Panlong เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ – ตอนที่ 17 เผชิญหน้า

เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ – ตอนที่ 17 เผชิญหน้า

เกาะมิลัวร์  คืออัญมณีแห่งทะเลสตาร์มิสท์

กองกำลังที่ไม่เป็นทางการสามารถสร้างอาคารปราสาทเสรีสามารถให้ทำการค้าได้  นอกจากนี้ยังตั้งมาเป็นเวลานานนับปีไม่ถ้วน  นี่เป็นเรื่องแปลกอย่างแน่นอน  เพราะอัตรภาษีระดับต่ำและนโยบายที่น่าสนใจอื่นๆ พ่อค้าของแดนนรกนับไม่ถ้วนจึงมารวมกันอยู่ที่นี่  ทุกๆ วันจำนวนลูกผู้มาที่ปราสาทเสรีเป็นจำนวนมากมาย

ปราสาทเสรีมีชั้นรวมหกชั้น  สี่ชั้นเปิดบริการสำหรับอาคันตุกะทั่วไปให้เข้า  ขณะที่กลุ่มของลินลี่ย์อยู่ชั้นแรกของโถงใหญ่

 “การต่อสู้ถูกห้ามอย่างเคร่งครัดในปราสาทเสรีเช่นกัน  ที่นี่เป็นที่ปลอดภัย  ทุกคนสามารถไปตามทางและซื้ออะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการซื้อ  หลังจากเสร็จแล้ว เราจะรวมตัวกัน”  ลินลี่ย์มองดูคนรอบตัวเขาและกล่าว  คนกลุ่มนี้ถือว่าลินลี่ย์เป็นผู้นำไปแล้ว

ทุกคนเห็นด้วย  ที่สำคัญจำนวนทรัพย์สินของแต่ละคนแตกต่างกัน และของที่ต้องการซื้อก็แตกต่างกัน  คนในกลุ่มต่างก็แยกย้ายกันไปในตำแหน่งต่างๆ ทุกคน

 “ลินลี่ย์, ข้าจะไปเดินดูด้วยเหมือนกัน”  โอลิเวอร์พูดกับลินลี่ย์ จากนั้นเดินทอดน่องไปตามปราสาทเสรี

พวกที่เหลือก็มีแต่ลินลี่ย์ เดเลียและบีบี

 “พี่ใหญ่, ไปที่ไหนกันก่อน?”  บีบีตื่นเต้นมาก  เขามีสมบัติมากมาย ย่อมจะมองหาที่ระบายสมบัติเป็นธรรมดา

ลินลี่ย์มองดูรอบๆ  และเห็นว่าที่ด้านข้างของโถงใหญ่ มีเคาท์เตอร์ขายเครื่องมือต่างๆ  ลินลี่ย์จำได้ว่าเมื่อเขาอยู่ที่ปราสาทเรดบุด  ที่นั่นจะแบ่งเป็นสามชั้น แต่ละชั้นจะสนนราคาสิ่งของในระดับที่แตกต่างกันไป

เป็นไปได้ว่าปราสาทเสรีนี้คงเป็นเหมือนกัน

 “ข้าจะตรงไปที่ชั้นสี่เลย  เป็นไปได้ว่าที่ชั้นสี่จะมีสิ่งของที่ดีที่สุดและราคาสูงที่สุด”  ไม่ใช่ว่าลินลี่ย์อยากจะเสียเงินมาก  แต่เขาเข้าใจว่าในแดนนรก ของที่ดีที่สุดต้องใช้เงินซื้อมาก

บีบีเดินขึ้นหน้าเป็นคนแรก  ขณะที่ลินลี่ย์และเดเลียตามอยู่ด้านหลัง  พวกเขาเดินขึ้นบันไดเรื่อยๆ

 “ที่นี่มีทหารประจำเกาะอยู่มากจริงๆ”  ลินลี่ย์สังเกตว่าที่ปราสาทเสรีพวกนักรบเทพชั้นสูงในชุดเกราะแดงมีให้พบเห็น

เดเลียหัวเราะ  “ตอนนี้มีทหารประจำเกาะมากมายจริงๆ ต่อให้บางคนต้องการสู้  พวกเขาก็คงไม่กล้า”

ลินลี่ย์พยักหน้า

บีบีตรวจสอบดูพวกทหารประจำเกาะเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง  “จะมีสักกี่คนที่สามารถต้านการผนึกพลังโจมตีเป็นกลุ่มของเทพชั้นสูง?  คนทั้งหมดย่อมไม่กล้าหาเรื่องแน่นอน!”

