เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 698 การยอมแพ้ที่รับไม่ได้

ตอนที่  698  การยอมแพ้ที่รับไม่ได้

เมื่อเย่ว์หยางกลับไปที่ห้องสุสาน เขาพบว่าสถานที่นั้นพังราบกระจุยกระจายเป็นชิ้น

จะเรียกว่าสุสานก็คงไม่เหมาะ คำว่าซากพังทลายดูจะเหมาะสมยิ่งกว่า

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจมากขึ้นก็คือพญาคชสารไพลิน อสูรปราณฟ้าระดับห้าหนีการต่อสู้  ภายในซากถล่มของสุสาน มีเพียงเด็กสาวยักษ์และมังกรแผ่นดินไหวที่กำลังสู้กันอยู่  แม้ว่าสหายของมันจะหลบหนีไปแล้ว  แต่มังกรแผ่นดินไหวที่แทบจะไม่มีสติปัญญาแต่ซื่อสัตย์ภักดียังปักหลักสู้กับเด็กสาวยักษ์  แล้วตอนนี้พญาคชสารหนีไปที่ใด?  มังกรแผ่นดินไหวเสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง

แต่มันยังใช้หางของมันรัดรอบน่องของนางไว้ไม่ยอมให้นางไล่ตามพญาคชสารไป

 “ข้าจะทุบตีมัน  ข้าจะทุบมัน!”

เด็กสาวยักษ์สู้อย่างมีความสุขและประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นเย่ว์หยางกลับมา  เย่ว์หยางยิ้มเล็กน้อยเป็นการบ่งบอกว่าให้นางลุยต่อไป  เขาพาเทพองครักษ์สองสาวเดินไปตามทางลับที่พังถล่มไล่ตามพญคชสาร

ถ้าพญาคชสารอสูรปราณฟ้าระดับห้าไม่หนี เย่ว์หยางอาจพิจารณาว่าจะรับช้างที่มีภูมิปัญญาระดับกลางหรือไม่ก็ได้

แม้ว่าเขาไม่ต้องการมัน แต่เขาสามารถให้มันกับสาวๆ หรือเย่คงและคนอื่นๆ ได้

อย่างไรก็ตาม พญาคชสารทอดทิ้งและหนีโวกัวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส  โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันทอดทิ้งมังกรแผ่นดินไหว  เย่ว์หยางรู้สึกเสียวสันหลังทันที  บางครั้งถ้าอสูรรบฉลาดเกินไปแต่ไม่ภักดีก็คงไม่สามารถควบคุมได้ดี มันอาจสร้างความเสียหายใหญ่ในสนามรบ  ตอนนี้เย่ว์หยางเข้าใจแล้วทำไมเขาถึงสามารถเตะโวกัวจนปลิวได้ในการลงมือครั้งเดียว  เหตุผลเป็นเพราะพญาคชสารละทิ้งการต่อสู้ ทำให้โวกัวที่บาดเจ็บอยู่แต่เดิมกลับบาดเจ็บหนักยิ่งขึ้น ทำให้มันอ่อนแอลง และเพิ่มอาการบาดเจ็บให้มันไปด้วย  มันมีสติปัญญาปานกลาง เป็นอสูรปราณฟ้าระดับห้า นับว่าไม่เลว แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอสูรที่แข็งแกร่งเพียงไหน พวกเขาต้องการเงื่อนไขเดียวจากมันก็คือความภักดี

ไม่มีความภักดี หนีออกจากสมรภูมิ อสูรรบแบบนี้ไม่มีความน่าเชื่อถือ!

ถ้าเย่ว์หยางเลือกได้หนึ่ง เขาจะเลือกมังกรแผ่นดินไหวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะที่มันปักหลักต่อสู้กับเด็กสาวยักษ์ไม่มีถอย

พลังของมันด้อยกว่าพญาคชสารห่างไกล  แต่มังกรแผ่นดินไหวเป็นอสูรรบที่คู่ควรกับการเชื่อถือมากกว่า  เมื่อเจ้านายของมันตกอยู่ในอันตราย  ไม่ต้องกังวลเลยว่ามันจะหนีจากไป

อสูรพิทักษ์อาจจะไม่ค่อยฉลาดเสมอไป  แต่ยังมีบุคลิกที่ทำให้เจ้านายของมันมั่นใจเสมอมานั่นก็คือความภักดี  พวกมันยอมตายดีกว่ายอมหักหลัง  ถ้าอสูรรบไม่มีสติปัญญา มันยังสามารถค่อยๆ ฝึกกันได้  ถ้าอสูรรบแข็งแกร่งไม่พอ มันสามารถค่อยๆ ฝึกปรือได้ แต่ถ้าอสูรรบไม่ภักดี มันจะกลายเป็นเรื่องอันตรายมาก

อสูรรบบางจำพวกมีนิสัยไม่ซื่อสัตย์

ยิ่งแข็งแกร่ง พวกมันก็ยิ่งมีความภักดีน้อยลง

อสูรรบบางจำพวกดูเหมือนจะภักดีอย่างผิวเผิน  แต่เมื่อพวกมันเผชิญกับอันตราย พวกมันจะมองหาหนทางโดยรอบและหนีทันที  พญาคชสารเป็นประเภทสุดท้ายอย่างไม่ต้องสงสัย  เทียกับอสูรรบที่ไม่ภักดีเหล่านั้นแล้ว ยังน่ากลัวและอันตรายยิ่งกว่า!

