Panlong เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 26 ไปต่อหรือรั้งอยู่?

เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ – ตอนที่ 26 ไปต่อหรือรั้งอยู่?

เสียงของฟูโซ่ยังกึกก้องอยู่ในหูพวกเขา  แต่เขาเองไปแล้ว

 “ฟูโซ่ผู้นี้....ประหลาดคนจริงๆ”  บีบีกระพริบตาปริบๆ  และยังคงรู้สึกงง

 

ลินลี่ย์ก้มหน้าดูแหวนมิติเก็บของร้อยกว่าวงที่ลอยอยู่เหนือมือของเขา  บรรดาแหวนเหล่านี้มีทั้งแหวนของเทพแท้  แต่ก็มีของเทพชั้นสูงหลายวง  “มีแหวนเก็บสมบัติตั้งมากมาย และมีแหวนของเทพชั้นสูงปนอยู่ในนี้ด้วย  นี่คือสมบัติจริงที่ได้มาอย่างไม่คาดฝัน”

ลินลี่ย์รู้สึกดีใจ

 “ฟูโซ่นั้นให้แหวนเก็บสมบัติเราตั้งมากมาย” เดเลียถอนหายใจด้วยความทึ่งเช่นกัน

 “ก็อย่างที่ข้าบอก สมองของเจ้านั่นไม่ได้ใช้งานเลย  อย่างไรก็ตามนี่เป็นข้อเสียในทางที่ดี” บีบีหัวเราะ

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “บีบี! เจ้าพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก  ประสบการณ์ของฟูโซ่กับเราแตกต่างกัน  ต้องเก็บกดต้องอดทนเงียบสงบมาเป็นล้านๆ ปี มีแต่คนที่ไม่ธรรมดาจึงจะทนได้ขนาดนั้น  ในที่สุดหลังจากที่ได้รับปลดปล่อยเป็นอิสระ  เขาก็แค่ระบายออกมา”

เดเลียพยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นการที่เขาโจมตีใส่แลร์มองต์ หรือพูดคุยกับกลุ่มของลินลี่ย์ ทั้งหมดมาจากการต้องการระบายอารมณ์

 “โอว” บีบีพยักหน้าเข้าใจ สายตาเขาเป็นประกาย  “หลังจากระบายแล้ว  เขาก็เลยโยนเศษเหรียญเล็กน้อยให้เรา  ฟูโซ่นี่ตระหนี่จริงๆ  ทำไมเขาไม่ให้แหวนเอลควินกับเราเล่า?  สมบัติของตาแก่นั่นคงมากมายน่าทึ่ง”

ลินลี่ย์กับเดเลียพูดไม่ออกไปขณะหนึ่ง

 “ล้อเล่นน่ะ”  บีบีหัวเราะและจากนั้นมองดูแหวนเก็บสมบัติร้อยกว่าวงในมือลินลี่ย์  “พี่ใหญ่! แหวนมากมายนัก  ท่านคิดว่าในนี้จะมีสมบัติมากมายเท่าไหร่?  ข้าจะดูก่อน”  เห็นได้ชัดว่าบีบีดูเหมือนกระตือรือร้นมาก  “ข้าชอบตรวจดูสมบัติภายในแหวนเก็บสมบัติ”

 “จะรีบร้อนไปทำไม?”  ลินลี่ย์พลิกมือเก็บแหวนทั้งหมด

 “ตอนนี้ เราต้องตัดสินใจว่าเราจะทำอะไรต่อไป  เราค่อยตรวจดูแหวนเก็บสมบัติทีหลังก็ได้”  ลินลี่ย์มองดูรอบๆ  แนวภูเขาไฟหายไปทำให้พื้นที่โดยรอบกลับกลายเป็นที่ราบ  แสงสลัวจากพระจันทร์สีม่วงฉายรัศมีในยามราตรี

พระจันทร์สีม่วงเหมือนหมอกสลัวฉายแสงมายังพื้นพิภพกว้างใหญ่ให้ความรู้สึกถึงกลิ่นอายโบราณ

