เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 792 ถึงเข้าใจผิด ก็เป็นความเข้าใจผิดที่ดี

ตอนที่  792  ถึงเข้าใจผิด ก็เป็นความเข้าใจผิดที่ดี

 “นี่คือบันไดสวรรค์  บันไดสวรรค์ที่แท้จริงหรือนี่?”  ราชันย์ปีศาจใต้มองดูตะลึงเล็กน้อย  อย่างไรก็ตามสิ่งที่ให้นางตกใจมากที่สุดไม่ใช่บันไดสวรรค์ ซึ่งมีบันไดถึงร้อยล้านขั้น แต่ความจริงที่ว่าก็คือ โลกทั้งโลกก็คือต้นไม้

 

 “ในจุดพักทุกๆ ร้อยขั้น มีรางวัลด้วยหรือ?” เป่าเอ๋อสนใจรางวัล

แม้ว่าด้วยพลังของนาง คาดว่าคงไม่สามารถไต่ระดับไปได้มาก  แต่นางยังหวังจะได้รับรางวัล

หลิวเย่แตกต่างจากเป่าเอ๋ออย่างสิ้นเชิง  นางรู้สึกว่ารางวัลไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด นั่นเป็นเพียงรางวัลที่คนรุ่นบรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ผู้เยาว์รุ่นหลัง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ความเป็นไปของโลกบันไดสวรรค์ เป็นสิ่งท้าทายตนเองในระดับที่สูงขึ้นมากขึ้นและเร็วขึ้น  นางยังคงเงียบและกำหมัดน้อยๆ ของนาง แอบตั้งเป้าหมายในใจ นางต้องฝึกฝนในบันไดสวรรค์นี้เพื่อให้ตนเองก้าวหน้า

นางรู้ว่าเย่ว์หยางตั้งความคาดหวังไว้สูง

โลกคัมภีร์เทพ การสำรวจแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ ทั้งหมดต้องพึ่งพลังของกวางทะลุมิติ  ถ้านางไม่สามารถบรรลุพลังระดับใหม่ได้  อย่างนั้นการสำรวจทั้งสองแห่งจะถูกเลื่อนออกไป

เซี่ยอีมองดูไห่อิงอู่และมองดูหลิวเย่ และพูดกับราชันย์ปีศาจใต้  “เรายังแข็งแกร่งไม่พอ ท่านทั้งสองไปก่อนก็ได้”

ไห่อิงอู่พยักหน้าเห็นด้วย

ถูกแล้ว พลังของราชันย์ปีศาจใต้เหนือกว่าพวกนางมากมาย

ถ้ารั้งอยู่ก็ส่งผลต่อความเร็วในการฝึก คงจะดีกว่าถ้าให้นางล่วงหน้าไปก่อนและฝึกในบันไดสวรรค์ชั้นที่สูงขึ้นไป

 “นี่...”  ราชันย์ปีศาจใต้มองดูเย่ว์หยาง นางเขินเล็กน้อย ปกตินางไม่ใช่ดรุณีที่เขินอาย ตรงกันข้ามนางกลับมีความสุขที่ได้อยู่ตามลำพังกับเขา โลกที่มีกันสองต่อสองคือสิ่งที่นางต้องการ  อย่างไรก็ตามความตั้งใจดีของเซี่ยอีทำให้นางอึดอัดใจเล็กน้อย  ที่สำคัญพวกนางคือพี่น้องที่ต่อสู้มาด้วยกันด้วยความยากลำบาก แต่ตอนนี้ต้องปล่อยพวกนางทิ้งไว้

 “ไม่เป็นไร เราจะไปให้ทันพี่หวี่ก่อนแล้วค่อยตามหลังพวกเจ้าไป แม้แต่ไห่อิงอู่ก็ยิ้มปลอบโยน

ความจริงด้วยพลังของพวกนาง ถ้าเย่ว์หวี่และอู๋เหินไม่ย้อนกลับมาฝึก พวกนางคงไม่สามารถไล่ทันเย่ว์หวี่และอู๋เหินได้  ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเย่ว์ปิงและอี้หนาน

ราชันย์ปีศาจใต้ได้ยินเช่นนั้นค่อยรู้สึกสบายใจ

เมื่อได้ยินคำขอโทษเช่นนั้นนางตื่นเต้น นางรู้สึกว่าเด็กสาวผู้น่ารักนี้เป็นเหมือนน้องสาวของนาง