เย่ว์หยางกำจัดความคิดที่ต้องการจะปราบพญาคชสารและตัดสินใจฆ่าอสูรรบปราณฟ้าระดับห้าตัวนี้

จากนั้นค่อยเอาเลือดอสูรเทพจากร่างของมัน

เหตุผลที่พญาคชสารทรงพลังมากเป็นเพราะมันมีเลือดของอสูรเทพไหลเวียนอยู่ภายในด้วยโครงสร้างร่างกายที่พิเศษทำให้มันสามารถยกระดับได้จนถึงปราณฟ้าระดับห้า

ภายในโลกที่เต็มไปด้วยทรายเหลือง  แม้ว่าเย่ว์หยางจะออกมาแล้วสถานการณ์การต่อสู้ก็ยังไม่เปลี่ยน

ความพ่ายแพ้ของกู่เติ้งและโวกัวไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ลี่เยี่ยนปล่อยหมัด กู่เติ้งที่สูญเสียแขนขวาและอาวุธไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลี่เยี่ยน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาใช้พลังงานไปมากและอยู่ในสภาพอ่อนแอ ด้วยความได้เปรียบของวิชาพิเศษ กู่เติ้งแทบไม่อาจต้านทานพลังนางได้ แต่เขาได้แต่ยืนหยัดรับพลังหมัดที่ลี่เยี่ยนระดมโจมตี

 “ฮ่า...!”

อาหมันใช้โซ่ล่ามเทพพันคอปีศาจดำเอาไว้และรัดแน่นขึ้นด้วยพลังทั้งหมด

ปีศาจดำพยามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง  แต่ทุกครั้งที่มันดิ้นรน อาหมัดจะทุบมันด้วยหมัดของนาง  เลือดสีดำไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด  และคอของมันบิดและมีเสียงครางเบาๆ  มันไม่มีพลังอีกต่อไปในเมื่อมันใช้สนามพลังจิตโจมตีอาหมัน  พลังวิญญาณของมันอ่อนล้า พลังจิตตกต่ำและกำลังของมันค่อยๆ หมดสลายไป  ถ้าไม่ใช่เพราะความกลัวตายคอยกระตุ้นมัน ทำให้มันดิ้นรนอย่างสุดกำลัง มันคงพังทลายภายใต้หมัดของอาหมันที่ระดมใส่ไม่ยั้ง

อาหมันมีพลังหัวใจธรณีสารและพลังของยักษ์ไตตัน บวกกับเสริมพลังด้วยเงายักษ์ห้าร่างยืนสู้อยู่กับพื้น  นางเป็นเหมือนเทพธิดาศึกที่ไม่รู้จักเหนื่อย

ในที่สุดของการดิ้นรนของศัตรู

อาหมันยื่นมือ

นางบิดศีรษะของปีศาจดำเสียงดับ ‘กร๊อบ’ กระดูกคอของมันถูกบิด

ปีศาจดำที่สูงอย่างน้อยยี่สิบเมตรและเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสองยังคงดิ้นอยู่ เหมือนกับว่ามันยังต้องการสู้ต่อ... อาหมันไม่มองมันอีกครั้ง แต่แหงนหน้าขึ้นฟ้ากู่คำรามด้วยความตื่นเต้น  ภายใต้โซ่ล่ามเทพปีศาจดำไม่สามารถแปลงร่างเป็นควันได้  หลังจากอาหมันหักกระดูกคอของมันก็ลงมาอยู่ที่พื้นรอให้มันตายเงียบๆ

 “บึ้ม!”