เดเลียขมวดคิ้วเล็กน้อย  “ลินลี่ย์!  แดนนรกเป็นพื้นที่เต็มไปด้วยภยันตรายนับไม่ถ้วน  คงจะเป็นเรื่องยากมากที่เราทั้งสามจะพึ่งพากำลังความสามารถของเราเองไปให้ถึงเมืองบลูเมเปิล แคว้นเรนโบว์ได้”

ลินลี่ย์เห็นด้วยเช่นกัน  ทั้งสามคนเป็นเทพแท้ทั้งหมด  แม้ว่าจะเป็นอสูรที่คนอื่นไม่สามารถแยกแยะได้ แต่คนอื่นก็ยังสามารถจำแนกพลังส่วนบุคคลทั่วไปได้  พวกเขาจะรู้ว่ากลุ่มของลินลี่ย์เป็นระดับเทพแท้และไม่ใช่ระดับเทพชั้นสูง!  อสูรเทพชั้นสูง พวกโจรจะไม่กล้าตอแยด้วย

แต่อสูรระดับเทพแท้  พวกโจรก็ไม่กลัวเช่นกัน

 “จะรับภารกิจ เราจะต้องไปภายในเมือง  ระยะทางระหว่างเมืองในแดนนรกกว้างใหญ่ไพศาลมาก! ไม่มีทางที่เราจะรับภารกิจได้ในตอนนี้”  บีบีพูดพลางถอนหายใจอีกครั้ง 

ลินลี่ย์มองไปรอบตัวเขา นึกทบทวนข้อมูลทางภูมิศาสตร์เกี่ยวกับแดนนรกที่เขาได้อ่านมาก่อน  เวลาต่อมาเขาก็ตัดสินใจ  “เราค่อนข้างตกอยู่ในความยากลำบาก  เมืองที่ใกล้ที่สุดห่างไปอย่างน้อยแปดสิบล้านกิโลเมตร  แปดสิบล้านกิโลเมตร...ใครจะรู้ว่ามีอันตรายมากแค่ไหนที่เราจะต้องเผชิญในหนทาง?”

 “แปดสิบล้านกิโลเมตร?” บีบีและเดเลียทั้งสองคนรู้สึกปวดหัวเช่นกัน

ลินลี่ย์มองดูเดเลีย  ใจของเขาอดนึกถึงภาพที่เขากับเดเลียตกลงไปในบ่อแมกมาทองมิได้  ในขณะนั้นเขาเชื่อว่ากำลังจะตายจริงๆ

 “เพื่อเดเลีย เราไม่อาจเสี่ยงตายอย่างนี้ต่อไป”  ลินลี่ย์บอกกับตัวเอง

เดเลียกับบีบีมองลินลี่ย์  ในเวลาอย่างนี้พวกเขาปล่อยให้ลินลี่ย์ตัดสินใจ  ลินลี่ย์จ้องมองไปไกล จากนั้นกล่าว “เอาอย่างนี้เป็นไง เมื่อขึ้นไปถึงที่นั่นดูเหมือนจะเป็นแนวเขายาว  เราไปที่นั่นและอาศัยฝึกฝนฝีมือที่นั่นเงียบๆชั่วคราว เมื่อเดเลียหลอมรวมประกายเทพชั้นสูงได้สำเร็จ  เราจะไปกันต่อ!”

 “อยู่ที่นั่นหรือ?”  บีบีค่อนข้างประหลาดใจ

 “มีอะไรหรือ?”  ลินลี่ย์มองบีบี

บีบีส่ายศีรษะทันที “ไม่มีอะไร พี่ใหญ่, คำพูดของท่านสมควรแล้ว เราจะรอจนกว่าเดเลียเป็นเทพชั้นสูง  อย่างน้อยโดยผิวเผิน คนอื่นจะเห็นว่านางเป็นอสูรเทพชั้นสูงซึ่งน่าจะขู่ให้กลัวได้  เมื่อเราไปต่อ ก็จะปลอดภัยมากขึ้น”

นี่เป็นแผนการของลินลี่ย์  แม้ว่าเดเลียจะเป็นเพียงอสูรหนึ่งดาว  แต่ใครจะบอกได้เล่าจากการมองดูผิวเผิน?