 “ต่อให้มียอดฝีมือคนหนึ่งที่สามารถต่อต้านกลุ่มทหารประจำเกาะได้ เป็นไปได้ว่าทหารประจำเกาะจะเข้ามาสมทบที่นี่มากขึ้นอย่างรวดเร็ว  เกาะมิลัวร์อยู่มาได้นานนับปีไม่ถ้วน  พลังของพวกเขาไม่มีทางจะล้อเล่นได้”  ขณะที่เขาพูด  ลินลี่ย์พากลุ่มของเขามาถึงที่ชั้นที่สี่ของปราสาทเสรี

โถงใหญ่ชั้นที่สี่มีพื้นที่จัดแสดงสินค้าสำหรับขายเป็นจำนวนมาก ตราสัญลักษณ์ต่างๆ แสดงถึงมูลค่าที่น่าอัศจรรย์  ราคาต่ำสุดก็เป็นล้านศิลาดำ  ขณะที่ราคาระดับที่สูงกว่าเริ่มที่ร้อยล้านศิลาดำ  พวกเทพธรรมดาไม่ค่อยกล้าเข้ามาในที่อย่างนี้

 “พี่ใหญ่, ที่นี่มีโกเลมมัจจุราชด้วย!”  บีบีพูดอย่างตื่นเต้น

 “โกเลมมัจจุราช?”  ลินลี่ย์หันหน้ามองตามที่บีบีชี้นิ้วบอกทันที  มีการจัดแสดงโกเลมมัจจุราชไว้มากมายจริงๆ

เดเลียหัวเราะ  “ลินลี่ย์, ในที่สุดเจ้าก็พบแล้ว

ลินลี่ย์หัวเราะทันทีขณะที่เขาเดินไปดู  เขาต้องการซื้อโกเลมมัจจุราชมานานแล้ว  ในช่วงเวลาวิกฤติสามารถใช้งานมันให้พัวพันศัตรูและจากนั้นก็หนีไป  เพียงแต่โกเลมมัจจุราชไม่ใช่ของที่ท่านหาซื้อได้ด้วยเงิน  ลินลี่ย์สอบถามข้อมูลในเมืองอื่นที่เขาผ่านมา  แต่ก็ไม่พบกับร้านที่ขายโกเลมมัจจุราชแม้แต่น้อย

 “เฮ้, โกเลมมัจจุราชของเจ้าขายราคาเท่าไหร่?”  บีบีถามขึ้นก่อน

เจ้าของร้านเป็นเด็กหนุ่มผมดำสั้นนัยน์ตาสีม่วงดูท่าทางเย็นชา  ตอนนี้เขานั่งหลับตาอยู่ในร้าน  เมื่อได้ยินเสียงของบีบี  เขาลืมตาและพูดอย่างเย็นชา  “ราคาติดป้ายเอาไว้ชัดอยู่แล้ว อ่านเอาเอง”  จากนั้นเขาหลับตาต่อ

ลินลี่ย์อดหัวเราะมิได้  บางคนที่ทำธุรกิจ แต่มีทัศนคติแบบนี้หาได้ยากจริงๆ

 “คนผู้นี้คงอาศัยข้อเท็จจริงที่ว่าโกเลมมัจจุราชนั้นขายง่ายกระมัง?”  เดเลียหัวเราะ

ลินลี่ย์พยักหน้าจากนั้นมองดูป้ายราคา  โกเลมมัจจุราชแบ่งออกเป็นสามระดับขึ้นอยู่กับความทนของร่างกาย  โกเลมมัจจุราชระดับสูงจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งพอๆ กับสมบัติเทพชั้นสูงและยากจะทำลายได้

ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง โกเลมัจจุราชระดับสูงตัวละ 150 ล้านศิลาดำ!

ราคานี้ก็สมเหตุสมผลดี

 “โกเลมมัจจุราชระดับสูงที่ร้านเจ้ามีอยู่กี่ตัว?”  ลินลี่ย์ถาม

ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มผมดำลืมตา  เขาขมวดคิ้วจ้องมองลินลี่ย์  “เจ้าจะซื้อกี่ตัว?”

