Panlong เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 18 ความโกรธของซาโลมอน

เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 18 ความโกรธของซาโลมอน

หน้าของซาโลมอนดุร้าย และความโกรธในใจของเขากำลังเดือดทะลัก

เขา ซาโลมอนเป็นบุตรนอกสมรสของตระกูลบอยด์  เขาถูกไล่ออกจากบ้านหลังจากเข้าตระกูลได้วันเดียว!  โดดเดี่ยวเดียวดายและไม่มีแรงสนับสนุน เขาถูกพาตัวไปยังสำนักอาจารย์ ยอดฝีมือที่ยอมรับเขาเป็นศิษย์เพราะเห็นแก่หน้าบิดาของเขา

อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของเขาเป็นคนที่มีนิสัยวิปริตแปลกประหลาดมาก

 “ข้าต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกไล่ออกจากตระกูล  และชีวิตของข้าต้องทนทุกข์ทรมาน ต้องใช้ชีวิตอย่างอดทนกับอาจารย์  ข้าฝันว่าสักวันจะยืนอยู่ที่จุดสุดยอดของแดนนรกและเหยียบย่ำเจ้าพวกบัดซบที่ดูถูกดูแคลนข้า  ทุกอย่างทำไปเพื่อเป้าหมายนี้!”  ซาโลมอนนึกย้อนกลับไปถึงหลายปีในอดีต

เขาอดทนมาตลอดเวลา

หลังจากเขาได้รับข่าวจากบ่าวทาสเก่าแก่ว่าตระกูลบอยด์ถูกทำลายแล้ว  และเหลือสายเลือดตระกูลบอยด์อยู่เพียงคนเดียวก็คือเขา  เขาไม่ได้รู้สึกผิดหวังใจสลาย แต่กลับดีใจแทบคลั่ง

ถ้าพวกมันตายไป ก็ดีแล้ว!  พวกบัดซบที่สมควรตาย!

โอกาสของเขามาถึงแล้ว!

เพราะบ่าวรับใช้ทั้งสองคนนำมรดกจำนวนมหาศาลมากับเขาด้วยตามแผนการที่บิดาของเขาได้วางไว้ก่อนตาย  ซาโลมอนทายาทลับที่ยังเหลือ ได้อยู่กับอาจารย์ของเขามาเป็นเวลานาน  หลังจากฝึกฝนสำเร็จ  เขาพาบ่าวทั้งสองคนและน้องสาวที่ไม่รู้อะไรเดินทางมุ่งหน้าสู่ทวีปเจดโฟลท!

การเดินทางครั้งนี้ ซาโลมอนวางแผนสยายปีกและกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน!

แผนการของเขาสมบูรณ์แบบมาก

คนใช้ทั้งสองคนเป็นหมากสองตัวที่เขาเตรียมเสียสละมาตั้งแต่เริ่มต้น  เมื่อตอนแรกที่เขาเห็นลินลี่ย์แปลงกาย  ซาโลมอนคาดเดาสถานะของลินลี่ย์  เพื่อตีสนิทใกล้ชิดกับลินลี่ย์ เขาเปิดเผยสถานะตัวเอง  ครั้งนั้นเขาคิดว่าลินลี่ย์จะไม่รู้สถานะจริงของเขาทันที

ที่สำคัญ ก็แค่ตัวละครตัวเดียว

ซาโลมอนคิดว่าในอนาคต หลังจากลินลี่ย์รู้เรื่องเกี่ยวกับกิจกรรมของตระกูลบอยด์  เขาจะรู้สึกว่าซาโลมอนประพฤติตัวจริงใจต่อเขามาก  ซาโลมอนตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้น และยังเปิดเผยสถานะของเขา!  การกระทำนี้เสี่ยงไปบ้าง  แต่เพื่อเป้าหมายเอาชนะใจลินลี่ย์  ก็นับว่าคุ้มค่า

ที่สำคัญมากกว่า...

