เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 967 นาฬิกาสุริยะ ทักษะย้อนเวลา

ตอนที่  967  นาฬิกาสุริยะ  ทักษะย้อนเวลา

 “หนีไปซะ, ข้าเล่าฮ่าวจะทุ่มเททุกอย่าง  ใครให้ข้าคบสหายผิดโดยไม่ตั้งใจเล่า?” หมิงลี่ฮ่าวรู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะจ้าวสุริยาได้  แต่เพื่อไม่ให้ถูกกำจัดทั้งหมดและรักษาความหวังเอาไว้เขาตัดสินใจทุ่มเทสุดกำลัง เสียสละตนเองเพื่อให้เย่ว์หยางจากไป ด้วยศักยภาพของเย่ว์หยางเมื่อหนีพ้นจากสถานการณ์ในวันนี้และเติบโตในอนาคต บวกกับนางพญาผู้พิชิตและหมิงเยี่ยกวงน้องสาวของเขา  เย่ว์หยางคงจะตามหาจ้าวสุริยาแก้แค้นในวันนี้ได้แน่นอน

 

 “จิตวิญญาณแห่งการเสียสละยิ่งใหญ่มาก” จ้าวสุริยายิ้มและหันไปถามจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วและจักรพรรดิเสิ่นกวง “พวกเจ้าเล่า?  ตัดสินใจยังไง?”

 “ข้าเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับหมิงลี่ฮ่าว...”

ความสัมพันธ์ระหว่างจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วกับหมิงลี่ฮ่าวแย่ลงทุกระดับ แม้แต่คนหูหนวกก็ยังทราบ

แต่ถึงเขาพูดเช่นนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกแม้แต่น้อย  อย่างไรก็ตามคาดไม่ถึงเลยว่าจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วพูดต่อ  “หมิงลี่ฮ่าว ข้าจะฆ่าเขาด้วยตัวเอง  แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะมองเขาถูกท่านฆ่า แม้ท่านจะเป็นเจ้าตำหนักเทพสุริยะแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม”

แม้แต่เย่ว์หยางได้ยินแล้วก็ยังรู้สึกสับสนเล็กน้อย

แต่เมื่อไตร่ตรองมากขึ้น

เขารู้สึกผ่อนคลาย

จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วผู้เป็นพี่รองคือต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมในปีนั้น  เขาเป็นคนจิตใจคับแคบปากแข็ง และเกลียดหมิงลี่ฮ่าวน้องสามของเขา

หรืออาจกล่าวได้ว่าจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วเกลียดทุกคนในเวลานั้น เขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้เคราะห์ร้ายอย่างที่สุด และรู้สึกว่าเขาก่อโศกนาฏกรรมทั้งหมด เป็นเพราะตอนแรกทุกคนหลอกลวงเขา คนที่แต่งงานด้วยไม่ใช่คนรักแท้ๆ ของเขา  อย่างไรก็ตาม จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วเกลียดหมิงลี่ฮ่าวอีกครั้ง ต้องการฆ่าหมิงลี่ฮ่าว  เขาไม่ยอมถูกกันเอาไว้ในฐานะคนนอก  เขาเกลียดหมิงลี่ฮ่าว ต้องการจะฆ่าหมิงลี่ฮ่าวและทุกคนที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมทั้งหมด  แต่นี่คือน้องร่วมสาบานของเขา  ในห้วงเวลาคับขันที่ทุกคนตกอยู่ในอันตรายของชีวิต จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วเลือกจะน้องชายที่เคยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาในอดีตแน่นอน  แม้ว่าจะมีความเกลียดและแค้นอยู่ในใจก็ตาม  แต่ความไว้วางใจนั้นยังห่างไกลจากจ้าวสุริยาของฝ่ายศัตรู

ดูเหมือนว่าจ้าวสุริยาจะรู้แล้วว่า จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วจะพูดเช่นนั้น นั่นไม่ใช่การตอบสนองที่ผิดปกติ

ส่วนจักรพรรดิเสิ่นกวงหลังจากคิดแล้ว

เขาคำนับแสดงความเคารพจ้าวสุริยา  “จ้าวสุริยา! ตราบที่ท่านสนับสนุนข้าเสิ่นกวงให้ครองภูมิภาคสวนสวรรค์  เสิ่นกวงยินดีทุ่มเทพลังสู้กับพวกโจรเหล่านี้”

