เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 936 ตลกนักใช่ไหม?

ตอนที่  936  ตลกนักใช่ไหม?

สองพี่น้องกระทิงเถื่อนมีจิตใจที่เรียบง่าย

 

พลังไม่เลว ร่างกายแข็งแกร่ง เต็มไปด้วยความกล้าหาญ แต่น่าเสียดายที่สมองมีแต่กล้ามเนื้อแต่ไม่มีรอยหยัก

ราชาจื่อฟงยังไม่ปรากฏตัว และคาดว่าการรุกรานจากยอดฝีมือระดับนี้คงปลุกเขาตื่นเรียบร้อยแล้ว นักสู้ปราณฟ้าเกือบสิบคนได้ทราบข่าวและเข้ามารุมล้อมต่อยตีกับสองพี่น้องกระทิงเถื่อนอย่างดุเดือด  อาคารบ้านเรือนในถนนใกล้เคียงถูกทำลาย ประชาชนผู้หิวโหยและทหารรับจ้างที่หลบหนีไม่ทันถูกฆ่าตายหรือไม่ก็ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่าย  ในที่สุดมนุษย์เผ่าจิ้งจอกเคราขาวเสนอให้ย้ายไปสู้กันนอกเมืองหลีกเลี่ยงการทำร้ายคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่... เย่ว์หยางเห็นแล้วรู้สึกมึนงง พี่น้องกระทิงเถื่อนเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

 “ในเมื่อเจ้าเป็นสหายของเทวีเสรีภาพ นางทำสิ่งที่ดีงามต่อสู้เพื่อชีวิตผู้คนทุกคนที่ประสบภัยทนทุกข์ทรมานในภูมิภาคสวนสวรรค์  ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าเป็นอย่างไร เพียงแต่เมื่อครู่นี้ มีผู้คนบริสุทธิ์กี่คนที่ต้องบาดเจ็บล้มตายจากการพลั้งมือของเจ้า?  ถ้าเจ้ายังคงสู้ต่อไป เจ้าจะต้องทำร้ายคนบริสุทธิ์อย่างแน่นอน  นี่ถ้าเทวีเสรีภาพรู้ว่าเจ้าพยายามช่วยนาง แต่ก็ทำร้ายผู้คนมากมาย นางจะทนรับได้อย่างไร”  คนเผ่าจิ้งจอกเคราขาวพูดโน้มน้าวไว้ก่อน

 “พวกเจ้าต้องส่งคนมา มิฉะนั้นเราจะไม่จากไป”  สองพี่น้องกระทิงเถื่อนหยุดมือจริงๆ  แต่โชคดีที่พวกเขาโง่  และยังยืนกรานความคิดว่าต้องช่วยเทวีเสรีภาพ

 “อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ  ข้าไม่ต้องการทำร้ายผู้คนจริงๆ  พวกเจ้าต้องปล่อยเทวีออกมา”  กระทิงเถื่อนคนน้องพูดเสียงแผ่วเบา

ความจริง เขาทรงพลังที่สุด

ลงมือด้วยความกร้าวแกร่งรุนแรง

เหมือนกับว่าเขาไม่สามารถควบคุมพลังในร่างได้อย่างสมบูรณ์

บุรุษเผ่าจิ้งจอกเคราขาวฉวยโอกาสให้ทั้งสองฝ่ายประลองกันอย่างยุติธรรมนอกเมือง ใครชนะ ผู้นั้นได้เทวีเสรีภาพไป

พี่น้องกระทิงเถื่อนผู้มีกล้ามเนื้อมากกว่าสมองตื่นเต้นยอมตกลงด้วย เมื่อเห็นการตกลงแบบนี้เย่ว์หยางเกือบจะฟันเจ้าพวกนี้ให้แดดิ้นกับพื้น  เจ้าพวกนี้โง่จนเกินเยียวยา  รอให้ออกไปนอกเมืองฝ่ายตรงข้าม มิน่าเล่าถึงถูกอีกฝ่ายหนึ่งหลอกให้ไปสู้นอกเมืองอย่างยุติธรรม!  มันเป็นเพราะกลัวว่าการล้อมจับของพวกเขาจะก่อให้เกิดการสูญเสียมากขึ้น  ดังนั้นคนที่มีปัญญาฉลาดกว่า ก็คงคาดไม่ถึงว่าเจ้าโง่ทั้งสองคนนี้จะถูกหลอกได้

