เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1074 เปิดตัวได้ดี

ตอนที่  1074  เปิดตัวได้ดี

หนึ่งเดือนต่อมา

การพัฒนาหุ่นรบบินประสบความสำเร็จเต็มที่ นอกจากผู้เข้าร่วมโครงการที่มีอย่างจำกัด เช่นอาจารย์ประจำโรงเรียนและพี่น้องโอมอน พวกที่อยู่นอกโรงเรียนไม่รู้อะไร

เพื่อเก็บเป็นความลับ อาจารย์ใหญ่สั่งซื้อวัสดุเป็นการส่วนตัว และรายการสิ่งของที่จำเป็นทั้งหมดถูกซื้อในที่ห่างไกลหลายแห่งห่างจากเมืองไม้เงินและของส่งมาที่โรงเรียนผู้พเนจรแดนฟ้า  จงหัวและเจ้าเมืองไม้เงินแม้ให้ความสนใจกับการ ‘ศึกษา’ ของเย่ว์หยางอย่างลับๆ แต่ข่าวที่พวกเขาได้ยินก็คืองานวิจัยของเย่ว์หยางที่เชี่ยวชาญเป็นพิเศษก็คือสร้างสมบัติวิเศษ ‘ปากกาขนนกศักดิ์สิทธิ์’ และ ‘แผนภูมิอักขระรูนพิเศษ’   พวกเขาไม่รู้ว่าหุ่นบินรบสร้างสำเร็จแล้ว  มิฉะนั้นพวกเขาคงบ้าแน่นอน ... เนื่องจากเวลาในการวิจัยและพัฒนาวัตถุและกำลังคนไม่เพียงพอ  หุ่นบินรบประเภทลาดตระเวน และประเภทใช้สู้รบยังคงเป็นแบบวาด

หุ่นบินรบโจมตีมีการสร้างต้นแบบขนาดหนึ่งต่อหนึ่ง

ก้าวย่างใหญ่เริ่มจากสร้างต้นแบบตัวจริงขึ้น

ตอนนี้อาจารย์โอมอนและอาจารย์อูผู่จำเป็นต้องลงลึกปรับปรุงวิธีผลิตหุ่นบินรบประเภทโจมตีโดยทำเป็นขั้นเป็นตอนอิงตามรุ่นปัจจุบัน

ด้วยลักษณะประเภทโจมตี นี่คือป้อมปราการรบเคลื่อนที่ได้ที่แข็งแกร่งที่ศัตรูมิอาจต้านทานได้

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่ความไร้เทียมทาน

 “ไม่ต้องรีบเร่งเวลาเลย ตราบเท่าที่เรามีหุ่นบินรบเดิมรุ่นแรก เราก็อยู่ในสถานะไม่พ่ายแพ้แล้ว”  อาจารย์ใหญ่ไม่ต้องการเปิดเผยความสามารถของเย่ว์หยางก่อนเวลาอันควร  นั่นอาจจะนำมาซึ่งหายนะได้ อัจฉริยะผู้หนึ่งที่ไม่มีความแข็งแกร่งพอ อาจจะตายได้เพราะมีผู้เกลียดชังอิจฉา เรื่องแบบนี้ไม่ใช่พบเจอที่แดนสวรรค์ภายนอกเท่านั้น ที่หุบเขามนุษย์ก็เกิดขึ้นบ่อย  ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยาง เมื่อเร็วๆ นี้เขาเพิ่งจะพัฒนาหุ่นรบระเบิดตัวเองได้  สามารถบรรจุระเบิดเข้าไปในท้องของหุ่นบินรบและปล่อยระเบิดออกมาได้ทุกเวลา กลายเป็นอาวุธทรงพลังใช้ต่อสู้กับศัตรูที่มีพลังป้องกันตัวบางอย่าง  แต่อาจารย์ใหญ่ไม่เห็นด้วยที่จะพัฒนาหุ่นบินรบที่มีพลังรุนแรงตอนนี้ เพราะเขากังวลจริงๆ ว่าเย่ว์หยางในฐานะเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์จะถูกกองกำลังต่างๆ ปล้น

 “อย่างไรก็ตามในพิธีประเมินชีวิตของนักเรียนไตตัน  เราต้องนำต้นแบบที่แข็งแกร่งซึ่งเขาเป็นคนพัฒนา ให้เขาเป็นผู้มีเกียรติที่สูง”  อาจารย์พี่น้องโอมอนตอนนี้มีแรงบันดาลใจกระตือรือร้น

 “อาจารย์ใหญ่!  ท่านกับนักเรียนไตตันได้รับเชิญไปเมืองใบทองเพื่อร่วมประชุมสัมนาทางวิชาการนักเรียนผู้พเนจรแดนฟ้า!”  อาจารย์อูผู่นำข่าวสารมาจากข้างนอก

 “นี่เป็นการเสนอโดยเจ้าเมืองไม้เงิน...”