จ้าวสุริยาเห็นจักรพรรดิเสิ่นกวงแสดงความภักดี ก็ส่ายหน้าเล็กน้อย  “ข้าสามารถโกหกเจ้าได้ว่าจะสนับสนุนเจ้าขึ้นสู่ตำแหน่งจักรพรรดิแดนดิน กลายเป็นเจ้าเหนือหัวที่แท้จริงของที่นี่  ทั้งยังสามารถโกหกเจ้าว่าจะให้เลือดเทพกับเจ้า เพื่อให้เจ้าเป็นบริวารที่มีความสามารถ อย่างไรก็ตาม ข้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ และข้าไม่ต้องการทำเพราะข้าไม่ต้องการปล่อยอันตรายแฝงไว้ต่อหน้าคุณชายไตตัน  เว้นแต่คนไว้วางใจที่สนิทที่สุดของข้า  ไม่อย่างนั้นใครก็ตามที่ไปจากที่นี่ข้าจะรู้สึกไม่วางใจ เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าการฆ่าคุณชายไตตันยากเย็นเพียงไหน  เขาสร้างปาฏิหาริย์ที่เหลือเชื่อได้หลายต่อหลายครั้ง  เพื่อทำลายคู่ต่อสู้ที่มีศักยภาพอย่างคุณชายไตตันได้อย่างเด็ดขาด  ข้ายอมสละผลประโยชน์ทั้งหมด รวมทั้งจักรพรรดิเสิ่นกวงเจ้าที่พร้อมจะกลายเป็นคนฝ่ายของข้าด้วย”

ลมหายใจของจักรพรรดิเสิ่นกวงสับสนทันที  เขารู้สึกเหมือนถูกทำร้ายจิตใจอย่างหนัก

แต่เสิ่นกวงยังคงนิ่งเฉย

เหมือนเมื่อก่อน

แต่ทุกคนรู้สึกแตกตื่นและโกรธจักรพรรดิเสิ่นกวง

แม้ว่าเขาต้องการจะกลายเป็นหมากชิ้นหนึ่ง  แต่คาดไม่ถึงเลยว่าภายใต้การจับตามองของผู้คนมากมาย  จ้าวสุริยากลับปฏิเสธโดยตรง ทั้งยังบอกว่าเขาไม่ต้องการโกหก

ในเรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าจ้าวสุริยามุ่งมั่นจะฆ่าเย่ว์หยางให้ได้  แม้ว่าจักรพรรดิเสิ่นกวงยินดีอาสา แต่เขาปฏิเสธอย่างระมัดระวัง จะฆ่าเย่ว์หยางไม่ต้องมีจักรพรรดิผู้ทรงพลังดีกว่า...  เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฆ่าผิดคนพันคนยังดีกว่าพลาดหลุดลอดไปหนึ่งคน

 “ถ้าเจ้าต้องการมีชีวิตรอด อย่างนั้นก็ต้องร่วมมือกับเล่าฮ่าว” หมิงลี่ฮ่าวแค่นเสียงด้วยความโกรธ

 “เฮอะ!”

จักรพรรดิเสิ่นกวงไม่ยอมตอบสนองตามคำพูดของหมิงลี่ฮ่าว ไม่ร่วมมือกับหมิงลี่ฮ่าวโจมตี  นอกจากนี้ยังหนีออกไปที่ช่องว่างนอกโลกศิลา  ขณะที่หมิงลี่ฮ่าวโจมตี  ไม่ว่าจ้าวสุริยาจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ไม่สามารถหยุดยั้งไม่ให้เขาจากไปได้  ราชาเฉินม่อเป็นคู่ต่อสู้จักรพรรดิเฟิ่นนิ่ว  ขณะที่ราชาสองหน้าเพิ่งตะเกียกตะกายออกมาจากซากหักพัง เขาจำเป็นต้องจับตามองคุณชายไตตัน

คู่ต่อสู้ของเขามีเพียงแปดขุนพลเท่านั้น

อาศัยคนเพียงแค่นี้ เขายังไม่สามารถจากไปได้หรือ?

