เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 752 พลังระเบิดจักรวาล

ตอนที่  752  พลังระเบิดจักรวาล

เนื่องจากการมาถึงของจ้าวปีศาจโบราณไม่เพียงแต่ทำให้ชาวเผ่าเก้าแสงกังวลเท่านั้น  แต่ยังทำให้เสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนลอบตื่นตัวทันที

 

ในการต่อสู้กับหลี่ผาน เสวี่ยอู๋เสีย อาหง อาหมันยอมปล่อยคู่ต่อสู้ไปและกลับไปอยู่ข้างตัวเสวี่ยอู๋เสีย

ภูตเพลิงฟ้าและตั๊กแตนมัจจุราชทั้งสองช่วยองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไล่กวดทำร้ายโยวจินได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก  แต่จ้าวปีศาจโบราณเข้ามาขัดจังหวะทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต้องถอยทันที  มีแต่เพียงอี้หนานกับเย่ว์ปิงที่ต่อสู้และใช้พิษสังหารคนของเผ่าเก้าแสง 

ฮุยไท่หลางไม่ยอมถอยกลับ

มันทะยานขึ้นท้องฟ้าและและเข้าโจมตีศัตรู

แมงป่องดาวคอยเป็นผู้ช่วยที่สำคัญที่สุด  ภายใต้การร่วมมือของทั้งสองฮุยไท่หลางฆ่าศัตรูคนที่สามได้สำเร็จ  และนี่คือคนที่สี่

ตาย

อาหงและอาหมันทำร้ายสองนักรบเผ่าเก้าแสงบาดเจ็บหนักและไม่ทันได้มีเวลาโจมตีต่อเนื่อง

จ้าวปีศาจโบราณผู้เป็นเหมือนพระยามัจจุราชก็มาถึง

เมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดินีฟ้า ทั้งเขาและเย่ว์หยางต่างประสบกับความยากลำบาก  จ้าวปีศาจโบราณไม่สามารถช่วยเย่เซียว จื่อกวงและบริวารอื่นได้  ก่อนที่ผู้เฒ่าซื่อไห่ หลี่ผานและโยวจินจะทันให้ความช่วยเหลือ ชาวเผ่าเก้าแสงก็ร่วงล้มทีละคน พวกเขาต่างตกใจที่มีมือยักษ์กดใส่หน้าพวกเขา

ประกายพลังสีแดงวูบผ่านร่าง ปรากฏรอยฟัน รอยฟาดที่ยากจะต่อต้าน จ้าวปีศาจโบราณจัดการชาวเผ่าเก้าแสงในพริบตา

ผู้เฒ่าซื่อไห่เคลื่อนไหวมาถึงอย่างรวดเร็วที่สุด

จ้าวปีศาจโบราณไม่สนใจการขัดขวางของผู้เฒ่าซื่อไห่

จ้าวปีศาจโบราณชี้นิ้วไปที่นักรบเผ่าเก้าแสงที่ถูกอาหมันทำร้ายบาดเจ็บแต่ยังไม่ตาย  หลังจากหนีไปได้สิบเมตร  จ้าวปีศาจโบราณทนรับหมัดโจมตีของผู้เฒ่าซื่อไห่และจับนักรบเผ่าเก้าแสงคนนั้นโยนเข้าไปในอสูรบดกระดูก

คนผู้นี้แตกต่างจากเย่ว์หยางที่เคยถูกจับโยนเข้าหาอสูรบดกระดูก  มันบดทับร่างและกระดูกนักรบผู้นั้นโดยตรง และเขาไม่รอดชีวิต

 “หนีไป!”  ผู้เฒ่าซื่อไห่อยู่ในอาการผิดหวัง และเขาไม่สามารถสงบจิตใจได้ต่อไป ความรู้สึกถึงจักรพรรดินีฟ้าหายไปแล้ว นางคงถูกเย่ว์หยางและจื้อจุนฆ่าไปแล้ว  ราชาเก้าแสงยังคงอยู่ที่นั่น แต่ลมหายใจของเขาอ่อนล้าลง และคาดได้ว่าอีกไม่นานคงติดตามจักรพรรดินีฟ้าไปด้วย  เมื่อครู่นี้พลังแสงทำลายล้าง พลังกดดันของยักษ์ทอง ปรากฏการณ์ต่างๆ และพลังดาวระเบิดทำลายล้างโลกถูกขัดขวางและสลายไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังดาวระเบิดถูกขัดขวางทำลายนั่นแสดงให้เห็นว่าแผนสู้รบของจักรพรรดินีฟ้าล้มเหลวในช่วงสุดท้าย  ไม้ตายสุดท้ายของจักรพรรดินีฟ้าก็คือพินาศย่อยยับพร้อมกับฝ่ายตรงข้าม  แม้ว่าจะไม่ได้อธิบายสถานการณ์ของเย่ว์หยางและจื้อจุน  แต่สำหรับเผ่าเก้าแสงนั่นไม่ใช่ข่าวดี