ตอนแรกเขารู้สึกว่าลินลี่ย์จะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลบอยด์ทันที

ประการที่สอง เขาสามารถบอกได้ว่าลินลี่ย์เป็นคนแบบไหน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากวิธีที่ลินลี่ย์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยน้องสาวของซาโลมอน  นี่ทำให้เขาเข้าใจว่าลินลี่ย์ไม่น่าจะเป็นคนที่หลอกลวงเพื่อสมบัติของสหาย  ที่สำคัญลินลี่ย์ยินดีเสี่ยงชีวิตเพื่อน้องสาวของซาโลมอน  เขาจะสนใจกับเงินเล็กน้อยเชียวหรือ?

การคำนวณของซาโลมอนชัดเจนมาก

อย่างไรก็ตามใครจะคิดกันว่าเหตุการณ์ที่ปราสาททรายทำให้กิจการของตระกูลบอยด์ถูกเปิดเผย  ลินลี่ย์และบีบีอดสงสัยซาโลมอนไม่ได้  เพื่อลดความสงสัยของพวกเขา  ซาโลมอนบอกสถานะที่แท้จริงกับลินลี่ย์ 

ที่สำคัญก็คือ นิสัยของลินลี่ย์  เขาไม่ควรจะเป็นคนเปิดเผยเรื่องนี้ได้

ประการที่สองลินลี่ย์รั้งอยู่ในอสูรโลหะมาตลอด  เขาไม่ควรจะมีโอกาสเปิดเผยได้

แต่ตอนนี้...

บุรุษชุดดำสามารถรู้จักเขาได้ในทันที

 “ตระกูลบอยด์ถูกทำลายไปแล้ว  และคนใช้เก่าแก่สองคนก็ตายไปแล้วเช่นกัน ยังจะมีใครอื่นในทั่วทั้งแดนนรกที่รู้ว่าข้าเป็นใคร?  ต้องเป็นลินลี่ย์  ใช่แล้ว เป็นลินลี่ย์  เป็นลินลี่ย์ที่ส่งข่าวให้คนอื่นในเมืองอิลลานผ่านสำนึกเทพเปิดเผยความลับข้า  ต้องเป็นเช่นนั้นแน่”

ซาโลมอนท้อแท้ใจ

 “เจ้าบัดซบลินลี่ย์  เขาแสดงละครได้ดีจริงๆ  แม้แต่ข้าก็ยังถูกเขาหลอก  ข้ามองเขาผิดไป!”  ใจของซาโลมอนเต็มไปด้วยความเกลียด  ขณะที่เขาถลึงตามองลินลี่ย์  ดวงตาของเขาเหมือนกับต้องการจะกลืนกินและฉีกกระชากชีวิตของลินลี่ย์

ฝันของเขา!

เป้าหมายของเขาที่เพียรพยายามมาหลายปีนับไม่ถ้วน

มีแนวโน้มเป็นไปได้ว่าเป็นเพราะลินลี่ย์เป็นต้นเหตุให้สูญเปล่า!

เขาจะไม่เกลียดลินลี่ย์ได้ยังไง?

ตอนนี้ลินลี่ย์อึดอัดใจ  ซาโลมอนกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาชิงชัง  แต่เขาไม่ได้เป็นคนเปิดเผยสถานะของซาโลมอน!

 “ลินลี่ย์,,, เจ้า.... วิเศษมาก!”  ซาโลมอนขบฟัน ตาของเขาแดง

 “ข้า...” ลินลี่ย์รู้สึกว่าถูกเข้าใจผิดอย่างสิ้นเชิง

เขาคาดว่าซาโลมอนผู้นี้เชื่อถืออย่างแน่วแน่ว่าเป็นเพราะเขา ลินลี่ย์เป็นคนเปิดเผยความลับ  แต่เขาไม่เคยพูดอะไร

 “ซาโลมอน”  ลินลี่ย์ต้องการพูด

 “เจ้าไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!”  สายตาของซาโลมอนดุร้าย  นีซที่อยู่ข้างเขา คุ้นเคยกับเขารู้สึกว่าใจสั่นสะท้าน  นี่คือพี่ชายที่อบอุ่นและเป็นเมิตรของนางหรือ?