เขาลอยตัวออกไปเหมือนลำแสง

เขารวดเร็วเหลือเชื่อไม่ถึงเศษเสี้ยวเวลากระพริบตาครั้งหนึ่ง  จักรพรรดิเสินกวงก็เหาะไปถึงปากทางประตูมิติแล้ว

ไม่น่าแปลกใจที่ความเร็วในการหลบหนีจะเร็วกว่าเล็กน้อย ที่สำคัญนั่นคือการหลบหนี!  แต่ที่ทำให้นักสู้ปราณฟ้าที่เหลืออยู่ไม่สามารถเข้าใจได้ก็คือ หมิงลี่ฮ่าวที่อยู่ในสภาพปลดปล่อยพลังสูงสุดดูเหมือนจะช้าเป็นทากคลานขณะวิ่งเข้าหาจ้าวสุริยา

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

 “สนามพลังกาลเวลา” บุรุษผมงูที่ยังอยู่ในเงื้อมมือของจ้าวสุริยาฝืนยิ้ม

 “มีกฎสวรรค์แห่งกาลเวลา...”  ไม่ทราบว่าจักรพรรดิฟู่โฉวฟื้นตั้งแต่เมื่อใด เขาถอนหายใจอย่างอ่อนล้า

ภายใต้อิทธิพลสนามพลังและกฎสวรรค์แห่งกาลเวลาของจ้าวสุริยา  จักรพรรดิเสิ่นกวงที่กำลังหลบหนีไม่สามารถควบคุมความเร็วที่เพิ่มขึ้นเป็นพันเท่าโดยอัตโนมัติ  ขณะที่หมิงลี่ฮ่าวช้าลงถึงพันเท่า!  ผลร้ายแรงที่ตามมาจากการเพิ่มความเร็วหรือลดความเร็วในระดับที่ไม่สามารถควบคุมได้  ทุกคนรู้ได้ทันทีว่าจักรพรรดิเสิ่นกวงเป็นเหมือนแมลงวันตาบอดกระแทกเข้ากับทางเข้ามิติ  แต่หมิงลี่ฮ่าววิ่งไปได้ครึ่งทาง และปล่อยให้ราชาเฉินม่อที่ยืนคุ้มกันอยู่ข้างจ้าวสุริยากระแทกกระเด็นกลับมาอย่างง่ายดาย

ถึงตอนนี้แม้แต่คนตาบอดก็มองออก

การต่อสู้ครั้งนี้ไม่สามารถเอาชนะได้เลย

จ้าวสุริยาเข้าใจเรื่องความเร็วเป็นอย่างดี  ตราบใดที่สนามพลังกาลเวลาของเขายังไม่หายไป ตราบใดที่กฎสวรรค์แห่งกาลเวลายังคงทำงาน ไม่ว่าเป็นการโจมตี หรือหลบหนีล้วนเป็นเรื่องตลก

 “ให้ข้าลองเอง!”  จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วตวาดลั่นเสียงดังราวกับฟ้าฟาด

ร่างของเขาปล่อยพลังแสงสีเลือดเป็นพันสาย

และก่อตัวเป็นทะเลแสงสีเลือด

ทะเลแสงโลหิต

พอวัสดุจากโลกศิลาสัมผัสทะเลแสงสีเลือดจะแตกเป็นผุยผง

จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วตวาดลั่น สนามพลังทะเลแสงโลหิตขยายตัวปะทะกับสนามกาลเวลา  ทะเลเลือดยังคงเป็นทะเลเลือด  ความเร็วของกาลเวลาไม่อาจเปลี่ยนทักษะแฝงเร้นคลื่นความโกรธของจักรพรรดิเฟิ่นนิ่วได้  นี่คือความโกรธเกลียดที่คงอยู่มาเป็นเวลานาน!

หมิงลี่ฮ่าวกลับมาอยู่ที่ข้างตัวเย่ว์หยางและคว้าคอเสื้อเขาไว้ “หนีไปซะ, เจ้ายังจะรออะไรอยู่อีก?”

