เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 945 ด้านได้อายอด

ตอนที่  945  ด้านได้อายอด

ต่อให้เป็นจักรพรรดิเสินกวงมาเอง ก็ยังไม่กล้าล่วงเกินราชาจื่อฟง

อย่างไรก็ตามเมื่อบุรุษทั้งสองปรากฏตัวขึ้น กลับสร้างความตกใจให้กับผู้พบเห็น

การปรากฏตัวของบุรุษทั้งสอง

เหมือนกับดวงอาทิตย์โชติช่วงที่พุ่งชนประตูวังหลวง ทุกอย่างไม่อาจจะต้านทานพลังของเขาได้ พื้นหินภูเขาไฟถูกกระแทกแหลก ร่างขนาดใหญ่ยืนตระหง่านดุจขุนเขา และหยุดอยู่คั่นหน้าระหว่างเย่ว์หยาง และราชาจื่อฟงแบ่งแยกคนออกเป็นสองกลุ่ม ภายใต้พลังอากาศอัดกระแทก สะท้านฟ้าสะเทือนดิน นี่ไม่ใช่แค่ทำให้ราชาจื่อฟงตกใจเท่านั้น แต่นักรบทุกคนปากอ้าตาค้างด้วยความตกใจ

ราชาทั้งสามที่ไม่ได้รับเชิญมีสีหน้าแปลกประหลาดมองดูราชาจื่อฟงจากนั้นหันไปมองมารสัมฤทธิ์ฟ้า

การสลายพลังของสองคนนี้

เขาเห็นร่างของบุรุษทั้งสองคนแข็งแรงสูงห้าเมตร คอหนา ไหล่กว้าง หลังตรงเหมือนเสือทั้งสองมีความสูงระดับเดียวกัน  กล้ามเนื้อและความแข็งแรงแค่อธิบายด้วยกล้ามเนื้อที่แกร่งเหมือนเหล็กก็คงยังไม่พอ  แต่เปี่ยมไปด้วยพลังที่พร้อมระเบิดออกเต็มที่

ไม่มีใครสงสัยเลยว่าถ้าทั้งสองร่วมมือกันสามารถถล่มภูเขาจนราบเป็นหน้ากลองได้

เหมือนกับว่าพวกเขาสามารถแบกสวรรค์ไว้ได้

หรือถ้าพวกเขาร่วมมือกันก็สามารถฉุดดึงโลกไว้ได้ทั้งใบ

ราชาที่ไม่ได้รับเชิญทั้งสามรู้สึกสับสน ในกระทิงเถื่อนทั้งสองคนนี้มีพลังมังกรคล้ายกับสนามพลังเลือนลาง มีทักษะแฝงเร้นแฝงอยู่โดยรอบ  ถ้าตรวจจับพลังงานนี้ลึกๆ จะสามารถสัมผัสความรู้สึกภายในของทั้งสองนี้ได้ชัดเจน  ทั้งสองคนนี้มีพลังคุกรุ่นอัดแน่นอยู่ภายในเหมือนภูเขาไฟรอระเบิด....  “เป็นพวกเขาหรือ?”  ตาสีเขียวของราชาทั้งสามสัมผัสได้ถึงพลังไม่มีสิ้นสุด”  ราชาชิงหลางถามราชาจื่อฟง

 “พวกเขา อะแฮ่ม.. เมื่อวานนี้พวกเขายังเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับหนึ่งอยู่เลย”  ราชาจื่อฟงมีสีหน้าสงบ แต่พอเขาพูด เขารู้สึกขื่นขมอย่างช่วยไม่ได้  เขาเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแน่นอน  เรื่องนี้ต้องมีสาเหตุมาจากคุณชายไตตัน เพราะท่านไตตันได้รับตัวสองคนนี้ไป  “พบกันวันก่อนสองพี่น้องกระทิงเถื่อนไม่มีอะไรคู่ควรแก่การเอ่ยอ้าง คิดไม่ถึงเขาเลื่อนพลังเป็นปราณฟ้าระดับสี่อย่างคาดไม่ถึง เพียงวันเดียวเลื่อนพลังสามระดับ  ที่น่ากลัวที่สุดก็คือเห็นได้ชัดว่าถ้าสองพี่น้องกระทิงเถื่อนฝึกต่อไปจะต้องเลื่อนไปถึงระดับห้าแน่นอน  เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

 “อะไรนะ ว่าไง?”

