Panlong เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ - ตอนที่ 30 ค้อนยักษ์

เล่ม 16 ทะเลสตาร์มิสท์ - ตอนที่ 30 ค้อนยักษ์

ทางเดินสีแดงโลหิต  ประตูสีแดงโลหิต นั่นคือกลิ่นอายแห่งความตาย

 “ข้าต้องหนี  แล้วข้าจะหนียังไง?”  ลินลี่ย์แทบคลั่ง  ยอดฝีมือสามคนรายล้อมคุมเชิงเขาอยู่  ขณะผ่านประตูเข้าไปก็เป็นเจ้าปราสาทผู้มีพลังฝีมือที่น่าทึ่ง  เป็นไปได้ไหมว่าถ้าเขาใช้พลังมหาเทพ ก็ยังยากที่จะหนีไปได้

 

 “ใจเย็น  ใจเย็นเข้าไว้!”

ลินลี่ย์พยายามหาโอกาสหลบหนี  แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง  ในที่สุดแล้ว ก็มีความเป็นไปได้เพียงประการเดียว

 “ข้าได้แต่ฝากความหวังไว้กับโรมิโอ  โรมิโอจะต้องไม่ประมาท  เขาอาจหลบหนีก็ได้  ถ้าเขาต้องสู้กับเจ้าปราสาทอย่างดุเดือด และดึงดูดความสนใจคนทั้งสามนั้น ข้าก็คงฉวยโอกาสหนีได้”

ลินลี่ย์เข้าใจว่าเนื่องจากเจ้าปราสาทยินดีให้โรมิโอเข้าไปก็หมายความว่าเขามั่นใจว่าสามารถเอาชนะและควบคุมโรมิโอได้อย่างง่ายดาย  ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ..อย่างนั้นโอกาสสุดท้ายที่ลินลี่ย์จะหลบหนีได้ก็หายไปเช่นกัน

แม้ว่าเขาแทบจะคลั่งก็ตาม แต่ลินลี่ย์ก็ยังหาโอกาสอย่างระมัดระวัง  และเตรียมระเบิดพลังหนีไปให้ได้ทุกเมื่อ

 “ลินลี่ย์ เจ้ารีบร้อนนักหรือ?”  ยูไรห์หัวเราะ  “อย่าใจร้อน โรมิโอต้องใช้เวลาในการดูในห้องผลึกบันทึกห้องแรกอยู่บ้าง  และจะถึงคราวของเจ้าในไม่ช้า”

 “จะถึงคราวของข้าน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์รู้สึกว่าเสียงหัวเราะของยูไรห์ชั่วร้าย  ยูไรห์รู้ชัดว่านี่เป็นเรื่องโกหก  แต่ก็ยังพยายามโกหกลินลี่ย์จนถึงตอนนี้

 “บึ้ม!” ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องสั่นสะเทือนรุนแรง และแม้แต่ประตูใหญ่ข้างหน้าพวกเขาก็สั่นสะเทือนเต็มที่ แรงสั่นสะเทือนทำให้ผนังรายรอบพวกเขาเริ่มมีรอยร้าว สะเก็ดหินร่วงกราวและถล่มลงบนทางเดิน  กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนต่างซวนเซและพวกเขาพากันประหลาดใจทุกคน

 “ดี” ลินลี่ย์ดีใจ โรมิโอไม่ปล่อยให้เขาผิดหวังแน่นอน  เขาสร้างความวุ่นวายได้จริงๆ

 “เอ๊ะ?” ยูไรห์และอีกสองคนตกใจ  พวกเขามองหน้ากันเอง เนื่องด้วยพลังของเจ้าปราสาท  จะทำให้เกิดความวุ่นวายใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง?  แม้ว่าพวกเขาจะตกใจ  แต่พวกเขายังจับตาดูลินลี่ย์ไว้

ลินลี่ย์มีสีหน้าสงสัย  “ท่านยูไรห์ เกิดอะไรขึ้นข้างในกันแน่?”

 “ข้าไม่แน่ใจ” ยูไรห์หัวเราะอย่างใจเย็น  “บางทีโรมิโอ เมื่อได้ดูบันทึกการต่อสู้ของสุดยอดฝีมืออาจจะตื่นเต้นต้องการทดสอบวิชาก็ได้ ใช่แล้ว ลินลี่ย์! หลังจากเจ้าเข้าไปในห้องลับแล้ว ไม่ว่ายังไงก็อย่าทดสอบอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเล่า”

 “เข้าใจแล้ว ข้าเข้าใจ”  ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าความสามารถในการกลบเกลื่อนของยูไรห์สุดยอดจริงๆ

ขณะนั้นเอง...