เย่ว์หยางไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และไม่ส่งเสียง

ราชาเฉินม่อยังนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้ไล่ตาม เพียงแต่มองอย่างเย็นชา

จ้าวสุริยาที่หิ้วร่างบุรุษผมงูและจักรพรรดิฟู่โฉวยังคงยิ้ม  เขาไม่ได้เคลื่อนไหวมือแต่อย่างใด  ทันทีที่เขาคิดก็มีคัมภีร์อัญเชิญชั้นศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นพลิกเปลี่ยนหน้า ปรากฏอสูรพิทักษ์ที่เหมือนกับดวงอาทิตย์ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา

แต่พูดให้ถูก

นี่ไม่ใช่ดวงอาทิตย์

อสูรนี้เป็นนาฬิกาที่คล้ายกับดวงอาทิตย์

แสงของมันสว่างเจิดจ้ามีเข็มและตารางบอกเวลาบนพื้นผิว ซึ่งตอนนี้บอกเวลา 0.55.35

 “เมื่อข้ายังอายุเยาว์ ข้าทำสัญญากับคัมภีร์อัญเชิญได้สำเร็จ ใจของข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก  แต่อสูรพิทักษ์ของข้ากลับเป็นนาฬิกาเรือนหนึ่ง ทักษะแฝงเร้นก็คือฟื้นฟู กลับกลายเป็นที่เยาะเย้ยขบขันของมิตรสหาย  ทักษะแฝงเร้นที่ไร้ประโยชน์ อ่อนแอเกินกว่าจะเคลื่อนย้ายหินก้อนโต  อสูรพิทักษ์ของข้า เอาไว้ใช้ดูเวลาเท่านั้น  เรื่องนี้ทำให้ข้าในช่วงที่อายุน้อยต้องทนทรมานจากการเย้ยหยัน”

ขณะที่จ้าวสุริยากล่าว เวลาในนาฬิกาสุริยะที่ลอยอยู่ในอากาศยังคงเดินต่อไป และเย่ว์หยางยิ่งมีสีหน้าบิดเบี้ยวเหยเกขึ้นทุกที

จ้าวสุริยาส่ายหน้าและยิ้มอีกครั้ง  “อย่างไรก็ตาม ข้าเคยอ่านหนังสือจากหอทงเทียนที่ซึ่งมีนักสู้คนหนึ่งกล่าวถึงทฤษฎีที่กระตุ้นความสนใจข้าอย่างหนึ่ง  เขาบอกว่า ไม่มีอสูรสวะอยู่ในโลก  ไม่มีทักษะแฝงเร้นใดที่ไร้ประโยชน์ มีแต่คนเท่านั้นที่ไร้ประโยชน์  หลังจากอ่านหนังสือนี้แล้ว ข้าได้รับแรงบันดาลใจเป็นอย่างมาก  ข้าตัดสินใจทำตัวเองให้มีประโยชน์อย่างแท้จริง  ข้ามุมานะอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่มีประโยชน์จริงๆ  ในที่สุดข้าสามารถเปลี่ยนอสูรศึกของข้าและทักษะแฝงเร้นที่ไร้ประโยชน์ของข้าให้เป็นอสูรศึกที่ดีที่สุดและเป็นความสามารถที่ดีที่สุด... ต่อมา ข้าประสบความสำเร็จกลายเป็นจ้าวสุริยาแห่งตำหนักเทพสุริยะ”

 “เจ้าหมายความว่ายังไง?”  จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วยังคงคิดว่าจ้าวสุริยากำลังใช้ความสามารถผลสำเร็จของตนเองสั่งสอนเขา

 “ไม่, ข้าแค่ต้องการบอกเจ้าว่าข้ามาถึงระดับนี้ได้  ไม่ว่าจะเป็นทักษะแฝงเร้นอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอสูรศึกใดล้วนทรงพลังทั้งนั้น  เมื่อลงมือกับศัตรูที่มีพลังอ่อนกว่าข้าก็จะไม่มีการต่อต้าน”  จ้าวสุริยาพูดอธิบายราวกับครูอนุบาลสอนเด็กว่าเมื่อ 1+1 ย่อมได้ผลลัพธ์เป็น 2