คนอื่นจะแน่ใจได้แค่เพียงว่านางเป็นอสูรเทพชั้นสูง!

กลุ่มโจรต้องการรับมือกับอสูรเทพชั้นสูง  ใครจะรู้ว่าเป็นอสูรมีกี่ดาว?  อาจจะเป็นอสูรเจ็ดดาวก็ได้!

 “หือ?” ทันใดนั้นลินลี่ย์สังเกตว่าเดเลียจับมือเขาไว้ เขาอดหันไปมองดูนางไม่ได้ และนางทำท่าบอกใบ้ทางสายตาให้เขา  ตอนนี้เองลินลี่ย์จึงสังเกตได้ว่าบีบีมีท่าทีแปลก  ลินลี่ย์เข้าใจทันที  “บีบีอาจกำลังคิดถึงนีซ”

 “บีบี” ลินลี่ย์กล่าว

 “หือ?” บีบีเงยหน้ามองดูลินลี่ย์

ลินลี่ย์พูดขึ้นทันที  “บีบี, เอาอย่างนี้ดีไหม, เราไปให้เร็วเท่าที่ทำได้ บางทีเราสามารถเข้าเมืองและรับภารกิจสักอย่าง หรือซื้ออสูรโลหะเป็นของเราเอง  อีกวิธีหนึ่ง เรารีบไปยังเมืองเรนโบว์ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้”

บีบีเข้าใจ

ซาโลมอนและนีซ ถ้าพวกเขาต้องการกลับไปทวีปเจดโฟลทก็ต้องไปที่เมืองบลูเมเปิลแคว้นเรนโบว์ก่อน  ข้อเสนอของลินลี่ย์จะทำให้บีบีมีโอกาสตามนีซได้ทัน

อย่างไรก็ตาม การเดินทางอย่างเร่งรีบนี้จะส่งผลให้พวกเขาพบกับกลุ่มโจรในระหว่างทางหลายกลุ่ม ใครจะรู้กันว่ามีอันตรายที่พวกเขาต้องเผชิญอยู่มากมายเท่าใด?  แม้ว่าลินลี่ย์และบีบีจะแข็งแกร่งและสามารถจัดการโจรธรรมดาได้  แต่ถ้าพวกเขาเผชิญกับกลุ่มโจรที่มีเทพแท้เป็นพัน พวกเขาจะทำอะไรได้?

มันอันตรายมากเกินไป!

 “พี่ใหญ่!  ขอบคุณ”  บีบีซาบซึ้งใจ แต่จากนั้นเขาส่ายศีรษะถอนหายใจ  “ยังไงก็เถอะ ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น”

ลินลี่ย์และเดเลียมองหน้ากันเอง

บีบีพูดต่อ  “การรีบร้อนเดินทางอย่างนี้จะพบกับอันตรายมากมาย  ทำอย่างที่พี่ใหญ่พูดตอนแรกเป็นดีที่สุด หาที่พักอยู่สักช่วงเวลาหนึ่งก่อน.. สำหรับเรื่องนีซ.. บอกตามตรง ตอนนี้ข้าเกลียดซาโลมอนจริงๆ!  แม้ว่าข้าเกลียดเขา  แต่ข้าเชื่อว่าเมื่อนีซอยู่ข้างเขา อย่างน้อยก็ยังปลอดภัยไม่มีปัญหา  ไม่ว่าข้าจะได้พบนางอีกครั้งหรือไม่.. ข้าขอปล่อยให้เป็นเรื่องของพรหมลิขิต!”