 “ครืนนนน” เหมือนกับว่าสวรรค์ถล่มพื้นโลกทลาย เสียงระเบิดที่น่ากลัวดังออกมา และทั่วทั้งทางเดินและประตูใหญ่ปลิวกระเด็น เศษวัสดุนับไม่ถ้วนปลิวไปทุกที่แต่ละชิ้นแฝงไปด้วยพลังสายฟ้า

ความปั่นป่วน!

หน้าของยูไรห์และอีกสองคนเปลี่ยน  พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าโรมิโอที่อยู่ต่อหน้าอาจารย์ของพวกเขาจะสร้างความปั่นป่วนได้อย่างมากมาย

 “ยอดเยี่ยม”  ลินลี่ย์ดีใจ  “ช่วงเวลานี้แหละ”  ขณะที่ลินลี่ย์เตรียมจะใช้เคล็ดเดินดินจากไป...

 “ควั่บ!”

ยูไรห์และยอดฝีมืออีกสองคนเคลื่อนไหวทันที ตั้งแนวสามเหลี่ยมรายล้อมลินลี่ย์ไว้  ยูไรห์หัวเราะอย่างใจเย็น  “ลินลี่ย์! ไม่ต้องใจร้อน บางทีโรมิโอคงจะทำอะไรบางอย่างให้อาจารย์โกรธ”

ลินลี่ย์เมื่อเห็นเขาถูกยอดฝีมือทั้งสามรายล้อมไว้ ถึงกับขมวดคิ้ว

 “ฮ่าฮ่า...เด็กน้อย ดูเหมือนข้าประมาทเจ้าไปหน่อย”  เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นเหนือปราสาทเฮนด์ซีย์  และลินลี่ย์อดเงยหน้ามองดูไม่ได้

ในอากาศเหนืออาคารที่พังทลาย ชุดดำที่เปรอะโลหิตของโรมิโอโบกสะบัดในสายลม  เขาถือดาบศึกในมือ และทั่วทั้งตัวคลุมไปด้วยกระแสสายฟ้า  ตาของเขาเป็นประกายไฟฟ้า และเขามองดูเหมือนกับภาพเทพเจ้าสายฟ้าที่แท้จริง

ที่เผชิญหน้ากับโรมิโอก็คือบุรุษคนหนึ่งสูง 2.5 เมตร เขาไว้ผมสีแดงสั้นเหมือนทำขึ้นจากลวดเหล็ก และเขาสวมชุดเกราะโบราณที่ปราศจากการประดับลวดลาย  แขนใหญ่ของเขาเป็นสีทองแดงดูเหมือนมีพลังมหาศาล ในมือข้างขวาถือไว้ด้วยค้อนขนาดใหญ่สีดำ!

 “เขาคือเจ้าเมือง? แม่ทัพผู้นั้น?”  ลินลี่ย์รำพึงกับตนเอง  แต่จากนั้นลินลี่ย์ก็หยุดให้ความสนใจในท้องฟ้า แต่เพ่งความสนใจคนทั้งสามที่รายล้อมเขาไว้  เขาหวังว่าหนึ่งในนั้นอาจผ่อนความระมัดระวังลง ทำให้เขาหนีไปได้

จากท้องฟ้าเบื้องสูง เสียงของโรมิโอดังขึ้นอีกครั้ง

 “ฮึ่ม.. ข้าต้องขอบคุณท่าน  ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงไม่บรรลุไปอีกระดับแน่  ท่านต้องการจะฆ่าข้างั้นหรือ?  นั่นยังเป็นเรื่องที่ห่างไกลเกินกว่าท่านจะทำได้”

 “พวกเจ้าทั้งสามคนจับตาดูลินลี่ย์ไว้”  คนผมแดงถือค้อนพูดอย่างใจเย็น

 “ขอรับ นายท่าน!”  ยูไรห์และอีกสองคนรับปาก

 “จริงๆ ด้วย” ลินลี่ย์มั่นใจเรื่องทั้งหมดทันที  “พวกเขาเรียกบุรุษผู้นั้นว่านายท่าน... ข้าไม่คาดเลยว่าระหว่างคนทั้งสามนี้  สองคนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าเมือง”  แม้ว่าจะประหลาดใจ แต่ลินลี่ย์ก็ยังมองหาโอกาสหนี

หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยน

 “ยูไรห์ เกิดอะไรขึ้น?”  ลินลี่ย์ถามอย่างไม่พอใจ

ยูไรห์หัวเราะ  “นายท่านต้องการให้เจ้ารั้งอยู่ จนกว่าเจ้าจะได้ดูห้องลับที่หนึ่งก่อน”

 “ทำไมพวกเขาจึงเรียกเขาว่านายท่าน?”  ลินลี่ย์ถามอีกคำถามหนึ่ง

 “เราติดตามนายท่านตั้งแต่เรายังเป็นเทียมเทพ”  สตรีผมขาวพูดอย่างใจเย็น ขณะที่ลินลี่ย์ยิ้มอย่างใจเย็น  บริวารที่เป็นเทียมเทพสองคนกลายเป็นอสูรเจ็ดดาวทั้งคู่หรือ?

 “ไม่ว่าเจ้ามีความสามารถใดก็ใช้มาได้เต็มที่เลย!”  โรมิโอพูดอย่างกล้าหาญไม่มีใครเทียบ

ในกลางอากาศบุรุษผมแดงควงค้อนยักษ์และหัวเราะเสียงดัง  “เจ้าสามารถรับหมัดข้าได้สองสามหมัด ไม่เลว ตอนนี้มาดูว่าเจ้าจะทนค้อนใหญ่ของข้าได้หรือไม่”  บุรุษผมแดงควงค้อนยักษ์สีดำในมืออย่างคล่องแคล่ว

ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย...

ค้อนยักษ์ถูกซัดออก และขณะที่ค้อนพุ่งออกไปนั้นเกิดระลอกคลื่นแปลกประหลาดเปล่งออกจากใจกลางค้อน  ทุกที่ซึ่งระลอกพลังผ่านไป ศิลาสิ่งก่อสร้างทั้งหมดจะกลายเป็นผุยผง พังทลายโดยไม่มีเสียง

ดูเหมือนช้า แต่ในความเป็นจริงมันมาถึงด้านหน้าโรมิโอแทบจะทันที

 “ปัง!” สายฟ้าปรากฏออกมาจากท้องฟ้าสีคราม

ขณะที่สายฟ้าคำรามลั่น เงาดาบกระแทกใส่ค้อน

 “ครืนนน” ค้อนยักษ์ดูเหมือนจะสั่นสะเทือนเล็กน้อย ส่วนผิวของค้อนยักษ์กระเพื่อมราวกับว่าทำขึ้นมาจากน้ำ  ดาบศึกของโรมิโอสั่นสะเทือนเช่นกันแล้วแตกสลายไปหมดสิ้น

พลังซัดค้อนยักษ์เงียบ ไร้เสียง

แต่ทำให้อาวุธของโรมิโอถูกทำลาย

ลินลี่ย์ตะลึงเงยหน้ามองดู  ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงพลังโจมตีที่ไร้เสียงที่เขาเห็น  ดูเหมือนว่าช่างสง่างงามและอ่อนโยน  ทั้งที่ในความเป็นจริงพลังโจมตีของค้อนแฝงไปด้วยพลังเป็นล้านๆ ชั่ง  พลังโจมตีที่น่าตื่นตาตื่นใจทำให้วิญญาณของลินลี่ย์ปั่นป่วน

ลินลี่ย์ไม่เคยทำความเขาใจเคล็ดลึกลับ ‘พลังธาตุ’ ของกฎธาตุดินเลย แต่ทันใดนั้น ลินลี่ย์รู้สึกได้

เหมือนกับว่าเมล็ดความคิดในใจของเขาเริ่มแตกหน่อ

 “พลังธาตุ..มหาศาล...ไร้ขอบเขต...”

ลินลี่ย์ฝืกฝนอย่างหนักในเคล็ดลึกลับพลังธาตุ  แต่ก็ยังไม่มีความก้าวหน้าใดๆ  อย่างไรก็ตามเวลานี้เมื่อได้เห็นพลังโจมตีของค้อนยักษ์จากเจ้าปราสาทที่ดูเหมือนจะแฝงไปด้วยเคล็ดพลังธาตุ

แม้ว่าในความเป็นจริงนั้น เจ้าปราสาทผู้นี้จะใช้พลังวิถีทำลายล้าง  แต่ทุกวิถีทางมีความคล้ายคลึงกัน

ตัวอย่างเช่นกฎธาตุสายฟ้าและกฎธาตุแสงมีเคล็ดลึกลับเกี่ยวกับความเร็วทั้งหมด  ความเร็วของสายฟ้ามีความคล้ายคลึงกับเคล็ดความลึกลับของความเร็วแสง

 “เป็นไปไม่ได้!”  โรมิโอถูกแรงปะทะกระเด็นไปไกล  และเขาลงมายืนในซากหักพัง  หน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  เขาเพิ่งจะบรรลุระดับใหม่  ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งพอจะสู้กับเทพอสูรได้  แต่ทำไมแม้แต่พลังของเขา   ก็ยังไม่สามารถต้านทานค้อนยักษ์นั้นได้?