ราชาจื่อฟงตอบราชาทั้งสามเหมือนที่ตอบราชาชิงหลาง

ยกระดับพลังสามระดับในวันเดียวน่ะหรือ?

นี่ไม่ใช่นักสู้ปราณดิน  แต่เป็นนักสู้ปราณฟ้า  เป็นไปได้อย่างไรกัน?

ถ้าไม่มีการให้เลือดเทพเป็นของขวัญก่อนหน้านี้ ราชาจื่อฟงและอีกสามราชาคงจะไม่มั่นใจแน่นอน  อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นราชาจื่อฟง พวกเขามองดูราชาจื่อฟงและคนรอบด้านอีกครั้ง เหมือนกับว่าไม่มีสิ่งใดแปลกปลอม นอกจากมีเลือดเทพเป็นของขวัญแล้ว  ในเวลานั้นพวกเขาเริ่มเชื่อแล้ว

ราชาชิงหลางรีบถาม “นี่เป็นเพราะหลอมรวมกับเลือดเทพหรือเปล่า?”

ราชาจื่อฟงส่ายศีรษะ “ไม่, ไม่ใช่เลือดเทพ  แต่คุณชายไตตันคงต้องมีสมบัติอื่นนอกจากเลือดเทพ โอว!”

ม่านตาของราชาว่านเจียวผู้สวมมงกุฎสูงสีดำขยาย จากนั้นมองผ่านพลางกล่าว  “เป็นเลือดมังกรโบราณที่บริสุทธิ์มากหลอมรวมอยู่ในตัวกระทิงสองพี่น้องนี้  และศักยภาพของทั้งสองนี้นับว่าไม่เลว มีบางคนใช้เลือดมังกรโบราณปลดปล่อยศักยภาพของทั้งสองคนนี้ ทำให้พลังของพวกเขาที่ถูกจำกัดไว้ได้รับการปลดปล่อยโดยตรง!”

บุรุษคนที่สามที่ดูธรรมดาแต่ดวงตาคมกริบราวกับดาบ  ระหว่างทั้งสองคนนี้ ราชาผู้สวมชุดสีแดงคือราชาโหลวลั่ว เขาพยักหน้าช้าๆ ยอมรับตามที่สหายของเขาราชาว่านเจียวบอก

ขณะนั้นราชาทั้งสามคือชิงหลาง ว่านเจียว และโหลวลั่ว

นอกจากตกใจแล้ว

ยังมีความรู้สึกไร้พลังและอิจฉา

แม้ว่าเขาเองจะเป็นถึงนักสู้ระดับราชา แต่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้  โชคดีที่ได้เลื่อนระดับเป็นนักรบปราณฟ้าระดับสามในวันเดียวหรือ?  นั่นเป็นความสำเร็จอะไรกัน? พวกเขาเชื่อว่าแดนสวรรค์ไม่มีคนโชคดีมากพอจะมาอยู่ต่อหน้าของเขาสองพี่น้องได้

พ่อบ้านเย่และหัวหน้าจินฟันทองยังไม่เป็นไร

แต่ฮูเหลยและนักสู้ปราณฟ้าอื่นอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา  พวกเขาปรารถนาจะหาต้นไม้สักค้นและผูกคอตาย

โอวแม่เจ้า  เจ้าวัวโง่สองตัวนี้แทบไม่มีอะไร  ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าทำบุญมาแต่ชาติปางไหน ถึงได้มาพบเจอคุณชายไตตัน

คนที่ต้องห่วงก็คือตัวเขาเอง

ถ้าเลือดมังกรบินโบราณใช้กับตัวเขาได้  อย่างนั้นนี่จะเป็นเรื่องดีมากมายแค่ไหน

 “พวกเจ้า ใครคือราชาจื่อฟง  จงออกมาพบกับเราสองพี่น้อง ตอนนี้เราไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น  เรายังมีเกราะรบทอง  ต่อให้พวกเจ้ารวมหัวกัน เราก็จะเอาชนะเจ้าให้ได้!”  พี่ใหญ่กระทิงเถื่อนพยายามยืนอยู่ในท่าที่พวกเขาคิดว่าดูดีที่สุดและยกชูหมัดขึ้นพร้อมกับน้องชายและทำท่าชกลมเสียงดังฟืดฟาด

 “เราต้องใช้หมัดของเรากำจัดพวกเจ้าให้หมดสิ้น!”  กระทิงเถื่อนคนรองพอถูกเย่ว์หยางดึงพลังเทพออกไปกลายเป็นผู้มีนิสัยดุดันก้าวร้าว