แม้ว่าบีบีต้องการจะอยู่กับนีซ  แต่การเดินทางแบบนี้จะส่งผลให้เกิดอันตรายกับลินลี่ย์และเดเลีย  บีบีไม่ยอมทำเช่นนั้นแน่

กลุ่มของลินลี่ย์มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ตรงไปได้ร้อยกิโลเมตร  จุดที่เขาพบเป็นแนวเขากว้างใหญ่  ในเทือกเขาดึกดำบรรพ์มีต้นไม้ขนาดมหึมาสูงเป็นพันเมตรขนาดหลายสิบคนจึงจะโอบรอบต้นได้ มีให้เห็นทุกที่ ต้นหญ้าเติบโตปรากฏอยู่ทุกที่รวมทั้งสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด

ทุกส่วนของพื้นที่นี้แสดงให้เห็นถึงมรดกโบราณ

แม้ว่ากลุ่มของลินลี่ย์จะพบกับเผ่าเล็กน้อยหลายเผ่าขณะเดินทางบนพื้นที่ราบหลายร้อยกิโลเมตร  ชนเผ่าเล็กเผ่าน้อยนี้ก่อตั้งโดยเหล่าเซียนผู้อ่อนแอของดินแดนนรก  พูดโดยทั่วไป ชนเผ่าที่ก่อตั้งโดยเทพจะควบคุมพื้นที่ในระยะพันกิโลเมตร

ลินลี่ย์ เดเลียและบีบีเลือกภูเขาที่ไม่โดดเด่นเป็นที่สังเกตและอยู่สูงเกินระดับครึ่งหนึ่งของส่วนสูงภูเขา  ลินลี่ย์ใช้กระบี่เลือดม่วงขุดช่องขนาดใหญ่ได้ช่องหนึ่ง สร้างเป็นถ้ำลึกสำหรับพักอาศัยชั่วคราว

ถ้ำที่พักอาศัยนี้ถูกสร้างใหม่  ลินลี่ย์ เดเลีย และบีบีนั่งลงและเริ่มตรวจสอบแหวนมิติเก็บสมบัติ

 “น้อยมาก  วงนี้มีศิลาดำอยู่แค่ไม่กี่แสนเอง  น่าจะเป็นของอสูรระดับเทพแท้”  บีบีดูเหมือนจะโยนเรื่องนีซออกไปจากใจและตรวจสอบแหวนมิติเก็บสมบัติอย่างตื่นเต้น  “โว้ว.! วงนี้ไม่เบา มีตั้งหลายร้อยล้านศิลาดำ นี่ต้องเป็นของอสูรเทพชั้นสูงแน่!”

 “ข้าตรวจดูมาเจ็ดวงแล้ว แต่ไม่มีวงใดเกินสิบล้านเลย”  เดเลียพูดขึ้นเช่นกัน

 “ไม่ต้องรีบ  ข้าคาดว่าพวกเจ้าเพียงแต่ตรวจดูพบเจอจากแหวนของอสูรระดับเทพเท่านั้น  โอว.. วงนี้น่าประทับใจ มีถึง... สองหมื่นล้านศิลาดำ!”  เมื่อเห็นรายการทรัพย์สินในแหวนนี้แล้วลินลี่ย์ตกใจ  นี่คือจำนวนรวมมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา

 “สองหมื่นล้านศิลาดำ?” บีบีกับเดเลียชะเง้อมองเช่นกัน

ทรัพย์ที่พวกเขาตรวจสอบรวมกันก่อนหน้านี้แค่ร้อยล้านศิลาดำ  สองหมื่นล้านเป็นจำนวนที่ทำให้พวกเขาตกใจ

ความจริง เนื่องจากฟูโซ่เอาไปแต่เพียงแหวนของอินนิโกและเอลควิน แหวนที่เหลือจึงรวมทั้งของชายชราเขาขาวด้วย  เนื่องจากในแหวนของชายชราเขาดำมีทรัพย์สินเกินสามหมื่นล้าน แหวนของชายชราเขาขาวจึงไม่ด้อยกว่าเท่าใดนัก  สำหรับพี่น้องเอ็ดเวิร์ดเป็นอสูรห้าดาวกันทุกคน  ทั้งหมดมีทรัพย์สินรวมเป็นจำนวนน่าทึ่ง  หลายหมื่นล้านศิลาดำสำหรับอสูรห้าดาวถือเป็นจำนวนรวมปกติ