 “ข้าไม่ไป!”  บุรุษร่างใหญ่หลี่ผานปฏิเสธ  เขายอมตายในการต่อสู้ดีกว่าหนีอย่างขลาดเขลา

 “จอมพลซื่อไห่, ท่านไปก่อน เราจะคุ้มกันให้!”  โยวจินยังมีสติกว่าหลี่ผานร้อยเท่า เขาไม่อาจพูดว่าเขาสามารถหนีได้  แต่เขารู้ตัวเองดี  ต่อให้เขาหนีไปได้  เผ่าเก้าแสงที่รุ่งโรจน์คงจะตกต่ำ เขาเองคงช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งของเผ่าไม่ได้  แต่จอมพลซื่อไห่แตกต่างออกไป  พลังของเขาเป็นรองเพียงราชาเก้าแสงและจักรพรรดินีฟ้าเท่านั้น  ถ้าเขากลับไปได้ เผ่าเก้าแสงก็ยังมีความหวัง

 “พวกเจ้าจะไม่มีใครหนีไปจากบันไดสวรรค์ชั้นห้าได้ ที่นี่จะเป็นสุสานฝังเผ่าเก้าแสง”  จ้าวปีศาจโบราณไม่สนใจการโจมตีของผู้เฒ่าซื่อไห่ เมื่อหลี่ผานและโยวจินโจมตีเขา เขาเรียกสุสานหมื่นคชสารออกมา

ท้องฟ้าเหมือนกับมีพญาช้างสารนับหมื่นตัวเหยียบย่ำ

ชาวเผ่าเก้าแสงรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาอึดอัดราวกับถูกภูเขากดทับ

สุสานหมื่นคชสารคืออสูรอัญเชิญของจ้าวปีศาจโบราณ  อสูรเชื้อเพลิงผสานร่างเข้ากับหุบเขาแม่น้ำขาวกลายเป็นคุกหลอมเหลว

หินเพลิงมากมายหลอมละลายหินเป็นแม็กมารายล้อมชาวเผ่าเก้าแสงไว้ เมื่อตอนใช้สู้กับเย่ว์หยางก่อนหน้านั้น เพราะเย่ว์หยางมีความยืดหยุ่นในการต่อสู้  จ้าวปีศาจโบราณไม่สามารถใช้กลยุทธ์หมื่นปีศาจถล่มโลกได้ได้  แต่เมื่อเผชิญหน้ากับชาวเผ่าเก้าแสง  เขาใช้วิชานี้ได้โดยไม่ถูกจำกัด  นอกจากนี้เขายังควบคุมพื้นที่หลอมละลายในคุกเพลิงให้ล้อมรอบชาวเผ่าเก้าแสงไว้ทั้งหมด แต่ไม่ได้โจมตีพวกเขาพร้อมกับเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน พวกนางหลบเลี่ยงอย่างระมัดระวัง  เหตุผลที่เขาทำเช่นนั้นไม่ใช่ว่าเขากลัวเย่ว์หยาง  แต่เพราะรู้สึกถึงสนามพลังศักดิ์สิทธิ์ของเสวี่ยอู๋เสียได้  คนของเผ่าเก้าแสงไม่สามารถสู้ได้เต็มที่ ทั้งองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยังครอบครองดาบเทพจักรพรรดิอวี้ คนเผ่าเก้าแสงจึงตกอยู่ในอันตราย อาจถูกฆ่าตายได้ทุกเมื่อ

จ้าวปีศาจโบราณพยายามต้อนคนเผ่าเก้าแสงให้อยู่ในสภาพอันตรายที่สุด  แม้ว่าเขาจะต้องใช้วิธีโจมตีซ้ำเดิม

พลังหมื่นปีศาจถล่มโลก

ซื่อไห่, โยวจินและหลี่ผานหันหน้ามองชาวเผ่าเก้าแสงด้วยสีหน้าโศกเศร้า มีคนเหลืออยู่เพียงจำนวนน้อยนิด และหลายคนจมลงไปในหินหลอมเหลว  หินเพลิงเหล่านี้ไม่สามารถฆ่าชาวเผ่าทั้งหมดได้ในทันที แต่เมื่อใช้วิธีนี้ย่อมต้องตายอย่างมิต้องสงสัย

