เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1011 ถ้าอย่างนั้นข้าจะนับถึง 100?

ตอนที่  1011 ถ้าอย่างนั้นข้าจะนับถึง 100?

ซานเย่าสีหน้าเปลี่ยน

 

ในศึกนี้เขาไม่ต้องการสู้จริงๆ ไม่ว่าหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาจะเป็นยอดฝีมือที่อำพรางพลัง หรือประเภทปิดทองกลบเกลื่อนฝีมือย่ำแย่ เขาก็ไม่ควรสู้ด้วย

เขาจะยอมแพ้อย่างสง่างามได้อย่างไร?

ในที่สุดแล้วจะทำอย่างไรจึงะรักษาได้ทั้งหน้าและชีวิต?

ในใจของซานเย่ากำลังคิดอย่างไม่หยุด ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล ยิ่งกังวลก็ยิ่งคิดไม่ออก.... “ข้าเห็นว่าเจ้าไม่ต้องสู้กับข้าจริงๆ ก็ได้”  เย่ว์หยางเข้าใจคนอื่นดี และเป็นคำพูดที่ตรงใจเขาพอดี

 “ใช่ ใช่ ข้าคิดเช่นนั้นจริงๆ....”  ซานเย่าดีใจต้องการฉวยโอกาสในสถานการณ์  เย่ว์หยางยิ้มส่งสัญญาณมือว่าเขาไม่ต้องรีบร้อนกังวล  เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  “เจ้าไม่ต้องสู้กับข้า ข้าก็ไม่บังคับ  แต่ข้าจะนับหนึ่งถึงร้อย ถ้าเจ้าหนีออกไปพ้นระยะโจมตีของข้าได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป”

เงื่อนไขที่เย่ว์หยางตั้ง เปิดโอกาสให้ซานเย่าหนีนั้นทำให้เขาไม่อยากเชื่อหู

เขาดีใจแทบคลั่ง

นับหนึ่งถึงร้อย?

ด้วยเวลามากมายขนาดนั้นเขาสามารถหนีไปได้อย่างน้อยหลายสิบกิโลเมตร  ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นก็ยังดีกว่าอยู่ในระยะโจมตีของศัตรู!

เขาไม่สามารถใส่ใจได้และเตรียมตัวหนีทันทีที่เย่ว์หยางเอ่ยปากนับ!  ขณะที่หน้าตา ศักดิ์ศรี เรื่องเหล่านี้จะเทียบอะไรได้กับชีวิต!

เย่ว์หยางชี้นิ้วส่งสัญญาณให้หัวหน้าจินฟันทองช่วยเขานับ

หัวหน้าจินฟันทองชำเลืองมองไม่เห็นคนอื่น ก็รู้ว่าคุณชายใช้เขาโดยตรง!

หัวหน้าจินตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

เขาหายใจลึกไม่กี่ครั้งรีบปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว วิ่งหน้าแดงเข้ามาหาและคำนับเย่ว์หยางด้วยความรู้สึกจากใจ จากนั้นแสดงบทบาทในฐานะตัวแทนปากเสียงแทนคุณชายพูดกับนักสู้ปราณฟ้าที่อยู่ด้านล่างเวทีต่อสู้  แต่เดิมด้วยความแข็งแกร่งของเขา  นักรบแดนสวรรค์เหล่านั้นจะไม่มีทางชายตามองเขา  แต่ตอนนี้เขาเป็นที่สนใจเพราะอาศัยนักสู้ปราณฟ้าของราชินีเว่ยฟง เขายิ้มให้ทุกคนด้วยความพอใจ  นักสู้ระดับราชาทั้งหลายพยายามข่มสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกที่ดูถูก

 “คุณชายไตตันมอบหมายภารกิจ บ่าวเฒ่ามีหรือจะไม่อุทิศชีวิตน้อมสนอง  ถ้าใต้เท้าซานเย่าพร้อม  ข้าจะเริ่มนับ”  ในดวงตาของหน้าจินฟันทองมีน้ำตาคลอเบ้าด้วยความภูมิใจ  ที่นี่มีนักสู้ปราณฟ้าอย่างน้อยหลายพันคนที่ให้เกียรติเขาในวันนี้  ตามปกติแล้วถ้าคนพวกนี้ชำเลืองมองเขาบ้างก็นับเป็นเกียรติมากมายแล้ว  เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์..  “หนีไปซะเจ้าลูกเต่า”  ขวงลี่กลายเป็นเผชิญหน้ากับซานเย่า ต่อไปนี้ไม่มีคำพูดที่เกรงใจจากเขา