ถึงขณะนี้ยูไรห์และคนอื่นชำเลืองมองลินลี่ย์เล็กน้อย  เมื่อเห็นว่าลินลี่ย์ไม่ได้หนี  พวกเขาหันกลับไปมองการต่อสู้นี้ทันที  การต่อสูนี้สำหรับพวกเขานับเป็นเรื่องที่น่าลุ่มหลงติดตามมากทีเดียว

 “ถ้าลินลี่ย์หนีไป ด้วยกำลังคนในปราสาทมากมาย เขาย่อมไม่มีที่หนีไป”

ยูไรห์และอีกสองคนมั่นใจมาก

 “ฝีมือตามธรรมชาติของตระกูลไตตันเลือดศักดิ์สิทธิ์ของข้า เมื่อใช้ร่วมกับวิถีทำลายล้าง... เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระหรือ?”  บุรุษผมแดงพูดเสียงดัง  ขณะยืนอยู่ในกลางอากาศเขาเป็นเหมือนทูตสวรรค์ ทำให้หัวใจผู้คนเต็มไปด้วยความกลัว

 “อา, ทำไมข้ายังยืนอยู่ที่นี่เหมือนคนโง่อีก?  ข้าต้องหนี นั่นเป็นเรื่องสำคัญ”  ลินลี่ย์รู้สึกตัวทันที และเลิกคิด

ตั้งแต่เริ่มคิดและหยุดไตร่ตรองเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น

 “ทั้งสามคนนี้กำลังดูการต่อสู้อย่างกระตือรือร้น”  ลินลี่ย์รู้สึกดีใจอย่างมาก  จากนั้นเขาหันหน้าไปมองดูเจ้าปราสาทกับโรมิโอ  “ขณะที่เจ้าปราสาทโจมตี จะเป็นช่วงเวลาที่ข้าหนี!”

การโจมตีของเจ้าปราสาทจะต้องถูกมองดูและคิดวิเคราะห์โดยยูไรห์และพวกอีกสองคน  ขณะที่เจ้าปราสาทเองก็ไม่มีเวลาไล่จับลินลี่ย์

 “เจ้าสามารถรับพลังโจมตีค้อนยักษ์ของข้าได้โดยไม่ตาย  ก็นับได้ว่าเป็นอสูรเจ็ดดาวชั้นสูงแล้วระดับแทบใกล้เคียงกับเทพอสูรเลยทีเดียว”  เจ้าปราสาทหัวเราะลั่น และจากนั้นกลายสภาพเป็นร่างเงาโลหิตพุ่งผ่านท้องฟ้าทันที

ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย  “ตอนนี้แหละ!”

เคล็ดเดินดิน!

ทันใดนั้นลินลี่ย์หายตัวไปจากซากหักพัง ขณะที่ยูไรห์และอีกสองคนที่ยืนคุมเชิงลินลี่ย์เป็นรูปสามเส้ายังเพ่งดูการต่อสู้นี้ในท้องฟ้า  ทันทีที่ลินลี่ย์หลบหนี ยูไรห์และอีกสองคนสังเกตจากหางตาว่าลินลี่ย์หายไปแล้ว!