อาจารย์ใหญ่รับบัตรเชิญและเห็นว่าเย่ว์หยางได้เข้าร่วมโดยการแนะนำของเจ้าเมืองไม้เงินและจงหัวเป็นพิเศษ

เขาส่งเสียงพึมพำเล็กน้อยและส่งบัตรเชิญให้เย่ว์หยางอีกครั้งเพื่อถามความเห็น

เดิมทีเย่ว์หยางรังเกียจงานสัมมนาวิชาการอย่างนี้

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยินว่าบัณฑิตพันปีก็อยู่ในเมืองใบทองมีโอกาสมากที่จะเข้าร่วมประชุมสัมมนาแลกเปลี่ยนความรู้นี้ เขาเปลี่ยนใจและตัดสินใจร่วมทางกับอาจารย์ใหญ่โดยไม่มีปัญหา  ถ้าเขาสามารถได้ความรู้จากบัณฑิตพันปีเพื่มขึ้น นั่นคงเป็นเรื่องดีที่สุด

นอกจากนี้เมืองใบทองยังมีผลิตภัณฑ์พิเศษ

แร่ขนนกทอง

แร่พิเศษและหายากนี้เป็นวัตถุดิบสำคัญในการสร้างหุ่นบินรบ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหุ่นบินประเภทต่อสู้  เย่ว์หยางตัดสินใจว่าหุ่นบินรบจะยังไม่ปรากฏในตลาด  ก่อนจะรู้คุณค่าที่แท้จริงของแร่ขนนกทอง  เขาจะซื้อเก็บไว้

อาจารย์ใหญ่เป็นธุระจัดการเรื่องนี้  จากนั้นพาเย่ว์หยางขึ้นเรือเหาะเลิศหรูขนาดกลางที่เจ้าเมืองไม้เงินจัดให้เดินทางสู่เมืองใบทอง

แม้ว่าเมืองใบทองกับเมืองไม้เงินจะเป็นแค่เพียงสองเมือง  แต่จริงๆ แล้วนั่นเป็นเมืองหลวงของกองกำลังหลักสองแห่งมีระยะห่างระหว่างเมืองสองพันไมล์

แม้จะใช้เรือเหาะเดินทาง ก็ต้องใช้เวลาบินถึงหกชั่วโมง

ก่อนถึงปลายทาง

ชายชราเคราดำที่อยู่ทางด้านขวาของเจ้าเมืองไม้เงิน และฟ่านอี้ซื่อมีความตั้งใจแต่แรกว่าต้องการยึดพื้นที่ปราสาทไดมอนด์สตาร์

จงหัวบุตรคนที่สิบของเจ้าเมืองที่มีความปรารถนาดีต่อเย่ว์หยางไม่ปรากฏตัว

แน่นอนว่านี่ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย  เป็นไปได้มากว่าเขารู้สึกว่าคนรอบข้างอาจมีเบื้องหลังได้ จึงแกล้งทำเป็นดีในงานเลี้ยง

 “เชิญนั่ง”  ชายชราเคราดำมีความเคารพต่ออาจารย์ใหญ่ และเขาให้ความสนใจเย่ว์หยางผู้ที่จงหัวพยายามทำดีด้วยอย่างเต็มที่  ต่างจากชายชราเคราดำ ฟ่านซื่ออี้ยังคงเป็นปฏิปักษ์ต่อเย่ว์หยางเล็กน้อยและต้องการเสียดสีนิดๆ หน่อยๆ   “ตามที่เจ้าเมืองไม้เงินพูดถึงในงานเลี้ยง เจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์ ท่านบารอนไตตันกำลังศึกษาแผนภูมิอักขระรูนที่ไม่รู้จักคาดเดาไม่ได้ ข้าสงสัยจริงว่ามีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง?   ข้าไม่อยากสงสัยว่าบารอนน้อยเจ้ามีความรู้มากมายในการสะสมคะแนนได้มากพอหรือไม่  แต่ข้าหวังว่าบารอนไตตันผู้เป็นเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์จะสร้างความภูมิใจให้เจ้าเมืองไม้งามได้หรือไม่  บุตรคนที่สิบของเจ้าเมือง บารอนไตตันก็ทำอย่างนี้ได้  เขาประสบผลสำเร็จในพิธีประเมินชีวิตที่ยอดเยี่ยม ทำให้ข้าและชาวบ้านอื่นๆ มีหน้ามีตากันหมด!”