ตอนนี้แม้ว่าจะยังไม่มีการกำหนดสถานะที่แน่นอน แต่หลังจากที่ทุกคนมีสัมพันธ์กับเย่ว์หยาง พวกนางก็จะอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิด  ตอนนั้นค่อยกำหนดสถานะ  ถึงแม้จะยังไม่กำหนดแต่เชื่อว่าคงเหมือนกับอี้หนาน โล่วฮัว มารกฎฟ้าในปัจจุบัน พวกนางอาจจะต้องร่วมมือเพื่อรับมือกับใครบางคน... ราชันย์ปีศาจใต้คิดเรื่องนี้อดเอื้อมมือไปกอดเซี่ยอีไม่ได้ เจ้ารอข้าก่อน เมื่อฝึกจนถึงขีดจำกัด ข้าจะกลับมาและขึ้นไปกับเจ้า  เราจะร่วมสู้กันทั้งเดี๋ยวนี้และในอนาคต!”

นางพูดว่าจะสู้เคียงข้างกัน รวมทั้งในเรื่องสู้ศึกบนเตียงกับคุณชายสาม

แน่นอน เซี่ยอีและหลิวเย่ พวกนางฟังไม่เข้าใจ

ไห่อิงอู่ฉลาดและเป็นจักรพรรดินีสมุทรที่รู้ดี ดูเหมือนว่านางจับความหมายในคำพูดได้บ้างนางถึงกับหน้าแดง

เมื่อราชันย์ปีศาจใต้กอดนาง นางพยักหน้า “ดี, ตราบใดที่ท่านไม่ยอมแพ้ เราจะสู้ด้วยกันจนถึงที่สุด!” ไห่อิงอู่รับรองแข็งขัน  นางกับเย่ว์หยางก็มีความสุขมาก แม้ว่านางจะเอาชนะไม่ได้ก็ตาม แต่พวกนางก็กล้ารับคำท้าทาย  นอกจากนี้ แม้ว่าจะแพ้ แต่นางรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่าอาย อย่างมากก็ทุ่มเทให้สุดที่รักตัวร้ายจนไม่เหลือพลัง

หลิวเย่, เซี่ยอี, และเป่าเอ๋อมีความคิดที่ซื่อสัตย์บริสุทธิ์ได้ยินข้อตกลงร่วมต่อสู้ของทั้งสองนางแล้ว

พวกนางคิดว่าความสัมพันธ์ของสองนางดีเป็นพิเศษคงไม่เต็มใจจะแยกจากกัน

เย่ว์หยางยิ้ม

แต่แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ชีวิตรักยิ่งมายิ่งหนักหน่วงขึ้นทุกที! เด็กหนุ่มจากโลกอื่นร่ำร้องตะโกนในใจ

รอจนราชันย์ปีศาจใต้เข้ามายืนเคียงเขา และหลิวเย่ เซี่ยอี เป่าเอ๋อและไห่อิงอู่เดินตามและคอยพูดถึงข้อมูลตั้งแต่บันไดขั้นที่ร้อยถึงขั้นที่พัน  ไห่อิงอู่จะเป็นคนให้คำแนะนำกับสามสาวที่เหลือ นางจึงเป็นหัวหน้ากลุ่มไปโดยปริยาย สำหรับจุดที่เป่าเอ๋อไม่สามารถไปได้ จะใช้คัมภีร์อัญเชิญพานางไป

ถ้าจะอยู่ในบันไดสวรรค์  จะไปโดยไม่มีพลังย่อมไม่ได้

แต่เมื่อมาถึงจุดพื้นที่พัก ก็ยังเป็นไปได้ในการพาเป่าเอ๋อไปด้วย  เพียงแต่ต้องระวังอย่าให้เป่าเอ๋อไปกระตุ้นรบกวนพลังสำนึกศักดิ์สิทธิ์ที่นักสู้รุ่นบรรพบุรุษทิ้งไว้   ด้วยพลังของนางคงเอาชนะผ่านไปได้ไม่เกินสามร้อยขั้นแน่นอน