 “ร้อยตัว  เจ้ามีมากขนาดนั้นไหม?”  บีบีกล่าว ลินลี่ย์อดมองบีบีไม่ได้  เขาไม่ได้ตั้งใจจะซื้อมากมายปานนั้น  ต้องเข้าใจก่อนว่าการควบคุมโกเลมมัจจุราชเข้าร่วมต่อสู้  ผู้ใช้จะต้องเพ่งสมาธิควบคุม

โดยทั่วไปแต่ละคนสามารถควบคุมได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น

แต่แน่นอนว่า ถ้าเจ้าของไม่ต้องควบคุมอย่างละเอียดประณีตเกินไป  แม้คนเดียวก็สามารถคุมได้สองสามตัว

ลินลี่ย์ปัจจุบันนี้มีสี่วิญญาณ  เขาสามารถควบคุมโกเลมเทพเจ้าสี่ตัวได้อย่างแม่นยำสมบูรณ์แบบ  แต่แน่นอน ถ้าร่างหลักของลินลี่ย์กำลังต่อสู้กับศัตรู เป็นไปได้ว่าเขาสามารถใช้วิญญาณพิเศษของเขาควบคุมโกเลมมัจจุราชได้อย่างแม่นยำ  ถ้าระดับการควบคุมไม่ต้องสูงเกินไป  เขาจะสามารถควบคุมได้มากขึ้น

บุรุษหนุ่มเย็นชานั้นส่ายศีรษะ  “ข้าขายให้ได้เต็มที่มากที่สุดก็เป็นโกเลมมัจจุราชระดับสูงสิบตัว”

 “ถ้าเจ้าสามารถขายได้สิบ  ข้าจะเอาสิบตัว”  ลินลี่ย์หัวเราะ  ลินลี่ย์พอใจคนผู้นี้มาก  “อีกอย่าง โกเลมระดับกลางนี้ จัดให้ข้าสองร้อยตัวด้วย”  ลินลี่ย์เตรียมควบคุมโกเลมระดับสูงให้แม่นยำ  สำหรับโกเลมระดับกลาง ในช่วงเวลาวิกฤติ  พวกมันใช้เป็นทหารหน่วยกล้าตายได้

โกเลมมัจจุราชระดับกลางมีราคาสิบห้าล้าน

 “สองร้อยหรือ?”  บุรุษหนุ่มเย็นชาส่ายศีรษะ  “ข้าขายได้เต็มที่ร้อยตัวเท่านั้น”

 “แค่นั้นก็ได้เหมือนกัน”  ลินลี่ย์จ่ายซื้อโกเลมมัจจุราชระดับสูงสิบตัวและโกเลมมัจจุราชระดับกลางอีกร้อยตัวอย่างพึงพอใจ  การซื้อโกเลมมัจจุราชครั้งนี้ใช้จ่ายเงินไปทั้งหมดสองพันเจ็ดร้อยล้านศิลาดำ  สำหรับลินลี่ย์แล้วไม่มีอะไรเลย

เงินรวมทั้งหมดที่เขามีเกือบสองแสนล้านศิลาดำ

สำหรับบีบี เขาเก็บรวบรวมอะเมทิสต์ไว้นับไม่ถ้วน  ซึ่งทำให้เขาได้โชคลาภสมบัติมหาศาล

ความจริงราคารวมควรจะอยู่ที่สามพันล้านศิลาดำ  แต่บีบีใช้สิทธิ์ส่วนลดราคาที่เขาได้มาจากการสู้ชนะในสนามต่อสู้สิบรอบ

หลังจากขายโกเลมมัจจุราชระดับสูงสิบตัว และโกเลมมัจจุราชระดับกลางอีกร้อยตัว เด็กหนุ่มยิ้มยากไม่รู้สึกอะไร แค่เพียงโบกมือเขารวบรวมของในร้านทั้งหมดเก็บไว้ในแหวนมิติ จากนั้นเดินออกไปจากชั้นที่สี่

 “เขาออกไปจริงๆ?”  บีบีจ้องมอง

 “เป็นไปได้ว่าเขาขายศินค้านี้หมดแล้ว  ของที่เหลือยังเป็นโกเลมมัจจุราชระดับต่ำ คงไม่มีอะไรมาก”  ลินลี่ย์คาดเดา

โกเลมมัจจุราชผลิตได้ยากมาก

ต่อให้คนผู้หนึ่งมีเงิน ก็ยังจะหาซื้อโกเลมเหล่านั้นได้ยาก ที่สำคัญหลายปีมานี้กับการเดินทางผ่านมาหลายเมือง ลินลี่ย์ยังคงมองหาโกเลมมัจจุราชตลอด  ทุกคนคงคาดคิดได้ว่ามันหาได้ยากเพียงไหน

 “ไปกันเถอะ, ไปซื้อสมบัติกันต่อเถอะ!”  บีบีพูดเสียงดังและตื่นเต้น

ขณะเดินอยู่โถงใหญ่ชั้นสี่ซึ่งจัดแสดงของต่างๆ มากมาย  ลินลี่ย์รู้สึกว่าเป็นเรื่องยอดเยี่ยมที่มีเงินมาก  เขาจับจ่ายใช้สอยซื้อสมบัติที่มีค่า  ต้องเข้าใจไว้ก่อน สมบัติเหล่านี้บางทีคือสิ่งที่ได้รับมาหลังจากต่อสู้เสี่ยงชีวิต