 “จอมพลซื่อไห่!  ข้าขอร้อง ขอให้ท่านหนีไป!” โยวจินคุกเข่า

 “ข้าจะต่อสู้กับเจ้าเอง!”  ทางเลือกของหลี่ผานคือโจมตีจ้าวปีศาจโบราณ เขาต้องการให้ย่อยยับไปด้วยกันกับเขา

 “โยวจิน!  เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่สามารถหนีไปได้.. เจ้าหนีไปเถอะ กลับไปที่เผ่า ไปหาหญิงงามที่สุดในเผ่ามอบให้จางฮุ่ย และยอมเข้าเป็นพวกเขาซะ”  ผู้เฒ่าซื่อไห่มองดูโยวจินด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจแสนสาหัส  จางฮุ่ยเป็นศัตรูที่ผู้เฒ่าซื่อไห่เกลียดมาทั้งชีวิต  แต่เพื่อความอยู่รอดของเผ่า  เขายินยอมก้มหัวให้ศัตรู

ที่น่าเย้ยหยันก็คือหญิงสาวที่งดงามที่สุดในเผ่าเก้าแสงก็คือหลานสาวของผู้เฒ่าซื่อไห่

นางหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดที่ราชาเก้าแสงต้องการให้นางเป็นพระสนม แต่นางปฏิเสธ  ตอนนี้เพื่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์  ผู้เฒ่าซื่อไห่มอบนางให้กับจางฮุ่ยผู้เป็นศัตรู

โยวจินเศร้าและขุ่นเคืองขณะคุกเข่าให้ผู้เฒ่าซื่อไห่  เมื่อผู้เฒ่าซื่อไห่ทุ่มเทพลังป้องกันการไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่ง  โยวจินกู่ร้องโหยหวนและฝ่าออกจากสนามพลังศักดิ์สิทธิ์ของเสวี่ยอู๋เสีย หลบหนีจากพลังมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและออกไปจากสมรภูมิ

เนื่องจากภาระหน้าที่ยิ่งใหญ่ เขาจำต้องทนอัปยศอดสู

เขาต้องหนีเอาตัวรอดต่อหน้าสหาย

แม้ว่าจักรพรรดินีราตรีจะไม่ห้ามเขา  แต่เขาจะหลบหนีพ้นไปจากบันไดสวรรค์ชั้นห้าได้หรือ?

จู่ๆ มีร่างคนบาดเจ็บคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าโยวจิน มือของเขาทาบลงที่หน้าของโยวจิน พลังสัมฤทธิ์ฟ้าระเบิดใส่โยวจินจนกระเด็นกลับไปกองที่เท้าของผู้เฒ่าซื่อไห่

แม้ว่าเนื้อตัวจะเต็มไปด้วยบาดแผลดาบกระบี่และรอยฟกช้ำ เลือดแห้งกรังปรากฏอยู่บนชุด  บุรุษผู้นั้นก็ยังคงเย่อหยิ่งราวกับว่าอาการบาดเจ็บนั้นไม่ได้เกิดบนร่างตนเอง

มือขวาของเขาถือลูกกลมประกายไฟฟ้าสีม่วงและภายใต้พลังสนับสนุนจากพลังมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์ขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน พลังของเขาเพิ่มขึ้นอีกมากมาย  บุรุษผู้เย่อหยิ่งนี้ตวาดใส่โยวจินอย่างเย็นชา  “เจ้าคงไม่คิดหรอกนะว่าวังมารตกอยู่ภายใต้การล้อมโจมตีของศิษย์เผ่าเก้าแสงของเจ้าแล้วยังอุตส่าห์รอดมาได้  ข้า..มารสัมฤทธิ์ฟ้ายังไม่ตาย  ตอนนี้มาที่นี่เพื่อขอคำแนะนำยอดฝีมือเผ่าเก้าแสง”

โยวจินมองดูมารสัมฤทธิ์ฟ้าสีหน้าตกใจเล็กน้อย

ศิษย์เผ่าเก้าแสงถูกส่งไปที่วังมาร ภูเขาทลายจองจำมีเพียงนักรบปราณฟ้าระดับสามและมีมากกว่าห้าคน มีบันทึกข้อมูลนักสู้อย่างผิวเผินในมือของเขาเองและหลี่ผาน นักสู้ระดับปราณฟ้าในวังมารมีน้อยไม่ใช่หรือ?

ข่าวกรองรายงานว่า “วังมารมีนักสู้ปราณฟ้าเพียงคนเดียวก็คือมารสัมฤทธิ์ฟ้า!

นักสู้ปราณฟ้าห้าคน

ยังไม่สามารถฆ่ามารสัมฤทธิ์ฟ้าได้หรือ?