 “เข้าใจแล้ว เราจะระมัดระวัง  เจ้าก็ต้องใส่ใจให้ดีเช่นกัน”  ความสัมพันธ์ของไห่อิงอู่และเย่ว์หยางเป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไปแล้ว นอกจากนี้นางยังกล้ากอดเขาและจูบเขาอย่างเร่าร้อน ราชันย์ปีศาจใต้ได้แต่ยิ้มและมองดู เป่าเอ๋อไม่กลัวแต่มองทั้งสองคนจูบด้วยความสนใจ  แต่สำหรับเซี่ยอีและหลิวเย่ทั้งสองคนเบือนหน้าไปทางอื่น  เซี่ยอีแสร้งเป็นให้ความสนใจบันไดสวรรค์  คิดในใจว่าเจ้าผู้นี้กล้าสนิทสนมกับสาวอื่นต่อหน้านาง ถ้าเขาจูบเป่าเอ๋อ นางคงไม่โกรธแน่นอน แต่คนที่เขาสนิทสนมด้วยกลับเป็นถึงจักรพรรดินีสมุทรทำให้นางรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยมิอาจเทียบได้  ในใจนางอดรู้สึกขมขื่นและหึงขึ้นมาไม่ได้

 “......” หลิวเย่ก้มศีรษะใจเต้นแรงเป็นพิเศษ นางก็อยากให้เย่ว์หยางกอดนางและจูบนางด้วย หรือจูบหน้าผากหน่อยก็ดีเช่นกัน แต่ขณะเดียวกันนางกลัวว่าเขาทำอย่างนั้นจริงๆ

ต้องเข้มแข็งเข้าไว้!

แน่นอนว่าเย่ว์หยางไม่สามารถกอดจูบทุกคนได้  เขาแค่เอื้อมมือไปลูบศีรษะเซี่ยอี เป่าเอ๋อและหลิวเย่

เซี่ยอีคิดแทบจะในเวลาเดียวกัน นางคิดให้อภัยเขาในใจ ถือว่าเป็นการพลั้งเผลอ

หลิวเย่โล่งใจ

ยังดีที่อาจารย์ไม่จูบนาง

แต่ในใจนางยังว้าวุ่นสับสน เหมือนผิดหวังเล็กน้อย.. นางบอกไม่ได้ว่าทำไม!

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ! โชคดีที่เป่าเอ๋อกล้าหาญที่สุด  โชคดีที่เป่าเอ๋อกล้าที่สุด เย่ว์หยางไม่ได้จูบนาง แต่นางกระโดดกอดเย่ว์หยางและจูบเขาเสียงดังสามฟอด  และนางยังตั้งชื่อจูบของนางว่าจูบนำโชค  เซี่ยอีได้เห็นถึงกับไอสำลักคิดว่าเด็กโง่นี่ก็ทำตัวถูกสำหรับคุณชายสามตระกูลเย่ว์ผู้นี้

เป่าเอ๋อยังตัวเล็ก ร่างกายนางยังไม่เติบโตเต็มที่ อกของนางยังเล็กน่ารักเหมือนผลแอปเปิล เซี่ยอีเปรียบเทียบในใจรู้สึกว่านางยังได้เปรียบ

แต่นางเอลฟ์ทองนี้ นางไม่หึงไม่อิจฉาแม้แต่น้อย

ขณะโบกมือลาเย่ว์หยางและราชันย์ปีศาจใต้ที่ตามไปติดๆ  เซี่ยอีรู้สึกหัวใจว่างเปล่า ราวกับว่าเจ้าผู้นั้นเอาความแข็งแรงและพลังชีวิตของนางไปด้วย  นางเป็นคนชนิดที่ต้องการหาสถานที่เงียบแอบร้องไห้ระบายความรู้สึก ความรักคืออะไร?  นี่คือความรักใช่ไหม? เซี่ยอีไม่ยินดีจะยอมรับ  แต่นางรู้ตัวเอง ว่านางชอบบุรุษตัวร้ายผู้นี้มากเพียงไหน นางทั้งรักทั้งเกลียด รูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนชีวิตตัวนางเองไปอย่างสิ้นเชิง  เขามอบหลายสิ่งกับนาง ทั้งอิสรภาพ ความหวังและความสนุกสนาน แต่เขาก็ไร้เหตุผล และเอาชนะใจนางได้ไม่หยุด

 “บางครั้งข้าก็เคยเป็นเหมือนกับเจ้า” ไห่อิงอู่ตามเข้ามาปลอบเข้าใจดีถึงอารมณ์ของเซี่ยอี

 “ข้าไม่เป็นไร” เซี่ยอีรีบปาดน้ำตากลัวว่าคนอื่นจะเห็น

 “เขาจะกลับมา แม้ว่าเราจะไม่สามารถไปพร้อมกับเขาได้ ไปจนทั่วบันไดสวรรค์ทั้งหมด แต่เขาจะกลับมาจากชั้นสูงเสมอ...”  ไห่อิงอู่ลูบผมที่นุ่มสลวยของเป่าเอ๋อและพยักหน้าให้หลิวเย่และยิ้มให้อย่างเงียบงัน  “ไปกันเถอะ ความจริงเรามีเรื่องต้องทำเช่นกัน ง่ายมาก ก็แค่บรรลุผ่านด้วยตนเองในบันไดสวรรค์ระดับที่สูงขึ้นไปจนเขาคาดไม่ถึง  เมื่อเขาเห็นเราเป็นเช่นนั้น เขาต้องทึ่งประหลาดใจอย่างแน่นอน!”