 “ซาโลมอน! ทำไมเจ้าจ้องหน้าพี่ใหญ่ข้าอย่างนั้น?  นั่นมันท่าทีอะไรกัน? คิดยังไงกันแน่?”  บีบีตะโกนลั่นด้วยความโกรธ  ในใจของบีบี ลินลี่ย์เหมือนกับพ่อแม่ของเขาหรือไม่ก็คล้ายกับพี่ชายของเขา  เขาไม่ยอมให้ใครทำกับลินลี่ย์แบบนี้ ต่อให้เป็นพี่ชายของหญิงสาวที่เขาชอบพอก็ตาม”

ภายในถ้ำ แมกม่าทองยังคงเดือดปุดๆ

แต่กลิ่นอายของมันตอนนี้ดูแปลกประหลาด

 “เจ้าเด็กตระกูลบอยด์ อย่าถ่วงเวลา ข้ามีความอดทนจำกัด”  เอลควินอุ้มแมวน้อยสีทองหัวเราะขณะพูดอย่างใจเย็น

ซาโลมอนหันหน้ามาจ้องเขาทันที

 “เจ้าต้องการสมบัติตระกูลบอยด์ของข้าน่ะหรือ  ข้าขอบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง...”  หน้าซาโลมอนดุร้าย  “ข้าไม่มีมัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเอลควินหายไป เหลือไว้แต่สีหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึก  เขาจ้องซาโลอนอย่างเย็นชา  “ดูเหมือนเจ้าต้องการจะตายสินะ”

 “ต่อให้เจ้าฆ่าข้า  ข้าก็ยังไม่มีอยู่ดี”  ซาโลมอนเชิดศีรษะ

 “ฮื่ม!”

เอลควินแค่นเสียงเย็นชา และจากนั้นดูเหมือนเขาจะเทเลพอร์ตได้ทันทีกลายเป็นเงาดำเลือนรางมาปรากฏอยู่ต่อหน้าพวกเขา  เอลควินเองมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าซาโลมอน และใช้ฝ่ามือตบใส่ซาโลมอน

ด้วยมือข้างที่มีสีเหลืองซึ่งสวมถุงมือโปร่งแสง

ตาของซาโลมอนดุร้าย  เขาถอยด้วยความเร็ว ขณะเดียวกัน ขณะเดียวกันระเบิดแสงสีดำยิงออกมาจากมือของเขา  “ครืนนน....”  อากาศหดตัว และแสงสีดำยิงออกมาทางขวาดูเหมือนช้าแต่ความจริงเร็วอย่างเหลือเชื่อ

 “ปัง?”

เสียงดังนุ่มนวล มือขวาของเอลควินสั่นสะท้าน  จากนั้นเขารู้สึกตัวได้เร็ว  มือขวาของเขายังมีสีเหลือง แต่เขาไม่เป็นอันตรายแต่อย่างใด

 “เจ้า...นี่คือ...?  บอกข้ามา  ใครคืออาจารย์ของเจ้า?”  เอลควินมีสีหน้าประหลาดใจ

ซาโลมอนถอยจนไปอยู่ที่สุดขอบถ้ำแค่นเสียง  “ทำไมท่านต้องถามถึงอาจารย์ข้าด้วย?  หรือว่าท่านกลัวหลังจากข้าใช้วิชาเพียงเล็กน้อยเท่านี้?”

