนอื่นที่เตรียมจะแสดงความนับถือ  ต่างลอบสาปส่งในใจ  โชคดีที่พวกเขาไม่เชียร์ผิดข้าง

 “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า, ตั่วตั่วฉลาดมาก ฆ่าเจ้างูเน่านั่น และดูซิว่ามันจะมีพลังขนาดไหน!”  เจ้าอ้วนไห่มีความสุขและเต้นแร้งเต้นกาทันที  เขาเข้าใจเหตุผลที่นางพญาดอกหนามมงกุฎทองโจมตีอย่างเปล่าประโยชน์ถึงสามครั้ง  เหตุผลก็เพราะว่าความต่างกันของอุณหภูมิที่สุดขั้ว

ตอนแรกนางใช้ความร้อนลวกพญางูกลืนฟ้าจนกระทั่งร้อน  จากนั้นใช้น้ำเย็นจัดราดมันให้สบาย

ผลออกมาจึงเป็นเช่นนั้น

เมื่อปีศาจเฒ่าเว่ยเห็นพญางูโลหิตร้องคร่ำครวญ เขาไม่สนใจความอับอายขายหน้าและบินออกไปทันที  เขาพุ่งเข้าไปในทะเลดอกไม้เตรียมจะช่วยอสูรแสนรักของเขา

เย่ว์หยางรอเขาเป็นเวลานาน เข้ามาขวางทางเขาทันที

หือ?

ความเร็วของเย่ว์หยางทำให้ปีศาจเฒ่าเว่ยประหลาดใจ

ด้วยความช่วยเหลือของจระเข้ปีศาจไฟฟ้า ความเร็วของเขาจึงไม่มีใครเทียบได้ในหมู่สหายของเขา  นอกจากเสี่ยวโฉ่วผู้มีความเร็วสูงไม่มีใครเหนือเขาในเรื่องความเร็ว  ตอนนี้ปีศาจเฒ่าเว่ยมีพลังปราณฟ้าระดับห้ามั่นใจว่าความเร็วของเขาเหนือกว่าเสี่ยวโฉ่ว  แต่เจ้าเด็กมนุษย์ที่อยู่ต่อหน้าเขานี้ความเร็วก็ดีเหมือนกันหรือนี่?

ปีศาจเฒ่าเว่ยมุ่งมั่นใช้ความเร็วหลอกล่อฝ่ายตรงข้าม

กินฝุ่นซะเถอะ!

ปีศาจเฒ่าเว่ยซึ่งมีความเร็วมากกว่าสายฟ้าเป็นร้อยเท่า ผ่านเย่ว์หยางและตรงไปที่พญางูกลืนฟ้าของเขาข้างหน้า  เขาเตรียมจะช่วยอสูรรบของเขาแล้วค่อยกลับไปเยาะเย้ยถากถางว่าความเร็วของเย่ว์หยางช้าเหมือนทากคลาน

 “ปัง!”  ปีศาจเฒ่าเว่ยกระเด็นออกไปสิบเมตรและรู้สึกประหลาดใจที่มีบางอย่างกระแทกใส่หน้าเขา

เย่ว์หยางยกขาของเขาค้าง

รอยรองเท้าของเขาประทับอยู่บนใบหน้าที่แสนจะภูมิใจของปีศาจเฒ่าเว่ย

เจ้าเมืองลมดำและคนอื่นแทบจะมองไม่ทัน  แต่เมื่อปีศาจเฒ่าเว่ยใบหน้ากระแทกเข้ากับรองเท้าของเย่ว์หยางบีบบังคับเขาให้หยุด พวกเขาตะลึงกันหมด

ปีศาจเฒ่าเว่ยที่รู้ดีกันว่ามีความเร็วหาตัวจับยากถูกคู่ต่อสู้หยอกล้อด้วยความเร็วหรือนี่?  โลกนี้ชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว  เจ้าเมืองลมดำพบว่าเขาเริ่มเวียนหัวเล็กน้อย  หรือว่าเขากำลังนั่งดูแดนสวรรค์ในอดีต? เป็นไปได้หรือว่ายอดฝีมือแดนสวรรค์ตะวันตกจะทรงพลังมากมายจริงๆ?

 “บัดซบ!” ปีศาจเฒ่าเว่ยถูกทำให้อับอายต่อหน้าสหายของเขา และใจของเขาร้อนรนด้วยความโกรธ

เขาเร่งความเร็วในระดับสูงสุดไปอยู่ด้านหลังของเย่ว์หยาง

เขาปล่อยหมัดใส่อย่างดุดัน

เพียงแต่สังหารเจ้ามนุษย์ที่น่าเกลียดนี่ทันทีก็สามารถกู้คืนศักดิ์ศรีของเขาได้

หมัดของเขาไม่ได้กระทบอะไร

แย่แล้ว!

ขณะที่หมัดของเขากระแทกลง ปีศาจเฒ่าเว่ยพบว่าสิ่งที่เขาโจมตีใส่มีแต่เงา เขารู้สึกทันทีว่าคู่ต่อสู้ของเขากำลังจะโจมตีเขาจากด้านหลัง โดยใช้ท่าเดียวกับที่เขาทำ... ถ้าเขาปล่อยให้ศัตรูใช้ท่านี้ได้สำเร็จ  อย่างนั้นเขาคงไม่มีที่ยืนในแดนสวรรค์ใต้  เขาจะกลายเป็นตัวตลกถูกเย้ยหยันไปทั่วแดนสวรรค์ใต้!

บึ้ม!

ปีศาจเฒ่าเว่ยจำต้องยอมรับว่าความเร็วสูงสุดของเขายังช้ากว่าของเย่ว์หยาง

ขณะที่เขาหนี เขาหันหน้าไปเห็นหมัดของคู่ต่อสู้ที่ระดมลงมาใส่เขาเหมือนกับดาวตก

หมัดกระทบดั้งจมูกของเขาอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดทางกายเท่านั้น แต่ค่อนข้างจะเป็นความอับอายในหัวใจเขา... ชื่อเสียงที่เขาเพียรสร้างขึ้นมาหลายปีหายวับไปกับหมัดนี้

ปีศาจเฒ่าเว่ยรีบปรับตั้งตัวขณะที่ร่วงลงมา  เขากดมือกับพื้นและเตรียมกระเด้งกลับมาใช้พลังปราณฟ้าระดับห้าเพื่อฆ่าศัตรูของเขาด้วยพลังที่คาดไม่ถึง เพื่อจะเอาชนะและกู้ศักดิ์ศรีคืนมา เขาไม่สนใจอะไรอย่างอื่น... ขณะที่มือซ้ายของเขากดลงบนพื้น มือขวาของเขารวมพลังและก่อนที่เขาจะทันได้เด้งตัวกลับไปเขากลับพบด้วยความตกใจว่าเท้าข้างหนึ่งอยู่ข้างหน้าเขา พุ่งตรงใส่เขาด้วยความเร็วสูง

ปีศาจเฒ่าเว่ยใช้มือขวาเพื่อปัดป้อง แต่ก็จนใจเมื่อพบว่าเขายังช้าไปเล็กน้อย

เขามองตัวเองถูกฝ่ายตรงข้ามถีบปลิวอย่างจนใจ  แม้ว่าพลังของเขาจะไม่ได้แข็งแกร่ง และอาการบาดเจ็บของเขายังไม่หนักมาก แต่ความอับอาย ทำให้เขาอยากจะตาย