เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 937 ข้าคือมารสัมฤทธิ์ฟ้า

ตอนที่ 937 ข้าคือมารสัมฤทธิ์ฟ้า

 “ตลกใช่ไหม?  จงหัวเราะโง่ๆ ต่อไป!” เสียงกระด้างเย้ยหยันนี้เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง  แหลมคมราวกับถูกเข็มทิ่มแทงธนูยิง

มันเสียดแทงใจ

ฉีกหน้ากันราวกับใช้หวายหวดแล้วเอาน้ำเกลือราด แสบลึกถึงในใจ

ทันใดนั้นนักสู้ปราณฟ้าที่หาเรื่องหายไปทันที

ไม่เพียงแต่กลุ่มเขาเท่านั้น แม้แต่กลุ่มสหายรอบตัวและคนที่หัวเราะประจบเอาใจ ก็ยังรู้สึกอับอายไปด้วย

อดทน?

ไม่มีทางทนได้!

นี่คือการตบหน้ากันอย่างเห็นได้ชัด

หากเขาไม่ได้เป็นนักสู้ปราณฟ้า อย่างนั้นเขาคงกล้ำกลืนคำพูดยอมทำตัวเป็นเต่า นั่นคงจะดี แม้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเหยียดหยาม  พวกเขาจะไม่พูดอะไร แต่ในฐานะนักสู้ปราณฟ้าระดับสาม  ถ้าถูกศัตรูดูถูกแล้วไม่กล้าตอบโต้ เขายังจะมองหน้าผู้คนได้อีกหรือ? เขาเกรงว่าต่อไปในอนาคตสหายของเขาทั้งหมดจะมองเห็นเขาว่าเป็นตัวขี้ขลาด

ทั้งรู้แน่ว่าเป็นแผน ทั้งรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามตั้งใจยั่วยุตัวเขาเอง ทั้งรู้ว่าศัตรูตอแยไม่ได้

แต่จะให้ประนีประนอมกันนั้นย่อมทำไม่ได้

เขากัดฟันกรอด

ร่างของนักสู้ปราณฟ้าที่แต่เดิมนิ่งสงบระเบิดพลังสะท้านสะเทือนโลกราวกับภูเขาไฟระเบิด ราวกับเกิดพายุสลาตันสร้างความตื่นตกใจให้กับผู้ชมดู  หมัดของเขาพุ่งออกไปราวกับดาวตกโดยไม่มีใครคาดถึง

 “ตายซะเถอะ!”  ร่างของนักสู้ปราณฟ้าที่ยั่วยุหาเรื่อง เหมือนกับเพชร และหมัดของเขาเหมือนกับดาวตก จากนั้นมีเสียงระเบิดบึ้มตามหลัง

 “ร้ายกาจ....”

 “นั่นคือหมัดระเบิดดาวตก!”

 “พลังนี้ปะทุออกมาทันที คนทั่วไปมิอาจรับได้ ดูเหมือนว่าพลังของฮูเหลยน่าจะเป็นปราณฟ้าระดับสามชั้นสูงแล้ว  แม้ว่าจะเป็นคนที่พลังระดับเดียวกับเขา แต่คงยากจะต้านทานเขาได้  ในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ฮูเหลยยังไม่ได้เอาจริง ไม่อย่างนั้นสองพี่น้องกระทิงเถื่อนคงโชคร้ายถูกฆ่าไปแล้วโดยช่วยอะไรไม่ได้  แต่ฮูเหลยคงจะยอมเสียสละอย่างลับๆ ถ้าไม่ใช่เพราะมีบางคนหาเรื่องขัดขวาง ฮูเหลยผู้นี้คงไม่แสดงพลังที่แท้จริงของเขาแน่นอน!”

สหายหลายคนที่อยู่ไม่ห่างจากนักสู้ปราณฟ้าผู้หาเรื่อง  ต่างหลีกเลี่ยงแรงอัดกระแทกจากแรงระเบิด  แม้แต่พวกเขาเองก็ยังกังวล

แม้แต่หัวหน้าพ่อบ้าน, จินฟันทองและคนอื่นๆ ที่มองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ นัยน์ตาของพวกเขาเป็นประกาย

ความคิดนั้นรวดเร็ว  แต่หมัดนั้นรวดเร็วกว่า!