หลังจากปีศาจดำแล้ว  หญ้าระบำก็ร่วงลงมาเช่นกัน

เมื่อเผชิญหน้ากับนางฟ้าสงครามอิคคา ถ้าไม่ใช่ว่านางตั้งใจฝึกสามท่าลี้ลับระหว่างสู้รบ  หญ้าระบำคงจะตายไปนานแล้ว

อิคคาเหยียดมือตั้งท่าควบแน่นพลังน้ำแข็ง และในขณะที่แช่แข็งหญ้าระบำ มืออีกข้างหนึ่งของนางสร้างพลังสายฟ้าระดับสุดยอด นี่คือทักษะรบที่เสวี่ยอู๋เสียสอนนาง  จากนั้นอิคคาควงดาบนางฟ้าฟันผ่าครึ่งอสูรต้นไม้อย่างไม่มีใดหยุดได้ นี่เป็นท่าที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสอนนาง

ในที่สุดอิคคาก็ควักหัวใจออกมาจากรากหญ้าระบำ

ไม่มีใครสอนนางเรื่องนี้

นี่เป็นผลมาจากความละเอียดอ่อนของนาง

คนที่ส่งผลกระทบต่อนางมากที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเย่ว์หยางที่ฆ่าคนเพื่อสมบัติ....

ค้างคาวกินวัวหนีไปไกลมากกว่าสิบกิโลเมตร  แต่มันไม่สามารถหลบหลีกการไล่ล่าของนางพญากระหายเลือดหงได้  ด้วยแส้ลงทัณฑ์ ค้าวคาวกินวัวร่วงลงกับพื้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

มันค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์อยู่บ้าง  มันต้องการแกล้งทำเป็นตายเพื่อลอบโจมตีนางพญากระหายเลือด  มันจงใจปล่อยเลือดออกจากปากและจมูกแสร้งทำเป็นว่าใกล้ตายเต็มที

นางพญากระหายเลือดที่เชี่ยวชาญการสู้รบจะถูกมันลอบทำร้ายได้ยังไง?  นางแกล้งทำเป็นหลงกล  ขณะที่นางบินเข้าไปใกล้  นางปามีดทองฆ่ามังกรซึ่งปักเข้าที่ศีรษะของค้างคาวกินวัว  ค้างคาววัวเหมือนกับว่าจับไก่ไม่สำเร็จเสียข้าวสุกกำมือหนึ่งกระพือปีกใหญ่ของมันด้วยความเจ็บปวดและบินกลับขึ้นไปในท้องฟ้าหนีเพื่อเอาชีวิตรอด  ไม่ต้องรอให้นางพญากระหายเลือดโจมตี  ภูตเพลิงฟ้าล้อมค้างคาวกินวัวไว้ในพายุแล้ว

ผึ้งเพลิงนับพันบินเข้าไปในพายุโจมตีใส่ค้างคาวกินวัว

พวกมันระเบิดทำลายตัวเองทีละตัว

ค้างคาวกินวัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากแรงระเบิด

ในที่สุดภูตเพลิงฟ้าใช้พายุสายฟ้าและสายฟ้าฉีกและเผามันกระจายเป็นชิ้น นอกจากผลึกเวทสีน้ำเงิน ก็แทบไม่มีอะไรเหลืออยู่

สิ่งที่ทำให้อาหมันและอิคคาประหลาดใจทั้งคู่ก็คือแมงป่องดาวอสูรปราณฟ้าลอบโจมตีแมงมุมทรายเขี้ยวเหล็กบังคับให้มันออกมาจากพื้น

พลังของแมงมุมทรายเขี้ยวเหล็กเทียบเท่ากับแมงป่องดาว  แต่ต้องถือว่ามันโชคร้ายไปสิบแปดชาติ เพราะในทะเลทรายแมงป่องดาวแทบจะเป็นสิ่งมีชีวิตไร้เทียมทาน  และแมงป่องดาวก็เป็นดาวข่มของมัน  หลังจากถูกโจมตีด้วยก้ามแมงป่อง  แมงมุมทรายเขี้ยวเหล็กต้องคลานออกมาจากพื้น  มันต้องการหาน้ำกิน  และจะต้องได้น้ำปริมาณมากมันจึงจะบรรเทาอาการพิษแมงป่องได้

ผลลัพธ์ที่ได้น่าสังเวชมาก มันคลานออกมาจากทรายและพบว่า นี่เป็นโลกที่มีแต่ทราย

ไม่มีน้ำในปริมาณมาก อาหมันไม่จำเป็นต้องโจมตีแมงมุมทรายเขี้ยวเหล็กแต่อย่างใด

มันคลานช้าๆ อยู่ชั่วขณะก็กลายเป็นอัมพาต

ร่างของมันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นทอง

ในที่สุดตลอดทั้งร่างดูเหมือนจะโดนพิษลามและกลายเป็นสีทอง  ไม่ใช่แค่มันเท่านั้น แม้แต่กู่เติ้งที่ปล่อยให้เปลวไฟกระทบพื้นก็ยังถูกแมงป่องดาวที่ซ่อนตัวอยู่ในทรายลอบเข้ามาต่อยเขาด้วยเหล็กใน