ร่องรอยความโกรธปรากฏอยู่ในใบหน้าที่ซีดของเอลควิน  เขาแค่นเสียงเย็นชา”ข้าให้โอกาสเจ้าครั้งหนึ่ง  แต่เจ้าไม่รับเอาไว้”  มือขวาของเอลควินเหยียดออกช้าๆ และค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง ขนาดก็ยืดขยายออกเช่นกัน

มือขวาทั้งหมดตอนนี้ใหญ่กว่าหัวของคนธรรมดาเสียอีก  และมีสีแดงเหมือนกับหยดเลือด

เอลควินวางแมวน้อยสีทองในมือของเขาลง  จากนั้นหันไปจ้องซาโลมอน  “เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถคุกคามข้าได้ด้วยลูกเล่นเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ?”  ขณะที่เขาพูด เอลควินเปลี่ยนเป็นร้อยร่างเต็มพื้นที่ถ้ำในทันใด

กฎแห่งธาตุมืด – วิชาร่างเงาร่างมายา!

 “ข้าถูกบังคับให้ต้องใช้วิชานั้นจริงๆ หรือนี่?”  ซาโลมอนลังเล

ทันใดนั้นฝ่ามือสีเลือดขนาดพัดตะปบลงมาที่ศีรษะของเขา  อากาศโดยรอบฝ่ามือโลหิตบิดเบี้ยวเหมือนกับมีพลังหมุนวน  ขณะเดียวกันวังวนมิติโดยรอบดูเหมือนคล้ายมีควันสีดำ

หน้าของซาโลมอนเปลี่ยนไปทันที และจากนั้นเปลี่ยนเป็นดุร้าย  เขายิงพลังออกจากมือมือทั้งคู่ แสงสีดำคลุมมือข้างขวาของเขาซึ่งกระแทกตรงใส่ฝ่ามือโลหิต

 “ปัง!”  ถ้ำสั่นสะเทือน

ซาโลมอนถูกกระแทกปลิวถอยหลังเหมือนกับกระสอบทราย “โครม...”  กระดูกแขนของเขาแตกหัก ขณะที่เลือดและกระดูกกระเด็นกระจายไปทั่ว  ซาโลมอนเองกระแทกกับผนังถ้ำ และกระอักโลหิตเต็มปากร่วงลงกองกับพื้น

 “พี่ใหญ่!”  นีซร้องเรียกอย่างตื่นตกใจ

ลินลี่ย์, เดเลียและบีบีขมวดคิ้วกันทุกคน

 “ลินลี่ย์!  ทำไมซาโลมอนทำท่าแบบนั้นกับเจ้า? หรือว่าเป็นเพราะสถานะของเขา เขาคิดว่าเจ้าเปิดเผยสถานะของเขา?”  เดเลียถามผ่านสำนึกเทพของนาง

ลินลี่ย์รู้สึกอึดอัดใจ และเขาตอบกลับไป  “คงจะเป็นอย่างนั้น,  แต่ข้า...”

 “ข้ารู้”  แน่นอนว่าเดเลียรู้ว่าลินลี่ย์ไม่ใช่คนเปิดเผยความลับ  ที่สำคัญในแดนนรกลินลี่ย์จะรู้จักคนสักกี่คน?  ต่อให้ต้องการส่งข้อมูลให้ใคร  เขาก็ไม่มีความสามารถทำได้

ลินลี่ย์มองดูซาโลมอนที่บาดเจ็บสาหัส  ทั้งหมดที่เขาทำได้คือลอบส่ายหน้า เป็นไปได้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดยังไง ซาโลมอนก็คงไม่เชื่อเขา

 “อย่าฆ่าข้า”  ซาโลมอนยืนขึ้นและรีบตะโกน

 “โอว, ตอนนี้เจ้าไม่อยากตายแล้วหรือ?”  เอลควินแค่นเสียงเยาะเย้ย  ขณะเดียวกันแค่เพียงเขาโบกมือ แมวน้อยสีทองก็กลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขาขณะที่มือโลหิตของเขากลับคืนสู่สภาพปกติ  “อะไรกัน หรือว่าเจ้าเตรียมจะยกสมบัติตระกูลบอยด์ให้ข้าแล้วใช่ไหม?”