ที่สำคัญ เทพชั้นสูงธรรมดาก็มีมากกว่าร้อยล้านแล้ว

ขณะที่อสูรเจ็ดดาว ทรัพย์สินของพวกเขาเป็นไปได้ว่าจะมากถึงระดับล้านล้าน  อินนิโกในฐานะคุณชายรองของตระกูล ก็มีสมบัติจำนวนรวมน่าทึ่ง  ดังนั้นแหวนมิติเก็บของที่มีทรัพย์สินรวมกันมากที่สุดจึงถูกฟูโซ่ได้ไป

 “ไม่ต้องรีบ มาตรวจสอบดูต่อไป  เรายังตรวจดูไม่เกินสามสิบวง  ยังมีเหลืออีกมาก  ค่อยๆ ตรวจสอบกันต่อไป”

เขาต้องยอมรับว่าการตรวจสอบแหวนเก็บสมบัติแบบนี้เป็นเรื่องที่ทำให้คนตื่นเต้นเร้าใจและมีความหวัง ไม่น่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย

 “โว้ว, สวรรค์โปรด วงนี้มีถึงสามหมื่นล้านศิลาดำ” บีบีร้องออกมาอย่างตกใจ

 “เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่? จนถึงตอนนี้ ข้าตรวจเจอได้จำนวนรวมราวเจ็ดหมื่นล้านศิลาดำแล้ว” เดเลียหัวเราะ

 “ข้าพบอีกวงหนึ่งที่มีเงินรวมเกือบสามหมื่นศิลาดำ”  ลินลี่ย์หัวเราะขณะที่เขาเก็บแหวนไปไว้อีกข้างหนึ่ง

ครู่ต่อมาพวกเขาตรวจสอบแหวนเก็บสมบัติร้อยกว่าวงเสร็จสิ้น  ทรัพย์สินภายในแหวนวงที่มีค่าที่สุดคือหกหมื่นล้านศิลาดำ  ขณะที่จำนวนน้อยที่สุดมีเพียงแสนศิลาดำ!  แตกต่างกันอย่างน่าทึ่ง

 “ลองเอา..ทั้งหมด..มารวมกัน..” ตาของบีบีเป็นประกาย  “โว้ว..รวมทั้งหมด...เรามีถึงสองแสนล้าน!”

เป็นจำนวนรวมที่น่าทึ่งจริงๆ!

 “มีอยู่หกวงซึ่งเก็บทรัพย์สินไว้มากกว่าหมื่นล้าน!  ข้านึกภาพออกเลยว่าหกวงนี้ก็เป็นของสามพี่น้องเอ็ดเวิร์ด ชายชราชุดขาว สเปอรี่ย์ และเทพชั้นสองอีกสองคน”  ลินลี่ย์กล่าว  ความจริงแม้ว่าพวกเขามีแหวนเก็บสมบัติร้อยกว่าวง  แต่วงที่มีมูลค่ามากที่สุดก็คือหกวงนี้ซึ่งเก็บทรัพย์สินไว้เกินหมื่นล้าน  แหวนหกวงนี้เท่านั้นมีทรัพย์สินรวมกันเกือบสองแสนล้านศิลาดำ

แหวนอื่นอีกร้อยกว่าวง มูลค่ารวมกันทั้งหมดแค่หมื่นล้านไม่ถึงสองหมื่นล้านด้วยซ้ำ

 “คุณภาพไม่ใช่ปริมาณ!”  บีบีถอนหายใจ  “แหวนเหล่านี้เป็นของอสูรห้าดาวและอสูรสี่ดาวทั้งหมด  แต่พวกเขามีทรัพย์สินมากมายอย่างน่าประหลาดใจขนาดนี้ได้  แล้วอสูรหกดาวจะเป็นยังไง? โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอลควินเป็นอสูรเจ็ดดาว?  ใครจะรู้ว่าเขามีทรัพย์สมบัติมากมายเท่าใด” 