 “ฟ่านซื่ออี้ เจ้าจะไม่ผิดหวัง” อาจารย์ใหญ่ปฏิบัติต่อเย่ว์หยางเหมือนกับชายชราใจดี เขาอดภาคภูมิใจในศิษย์รักมิได้ เขาพูดกับคนนอกอย่างไม่เกรงใจ

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นองครักษ์ชุดแดง  แต่อาจารย์ใหญ่ก็พูดอย่างไม่เกรงใจ

หากมิใช่ต้องรักษาบุคลิกนักวิชาการแล้ว  เขาอาจจับคอเสื้อฟ่านซื่ออี้ผู้บังอาจยั่วยุเย่ว์หยางโยนออกนอกเรือเหาะเป็นแน่

ฟ่านซื่ออี้เมื่อเผชิญกับสายตาที่แหลมคมเหมือนเหยี่ยวของอาจารย์ใหญ่ เขาอดรู้สึกผิดเล็กน้อยไม่ได้  ในหุบเขามนุษย์ การล่วงเกินราชา  ถ้าออกพ้นไปจากเขตอำนาจของราชาแล้ว อย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร  ที่สำคัญคือหุบเขามนุษย์ไม่ใช่สถานที่ใช้ความรุนแรง  แต่ถ้าล่วงเกินบัณฑิตนักปราชญ์  ผู้นั้นจะกลายเป็นผู้ลำบากน่าสังเวช เพราะเทพเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าบัณฑิตนักปราชญ์มีสหายอยู่กี่คน มีลูกศิษย์อยู่กี่คน และเรียนรู้มาในหุบเขามนุษย์มากแค่ไหน...  ในหุบเขามนุษย์ ความรู้คือพลัง ความรู้คือความมั่งคั่งและความรู้คือทุกอย่าง!

ไม่มีใครยินดีทะเลาะกับบัณฑิตนักปราชญ์ที่มีความรู้ง่ายๆ

แม้แต่องค์ชายก็ยังกลัว

ยิ่งเป็นปราชญ์ ยิ่งได้รับการเทิดทูนบูชา

 “ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อเป็นเช่นนั้น ในพิธีประเมินชีวิต ข้าจะมารอดูงานฉลองอันทรงเกียรติของบารอนแน่นอน”  ฟ่านซื่ออี้หัวเราะลั่น และหลังจากพูดเสร็จ  เขาไม่กล้าทำอะไรโง่ๆ ยั่วโมโหอาจารย์ใหญ่  จุดประสงค์ของเขาอยู่ที่คนๆ เดียวเท่านั้นคือเย่ว์หยางเด็กโชคดีผู้ได้ครอบครองปราสาทไดมอนด์สตาร์

 “เฮอะ!”  อาจารย์ใหญ่ยังคงผยอง เขาไม่ได้มองฝ่ายตรงข้ามในแง่ดี

เขาพาเย่ว์หยางออกจากที่นั่งและกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

เขาไม่ชอบนั่งร่วมกับฝ่ายตรงข้าม

ฟ่านซื่ออี้เจ้าหน้าที่กงสุลชุดแดง แม้สร้างความลำบากใจให้เขา แต่เย่ว์หยางยังคงยิ้มได้