ขณะที่หัวใจของทุกคนตึงเครียดเพราะพลังหมัด  ฮูเหลยเร่งพลังหมัดอีกครั้ง

หมัดเหมือนกับดาวตกยากจะจับได้  ทันใดนั้นเมื่อทุกเหลือบตามอง หมัดเร่งพลังเพิ่มขึ้นสองสามเท่าและหายลับตาไปอย่างสิ้นเชิง

เผียะ

เสียงกระแทกดังทึบ

ไม่มีเสียงกึกก้องเหมือนฟ้าร้องอย่างที่หลายคนพากันคิด  มีแต่เพียงเสียงผิวสัมผัสผิดคาด แต่ไม่ใช่เป็นเสียงหมัดกระแทก  แต่เป็นเหมือนกับเสียงคนถูกตบหน้า... ทุกคนที่เข้าใจผิดตอนแรกจับตาดูพื้นที่เกิดเหตุ พวกเขาเห็นฮูเหลยผู้มีพลังปราณฟ้าระดับสามและพลังหมัดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา หมัดระเบิดดาวตกของเขาถูกอีกฝ่ายหนึ่งรับไว้ด้วยมือข้างเดียว

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่แค่เขาจับหมัดฮูเหลยด้วยมือข้างเดียว

แต่ฝ่ายตรงข้ามยังมีเวลาและพลังพอตบหน้าของฮูเหลยได้อย่างสบาย!

การตบหน้านักสู้ปราณฟ้าระดับสามเป็นเรื่องยากนักหรือ?  ยิ่งกว่านั้นยังทำลายหมัดดาวตกก่อนหน้านั้นได้...ทุกคนตะลึง รวมทั้งฮูเหลยผู้ถูกจับหมัดและตบหน้า!

ทำไมคนผู้นี้ถึงไม่ธรรมดา?

ทุกคนมองดูเขา

ปรากฏว่าคนที่จับหมัดสังหารของฮูเหลยด้วยมือข้างเดียวอย่างใจเย็นเป็นมนุษย์รูปหล่อดูสง่างาม เหมือนอายุจะเยาว์วัย ไม่มีคำใดสามารถบ่งบอกแสดงรูปลักษณ์ของคนผู้นี้ได้  เขาให้ความรู้สึกที่ไม่คล้ายคน แต่คล้ายดาบกระบี่หรือก้อนน้ำแข็ง  อะไรก็ตามที่แข็งแกร่งแค่ไหนเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาจะดูอ่อนแอเปราะบางทั้งหมด  เหมือนอย่างฮูเหลย นักสู้ปราณฟ้าระดับสามที่อยู่ต่อหน้าเขากลายเป็นตัวตลกที่น่าสมเพช

ร่างของคนผู้นี้เทียบกับฮูเหลยที่กำยำสูงถึงสามเมตร ยังเตี้ยกว่ามาก

สิ่งที่แปลกก็คือฮูเหลยที่มีร่างขนาดใหญ่ในสายตาของเขาดูเหมือนพวกเผ่าโนมที่ดูผอมแห้ง

 “เจ้า เจ้า, เจ้าเป็นใคร?”

ฮูเหลยผู้หาเรื่องสั่นไปทั้งตัว และตอนนี้เขาเริ่มรู้จักการอ่อนน้อมแล้ว  แม้ว่าพลังของเขาจะสูงขึ้นถึงปราณฟ้าระดับสามสามารถอาละวาดได้ในภูมิภาคสวนสวรรค์ แต่ไม่อาจเทียบในระดับเดียวกับบุรุษผู้มีรัศมีโค้งสีเงินนี้ได้

คาดว่าถ้าฝ่ายตรงข้ามต้องการจะฆ่าเขาคงจะทำได้ไวกว่าบดบี้มดแมลงตัวน้อย

ภายใต้สายตาของอีกฝ่ายฮูเหลยรู้สึกว่าขาของเขาอ่อน และมีแรงกระตุ้นอยากจะคุกเข่าขอความเมตตา

 “ข้าคือมารสัมฤทธิ์ฟ้า!”

