เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 686 นี่คือความฝัน?

ตอนที่  686  นี่คือความฝัน?

คุกจันทรา

เมื่อหลงเสียงและเจ้าเมืองลมดำมาถึง สถานที่ก็ตกอยู่ในทะเลเพลิงไปแล้ว

แค่เพียงเวลาสิบนาที คุกที่พูดว่าทรงพลังจนนักสู้ปราณฟ้าที่ต่ำกว่าระดับหกได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น

 “บอกรายละเอียดมา”  หลงเสียงรู้ว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้  แต่เขาต้องการรู้เรื่องฝ่ายตรงข้ามของเขาให้มากขึ้น  ตอนนี้ลี่เยี่ยนได้รับการช่วยเหลือไปแล้ว  สิ่งเดียวที่ต้องคิดก็คือบุรุษหน้ากากและการกระทำของกองทัพกบฏแข็งแกร่งมากแค่ไหน รู้เขารู้เรารบทีไรชนะทุกครั้ง!

 “มีสายลับของกบฏในคุก  เมื่อบุรุษหน้ากากนำเบิกทางเข้ามา และมีผู้ร่วมก่อการเปิดประตูให้เขา ข้าใช้ผนึกมังกรผนึกคุกไว้ทั้งหมด  แต่อีกฝ่ายหนึ่งมีเด็กสาวซึ่งมีอสูรแปลกประหลาดเป็นรูปกวางเงินสามารถผ่านผนึกไปได้อย่างง่ายดาย  ทันทีที่นางขี่บนหลังกวาง  บุรุษหน้ากากก็เทเลพอร์ตเข้ามา  ข้าไม่สามารถทนรับโจมตีได้แม้แต่ท่าเดียว ไม่มีใครหยุดเขาได้”  กลุ่มหัวหน้าริวไคตัวเต็มไปด้วยเลือด เมื่อเขาเห็นลี่เยี่ยนในคุก เขาสั่นด้วยความกลัว

 “พี่น้องตระกูลเติ้งอยู่ที่ไหน?”  ปีศาจเฒ่าเว่ยถาม

ภายในคุกจันทราไม่เพียงแต่ริวไคที่เป็นหัวหน้าหน่วย คอยควบคุมลี่เยี่ยน  แต่ยังมีพี่น้องตระกูลเติ้งผู้เชี่ยวชาญในการโจมตีธาตุน้ำเป็นพิเศษ

สองพี่น้องนี้มีอสูรน้ำที่ทรงพลัง คอยคุ้มกันคุกน้ำ แทบไม่มีใครเอาชนะพวกเขาได้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถหยุดบุรุษหน้ากากได้  พวกเขาก็คงไม่พ่ายแพ้รวดเร็วไม่ใช่หรือ?

ริวไคส่ายศีรษะ  “พี่น้องตระกูลเติ้ง พวกเขาตายแล้ว บุรุษหน้ากากใช้มีอสูรธาตุน้ำที่น่ากลัวมาก พี่น้องตระกูลเติ้งไม่มีโอกาสได้หลบหนีก่อนจะถูกฆ่าตายคาที่  ทั่วทั้งคุกใต้ดิน ข้าเป็นคนเดียวที่สามารถหนีเอาชีวิตรอดได้!”

เมื่อหลงเสียงได้ยินเช่นนี้ เขาตกอยู่ในอาการคิดลึกอีกครั้ง

ปีศาจเฒ่าเว่ยคำรามด้วยความโกรธ  “ยังมีอสูรปีศาจประหลาดและดุร้ายอยู่ไม่ใช่หรือ?  สถานการณ์วิกฤติขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่ปล่อยมันออกมาจากคุกเล่า?”

ริวไคไม่ตอบอยู่นาน

แต่เมื่อปีศาจเฒ่าเว่ยคว้าคอเสื้อเขาเขย่าอย่างรุนแรง เขาตอบพร้อมกับเสียงที่สั่น  “อสูรปีศาจที่ประหลาด.. ถูกแม่หญิงผู้ควงดาบเทพขนาดใหญ่ตัดฟันในครั้งเดียว.. อย่าว่าแต่อสูรปีศาจประหลาดนั้นเลย, ข้ายังปล่อยนักโทษในคุกใต้ดินทั้งหมด  อย่างไรก็ตามในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที พวกโจรเหล่านั้นซึ่งก่อกรรมทำชั่วในแคว้นมรกตถูกบุรุษหน้ากากและคนของเขากวาดล้างเรียบ  ถ้าไม่ใช่เพราะเขาปล่อยให้ข้ากลับไปรายงานเรื่องนี้ ข้าไม่คิดว่าตนเองจะหลบหนีไปได้”

อสูรปีศาจแปลกประหลาดถูกตัดหัวในดาบเดียว?