แต่สำหรับลินลี่ย์  ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือใช้เงินออกไป

 “เราควรจะไปที่ไหนต่อ?”  บีบีกล่าว  “ที่ชั้นสี่นี้เราใช้จ่ายเงินไปมาก” บนชั้นสี่มีร้านเสื้อผ้าอยู่ไกลๆ  อย่างน้อยบีบีก็ไม่สนใจเสื้อผ้า

เนื่องจากเขาเห็นว่าการซื้อเสื้อผ้าเป็นเรื่องน่าเบื่อ!

 “เดี๋ยวก่อน  เราไปที่ร้านเสื้อผ้ากันก่อน  ไปดูกันเถอะ”  ลินลี่ย์รีบกล่าว “เดเลีย, เจ้าคิดว่ายังไง?”  ลินลี่ย์สังเกตมานานแล้วว่าเดเลียมักจะชำเลืองมองดูเสื้อผ้า  สตรีมักให้ความสนใจเสื้อผ้ามากกว่าธรรมดา

เดเลียค้อนจากนั้นเดินตรงไปทันที

มีสตรีบางคนกำลังเลือกชุดในร้าน  แต่เมื่อลินลี่ย์เห็นรายการราคาเขาอดประหลาดใจไม่ได้  “ชุดเหล่านี้ราคาแพงจนน่าขัน  ราคาเกินล้านศิลาดำทั้งนั้น?”  แม้ว่าเขาพูดเช่นนี้  แต่ใจของลินลี่ย์ก็อยากซื้อให้เดเลียอยู่แล้ว

หลังจากเดินดูร้านเสื้อผ้าสามร้าน  เดเลียเดินมาถึงร้านที่สี่โดยยังไม่พบเสื้อผ้าที่ถูกใจนาง

มีแขกเข้าร้านนี้ค่อนข้างมาก  ธุรกิจดำเนินไปด้วยดี

 “ไม่เลว” ขณะที่ลินลี่ย์เข้าไป  เขารู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนชุดเสื้อผ้าให้ความรู้สึกที่ดีกับเขาเหมือนกับว่าเป็นงานศิลปะที่ยอดเยี่ยม  เพียงแต่ราคาเสื้อผ้าที่นี่สูงจนน่าทึ่ง  ในที่อื่นราคาเสื้อผ้าจะอยู่ที่ประมาณล้านศิลาดำ  แต่ที่นี่แทบจะทุกชุดมีราคาเกินสิบล้านศิลาดำทั้งนั้น และมีจำนวนน้อย

 “ลินลี่ย์, ตัวนี้เป็นยังไงบ้าง?”  หลังจากเลือกดูมากมาย  เดเลียเลือกได้ชุดสีชมพูแฟนซี

ลินลี่ย์มองดู จากนั้นดวงตาเป็นประกาย “ยอดเยี่ยม”

เดเลียยิ้มงดงามราวกับบุปผาเบ่งบาน  เห็นได้ชัดว่านางเลือกชุดแฟนซีนี้  เพียงแต่ราคาชุดสูงจนน่าประหลาดเช่นกัน

แค่เพียงชุดนี้ราคาก็มากกว่าแปดสิบล้านศิลาดำ!

นี่คือราคาสูงที่สุดเป็นอันดับสองในร้านนี้  ราคาแพงที่สุดก็คือร้อยล้านศิลาดำ

เจ้าของร้านที่อยู่ใกล้ยิ้มและพูดอย่างเป็นกันเอง  “ชุดนี้ทำมาจากวัตถุดิบที่มาจากพิภพเทพแสง  มันสร้างขึ้นมาจากขนของมนุษย์หงส์บอสซี่  และเจ้าของขนนี้จะมีพลังระดับเทพชั้นสูงทุกตัว  เฉพาะวัสดุสร้างชุดนี้อย่างเดียวรวมกับราคาค่าขนส่ง ก็เป็นจำนวนรวมที่น่าตกใจแล้ว  ส่วนความทนทานเทียบได้กับสมบัติเทพชั้นสูง!”