 “ฮึ” ม่อเยี่ยนแค่นเสียงดูถูก เขาก็ชิงชังซานเย่ามากเช่นกัน

ถ้าเจ้าไม่สามารถเอาชนะได้ ก็คือแพ้ นั่นก็คือรับผิด

แต่ไม่มีความกล้าพอจะสู้  ทั้งยังต้องการให้ศัตรูสมเพชให้โอกาสนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อให้หลบหนีได้ นั่นเป็นเรื่องน่าอาย

ขวงลี่ยังไม่เท่าใด  แต่คนอื่นรวมตัวกันพูดถึงซานเย่าคนขี้ขลาด  เมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ หลายคนจึงไม่คิดจะอยู่กับเขา

มีนักสู้ปราณฟ้านับไม่ถ้วนอยู่ที่นั่น และพวกเขากำลังแสดงอาการดูถูก

ราชาผู้แข็งแกร่งบางคนเอ่ยปากพูดกันเอง  พวกเขาจะไม่มีทางคบหากับซานเย่าอีกเลย

หน้าของซานเย่าเขียวคล้ำ ในที่สุดเขาข่มความอายและความโกรธได้ และแค่นเสียงอย่างเยือกเย็น

จากมุมมองของเขา  เขารู้สึกว่าคนเหล่านี้ดูถูกเขาเป็นพวกพูดไม่รับผิดชอบและดีแต่ประชดแดกดัน  พวกเขาอยากเป็นคนกล้า ทำไมไม่โดดขึ้นมาสู้เอง? ราชินีเว่ยฟงขึ้นครองบัลลังก์ แต่ไม่มีใครสงสัย พวกเขาไม่มีส่วนแบ่งใช่ไหม?  พอตอนนี้พวกเขาเห็นราชินีเว่ยฟงแข็งแกร่ง  กลับถอนตัวตีตัวห่าง  เขาไม่โง่และจะไม่ยอมเป็นปีศาจตายแทนคนพวกนี้!

หัวหน้าจินฟันทองกระแอมและนับ  “หนึ่งงงงง... แค่กๆ  หนึ่งร้อย...”

ซานเย่าพอได้ยินถึงกับตกตะลึง

บ้าไปแล้ว

ครูสอนเลขคณิตเจ้าตายก่อนสอนจบใช่ไหม?

ใครบอกเจ้ากันว่านับหนึ่งแล้ว ต่อไปนับร้อย?  ไอ้ขี้โกง

คนที่อยู่ข้างเวทีหัวเราะครืน

ขวงลี่ที่บาดเจ็บสาหัสขำกลิ้งโดยไม่สนใจบาดแผลที่ปริแตก

ม่อเยี่ยนที่ปกติหน้าเคร่งขรึมก็ยังแสดงสีหน้าสะใจเช่นกัน  แม้ว่าจะเป็นอุบายเล็กน้อยที่หัวหน้าจินฟันทองทำขึ้น แต่ก็ทำให้เขาขบขันได้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นสีหน้าของซานเย่าที่เหมือนคนตาย  เขายิ่งรู้สึกสาสมใจ

จัดการกับตัวร้ายอย่างซานเย่า ใช้วิธีอย่างนี้นับว่าคู่ควร!

เย่ว์หยางกล่าวว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนี้  เขารีบห้ามทันที  “หัวหน้าจิน!  เราต้องแสดงน้ำใจ อย่าให้ศัตรูว่าข้าและราชินีเว่ยฟงว่ามีแต่คนไร้คุณภาพ  ราชาซานเย่าไม่ต้องกังวล เอาใหม่, ตอนนี้ข้ายังไม่นับ  เจ้าพร้อมแล้วนะ, ข้าจะให้หัวหน้าจินเริ่มนับใหม่  เอาล่ะนะ  เริ่มนับได้”

หัวหน้าจินรีบสำนึกผิดและกล่าวขออภัย นี่เป็นมุกตลกเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเพิ่งคิดขึ้นได้ต้องการเอามาใช้ผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียด

ในที่สุดเขาคำนับซานเย่า “ท่านราชาซานเย่า  ขออภัย..ท่านอยากกินอะไรก่อนสู่สุคติหรือไม่?”

ซานเย่าหน้าถมึงทึงถลึงตามอง

ให้ตายเถอะ มากเรื่องจริงๆ?  รีบนับสักทีได้ไหม?  พวกตลกหน้าตายอย่างพวกเจ้า  ถ้าไม่ยั่วโมโหข้าพวกเจ้าจะตายไหม?