เมื่อมนุษย์ที่อ้างตนเองว่าชื่อมารสัมฤทธิ์ฟ้ายกมือขึ้น  ฮูเหลยหวาดกลัวจนขวัญแทบกระเจิง  จบกัน เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามถูกจู่โจมสังหารฉับพลัน  เขาเป็นคนกระตุ้นโทสะอีกฝ่าย เป็นไปไม่ได้ที่จะต่อต้าน  ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะต้องตายเป็นแน่!  ขณะนั้นฮูเหลยสิ้นหวัง หลับตารอความตาย เขาไม่ดิ้นรนอีกต่อไป  เขารู้ว่าต่อให้ดิ้นรนพยายาม  เขาคงไม่อาจถ่วงเวลาได้แม้แต่ครึ่งวินาที... ขณะนั้นเมื่อความตายกำลังจะกลืนกินชีวิตของเขา  ฮูเหลยเลือกอดกลั้นความกลัว รอความตายแทนที่จะดิ้นรนอย่างว่างเปล่า 

มิตรสหายที่รู้จักฮูเหลยตอนนี้มีสีหน้าละอายใจ

ใครๆ ก็รู้ว่าฮูเหลยแข็งแกร่งที่สุด

นอกจากหมิงลี่ฮ่าวและผู้แข็งแกร่งอื่นที่ไม่เคยเห็น  ฮูเหลยนับว่าแข็งแกร่งที่สุด ถ้าเขายังถูกคนอื่นฆ่าได้  อย่างนั้นคนที่เหลือจะทำอะไรได้?

หัวหน้าพ่อบ้านเย่สีหน้าเปลี่ยน ตาของเขาเป็นประกาย

เรื่องที่เขาคิดไม่ใช่เรื่องที่ฮูเหลยถูกฆ่าตายอย่างง่ายดาย  คนที่เขาคำนึงถึงมากที่สุดก็คือคุณชายไตตันผู้ลึกลับ!  เขาเป็นคนที่สำคัญที่สุด มีสถานะมากพอจนคนอย่างมารสัมฤทธิ์ฟ้าที่ทรงพลังแฝงตัวลอบคุ้มครองอยู่ในความมืดยินดีจะฆ่าฮูเหลยได้หรือ?  นอกจากนี้ยังมีอีกสองคนใกล้ๆ มารสัมฤทธิ์ฟ้าซึ่งดูแล้วเพียงด้อยกว่ามารสัมฤทธิ์ฟ้าเล็กน้อย  แค่พวกเขาก็เหนือกว่าฮูเหลยแล้ว ถ้าพวกเขาคุ้มกันคุณชายไตตันอยู่  อย่างนั้นตระกูลที่อยู่เบื้องหลังคุณชายไตตัน เขามิอาจคาดคิดถึงได้จริงๆ... หัวหน้าจินฟันทองที่คอยหนุนเย่ว์หยางและดูแลความปลอดภัยของเย่ว์หยาง เกี่ยวกับอนาคตของเขา ตอนนี้เย่ว์หยางทำให้ฮูเหลยปากแข็งพูดไม่ออก

เขาไม่กล้าพูดความคิดในใจ

ตอนนี้ฮูเหลยเตรียมจะถูกฆ่าโดยองครักษ์ของคุณชายไตตัน  หัวหน้าจินฟันทองตื่นเต้นจนอยากร้องไห้ เจ้าโคดื้อนี่ทรงพลังเกินไปเขาเองก็รู้!  คุณชายไตตันก็หยิ่งเกินไป  เขาเชื่อว่าแม้แต่ราชาก็คงยังไม่อยากเชื่อว่า องครักษ์ของคุณชายไตตันจะสามารถฆ่านักสู้ปราณฟ้าระดับสามได้ทันที

ขณะนั้นหัวหน้าจินฟันทองเลื่อมใสเย่ว์หยางหมดใจ

เขารู้สึกเทิดทูนบูชา!

โปรดยั้งมือไว้ไมตรีก่อน!” เสียงกร้าวแกร่งหนักแน่นดุจโลหะกระทบกันดังขึ้นต่อหน้ามารสัมฤทธิ์ฟ้า และคนผู้หนึ่งปรากฏตัวใกล้ฮูเหลยที่หลับตารอความตายกันมือขวาของมารสัมฤทธิ์ฟ้า  เขาสวมชุดนักรบธรรมดา แต่หากทุกคนไม่ตาบอดจะมองเห็นราศีอันสูงส่งของเขาได้ จมูกของเขาโด่งเป็นสัน โครงสร้างร่างกายหยาบกว่าคนธรรมดา คิ้วหนา นัยน์ตาเหยี่ยว

ใบหน้าของเขาไม่มีความโกรธเกลียด ขณะนั้นเขายิ้มอย่างเป็นมิตรที่ยากจะพบเห็น

ทั้งยังพยักหน้าทักทาย

เป็นกิริยาที่เกินกว่าผู้ปกครองจะพึงมี

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการพยักหน้าทักทายจำกัดอยู่แค่เพียงเย่ว์หยางและมารสัมฤทธิ์ฟ้า ไม่มีใครมีคุณสมบัติได้รับความเคารพนี้

การปรากฏตัวของคนผู้นี้ทำให้พ่อบ้านเย่, หัวหน้าจินฟันทองทรุดตัวลงกับพื้นก่อนใคร  เพราะนี่คือราชาแห่งอาณาจักรจื่อฟง เจ้านครลู่หลิว ราชาจื่อฟง!