เมื่อปีศาจเฒ่าเว่ยได้ยินเช่นนี้  เขาแอบสั่นสะท้าน

อาวุธเทพ... อาวุธเทพ... นี่หมายความว่ายังไง?  อีกฝ่ายหนึ่งมีการสนับสนุนอย่างยิ่งใหญ่หรือ เป็นไปได้ว่ายอดฝีมือปราณฟ้าจากแดนสวรรค์ตะวันตกคงมาถึงแล้วกระมัง

แม้ว่าอสูรปีศาจนั้นจะเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสอง  แต่มันยังจะรับมือยากกว่าพญางูกลืนฟ้าเสียอีก  มันคือสิ่งมีชีวิตที่ทำลายไม่ได้  และแม้ว่ามันจะถูกสับเป็นเนื้อบด มันก็ยังสามารถกลายเป็นควันและฟื้นตัวได้ มีแต่อาวุธเทพหรืออสูรเทพจึงสามารถฆ่ามันได้

หลงเสียงและเจ้าเมืองลมดำก้มมองพื้น

มีลูกตุ้มเหล็กยักษ์ไหม้อยู่บนพื้น

เจ้าสิ่งนี้ไม่ได้อยู่ในคุกจันทราแน่นอน... หลงเสียงสามารถเห็นได้ว่ารูปเดิมของสิ่งนี้ก็คือประตูเหล็กของคุกใต้ดิน

ประตูเหล็กของคุกใต้ดินซึ่งกว้างสามสิบเมตรและหนาสิบห้าเมตร ตอนนี้กลายเป็นลูกบอลเหล็กยักษ์ นี่เป็นพลังแบบไหนกันนี่?

 “เป็นลี่เยี่ยนทำหรือเปล่า?”  เจ้าเมืองลมดำถามอย่างลังเล

 “ไม่” หลงเสียงส่ายศีรษะ

เขารู้สึกว่าต่อให้ลี่เยี่ยนมีพลังจะปั้นประตูเหล็กของคุกจันทราให้เป็นลูกบอลเหล็กใหญ่ขนาดนั้นได้  ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบนาที  และเขาเชื่อว่าเวลาในการใช้ดัดลูกเหล็กนั่นคงไม่เกินหนึ่งนาที

กล่าวอีกอย่างหนึ่ง ประตูเหล็กนี้ไม่ได้เกิดจากฝีมือของลี่เยี่ยนแห่งแดนสวรรค์ใต้

แต่เป็นคนอื่น

ใครกัน?

มีพลังเหนือกว่าหัวหน้าโจรลี่เยี่ยน?

เว้นเสียแต่เป็นยักษ์ไตตันจากตำนาน เผ่าพันธุ์นี้ยังมีโอกาสเป็นไปได้!

หลงเสียงพยายามพลิกบอลเหล็กยักษ์และพบเครื่องหมายสามเครื่องหมายที่ด้านใต้  เมื่อมองดูใกล้ๆ เขาพบว่าเป็นรอยนิ้วของยักษ์  เขาอดสั่นสะท้านไม่ได้  นั่นเป็นที่แน่นอนแล้ว นั่นคือยักษ์ไตตันอย่างน้อยก็สูงสองร้อยเมตร... ถ้ายักษ์ไตตันนี้ยังเป็นอสูรรบด้วย  อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงกองกำลังกบฏที่เป็นสายอยู่ภายใน  ต่อให้ไม่มีพวกเขาก็ยังบุกคุกจันทราได้อย่างสบายภายในสิบนาที

 “นี่น่ะหรือ?”  เจ้าเมืองลมดำเห็นรอยนิ้วแล้วรู้สึกแข้งขาอ่อนเพราะความกลัว  เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะหมดแรง ปัสสาวะแทบราด