 “บ้าจริง!”  กู่เติ้งใช้มีดตัดขาขวาที่ถูกแมงป่องต่อยอย่างไม่ลังเล

ไม่นานนักหลังจากที่ขาขวาร่วงตกในทราย เลือดที่หยดออกมากลายเป็นสีทอง

ไม่ถึงสิบวินาที ขาขวาก็ที่กู่เติ้งตัดออกมาด้วยตนเองกลายเป็นขาทอง และเลือดที่หยดออกมาก็ดูเหมือนหยดน้ำสีทอง

ลี่เยี่ยนหยุดครู่หนึ่งและจากนั้นพูดกับกู่เติ้ง  “สถานการณ์ผ่านไป เจ้าไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้  ไม่มีประโยชน์ที่จะสู้อย่างนี้ต่อไป ยอมแพ้เสียเถอะ  ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!” กู่เติ้งส่ายศีรษะและฝืนยิ้มโบกมือ  “แม้ว่าข้าจะกลัวตาย แต่การยอมแพ้เป็นไปไม่ได้  ข้ารู้ความลับมากเกินไป  เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะมีชีวิตได้อีกต่อไป  ข้าทำใจยอมรับแล้ว  เพื่อเจ้านายข้า สิ่งที่ข้าต้องทำไม่ใช่ยอมแพ้อย่างน่าสังเวช  แต่ต้องรักษาความลับ!”

ลี่เยี่ยนอึ้งไปครู่หนึ่ง

นางเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง “ต่อให้เจ้าตาย เขาก็คงหาวิธีขุดเอาความลับของเจ้าได้  คนตัวใหญ่ตรงนั้นยังไม่ได้ตาย เจ้ากำลังทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์”

กู่เติ้งชำเลืองมองโวกัวที่หมดสติอยู่บนพื้นและส่ายหัว  “ข้าไม่รู้เรื่องคนอื่น แต่ข้าต้องทำส่วนของตัวเองให้ดี”

เขาเก็บดาบหักจากพื้นขึ้นมา และแทงอกตัวเองด้วยดาบครึ่งหนึ่ง และเสียบลึกจนถึงขั้วหัวใจ

ดาบอีกครึ่งหนึ่งแทงใส่หน้าผาก

เขาแทงศีรษะของเขา

จากนั้นล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นกู่เติ้งนอนตาย ลี่เยี่ยนคารวะเล็กน้อย  “แม้ว่าเจ้าจะเป็นศัตรูของเรา  แต่เจ้าก็คู่ควรกับการรับคำชม... สู่สุคติเถิด!”

ปีศาจดำที่ยังคงดิ้นรน ในพริบตาที่จะตายมันไม่เลือกหักหลังเจ้านาย  มันตายพร้อมกับเจ้านาย  ศีรษะและร่างของมันระเบิด และเลือดเนื้อของมันกระเด็นไปทั่วทุกที่  อาหมันเก็บผลึกเวทที่มีควันปกคลุมไว้ด้วยมือนางเอง

ภายในสุสาน มังกรแผ่นดินไหวถูกเด็กสาวยักษ์จับบิดและหักกระดูกทั่วทั้งตัว  มันไม่ยอมทรยศเจ้านายของมันเช่นกัน

มันส่งเสียงครวญครางนานและกระอักโลหิตออกมาจากปากขนาดใหญ่ของมัน

หลังจากนั้นร่างของมันระเบิดและตาย

เทียบกับอสูรรบทั้งสองที่ตายโดยไม่ทรยศ  พญาคชสารวิ่งหนีไปข้างหน้าภายใต้การโจมตีของเย่ว์หยาง  ทางลับที่พังทลายกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดในการให้มันหลบหนี เมื่อมันสูญเสียที่หยั่งเท้าก็ตกลงไปในหลุมกับดัก ไม่สามารถหลบหนีได้  เย่ว์หยางที่อยู่ในท้องฟ้าชูดาบร่างมนุษย์ที่สร้างขึ้นโดยเทพองครักษ์ศึกอาเหยา และเตรียมจะฟันใส่มัน

พญาคชสารไพลินยอมรับและยอมแพ้เย่ว์หยาง

 “เสียใจด้วย แม้ว่าเงื่อนไขของเจ้าจะดีในทุกด้าน  ข้าไม่มีทางยอมรับได้  ข้าจะไม่ยอมรับอสูรรบที่หนีการต่อสู้และยอมแพ้เมื่อเผชิญหน้ากับความตายอย่างง่ายดาย  การหักหลังและทอดทิ้งสหายของเจ้าเป็นเรื่องเกินจะยอมรับได้  ถ้าเจ้าสู้ตาย  ข้าอาจยกโทษให้เจ้าได้  เจ้าไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ!  เย่ว์หยางถอนหายใจ  ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของพญาคชสาร  เขาฟันดาบลงทันที  คราวนี้เป็นการใช้พลังรบเต็มที่

กระบวนท่าที่หนึ่ง – ดาบผ่าภูผา