หมิงลี่ฮ่าวได้แต่ลอบส่ายหน้า

เทวีเสรีภาพมีแต่คนเช่นนี้อยู่รอบตัว ไม่แปลกใจที่นางถูกจับ

กล่าวกันว่าเทวีเสรีภาพยืนหยัดได้ด้วยตนเองจนกระทั่งถูกจับเดี๋ยวนับว่ายิ่งใหญ่ไม่เบา...แต่จากนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตัววุ่นวายอย่างสองพี่น้องกระทิงเถื่อนผู้คอยติดตามเทวีเสรีภาพไปทั่วภูมิภาคสวนสวรรค์เพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติ นั่นจะเป็นเรื่องยอดเยี่ยมเพียงไหน

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพี่น้องกระทิงเถื่อนถูกควบคุมตัวด้วยสภาพโชกเลือด

ทั้งสองเหน็ดเหนื่อยอย่างหนักถูกล่ามด้วยโซ่มังกร

ในรถนักโทษ

นอกจากทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำและแผลอาวุธมีคม พวกเขายังถูกวางยาบนผิวหนัง ส่งผลให้สองพี่น้องกระทิงเถื่อนร่างอ่อนแรงไม่สามารถต้านทานได้

 “เจ้าทุกคนมันพวกต้มตุ๋นหลอกลวง ไม่ต่างอะไรกับพวกเหลือบแมลงดูดเลือด ถ้ามีความสามารถก็ปล่อยเราสองพี่น้อง แล้วมาสู้กันอีกครั้ง!  เจ้าสุนัขขี้ขโมยไร้ยางอาย สักวันคนโกงอย่างเจ้าจะถูกเทพในภูมิภาคสวนสวรรค์ลงทัณฑ์อย่างหนักหนาสาหัส!” สองพี่น้องกระทิงเถื่อนต่างสบถด่าด้วยความโกรธมาตลอดเส้นทาง

 “ฮือๆๆ...”  พี่น้องกระทิงเถื่อนร่ำร้องอย่าง พวกเขาเศร้าเสียใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

 “ร้องให้ดังกว่านี้อีก เอาให้ดังเลย  ฟังแล้วมันสะใจเป็นบ้าง!”  มนุษย์เผ่าจิ้งจอกเคราขาวพูดด้วยความพอใจ

 “บัดซบ!”

นักสู้ปราณฟ้าเกือบสิบคนที่รุมล้อมโจมตี ยังสู้มนุษย์เผ่าจิ้งจอกคนเดียวไม่ได้

แม้ว่าจะเป็นการโจมตีที่อยุติธรรมอย่างสิ้นเชิงและเป็นการวางแผนอย่างไร้ยางอาย แต่น่าที่งที่พลังของพี่น้องกระทิงเถื่อนมีมากมายเกินคาด ด้วยกำลังโจมตีเก้าต่อสองคนกว่าจะปราบได้สำเร็จ แต่ทุกคนก็ได้รับบาดเจ็บ แม้หลังจากพิชิตกระทิงเถื่อนผู้พี่ได้  แต่ดูเหมือนผู้น้องจะคลุ้มคลั่งและฆ่าสหายของพวกเขาไปคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะคุกคามกระทิงเถื่อนคนพี่ให้พ่ายแพ้  อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะกระทิงเถื่อนคนน้องที่กำลังบ้าคลั่งได้

เห็นได้ชัดว่าเป็นการต่อสู้ที่ง่าย  แต่ตอนนี้พวกเขาละอายใจที่เกือบทำให้ภารกิจล้มเหลว

เจ้านักสู้กระทิงเถื่อนทั้งสองคนนี้ สัตว์ประหลาดชัดๆ!

เย่ว์หยางเดินลงบันไดและโบกมือให้หมิงลี่ฮ่าวว่าเขากำลังยุ่ง และจะขอแยกตัวไปก่อน  หมิงลี่ฮ่าวเงียบไปชั่วครู่ เด็กน้อยเจ้าจะไปก่อเรื่องยุ่งในเวลานี้หรือ?  นักสู้กระทิงเถื่อนสองคนก่อความวุ่นวายเจ้าก็ยังอยู่นิ่ง แต่พอคนถูกจับ เจ้าจะไปทำอะไร?

นอกจากนี้ เจ้าสองคนนี้มีแต่กล้ามเนื้อแต่ไร้สมอง ต่อให้ช่วยออกมาได้ นอกจากเป็นแค่สัดใส่ข้าว พวกมันจะทำอะไรได้?