 “อืม” หลิวเย่เมื่อได้ยินเช่นนั้น และมองดูทะเลสาบงดงามพราวตา กำลังใจของนางเพิ่มพูนเป็นร้อยเท่าทันที

ในการร่วมไต่ระดับบันไดสวรรค์ชั้นสูงๆ ไปพร้อมกับเย่ว์หยาง

ราชันย์ปีศาจใต้บรรเลงเพลงที่ไพเราะนุ่มนวล

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันเลย ในที่สุดเย่ว์หยางประหลาดใจเล็กน้อย เขายังคิดว่าเจ้าหญิงแห่งเผ่าภูตบูรพามีเรื่องจะพูดกับเขามากมาย

เมื่อราชันย์ปีศาจใต้เห็นเย่ว์หยางหันมามองนาง นางยิ้มให้ทันที “เจ้ารักษาสัญญา ดังนั้นข้าจึงรู้สึกโล่งใจ”

เย่ว์หยางประหลาดใจ  “ข้าสัญญาอะไรไว้หรือ?”

ราชันย์ปีศาจใต้ยกแขนเสื้อบังหน้าเหมือนจะปิดบังความเขินอาย “ข้าเพิ่งถามเจ้าไง เจ้าเริ่มไว้ก่อนไม่ใช่หรือ?”

เย่ว์หยางไม่เคยได้ยินว่าราชันย์ปีศาจใต้ขออะไร  แต่เขาถามอย่างสับสน “เจ้าเพิ่งถามข้า ว่าไงนะ? ข้าไม่ได้เริ่มไว้ ข้าไม่ได้ยินเรื่องอย่างนี้มาก่อน!”

เมื่อนางได้ยินคำนี้ราชันย์ปีศาจใต้ถึงกับโมโหเหมือนกับแมวถูกเหยียบหางทันที นางจับคอเสื้อของเขา “เจ้าหูหนวกหรือยังไง? ไม่ได้ยินเพลงที่ข้าบรรเลงหรือ?”  เย่ว์หยางตกใจกลัวรีบพยักหน้างึกงักทันทียอมรับว่าได้ฟังเพลงจริงๆ  ราชันย์ปีศาจใต้ยิ่งโมโหกว่าเดิม “ได้ยินเพลงแล้ว เจ้าไม่พูดนั่นคือยอมรับโดยปริยายไม่ใช่หรือ? ก็ได้ ในเมื่อเจ้าปฏิเสธ อย่างนั้นข้าจะฆ่าตัวตาย!”

อะไรก็ดีพร้อมหมด จะยอมจบด้วยการฆ่าตัวตายอย่างนี้หรือ?

เรื่องนี้ทำให้เย่ว์หยางพาลจะเป็นลม!

เย่ว์หยางเดาว่าเพลงที่ราชันย์ปีศาจใต้เพิ่งบรรเลงไปเมื่อครู่นี้ อาจเป็นเพลงหงส์หนุ่มเกี้ยวนางหงสา ไม่ใช่สิ เป็นเพลงที่นางหงส์เกี้ยวหงส์หนุ่มในทำนองครองรักแต่งงาน และถามความคิดเห็นของฝ่ายชาย  สตรีที่กล้าจะทำเช่นนั้นได้ไม่ใช่สตรีธรรมดาทั่วไป นี่เป็นเรื่องปกติธรรมดา  ไอ้การจะเที่ยวตะโกนกู่ก้องฟ้าว่าข้ารักเจ้า มีแต่คนเสียสติเท่านั้นที่ทำกัน!

เมื่อเห็นราชันย์ปีศาจใต้ทำท่าจะร้องไห้ เย่ว์หยางไม่สบายใจและรีบขอโทษทันที

ไม่ต้องพูดอะไรที่ไม่จำเป็นอีก จูบแทบสำลักนี้ที่มอบให้แก่องค์หญิงเจ้าตำหนักภูตบูรพา ทำให้นางเข้าใจได้ว่าสตรีที่กล้าหาญย่อมมีความสุขได้

ราชันย์ปีศาจใต้ปล่อยให้เย่ว์หยางจูบอย่างดูดดื่ม ร่างนางอ่อนระทวยอยู่นาน

หลังจากรู้สึกตัว

ใบหน้านางแดงซ่านดวงตาดูเหมือนจะมีแววอึดอัดทำตัวไม่ถูกและเหมือนจะตำหนิเย่ว์หยางที่อุกอาจกล้าหาญเกินไป...