สมบัติเป็นสิ่งที่สะสมกันเหมือนกับปิรามิด

ยิ่งมีพลังอำนาจมากขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งมีความมั่งคั่งสั่งสมมากขึ้นเท่านั้น

  “ข้าคาดว่าแม้สมบัติโดยรวมของเราทั้งหมดก็ยังไม่มากไปกว่าสมบัติที่ได้มาผิดๆ ของเอลควิน”  ลินลี่ย์กล่าว

ทุกคนสามารถนึกภาพตามได้ ใครจะรู้ว่ามียอดฝีมือที่เอลควินฆ่าตายไปแล้วเท่าใดกันแน่ และเขาสะสมสมบัติได้มากมายเพียงไหน?

อีกอย่างแม้ว่าสมบัติเกินสองแสนล้านศิลาดำก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับสุดยอดฝีมือเหล่านี้หรือตระกูลใหญ่นั้น  แต่ก็ยังเป็นเงินจำนวนมากสำหรับเทพชั้นสูงธรรมดา กลุ่มของลินลี่ย์เริ่มฝึกฝนเงียบๆ อยู่ในถ้ำที่สร้างเองนี้

เดเลียเพ่งอยู่กับการหลอมรวมประกายศักดิ์สิทธิ์ของนาง

ถ้ำที่กลุ่มลินลี่ย์อยู่อาศัยมีพื้นที่กว้างขวาง  ในแดนนรกถ้าพูดโดยทั่วไป ทุกสองสามพันกิโลเมตร จะมีชนเผ่าหรือกลุ่มโจรซึ่งยึดครองพื้นที่แบบนั้น  เทือกเขานี้ที่ลินลี่ย์อาศัยอยู่ก็ไม่มีข้อยกเว้น  มีกลุ่มโจรอยู่ด้วยเช่นกัน

 “แม่มันเถอะ! เราทำเงินไม่ได้มาหลายปีแล้ว”  บุรุษผมเขียวยาวบินอยู่ในกลางอากาศจ้องมองดูในระยะไกลพลางบ่นอุบอิบ  “มีโจรหลายกลุ่มมากเกินไปในแดนนรก  คนพวกที่กล้าเดินทางเองก็หายากขึ้นทุกวัน  แม้แต่พวกที่ออกมาท่องเที่ยวก็จะมีพวกเทพชั้นสูงมาด้วย  ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะเสียเวลาเปล่าอีกแล้ว  ช่างแม่ง,... ได้เวลากลับแล้ว”

บุรุษผมเขียวบินอยู่ในอากาศ มุ่งหน้ากลับรังโจรของเขา

 “หือ? มีใครบางคนอยู่ที่นี่?”

บุรุษผมเขียวหายไปเหมือนลมพัดทันที จากนั้นไปปรากฏบนยอดไม้ด้านล่าง  ขณะที่เขาพรางตัวจ้องมองขึ้นมาตำแหน่งกลางภูเขา  “เมื่อครู่นี้ข้าเห็นคนบินเข้าไปในนั้น เป็นไปได้ไหมว่าถ้ำนี้จะมีคนอยู่ข้างใน?”

 “ในเทือกเขานี้มีคนย้ายเข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อใด?”

บุรุษผมเขียวมีรอยยิ้มบนใบหน้า  “จะสนใจไปทำไมว่ามันเป็นใคร  ข้าจะไปแจ้งหัวหน้าก่อน  ข้าหวังว่าจะเป็นคนที่มีเงิน!”  บุรุษผมเขียวไม่สืบดูให้ชัดก็รีบบินกลับไปรังโจรของเขาทันที