มีข้อผิดพลาดตรงไหน? การต่อสู้ทั้งหมดนี้ ทำผิดพลาดตรงไหน!

 “สามสุดยอดมารฟ้า, และห้าผู้อาวุโสเผ่าใต้พิภพ และผู้อาวุโสของเผ่าภูตบูรพา ทั้งหมดลงมาจากฟ้าเพื่อสู้ศึกนี้ ครั้งนี้ต้องดูว่าเผ่าเก้าแสงของเจ้าเตรียมการไว้ดี และข้าหลงฉวนยังไม่ตาย  ถ้าเผ่าเก้าแสงไม่ดับสูญ ความเป็นปรปักษ์นี้จะไม่สิ้นสุด”  ด้านหลังมารฟ้าสัมฤทธิ์ บุรุษคนหนึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผลเช่นกัน  ผู้นี้คือจักรพรรดิมังกรแห่งเผ่าภูตบูรพา  เขาโกรธจนหนวดเคราชี้ชัน ขณะตวาดใส่คนของเผ่าเก้าแสง  

อีกข้างหนึ่งของมารสัมฤทธิ์ฟ้า เป็นจักรพรรดิใต้พิภพที่อยู่ในสภาพล่องหน

จักรพรรดิใต้พิภพแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงยืน

มือข้างหนึ่งของเขาแหลกจนถึงไหล่

เลือดสีน้ำเงินหยดลงพื้น อย่างไรก็ตามรังสีฆ่าฟันของเขาไม่ด้อยไปกว่าจักรพรรดิมังกร

วังมารเมื่อเข้าต่อสู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหล่าผู้อาวุโสกล้าหาญยอมเสียสละถูกพลังโจมตีจากศัตรูจนบาดเจ็บหนัก เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเอาชนะได้   ศิษย์เผ่าเก้าแสงคำนวณความแข็งแกร่งทางจิตใจของพวกวังมารผิดไป  สมาชิกวังมาร เผ่าปีศาจบูรพาและเผ่าใต้พิภพ มีนักรบเป็นแสน ภายใต้การสนับสนุนที่ใหญ่ที่สุด พวกเขายอมสละตัวเองและต่อสู้จนซากศพกองเป็นภูเขา

ในที่สุดแม้แต่ผู้อาวุโสเร้นกายก็ยังถูกส่งออกไปสู้

ระเบิดตัวตายพร้อมกับศัตรู

ความเสียสละของพวกเขาแลกมาซึ่งชัยชนะครั้งนี้

 “ข้าจะไม่ละเว้นเผ่าเก้าแสงของเจ้าแน่  สาบานเลยว่าจะไม่เว้นใครแม้แต่คนเดียว”  มารสัมฤทธิ์ฟ้าสาบานเหมือนกับจ้าวปีศาจโบราณ

 “ปู่ใหญ่ ปู่รองและปู่สามตายแล้วหรือ? ข้ายังต้องการจะหาอสูรปราณฟ้าส่งไปให้เขา  นึกไม่ถึงเลยว่าพวกท่านจะตายแล้ว”  นางเซียนหงส์ฟ้าออกมาจากโลกคัมภีร์ของเสวี่ยอู๋เสีย หลังจากทราบข่าวร้ายนางรู้สึกเศร้าและอดหลั่งน้ำตาไม่ได้

 “......”  ผู้เฒ่าซื่อไห่มองดูจักรพรรดินีราตรีซึ่งเพิ่มพลังจนถึงขีดจำกัด เขาถอนหายใจ

เขาไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับสถานการณ์เช่นนี้

เผ่าเก้าแสงใกล้จะถูกทำลายล้าง  แต่เขาไม่สามารถจะฟื้นฟูความแข็งแกร่งได้ และเขาเข้าใจว่า การขุดรากถอนโคนนี้ มาจากความโลภอย่างเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการกวาดล้างอิทธิพลในหอทงเทียนและยึดสมบัติในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ  ถ้าไม่ใช่เพราะการสู้ก่อนนั้นยังไม่ได้รับชัยชนะขั้นสุดท้ายและจงใจลงมือฆ่าเย่เซียวและจื่อกวงและคนอื่นจนกลายเป็นบีบบังคับจ้าวปีศาจโบราณแทน  ถ้าไม่ใช่เพราะการประเมินผิดพลาดถึงจิตวิญญาณที่เสียสละของนักสู้หอทงเทียน ทั้งยังไม่ประมาทจื้อจุนและเย่ว์หยาง จักรพรรดินีราตรีอย่างมาก  ชาวเผ่าเก้าแสงก็คงไม่ต้องตกอยู่ในความหวาดกลัวเสี่ยงต่อการถูกล้างเผ่าพันธุ์ได้

เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิใครได้

อาจกล่าวได้แต่เพียงว่าเผ่าเก้าแสงต้องชดใช้ความโลภและความหยิ่งยโสของพวกเขาเอง

นี่จะเป็นการขุดรากถอนโคนที่เผ่าเก้าแสงมิอาจต้านทานได้  ถ้ามารสัมฤทธิ์ฟ้าและคนอื่นไม่ได้มา  จักรพรรดินีราตรีก็คงจะกอดอกมองดูพวกเขาต่อสู้กับจ้าวปีศาจโบราณ  อย่างไรก็ตามเพราะมารสัมฤทธิ์ฟ้า จักรพรรดิมังกรและเผ่าใต้พิภพและคนอื่นมาพร้อมกัน  เผ่าเก้าแสงถูกลิขิตแล้วว่าจะต้องถูกทำลาย

จักรพรรดินีราตรีต้องถูกกำจัด  นางกำลังขุ่นเคือง!

ผู้เฒ่าซื่อไห่ถอนหายใจยาว  “นี่จะเป็นการสู้ครั้งสุดท้ายที่น่าพอใจของข้า!”

จะเอาชนะนักรบหอทงเทียนให้ได้อย่างแท้จริง  หรือว่าจะพินาศไปพร้อมกัน

คอยดู หมัดสุดท้าย

พลังที่สามารถทำให้ทะเลม้วนตัวเป็นคลื่นระลอกแล้วระลอกกเล่าแผ่ออกมาจากผู้เฒ่าซื่อไห่  แต่ผู้เฒ่าซื่อไห่พยายามแผดเผาศักยภาพ  เขาใช้พลังจนเกินพิกัดระลอกแล้วระลอกเล่า  แต่เป้าหมายไม่ได้เพื่อเอาชนะจักรพรรดินีราตรี  แต่เพื่อดึงนางไปด้วยกัน

 “นักรบหอทงเทียน พลังสี่ทะเลของข้าต้องเอาชนะให้ได้รวดเดียว!

ความคิดสุดท้ายของผู้เฒ่าซื่อไห่ถูกความตั้งใจนี้ครอบงำ

 “ระเบิดทางช้างเผือก!”  จักรพรรดินีราตรีเคลื่อนไหวก่อนที่ผู้เฒ่าซื่อไห่จะลงมือโจมตีนาง  นางมีแก่นธาตุเงินงดงามอยู่ในมือ นั่นคือสมบัติระดับเทพ  ขณะเดียวกัน ผู้เฒ่าซื่อไห่ไม่เคยเห็นพลังกฎสวรรค์ของจักรพรรดินีราตรี ขณะที่นางยังถือแก่นธาตุเงินในมือ  สนามพลังดารารายมีดวงดาวหลายดวงพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วแสงรวมตัวอยู่ที่แก่นธาตุเงินกลายเป็นแผ่นผืนดินที่งดงามที่สุดในโลก

ดาวดวงแล้วดวงเล่าไม่สนใจพลังป้องกันตัวของเขาผ่านเข้าไปในร่างของเขา

เพียงวินาทีเดียวผู้เฒ่าซื่อไห่ก็นิ่งเงียบ ตามตัวกลายเป็นเส้นสีเงิน ตัวของเขาเกิดรูโปร่งใสขึ้นนับไม่ถ้วน  มือสีขาวของจักรพรรดินีราตรีลูบแก่นธาตุเงินอย่างนุ่มนวล  กฎสวรรค์ของดาราทำลายล้างออกมาทันที  ดาวนับพันที่กลับมารวมตัว ระเบิดทันที และแม้แต่พื้นที่มิติก็แตก ผู้เฒ่าซื่อไห่และพลังของเขาหายไปกับระเบิดใหญ่ครั้งนี้  มิติที่แตกแยกให้กำเนิดหลุมดำที่สามารถกลืนสิ่งที่อยู่ใกล้ ได้กลืนวิญญาณผู้เฒ่าซื่อไห่และผนึกอยู่ในหลุมดำตลอดไป

อย่างไรก็ตาม เพราะวิญญาณของผู้เฒ่าซื่อไห่ไม่ได้สร้างพลังป้องกันไว้ วิญญาณจึงสูญสลายไปก่อนที่หลุมดำจะหายไป

ราวกับว่าได้รับการปลดเปลื้อง วิญญาณผู้เฒ่าซื่อไห่ฉายประกายในหลุมดำ

จากนั้นหายไปตลอดกาล

   Turn into nothingness.

สู่ความว่างเปล่า