แม้ว่าจะรู้สึกปวดหัว แต่เขาก็ไม่ห้ามเย่ว์หยาง

ไม่ว่าเจ้าเด็กนี่จะทำอะไร หมิงลี่ฮ่าวจะแสร้งทำเป็นไม่เห็น เขาเฉียดออกไปอีกทางด้านหนึ่งไม่ต้องการจะสนใจเรื่องอย่างนี้

 “เฮ้,, นี่มันเรื่องยุ่งยากใหญ่สำหรับตระกูลข้าไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าถูกจับได้อย่างไร?  ตอนแรกข้าบอกไว้ว่าให้ทำอะไร  เมื่อข้าคุณชายบอกให้เจ้าพาน้องชายไปเฝ้าประตู ไม่ให้ทำอะไร แค่ให้เฝ้าประตู เจ้าทำงามหน้านัก หนีไปกับน้องชายปล่อยให้คนจับพวกเจ้าไปเป็นทาส ยืนขึ้น พวกเจ้าช่างเหลวไหลจริงๆ น่ารำคาญ  ข้าตัดสินใจปล่อยเจ้าตามลำพังแล้ว รีบขอโทษข้าเสียดีๆ มิฉะนั้นข้าจะตัดหางลอยแพพวกเจ้า”  เย่ว์หยางหยุดรถคุมขังสองพี่น้องกระทิงเถื่อน และทำเหมือนกับว่าสองคนเป็นยามเฝ้าบ้านของเขา

 “มันเรื่องอะไรกัน?”  ขณะที่มนุษย์จิ้งจอกเคราขาวสับสน แต่เขาไม่เคยได้ยินว่าสองพี่น้องนี้เคยเป็นผู้คุ้มกันของใคร?

 “ไม่ทราบว่า....”  นักรบปราณฟ้าที่ยังเหลืออีกแปดคนมองหน้ากันและ

 “น้องเรา, เจ้ารู้จักเขาไหม?”  กระทิงเถื่อนคนพี่ความรู้สึกช้ามาก และมองคนแปลกหน้าอยู่นาน “ดูเหมือนว่าเราไม่เคยเป็นผู้คุ้มกันใครนะ? เจ้าล่ะเคยเป็นบ้างไหม?”

 “ไม่ ไม่เลย” กระทิงเถื่อนคนน้องปฏิเสธ ครั้งนี้บรรยากาศเงียบ

 “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด...”  จินฟันทองเพิ่งออกมาทำหน้าที่ต้อนรับ ทันทีที่เย่ว์หยางออกมาขวางรถคุมนักโทษ เขาหวาดกลัวแทบตาย  ทันทีที่เขาเห็นเขาเข้าใจว่าคุณชายไตตันคงรู้สึกอยากช่วยด้วยใจเป็นธรรม จึงรีบออกมาช่วยเจ้ากระทิงเถื่อนสองคน แต่เขาไม่รู้จักกาละและเทศะ  แน่นอนว่าคุณชายไตตันเด็กหนุ่มสูงศักดิ์ไม่ได้เกี่ยวข้อง  หัวหน้าจินฟันทองไม่อาจเฉยได้ มิฉะนั้นก็เท่ากับผลักดันคุณชายไตตันไปเป็นฝ่ายตรงข้ามราชาจื่อฟง

 “เข้าใจผิด?”  มนุษย์จิ้งจอกเคราขาวรู้เรื่องอยู่บ้าง

 “เข้าใจผิดอะไร  ข้าคิดว่าเป็นการหักหลังต่อกลุ่ม!” มีนักสู้ปราณฟ้าที่อยู่ในอารมณ์เสียใจเพราะคนที่ตายในการต่อสู้เป็นสหายของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ทราบรายละเอียดของอีกฝ่าย แต่เขาอดแค่นเสียงไม่พอใจเมื่อพูดถึงเจ้าเด็กนี่

 “หัวหน้าจินฟันทอง!  เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”  หัวหน้าผู้ดูแลมาแต่ไกล เขาเป็นชายชราผอมแต่งกายในรูปแบบคนยุคเก่า

 “ความจริงคุณชายไตตันท่านนี้เป็นตัวแทนผู้นำของหอการค้าไตตัน  หลังจากมีชื่อเสียงเขามาร่วมคารวะงานวันเกิดสนมจูกวงด้วยความจริงใจ.... คุณชายไตตันรักความซื่อสัตย์และยุติธรรม  นอกจากนี้คุณชายไตตันยังมีอารมณ์ขันชอบเล่นสนุก”  หัวหน้าจินฟันทองรีบรายงานหัวหน้าพ่อบ้านผู้ดูแลและหาข้อแก้ตัวให้เย่ว์หยางที่กำลังมีปัญหา