 “เป็นเรื่องร้ายแรงมาก  เราต้องเตรียมตัวรับมือกับเรื่องแย่ที่สุด  อพยพประชาชน  เราอาจจะต้องทำสงคราม!”  หลงเสียงระบายลมหายใจเบาๆ  ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่ส่งผู้กระทำผิดและเรื่องจะจบลงอย่างสงบ

คืนนั้นเจ้าเมืองลมดำออกประกาศให้ชาวเมืองอพยพ

เนื่องจากมีสงคราม เมืองลมดำไม่ปลอดภัยอีกต่อไป  และประชาชนต้องออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้  มิฉะนั้นกองทัพเจ้าเมืองลมดำจะไม่สามารถปกป้องความปลอดภัยของพวกเขาได้อีกต่อไป

ขณะที่ผู้อาศัย พ่อค้าและทหารรับจ้างกำลังอพยพผ่านกวงเวทเทเลพอร์ต เจ้าเมืองลมดำส่งรถขนาดใหญ่บรรทุกสมบัติเต็มเข้าวงเวทเทเลพอร์ตลับของจวนเจ้าเมือง บาร์ตันสมุนลับของเขานำคาราวานทั้งหมดและถอยจากป้อมวายุเงินซึ่งควบคุมโดยราชาใจสิงห์

แม้ว่าสมบัติที่มีค่ามากที่สุด อย่างเช่นทองเจ้าเมืองลมดำจะเก็บไว้ในแหวนเก็บของของเขาเอง

อย่างไรก็ตามยังมีสมบัติอีกมากที่ไม่สามารถปล่อยทิ้งไว้ได้

ตัวอย่างเช่นมีของพิเศษและแร่หายากทุกชนิดสมุนไพรและขนสัตว์มีค่า เกราะทุกอย่างและของดีๆ เลิศหรู ของเหล่านี้มีราคา  ถ้าเขาทิ้งไว้สักคันรถหนึ่งที่นี่  เขาจะสูญเสียมูลค่าไปสิบล้าน  จนกระทั่งในที่สุดเจ้าเมืองลมดำไม่ยินดีจะทิ้งของเหล่านี้ ผลึกเวท สัตว์เลี้ยงและคนใช้ทั้งหมดถูกเจ้าเมืองลมดำส่งออกไป  แม้แต่หญิงสาวที่เขารักเขาก็มอบหมายให้บาร์ตันดูแล

เขาเชื่อถือบาร์ตัน

เพราะบาร์ตันไม่ชอบผู้หญิง  เขาชอบแต่บุรุษ  นั่นทำให้เจ้าเมืองไว้ใจ

ตราบใดที่เจ้าเมืองยังมีชีวิตรอด บาร์ตันจะไม่หักหลังเขา... หลังจากบาร์ตันจากไป เจ้าเมืองลมดำส่งเอกสารให้ขุนพลจินฟง เพื่อรักษาความสมดุล เขาให้ของเหล่านี้กับขุนพลจินฟงเป็นแหล่งทรัพยากรระยะยาวซึ่งจะผูกพันผลประโยชน์กับเจ้าแคว้น, ราชาใจสิงห์และคนอื่นให้รักษาไว้เพื่อที่ว่าขุนพลจินฟงจะคอยถ่วงดุลเอาไว้ สำหรับตลาดมืดเขาปรึกษากับไป๋ซ่งและคนอื่นๆ เมื่อวันก่อน ไม่ว่าการสู้รบจะเป็นไปเช่นไร เมื่อตลาดมืดกลับมาเปิดใหม่ในอนาคต ผลประโยชน์จะต้องกระจายให้กับทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน

 “ข้าจำเป็นต้องกลับไปรายงานเจ้าแคว้นมรกต”  แม่ทัพอวี้เชวียนจวินที่เงียบมาตลอดเวลาจู่ๆ ก็กล่าวคำอำลาเจ้าเมืองลมดำ

 “....”  หลงเสียงตบไหล่เจ้าเมืองลมดำ  โดยไม่พูดอะไรอีกต่อไป  เดินเข้าไปในประตูเทเลพอร์ต