 “โอว?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ

สวยงามและทนทาน ราคานี้สมเหตุผลดีแล้ว

 “ซื้อตัวนี้แหละ”  ลินลี่ย์พยักหน้า

เจ้าของล้านเมื่อเห็นลินลี่ย์พยักหน้าอย่างง่ายๆ สบายๆ ก็รู้สึกดีใจ  ขณะเดียวกันเขาลอบตกใจ  คนเราไม่สามารถตัดสินได้จากลักษณะภายนอกจริงๆ  มองอย่างผิวเผินลินลี่ย์ดูเหมือนเป็นเพียงเทพแท้  แต่เขาไม่ใส่ใจกับการจ่ายเงินเกือบร้อยล้านเพื่อซื้อเสื้อผ้าชุดเดียว

 “เห็นนี่หรือเปล่า?” บีบีส่งตราสำหรับลดราคา 10% ของเขาให้

 “หือ...”  เจ้าของร้านอดประหลาดใจไม่ได้ จากนั้นเขาหัวเราะ  “ได้ ได้เลย ลด 10% ท่านจ่ายเพียงเจ็ดสิบหกล้านศิลาดำ”

ลินลี่ย์หัวเราะจากนั้นจ่ายเงิน

เดเลียเปลี่ยนชุดสีชมพูทันที และตรวจดูตนเองในกระจกอย่างระมัดระวัง นางมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด  เมื่อเห็นเดเลียมีสีหน้าดีใจมีความสุขที่ได้ชุดสีชมพู ลินลี่ย์รู้สึกว่านางเพิ่มพูนเสน่ห์ขึ้นอีกมากมาย

ลินลี่ย์คงต้องบอกว่าชุดนี้คุ้มค่ามาก!

ขณะนั้นเองที่ด้านนอกร้าน มีกลุ่มคนหกคนเดินเข้ามา หัวหน้ากลุ่มเป็นชายหนุ่มผมสีแดงสั้น เขาสูง2.2 เมตร ตอนนี้เขากำลังมองดูเดเลียที่สวมชุดนี้อยู่ และอดยิ้มไม่ได้

 “คุณชาย! ท่านจะมาซื้อเสื้อผ้าด้วยหรือ?”  ชายชราผมขาวที่อยู่ด้านหลังเขาพูดเบาๆ

 “ใช่แล้ว ไม่เลว” บุรุษหนุ่มผมเกรียนสีแดงพยักหน้าเล็กน้อย  จากนั้นพูดเสียงดัง  “เจ้าของร้าน, เจ้ายังมีชุดอย่างที่สตรีผู้นั้นใช้อีกชุดหรือไม่?”

เจ้าของร้านเมื่อได้ยินเช่นนี้ หันไปมองเดเลียจากนั้นเขารีบส่ายศีรษะ “ขออภัยจริงๆ วัสดุสำหรับทำชุดนี้หาได้ยากจริงๆ  ร้านของข้ามีเพียงชุดเดียว  เสื้อผ้าทุกชุดในร้านของข้ามีราคาสูงมาก ทั้งหมดจะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว!”

 “แค่ชุดเดียว?”  บุรุษผมเกรียนแดงไม่พอใจ  จากนั้นมองดูเดเลียที่อยู่ใกล้ๆ

ชายชราผมหงอกที่อยู่ด้านหลังของเขาฉลาด เดินตรงมาหาลินลี่ย์กับเดเลียและพูดกับเดเลียตรงๆ  “คุณชายของเราต้องการชุดแฟนซีที่เจ้ากำลังสวมใส่อยู่  ขายให้เราซะ”

ลินลี่ย์เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจ  เขาอดหันไปมองพวกนั้นไม่ได้

 “เอาชุดนี้ให้เรา แล้วเราจะจ่ายเงินให้เจ้า  อย่างไรก็ตาม เราจะจ่ายให้เป็นสองเท่า”  ชายชราผมขาวพูดอย่างใจเย็น  เมื่อได้ยินเช่นนี้เจ้าของร้านรู้สึกเสียใจ

 “ให้สองเท่า?”  ลินลี่ย์หัวเราะ จากนั้นชำเลืองมองกลับไปที่เดเลีย  “อย่าว่าแต่สองเท่าเลย  ต่อให้ท่านจ่ายให้เราสิบเท่า  เราก็คงไม่ขาย!”

ชายชราผมหงอกสีหน้าเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวน่าเกลียดทันที

 “เฮ้, คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคุณชายของเจ้าไม่ใช่หรือ?”  บีบีชำเหลือบมองบุรุษหนุ่มผมเกรียนแดง จากนั้นเม้มริมฝีปาก  “คุณชาย ชุดที่เจ้ากำลังสวมใส่อยู่ก็ยอดเยี่ยมดีอยู่แล้ว ข้าจะเอาบ้าง เจ้าขายให้ข้าตรงๆ เถอะ  ข้าจะจ่ายให้สองเท่า  เจ้ายินดีขายไหม?”