 “เจ้าพวกโง่ทั้งสองคน!”  หมิงลี่ฮ่าวทนไม่ได้อีกต่อไป

หนึ่งคนหนึ่งหมัดต่อยออกปด้วยความโมโหกระแทกใส่ทั้งสองโดยตรง

ไม่สมเหตุผลเสียเลย

ตามแผนของเย่ว์หยาง ทั้งสองคนนี้ควรจะออกไปอยู่นอกเมืองรอสัญญาณการต่อสู้ที่งดงามที่สุดในตอนราตรี พวกเขาต้องการเปิดตัวโจมตีอย่างยิ่งใหญ่เพื่อก่อกวนการจัดงานของราชาจื่อฟง  นึกไม่ถึงเลยว่าเย่ว์หยางกับพวกยังมาไม่ถึงวังหลวง  เจ้าโง่ทั้งสองก็บุกเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้!

เย่ว์หยางคาดไว้นานแล้วเจ้าสองคนนี้คงจะทนรอไม่ได้ และเขาจะไม่บังคับให้สองกระทิงเถื่อนฟังคำสั่งของเขาเหมือนคนอื่น

อย่างไรก็ตามมีบางอย่างอาจผิดปกติ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังว่าทั้งสองคนนี้จะบุกรุกเข้ามารวดเร็วนัก  แต่เขายังมีความรู้สึกว่าไม่มีใครรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้?  สำหรับสองคนนี้เชี่ยวชาญในการเปลี่ยนแปลง นั่นก็ถูกไม่ใช่หรือ ? เย่ว์หยางยิ้ม ยิ้มเฉิดฉายเหมือนดวงอาทิตย์และตบสองพี่น้องกระทิงเถื่อน  “ข้านึกว่าพวกเจ้าจะต้องหลับไปสามวันเสียอีก คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะตื่นขึ้นรวดเร็วนัก ก็ดีแล้ว การหลอมรวมพลังสมบูรณ์แล้ว แม้ว่าพลังจะก้าวหน้า แต่ดูเหมือนว่าพลังยังไม่มีความเสถียร  พวกเจ้ายังปรับตัวเข้ากับพลังนั้นไม่ได้ง่ายๆ  ตอนนี้ เมื่อครู่นี้ข้าเห็นพวกเจ้าเพิ่งจะพุ่งเข้าปะทะประตูพัง ดังนั้นพวกเจ้าต้องฝึกฝนให้ดี  มิฉะนั้นถ้าพวกเจ้ามีพลังแต่ไม่มีทักษะต่อสู้ นั่นเป็นเรื่องที่เปล่าประโยชน์”

สองพี่น้องกระทิงเถื่อนไม่เคยยอมรับฟังใคร  แต่กลับเชื่องเชื่อต่อเย่ว์หยางนัก

คำวิจารณ์ที่น่าอึดอัด

สองพี่น้องลูบหลังศีรษะและหัวเราะอย่างโง่เขลาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

เย่ว์หยางให้พวกเขาลุกขึ้นอีกครั้งและชี้ไปทางจวนเจ้าเมือง  “ถ้าพวกเจ้าต้องการสู้  พวกเจ้าจะสู้ทั้งที่ท้องว่างเปล่าได้หรือ?  ถ้าเจ้ามีเรื่องร้องเรียนกับราชาจื่อฟง  ทำไมเจ้าไม่ไปบ้านเขาก่อน กินก่อนแล้วค่อยเล่นกับพวกเขา?  ที่นี่มีเหล้ายาอาหารมากมายเป็นภูเขาเลากา  ทำไมพวกเจ้าไม่หาความสุขจากการกินเสียก่อน?”

เมื่อสองพี่น้องกระทิงเถื่อนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาตบหน้าผากตนเองทันที  “โฮ่ย...ข้านึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีประโยชน์มากมายขนาดนี้!”

การต่อสู้เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน  แต่เป็นไปไม่ได้จริงๆ กับการต่อสู้ทั่งที่ท้องยังหิว

ไม่อย่างนั้นจะแย่เกินไป

กระทิงเถื่อนพี่ใหญ่เกรงว่าราชาจื่อฟงจะไม่ยินยอมให้ตนเองได้ร่วมสนุก  เขาตะโกนลั่นทันที  “พี่น้องเรา พี่น้องไตตัน เข้าไปข้างใน ไปกินอาหารกัน ใครกล้าขัดขวาง? ข้าจะใช้หมัดคู่นี้ทุบวังให้พังจนหมดสิ้น!”