สำหรับนักการเมืองอย่างนั้นเย่ว์หยางคร้านจะพูดด้วย ไม่ว่าจะในหุบเขามนุษย์หรือสังคมโลกก่อนที่เขาจะข้ามโลกเข้ามา มักมีคนเช่นนี้อยู่เสมอ  ตามที่บัณฑิตพันปีกล่าวถึง ชีวิตหลายๆ คนในโลกสร้างอารยธรรมที่ยอดเยี่ยมได้เพียงเพราะความชั่วร้าย ความดี ความโง่เขลา ภูมิปัญญา ความมีไหวพริบ ความบริสุทธิ์ ความเท็จและความจริง  ยิ่งความสัมพันธ์ทางสังคมซับซ้อนมากขึ้น การดิ้นรนต่อสู้ก็มากขึ้น และหาโอกาสใช้กำลังมากขึ้น ..... เช่นเดียวกับสังคมดั้งเดิมที่ค่อนข้างเรียบง่าย ตราบใดที่ท้องอิ่ม ทุกคนสามารถร้องรำทำเพลงอย่างมีความสุขได้ไม่ใช่หรือ?

เพราะหัวใจมนุษย์ซับซ้อน  สังคมของมนุษย์แตกต่างจากสัตว์โลกอื่นมาก

และเป็นเช่นนั้นจริงๆ

มนุษย์มีโอกาสเติบโตได้ดีที่สุด

เมื่อเย่ว์หยางและอาจารย์ใหญ่ก้าวลงบนที่จอดอากาศยานเมืองใบทอง ข้อมูลแรกที่ได้รับก็คือข้อมูลเกี่ยวกับจอมปีศาจไคเทียน

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจก็คือคนผู้นี้ไม่ได้เกิดใหม่ในตระกูลสูงส่งใดๆ  แต่กลับกลายเป็นน้องชายของหนี่ชางเทียนผู้นำกองทัพกบฏที่ใหญ่ที่สุดในหุบเขามนุษย์

หนี่ชางเทียนคือใคร?

เขากับจอมปีศาจไคเทียนรู้จักกันได้อย่างไร?

ทั้งสองมีความสัมพันธ์อย่างไร ทำไมจอมปีศาจไคเทียนถึงเข้าร่วมกับกองทัพกบฏ

เย่ว์หยางไม่มีเวลามากพอจะไตร่ตรองข่าวนี้   จอมปีศาจไคเทียนสร้างหุ่นรบนรกที่พรางตัวได้ และเสนอประลองอย่างเป็นธรรมกับชี่หู่เจ้าเมืองหมื่นอสูร ที่ไม่ยอมเข้าร่วมกับกองทัพกบฏ  และภายใต้การรับรองของรูปปั้นเทพเจ้าสงคราม เขาเอาชนะชี่หู่เจ้าเมืองหมื่นอสูรยึดครองเมืองหมื่นอสูรได้โดยตรง

ส่วนที่น่าตื่นเต้นที่สุดเกี่ยวกับข่าวนี้ก็คือ

ชี่หู่เจ้าเมืองเก่าซึ่งต่อสู้กับกองทัพกบฏมานานกว่า 600 ปี ยังถูกจอมปีศาจไคเทียนผู้ขับขี่หุ่นรบนรกเกลี้ยกล่อม ไม่เพียงแต่ยกเมืองหมื่นอสูรให้ตามที่ได้พนันไว้ แต่เขายังโค้งคำนับและยอมรับจอมปีศาจไคเทียนเป็นเจ้านาย

 “หุ่นนรกที่พรางตัวได้หรือ?”  เย่ว์หยางคิดว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย แค่ประลองพนันเมือง ถึงกับคุกเข่ายอมรับเป็นเจ้าเมืองเชียวหรือ?

 “ยากจะยอมรับได้!”  อาจารย์ใหญ่คิดว่าไม่น่าเชื่อ

ต้องรู้ว่าชี่หู่เจ้าเมืองหมื่นอสูรเป็นผู้ที่เกลียดกบฏมากที่สุด

เป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะคุกเข่าต่อหน้าไคเทียน น้องของกบฏหนี่ชางเทียน?

เกิดอะไรขึ้นในช่วงระหว่างนี้.. แม้ว่าจะชัดเจน แต่เย่ว์หยางมีความรู้สึกว่าต้องมีกลลวงอยู่ในนั้นแน่นอน มิฉะนั้นก็เป็นเทพเจ้ามา แต่เขาไม่สามารถโน้มน้าวเจ้าเมืองฝ่ายศัตรูให้ยอมรับเขาเป็นเจ้านาย!  เขาไม่สามารถใช้พลังตนเองในหุบเขามนุษย์ หากไม่ใช้พลังจิต ชี่หู่จะตกใจยอมคุกเข่าเรียกเจ้าผู้นี้เป็นเจ้านายได้อย่างไร?