เขาไม่รู้ว่าราชาใจสิงห์จะมีความคิดเห็นยังไง  แต่เขาแน่ใจ

แคว้นมรกต ฟ้าจะเปลี่ยนสีที่นี่แน่นอน

มีบางคนในโลกที่ไม่สามารถตอแยได้ และบริวารของเจ้าเมืองลมดำกลับรุกรานคนที่ไม่ควรรุกราน  ที่น่าเศร้าก็คือเมื่ออีกฝ่ายยื่นเงื่อนไข  เจ้าเมืองลมดำกลับเลือกเผชิญหน้าแทนที่จะเจรจาต่อรอง

นั่นทำให้พวกเขาถลำลึก

ยิ่งเขาดิ้นก็ยิ่งผิดพลาด

หากจะใช้คำอธิบายสั้นๆ ก็คือจงแบกรับผลของการกระทำของเขา

ขณะที่เจ้าเมืองลมดำกำลังขมวดคิ้วกังวล หัวหน้าลี่เยี่ยนกำลังหลับสนิท

ความจริงนางหลับมาเป็นเวลานาน ตั้งแต่นางถูกจับมา แม้ว่านางจะถูกเล็บมังกรแทงไหล่และขาถูกมัดตัวเป็นชั้นๆด้วยเชือกมัดมังกร  แม้จะใส่นางเข้าในรถขังมังกรซึ่งแม้แต่มังกรยักษ์ก็ไม่สามารถหลบหนีไปได้  ปีศาจเฒ่าเว่ยและคนอื่นกังวลและใช้ยามอมสติประสาทของนางเป็นเวลานาน   ตั้งแต่แรกก็เพื่อล้างแค้นให้สหายที่ถูกนางฉีกเป็นชิ้นระหว่างจับนาง  ฮ็อคและซาวี่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทหารพิเศษต้องการเพียงใช้ไฟเผาร่างนางผ่านคุกมังกร  ผลก็คือด้วยความโกรธของนาง นางเกือบจะทำลายรถออกมาได้  โชคดีที่เจ้าแคว้นมรกตผู้มีพรสวรรค์ในการกล่อมประสาทเข้ามาแทรกแซงและทำให้นางกลับไปหลับอีกครั้ง

หลงเสียงเตือนเขาเป็นพิเศษว่าการทรมานยอดฝีมือปราณฟ้าระดับห้า ไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย ในกรณีนี้ทำให้ลี่เยี่ยนตื่นขึ้น

ระเบิดตัวเองประสบความสำเร็จ

ภายในระยะสิบกิโลเมตร ทุกอย่างจะพังพินาศ

เป็นเพราะเหตุนี้เองที่ปีศาจเฒ่าเว่ยและคนอื่นจึงคิดหาวิธีการต่างๆ ทำให้ลี่เยี่ยนอยู่ในสภาพสับสน

ลี่เยี่ยนรู้สึกเหมือนกับว่าฝันเป็นเวลานาน  ในฝันของนาง นางพบบุรุษคนหนึ่งและสตรีคนหนึ่ง  โดยเฉพาะสตรีมีนิสัยสุภาพนุ่มนวล และร่างของนางงดงามมากเหมือนดอกไม้ที่ลอยเต็มท้องฟ้า  ส่วนบุรุษตรงกันข้ามเป็นคนนิสัยหยาบคายร้ายกาจ  เขาเบิกตาจ้องมองนาง  เขาน่ากลัวมากทำตัวยิ่งกว่าบิดาของนางเอง

ในฝันของนางมีหลายอย่างเกิดขึ้น

ตัวอย่างเช่น มีบางคนใช้เล็บมังกรแทงใส่ร่างนาง ภายใต้การรุมล้อม นางถูกทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือ

บุรุษที่ดุร้ายนั้นเคลื่อนไหวไปเล่นงานคนเหล่านั้นทันที  เขาใช้เพลิงพิเศษกำจัดพิษของเล็บมังการ  ความจริงเจ้าหนุ่มผู้นั้นปล่อยอสูรโบราณที่น่ากลัวออกมา ต่อมาเมื่อบุรุษผู้ดุร้ายนั้นหายไป  นางพบศัตรูของนางในฝัน ครั้งนี้จำนวนคนเพิ่มขึ้นมากถูกระดมมา... เมื่อนางไม่สามารถเอาชนะศัตรูของนางได้ ความคิดของนางน่ากลัว  นางไม่กลัวอะไรอื่น แต่กลัวว่าบุรุษผู้ดุร้ายมากผู้นั้น  จะวิพากษ์วิจารณ์นาง  เพราะทำให้นางฟังคำสั่งเขา แต่นางไม่ฟังและถูกจับจนได้...