 “หนีหรือ?”  ยูไรห์และอีกสองคนงง  แต่พวกเขารู้สึกตัวได้โดยเร็ว

 “เขาใช้เคล็ดเดินดิน” ยูไรห์ตะโกนทันที  “รีบบินขึ้นไปในอากาศ เขาจะไม่มีทางหนีออกไปจากพื้นได้  เขาต้องไปทางอากาศ”  ลึกลงไปภายใต้ปราสาทเฮนด์ซีย์ก็ถูกล้อมไปด้วยวงเวทขนาดมหึมาเช่นกัน  ไม่มีที่ให้หนีจริงๆ

มีแต่บินผ่านอากาศหรือผ่านประตูใหญ่โดยตรงจึงจะจากไปได้

ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งทั้งสามคนบินขึ้นไปในอากาศขณะที่ตะโกนสั่งนักรบคนอื่นให้คอยระวังไว้

 “พวกเจ้าทุกคนจับตาดูให้ดี  ถ้าพวกเจ้าสามารถใช้เคล็ดเดินดินได้ จงรีบดำดินไปตามหาตัวลินลี่ย์ เร็วเข้า!”  ยูไรห์ตะโกนทันที  นักรบเกราะดำคนแล้วคนเล่าเริ่มใช้เคล็ดเดินดินหลอมรวมตนเองเข้าไปในพื้น

ยูไรห์และยอดฝีมืออีกสองคนลอยตัวอยู่ในอากาศ  ขณะเดียวกัน ยอดฝีมืออื่นก็ลอยตัวอยู่ในอากาศด้วยเช่นกัน  ทุกคนจ้องมองค้นหาไปทั่วทุกที่

 “ลินลี่ย์ผู้นี้กล้าหนีจริงๆ!”  ยูไรห์อดโกรธไม่ได้

หลังจากเหตุการณ์นี้ นายท่านคงจะตำหนิเขาเป็นแน่

ลินลี่ย์ที่อยู่ใต้ดินหลอมรวมกับแก่นธาตุดินและผ่านไปตามใต้ดิน

 “ไม่มีทางที่ข้าจะหนีไปจากปราสาทโดยใช้ใต้ดินได้”  ลินลี่ย์ได้ทดสอบไปก่อนนั้นแล้ว  “ก่อนอื่นข้าจะค่อยๆ ผ่านไปตามปราสาท จากนั้นรีบบินขึ้นในอากาศหนีไป”

แต่มีเรื่องแปลกก็คือ...

 “เอ๊ะ?” ลินลี่ย์รู้สึกได้ง่ายว่ามีกลิ่นอายสิ่งมีชีวิตปรากฏอยู่ข้างหน้า

ลินลี่ย์ตกใจ  “มีคนอื่นใช้เคล็ดเดินดินด้วยหรือนี่?”  กลิ่นอายสิ่งมีชีวิตนั้นใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง ทั้งแผ่สำนึกเทพออกมาด้วย

 “ใต้เท้า ลินลี่ย์อยู่ที่นี่!”  เสียงหนึ่งดังขึ้นกึกก้องไปทั้งปราสาท  ลินลี่ย์เองหนีออกไปหลายร้อยเมตร และจากนั้นโผล่ขึ้นมาจากพื้นโดยไม่สนใจอะไรอื่น

 “ควั่บ!”

ลินลี่ย์บินขึ้นไปในอากาศทันที  ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเกล็ดมังกรฟ้าทองทุกส่วนและมีหนามแหลมงอกออกมาเช่นกัน  ลินลี่ย์เร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงและเหมือนกับประกายแสงฟ้าทอง

 “จับเขาเอาไว้!”  ยูไรห์ที่อยู่ห่างออกไปตะโกนลั่น

ทันใดนั้นนักรบเกราะดำและนักรบชุดแดงจากทั่วทุกทิศรวมกันไล่ตามเขาราวกับฝูงตั๊กแตน  ลินลี่ย์คำรามลั่น และจากนั้นสร้างพลังงานรูปบอลรัศมีห้าร้อยเมตร

สนามพลังศิลาดำ!

 “หือ?” นักรบเกราะดำและนักรบชุดแดงทุกคนที่กำลังบุกเข้ามาในขอบเขตนี้พบพลังนั้นด้วยความประหลาดใจ ต่างถอยออกทันที

 “พลังผลักอะไรกันนี่”  คนพวกนั้นพากันประหลาดใจ

 “ขนาบเขาไว้ทุกตำแหน่ง  กักเขาเอาไว้”  ยูไรห์ตะโกน ขณะที่ตัวเขาเองก็รีบมาเช่นกัน

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์เพ่งอยู่เหนือศีรษะของเขา  แต่จากด้านบนนักรบเกราะดำจำนวนมากมารวมตัวกันพร้อมอยู่แล้ว ปิดทางหนีไว้อย่างสิ้นเชิง

 “เป็นความผิดของพวกเจ้าเองนะที่มาหาที่ตาย!”  ตาของลินลี่ย์เย็นชา

ทันใดนั้นลูกเริ่มเปล่งแสงธาตุดินสีเหลืองเข้ม และแก่นธาตุดินมารวมกันด้วยความเร็วสูงทันที  พลังเทพธาตุดินลอยอยู่ในอากาศและทันใดนั้นลูกบาศก์สูงสี่ร้อยเมตรปรากฏออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นักรบเกราะดำถูกกักอยู่ในลูกบาศก์นั้นโดยตรง

 “ปัง!”