กระทิงเถื่อนน้องรองคว้าคอเสื้อจินฟันทองและตวาด  “เอาอาหารออกมาเดี๋ยวนี้!”

พ่อบ้านเย่รีบนำทาง

เมื่อหัวหน้าจินฟันทองและพวกพาเจ้ามนุษย์วัวไร้สมองทั้งสองเข้าไปหาอาหารเติมท้อง  ในวังหลวงมีอาหารมากพอให้สองพี่น้องกระทิงเถื่อนกินจนพุงแตกตาย มีคุณชายไตตันคอยคลี่คลายสถานการณ์ของสองพี่น้องกระทิงเถื่อน ทั้งสองคนนี้ยังจะเอาเวลาที่ไหนไปสู้ในวันนี้?  ถ้าพวกเขาไม่เมาอยู่ในวังหลวง อย่างนั้นหัวหน้าจินก็ไม่ควรเป็นหัวหน้าจินฟันทองอีกต่อไป สมควรจะถูกเปลี่ยนชื่อเป็นจินผู้ไร้ความสามารถ!

เดิมทีฮูเหลยและนักรบปราณฟ้าคนอื่นตาแดงด้วยความอิจฉา อาการที่ไม่พอใจที่เกิดขึ้นในใจตอนแรกหายไปทันที

แม้ว่าสองพี่น้องกระทิงเถื่อนจะมีพลังก้าวหน้าไปถึงปราณฟ้าระดับสี่  แต่สติปัญญาของเขามิได้เพิ่มตามขึ้นเลย

โชคดีที่พวกเขาทั้งสองยังโง่เหมือนเดิม

ดีที่เจ้าสองคนนี้ยังโง่  ฮูเหลยปล่อยวางความคับข้องใจและตัดสินใจวาจะหาโอกาสผูกมิตรกับคุณชายไตตัน  ตราบเท่าที่คุณชายเรียกหาตัวเขา  มีหรือที่เขาซึ่งมีความฉลาดมากกว่าจะไม่ดีเท่าเจ้าวัวป่าทั้งสองตัวนี้ได้?

ต่างจากนักสู้ปราณฟ้าอย่างฮูเหลยและพวก ราชาจื่อฟงและอีกสามราชาถือเป็นนักสู้ระดับสูง

พวกเขามีมุมมองต่างออกไป

คุณชายไตตันพูดกับพี่น้องกระทิงเถื่อนเพียงไม่กี่คำ ดูเหมือนเรื่องจะง่ายไปหมด  ความจริงแล้วยอดฝีมือระดับราชาทั้งสี่คือ ราชาจื่อฟง ราชาชิงหลาง ราชาว่านเจียวและราชาโหลวลั่ว ก็ยังรู้สึกว่ายากจะเปลี่ยนสถานการณ์เช่นนี้ได้  พวกเขาลอบถอนหายใจ “น่าตกใจจริง นี่คือลูกหลานของตระกูลมีชื่อเสียงจากแดนสวรรค์บนหรือเปล่า?  ความสามารถของคนผู้นี้เกินคาดจริงๆ  ไม่ต้องพูดถึงนักรบระดับราชาเลย  เขาอาจจะสูงกว่าหรืออยู่ในระดับจักรพรรดิแดนดินก็เป็นได้  เป็นข้าก็คงทำได้ไม่ดีกว่านี้?”

คุณชายไตตันผู้นี้อายุเท่าใดกันแน่?

เมื่อเขาเติบโตขึ้น จะเป็นยังไง?

ถ้าเป็นแต่ก่อนจื่อฟงและชิงหลางจะให้เกียรติคุณชายไตตันเพราะสถานะของเขา  แต่ตอนนี้พวกเขาเพิ่มความเกรงกลัวขึ้นอีกเล็กน้อย

ในแง่ของเสน่ห์บุคลิกส่วนตัว ระดับราชายังคงด้อยกว่าเช่นกัน.... ชิงหลาง ว่านเจียวและโหลวลั่วมองหน้าและพยักหน้าให้กัน และเดินออกมาจากกลุ่มคนเพื่อทักทายคารวะ  “คุณชายไตตันมาเยือนแดนสวรรค์ล่าง ข้าต้องขออภัยที่มิได้รีบมาต้อนรับท่าน นับว่าเสียมารยาทจริง หวังว่าคุณชายจะให้อภัยพวกเรา!”