ฝันที่ยาวนานไม่มีสิ้นสุด

ในที่สุดของฝันนั้น นางฝันว่านางอยู่ในคุกใต้ดิน และบุรุษดุร้ายนั้นมาหานางและถลึงตามองนางด้วยสายตาดุร้าย  ขณะที่มุมปากของเขาเต็มไปด้วยอาการเย้ยหยัน ราวกับว่าเขากำลังหัวเราะเยาะนางที่ไม่สามารถทำอะไรได้โดยไม่มีเขา

ถ้านางสามารถเคลื่อนไหวได้  นางคงต่อยเขาอย่างดุดันแน่

ไม่, นี่เป็นแค่ความฝัน

ปกตินางมักจะดุร้ายใส่เขา  นางจะจ้องมองเขา  แต่ในฝันของนาง  นางไม่ต้องการทำเช่นนั้น บางทีนางควรทำตัวดีๆ กับเขา

ถ้านางฟังเขาในฝันของนาง ก็คงไม่เป็นไร ไม่ว่ายังไงก็เป็นแค่ความฝัน ดังนั้นเขาไม่รู้...

 “นี่เจ้ายังไม่ตื่นอีกหรือ?  นอนเหมือนหมูมาสองวันสองคืนแล้ว!”  นางได้ยินเสียงของเขาทันที บางอย่างผิดปกติ  ในฝันของนาง เขาไม่มีเสียง ดังนั้นจะมีเสียงได้ยังไง?

 “อืม..นางยังไม่ได้ล้างหน้า ปล่อยนางหลับต่ออีกสักพัก!”  นางได้ยินอีกเสียงหนึ่ง  เป็นเสียงเด็กสาวที่นุ่มนวลไพเราะ  จากนั้นนางรู้สึกถึงความเย็นที่ใบหน้าและร่างนาง  นางลืมตาทันใด ภาพแรกที่เห็นนางมองเห็นดวงตาที่ดุร้ายและน่ากลัวมองลงมาที่นาง   ลี่เยี่ยนกระโดดตกใจ โอว เป็นเขาจริงๆ ด้วย!

 “นี่ นี่มันที่ไหน?”  ก่อนที่ลี่เยี่ยนจะตื่นตัวเต็มที่  พวกเขายังกระวนกระวายเล็กน้อย  นางกำลังฝันหรือว่าตื่นอยู่?

ถ้านี่ไม่ใช่ความฝัน  ทำไมเขาถึงปรากฏตัว?

แต่ถ้านางไม่ได้กำลังฝัน นางรู้สึกเหมือนจริงได้ยังไง?  ลี่เยี่ยนสับสน

เย่ว์หยางทุบนางทันทีและด่าว่า “ยัยโง่!  นี่มันบ้านข้า  ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้า  ป่านนี้เจ้าเป็นหมูตายไปแล้ว  ข้าเห็นคนโง่มาเยอะแล้ว  แต่ไม่เคยเห็นใครโง่อย่างเจ้า!”

ลี่เยี่ยนตะลึง เขาช่วยนางทุกอย่างในฝันของนางเป็นความจริงหรือ?

ในใจนางมีความรู้สึกอยากร้องไห้

แต่ร่างของนางมีปฏิกิริยาเป็นอีกอย่าง นางกลับโดดเต้นด้วยความโกรธ “อะไรกัน เจ้าเด็กน้อย เจ้ากล้าทำร้ายข้าหรือ?”  เมื่อคนที่รายล้อมได้ยินนาง พวกเขาหัวเราะกลิ้งกับพื้น  จากนั้นลี่เยี่ยนจึงได้ตระหนักว่ามีคนล้อมดูอยู่หลายคน  นางรีบเปลี่ยนคำพูดและทักทายทันที “หวัดดี ทุกคน โปรดรับการคารวะจากข้าด้วยเถอะ”