จ้าวสุริยาพูดจบ

นาฬิกาสุริยะอสูรพิทักษ์ชนิดพิเศษที่อยู่เหนือศีรษะของเขา เข็มบอกเวลาย้อนกลับทันที

ทะเลแสงโลหิตที่ครอบคลุมโลกศิลาครึ่งหนึ่งอย่างรวดเร็วมองเห็นด้วยตาเปล่า

หดกลับเข้าไปในร่างของจักรพรรดิเฟิ่นนิ่ว

รอสักครู่เข็มก็ย้อนกลับมาที่เวลานาทีแรก

จักรพรรดิเฟิ่นนิ่วตกใจเมื่อพบว่าทะเลแสงโลหิตกลับเข้ามาในร่างของเขา และตำแหน่งยืนก็กลับไปอยู่ที่ช่วงเวลาก่อนเขาปล่อยพลังแสง  ศิลาที่ถูกบดป่นโดยทะเลแสงโลหิต กลับฟื้นฟูคืนสภาพเหมือนเดิม

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือหมิงลี่ฮ่าวที่กำลังจับคอเสื้อเย่ว์หยาง บินกลับมาที่ตำแหน่งเดิม

จักรพรรดิเสิ่นกวงที่กำลังหนีอยู่อีกด้านหนึ่ง ไปถึงทางเข้าที่พังทลายด้วยความเร็วสูง   เมื่อเวลาของนาฬิกาสุริยะกลับไปที่ 0.5 นาที ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม  หินศิลามิได้ถูกบดขยี้ ทางเข้ามิติยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ หมิงลี่ฮ่าวที่ถูกราชาเฉินม่อใช้หมัดโจมตี รอยฟกช้ำหายไปกลับไปสู่สภาพและในตำแหน่งเดิม

 “สนามพลังกาลเวลา”  บุรุษผมงูที่ถูกจ้าวสุริยาหิ้วตัวฝืนยิ้มกล่าว  “และกฎแห่งกาลเวลา...”  จักรพรรดิฟู่โฉวที่ยังหลับตาอยู่ลืมตาขึ้น ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะฟื้น เขาถอนหายใจอย่างอ่อนแรงก่อนจะเอ่ยปาก

ขณะนั้นเข็มนาฬิกาสุริยะ

เริ่มเดินอีกครั้ง

จักรพรรดิเสินกวงที่ตอนแรกหลบหนี หยุดการกระทำที่ไร้ประโยชน์  หมิงลี่ฮ่าวที่ถูกโจมตีกระเด็นกลับมาก็หยุดโจมตีจ้าวสุริยาเช่นกัน

ทุกคนเข้าใจเป็นอย่างดี ถึงสาเหตุที่เย่ว์หยาง คุณชายไตตันไม่หนีไป

เหตุผลก็คือด้วยนาฬิกาสุริยะ ทักษะแฝงเร้นย้อนเวลา สนามพลังกาลเวลาและกฎแห่งกาลเวลา  มีแต่จะถูกเล่นงาน!  ไม่ต้องพูดถึงการโจมตีทำร้าย  แม้แต่จะหนีก็หนีไม่ได้  ไม่เลย แม้เมื่ออยู่ต่อหน้าจ้าวสุริยาการฆ่าตัวตายก็ยังเป็นไปไม่ได้   ไม่ได้รับการยินยอมจากเขา การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องตลกที่สุด

ตุ้บ

จ้าวสุริยาโยนบุรุษผมงูลงบนพื้น

เข็มของนาฬิกาสุริยาย้อนกลับไปหนึ่งวินาที  บุรุษผมงูกลับมาอยู่ในเงื้อมมือของจ้าวสุริยาอีกครั้ง

ตุ้บ

และถูกโยนอีกครั้ง

เข็มนาฬิกาย้อนกลับ...ตุ้บ....เข็มนาฬิกาย้อนกลับ

บุรุษผมงูอดร้องไม่ได้  “พอได้แล้ว  จะฆ่าก็ฆ่าเลย  จะทรมานข้าทำไม!”

หน้าของจ้าวสุริยายังสงบเรียบเฉย เขามองเย่ว์หยางและพูดอย่างจริงจัง “เป็นยังไงบ้าง, คุณชายไตตัน เจ้าเห็นข้อบกพร่องหรือยัง?”

บัดซบ!

เย่ว์หยางอดชูนิ้วกลางให้เจ้าผู้นี้มิได้