เย่ว์หยางจุมพิตนางอย่างอ่อนโยนเป็นผลให้ราชันย์ปีศาจใต้ผู้งามสง่าตอนนี้ตัวอ่อนราวกับไม่มีกระดูก ในใจเย่ว์หยางก็มีความสุข เจ่เจ้คนนี้ที่ดูเหมือนจะรับมือได้ยาก ความจริงกลับกลายเป็นสาวน้อยที่อ่อนโยนไปได้!

 “ความจริง... เรื่องเพลงที่เพิ่งบรรเลงไปก่อนนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้าเลย”  ราชันย์ปีศาจใต้พยายามเอ่ยปากอย่างยากลำบาก  นางหน้าแดงก้มหน้าด้วยความเอียงอาย  “แม้ว่าเจ้าจะเข้าใจผิดไปบ้าง แต่ว่าตั้งแต่นี้ไปข้าไม่ตำหนิเจ้า..  ความจริงข้ารู้สึกขอบคุณที่เป็นการเข้าใจผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเพลงนี้ เมื่อไหร่ข้าจะได้รู้..ความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้า อืม... ตอนนี้ ข้ารู้สึกโล่งใจแล้ว!”

 “อ้าว..เมื่อครู่นี้ไม่ใช่เพลงขอข้าแต่งงานหรอกหรือ?”  เย่ว์หยางถามอย่างระมัดระวัง

 “ไม่ใช่!”  ราชันย์ปีศาจใต้ยิ่งหน้าแดงด้วยความอาย

 “โอว..จะเป็นลม” เด็กหนุ่มจากอีกโลกสมองขาวโพลน ใครให้เขาหลงตัวเองจนเข้าใจผิดพลาดเล่า?

 “เจ้าจะคืนคำหรือ?”  ราชันย์ปีศาจใต้ได้ยินเช่นนี้นางรู้สึกโมโห นางคว้าคอเสื้อเย่ว์หยางขมวดคิ้วแน่น “ถ้าเจ้ากลับคำ ข้าจะฆ่าตัวตายเดี๋ยวนี้  ต่อหน้าเจ้าทันที”

 “โถ, ใครจะคืนคำกันเล่า เจ้าก็คิดมากไป!  นอกจากนี้เมื่อแต่งงานแล้วก็ต้องเชื่อฟังสามี เจ้าแต่งงาน เจ้าก็ต้องฟังข้าพูดบ้าง ข้าไม่พูด แต่ขืนเจ้าทำร้ายข้าแม้ปลายเส้นผม เจ้าก็ต้องขอโทษข้า เข้าใจไหม?” เย่ว์หยางโอบและใช้มือลูบสะโพกกลมกลึงของราชันย์ปีศาจใต้ เขาคว้าเอวนางและโน้มตัวจูบเจ้าหญิงเผ่าภูตบูรพาอย่างนิ่มนวล  ต่อให้เป็นนางสิงห์ร้ายก็กลายเป็นลูกแกะเชื่องได้

ดวงตาคู่งามของนางเหมือนกับคนถูกกรอกเหล้าไปสามร้อยแก้ว

ตลอดทั้งตัวอ่อนระทวยราวกับไม่มีกระดูก

++++++++++++++++++++++

*** เดิมทีจักรพรรดิมังกรประกาศยกพระธิดาให้คุณชายสามตระกูลเย่ว์ในช่วงที่จักรพรรดิจุนอู๋โหย่วยกองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนให้คุณชายสาม เพียงแต่ช่วงนั้นเผ่าภูตบูรพาถูกห้ามเข้าทวีปมังกรทะยาน และเย่ว์หยางยังแข็งแกร่งไม่มากยังเอาชนะใจเจ้าหญิงผู้นี้ไม่ได้ นางจึงได้แต่ติดตามสังเกตดูอยู่ห่างๆ จนสุดท้ายได้ผจญภัยร่วมกันในสมรภูมิแข่งขันโบราณ ถึงเริ่มชอบแต่ติดที่ชิงไหวพริบหักเหลี่ยมรักกับนางเซียนหงส์ฟ้า***