ข่าวนี้มาช้าเกินกว่าจะวิเคราะห์ได้

เย่ว์หยางและอาจารย์ใหญ่ได้รับการต้อนรับจากพนักงาน แล้วเข้าไปในห้องพักพิเศษและนั่งดื่มชา ไม่ทันได้มีเวลาพูดก็มีข่าวที่น่าตกใจอีกข่าวหนึ่ง

นี่ไม่ใช่เรื่องคุกเข่ากอดขาเรียกเจ้านาย

แต่พูดอย่างนี้ก็อาจเกินไปหน่อย

ข่าวน่าตื่นเต้นมากกว่านั้น!

จีอู๋ลี่ในฐานะองค์ชายแห่งเมืองหลวง เพราะเขาสงสารผู้คนในหุบเขามนุษย์ ประชาชนรู้สึกว่าพวกเขาต้องทำงานอย่างหนัก ได้รับแรงกดดันใหญ่หลวง ทำให้ขาดความสนใจในการใช้ชีวิตปกติเช่นให้กำเนิดลูกชายหญิง  ดังนั้นองค์ชายจีอู๋ลี่ผู้มีเมตตาเหมือนกับพระเจ้า ใช้น้ำพุแห่งชีวิตปรุงยาพิเศษชื่อว่า ‘ชีวิตเปี่ยมสุข’ และพัฒนาสูตรลับ ‘ผงเสน่ห์ชาย’ เพื่อสร้างแรงบันดาลใจแก่ผู้คนทั้งหมด

 “ผงเสน่ห์ชายยอดเยี่ยมนักหรือ?”  ตอนนี้เย่ว์หยางสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับจีอู๋ลี่ว่าเป็นคนข้ามมาจากโลกอื่นหรือไม่

 “เหลวไหลเลอะเทอะ”  อาจารย์ใหญ่โกรธจัด  เขารู้สึกว่าสมองที่ดีของเขาถูกนำไปใช้ในทางที่ชั่วร้าย

แม้ว่าสิ่งประดิษฐ์ประเภทนี้จะสร้างกำไรได้มากมาย แต่พอสร้างอิทธิพลมากก็ง่ายต่อการเกลียดชัง

หากต้องการพัฒนาในลักษณะใฝ่ต่ำอย่างนั้น อย่าทำดีกว่า

จีอู๋ลี่ทำอย่างนี้เพื่อต้องการเงิน

เป็นแผนดีแน่นอน

นอกจากนี้คนผู้นี้อำมหิต เพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา  เขายอมทำลายชื่อเสียงของตนด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งโดยไม่ลังเล.. จากตรงนี้แสดงให้เห็นถึงความเป็นคนอำมหิต

จอมปีศาจไคเทียนและจีอู๋ลี่ทั้งคู่ทำการเคลื่อนไหว  แล้วกัปตันคุ้ก จักรพรรดิแดนดินเล่า

เจ้าตำหนักแสงจงหัวผู้เป็นบุตรของเจ้าเมืองไม้เงิน  และเจ้าตำหนักมืดว่านหมอ เจ้าตำหนักไฟหลานฟง จะตอบสนองอย่างไร?

ดูเหมือนว่าการต่อสู้ในหุบเขามนุษย์สถานที่งดงามแห่งนี้เพิ่งจะเริ่มขึ้น

ยังคงอุ่นเครื่องอยู่

ยังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ... “ก็ได้ ข้าจะดูการแสดงก่อนรอให้ทุกคนแสดงจบแล้วข้าค่อยให้รางวัลพวกเขาทีละคน!  หากพวกเจ้ายังคงสู้ต่อไป  พวกเจ้าต้องสู้อย่างชาญฉลาดยิ่งขึ้น จะดีมากกว่าถ้าพวกเจ้าสู้ตาย!”  เย่ว์หยางอารมณ์ดี  ข้อได้เปรียบที่สุดของเขาก็คือ ไม่มีใครรู้ว่าเขามาถึง และเขาสามารถซ่อนตัวอยู่ในความมืดและพัฒนาตั้งแต่เริ่มต้น  แน่นอนว่าความเข้าใจผิดของจงหัวว่าเขาเป็นเผ่าบูรพาอมตะช่วยปกปิดสิ่งนี้ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น!