ราชาจื่อฟงแทบเกือบทำเสียงแค่น เขาลอบสบถด่าอยู่ในใจ พวกเจ้าเป็นเจ้าจากผ่นดินไหนกันแน่ ข้าคือเจ้าถิ่นที่นี่ พวกเจ้าเป็นแค่นกกาผู้อาศัยเท่านั้น  แต่แน่นอนว่าเขาคงไม่พูดเช่นนี้ออกมา ตรงกันข้ามเขาพยายามข่มอารมณ์ขุ่นเคืองและฝืนยิ้มทำหน้าที่ผู้เหย้า “น้องไตตัน!  เชิญเข้ามาเถอะ จื่อฟงจะขอแนะนำสหายให้รู้จักสักสองสามคน  ท่านผู้นี้คือชิงหลางแห่งอาณาจักรเยี่ยเซินหลิน ท่านนี้คือราชาว่านเจียว และนี่คือราชาโหลวลั่ว ทั้งสามเป็นราชาเพื่อบ้านของข้าจื่อฟง ทั้งสามท่านนี้ได้ยินว่ามีอาคันตุกะผู้ทรงเกียรติอย่างคุณชายไตตันมาเยือนจากแดนสวรรค์บน จึงอดมาชื่นชมสง่าราศีของคุณชายไม่ได้!”

คำพูดเชือดเฉือนเพื่อนบ้านฝ่ายตรงข้าม ทำให้ดูเหมือนกับว่าสหายบ้านนอกของเขาเดินทางมาไกลหลายพันไมล์เพื่อเยี่ยมเยือนสหายที่อยู่ในเมือง

ชิงหลางและพวกลอบหงุดหงิดอยู่ในใจ

น้องสาวของเจ้า บิดาของเจ้าก็มาจากบ้านนอก นึกว่าตนเองเลิศเลอมาจากไหน? ตระกูลจากแดนสวรรค์บนน่ะหรือ ไม่   ตระกูลจากแดนสวรรค์บนไม่ใช่ตระกูลของเจ้า อย่าทำตัวน่าขันอยู่เลย อย่างเจ้ามีความสามารถปฏิเสธไม่ให้คนอื่นเข้าประตูบ้านได้หรือ?

ถ้าเป็นปกติ เจ้าคงเชิดหน้าหนีไปแล้ว

แต่ตอนนี้เขาได้แต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร  ได้แต่หัวเราะและพยักหน้า

อย่างไรก็ตามทุกคนถือคติด้านได้อายอด

ไม่มีใครอยากหัวเราะเยาะใคร

หมิงลี่ฮ่าวแกล้งทำเป็นยิ้มอย่างจนใจ ตอนนี้เขารู้สึกสนุกที่ได้ทำงานร่วมกับเจ้าเด็กเย่ว์หยาง  สถานการณ์ที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้จะเปลี่ยนไปได้อย่างไร? ตอนแรกเขายังคิดว่าแผนการของเย่ว์หยางเกินเลยไปบ้าง บางคนอาจมองออกได้ง่าย การให้เลือดเทพจะเป็นการสูญเปล่าหรือไม่? แต่ตอนนี้แผนกลางๆ โดยรวมดำเนินไปด้วยดี และไม่ใช่แค่ราชาจื่อฟงและชิงหลางเท่านั้น แต่ยังมีพวกที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดยังตกเข้ามาในกับดักของเย่ว์หยางจนได้

สุดท้ายแล้ว เลือดเทพจะใช้ตกปลาใหญ่ได้กี่ตัว?

ตอนนี้การละเล่นเพิ่งจะเริ่ม รอให้ถึงเวลารวบแหในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ตอนที่จูกวงลงมา

 “ท่านหญิงจูกวงกำลังมา!”

ในฐานะสตรีผู้เป็นเจ้าภาพฉลองวันเกิด ท่านหญิงจูกวงต้องละวางความกังวลใจทั้งหมดและลงมาพบอาคันตุกะผู้ทรงเกียรติอย่างคุณชายไตตันด้วยตนเอง  ตระกูลชั้นสูงจากแดนสวรรค์บนไม่ได้ติดต่อมาเป็นพันปีแล้ว

เย่ว์หยางให้ราชาจื่อกวงและราชาอื่นรายล้อมเหมือนดาวล้อมเดือนแหวกกลุ่มคนออกมาเพื่อสตรีงามที่กำลังเดินเข้ามาในอิริยาบถที่สบาย

หมิงลี่ฮ่าวผู้มีความสูงสิบเมตรยังคงจ้องมอง

ดวงตาของเขาเป็นประกาย

หมัดทั้งสองกำแน่น