 “กลับกลายเป็นเรื่องล้อเล่นนี่เอง!  ฮ่าฮ่า มาเถอะคุณชายไตตัน  เชิญเข้าสู่วังหลวงพร้อมกับนักรบผู้มีชื่อ  ราชาของเราในฐานะเจ้าภาพได้จัดเตรียมงานเลี้ยงและส่งเสนาบดีมาคอยต้อนรับท่าน  วันนี้เราเอาชนะศัตรูได้  สมควรจะได้ฉลองกัน ไม่เมาไม่เลิกรา!”   หัวหน้าผู้ดูแลเมื่อได้ยิน ยังไม่ต้องการมาในตอนนี้  ตามคำพูดของจินฟันทอง  หัวหน้าผู้ดูแลสามารถเข้าใจเรื่องราวได้   คุณชายผู้นี้คงเป็นคนโปรดของตระกูล  เขาไม่เห็นนักสู้ปราณฟ้าเกือบสิบคนอยู่ในสายตา กลับจะคุ้มครองสองพี่กระทิงเถื่อนผู้น่ารังเกียจ  ดังนั้นเขาจึงยืนหยัดเรียกร้องความเป็นธรรม

 “เรื่องตลกแบบนี้ไม่สนุกแม้แต่น้อย!”  ชายชราเผ่าจิ้งจอกเคราขาวหัวเราะ

 “ข้ารู้, นี่ไม่ใช้เรื่องตลกแม้แต่น้อย!”  นักสู้ปราณฟ้าผู้มีชื่อเสียงออกันอยู่ที่ทางออก

 “เฮ้, จะจับเจ้าเด็กนี่ง่ายๆ ต่อให้ไม่ใช่อยู่ในกลุ่มกบฏ ข้าเกรงว่าคงไม่อาจตัดสัมพันธ์ได้”  มีความไม่พอใจปรากฏอยู่ในสายตาของหมิงลี่ฮ่าวนักสู้ปราณฟ้าผู้รู้จักเย่ว์หยาง

 “พวกเจ้าต้องไม่โกรธอาคันตุกะของพวกเจ้า  นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด...”  หัวหน้าจินฟันทองรีบเข้ามาขอโทษ โดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายกล่าวโทษ

 “แล้วจะเป็นยังไง ถ้าข้าบอกว่าไม่ใช่การเข้าใจผิด?”  นักสู้ปราณฟ้าผู้เป็นปฏิปักษ์ต่อหมิงลี่ฮ่าวและมีพลังปราณฟ้าระดับสาม และเขาเป็นคนเดียวที่จับพี่ใหญ่ของสองพี่น้องกระทิงเถื่อน  ถ้าเย่ว์หยางไม่เรียกหมิงลี่ฮ่าวเมื่อวานนี้  เขาคงไม่ตกเป็นเป้าหมาย  แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจเล่นงานเจ้าเด็กนี่ก่อน   ต่อให้เขาไม่สามารถทำอะไรเจ้าเด็กนี่ได้ เขาจะต้องสร้างความอับอายทำให้หมิงลี่ฮ่าวเสียหน้าในกลุ่ม

 “เรื่องนี้...” หัวหน้าจินฟันทองไม่กล้าพูด

นักสู้ปราณฟ้าระดับสามไม่ใช่ผู้ที่เขาควรล่วงเกิน

แต่เขายังคงยืนยันอยู่ฝ่ายเย่ว์หยาง  ที่สำคัญตระกูลที่อยู่เบื้องหลังคุณชายนี้น่ากลัวอย่างแท้จริง  เขาอยากจะต่อต้านนักสู้ปราณฟ้า แต่ถ้าเขาไม่ยอมถอยในเวลานี้  มิฉะนั้นเขาจะตายเหมือนหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำแหลกราญ

หัวหน้าพ่อบ้านผู้ดูแลต้องการจะโน้มน้าว  แต่นักสู้ปราณฟ้าผู้ดื้อรั้นแค่นเสียงเย้ย  “พ่อบ้านเย่ ตอนนี้เป็นเรื่องของข้ากับเขา!”

หัวหน้าพ่อบ้านมีแววขุ่นเคืองใจ

แม้ว่าเขาจะมีพลังไม่เลว แต่ในฐานอาคันตุกะคนหนึ่ง ควรจะเห็นแก่หน้าเจ้าบ้าน ไม่ควรก่อเรื่องครึกโครม

แต่เขาคุ้นชินกับโลกแล้ว ไม่แสดงอารมณ์โกรธหรือพอใจ เขาเผชิญหน้ากับนักสู้ปราณฟ้าผู้ดื้อรั้นและพูดประโยคหนึ่งเบาๆ  “ดี. เราผู้เฒ่ากำลังรอ  ราชาเราไม่เพียงแต่อัธยาศัยดี แต่ยังอดทนได้เสมอ อาคันตุกะผู้ทรงเกียรติมีเรื่องส่วนตัวต้องจัดการ เราผู้เฒ่าคงต้องหลีกทาง คุณชายไตตัน เป็นเพราะผู้เฒ่าไม่สุภาพ เราต้องขออภัยก่อน” 