เพื่อประโยชน์ของชีวิตน้อยๆ  ตอนนี้เขาแทบจะทนไม่ได้

ซานเย่าโมโหอีกครั้ง  แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระบายอารมณ์ลงกับหัวหน้าจิน

อย่างไรก็ตามมันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว  และเขาไม่สนใจสุนัขรับใช้น่ารังเกียจที่คอยหักหน้าเขา!

หนึ่ง สอง สาม สี่... หัวหน้าจินฟันทองเริ่มนับอย่างจริงจังในที่สุด  เขานับไม่เร็วเกินไปเป็นจังหวะที่แน่นอนโดยไม่เร่งเร็ว หรือดึงจังหวะช้าอย่างจงใจ เวลานี้ขณะที่หัวหน้าจินฟันทองเริ่มนับที่ทางออกแรก  ซานเย่าดีดตัวพุ่งออกไปราวกับลูกธนู  ภายในวินาทีเดียวเขาบินออกไปได้ไกลถึงกิโลเมตรโดยไม่รอหัวหน้าจินนับ  เมื่อนับถึงสามความเร็วเขาก็เพิ่มขึ้นราวกับดาวตกทลายกำแพงเสียงหนีไปได้สิบกว่ากิโลเมตร

ซานเย่าหนีไปได้อย่างรวดเร็วมาก

ตัวของเขานั้นชำนาญในด้านเร่งความเร็ว แล้วยังอยู่ภายใต้แรงกดดันของความกลัวตาย เขารีบเร่งบินหนีด้วยความเร็วเต็มที่  ความเร็วของเขาจึงมากกว่าปกติธรรมดา

หลบหนีออกจากเมืองลู่หลิวได้เขาข้ามผ่านป่าและไปที่ท่าเรือเขตชานเมือง ข้ามแม่น้ำลู่หลิวซึ่งอยู่ห่างจากเมือง  ซานเย่าเดินทางผ่านเมฆหมอกขาวบินผ่านภูมิภาคสวนสวรรค์อย่างเร็วที่สุด

ผ่านภูเขาและแม่น้ำ

ทุ่งราบใหญ่ ยอดเขา ป่า บึงและภูเขา ซานเย่าเองไม่รู้ว่าเขาบินผ่านพื้นที่ต่างๆ ไปมากน้อยเพียงใด

เขาหนีออกไปไกลอย่างร้อยกิโลเมตร ขณะที่กะประมาณระยะทางอยู่ในใจเงียบๆ

นอกจากนี้ซานเย่าไม่เพียงแต่แค่หลบหนีอย่างเดียว  ทุกครั้งที่เขาหนีไปได้สิบกิโลเมตร เขาจะใช้วิชาแยกร่างแยกย้ายกันเผ่นหนีไปในทิศต่างๆ

ส่วนที่เจ้าเล่ห์มากที่สุดของซานเย่าก็คือ เขาสร้างเงาและแสงปลอม

ภายในระยะร้อยกิโลเมตรเต็มไปด้วยร่างแยกเงา

ร่างแท้จริงของซานเย่ากลายเป็นสภาพโปร่งแสง

ทันใดนั้นเขาโดดลงไปในทะเลสาบที่เรียบเหมือนกระจก

ทะเลสาบนี้ไม่มีความแปลกแตกต่างอะไร แต่ไม่มีใครรู้ว่านี่เป็นที่ลับสำหรับหลบซ่อนที่ได้จัดสร้างขึ้นไว้ก่อนในส่วนลึกของก้นทะเลสาบนี้  ลึกลงไปที่ก้นทะเลสาบมีทางเข้าที่เต็มไปด้วยหญ้าน้ำปิดบังทางเข้าไว้เงียบๆ

ซานเย่าฟังเสียงอยู่ชั่วขณะ  เมื่อไม่มีเสียงอื่นหรือลมหายใจดังมาจากข้างนอก  ซานเย่าถอนหายใจโล่งอก

เขาบินเข้าไปในรูและเปิดประตูประกบสองบาน  มีวงเวทเทเลพอร์ตสลัวให้เห็น.... เขาก้าวขึ้นไปยืนบนวงเวทเทเลพอร์ต  ขณะที่กำลังจะเทเลพอร์ต ก็เกิดระเบิดขึ้น  แม้ว่าระเบิดจะไม่ทรงพลังแต่คาดว่าพื้นผิวทะเลสาบจะไม่รู้สึกถึงแรงระเบิดของวงเวทเทเลพอร์ตได้ง่ายเลย