เอลควินกังวลใจเช่นกัน  กังวลว่าซาโลมอนจะไม่ได้นำสมบัติติดตัวมากับเขา นี่คือเหตุผลที่เอลควินไม่ต้องการฆ่าซาโลมอนโดยตรงเช่นกัน

 “อาจารย์ของข้าชื่ออีเล็คตรา”  ซาโลมอนรีบตอบ

เอลควินขมวดคิ้ว สีหน้าที่น่าเกลียดปรากฏบนใบหน้าของเขา  “อย่างนั้นก็เป็นเจ้าตัวประหลาดอีเล็คตราจริงๆ  เมื่อข้าเห็นแสงทำลายล้างที่เจ้าสร้างขึ้นมา ข้าก็รู้แล้ว เจ้าเด็กตระกูลบอยด์  เพราะเจ้าเป็นศิษย์ของเขาก็หมายความว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่อดทนมาก”  เอลควินหัวเราะหึหึ

หน้าของซาโลมอนหมอง  เขานึกย้อนไปถึงเวลาที่เขายังอยู่กับอาจารย์ของเขาซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดจริงๆ

 “สมบัติตระกูลบอยด์เล่า?  มันอยู่ไหน?”  เอลควินถามต่อ

ซาโลมอนหน้าตึงทันที  ตอนนี้เขาหวังว่าเมื่อได้ยินชื่อของอาจารย์ของเขาคนผู้นี้จะยอมยกเลิก  อย่างไรก็ตาม.. ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะไม่สนใจอาจารย์ของเขาเท่าใด

เอลควินมองดูสีหน้าของซาโลมอนก็เข้าใจ  เขาหัวเราะเย็นชากล่าวว่า “อะไรกัน เจ้านึกหรือว่าแค่เพราะอ้างชื่ออาจารย์ของเจ้าแล้วข้าจะกลัว?  ที่สำคัญคือไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ของอาจารย์ของเจ้า  ต่อให้เจ้าตาย เขาก็ไม่มาล้างแค้นให้เจ้า  นอกจากนี้ต่อให้อาจารย์เจ้ามา  ข้า..เอลควินก็ไม่กลัวตัวประหลาดเฒ่านั่น!”

ซาโลมอนลังเลเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหน้าของเอลควินค่อยๆ ดูน่ากลัวขึ้น  เขารีบกล่าว  “ท่านเอลควิน, โปรดให้เวลาข้าสักนิด”

 “ก็ได้” เอลควินพยักหน้าเล็กน้อย

เขาไม่ต้องการบีบบังคับซาโลมอนมากเกินไป  ที่สำคัญคือใครจะรู้ว่าซาโลมอนเก็บสมบัติไว้ในที่อื่น

ตอนนี้ ภายในถ้ำนอกจากกลุ่มของลินลี่ย์แล้ว ยังมีอสูรเทพชั้นสูงอีกหลายกลุ่มผู้ยังคงอยู่อย่างเงียบๆ  อสูรเทพชั้นสูงเหล่านี้เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างซาโลมอนและเอลควินก็สามารถคาดเดาได้ว่าสมบัติอะไรที่พวกเขากำลังรับหน้าที่คุ้มกัน

 “งั้นเจ้าผู้นี้ก็เป็นสมาชิกตระกูลบอยด์จริงๆ”  อสูรเทพชั้นสูงเหล่านั้นมองดูซาโลมอน

แต่ซาโลมอนเองกำลังถลึงตามองลินลี่ย์  เขาพูดเสียงเบาๆ  “ลินลี่ย์, เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอวันนี้มากี่ปีแล้ว?”

 “ซาโลมอน, ข้าเปล่า...”

 “ไม่ต้องพูด”  ซาโลมอนตวาดเสียงเย็นชา และกวาดสายตามองลินลี่ย์ด้วยแววตาที่โกรธดุร้าย  “ลินลี่ย์, เพื่อให้มีวันนี้ ข้าฝึกฝนมาเกินล้านปี!  หนึ่งล้านปี!  เจ้ารู้ไหมว่าเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเพียงไหน?  นอกจากนี้ ข้ายังต้องทนทรมานจากเจ้าเฒ่าประหลาดอีเล็คตรา!”