จากระยะไกลบุรุษผมแดงต่างปะทะกับโรมิโออีกครั้งหนึ่ง  หน้าของโรมิโอซีดขาว และจากนั้นเขาตวาดลั่นกลายสภาพเป็นสายฟ้าดำหายลับขอบฟ้าไปด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง  เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์เงยหน้ามองดูพร้อมกับถอนหายใจ  “คนผู้นี้ฝึกมาทางกฎสายฟ้า.. เขาไวมากจริงๆ  ไวกว่าข้าเล็กน้อย!”

ความเร็วของโรมิโอมากจนเจ้าปราสาทไม่สามารถตามเขาได้ทัน

 “ยังมีอีกคนหนึ่ง”  เจ้าปราสาทหันไปมอง

ตอนนี้รูปลูกบาศก์ของลินลี่ย์สลายแล้ว  หลังจากทนรับการผนึกพลังโจมตีจากอสูรเจ็ดดาวสี่คนและอสูรหกดาวอีกหลายคน ลูกบาศก์ของลินลี่ย์ถูกโจมตีสลายไปทันที ขณะที่ลินลี่ย์เองบินขึ้นไปด้วยความเร็วสูง

 “นายท่าน, สนามพลังดึงโน้มถ่วงของเขาประหลาดมาก  เราไม่สามารถจับเป็นเขาได้”  ยูไรห์รีบกล่าว

 “ฮึ่ม”

เสียงแค่นเย็นชาดังขึ้น และจากนั้นเจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์จับค้อนยักษ์แน่น และเปลี่ยนสภาพเป็นเงาโลหิตขณะไล่ติดตามลินลี่ย์  เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์ไวมาก แค่เป็นรองโรมิโอเพียงเส้นผมเดียว แต่ก็ยังไวกว่าลินลี่ย์มากนัก

เขาเข้ามาใกล้ลินลี่ย์ทุกที

 “เด็กน้อย, ทำไมเจ้าไม่อยู่ต่อ”  เสียงหัวเราะดังลั่น

ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดู  “เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์หรือ?”  เขาพลิกมือ หยดพลังมหาเทพก็ปรากฏในมือ  แต่ลินลี่ย์ไม่ได้ใช้ทันที เพราะลินลี่ย์ยังมั่นใจสนามพลังโน้มถ่วงของเขา

 “แครก....” ร่างเงาโลหิตผ่านสนามพลังโน้มถ่วง  แต่ความเร็วลดลงไปมาก

 “ฮ่าฮ่า, สนามพลังโน้มถ่วงนี้ไม่เลว”  ขณะที่เขาพูด เจ้าปราสาทเฮนด์ซีย์หัวเราะพลางควงค้อนยักษ์ในมือ รังสีพลังงานสีดำมากมายถูกปลดปล่อยออกมาจากค้อนยักษ์ ราวกับเชือกหรือเส้นด้ายปั่นออกมาเต็มพื้นที่ทั้งหมด

 “คร่ากุม!”

รังสีดำนับไม่ถ้วนรวบตัวลินลี่ย์ไว้ ทำให้เขาไม่สามารถหนีไปได้

 “นี่อะไรกัน?”  ลินลี่ย์ดิ้นรนอย่างแตกตื่นและทำลายเชือกพลังได้  แต่ก็ยังมีด้ายพลังสีดำมากมายคลุมทั้งตัวเขา  หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนและเขาเตรียมใช้พลังมหาเทพ

แต่ขณะนั้นเอง

 “พลังของเจ้าใช้ได้ และสนามพลังโน้มถ่วงก็ไม่เลวเช่นกัน  น่าเสียดายความแตกต่างระหว่างเจ้ากับรีสเจมยังห่างกันช่วงใหญ่”  เสียงนุ่มนวลดังขึ้นข้างหูลินลี่ย์

ลินลี่ย์ตะลึง  “รีสเจม?  เจมเจม?” ลินลี่ย์นึกถึงอสูรอะเมทิสต์น้อยน่ารักที่อยู่ในภูเขาอะเมทิสต์