เมื่อผ่านเข้าวงเวทเทเลพอร์ตแล้ว  ซานเย่ากลับมายังปราสาทลับ

ก่อนอื่นเขาทำลายวงเวทเทเลพอร์ต

ในที่สุดเขาก็ตบอกถอนหายใจอย่างอกสั่นขวัญแขวนด้วยความไม่แน่ใจ  “อันตรายจริงๆ  โชคดีที่เจ้าเด็กหน้าขาวนั่นตามน้ำไม่เช่นนั้นจะอันตรายจริงๆ ราชินีเว่ยฟงทรงพลังเกินไป คาดว่านางคงมาจากแดนสวรรค์บน  การสู้กับนางเท่ากับรนหาที่ตาย  ไม่, ข้าต้องหลบไปพักหนึ่ง  ไม่เช่นนั้นพวกเขาไม่ยอมปล่อยข้าไปแน่”

ทันทีที่เขาประเมินเหตุการณ์  เขาตวาดลั่น  “มาที่นี่!  เก็บข้าวของทุกอย่างทุกชิ้นอย่าให้เสียของ!”

บ่าวทาสและผู้คุ้มกันได้ทราบข่าวก็แยกย้ายและเตรียมตัวหนีทันที  มีคนหนึ่งถามขึ้นอย่างงุนงง  “ฝ่าบาท!  ท่านไม่กินอะไรก่อนแล้วค่อยหนีหรือ?”

หนี?

ประโยคนี้แทงใจดำและทำร้ายความรู้สึกของเขา!

เขาลืมตัวชั่วขณะและตวาดลั่นด้วยความโมโห  “กิน, ใครบอกว่าข้าจะหนีเล่า? เจ้าเด็กน่ารังเกียจนั่นเป็นตัวอะไร?  ถ้าไม่ใช่เพราะนังนั่นให้ท้ายมัน  ข้าใช้เพียงนิ้วเดียวก็ฆ่ามันได้แล้ว!  ไสหัวไป  ข้าจะหนี แล้วค่อยกิน จากนั้นค่อยฆ่าเจ้า!”

ทหารของเขาคนนั้นดูเหมือนจะกลัว

ไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

ในที่สุดเมื่อซานเย่าเตรียมพร้อมจะฆ่าเขา  เขายิ้มแปลกๆ  “ราชาซานเย่า  ถ้าท่านไม่ต้องการกินอะไร และต้องการหนี อย่างนั้นข้าจะนับร้อย...”

อะไรนะ ร้อย?

ซานเย่าตะลึง

ทันใดนั้นพื้นที่ภาพที่เห็นทั้งหมดพังทลายเหมือนกับกระจกแตก

ทุกอย่างสูญหายไปหมด มีแต่ซานเย่าและนักสู้ปราณฟ้าที่ชมดูนับหมื่นเงียบกริบ  ทหารหน้าโง่ของเขาเปลี่ยนหน้าเป็นหัวหน้าจินฟันทอง  ขณะนั้นเขานับหมายเลขสุดท้าย “100”

 “ไม่, เป็นไปไม่ได้  เกิดอะไรขึ้น?”  ซานเย่ากำลังจะบ้า  เขาหลบหนีไปยังปราสาทลับแต่กลับมาที่เวทีเมืองลู่หลิวได้อย่างไร?

 “เห็นได้ชัดว่าข้าหลบหนีออกไปแล้ว  นี่ต้องเป็นภาพลวงตา  เจ้าคือภาพลวงตา”

 “ข้าไม่ยอมแพ้ภาพลวงตาของเจ้า  พวกเจ้าจงหายไปให้หมด  จงหายไป  โธ่เว้ย...หายไปสิโว้ย, ข้าไม่อยากตาย  ข้าตายไม่ได้  เจ้าบอกข้าที  นี่คือภาพลวงตา  โอวไม่.. เจ้าจะมองข้าอย่างนี้ไม่ได้  หายไปเร็วๆ พวกเจ้าทั้งหมดเป็นภาพหลอน  พวกเจ้าทั้งหมดกำลังโกหกข้าใช่ไหม?”