ตาของเอลควินมีร่องรอยขำ  “ล้านปีหรือ?  ความอดทนของสหายน้อยนี่แข็งแกร่งมากจริงๆ”

ตาของซาโลมอนเปลี่ยนเป็นสีแดง  “ข้าอดทนมาตลอดเวลาในช่วงนี้  รอคอย!  ความหวังสุดท้ายของตระกูลบอยด์ ความหวังสุดท้ายของข้าเอง ซาโลมอน!  ข้า, ซาโลมอนเชื่อใจเจ้า และบอกสถานะตัวเองต่อเจ้า  แต่..ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเปิดเผยมันออกไป!  เจ้า, ลินลี่ย์  เจ้าทำลายความหวังเดียวของข้า”

 “ข้ามองเจ้าผิดไป!”

ซาโลมอนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  “เจ้าคือสุนัขป่าจอมโลภ  ข้าสำคัญเจ้าผิดไป!!!”

ซาโลมอนหันไปจ้องเอลควิน  “ท่านเอลควิน  ข้าทึ่งจริงๆ ที่ท่านสามารถส่งคนสอดแนมอย่างลินลี่ย์เข้ามาในภารกิจคุ้มกันภัยของหน่วยอสูรได้  ข้านับถือท่านจริงๆ  ข้าชื่นชมท่านมากและอยากคารวะท่าน!”  ทุกคำพูดของซาโลมอนเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เอลควินเลิกคิ้ว  จากนั้นหัวเราะ  เขาไม่ปฏิเสธ

เสียงหัวเราะของเอลควิน เมื่อซาโลมอนเห็น นั่นเป็นเสียงหัวเราะดีใจกับตัวเอง เขายิ่งโกรธมากขึ้น

 “พี่ลินลี่ย์, เป็นท่านจริงๆ หรือ?”  ถึงตอนนี้นีซเริ่มเข้าใจ  นางจ้องมองลินลี่ย์อย่างเหลือเชื่อ  “ท่านเป็นคนฝ่ายเอลควินจริงๆ หรือ?  ท่านเป็นคนเผยสถานะของพี่ใหญ่ข้าจริงๆ หรือ?”  นีซไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สถานะของพี่ชายนางได้ยังไง

แต่ตอนนี้ นางเข้าใจแล้ว

ลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดใจ  เขาพูด “ซาโลมอน, นีซ, ถ้าข้าบอกพวกเจ้าว่าไม่ใช่ข้าที่เป็นคนเปิดเผย พวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่?”

 “นินนี่!” ใบหน้าที่คมสัน ละเอียดอ่อนของบีบีเต็มไปด้วยความโกรธ  “พี่ใหญ่ของข้าบอกว่าไม่ได้เปิดเผย ก็หมายความว่าเขาไม่ได้เปิดเผยมัน  นอกจากนี้ เราไม่รู้จักบุรุษชุดดำผู้นี้!  ข้ารับรองได้ด้วยชีวิตของข้า  นินนี่  หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้า”

 “แต่พี่ชายข้า..เขา..”  นีซรู้ดีว่าพี่ใหญ่นางลำบากมามากเพียงไหน

เมื่อเขาประสบความสำเร็จในกิจการนี้  พี่ชายนางจะขึ้นสู่สวรรค์ตามลำพัง

 “เหลวไหล”  ซาโลมอนมองบีบีอย่างเย็นชา  “นินนี่,  เจ้าอาจพูดได้ไหมว่าบีบีเตีสนิทกับเจ้าอาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนการก็ได้?” เมื่อได้ยินเช่นนี้หน้าของนีซซีดขาวอย่างช่วยไม่ได้  หลังจากโซโลมอนพูดแล้ว เขาหันไปทางเอลควิน  “ท่านเอลควิน ข้ารู้ว่าลินลี่ย์อยู่ฝ่ายท่าน แต่.. ข้าหวังว่าท่านจะฆ่าเขาซะ!  มิฉะนั้นอย่าหวังว่าจะได้สมบัติของตระกูลเรา!”