มองผิวเผินหน้าของเขาเหมือนวางตัวเป็นกลาง แต่เขาค่อนข้างลำเอียงไปทางเย่ว์หยาง

ที่สำคัญเมื่อกวาดตามองที่นั่น เย่ว์หยางคุณชายผู้มีชื่อ เป็นอาคันตุกะที่เจ็บตัวเพราะบริวารของเขาเอง

 “พ่อบ้านเย่, ไม่ต้องห่วง  สุนัขมันเห่า แค่โดนตบปาก เดี๋ยวมันก็หยุดไปเอง”  ทัศนคติที่หยิ่งผยองของเขาทำให้บรรยากาศของผู้ชมดูเหมือนกัน คือชมดูด้วยความตื่นเต้นหนาวสะท้าน

ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนี่ยากจะตอแย

นักสู้ปราณฟ้าที่เริ่มหาเรื่องก่อนลอบลำบากใจ

แม่มันเถอะ หมิงลี่ฮ่าวรู้จักกับเจ้าเด็กนั่น และดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนั่นรับมือไม่ได้ง่ายเลย  ถ้ามีตระกูลแข็งแกร่งหนุนหลังเขา  อย่างนั้นคงมีเรื่องเดือดร้อน

สิ่งที่ทำให้เขากดดันมากที่สุดก็คือ ทุกคนเฝ้ามองด้วยความตื่นเต้น และเป็นไปไม่ได้ที่จะเลิกรากลางครัน  ตอนนี้เขาต้องลุยเดินหน้าต่อ รอจนกว่าได้เวลาเหมาะจากนั้นค่อยหาทางถอย

 “เจ้าเด็กน้อย, เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงได้หยิ่งผยองนัก?”  นักสู้ปราณฟ้าโกรธและถามรายละเอียดเย่ว์หยาง

 “อย่างเจ้าไม่มีคุณสมบัติถามข้า...ออกมานี่  คว่ำเจ้าผู้นี้ซะ  หลังจากครึ่งเป็นครึ่งตายค่อยบอกเขาว่าเราคุณชายเป็นใคร!”  เย่ว์หยางดีดนิ้ว  แต่มีเพียงฟงจีและจินหวินโดดออกมา ฟงจีปาดเหงื่อรายงาน “รายงานคุณชาย หัวหน้าจงกวนยังไม่กลับมา ถ้าท่านต้องการทุบตีผู้คน ท่านคงต้องให้ขโมยน้อยอย่างเราทั้งสองร่วมมือกัน”

 “อะไรนะ?” ทุกคนตกตะลึง นี่ล้อเล่นกันหรือเปล่า? มีแค่ขโมยสองคน พวกเขาจะสู้กับนักสู้ปราณฟ้า”  ทุกคนถอนหายใจเฮือก!

 “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! พวกเจ้าจะเล่นตลกก็ไม่บอก ฮ่าฮ่าฮ่า!” 

ตอนนี้นักสู้ปราณฟ้านั้นถอนหายใจโล่งอก  แต่โชคดีที่เจ้าเด็กนี่เก่งแต่ปาก แต่ไม่มีความกล้าอยู่จริง

เขาหัวเราะอยู่นาน และแค่ต้องการเดินไปตบหน้าเจ้าขโมยทั้งสองให้กระเด็นและจากนั้นข่มขู่เจ้าเด็กนี่บอกไม่ให้เขาหยิ่งผยองอีกในอนาคต  เขาคาดไม่ถึงเมื่อพบว่ามีความเคลื่อนไหว เขารู้สึกว่ามีบางคนอยู่ที่ด้านหลัง และมีมากกว่าหนึ่งคน  อย่างน้อยสามคน  เขาไม่รู้ว่าพวกนี้ลอบเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อใดและเตรียมพร้อมโจมตี

อย่างไรก็ตามหน่วยคุ้มกันเหล่านี้อยู่ตรงนั้นตลอดเวลา แต่จงใจแสดงความอ่อนแอเพื่อไม่ให้เขาสนใจ

แล้วตกลงมาในกับดัก

 “ตลกนักใช่ไหม? หัวเราะอีกสิ ทำไมเจ้าไม่หัวเราะ? หัวเราะต่อไป!”  มีเสียงเย็นชาดังลั่นขึ้นทำให้นักสู้ปราณฟ้าผู้นั้นหลั่งเหงื่อเยียบเย็น