ซานเย่ามองดูรอบๆ อย่างหมดหวังและสิ้นหวังทุกที

นักสู้ปราณฟ้านับไม่ถ้วนกำลังหัวเราะขบขันเขา    ทำให้เขารู้สึกมืดมน

เมื่อมองดูตัวเอง เขายังก้าวไม่พ้นเวทีต่อสู้ด้วยซ้ำ

เขาวิ่งวนอยู่ในภาพลวงตาถึงร้อยกิโลเมตร จินตนาการว่าลอบลงไปในทะเลสาบเข้าไปในวงเวทเทเลพอร์ตและกลับไปที่ปราสาทลับ ทั้งหมดเป็นภาพลวงตาที่แท้จริง  เขาคิดว่าตนเองหนีไปแล้ว  ใครเล่าจะคิดว่าเขายังไม่ได้จากไปเลยสักก้าว

การนับหนึ่งถึงร้อย ก็แค่ให้เขาฝัน

ตอนนี้ความฝันพังทลาย

ซานเย่ารู้สึกว่าบางอย่างในหัวแตกสลาย  และความรู้สำนึกถึงเหตุผลที่กดดันไว้สลายไป เขากระอักโลหิต จากนั้นหัวเราะเหมือนกับคนเสียสติ  “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า  ข้าชนะ  ข้าหนีพ้น ไม่มีใครต้องไปจากข้า  ข้าคือราชาที่เร็วที่สุดในพื้นปฐพีสวนสวรรค์  ข้าคือซานเย่า ฮ่าฮ่าฮ่า  ข้าชนะ...”

นักรบปราณฟ้าผู้เคยหัวเราะเยาะซานเย่าพากันนิ่งเงียบมองเขาด้วยอาการดูถูก

คนที่น่าสมเพชแบบนี้ มีความคิดแบบนี้ยังกล้าเรียกตนเองว่านักสู้อีกหรือ?   น่าขันจริงๆ  ไม่ทันได้รับพลังโจมตีเลยก็กลัวจนกลายเป็นบ้าไปแล้ว  คนแบบนี้ขึ้นไปถึงระดับราชาได้ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว  คนที่ผลักดันเขาอยู่เบื้องหลังมีพลังมากขนาดไหน จึงผลักดันเขามาได้ขนาดนี้?

ม่อเยี่ยนหันกลับไปและไม่กลับมามองซานเย่าอีกเลย

คนแบบนี้เขารู้สึกว่ายิ่งมองยิ่งเสียศักดิ์ศรี

ขวงลี่ดูถูกเหยียดหยาม  เขาอยากฆ่าซานเย่า  แต่ตอนนี้ฆ่าคนแบบนี้มีแต่จะทำให้มือของเขาแปดเปื้อน ปล่อยให้เขาตายเองดีกว่า

สองพี่น้องกระทิงเถื่อนลากซานเย่าที่กลายเป็นบ้าลงจากเวทีแล้วกลับมาเงียบๆ

ผู้ชมทั้งหมดเงียบกริบ

ทุกคนมองดูเย่ว์หยาง

ในขณะนั้นทุกคนรู้ถึงความน่ากลัวของคนผู้นี้แล้ว... เทียบกับสาวใช้ผู้มีสำนึกเทพสองคนก่อนหน้านั้น  ผู้ที่เรียกว่าหัวหน้าองครักษ์นี้มีพลังเหนือกว่าเป็นร้อยเท่า!  ไม่ต้องพูดถึงซานเย่าที่ตกอยู่ในภาพลวงตา  แม้แต่นักสู้ปราณฟ้าเห็นทุกอย่างในพื้นที่ชัดเจน ไม่มีใครติดอยู่ในกับดักภาพลวงตาที่แท้จริง

เมื่อซานเย่าหนีไป ไม่มีใครสงสัยความเป็นจริงที่แท้  และไม่มีใครถามเหตุผลว่าซานเย่ามองเห็นอะไรในระหว่างหลบหนี และเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

ขณะนั้นทุกคนเป็นเหมือนซานเย่า ไม่สามารถแยกภาพลวงตาออกจากภาพจริงได้อย่างชัดเจน

สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือซานเย่านั้น ทุกคนรู้ว่าตกอยู่ในความควบคุมแล้ว

แต่ไม่มีใครคิดเรื่องนั้น ซานเย่าไม่มีทางจากไปได้

เขาไม่ได้ก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว

ด้วยสนามพลังลวงตาที่แท้จริง  เขาสามารถควบคุมจิตของนักสู้ปราณฟ้าหมื่นคนได้อย่างนั้นหรือ?  เขาเป็นใคร?  มีความแข็งแกร่งระดับไหน?  คำถามนี้ไม่มีผู้ชมดูคนใดค้นหาได้ รู้แต่เพียงว่าคนที่อยู่ต่อหน้าเขาถล่มตัวยิ่งนัก!  ลองนึกย้อนไป ทำไมราชินีเว่ยฟงและจักรพรรดินีเทียนฟาสองพี่น้องถึงกล้าปกครองภูมิภาคสวนสวรรค์   หรือว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง?

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่?