 “เราราชาผู้นี้ยินดีจะกล่าวขออภัยแทนท่านฮูเหลย  ท่านฮูเหลยและสหายเดินทางหลายหมื่นลี้มาถึงที่นี่ แม้ว่าพวกเขาไม่ต้องการจะปะทะกับคุณชายไตตัน  แต่ข้าอยากจะขอให้คุณชายไตตันและพี่มารสัมฤทธิ์ฟ้าเห็นแก่หน้าข้าโปรดยั้งมือและอภัยให้กับท่านฮูเหลยผู้ไม่รู้ความด้วยเถอะ ข้ายินดีจะใช้แหวนพันดาราและมุกกลืนมังกรเป็นการขอขมาโทษที่ไม่ได้รีบมาทักทายคุณชายไตตันกับท่านมารสัมฤทธิ์ฟ้าแต่แรก  หวังว่าครั้งนี้จะเปลี่ยนอาวุธเป็นแพรพรรณได้”  ราชาจื่อฟงปรบมือ ด้านหลังมีหัวหน้าองครักษ์ปราณฟ้าระดับสี่ถือสมบัติวิเศษระดับศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองชิ้นเข้ามาหา

 “....” มารสัมฤทธิ์ฟ้ายังคงสงบเยือกเย็น รอให้เย่ว์หยางพูด มือขวาของเขายังคงเงื้อค้างไว้ ถ้าเย่ว์หยางปฏิเสธจะตกลงด้วยเขาจะฆ่าฮูเหลยต่อหน้าราชาจื่อฟงทันที

ท่าทีของเขา แม้แต่ราชาจื่อฟงยังรู้สะท้านในใจ

น่ากลัวจริงๆ คุณชายไตตันผู้นี้มาได้ยังไงกัน?  คนอย่างมารสัมฤทธิ์ฟ้ายินดีจะทำตามคำสั่ง.. ทุกคนหลั่งเหงื่อพรั่งพรูเมื่อมองดูเย่ว์หยาง  ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าคนที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่มารสัมฤทธิ์ฟ้า  แต่เป็นคุณชายไตตันผู้เหมือนมีพลังระดับเตรียมปราณฟ้าเท่านั้น  โชคดีที่ไม่มีใครแตะต้องเขาก่อน มิฉะนั้นเมืองลู่หลิวนี้คงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่!  เขาออกหน้ามาพิทักษ์คุณธรรม ห้ามนักสู้ปราณฟ้าและต้องการตัวสองพี่น้องกระทิงเถื่อน นับว่าเขามีพลังเพียงพอจริงๆ

เย่ว์หยางมีทักษะฝีมือแน่นอน ไม่มีใครกล้าพูดก่อน

มารสัมฤทธิ์ฟ้าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี  เขาต้องฉวยโอกาสที่เหนือกว่า

เขาก้าวออกมาข้างหน้าสองสามก้าว แสร้งกระแอมไอประสานมือคารวะมองดูราชาจื่อฟง “ท่านลุงผู้นี้ ท่านคือราชาจื่อฟงหรือ? ดี คิดจะตีสุนัขต้องเห็นแก่หน้าเจ้าของ  ข้าไตตันจิตใจอ่อนโยน ความรู้ดีมีการศึกษา ไม่ขอลดระดับตัวเองไปอยู่ระดับเดียวกับสุนัขบ้าได้ ในเมื่อราชาจื่อฟงท่านขอร้อง ท่านมารสัมฤทธิ์ฟ้า ลำบากท่านติดตามมาทั้งวันแล้ว ข้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีใครรังแกข้าอีกแล้ว!”

 “ก็ได้” จักรพรรดิมังกรและจักรพรรดิใต้พิภพพยักหน้าให้มารสัมฤทธิ์ฟ้าและหันกายจากไป

 “โปรดรอก่อน..”  ราชาจื่อฟงต้องการให้พวกมารสัมฤทธิ์ฟ้าทั้งสามรั้งอยู่ อย่างน้อยพวกเขาคือยอดฝีมือที่ผู้แข็งแกร่งที่คนระดับราชาต้องการคบหา